Author: Cubilone

This is me. Or so I believe.

Danish Diaries #15: Finale (?) and some thoughts on blogging in general

More than a month has passed since I came back from Denmark. I’ve been thinking: “I’ll write a nice big post that sums it all up! I’ll say what I loved and hated about Denmark and its people, what new experiences that place gifted me with” and so on and so forth.

So far, I have had no motivation to write that post whatsoever. I just don’t feel like doing it. My experience from Denmark, as time passes, becomes more and more confused in my head. Details are slipping away. My skills in Danish, after months of understandable, no, welcome unuse, are leaving me like the alcohol leaves a boiling pot of rakomelo. I get more and more tired of talking about Denmark when people ask for the simple reason that I feel as if I have not many interesting things to say. I mean, what: “Yeah, it was kind of boring and mundane most of the time, Denmark and the Danes were a disappointment for the most part, but the Erasmus experience was nice, I met new people and made great friends” blah blah blah. I’m just feeling kind of indifferent towards the past few months of my life abroad. It was generally an uninspiring experience. The most inspiration came from the people I met that became my new international friends, the ones that gave me the great motivation that made me want to learn new languages — I’m hyped to say I’m studying German and Spanish and feeling great about it. But other than that…

A good thing it left me with, no question, is even more of a sense of being a good friend of myself, just doing my own thing and having fun. This kind of independence, welcome as it is, also has left me a little bit scared. Lots of times I prefer staying alone and doing whatever it is I like doing each day than meeting friends or going out. Aarhus had me sharpen my introvert side to a bleeding sheen, made me just accept who I am including probable and improbable manifestations of myself depending on the circumstances and people and all that. But right now, I feel… not exactly not sociable, no. I want to get to know new people, sure. It’s just that I’m in the phase of “but where are all the nice people at? They must not exist at all”. Which is of course a delusion of extraordinary magnitude and unfortunately a very common one among our generation.

Another thing that’s happening the past few weeks is that I don’t really feel like writing or talking about what I’m doing. I’m conscious that, right now, I prefer just living, honing my skills and spending my free time in various ways and just not talking about it at all. Who knows? Maybe it’s because I feel as if I have no-one to talk to? I mean, even my blog. Even if I write here, what’s the point? This, the point: I’m trying to figure it out. Why not just go out and live rather than sit here, essentially boasting? I started off this blog with the idea to “write things worth reading or do things worth writing”. I certainly have done so in the past: myself from four years ago would look at me and beam with satisfaction, proud of the things I have done and maybe written. But, right now, I feel as if what I write is not worth reading and what I do is not worth writing either. That is not to say that I’m not doing things worth doing. No, no! I think I’m now doing very worthwhile things but of questionable narrative worth. With experience comes maturity and now I have greater expectations from what a thing worth writing about might be. I want to write something inspiring; not for you, dear reader, but for me. I hope this day comes soon.

Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙ

[… ] The principle led to the much later adoption of Avogadro’s Number, a basic unit of measure in chemistry, which was named for Avogadro long after his death. It is the number of molecules found in 2.016 grams of hydrogen gas (or an equal volume of any other gas). Its value is placed at 6.0221367 x 10²³, which is an enormously large number. Chemistry students have long amused themselves by computing just how large a number it is, so I can report that it is equivalent to the number of popcorn kernels needed to cover the United States to a depth of nine miles, or cupfuls of water in the Pacific Ocean, or soft-drink cans that would, evenly stacked, cover the Earth to a depth of two hundred miles. An equivalent number of American pennies would be enough to make every person on Earth a dollar trillionaire. It is a big number.

Bill Bryson, A Short History of Nearly Everything, p.93

[…] Η αρχή οδήγησε πολύ αργότερα στην υιοθέτηση του Αριθμού Αβογκάντρο, μιας βασικής χημικής μονάδας μέτρησης η οποία πήρε το όνομα της από τον Αβογκάντρο πολύ μετά τον θάνατο του. Είναι ο αριθμός των μορίων που βρίσκονται μέσα σε 2,016 γραμμάρια αέριου υδρογόνου (ή ενός οποιοδήποτε άλλου αερίου ίσου όγκου). Η τιμή του ορίζεται στα 6.0221367 x 10²³ ο οποίος είναι εξαιρετικά τεράστιος αριθμός. Φοιτητές χημείας καιρό τώρα διασκεδάζουν προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός αυτός. Μπορώ λοιπόν να αναφέρω ότι είναι ανάλογος του αριθμού των ποπκορν που θα χρειάζονταν για να καλύψουν της ΗΠΑ σε ένα βάθος 9 μιλίων, των φλιτζανιών νερού που περιέχει ο Ειρηνικός Ωκεανός ή από τα κουτάκια αναψυκτικού που, αν τα στιβάζαμε ίσια, θα κάλυπταν την Γη σε ένα βάθος 120 μιλίων. Ένας αντίστοιχος αριθμός από Αμερικάνικες πέννες θα ήταν αρκετός για να κάνει κάθε άνθρωπο στην Γη τρισεκατομμυριούχο. Είναι μεγάλος αριθμός.

