Πρέπει να πω ένα δυο έξτρα λογάκια αυτή τη φορά. Tο Metacritic το εκθειάζει. Για ρίχτε όμως μια ματιά στη διαφορά μεταξύ των σχολίων των χρηστών και των επισήμων reviews… Κάτι είναι τόσο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας στη ρεπούμπλικα της Ρώμης που βρωμάει μέχρι εδώ.
Φοβόμουν ότι αν έβαζα 6/10 σε έναν τόσο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο τίτλο, θα με έπαιρναν με τις πέτρες. Απ’ότι φαίνεται όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που ζητάνε περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη διαφθορά από τον κόσμο της δημοσιογραφίας των games. Το ηθικό δίδαγμα: ας είσαι ο πρώτος που κάνει το σωστό και θα σε ακολουθήσουν και άλλοι. Be brave; be the change you want to see in the world!
Με τη χτεσινή ανακοίνωση του Xbox One (ή Xbone όπως ήδη κοροϊδευτικά το λένε πολλοί στο Διαδίκτυο) όλες πλέον οι νέες «κονσόλες οικιακής ψυχαγωγίας» υπάρχουν πλέον και σαν οντότητες, όχι μόνο στα χαρτιά ή στην φαντασία εκατομμυρίων nerds. Η ανακοίνωση ήρθε για να επιβεβαιώσει όσα ήδη περιμέναμε ή ξέρουμε από το PS4: τα παιχνίδια της νέας γενιάς θα είναι ακριβότερα, θα υπάρχει μηδενική backwards compatibility (πώς το λεν’ αυτό στα ελληνικά;) ακόμα και για τίτλους του XBLA, θα πρέπει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να είναι συνεχώς online, οι τίτλοι θα είναι συνδεδεμένοι με λογαριασμούς και με κονσόλες σαν σε λευκό γάμο, θα επιβάλονται αντίτιμα μόνο και μόνο για να δανείσεις παιχνίδια, πόσο μάλλον να πουλήσεις ή για να αγοράσεις μεταχειρισμένους… Σαν αργοκίνητος δεινόσαυρος, η βιομηχανία των games, η οποία βέβαια δεν έχει υπάρξει αρκετό καιρό για να μπορούμε να την αποκαλούμε παλιά αλλά παρόλαυτά έχει ήδη γίνει συντηρητική, δεν φαίνεται να είναι κατάλληλα προικισμένη ή προετοιμασμένη για να ανταπεξέλθει στις καταιγιστικές αλλαγές.
Η διαφορά όμως είναι πως οι αργοκίνητοι και ογκώδεις δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω της αδυναμίας τους να ανταπεξέλθουν σε μια εξωτερική καταστροφή· δεν μπορούσαν να διαλέξουν να είναι μικρότεροι ώστε να χωράνε κι αυτοί στα λαγουμάκια που έσωσαν τα original θηλαστικά από την καταστροφή και για αυτό πέθαναν, επιβεβαιώνοντας πως στη φύση συμφέρει να είσαι Δαυίδ παρα Γολιάθ. Η Sony και η ΜicroSoft όμως; Κανένας μετεωρίτης δεν τους σακάτεψε την εξελικτική ικανότητα. Ποια είναι η δική τους δικαιολογία που κανείς απ’όσους ξέρω δεν θέλει ένα Xbone ή ένα PS4 (ή ένα WiiU, εδώ που τα λέμε); Μάλλον είναι η απληστία τους αυτή που τους κάνει να μην μπορούν να προσαρμοστούν, τα κολλημένα μυαλά υψηλόβαθμών στελεχών και μετόχων που δεν μπορούν να δουν μπροστά. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι θα περίμενε κανείς από τέτοιες επιχειρήσεις-κολοσσούς να επενδύουν στους οραματικότερους σχεδιαστές, στους πιο τσαχπίνιδες υπεύθυνους marketing και στους κορυφαίους αναλυτές για να μπορούν να ξεφεύγουν από το status τους ως τυραννόσαυροι του χώρου. Αντί αυτού φαίνεται να βόσκουν αμέριμνα ενώ οι μετεωρίτες πέφτουν.
