TODAY I FUCKED UP

Ah, page, we meet again. Hello. Today I decided to write. Express myself, as it were. I fought the distractions… Avoided starting Battlestar Galactica Season 4, despite the fact that Season 3 ended with a bang, it did; I decided not to play Planescape Torment, even though I’ve just started getting into it (and for this kind of games it means playing 10 hours or so). In typical qb style, I even fought off work! I had a nice, warm shower, lay in my warm bed (it’s winter… still hard to wrap my head around it), put some music on that phone that still hasn’t taken full control—I chose Vangelis’ Cosmos—and now I’m here in this right place. The phone proved its supposed smartness by reminding me not to put the volume too high so as to avoid damaging my hearing. As tonight’s token act of proving to myself I’m an adult, I heeded its advice. Maybe the machines aren’t out for us. Pah, who am I kidding.

OK, let’s go. Today I fucked up.

Or, rather, I should say yesterday. But only today did I realise, so it counts as today. Once again I let my overconfidence that everything will be alright cloud my judgement—that sounds suspiciously like a “write 100 times on blackboard” punishment at Jedi school. Sigh… It is one of my greatest weaknesses, and many have noticed, especially those that know me well enough to have pierced at my essence that is invisible to me, similar to a bird who’s only ever known flight can never imagine what it means not to fly, or what sort of happiness a snail might know. Tell a bird it might be flying a bit too much and it’s gonna cock its head inquisitively at you like birds tend to do.

I just aren’t careful. I either want to move fast to be getting to the next task or activity, or, in the face of what we’d call danger in this case, I take that annoying, solipsistic view: “it won’t happen to me, no need to worry!” This is personhood’s very own little facepalm—no, that’s not a good translation of αυτομούτζωμα. I like to take pride in my care-free attitude, or at least the appearance thereof; don’t I know I’m constantly anxious about an entire small museum’s collection of “must-dos”. But that’s another story. I like to say that people don’t really have “positive and negative aspects of their personality.” They only have a single hunk of personality, and according to what side you look at it from, you see different things and judge to whim. Hey, that’s almost exactly like saying that people have personalities and those personalities have positive and negative aspects.

But let met put it this way. Take for example myself. I’m careless and carefree, right? Yes. But these two aspects of me aren’t separate; they’re one. It’s like those digestive biscuits that have chocolate on top. The chocolate is the carefreeness and the underside the carelessness. The whole thing is part of my personality, and the whole box of carelessfreeness, quielation, friendiculousness or abstrant, openular mind is me. I’m this box of biscuits that look the same, because I look the same no matter which biscuit of mine you’re eating. You smell me and taste me the same, and you either love me or hate me… or you might also not particularly care about me. Do you like chocolate digestives?

When I began writing about boxes of biscuits a few lines ago, the point to which I wanted to conclude was that we all are assorted boxes of still different biscuits down a supermarket aisle. Then, however, I chose to pursue the realisation that came to me while writing that yes! People are like food.

Some are so sweet you get sick of them after just a few bites. Others are simple but fulfilling. Others yet are only to be had at parties or thrice-a-year family dinners. You can find each type of person at the supermarket, but there almost always exist the same kind of foodstuff produced locally and tasting better, like that amazing Greek artisanal Nutella that’s not only better, it’s also cheaper.

Some are fancy, others to be enjoyed as part of a familiar routine, some are fresh and organic, many are rotten and/or appear fresh solely because they’ve been peppered with preservatives. We have changing tastes in people and so do we in food. Maturing tastes, perhaps? Some are hot, some are bland. But! The too-bland ones can always spice themselves up; the hotter ones will probably just leave you in tears and gasping for air. But so do onions, at least the crying part. Similarly, there’s a whole lot you have fond nostalgic memories of, but regret every trying them again 20 years later to see if they taste the same. Others are like heaven consistently forever… I presume, I wouldn’t know.

There are hard people, soft people, sweet, bitter, sour and… salty people. Many, sadly, are just plain meat but, although a selective omnivore I may be, it’s sadder when they’re vegetables instead. This is starting to have a Dr. Seuss rhythm to it.

