Another work I enjoyed in Audiobook form, this one from LibriVox — Oscar Wilde comfortably belongs to the public domain, after all. Most of the voice actors were quite good, especially given the fact that most, if not all, of them were amateurs. As always, however, no measure of generalisation can capture the full spectrum of reality; some of the actors were bored with the text and were yawn-inspiring and others were very much into their role. By the end it was impossible for me to disconnect those actors’ voices from their respective characters!
So, what about The Importance of Being Earnest as a script, as a work by the great Oscar Wilde? It’s a fairly standard play. I mean that in the sense that everything falls into place by the end, it has a first, second and third act, all clearly defined. The characters are as delightfully unrealistic as they perfectly working symbols of late 19th century upper-class England. Even the surprises of the plot are carefully measured, predictably unpredictable. That said, it’s excellent insofar as standard, classic plays go. It’s rather a lot like anything perfect, be it a book, a film, a person or a work of culinary art: ultimately forgettable. The little quirks so common in contemporary, postmodern art add much-needed flavour to things. Some would say that lack of such quirks in any given work, especially by Oscar Wilde and others of his time and prestige, could count as proof of its timeless quality. I wouldn’t have any qualms with that opinion, even though for me the quirks are the soul of any piece of art.
Note: I still enjoyed it, laughed a lot with it and would attend a performance of it in a heartbeat.
I… um… “enjoyed” The Power of Now in audiobook form — difficult choice of words here because “read” would be a lie and “listened to” would make it Power of Now sound like a song. I guess audiobooks need their own transitive verb now. Anyway.
Audiobooks have their strengths and weaknesses, obviously. I had the pleasure to enjoy the Power of Now as I was exploring a part of my city that had long been invitingly mysterious and still. The setting reinforced the listening and vice versa. The experience would have certainly been very different had I visually read the book in that jungle of reed. Those hours of exploration are now inseperably interwoven with the listening in my mind. I touched the Power of Now as described in the book while I was there; my attention was not in the past, nor in the future, it was squarely focused on my ears and eyes. I didn’t finish it during that exploration, however, and most of my subsequent listenings were rife with inattention. I thus have problems now remembering which parts I do not have any recollection of; I have no page to turn to. When you’re visually reading a book, the lack of memory is connected with an image related to the book — perhaps a page number or even the visual arrangement of the page, the shape of all the letters in tandem jumping out to create a subconscious bookmark. When aurally reading a book, this image is connected with the surroundings, especially if one listens to the book when using mass transit and all kinds of faces and other people are there to capture the attention and fantasy in ways reeds cannot.
Enough with describing the medium. The book in itself is very good. I did not find Tolle awfully didactic and the Q&As through which he chose to convey his teachings were satisfactory catalysts for bringing out what he wanted to say. Neither was I annoyed with his “recycling” of old teachings; essentially, that’s what religions have been doing anyway, repackaging old wisdom in different flavours. His message is more important and relevant now than it ever was, what with our lifestyle crisis and general existential confusion: 1) There is no past or future, only present. Giving in to dominance of the mind filters out true consciousness and presence (as in being in the moment wherever and whenever one is, not in the past and future) 2) People’s minds are imposters pretending to be their true selves and worrying about all sorts of things when there is no real reason for it.
What I found slighlty annoying was his insistence on quoting Jesus. Then again, my being annoyed with Jesus is only part of being disgusted by the church and naturally connecting hiw with it. That is however, as I understand it, a logical fallacy (I would like to mention at this point that discrediting the book because Oprah popularised it is comitting the very same fallacy). To do Tolle justice he does say that he’s not in that way supporting Christianity over other religions (he often quotes Buddha as well as other enlightened figures of the past), he’s merely putting Jesus’ words ouf ot the context of that religion and into the context of the shared meaning behind all religions, of course with added stress to Eastern philosophies which emphasise more strongly on those aspects than the –generally moralistic– monotheistic ones.