Bill Bryson, Μικρή Ιστορία Περί των Πάντων (σχεδόν)

 

 

Αναλογία έτους – ημέρας ή: πώς περάσατε τις ώρες σας σήμερα;

Πόσο διαρκεί ένας χρόνος; Τι σημαίνουν 365 μέρες (366 φέτος); Κάθε χρονιά δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα εκατοντάδες εικοσιτετράωρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολύ καλή αίσθηση του χρόνου μακροσκοπικά. Μπορεί να μπορούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει ένα λεπτό, μια ώρα ή μια μέρα αλλά πέρα από εκεί τα πράγματα χωλαίνουν. Για παράδειγμα, εμένα πάντα η εβδομάδα ως έννοια μου ακούγεται μακρύτερη από το «εφτά ημέρες», ο ένας μήνας μικρότερος από τριάντα μέρες. Και όσο πάνε πίσω τα χρόνια, μπλέκεις τον έναν χρόνο με τον άλλον («αυτό έγινε πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια;» «Πέρσι ή πρόπερσι ήμασταν εκεί;» κ.ο.κ — για να μην μιλήσω για δεκαετίες πίσω, για όσους από εμάς έχουν ζήσει μερικά πράγματα παραπάνω.) Όλα αυτά είναι λίγο ασαφή και υποκειμενικά, τι βλέπει ο ένας ως πολύ και ο άλλος ως λίγο.

Παρατήρησα πως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των δύο σημαντικότερων αστρονομικών περιόδων της Γης οι οποίοι και πολιτισμικά φαίνεται να επικρατούν παγκοσμίως στις ανθρώπινες κοινωνίες: της ημέρας και του χρόνου, της περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο αντίστοιχα. Δεν νομίζω, δηλαδή, κάποια κοινωνία να ορίζει το έτος της ως 500 μέρες ή την μέρα της ως 30 ώρες. Αυτά τα πράγματα είναι περιοδικά, λίγο πολύ αυταπόδεικτα και έτσι τα αντιμετωπίζουμε.

Ποια όμως είναι η αναλογική σύνδεση της μέρα με τον χρόνο έτσι όπως την παρατήρησα;

Ένας χρόνος έχει 12 μήνες. Μια ημέρα έχει 24 ώρες. Το 24 είναι πολλαπλάσιο του 12.

Συνεπώς, ότι είναι για τον χρόνο ο ένας μήνας είναι για την ημέρα οι 2 ώρες (2*12=24). Αντίστροφα, ότι είναι για την ημέρα η μία ώρα είναι για τον χρόνο το ένα δεκαπενθήμερο. Κάθε χρόνος αποτελείται λοιπόν από 24 δεκαπενθήμερα, όπως η μέρα αποτελείται από 24 ώρες, + 5 ή 6 μέρες οι οποίες έχουν κολλήσει στους μήνες με 31 μέρες αντί για 30 (για να μην έχουμε μια περίοδο πέντε ημερών κάθε χρόνο οι οποίες θα ήταν εκτός του κανονικού ημερολογίου — αν και θα είχε πλάκα και αυτό, θα ήταν ο 13ος μήνας. Μια γιορτή 5 ημερών για να γιορτάσουμε το νέο έτος. Καθόλου άσχημα. Αλλά υπερβολικά αντι-κανονικό για τα «μοντέρνα» δεδομένα που τα θέλει όλα σε τάξη. Άσε που χαλάει και τον μαγικό αριθμό 12).