Finally, you would never, ever consider that it’s the broccoli’s fault that Roberto (that’s my Italian coordinator here), with all his exquisite and discerning palate, hates it. I can’t get my head around it: how is it normal for us to think that a person has anything to do with whether others like them or not? Anyway, broccoli can rest easy: I hated it, HATED it when I was a child, you know, it was the archetypical go-to yuck food. Nooow, however, I sometimes even eat it raw. I love it. Broccoli just used to be too sophisticated for my untrained taste buds. There.

One of Terrence McKenna’s famous quotes goes: . qb’s version: “the cost of being sophisticated in this society is being the person-equivalent of broccoli.” Or, while we’re at it: sushi. Lentils with yoghurt. NOT eggs: they could crawl back into the chicken’s ass whence they came and I wouldn’t spill water for the dead. Beans. I was damn near allergic to the things most of my life. Now I can eat them no problem due to my insistence to eat them no matter my stomach’s complaints. I can imagine it quietly giving in after all this time: “okay dude, I get it, you took that little song about beans and the heart a bit too seriously, I don’t agree but I can’t stop you… you should know though that this IS going to put a strain on our relationship.”

Wow. This really worked. Remember? Near the top of this text it says I wrote “I fucked up”. It’s even the title of the post. But I’m better already. All day I’ve felt like shit because the bike I rode yesterday for 25km up and down Montevideo’s Rambla and took the following video,

that is, Laura’s bike she hadn’t rode in years and I paid 1000 pesos to have repaired and use it and got it 4 days ago… well, that bike was stolen. All I did was just leave it outside the Posada. Given, it was locked, but with a lock that cost less than 5€ and could probably only protect anything of any value up to that amount. Only today did I notice that all the locked bikes that had caught my eye on the pedestrian street Calle Pérez Castellano during the day, all those bikes I had subconsciously noticed to give my carefreelessness an excuse to run wild, were nowhere to be seen at night, and so was mine by next morning. I can just imagine it sitting there, alone, singing in the dark: “I’m old and rusty, though orange with some new parts e.g. pedals and handles, I’m safe from harm and theft !”

The worst part is that this bike had sentimental value to Laura, so having to tell her that I almost presented the her old bike to thieves and having to deal with questions such as “really, did you leave it outside?” was less than fun. The second worst part is this makes it the, what, 3rd time I’ve had my bike stolen.  Last time was in Denmark, where I idiotically left mt bike unlocked going to Danish class, forgot about it for hours after the lesson, went around town, only remembered about it that evening when I had to ride it back home and was all disappointed that the mere act of remembering about it hadn’t been enough to protect it from theft or bring it back.

bike_aarhus_qb
August 2011, Denmark. This is like one of those “last selfies.”

And there was this other time somebody vandalised my bike parked at Sapfous in Mytilini. I was totally Anakin bringing back his mother from the sandpeople that evening. Only I didn’t slaughter anyone like an animal. I’m civilized. I only ever hold passive-aggressive grudges.

The carcass of my ride
The carcass of my ride on Minwos and Lavyrinthou. Notive the crooked front only wheel

Anyway, back to today. I went to the police office to report the theft as it was suggested to me I do, because apparently Ciudad Vieja is monitored 24/7 by video surveillance; by checking in their records from last night, the police might be able to find the culprit and track them from camera to camera, if they did stay within the boundaries of the Old Town, that is. I can tell you that if my bike is indeed located by the use of video surveillance tech, I’ll be hit by a small-to-medium-sized train of cognitive dissonance. I hate to be that guy, I know how fashionable it is to hate on the police (I don’t like them myself), but ever since my mum’s handbag was robbed and after declaring the theft and the police guys actually CALLING us home to tell us that the bag had been found at a place where “a lot of τσαντάκηδες leave their discarded prey”, it’s been easier for me to feel a tinge of empathy for people who support the police and are disdainful of anarchy. I mean, suddenly when it happens to you, it doesn’t seem so oppressive, does it?