Now that I’m trying to sum up the actual contents of this book I’m finding it hard to describe, even though I think I did get the gist of it. If I knew how to accurately and meaningfully reproduce it I wouldn’t have felt the need to read it. I guess “true wisdom cannot be shared through words; it lies within and waits for the right wake up call”. Yep, it’s one of those…
Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών δεν αναφέρεται από πολλούς, μάλλον το σοκ είναι ακόμα υπερβολικά μεγάλο:
35% η αποχή. Από αυτό το υπόλοιπο 65%, το 18% ψήφισαν το πρώτο κόμμα και το 19% δεν αντιπροσωπεύονται στην βουλή. Με άλλα λόγια: μόνο το 12% του ελληνικού λαού, αν αφαιρέσουμε την αποχή, θέλει ΝΔ. Ένα 12% και κάτι παραπάνω θέλει κάτι που κανείς δεν ακούει, είτε αυτό είναι Οικολόγοι, είτε αυτό είναι ΛΑΟΣ, είτε αυτό είναι Καζάκης, είτε είναι Τζήμερος, Πειρατές ή ΚΚΕ (μ-λ). 35+19*0,65 = 47% Αν υπολογίσουμε και τα λευκά άκυρα, (περίπου 2,5%), η διαφορά είναι οριακή ανάμεσα σε αυτούς που ψήφισαμε κάτι που είναι στην βουλή αυτή την στιγμή και σε αυτούς που δεν έχουμε αντιπροσώπευση.
Μάλιστα, αυτό το 35% του πληθυσμού που δεν ψήφισε καν έχω την εντύπωση πωςγια πρώτη φορά έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα — όχι, όχι, όχι: έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔΜΑΖΙ!! Και δεν σταματάμε εδώ· μολίς και μετα βίας τα συγκεντρωτικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων (~38%) ξεπερνάνε τα ποσοστά αποχής. Στις προηγούμενες εκλογές ο Γιωργάκης είχε 43% και ο Κωστάκης 33% και η αποχή ήταν κοντά στο 30%.
Πόσο μακριά φαίνεται η εποχή εκείνη… Όπως μακριά φαίνεται ξαφνικά η στεριά όταν σαλπάρεις στα ανοιχτά και μπροστά σου είναι το απέραντο γαλάζιο. Όπως όμως η ιστορία και το ημερολόγιο των Μάγια κάνουν κύκλους, έτσι κι εμείς όμως ζούμε πάνω σε μια σφαίρα: με αρκετή υπομονή, θα βρεις κάπου, κάποτε, ξηρά, και μπορεί να ξεκινήσεις μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτήν που άφησες πίσω σου. Ή μπορεί και να καταλήξεις σε ένα νησί με ανθρωποφάγους (τι στερεότυπο) ή που ήδη κατοικείται από ανθρώπους όχι πολύ πιο ικανοποιημένους με την ζωή τους από εσένα. Σε κάθε περίπτωση: “a ship is safe in harbour but that’s not what a ship is for // τα πλοία είναι ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δεν έχουν φτιαχτεί για να είναι αραγμένα».
Από την άλλη μεριά, αυτή η αποχή είναι ανησυχητική. Γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν αυτοί οι σχεδόν 3,5 εκατομμύρια Έλληνες, ειδικά οταν η Ελλάδα χτυπιέται σαν χταπόδι στά ζεματιστά αλμυροφαγωμένα πεζούλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο τραπέζι περιμένουν με σαλιάρες στον λαιμό διάφοροι που μοιάζουν με τον Mr. Monopoly και έχουν βάλει στο μάτι το πλοκαμάκι-ΕΥΔΑΠ ή το πλοκαμάκι-ΔΕΗ; Αν όσοι απήχαν είχαν ψηφίσει, και αποκλείεται να μην τους εκφράζει κάτι, πιθανόν τώρα να μπορούσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι οι απόντες θα ψήφιζαν προς τα αριστερά αλλά αυτή την εντύπωση έχω.
