Author: Cubilone

Review: Mostly Harmless

Mostly Harmless
Mostly Harmless by Douglas Adams

My rating: 3 of 5 stars

Imagine you’re Douglas Adams in 1992. You’ve relatively recently done Last Chance to See and have added “interest in wildlife and evolution” to your already unusually large toolbox of inspiration and influences. This new way of looking at the world has alarmed you about the state of things and has filled you with a reserved pessimism; not that your previous work can be said to have been optimistic — unless aloof nihilism can double for optimism, which is of course, by itself, a matter of some discussion. Perfectly not primed, you return to that same greatest achievement that made you famous 8 years after last leaving readers at an already sad cliffhanger (that’s all I can say for the end of “Thanks For All the Fish” — no, it doesn’t get better than that). What do you do then? Being a jerk at this point is an understandable, if not very bold, move. That is exactly what you go on to do.

Douglas Adams has said that the period in which he wrote Mostly Harmless was a bleak one for his personal life; one can certainly tell. Oh yes. In the world of H2G2 everything somehow worked out for our heroes, improbability always on their side no matter how fantastic, dangerous or humorously absurd (usually all three) the scenario. Let’s just say that, this time around, not even improbability itself is spared from all this bleakness.

Even if in subsequent itterations of the series the ending of H2G2 has been altered to be more cheerful or even expanded in the form of a sixth book by Eoin Colfer, the fact is that this was Douglas Adams last word on the matter before his death in 2001. I think it is shocking, of course I do. But it somehow still fits with Adams’ vision of his Universe. Aloof nihilism is still the ultimate universal force this part of the Whole Sort Of General Mish Mash; only this time, this same universal force works against everything the reader has come to expect or wish. Oh well. Same shit, different space-time continuum. At the same time, this bleakness serves to colour the humour black — and there’s no shortage of humour in this one either: in typical Adams fashion, the humour is funny because it rings true. To me, that’s what H2G2 is all about. Therefore I don’t think it’s any worse than book 4; to tell the truth I would place them together just a notch below the first three.

To put it all together in a nice little summary that may be able to say, in its brevity, more than all of the above: Mostly Harmless is just the opposite side of the coin that is H2G2, the first four books being the first side; still absurd, still funny, still clever, still making social critique, still eloquent. Only this time, it doesn’t give a Belgium.

View all my reviews

Quotes ~ Αποφθέγματα XV // George Bernard Shaw

Seriously, this guy must have been constantly just speaking in quote-worthy nuggets. No lame jokes, banal sayings or uninspired, trivial chit-chat; just heavy-weight yet silky smooth truisms that are just a tiny little bit truer than all others. It is one of those cases where the variation is subtle but the difference is indeed disproportionately, or should we say, very well proportionedly disproportionately, large.

 

“Patriotism is, fundamentally, a conviction that a particular country is the best in the world because you were born in it.”

~

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

~

“Animals are my friends…and I don’t eat my friends.”

~

“You see things; you say, ‘Why?’ But I dream things that never were; and I say ‘Why not?”

~

“The reasonable man adapts himself to the world: the unreasonable one persists to adapt the world to himself. Therefore all progress depends on the unreasonable man.” (a personal classic with a story of its own, one of his saying I have known the longest and argued over the hardest)

~

“My way of joking is to tell the truth. It’s the funniest joke in the world.”

~

“I often quote myself. It adds spice to my conversation.”

~

“Whole problem with the world is that fools and fanatics are always so sure of themselves, and wiser people are full of doubts.”

~

“Liberty means responsibility. That is why most men dread it.”

~

“You are going to let the fear of poverty govern your life and your reward will be that you will eat, but you will not live.”

Where I picked them from, a more complete list.

Πρώτες ηλιαχτίδες του 2012

Επιτέλους ξημέρωσε. Πώς περάσατε την νύχτα σας; Κάνατε τίποτα το οποίο μετανιώσατε, τίποτα που να δικαιώνει το ρητό πώς τίποτα που γίνεται μετά τις δύο τα ξημερώματα δεν μπορεί να είναι για καλό; Ίσως κάνατε κάτι για να φτιάξετε το δικό σας ρητό που να λέει πως μόνο μετά τις δύο ξεκινάει το ενδιαφέρον κομμάτι του 24ώρου, πιθανότατα για ακριβώς τους ίδιους λόγους;

…

Πάντως, ξημέρωσε όντως; Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος όταν νωρίς το πρωί έχει συννεφιά.

Game 2.0 — Crusader Kings II Review

Η Paradox ξαναχτυπά με το game το οποίο καλύτερα από κάθε άλλο θα μπορούσε να λέγεται και Game of Thrones και να το εννοεί! Εξαιρετικό.

Journey of the Sorcerer — Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Series

I’ve read the first four books of H2G2 and I can safely say that they have been some of the best fiction I ever came across. It’s the kind of fiction that underlines its property of being fiction by so successfully parodying our own, not so fictional (?) reality while being irresistibly witty at the same time. In the words of the brilliant George Bernard Shaw:

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

These days, probably because of my long hours of sitting around at home, I decided to start walking more. The thought came quickly, perhaps making me want to walk more in the first place: what’s better than walking with the company of some good auditory stimulation? In Denmark that is what got me into Spanish; what would I get into this time?

So I’ve been listening to the Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Shows, which incidentally preluded and later inspired the books, having first been aired in 1978 on the BBC. I can tell you, it’s great fun. Each season – book consists of six half-hour episodes, so if you don’t feel like reading the books but still want a dose of Douglas Adams running in your veins,  making your reality this much more realistically insane, you can’t miss them. Well, you can, obviously, but why would you want to?