Anyway №13 or something. I fucked up and writing this relaxed me a lot. Its intent was to be a kind of Post-It for futurue qbs to be wary of carelessfreeness, no matter how many times things turn out to be OK in the end, and to remember that it fucking sucks to let people, friends and yourself down and destroy their trust.

But hey, at the end of the day, I’m a chocolate digestive. Some will like me, some will hate me, some will simply not care about me, forget that I exist until I appear before them (at which point they’ll either choose to munch on me absent-mindedly or ignore me) and some will eat the last part of me that’s left in the box all crumbly and melted, but still like me and recognise that not all chocolate digestives from then on out will be crumbly and melty and that if next time I’m in no condition to eat on my own, just throw me on some ice cream or oats, that would be yummy.

Review: The Dispossessed

The Dispossessed
The Dispossessed by Ursula K. Le Guin

My rating: 5 of 5 stars

A few light years away from Terra, there is a dual system of a planet and a moon, similar to the one back home. The planet, Urras, is a beautiful planet, rich with natural splendour, floral and faunal variety and the kind of society you’d find on Terra: full of social inequalities and a global culture founded on ownership, reflecting almost nothing of its beauty on the lives of the population.

The moon of that planet is Anarres. It has an atmosphere that paints the sky violet but is little more than a large desert with not too much water and only a few species of plants and animals – the most advanced species apart from humans living there are fish. Humans from Urras have settled Anarres 150 years now, in the space-age equivalent of ’30s Catalonia, after a massive social movement in Urras following an important religious/revolutionary figure by the name of Odo forced the Urrasti to make concessions and agree with the revolutionaries to let them put themselves into exile on the moon, founding an anarchist society in the process.

Since then, the Odonians have led quiet, balanced, happy lives on Anarres. Odo’s theories/preachings supported that people are like cells of a single organism, together with the rest of life forming a greater consciousness, and should act the part, leaving ownership and “egoising” behind and focusing on the welfare of the community. Every man’s or woman’s duty in this society is to do the thing they can do and enjoy doing best, similar to a specialised organic cell, so that they should be productive as well as happy and fulfilled in the process: that was her secret of a balanced and healthy society, in tune with its environment and living space. As a sidenote, I’d like to point out here that the same ideology is represented in 1984: that IngSoc is an organism that consists of tiny cells which are the members of the party. It asks a completey different quesion based on that assumption though: “do you die every time you clip your fingernails, Winston?” It uses this train of thought to argue for the survival of the organism even when its individual members have to be eliminated in order to ensure survival of the greater consciousness; quite the opposite of what Odo says, which is that the welfare of the organism depends on individual welfare as well as the co-operation and solidarity between its cells. In both sides of the argument, egoism is repressed, but for completely different reasons.

To return to Odonianism: to allow themselves to have such a lifestyle, people would have to get rid of such distractions as wasteful culture including ownership, money and egoistical behaviour. The experiment worked and the results we catch a glimpse of in The Dispossessed.

People on Anarres share everything, even their homes and their sexual partners — keeping a partner for yourself is regarded as egoistical and equivalent to having them as your property; it is thus disencouraged (as are all possessive pronouns, even when it comes to family relationships) unless it’s for rearing a child. People are free to lead the lives they please as long as they don’t get in the way of their ammars, that is to say their brothers, doing the same.

The protagonist is a guy named Shevek, a name given to him by a computer as is the tradition in Anarres, which ensures the uniqueness of every individual and the uselessness of last names, in turn weakening family ties in favour of a more collective familial sentiment. The reader follows Shevek throughout his life and the problems he has growing up in this society when he is not as sociable as others. You see, he is a scientist, a theoretical physicist with great potential. But what happens when his society, good, balanced and just as it may be, doesn’t allow him to be the best he can be? For games of power exist in Anarres as well, and the person in charge of him in the institute knows the ropes very well; the difference is that the payoff is influence and fame, not money. What should he do: try leaving Anarres for Urras to make his ideas known and accepted there, making the world better in the process, or stay in his society following the norms that forbid most kinds of communication with the outer world?