Μα είναι πραγματικά περίεργο. Με όσους μίλαγα μου έλεγαν πως θα ψηφίσουν, ακόμα και άτομα που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ έγκυρα! Διάφορα τινά υπάρχουν:
1) Παλιοί εκλογικοί κατάλογοι του 2001… αν γίνουν επαναληπτικές, λένε, θα έχουν τους καινούργιους από την περσινή απογραφή. Γιατί δεν μπορούσαν να τους έχουν πριν τις 6 Μαΐου;
2) Πρόσεξα πως πολλοί έπρεπε να ψηφίσουν σε διαφορετικά μέρη απ’ότι συνήθως ψηφίζαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Πόσοι είναι δυνατόν να έπρεπε να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να μην είχαν τα χρήματα για το ταξίδι, ή πολύ απλά να πήγαν όπου ψήφιζαν συνήθως και να μην βρήκαν το όνομα τους γιατί πολύ απλά ξαφνικά έπρεπε να ψηφίσουν αλλού;
3) Κέρδισε η φιλολογία των αναρχικών που ζουν στην κοσμάρα τους και καλούσαν σε αποχή. Είναι σχεδόν όσο παραπλανημένο και ουτοπικό όσο η γραμμή του ΚΚΕ, που περιμένει να έρθει «η κατάλληλη στιγμή» για να κουνήσει τον κώλο του. Αν και πολύ αμφιβάλλω ότι τόσοι πολλοί στην Ελλάδα είναι αναρχικοί, δεν νομίζω ούτε το 10% των παραπάνω να απήχαν λόγω ξεκάθαρης πολιτικής θέσης. Σε έναν άλλο κόσμο, ναι, κι εγώ θα απείχα… μόνο αν υπήρχαν κάποιες άλλες εκλογές στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω όπου η ψήφος μου θα είχε αντίκτυπο στην ζωή μου. Όσο κι αν στρέφουν την μύτη τους ψηλά μπροστά στο σύστημα και αρνούνται να βελάξουν, οι αναρχικοί ζουν μέσα σε αυτό, εκμεταλλεύονται τα οφέλη του και την ανοχή του και δεν νομίζω να τους αρέσε μια προοπτική όπου λόγω και της αποχής τους θα προέκυπτε μια κυβέρνηση η οποία θα τους φερθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εχθρικά. Δεν είσαστε ανεξάρτητοι. Λυπάμαι. Όχι όσο χρησιμοποιείτε το ηλεκτικό και το ίντερνετ, το νερό και το αποχετευτικό σύστημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, έχετε μεταφορικό μέσο και το γεμίζετε βενζίνη, ψωνίζετε από το σούπερ-μάρκετ και καπνίζετε στριφτά μεγάλων καπνοβιομηχανιών — κι όλα αυτά με ποιανών τα χρήματα, για να ακούσω;
4) Πολλά είχαν ακουστεί ότι αν απέχει πάνω από το 50% ακυρώνεται η εκλογική διαδικασία, ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Πόσοι μπορεί να πίστεψαν κάτι τέτοιο;
5) Οι απόντες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους απολιτίκ οι οποίοι ψήφισαν το τραγικό 7% της ΧΑ. «Δεν μας νοιάζει πραγματικά, μπορώ να τους φανταστώ να λένε», «σιγά, λες και θα αλλάξει κάτι στην ζωή μου αν ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον». Το να δείχνεις αυτή την απάθεια για την ψήφο δεν είναι τόσο μακριά από το να μην καταλαβαίνεις την πολιτική ευθύνη του να ψηφίζεις ΧΑ, ακόμα και να μην κάνεις κάτι για να το σταματήσεις…
Αυτό το 35% είναι μια δεξαμένη ψηφοφόρων την οποία πρέπει πάντως να προσέχουμε. Αν ενεργοποιηθεί από τις κατάλληλες δυνάμεις –κάθε είδους– μπορεί εύκολα να ανατρέψει κάθε προσδοκία. Λέω εγώ τώρα: και αν μερικοί από αυτό το 35% δουν τον Μιχαλολιάκο και τους αστράψει το μάτι και πάνε και τον ψηφίσουν και στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά του πάνε στο 15%; Γιατί λέμε-λέμε ότι μάλλον θα ξεφουσκώσει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ… Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Obi-wan: “The Force can have a strong influence on the weak–minded.” Ο φασιστικός λόγος άλλωστε έχει έναν τέτοιο ανεξήγητο μαγνητισμό.
Έπειτα, για όσους λένε ότι το να ψηφίζεις δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα: αν 3.000 περισσότερα άτομα είχαν ψηφίσει τους Οικολόγους Πράσινους, θα ήταν τώρα στην βουλή και θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που όπως όλα δείχνουν ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να σχηματίσει υπό αυτές τις συνθήκες (2,93%;). ΟΚ, είναι και ότι η ΝΔ έχει +50 έδρες. Ναι! Αυτό το κόμμα που βγήκε πρώτο έχοντας το 12% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Αν αυτές οι 50 έδρες ήταν μοιρασμένες στους υπόλοιπους, με την απλή αναλογική, τι θα γινόταν άραγε; Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον και οι προοπτικές συνεργασίες θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερες αν το μνημονιακό μπλοκ, ουσιαστικά άχρηστες έδρες, δεν είχε πιάσει ακριβώς το μισό της βουλής σαν ένα πρασινομπλεγκρί παρασιτικό υγρό μέσα σε ποτήρι το οποίο μετατρέπει παράδοξα το άδειο της αισιοδοξίας στο γεμάτο της απαισιοδοξίας.
Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα; Οι εξελίξεις είναι γρήγορες, το διακήβευμα μεγάλο. Όπως φαίνεται, θα πάμε σε δεύτερο γύρο εκλογών. Δύο πράγματα εύχομαι:
1) Να μην καταφέρουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα να ξαναγίνουν μεγάλα πατώντας πάνω στην ακυβερνησία την οποία έχουμε αυτή την στιγμή και στον τρόμο που μπορούν να εμπνεύσουν. Η ακυβερνησία, όσο επικίνδυνη κι αν είναι (κι αυτό σηκώνει κουβέντα) είναι σίγουρα καλύτερη από οποιαδήποτε καταδίκη θα μας επιφύλασαν αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη όπως έκαναν μέχρι τώρα. “A ship is safe in harbour…”
2) Αυτό το 19% των μικρών κομμάτων να μεταπείσει το 35% που απήχαν και –γιατί όχι — το ~50% που ψήφισε κόμματα που μπήκαν στην βουλή.
Απλά ετοιμαστείτε γιατί δεν έχουμε ζήσει ό,τι έρχεται.
Storm Corrosion. I’ve been waiting for this collaboration since I first heard about it a little after PT’s last concert in Athens. Mikael Åkerfeldt & Steven Wilson promised they would be writing some music together which wouldn’t be for the fans at all; they would be making it for themselves. With this album, the trifecta of Grace for Drowning – Heritage – Storm Corrosion is complete. The duo’s work of the previous year has been phenomenal, incredible. Magic. I wonder what would have come out of all this if they had strived to make music for someone other than themselves…
The title of the song is Swedish for “The sound before”.
The sound before… the Greek election results? Doing some Java with the ulterior motive to get on with my life? This crazy love I’ve been waiting to share my all with? Realising that this is the first day of the rest of my life or that the Present is all there is?
Οι «πιο κρίσιμες εκλογές μετά την μεταπολίτευση», και χωρίς εισαγωγικά αν προτιμάτε, είναι σχεδόν εδώ. Μερικά σχόλια (πραγματικά, πόσο καλά μπορεί να τα λέει ο νεφέλικας;)
Το ΠΑΣΟΚ θα το ψηφίσει ένα σεβαστό ποσοστό συνανθρώπων μας. Τι πρέπει να τους κάνουμε αυτούς; Πού να τους στείλουμε; Μήπως και αυτούς σε κανένα «κέντρο φιλοξενίας» μέχρι να τους πάρουν κυβερνησείς από άλλα κρατή που σε λίγο θα καταφτάσει το ΔΝΤ και σία για να τους κάνουν την ζωή πιο εύκολη;
Αν και, για να είμαι 100% ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί τελικά. Ρίχτε μια ματιά στην διαφορά των παρακάτω βίντεο.
Όπως και με τον Σαμαρά, ίσως να έχουμε την εντύπωση ότι οι μαλάκες εκεί έξω είναι περισσότεροι γιατί συνεχώς φιγουράρουν οι αντιπρόσωποι τους στην τηλεόραση. Λέγεται ότι τα γκάλοπ λένε ψέμματα, ότι φουσκώνουν τα ποσοστά του δικομματισμού. Πάντως, το έχω πει. Κάθε μέρα που περνάει, ανακαλύπτω πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το τι είμαι πρόθυμος να περιμένω από τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι το παρόν χωροχρονικό συνεχές. Τα στοιχειώδη δηλαδή. Ε, υποψιάζομαι ότι την Κυριακή, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, μπορεί να φτάσω ένα ιστορικό χαμηλό του πόσο λίγα μπορώ να περιμένω από τους Έλληνες.
Άραγε, αν ήμουν στην θέση τους, θα δρούσα διαφορετικά; Είναι εύκολο, είναι αλήθεια, να μιλάς από την θέση ενός ανθρώπου με στοιχειώδη παιδεία και στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αν κι έγω είχα γενηθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον απόλυτης υποταγής και παράδοσης της ελευθερίας μου στις τσέπες ενός βουλευτή ή ενός άλλου ηγέτη, ίσως κι εγώ να έλεγα το τραγούδι τους. Δεν μπορώ να το ξέρω.