Εδώ που τα λέμε, ποια είναι η τελευταία επιτυχία των δύο εταιρειών; Ούτε η Microsoft ούτε η Sony έχουν καινοτομήσει σημαντικά τα τελευταία 5 τουλάχιστον χρόνια. Ακολουθούν τις εξελίξεις σπασμωδικά και καταϊδρωμένα. Πιστεύω ότι μέχρι το 2025 και οι δύο εταιρείες θα είναι πολύ λιγότερο σημαντικές για τον χώρο των ηλεκτρονικών, αν συνεχίζουν να υπάρχουν δηλαδή. Για τη μοίρα της Nintendo δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά αμφιβάλλω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ως ανεξάρτητη κατασκευάστρια κονσολών γιατί πολύ απλά δεν νομίζω να υπάρχουν κονσόλες. Το μέλλον είναι, όπως στα πάντα στην εποχή μας, τόσο απρόβλεπτο και ρευστό…
Το έναυσμα για να γράψω αυτά ήταν το ότι πρόσφατα χάκαρα το Wii μου. Εκεί που μάζευε σκόνη από τότε που τέλειωσα το Skyward Sword και αφού γενικά δεν δίνω χρήματα πια σε games, ούτε καν μεταχειρισμένα, παρα μόνο μερικές φορές στο Steam, στο gog και στο Humble Bundle, τουλάχιστον αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο τη μικρή κονσολίτσα μου. Το hacking community του Wii, όπως και οι περισσότερες τέτοιες κοινότητες βασικά, έχει δώσει νέα πνοή σε κάτι που φάνταζε ξεπερασμένο. Το ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι δίνουν χρόνο, χρήμα και κομμάτι του εαυτού τους σε κάτι τέτοιο μου δίνει ελπίδα, γιατί τέτοιες κοινότητες σχηματίζονται με ευκολία γύρω από τα πάντα πια. Ένα μικρό ευχαριστώ για τώρα σε όλους εσάς του τεχνοαναρχικούς μάγους. Το μεγάλο θα έρθει μια άλλη μέρα γιατί απαιτεί καλή προετοιμασία.
Τι είναι το τόσο σπουδαίο στο χάκεμα του Wii; Με λίγα λόγια, μπορώ να παίζω τώρα σε αυτό πρακτικά όλα τα παιχνίδια που έχουν βγει σε κονσόλα της Nintendo, συμπεριλαμβανομένων του GameCube αλλά και του ίδιου του Wii. Φυσικά όλες οι σημαντικές κονσόλες μέχρι και το PSX υποστηρίζονται επίσης· μέχρι και Twitter client (το οποίο δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω να δουλέψει) μπορεί να βρει κανείς στους υπονόμους του ψηφιακού κόσμου. Χρησιμοποιώ βεβαίως τη λέξη υπονόμους τρυφερά, όπως σε κάποιο έργο φανταστικής δυστοπίας όπου όλη η αντίσταση στην σκλαβωμένη αστυνομοκρατούμενη πολιτεία, καθώς και ό,τι ενδιαφέρον ή πραγματικά καινοτόμο έχει να επιδείξει η τεχνολογία, μπορεί να βρεθεί εκεί, μαζί φυσικά με ναρκωτικά, απόκληρους, κυνηγούς επικυρηγμένων και φυσικά, όλα τα στερά και υγρά απόβλυτα της προαναφερθείσας κοινωνίας.
Επειδή γενικά το παίζω γλωσσομαθής τον τελευταίο καιρό και αν μου το επιτρέπει το επίπεδο μου θέλω να συνδυάζω κάθετι που κάνω με παράλληλη ενασχόληση είτε με τα γερμανικά είτε με τα ισπανικά (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι ταινίες, τα βιβλία και τα games σε βοηθάνε πολύ με το να μάθεις μια γλώσσα), ήδη κατέβασα το Xenoblade Chronicles το οποίο σκοπεύω να παίξω στα γερμανικά μέχρι τις εξετάσεις μου για το B2 του ÖSD τον Ιούνιο και σήμερα μόλις τερμάτισα το Beyond Good & Evil για GameCube στα ισπανικά. Καλό παιχνιδάκι, με προσωπικότητα και άποψη, πολύ εύκολο και μικρό αλλά χωρίς τις φλυαρίες που βρίσκεις τόσο συχνά παντού σήμερα (και τα ισπανικά μου ήταν αποδείχτηκαν αρκετά καλά ώστε να καταλαβαίνω τα περισσότερα απ’όσο γίνονταν! Σαν τις παλιές καλές εποχές με τα αγγλικά…) Το συγκεκριμένο κατάφερα να το τρέχω από τη δεύτερη USB θύρα του Wii μου από ένα ROM χωμένο μέσα σε μία microSD. Δίπλα του θα μπορούσα να έχω χωρέσει άλλα 5 παιχνίδια GameCube λόγω της μέτριας χωρητικότητας της κάρτας. Αν συνέδεα και εξωτερικούς σκληρούς, θεωρητικά θα μπορούσα, αν είχα τη διάθεση να τη βρω και να την κατεβάσω, ολόκληρη την παιχνιδοθήκη της κονσόλας. Να θυμίσω ότι το GameCube βγήκε πριν 11 χρόνια, όχι 20 ούτε 50.
