The Scale of the Universe 2

http://htwins.net/scale2/ Very well made, excellent cultural representation. Falls into my personal “have had a similar idea for a while but would have never dreamed of pulling it off this well” category.

Thanks go to Savi for linking me to this.

Ψηφιακά Νεκροταφεία

EDIT 31/8/2014: Το ορίτζιναλ βίντεο που είχα εδώ χάθηκε, μπορεί γιατί το αρχείο της ΕΡΤ δεν είναι πια ονλάιν; Ορίστε ένας καθρέφτης πάντως με το ντοκυμανταίρ του Εξάντα «Ψηφιακά Νεκροταφεία»

Τι θα γίνει η μητρική που είχατε για 4 χρόνια αλλά κάηκε; Ο παλιός σας υπολογιστής μετά την αναβάθμιση — και αφού τον έχετε χαρίσει σε έναν φίλο σας (αλλά τι μπορεί να σηκώσει πια ένας υπολογιστής 8ετίας;) Τα δύο άχρηστα λάπτοπ σας, το ένα πολύ παλιό και το άλλο χωρίς σκληρό, που απλά πιάνουν τόπο και κάποια στιγμή πρέπει να τα φύγουν;

Πού καταλήγουν όλα τα ηλεκτρονικά που ξεφορτωνόμαστε ή δίνουμε στην ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών; Σε κάποιον σκουπιδότοπο στην άλλη άκρη της Γης… Πόσοι τέτοιοι ακόμα θα υπάρχουν σε άλλα 10 χρόνια; 20; 30; 50;

Πόσο άρρωστο είναι θεσμικά να ζουν τα «πολιτισμένα» κράτη εις βάρος των αναπτυσσόμενων κρατών; Μπορεί οι ρύποι να «αντιμετωπίζονται» παγκόσμια (ή τουλάχιστον με αυτή την επίφαση, βλέπε Κυότο/Κοπεγχάγη/Ναγκόγια), η κλιματική αλλαγή επίσης, αλλά κάποιος άλλος συνεχίζει να πρέπει να κάνει την βρώμικη δουλειά αντί για εμάς με μια λογική διακρατικού NIMBY. Και όταν αυτός ο άλλος έρθει επίσης στο σημείο πλέον να μην χρειάζεται τα σκουπίδια του κόσμου για να βγάλει χρήματα –ειρωνικό ότι η Κίνα είναι επίσης αυτή η οποία παράγει στα αμέτρητα εργοστάσια της αυτό το δυνητικό σκουπιδαριό εξαρχής–, τότε θα πασάρει και τα δικά της σκουπίδια σε κάποιον άλλο. Μέχρι ο κόσμος να γίνει κάπως έτσι:

Review: 344 Questions: The Creative Person’s Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment

344 Questions: The Creative Person's Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment

344 Questions: The Creative Person’s Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment by Stefan G. Bucher

My rating: 2 of 5 stars

“The more honest you are with yourself as you go through the book, and the more notes you make in it, the more valuable it will become to you. That’s why this book is small, fexible, and doesn’t cost a lot of money. I want you to take it with you when you go to woek, keep it in your bag, and scribble into it as answers occur to you. Don’t keep this book clean! Mess it up! Write in it freely! Doodle! Put a rubber band around it, so that you can keep interesting articles and extra pages of notes in it. If you keep this book in mint condition, I’ve failed. Because a tattered, bust-up book-filled out and scribbled upon — means you’ve found out new things about yourself and you’re inspired to take action”.

I would heartily agree, Mr. Bucher. A tattered, note-filled book is an addition to every person’s fossil registry of personal story and evolution. It really is a crying shame this book does not inspire any of this. Unavoidably I must come to the heart-wrenching conclusion that you have failed.

First of all, how do you expect, no, demand from people to write on a book made entirely of glossy paper? Have you ever tried writing with a pencil on this material? I always hated my English textbooks for this very reason. Unless this is some indication that you want our answers to be set in Bic ink — hardly the point of the book as you must have planned it Mr. Bucher, I would entertain the thought — the selection of materials is the first poor design choice to come out of this book. I might have actually tried writing with a pen but the subconscious connections with English teachers with terrible Greek accents I so naively thought I had left far behind, ultimately overpowered me.