The answer is given in the first chapter of the book, whence we follow Shevek in his stay in Urras. The book is chronologically mixed up (fittingly, in my opinion, as Shevek’s main goal in his field is to make a unified theory of simulaneous time) and alternately follows Shevek’s backstory in Anarres and his present life in Urras. Both settings were equally satisfying: looking at a foreign anarchist who’s never known anything else coming in contact with “profiteer” (a horrible insult in Pravic) society, is just as interesting as looking at how people have managed to build a fully working bona fide anarchist society in Anarres and the details of their day-to-day existence on the arid planet.

I have divulged this much of the book’s plot for it is not therein that its charm is hidden. I don’t think I’m blurting out spoilers here. There is little mystery or what we’d recognise as development in the story. The feeling it gave me was much less of a thrilling narrative and much more of a beautiful journey in a foreign land. All the other characters apart from Shevek, even perhaps Shevek himself, were there only to guide us through this utopia. The little things the traveller discovers are what make The Dispossessed a zen-like, heart-warming experience: Shevek’s first encounters with animals; his discussion with a Terran embassador; labour allocation in Anarres; the contrast between the placentas being kept after birth in Anarres as part of their zero-waste culture and the huge shopping malls in Urras, which could make any Anarresti physically ill; sex in Urras and how Shevek finds it so foreign and pretentious, and so on.

Furthermore, and I think this is very important, we get a look at the disadvantages of living in an anarchist society as Shevek experiences them; the necessity of sacrificing certain ambitions in favour of the common good, the morality of the question itself, the tendency of people, no matter what political inclination they have and culture they belong to, to grow conservative over time and forget their very own beliefs, growing rigid and rule-abiding rather than flexible and people-friendly, utilitarian rathen than deontological…

“She [Le Guin] invites, as Tolkien does, a total belief”, reads a snippet of a critic on the back-cover of my copy. If a sci-fi novel can make me believe in the existence of a real anarchist society somewhere in the galaxy and by extension in the real possibility of an anarchist society much closer to home, I can’t but heartliy agree with the above snippet.

View all my reviews

Some Chumbawamba

Haven’t ever posted enough of this fantastic band…

And I wonder what the papers are going to say, another actress, another war, another day
But everything’s changed, the world woke up today, and I wanted to be with you

We know every word to the song, but we don’t want to sing along…



I don’t want to sing about rights and wrongs, I don’t want to sing the same old songs, but I’ll sing them and sing them till there’s no need to sing them, and then I can sing about love, then I can sing about love…

There’s stuff dressed up as truth and there’s stuff dressed up as lies, and it all ends up as stuff that you can buy, on eBay, from Babylon back to Babylon…

I had this song on mySpace. Ah, mySpace… *same look people have when they’re being nostalgic of DDR — no, not the game, I mean East Germany*

I’ve added Paris and Britney and you and Tom, I’d like to find your address so I could visit you at home, I don’t like people but I like to pretend, would you like to add me as a friend. Add me, add me, me mother says she wished she’d never ‘ad me…

…when fine society sits down to dine, remember that someone is pissing in the wine, pissing in the wine, pissing in the wine…

Quotes ~ Αποφθέγματα XV // George Bernard Shaw

Seriously, this guy must have been constantly just speaking in quote-worthy nuggets. No lame jokes, banal sayings or uninspired, trivial chit-chat; just heavy-weight yet silky smooth truisms that are just a tiny little bit truer than all others. It is one of those cases where the variation is subtle but the difference is indeed disproportionately, or should we say, very well proportionedly disproportionately, large.

 

“Patriotism is, fundamentally, a conviction that a particular country is the best in the world because you were born in it.”

~

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

~

“Animals are my friends…and I don’t eat my friends.”

~

“You see things; you say, ‘Why?’ But I dream things that never were; and I say ‘Why not?”

~

“The reasonable man adapts himself to the world: the unreasonable one persists to adapt the world to himself. Therefore all progress depends on the unreasonable man.” (a personal classic with a story of its own, one of his saying I have known the longest and argued over the hardest)

~

“My way of joking is to tell the truth. It’s the funniest joke in the world.”

