youtube – Page 6 – Cubilone's Dimension

Max Richter – November

*obligatory awesome music that has the same name as the new month, sans the rain that just won’t come*

Δεν είναι ότι το μισώ. Έχει την πλάκα του. Γίνονται πάρτι, οι άνθρωποι ντύνονται και κάνουν πάρτι (όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο!) και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μαραθωνίους με τρομακτικές ταινίες που δεν θα έβλεπες καμιά άλλη μέρα του χρόνο, όπως τον επικό μαραθώνιο στο campus στο Aarhus που είχε Dawn of the Dead (το παλιό, το αστείο!), το Ôdishon και άλλα που δεν θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια είχα περάσει καταπληκτικά με τη Shae και τη Whitney και με τους αυτοσχεδιασμούς μας.

Χρόνο με τον χρόνο όμως το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζουμε με το Halloween. Έστω να δεχτώ ότι δεν είναι απλά μια αμερικανιά και ότι πλέον έχεις το δικαίωμα να γιορτάζεις ό,τι γουστάρεις από το μεταμοντέρνο ρεπερτόριο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς θρησκευτικών γιορτών. Έστω επίσης να δεχτώ ότι όσο ισχύει αυτό το μεταμοντέρνο pick ‘n’ mix κουλτούρας (το οποίο ο Idea Channel είπε, και σωστά, ότι είναι η πεμπτουσία του hipsterισμού), δεν έχει σημασία αν ακολουθείς την παράδοση ή δημιουργείς την δική σου ερμηνεία της παράδοσης και άρα όσο μπορείς να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα χωρίς να είσαι χριστιανός, μπορείς να ντύνεσαι και το Halloween χωρίς να σε νοιάζουν οι νεκροί ή το πραγματικά μυστικιστικό και μεταφυσικό.

Όμως όλες αυτές οι γιορτές μέσα από αυτή τη διασικασία εκφυλίζονται. Ειδικά το Halloween, και ειδικά όπως το βιώνω εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το τι υποτίθεται πως συμβολίζει. Είναι η μέρα στην οποία το κενό μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών είναι στο ετήσιο ναδίρ του, η μέρα που τα φαντάσματα βγαίνουν παγανιά και η μέρα που οι ζωντανοί τιμούν τον άλλο κόσμο. Εγώ όμως δεν βλέπω τίποτα από αυτά. Βλέπω κολοκύθες, πλαστικούς σκελετούς, προσφορές σε παιχνίδια τρόμου στο Steam, αφιερώματα σε θρίλερ (όπως προανέφερα) και ταινίες φρίκης, halloween parties που είναι σαν δεύτερες Απόκριες που οι άντρες ντύνονται ζόμπια και οι γυναίκες σέξι βρικολακίνες (ακριβώς σαν τις Απόκριες δηλαδή)… Υπάρχει γενικά μια έμφαση στο πώς θα φανούμε/ντυθούμε, στην εικόνα, στην αισθητική, αλλά δεν υπάρχει καμιά πνευματική υπόσταση πλέον σε αυτή τη γιορτή. Είναι ένα κενό καταναλωτικό κουφάρι, ακριβώς όπως τα Χριστούγεννα. Υπάρχει το σύμβολο, αλλά το σύμβολο δεν συμβολίζει τίποτα, υπάρχει μόνο ως εικόνα. To Halloween είναι, όπως θα έλεγε και ο Baudrillard, ένα simulacrum.

Όταν το Halloween καθιερώθηκε, οι άνθρωποι όντως πίστευαν σε φαντάσματα, πνεύματα και μάγισσες. Υπήρχε μια ουσία στο να γιορτάζεις κάτι στο οποίο πιστεύεις. Τώρα γιορτάζουμε το scary-cool, τις έξυπνες στολές, το σύμπαν του Nightmare Before Christmas και τις ψαγμένες ταινίες. Είναι μια πλούσια γαρνιτούρα χωρίς ουσία. Λίγο σαν τα Κάλαντα, όμως και σε αυτή την περίπτωση, η τοπική παράδοση χάνεται και κυριαρχεί αυτό που αναγνωρίζεται ως Χριστουγεννιάτικο σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου.