Δεν ξέρω τι περισσότερο να πω.
Σύνεση. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, δεν θα ακούσω «εμένα δεν με αντιπροσωπεύει κανείς, είμαι κύριος του εαυτού μου» και τέτοιες αναρχικές μικρόμαλακίες. Και μακριά από φασίστες και δικομματικούς, ε! Όχι πως σας φοβάμαι εσάς που θα διαβάζατε αυτές τις γραμμές, σε καμία περίπτωση εκτός από κανέναν-δυο.
ΥΓ: Ισχύει ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Οι εκλογές παραμένουν ένα συμβολικό δημοκρατικό κατάλειπο μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ο όρος και επιτρέπει την επέκταση της οικονομικής δικτατορίας να καταφτάνει κάθε μέρα με σκληρότερους όρους. Μπορεί όμως ένα περίεργο αποτέλεσμα να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στην παραπάνω συνειδητοποίηση… ΑΝ βέβαια, η συνειδητοποίηση είναι αρκετή· γιατί, πολύ φοβάμαι πως όλοι περιμένουμε από τους υπόλοιπους να συνειδητοποιηθούν. Σε κάποια φάση όλοι θα είμαστε συνειδητοποιημένοι αλλά δεν θα αλλάζει τίποτα γιατί όλοι θα περιμένουμε αυτό το κάτι για να ξεσηκωθούμε. Και κανείς δεν θα κάνει, γιατί όλοι θα περιμένουμε.
I understand that Facebook has this idea that people should have a way to show off their complete personal history and past achievements. It’s a fairly natural expansion to what their modus operandi has been thus far.
The very notion of having a version of the past to which you can add anything and everything you like, quietly shoving under the carpet ignoring the things that do not go that well with your timeline, fits perfectly with how Facebook has evolved into this kitsch (I really like using this word lately) personal shrine of admiration each and every one of us has erected to ourselves. I assume readers are on facebook, of course; pardon me if you remain one of those shining beacons of exception and keep in mind that you have made a new friend; not on Facebook of course, but in this case, for a change, it shouldn’t matter.
I was shocked when Facebook announced to me almost a week ago that I had 7 days to prepare my profile before they would be imposing Timeline on it. I put a pretty cover photo. That’s about all I did to it.
But it’s OK, Facebook, Mark Zuckerberg… whoever had this idea anyway. It really is. I can understand why you felt the need to impose Timeline on everyone. As the guilt, control-freak and addiction machine Facebook really is, the Now couldn’t have ever been quite enough to keep it going — besides, no guilt or addiction would ever be possible if all there was was the Now because guilt resides in the past and addiction nests in the future; the Now is all there is, there IS no past or future. If we only understood this simple thing we would be free… but I digress.
Countless hours of spying on others, adjusting your profile, being careful about what you would post or like and where, decorating your shrine with the right number of friends, the Goldylocks Zone of interestes (not too obscure nor too mainstream, just right), wasting huge amounts of Now by cheerfully immersing ourselves in even larger amounts of nonsense…
No, Facebook couldn’t have been satisfied for long with merely the Now to feed on; it was only a matter of time before it would claim a piece of everyone’s past as well to sink its teeth in. Ooh! Now that’s a juicy piece of social anxiety and collective inferiorioty complexes.
I understand perfectly and I’m not angry. I can look behind your petty novelties, Facebook. I can see the ways in which you’re trying to trap me further, not in your own system, formidable a menace as it is, mind you, but in the belief that my past is valuable, that it is something to show off to others and base my current identity on. That it is my “story”. The beautified events you would like me to decorate my shrine with are not my story. You are feeding this collective hallucination at the same time you’re feeding from it yourself.
As far as I am concerned, the only thing you achieved by removing my choice to not have Timeline was to further confirm what I already knew about you:
that you are dangerous.
The story of your life, complete with your graduation, your old joband how you were fired because your boss found out things about you off of facebook that, well, he shouldn’t have, that super awesome trip you hadwith your girlfriendand how you couldn’t wait to return home during it, old pictures, even the ones from when you had taken on 20kg in just 6 months back in 2007, all the different places you used to live inon your parents’ money…