Then, what sort of questions are these? They gave me the feeling they were either too sterilised or trying too hard to be witty and/or innovative. Most of the book consists of questions that require you to either be extremely honest with yourself or have remarkable skills of self-knowledge to properly answer, mostly both: “What are you doing to sabotage yourself?”, “What are you going to be doing in the next 60 years?”, “Do you prefer your inner or your outer life?”, “How do you handle too much success?”, “How much can you whore yourself out?” etc. They’re insightful questions, but if I were in any position to actually be able to return equally insightful answers, I wouldn’t be interested in buying this book in the first place. If I could answer all these questions as easily as the book has this passive-aggressive aura about it that it’s really possible, I would already be everything I want, can, have or haven’t ever dreamed to be.

OK, let’s say that answering the questions would actually evolve me into such an Übermensch. The auxilliary questions meant to help you on every page, along with the whole flowchart thing going on that makes no sense and if I really followed it I would never even reach half of the questions (how can you have several arrows pointing towards a box in a flowchart, but no arrows pointing outwards and still have it be workable?), are not much better than the main questions themselves. I don’t know if designers use flowcharts –they probably do– but this book would definitely be enough to drive any programmer to insanity!

Some of the less ambitious questions pack some punch and made me think as well as laugh. This is the reason this is getting 2 stars instead of only 1.

This sterilised, efficient, perfectly creative –where creative is implied here to exclude anything that cannot be represented with flowcharts–, ideal model for Westerners, best displayed in cases such as this… It scares the hell out of me, man.

View all my reviews

Review: Σιντάρτα

Σιντάρτα
Σιντάρτα by Έρμαν Έσσε

My rating: 3 of 5 stars

Δεν ξέρω. Έχω καταλήξει ότι ο Έσσε δεν μου αρέσει. Δεν μπορώ όμως να προσδιορίσω τι είναι αυτό που δεν μου κάνει κλικ στην γραφή του. Είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες οι οποίοι είναι drama queens αλλά ταυτόχρονα τελείως εξωπραγματικοί; Είναι οι περιγραφές; Είναι ο κατα κάποιον τρόπο ξιπασμός που αφήνει συχνά να υπονοηθεί μέσα από την γραφή του;

Η αναζήτηση του Σιντάρτα στο βιβλίο ξεκινάει περίεργα. Ήδη από μικρός είναι πολύ «ψαγμένος» και μυημένος. Κάνει διαλογισμούς, μπορεί να ζήσει σαν σαμάνος με φαινομενική ευκολία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ξαφνικά του σκάει ότι πρέπει να αναζητήσει την δική του αλήθεια και να μην ακολουθεί άλλες ιδέες, ακόμα κι αν αυτές είναι του Βούδα ή των Σαμάνων. Κι επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πως επι πόσα, 20 χρόνια, είχε ξεχάσει όλα όσα είχε κάνει μικρός και είχε παραδοθεί στην ακολασία, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόταν αυτός. Γενικότερα, η ιστορία του Σιντάρτα δεν μου έκανε κλικ. Παραήταν μπερδεμένος αλλά με την ψευδαίσθηση της αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ στο ελάχιστο.

Αυτά που μου έμειναν πάντως είναι η ανάγκη της προσωπικής αναζήτησης και της ανάγκης του να ακολουθεί κανείς την δική του αλήθεια. Αυτή ήταν η βασική διαφορά του Σιντάρτα με τον Γκοβίντα, ο οποίος δεν νομίζω πως ποτέ πραγματικά πίστεψε στον εαυτό του και την προσωπική του αλήθεια: πάντα έψαχνε για υποκατάστατα αυτής της αλήθειας έξωθεν. είτε αυτός ήταν ο Βούδας είτε ο Σιντάρτα. Όλοι είμαστε Γκοβίντα, όπως θα λέγαμε, όλοι είμαστε ανθρωπάκοι. Ανθρωπάκοι στον δρόμο της αυτοαναζήτησης, αυτοεκπλήρωσης και της φώτισης, ναι, αλλά ανθρωπάκοι.

Αυτά τα βασικά στοιχεία ίσως με κάνουν να ξαναδιαβάσω, ίσως, κάποτε, το βιβλίο αυτό.