Incidentally, the following track is used as the theme to the show and has become emblematic for the series/franchise itself. Douglas Adams wanted something that sounded sci-fi but also gave off an impression of travelling and hitch-hiking. What do you think? I think I can’t stop listening to it.

Λίγα λόγια απ’την Αθήνα

Εξαιρετικό βίντεο. Ο Πέδρο Ολάγια μιλάει πολύ γλαφυρά για την κρίση στην Ελλάδα, παρακάμπτοντας όλους τους μυστήριους όρους που μας έχουν ταΐσει για να νομίζουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε…

Mικρό φactoid: Τους υπότιτλους τους επιμελήθηκα εγώ αλλά επειδή έκλεψα τους χρονισμούς από το ίδιο βίντεο με τους αγγλικούς υπότιτλους και αντέγραψα την μετάφραση ακριβώς, μερικές σειρές βγήκαν… λίγο μεγαλύτερες. ^^΄λ

Steven Wilson – Puncture Wound

Two things about this video:

1) Awesome song. Once again, this is from the EXTRA (!) CD off of Insurgentes. Along with Collecting Space and The 78, it should have been on the main album. Maybe Steven just wants to impress people that like to look into his music just a little deeper.

2) Great video that fits the song like a glove. Like the lyrics say: Push, push down the earth
Feel my hand through your glove… I wonder who made it? It’s not by Lasse Hoile though I wouldn’t blame you if you thought it was.

Detachment, Part Two

Όταν τα σκουπίδια αξίζουν καλύτερη μοίρα από να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια.

Το δωμάτιο μου στην Νέα Σμύρνη είναι γεμάτο με κειμήλια. Παλιά ρούχα που είτε ποτέ δεν μου άρεσαν πραγματικά ή δεν μου αρέσουν πια, games που τα κρατάω κι’εγώ δεν ξερώ γιατί, αντικείμενα που έχουν γίνει κομμάτι της ατυχούς μόνιμης διακόσμησης, αρχαία ηλεκτρονικά τα οποία η εξέλιξη της τεχνολογίας καταδίκασε στο να τελούν χρέη συλλεκτών σκόνης (στην καλύτερη), παπούτσια που δεν μου αρέσουν πια που είναι στην μετέωρη κατάσταση του να είναι υπερβολικά φθαρμένα για να χαρίσω αλλά όχι αρκετά διαλυμένα για να πετάξω…

Γενικά, έχω πολύ πράγμα το οποίο δεν χρειάζομαι και θέλω να αποχωριστώ. Όμως δεν θέλω να πάω μέχρι τον κοντινότερο κάδο και απλά να τα πετάξω. Μου φαίνεται τόσο άσχημο το να φέρεσαι σε κάτι σαν σκουπίδι. Με δέκτη πρόσωπο, είναι μια φράση που δείχνει μια απαίσια έλειψη σεβασμού («της φέρθηκε σαν σκουπίδι»). Αν μεταφέρω αυτή την έλειψη σεβασμού στα πράγματα, στα αντικείμενα, τα οποία το καθένα μόνο για μένα προσωπικά συμβολίζει κάτι, είναι το ίδιο ακριβώς. Είναι φριχτό το ότι, υλιστές ως είμαστε, δίνουμε τόσο σημασία στην χρήση και αντίστοιχα στην αχρηστία. Όντας τόσο συνδεδεμένοι με την ύλη, ο συμβολισμός του να πετάς κάτι στην κάλαθο των αχρήστων είναι η δολοφονία της χρήσιμης ύλης. Πώς μπορώ να δολοφονήσω τόσα αντικείμενα τα οποία είναι ακόμα γενικά χρήσιμα αλλά για μένα απλώς παίρνουν χώρο; Κάποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει υπέροχα πράγματα μαζί τους.

Πώς θα μπορούσα να βρω όμως κάποιον που να χρειάζεται ή να μπορεί να χρησιμοποιήσει όσα εγώ πλέον δεν; Ποιος θα μπορεί να συνεχίσει, όπως μπορεί, να χρησιμοποιει το τρύπιο παπούτσι, το ΙSDN modem, το απαίσιο παιχνίδι για το οποίο κάποτε έγραψα ένα ριβιού, το μισογραμμένο τετράδιο, τα ξεχασμένα δώρα από κάποιο πάρτι, την τσάντα μεταφοράς ενός υπολογιστή που εδώ και χρόνια πλέον δεν είναι στην κατοχή μου; Ποια είναι η μοίρα αυτών των πραγμάτων; Ποια θα έπρεπε — ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη τους; Πώς μπορώ εγώ να έχω το δικαίωμα να τους στερήσω την ζωή πετώντας τα στα σκουπίδια;

Σκέφτομαι πόσα σκουπίδια παράγονται κάθε μέρα, πόσοι τόνοι αχρηστίας και νεκρής ύλης καταλήγουν στις no man’s lands του δυτικού πολιτισμού, τις χωματερές, και βλέπω ότι η δική μου συνεισφορά είναι πραγματικά αστεία. Δεν έχω πολύ πράμα. Τα αισθήματα μου όμως είναι πολύ περισσότερο σεβασμός στα ίδια τα αντικείμενα, στην πιθανότητα να είναι χρήσιμα σε κάποιους άλλους, να υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα να παραμείνουν ζωντανά, παρά στο ότι θέλω να τα έχω για να θυμάμαι το παρελθόν.

Yπηρεσίες, καταστήματα και σελίδες ανακύκλωσης αντικειμένων (από το forfree.gr)