Άλλο παράδειγμα: με τη Δάφνη στα Λουτρά το Πάσχα παίζαμε ένα Pokemon Light Platinum το οποίο ουσιαστικά είναι hack της Sapphire για να μπορείς να πιάνεις όλα τα Πόκεϋμανς. Και οι δύο το παίζαμε στο Virtual Boy Advance, μόνο που όσο εκείνη ήταν στο laptop, εγώ το έτρεχα από το Wii! Το παιχνίδι τελικά αποδείχτηκε μάπα αλλά μόνο και μόνο το ότι μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο με εντυπωσίασε.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο: ένας ατέλειωτος πλούτος από παλιά παιχνίδια υπάρχει εκεί εξώ ο οποίος μπορεί να τρέξει με μεγάλη ευκολία και άνεση από το Wii μου. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι ουσιαστικά παράνομα· κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να με πουν και κλέφτη. Σκεφτόμουν όμως πως για μια κονσόλα η οποία θα είχε αυτές τις δυνατότητες απ’τη μάνα της θα πλήρωνα, κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω για καμία από τις νέες κονσόλες με τις οποίες θέλουν σώνει και καλά Microsoft και Sony να μας στουμπώσει τον εγκέφαλο και να μας ξεστουμπώσει το ήδη αρκετά ελαφρύ πορτοφόλι.
Τα games βρίσκονται σε κρίση, όπως ο καπιταλισμός -παγκόσμιος και τοπικός-, η διαχείριση πρώτων υλών, ο κοινωνικός αποκλεισμός και τόσα άλλα κομμάτια της ζωής του 2013. Το τι θα φέρει η «επόμενη γενιά» δεν πιστεύω ότι θα με ενδιαφέρει και πολύ γιατί πιστεύω πως, εκτός από το χακαρισμένο μου Wii, το αειφόρο μέλλον των games δεν διατυμπανίζεται σε τεράστιες ανακοινώσεις σε πανάκριβες, ουσιαστικά άχρηστες κονσόλες χωρίς games αλλά σιωπηλά κυλάει μέσα από τις φορητές συσκευές, ενοποιείται μέσω των ψηφιακές υπηρεσιών που δεν γνωρίζουν σύνορα και διαμορφώνεται από τους ανεξάρτητους δημιουργούς με τα μικρά budgets και τα μεγάλα όνειρα. To Ouya για μένα είναι μια πραγματική κονσόλα νέας γενιάς. Το πρώτο μου άρθρο για το game 2.0 και οι προβλέψεις που έκανα σε αυτό δεν έχουν πέσει πολύ έξω*. Για τις ελπίδες μου και όσα απεύχομαι, all reamains to be seen…
~
*1. Downloadable Games: παρόν, παρελθόν και μέλλον
Todas las personas (ambas) que leen mi blog deben saber que ya no escribo muy frecuentemente de las novedades de mi vida, lo que hago en mi vida cotidiana. Pues ahora tengo ganas a escribir tal algo que no creo que haya hecho desde hace mucho tiempo.
Una de las razones que escribo en español para este post es que en algo menos de 2 semanas tendré mis examenes en el Instituto Cervantes para el diploma B2. Durante todos los vacaciones del Pascua estudiaba por hacer examenes del instituto antiguas o hacer de nuevo las examenes que ya había hecho. Además, ahora veo el Juego de Tronos desde la primera temporada con sutítulos españoles para hacer práctico (qué mucho me encanta esta series — al mismo tiempo veo todos los episodes nuevos, es una ceremonia semanal).Cuando estaba junto con mi preciosa Dafni en Lutrá, mi casa de vacaciones a cerca de la ciudad de Córintos, jugaba en mi Wii que había jaqueado (jajaja) juegos en español como Pokemon Gold, Beyond Good and Evil y Metroid Prime Trilogy (eso en alemán puesto que las exámenes por él están acercando también…) Debo decir que es increíble que la consola sea más útil ahora que la he jaqueado. Puede jugar todos los juegos antiguos de los ’90 incluso juegos de GameCube y PSX. Por supuesto es también posible jugar títulos propios de Wii que has descargado. Mi Wii que me quedaba inútil durante mucho tiempo ahora está listo para todo! Es muy fácil hacerlo y lo recomendaría a todos. Simplemente busque por Google “how to hack my Wii“. Sigan el metodo de Letterbombing. Es pana comida, les sorprenderán. Y creo que todos nosotros sabemos como bueno y útil es aprender un idioma nuevo a través de los videojuegos y las películas.
Teníamos otras experiencias importantes allí pero no voy hablar de ellas. Todavía no. Quizás un día pueda explicar todo lo que viví.
Otra novedad es nuestras preparaciones para las representaciones teatrales del mes próximo. Tenemos hasta cuatro pruebas cada semana y se ha llevado ser bastante cansado. Sin embargo, estoy muy ilusionado con nuestras esfuerzas y lo que vamos a presentar a nuestros espectadores. Aquí tienen una cadena para nuesta página de facebook.
Bueno, esto es todo por el momento. ¡Pronto escribiré más cositas de todo lo que está sucediendo en mi vida!
This looks like it could have been made -at a basic level at least- in Extending Perception, Extending Action from last July. *sigh* What beautiful memories. I haven’t really posted here about that, have I? About that and the whole Academy of Fine Arts and my rejected application for the Digital Arts MA last autumn? I already feel a kind of perverse nostalgia about the time when that window seemed momentarily open. I’m content with how things have unfolded so now worries, though.
Back to Soundself:
Antichamber is pretty good and the sound design is decent too. I’m looking forward to this, so much so that I wanted to contribute to their Kickstarter, something that I’ve to date never done before. Too bad having to say goodbye to ~€280 for German + Spanish B2 exam fees today and the €4 left in my bank account don’t exactly help. No complaints here either. Just saying.
This is so cool I just had to leave some kind of reference to it here. I must say this game designer is rather optimistic about the chances of the human race surviving long enough to unearth his game. Furthermore, what if the desert transformed into something different due to climate change? In any case, I for one would love to discover it. But I’d probably not get it, right?
Jason Rohrer’s A Game for Someone isn’t meant to be played by anyone for at least 2000 years.
One of the hardest things about game unveilings is that you’ll usually wait a year or two before you can finally play the thing. Anyone who anxiously counts down the weeks before a pre-order arrives understands this feeling, but that wait is a cakewalk compared to Jason Rohrer’s timeframe. The designer behind Passage, The Castle Doctrine, and Diamond Trust of London has crafted a very special board game whose intended audience won’t exist for at least 2000 years. And to ensure that nobody finds it before he’s good and ready, Rohrer has buried the game and its rules in the Nevada Desert where even an organized search could take lifetimes.
Rohrer’s A Game for Someone was designed for the final Game Design Challenge at GDC 2013. Using the theme of “Humanity’s Last Game”, Rohrer was inspired by cathedral architects whose projects wouldn’t be completed until long after their lives ended. For that reason, Rohrer has done everything humanly possible to ensure that his game won’t be played for generations, going so far as to bury it away from roads and populated areas. According to Rohrer, the location is so indistinguishable from its surroundings that even he isn’t sure how he could find it again.
Since traditional playtesting wasn’t an option, Rohrer built a digital version of the game to be completed by AI. This version was the one presented at GDC, with key features blocked out to prevent anyone from reproducing its mechanics. After the AI rooted out any imbalances, Rohrer produced the game using 30 pounds of titanium, including an 18 x 18 inch board and pieces. He also included rule diagrams printed on archival paper, sealed in a glass tube, and sealed again in titanium before burying it all in the desert.
While no one but Rohrer knows how the game is played, he’s still giving players a sporting chance to find it. Rohrer has distributed over 900 sets of GPS coordinates to each person at the presentation, coming to over a million possible locations. Mathematically speaking, if one person were to visit a location each day with a metal detector, the game would be unearthed sometime within the next 2700 years. Short of a massive concentrated effort to find it this generation, it’s far more likely that a scavenger or technology-laden futurist will stumble across the game when they least expect it. The only question is whether A Game for Someone, now a GDC award-winner, can live up to over 2000 years of hype.