Αντίθετα, μια καλή περίπτωση γιορτής των νεκρών που για μένα έχει κάποιο νόημα είναι το Día de los Muertos. Εκτός απ’το ότι μου αρέσει η αισθητική του, νιώθω ότι οι Μεξικάνοι όντως εκφράζουν κάτι πνευματικό μέσα από τις γιορτές τους, όντως θυμούνται πως οι νεκροί είναι μάλλον χαρούμενοι και γιορτάζουν στο όνομα τους αναλόγως. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι πανικός γίνεται στο Μεξικό τις ίδιες αυτές μέρες και αν θα είχα την ίδια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έχει ουσία, πάντως από εδώ που βρίσκομαι, στην Ελλάδα με παραδόσεις που πεθαίνουν, σαν γιορτή μου φαίνεται πως έχει περισσότερο νόημα μέσα της, ακόμα κι αν στο βάθος της ουσίας, το Halloween και το Día de los Muertos γιορτάζουν το ίδιο πράγμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι γιορτές μας έχουν καταστραφεί, γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Σαν να ήταν όλοι οι άνθρωποι αθάνατοι και να συνέχιζαν να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, σαν να ήταν όλοι ευνούχοι και στείρες και πάλι να είχαν γιορτές γονιμότητας. Στηρίζω νέες γιορτές με νέους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αναδείξουν νέες παραδόσεις, προς το παρόν όμως δεν βλέπω αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό να έχει όρεξη να παράξει κάτι νέο, παρα μόνο να λιμαίνεται, να ξαναζεσταίνει και να διαστρευλώνει το παλιό και να το παρουσιάζει ρεμιξαρισμένο. Δεν έχω κάτι με όλη αυτή τη διαδικασία, απλά αν θέλουμε ο πολιτισμός μας να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε, και όχι να τη βρούμε ψάχνοντας προς τα πίσω.

Μερικές ιδέες για νέες γιορτές:

Εορτασμοί των ηλιοστασίων (ήδη γίνεται απλά το έχουμε ψιλοξεχάσει ή το χειμερινό ηλιοστάσιο μεταμορφωθήκε στα Χριστούγεννα και η μπάλα χάθηκε). Καλοκαίρι στους λόφους (Midsummer) και χειμώνα ωραία στη ζεστασιά του σπιτιού (η γιορτή που ούτως ή άλλως αντικαταστάθηκε από τα Χριστούγεννα).

Οι πανσέληνοι είναι αργίες.

Μέρες των νεκρών με πραγματικές τιμές στους νεκρούς, χωρίς να λείπουν και τα αντίστοιχα πάρτι· λίγο όπως στο Μεξικό, όχι απλά να ντύνεσαι ζόμπι επειδή όλη η βιομηχανία του Hollywood σε έχει κάνει να σου αρέσουν τα ζόμπι.

Εβδομάδα χωρίς internet! Η εβδομάδα της Επιστροφής – λίγο σαν τα Χριστούγεννα, οι οικογένεις και φίλοι βρίσκονται μαζί χωρίς κινητά και χωρίς facebook. Για τους πιο φανατικούς θα υπάρχει και η Σαρακοστή χωρίς ρεύμα.

Τριήμερο gaming – κάτι σαν το Wintereenmas.

Γενέθλια σε κύκλους των 1000 ημερών – θα γράψω κάτι γι’αυτό σύντομα!

Can You Feel It?

Jump out of the shower, nice shave, this blasting in my mind. My speakers soon followed! Can you feel it?

PS: Another feel-related song in close procession. Hmm.

Vsauce: Our Narrow Slice

What does the length of a human life really mean? How do we, often erroneously, perceive historical timeframes? Are we aware how uncharacteristic of our species’ normal pace current progress, and its breakneck speed, is?

One of Vsauce’s best episodes.

Orphaned Land – Vayehi Or

This track was my earworm of the day together with Spiral. Catchy eh? They’re affiliates with Steven Wilson too, you should know.

Vangelis – Spiral

Some time ago, I thought that Vangelis only made epic music in the style of Chariots of Fire and Mythodea, good music but bordering the kitsch, especially Mythodea! I suppose Vangelis must have missed Greece with all his time in the US and has therefore fallen into the trap of over-romanticising the homeland, like many expats understandably do.

His earlier work though, as I discovered from watching Carl Sagan’s Cosmos, is something else entirely. This is fantastic music. That and his work with Aphrodite’s Child… What do you know! I recommend you find and download his album of the same name, which is like a Best Of collection of his earlier work from the ’70s.

Creative Photography in the Finnish Wilderness

Sometimes (often) it’s better to let others do the talking first:

Russians, Greeks, Finns and a camera

Written by Юниорский союз Дорога

June 14, a heavy-loaded bus left Petrozavodsk.

The bus was filled with valenki, maracas, kanteles, hats with earflaps, cameras and kids from the Doroga youth union. They were the participants of a project called “Creative photography in the Finnish wilderness”.

Nobody felt like sleeping the first night. So our group organized a music party with wooden spoons, rattles and maracas. The international audience was thrilled! The Greeks and the Finns were awake as well. The next day the camp was launched leaving no time to sleep at all.

Each participant had to make up a story on any topic. Henna and Sanna from the Steering group helped the participants do it.

Henna, a professional photographer, spoke about basic principles of working with a camera and helped writing a storyline for series of pictures.

The most important thing is to convey your own feelings and emotions but make it understandable to the audience – Henna said.

Sanna taught everybody how to observe face expressions and gestures of other people, nature and how to concentrate on own feelings.

The harder the work, the better the fun afterwards. Recreation was planned as well. The National park Koli met us at the third day with 300-meter rocks. The park turned out to be perfect for photo shoots.

For the last days of our stay we canoed to the other side of the Pielinen Lake to a place called Ellu. This journey was the most exciting of all. Both experienced canoe riders and newbies were canoeing together.

When we arrived to Ellu, a delicious lunch was already waiting for us. After that Sanna held a traditional observation training, where participants form couples, one partner closes his eyes and the other one watches him for 5-10 minutes trying to capture the slightest movements and face expressions.

This training is useful for those who take pictures and for the models, it helps them both relax and focus on own feelings. Due to this exercises pictures turn out relaxed and natural – Sanna quoted as saying.

After the training everybody went on with their business: some took pictures, and some just enjoyed beautiful Finnish landscapes. In the evening we went to the sauna and jumped in the lake, we also taught the Greeks how to bathe with sauna switches. They loved it!

The next day we set off back home. We had to finish our stories, chose the music and voice over. Half of participants hadn’t come up with their ideas yet. But then a miracle happened – each of us prepared beautiful short films about our thoughts, feelings and desires. Some were more professional, some – more personal. But most importantly – they were all very different.

At the final presentation of videos we all felt united due to overwhelming amount of emotions. It didn’t matter whether you were Greek, Russian or Finnish. Each told about the most important and personal things.

In the evening before departure we gave our new friends pins of the Doroga union to remember us by, and of course, we invited them to Karelia. The Greeks already promised to come.

Besides beautiful pictures, we gained experience of organizing international camps. The Doroga youth union is a participant of Matka.ru project. According to the action plan, in a year a new youth center will be constructed in Matkachi. And it will be our turn to organize camps. Lessons learned from the Hyvarila will come in handy.

Many thanks to all participants and especially to the volunteer Steering group – Henna Middeke, Sanna Valkepaa, Magdalena Wollhofen, Karina Sitnik.

Special thanks to the Youth in action EU program that funded the project “Creative photography in the Finnish wilderness” and to the international secretary of the Hyvarila Maija Eskanen who contributed significantly to the project application.

Natalya Yalovitsyna

Not feeling very prosaic at the moment so I’ll keep it short, sweet and interesting:

You must absolutely try going into a sauna and then jumping in semi-cold water. I’d done it once before, that is when I was in Denmark. Don’t be afraid of revealing your junk, breasts and/or “imperfect” body to others. First, they don’t care about your body as they’re too busy being embarassed of their own one and second, it’s just not worth it worrying too much about it compared to the feeling of freedom you are left with.

Who would have thought that eating ants may not be that bad after all? Have a look at this video I made. I wish I could show you the rest of the videos everyone made back in Finland, but neither do I have them nor is this the best place to do so.
Imagine meeting someone who looks like he could be a member of the Russian mafia and then, on the last day, he makes a video for his girlfriend back in Russia, in which he has pictures of the crocodile plushie she gave him in all the places he visited while he was in Finland. Yeah. Stereotypes you say?
The sun set at 11pm and came up around 3am. In the meantime it never went completely dark. It was awesome.
Most participants took more and better photographs than I did, but I don’t really care; as long as I have them next to mine, to look at, remember and smile, .
At the end of the day, it’s all about the people. This trip had that part covered. I’m thankful to everyone who made this experience special and another episode in space and time I’m happy to have with me. Daphne and I agree: Karelia will see our faces again.
Special thanks go to Εμείς και ο Κόσμος for making this, as well as I SEE GREEN, a reality.