~

“I often quote myself. It adds spice to my conversation.”

~

“Whole problem with the world is that fools and fanatics are always so sure of themselves, and wiser people are full of doubts.”

~

“Liberty means responsibility. That is why most men dread it.”

~

“You are going to let the fear of poverty govern your life and your reward will be that you will eat, but you will not live.”

Where I picked them from, a more complete list.

Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Σημείωμα αναδημοσίευσης: http://molisxypnisa.wordpress.com/2012/02/13/166/ Ήμουν κι εγώ κάτω και μπορώ να πω ότι είναι από τις ακριβέστερες περιγραφές του τι συνέβη χτες που διάβασα σήμερα. Δεν ήμουν τόσο κοντά σε αναρχικούς (ούτε ήμουν από την μεριά της Ερμού — στην Αμαλίας και δίπλα στην Βουλή έμεινα) όμως αυτός ο παλμός σίγουρα υπήρχε.

~

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.

Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).

Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.

Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο. Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.

Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.

Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).

Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Και στην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.

Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.

Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.

Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.

Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.

Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.

Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.

Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.

ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.

 

ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.

 

ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;

Review: Anarchy and the End of History

Anarchy and the End of History
Anarchy and the End of History by Michael Ziesing

My rating: 3 of 5 stars

“Just when you thought it was safe to be a anarchist, Gunderloy and Ziesing are at it again, asking questions you thought you had answered, or maybe forgot to ask.
This anthology brings together a collection of essays by people who positively relish a good think – about anarchy, themselves, and so what difference does it make anyway?
More than a series of opinions, Gunderloy and Ziesing offer a dialogue among people who see their common ground as the greatest opportunity offering diversity, individualism and personal freedom.
Who are the anarchist? What, why and how are they in the world today? Maybe you’ll find some answers here. Maybe not. What you will find is an opportunity and a chakllenge to think about it!”

And make me think it did. This book could well be an 101 in Anarchy, but with all the advanced and meaningful debate that is going on about it in a completely different kind of depth, questioning at some points the very foundations of anarchy — see there? Anarchy is not something that is supposed to have “foundations”, yet we speak of it as a concrete idea, just like any other theory out there. You’ll encounter many such examples when reading this book if only because it includes texts by so many people. I wish I could find the original paper the replies to which comprise most of this book just so I could post it here and further spark debate myself. It was published in 1991, on the eve of the information age. 20 years later a highly anarchical World Wide Web is dominating our lives. You’d think a lot must have changed, surely it must have. You might be surprised.

I found this book completely randomly, in a second hand book sale in Aarhus and got it for only 5kr. It might be extremely hard to find, so if you’d like to read it I can lend it to you — yes, whoever you might be, dear reader (BookCrossing might also work well…) It’s a book I’d like to read again though, there’s just so much thought, references and a lot of optimistic ideas distilled in such a small number of pages.

View all my reviews

Αλεξάνδρα’s Big Mishtakey

Παράθεσα το πρώτο post του Big Mishtakey της Αlex και στο Cubilone’s Dimension. Είναι όμως παραγωγική τον τελευταίο καιρό — πιο πολύ απ’ότι εγώ, οπότε το να καρφιτσώνω όλα της τα ποστία θα ήταν μάλλον άσχημο. Αντίθετα, βάζω συνδέσμους εδώ, άντε μπας και σπρώξω καθόλου την κίνηση. ;D

Θίνγκς Αϊλ Σόρελυ Μις Νάμπερ Ουάν- Geometry Wars Retro Evolved Ίσως το καλύτερο ποστ ever σχετικά με ένα απο τα καλύτερα games ever. Απολαύστε τις εμπειρίες της Άλεξ σχετικά με το Geometry Wars – -ένα παιχνίδι αγάπης… και πολέμου.

Μπίτς & Πίσες Νάμπερ Ουάν Ποιός θα έγραφε για την αναρχία, τα κρουασάν και ένα παιχνίδι με ωραία ambient μουσική στο ίδιο ποστ; Μα ποιός άλλος;

Ποιά είναι η Πίξιγουίξι; Άραγε;