View all my reviews

The Awful German Language, by Mark Twain // Quotes ~ Αποφθέγματα XIV

http://www.crossmyt.com/hc/linghebr/awfgrmlg.html

A criticism  dated 1880 by Mark Twain on the German language, four years after the unification of Germany and half a century before all discussion and relevant prejudice would be dominated by annoying Nazi undertones of aggressiveness.

[…]I think that a description of any loud, stirring, tumultuous episode must be tamer in German than in English. Our descriptive words of this character have such a deep, strong, resonant sound, while their German equivalents do seem so thin and mild and energyless. Boom, burst, crash, roar, storm, bellow, blow, thunder, explosion; howl, cry, shout, yell, groan; battle, hell. These are magnificent words; the have a force and magnitude of sound befitting the things which they describe. But their German equivalents would be ever so nice to sing the children to sleep with, or else my awe-inspiring ears were made for display and not for superior usefulness in analyzing sounds. Would any man want to die in a battle which was called by so tame a term as a Schlacht? Or would not a consumptive feel too much bundled up, who was about to go out, in a shirt-collar and a seal-ring, into a storm which the bird-song word Gewitter was employed to describe? And observe the strongest of the several German equivalents for explosion — Ausbruch. Our word Toothbrush is more powerful than that. It seems to me that the Germans could do worse than import it into their language to describe particularly tremendous explosions with. The German word for hell — Hölle — sounds more like helly than anything else; therefore, how necessary chipper, frivolous, and unimpressive it is. If a man were told in German to go there, could he really rise to thee dignity of feeling insulted?

Having pointed out, in detail, the several vices of this language, I now come to the brief and pleasant task of pointing out its virtues. The capitalizing of the nouns I have already mentioned. But far before this virtue stands another — that of spelling a word according to the sound of it. After one short lesson in the alphabet, the student can tell how any German word is pronounced without having to ask; whereas in our language if a student should inquire of us, “What does B, O, W, spell?” we should be obliged to reply, “Nobody can tell what it spells when you set if off by itself; you can only tell by referring to the context and finding out what it signifies — whether it is a thing to shoot arrows with, or a nod of one’s head, or the forward end of a boat.”

There are some German words which are singularly and powerfully effective. For instance, those which describe lowly, peaceful, and affectionate home life; those which deal with love, in any and all forms, from mere kindly feeling and honest good will toward the passing stranger, clear up to courtship; those which deal with outdoor Nature, in its softest and loveliest aspects — with meadows and forests, and birds and flowers, the fragrance and sunshine of summer, and the moonlight of peaceful winter nights; in a word, those which deal with any and all forms of rest, repose, and peace; those also which deal with the creatures and marvels of fairyland; and lastly and chiefly, in those words which express pathos, is the language surpassingly rich and affective. There are German songs which can make a stranger to the language cry. That shows that the sound of the words is correct — it interprets the meanings with truth and with exactness; and so the ear is informed, and through the ear, the heart. […]

Λαϊκή Σήμερα

Τυχαίος πωλητής στην Λαϊκή: Λαμόγια δημοσιογράφοι! Φύγετε απο’δώ ρε. Μαζί με τους γαμημένους πολιτικούς είστε. Μαλάκες […*], αν είχα ένα πιστόλι θα σας πιστόλιζα όλους! Παπαδόπουλος ρε, αυτό μας χρειάζεται! Παπαδόπουλος! Στρατός! Λαμόγια, στην κηδεία του Παπαδόπουλου τις μαγνητοσκοπήσεις με το ποιοι παρευρέθησαν τις δώσατε στην ΕΥΠ. Πουλημένοι! ΣΥΡΙΖΑίοι, που θέλετε να σας γαμάνε οι μετανάστες! Δεν σας έφταναν 400 χρόνια Τούρκοι, τώρα θέλετε κι άλλον πούτσο!

*λοιπές βρισιές

Δημοσιογράφος του KONTRA Channel στον οποίο απευθύνονται όλα τα παραπάνω: Θέλετε να τα πείτε στην κάμερα όλα αυτά; Εμείς είμαστε εδώ για να τα γράψουμε.

Πωλητής: Άει στο διάολο!

Eγώ που ήμουν στον διπλανό πάγκο και διάλεγα κρεμμύδια: