Απλά τα σπάει αυτό το κομμάτι. Θα μου ανάψει τις νευρικές συνάψεις για να γράψω τις καλύτερες και πιο βαθιές αναλύσεις για παλιά τέχνη στην Ιστορία της… Τέχνης! Ooh Yeah! Και η Σαμπανίκου είναι και ροκού, ταιριάζει! >:]
Σήμερα για τα Γραφικά Υπολογιστών, ένα μάθημα που χρωστάω, νομίζω ότι δήλωσα στην σκούπα μου, αλλά δεν είμαι σίγουρος γιατί έχασα την δήλωση! Πάμε Λόφο και βλέπουμε. Ένα σερί παραπάνω και μια πρωινή βόλτα δεν βλάπτουν. Και το πολύ-πολύ περνάμε κι ένα μάθημα. *trying to play it cool*
Γραφικά Υπολογιστών; Καλά και κόβεσαι σ’αυτό; Δεν ξέρεις από γραφικά; *γιουχαίσματα!* Είναι μαθηματικά, συναρτήσεις, χ, y (το οποίο δεν μοιάζει με Ψ δεν ξέρω γιατί το λέμε Ψ), και πράγματα που θυμίζουν επικίνδυνα την Β’ Λυκείου. Αυτό το μάθημα το έχω δώσει τρεις φορές και έχω αποτύχει παταγωδώς και τις τρεις, από το 2ο έτος με κυνηγάει… Οπότε το retry ίσως να μην βοηθήσει. And skill ain’t all it’s gonna take to bring this one down.
Two weeks or so ago, I was just out for a walk with a friend of mine, Ioanna. This apparently simple event unlocked a chain of possibilities which would have probably not been open for me if I had decided to just chill at home that day and go on playing my Lost Odyssey.
As we were casually walking by a group of 3-4 rubbish bins and I was just looking around, my eye caught this unlikely sight:
And then I looked more closely. And I saw more.
Hmmm… “Molyviatis (Μολυβιάτης), the local toy store, must have cleared their warehouse”, I thought. “These must be just empty boxes”, I continued. See, I was trying to not be carried away by my typical wishful thinking. I didn’t want to believe what kind of treasure Lady Luck might have thrown at me. Despite all my momentary inner conflict of little faith, I picked up one of the Game Gear boxes.
It didn’t seem empty at all.
I was starting to get all giddy. “Wow! Woah! OMG! HAHA! Yes! Look at that! I can’t believe it!! Amazing! Wait till my friends set their eyes on this! Where’s Mario when you need ‘im??” etc, as I was checking one box after the other, opening them, discovering, one by one, that they were in fact all weighty, hefty, full of untouched, pure gaming goodness. Their bulk was sweet, delicious. I imagined I could feel what a thirsty man in the Sahara would find rising from his inner being once he had discovered a box-full of large water bottles (never mind the water would be like piss under the blistering sun).
In all, there was 5 boxes of Sega Mega Drives, and 6 boxes of Game Gears, all very dusty, their boxes in slightly varying degrees of light tear, but otherwise intact. I couldn’t believe a store would just throw their old consoles away like that! I guess they suddenly realised: “Oh, we have had these old consoles no-one’s interested in almost 15 years lying around. Time for some spring cleaning. “They’re probably worthless anyway”, the shop-keeper would add, waving his old goods away, probably disappointed with “how quickly these electronics become worthless these days… They don’t last like they used to, toys… ‘Tis like trying to sell fridges to Eskimos. Or air dryers to the Berbers.”
Imagine. If no-one had spotted them, or if someone had but just took for granted that the boxes would be empty, 11 retro gaming consoles would have found their way to some landfill. I don’t know if they would end up as burnt plastic, silicon, paper ashes and whatever would remain from the copper connectors, but the chances of their salvaging would indeed be slim. Makes a grown man shiver like a leaf. Most people don’t want much to have with rubbish, either, so they don’t usually examine it. I mean, if you looked at this, it wouldn’t cross your mind, would it?
After my astonishment had subsided enough so I could actually think a bit practically, I gathered the consoles up, and took them home. It was exhausting alright. A few days later, I cleaned them from all the dust. It was time for a proper photograph.
Mario, Mordread and HM came over a few days ago and we made some videos opening each box, checking out if everything’s in place. I’m in no way a Sega fan, or even a Sega player at all; Nintendo it’s been for me for most of my life, but Mario knows his Service Games, so he was instrumental in evaluating these neat little packages and their integrity. Indeed, the important stuff is all in mint condition, apart from the exterior cosmetic damage. We even took a video of the unboxing using Mario’s iPod (or is it an iPhone?), and another with testing the Mega Drive and Game Gear I gave to the greatest Sega fan among us, by means of the measly Sonic 3D. Mario’s staying at my place for the next few days starting today so I’ll have the videos up soon.
Today I took one box of each console to a grocery store (I’m impulsive like that) to have them weighted and prepared for their travels, far and wide, narrow and near. What might their fate be…? We shall find out soon!
I’m going in for the kill… Εκτός κι αν ο Μπαντιμαρούδης, στο προφορικό boss battle, χρησιμοποιήσει τις τακτικές που χρησιμοποιούν και τα boss στο Final Fantasy, και με μια massive-damage κίνηση βγάλει knock-out από το πουθενά όλη μου την ομάδα…
*equips revelant materia and weapons: drinks coffee, clears throat, rehearses Charisma Speed (increases answer conjuration speed) and Crisis Confuse (creates impression of knowledge when HP/imminent score critically low and next attack/question will result in failure)*
Αυτές οι μουσικές είναι πιο έπικ από τα μαθήματα αλλά δεν πειράζει. Πάντα όταν δίνουμε εξετάσεις είμαστε σε έπικ διάθεση!
He can pick up a boulder with relative ease
Makes crushing rocks seem such a breeze
He may move slow; he can’t jump high
But this Kong’s one heck of a guy!
Do the same for the expansion Heir to the Throne for €1.80.
Drop me a message and let’s go play! I swear I’ve been dying to play this game with friends for years. Just for once! Come on, do it, come aaan! EU3 is fucking awesome! You know you want to…
Η αγγελία μου για τα παλιά παιχνίδια του GameCube μου. Η ώρα έφτασε: άλλο ένα βήμα στην θυσία του παρελθόντος για το παρόν, στο κόψιμο των δεσμών με τις αναμνήσεις για να παραμείνουν αναμνήσεις και να μην γίνουν φαντάσματα… Άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία. Δύο χρόνια πριν είχα γράψει το Σκέψεις Νοσταλγίας. Το σημερινό έρχεται ως ενδιαφέρουσα πνευματική συνέχεια στο ό,τι είχα γράψει τότε. Το ότι έχω αρχίσει να πουλάω ή να χαρίζω ό,τι αντιλαμβάνομαι πως δεν θέλω πραγματικά παρά είναι ένας «πεμπτουσιωτής» μου, ένα κομμάτι του παρελθόντος το οποίο κρατάω μόνο και μόνο επειδή πονάει να το αποχωριστώ όμως ούτε τελεί πρακτικά τον ρόλο του, πιστεύω πως είναι θετικό σημάδι για μένα. Σημαίνει, ίσως, πως προσανατολίζομαι προς το τώρα και όχι προς το χτες ή το προχτές, όπως φοβάμαι για τον εαυτού μου συχνά… Και τι είναι πιο σημαντικό, αλήθεια; Ένα ταξίδι σε καινούργια μέρη ή για να επισκεφτείς φίλους, ή το να κρατάς παιχνίδια τα οποία πια δεν παίζεις; Για μένα πλέον το πρώτο. Και είναι αλήθεια πως αν θέλω να ξαναπαίξω κάτι από αυτά, πάντα θα μπορώ να τα βρω κάπως, κάπου… Κάτι μου λέει πως δεν θα μπω σε αυτή την διαδικασία πάντως…
Ήδη, ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, έχω βγάλει περίπου €120 αποχωρίζοντας τα Pikmin 2, Viewtiful Joe, Metroid Prime 2 και σύντομα τα Paper Mario, Super Smash Bros Melee, Soul Calibur 2 και Donkey Kong: Jungle Beat…
Το GameCube μου το αγόρασα (το απέκτησα μάλλον, γιατί προφανώς δεν το αγόρασα εγώ!) το Πάσχα του 2002, όταν θυμάμαι πως είχε βγει στην Ελλάδα μια βδομάδα πριν από το υπόλοιπο της Ευρώπης — όμως με μόνο 3 launch games… Θυμάμαι έψαχνα απεγνωσμένα το Rogue Leader, ως γνήσιως Star Wars fan, και το βρήκα 2 μήνες μετά, όταν είχε κυκλοφορήσει και το Super Smash Bros. Melee, το οποίο έβλεπα για μήνες στα περιοδικά και στο ίντερνετ… Τότε, οι κονσόλες έκαναν μήνες να βγουν στην Ευρώπη μετά την Αμερικάνικη κυκλοφορία τους, μισούσαμε όλους όσους μπορούσαν να παίξουν SSBM τόσο καιρό πριν από εμάς… Και τότε το ίντερνετ ήταν 64k ISDN στην καλύτερη, τι βίντεο να δεις; Έβλεπες τις “hi-res” φωτογραφίες στο internet cafe της γειτονιάς και σου έτρεχαν τα σάλια… Θυμάμαι ονειρευόμουν ότι θα κυκλοφορούσε ένα παιχνίδι Pokemon για το GameCube όπως για το Game Boy, ολοκληρωμένο RPG… Ποτέ δεν βγήκε, ακόμα και σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά.
Μετά, θυμάμαι όταν βγήκε το Metroid Prime, και με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ που το είχα παραγγείλει από το τότε Lik-Sang μαζί με ένα Freeloader… Ίσως το καλύτερο παιχνίδι για το GameCube συνολικά. Δεν πέρασαν τρεις μήνες και παρήγγειλα και το Wind Waker: είχε σχεδόν τρία χρόνια να βγει Zelda και είχα πάθει παράκρουση με την συνέχεια σε ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ever: το Ocarina of Time. Είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να καταφέρω να αποκτήσω και το bonus disc που έδιναν τότε με προπαραγγελίες του Wind Waker: δεν είναι άλλο από το Ocarina of Time + Master Quest…
Όταν βγήκε το GameCube, ήμουν 13 χρονών, σε ξέφρενη Nintendίτιδα η οποία κράτησε χρόνια ακόμα (και ακόμα την έχω υποβόσκουσα). Συντρόφεψε εμένα και τους φίλους μου στο Γυμνάσιο, Λύκειο και τα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου, στην Μυτιλήνη… Έρχεται όμως η σκληρή στιγμή που πρέπει να πεις αντίο στο υλικό κτέρισμα των αναμνήσεων, και να τις κρατήσεις πολύτιμες μέσα σου. Έχω να παίξω αυτά τα παιχνίδια χρόνια, και δεν με βλέπω να θέλω να το κάνω σύντομα — όποτε προσπαθώ, απλά η ανάμνηση καταρρέει. Το GameCube, αν και ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένος πριν βγει (και αφού βγήκε, φυσικά προσπαθούσα να πείσω όλους μου τους φίλους ότι ήταν καλύτερο από το PlayStation 2 — μάταια, φυσικά) δεν μου έφτιαξε τις αναμνήσεις, δεν με καθόρισε όπως το SNES και το N64 τα οποία ποτέ δεν νομίζω ότι θα θέλω να (ξανά)αποχωριστώ: ήταν απλά μια ενασχόληση, με λίγα παιχνίδια να με στιγμάτισαν έστω και λίγο, και ακόμα λιγότερα είχα τερματίσει. Ίσως γιατί εκείνη την εποχή απέκτησα και PC και μπήκα και σε εκείνον τον χώρο του gaming.
Γι’αυτό, επειδή τα λεφτά είναι λίγα και οι ανάγκες της (φοιτητικής και όχι μόνο) ζωής υπερβολικά πολλές, δίνω την ευκαιρία σε όποιον άλλον θέλει να αποκτήσει τα παιχνίδια μου… Είναι όλα σε απόλυτα λειτουργική κατάσταση, στα κουτιά και με τα βιβλιαράκια — όπως αρμόζει σε οποιοδήποτε παιχνίδι για κονσόλα Nintendo, από έναν παλιό φίλο της Nintendo. Βέβαια, εφ’όσον πρόκειται για συλλογή με παιχνίδια τα οποία έπαιζα — και δάνειζα, φυσικά — δεν είναι όλα στην τέλεια κοσμητική κατάσταση, μερικά κουτιά έχουν φθαρεί, μερικές ζελατίνες έχουν εσοχές κτλ όμως δεν είναι πολλά αυτά. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα έλεγα ότι, παρ’ότι μεταχειρισμένα, είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση. Έχω δει πολύ χειρότερα…
Incredible game. Incredible music. Garret finished it at Mord’s place a few nights ago and we saw the ending… It’s a real shame that there aren’t enough games that try to innovate by being deconstructive and NOT look like they could have come out 20 years ago…