Το ενδιαφέρον είναι ότι η αναλογία δεν σταματάει εδώ αλλά υπάρχει και νοηματική σύνδεση. Δεν είναι όπως ο μήνας, για παράδειγμα, που το φεγγάρι κάνει μια περιστροφή του γύρω από την Γη σε 27 μέρες και κάτι ψιλά και το μόνο που αλλάζει είναι η φάση του και η θέση του στον ουρανό κάθε νύχτα (ή μέρα). Υπάρχει μια σύνδεση των φάσεων της ημέρας με τις φάσεις του έτους. Επιτρέψτε μου να επεκταθώ:

Πρωτοχρονιά — 00:00

Η αλλαγή της ημέρας αλλά και του ετούς, το πέσιμο του κόκκου άμμου από το πάνω μέρος της κλεψύδρας στην κάτω, το σκίσιμο μιας σελίδας ή και η αλλαγή ολόκληρου του ημερολογίου. Οι ευχές για γενέθλια, γιορτές ή την πρωτοχρονιά ιδανικά έρχονται στην αλλαγή του έτους ή της ημέρας.

15 Ιανουαρίου — 01:00

Ήδη η πρώτη ώρα, το πρώτο δεκαπενθήμερο, έχει περάσει.

21 Μαρτίου (εαρινή ισημερία) — 05:30 περίπου.

Η σκοτεινή και ψυχρή περίοδος του έτους, δηλαδή ο χειμώνας, αλλά και ο αντίστοιχος κύκλος για το εικοσιτετράωρο, δηλαδή η νύχτα, έχει περάσει. Βρισκόμαστε στην ανατολή, εκεί που δεν είναι ακριβώς νύχτα αλλά ούτε ακριβώς καλοκαίρι, στο λυκόφως, στην άνοιξη, με τις ελπίδες και το καλό κέφι που φέρνει αυτό σε ανθρώπους, ζώα, φυτά και στον καιρό.

21 Ιουνίου (θερινό ηλιοστάσιο) — 11:45 περίπου

Έχει ξημερώσει για τα καλά. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε στην αρχή του καλοκαιριού. Παρ’όλο που ο ήλιος αυτή την στιγμή είναι στο ζενίθ του στον ουρανό και για το υπόλοιπο του έτους θα είναι σε κατιούσα ή φθίνουσα πορεία — η μέρα θα μικραίνει και ο ήλιος θα πέφτει — ουσιαστικά οι μεγάλες ζέστες έρχονται από εδώ και στο εξής, δηλαδή μέχρι τις…

15 Αύγουστου — 15:30

Για δοκιμάστε να βγείτε εξώ το καλοκαίρι και ειδικά κοντά στον δεκαπεντάυγουστο στις 15:30 το μεσημέρι και πείτε μου αν κάνει ζέστη η όχι, παρ’όλο που ο ήλιος βρίσκεται πιο κοντά στο ναδίρ του. Είναι η τεμπέλικη περίοδος της ημέρας αλλά και του έτους. Τα τζιτζίκια τραγουδάνε, οι άνθρωποι αράζουν και η πλάση σκάει.

21 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή ισημερία) — 17:45 περίπου

Βρισκόμαστε κοντά στην δύση του ηλίου. Επειδή βρισκόμαστε σε σχετικά βόρειους παράλληλους το πέρασμα από την ημέρα στην νύχτα δεν θα έρθει για περίπου μιάμιση ώρα ακόμα· αν βρισκόμασταν στον Ισημερινό η δύση του ηλίου θα ήταν μόλις δέκα λεπτά αργότερα. Προετοιμαζόμαστε για την νέα σκοτεινή περίοδο (winter is coming — όχι, δεν πρόκειται για link στον Σταρκ), βάζουμε τις ζακέτες μας γιατί πιάνει ψύχρα σιγά-σιγά. Κανονίζουμε τι θα κάνουμε για βράδυ.

21 Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) — 23:40

Καλωσήρθατε στην μικρότερη μέρα του χρόνου, στο λεπτό το οποίο ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα πόδια σας. Η μέρα από τώρα αρχίζει να μεγαλώνει και μαζί έρχονται και οι αντίστοιχες γιορτές οι οποίες έχουν να κάνουν με φαγητό και ποτό. Μα ποιος ξενέρωτος θα φάει πριν τις 11 το βράδυ ενώ έχουμε γιορτές;

Μερικά άλλα παραδείγματα:

4 λεπτά της μέρας = 1 μέρα του χρόνου (η αναλογία αυτή φαίνεται στον νυχτερινό ουρανό· η θέση του ουρανού σήμερα στις 21:00 θα είναι ίδια με τη θέση του άυριο στις 20:56. Γι’αυτό και ο ουράνιος θόλος φαίνεται να κινείται κάθε νύχτα. Δεν κινείται, απλά η μέρα χάνει τέσσερα λεπτά. Σε έναν χρόνο, αυτά τα 4 λεπτά συμπληρώνουν ακριβώς ένα εικοσιτετράωτο και σε έναν χρόνο από τώρα, τα αστέρια βρίσκονται στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα).

1 λεπτό της μέρας = 6 ώρες του χρόνου

1 δευτερόλεπτο = 6 λεπτά του χρόνου

…

Ίσως δείτε τον χρόνο διαφορετικά τώρα. Ίσως και να βοηθήσει αν σας πω ότι η ζωή σας, αν πεθάνετε στα 75, θα είναι 650.000 ώρες συνολικά (μαζί με όσες έχετε ξοδέψει μέχρι τώρα).

Πώς τις περάσατε σήμερα;

Ι Talk To The Wind

Lyrics
Said the straight man to the late man
Where have you been
I’ve been here and I’ve been there
And I’ve been in between.

I talk to the wind
My words are all carried away
I talk to the wind
The wind does not hear
The wind cannot hear.

I’m on the outside looking inside
What do I see
Much confusion, disillusion
All around me.

You don’t possess me
Don’t impress me
Just upset my mind
Can’t instruct me or conduct me
Just use up my time

I talk to the wind
My words are all carried away
I talk to the wind
The wind does not hear
The wind cannot hear.

Αν θέλετε να ακούσετε μια από τις καθηλωτικές αλλαγές στην ιστορία της ροκ, απλά ακούστε αυτό το κομμάτι και μετά το Epitaph, όπως είναι στο In The Court Of The Crimson King.

Γύρω στο 13:00 γίνεται το γύρισμα.

Βασιλική

Ήσουν στο διπλανό ρακομελάδικο στην Ηρακλειδών. Δεν ήταν ότι μου άρεσες τόσο πολύ. Μου τράβηξες την προσοχή όμως, και για μια φορά αυτό ήταν αρκετό. Όταν φεύγατε με την παρέα σου τότε, ευτυχώς, το «δεν γαμιέται» για μια φορά βοήθησε τα πράγματα και ήρθα απλά και σου είπα γειά. Οι φίλοι σου έφυγαν, μακριά από τους οποίους ένιωθες αμηχανία. Μου συστήθηκες κι εγώ έκανα το ίδιο. Σου είπα ότι ήθελα να σε ξαναδώ. Μου είπες ότι θα πήγαινες στο Six Dogs. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ένα δείγμα της αμηχανίας:

«Πού είναι το σιξ ντογκς;»
«Στο δεύτερο στενό στην Αθηνάς.»
«Ποιά είναι η Αθηνάς;» (φυσικά και την ξέρω απλά οι 300% γρηγορότεροι χτύποι της καρδιάς προφανώς δεν αιμάτωναν το μοναδικό μέρος του σώματος μου που πραγματικά χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή)
«Στο Μοναστηράκι. Θα το βρεις. Τα λέμε εκεί.»

Και έφυγες. Επέστρεψα στην παρέα μου στην οποία εμφανίστηκε μια αρκετά συμπαθατική κοπέλα, όμως ήταν στα στόχαστρα φίλου. To “bros before hos” μας κράτησε εκεί καμιά-μιάμισι ώρα πρόσχαρης κουβέντας ώσπου ήρθε η ώρα του χωρισμού. Με τον Σάβι πήγαμε μέχρι τα Έξι Σκυλιά. Είχε είσοδο €8 αλλά ο Σάβι είπε στον πορτιέρη ότι θα μπω για να δω αν ένας γνωστός είναι εκεί και με άφησε να ρίξω μια ματιά μέσα. Δεν ήσουν εκεί. Δεν θα σε ξαναδώ ποτέ. Ούτε νομίζω ότι θα ξαναδώ την κοπέλα με το κοντό μαύρο μαλλί, το μαύρο φόρεμα και τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια η οποία χαμογελαστή χόρεψε σχεδόν μέσα στην αγκαλιά μου με το που έφτασα στην πίστα η οποία ήταν λουσμένη μόνο σε αυτό το κόκκινο φως που τα κάνει όλα πολύ πιο λάγνα και σαρκικά και κανείς και καμιά δεν φοβάται πλέον να ανταποδώσει το βλέμα καρφί στα μάτια.

Δεν σε βρήκα. Βγήκα στον Σάβι. Γυρίσαμε Νέα Σμύρνη με την μηχανή του. Παρ’όλο που γύρισα σπίτι «άπραγος», θα πάω στο κρεβάτι χωρίς τύψεις ή μετανιώματα και δεν λυπάμαι τόσο που δεν θα σε ξαναδώ ποτέ, ακόμα κι αν ήσουν όμορφη. Πόση δύναμη μπορεί να έχουν οι προσωπικές προκλήσεις…