Συχνά ακούμε ιστορίες τις οποίες δεν πιστεύουμε και λέμε ότι ο δημιουργός τους έχει ζωηρή φαντασία.
Αντίστροφα, μερικές φορές δεν πιστεύουμε ιστορίες λόγω δικού μας ζωηρού σκεπτικισμού.
Γενικά ο σκεπτικισμός θεωρείται μάλλον θετικός και η φαντασία μάλλον αρνητική, αλλά εγώ προσωπικά δεν βρίσκω μεγάλη διαφορά μεταξύ ζωηρής φαντασίας και ζωηρού σκεπτικισμού.
Είναι κοινά αποδεκτό ότι σε κάποιον που εχει ζωηρή φαντασία λείπει η επαφή με την πραγματικότητα.
Θα μου επιτρέψετε να σας πάρω μαζί μου σε ένα μικρο τριπάκι αυτοψυχανάλυσης; Δέχεστε να γίνετε θεατές λιγάκι όσο εγώ ψυχαναλύω τον εαυτό μου σε περίπου 2700 λέξεις;
Το Planescape: Torment το θυμάμαι από τότε που είχε πρωτοβγεί. Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον γιατί η Καρίνα μίλαγε για το πώς έπαιζες έναν αθάνατο με αμνησία ο οποίος προσπαθούσε να βρει τη χαμένη μνήμη του. Τότε βέβαια εγώ ήμουν 10 και η Καρίνα, ξερω γώ, 17. Ακόμα δεν είχα παίξει το πρώτο μου RPG λάιτ, το Pokémon, πόσο μάλλον ένα έργο βαρέων βαρών όπως το Planescape: Torment και γενικά δεν ειχα βουτήξει στον κόσμο των PC RPGs τα οποία συνεχίζουν να με δυσκολεύουν 15 χρόνια μετα! Απλά τότε το πρωτοάκουσα, τότε το πρωτοσημείωσα ως ενδιαφέρον στο εμποτισμένο με Zelda, Mario και Star Wars μυαλό μου.
Το αγόρασα πέρσι σε μια προσφορά του GOG για, πόσο ήταν, 2-3€; Όπως πολλά άλλα παιχνίδια που μάλλον δεν θα παίξω ποτέ. Το κατέβασα, αν και ξέρω πολύ καλά ότι αυτά τα παιχνίδια δεν με πάνε, γιατί πόσος κόσμος μου ‘χει πει για τα Forgotten Realms και συγκεκριμένα για το PS:T; Μου είχε τραβήξει περισσότερο το ενδιαφέρον γιατί είναι πιο πολύ βασισμένο στην ιστορία παρά στις μάχες, και έχει έναν πλούσιο κόσμο με παράλληλα σύμπαντα. What’s not to love?
Το εγκατέστησα πρώτη φορά μήνες μετά. Το έπαιξα μια φορά και μετά δεν το ακούμπησα για 6 ολόκληρους μήνες. Το ξαναέπιασα στην Ουρουγουάη ένα βράδυ, και εκεί το έπαιξα κανένα 10ωρο συνολικά. Έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά «αυτό το παιχνίδι θα το τερματίσω, αυτό το παιχνίδι θα το τερματίσω», σαν μάντρα, ή σαν τιμωρία στον πίνακα. Ήθελα πολύ να το απολαύσω. Αλλά λίγο-λίγο έβλεπα ότι περισσότερο ήθελα να το παίξω και να το αγαπήσω παρά μου άρεσε στ’ αλήθεια. Το κλικ δεν έγινε, παρά τα mods και fixes που κατέβασα που υπόσχονταν ότι θα έκαναν «το καλύτερο παιχνίδι στον κόσμο ακόμα καλύτερο».
Τελικά κατέληξα να παίζω το παιχνίδι μόνο με οδηγο. Ξέρετε, ήταν το είδος παιχνιδιού στο οποίο πρέπει να ψάχνες 500 ώρες για ένα σπαστικό μυστικό, ακριβώς το είδος εκνευριστικού game που δίνει πολλαπλές επιλογές στην εξέλιξη της ιστορίας, όπως πολλά RPGs, αλλά υπάρχουν πολλές επιλογές οι οποίες είναι θα λέγαμε gamey, και είναι δύσκολο να μην μπεις στον πειρασμό να ξέρεις από πριν ποιες επιλογές να κάνεις κάθε στιγμή για να έχεις τον πιο δυνατό χαρακτήρα. Αναρωτιέμαι τότε όταν τα πρωτοέπαιζαν αυτά τα παιχνίδια πώς συμπεριφέρονταν οι παίκτες. Αφήνονταν, όπως αφήνομαι εγώ σήμερα στο Crusader Kings II, ή κι αυτοί έψαχναν τρόπους να το τιγκάρουν και να το σπάσουν;
Υπολογιστής που θα είχε τα system requirements του PS:T όταν βγήκε. Ποιο παιχνίδι του σήμερα που μάλλον λίγοι πρόσεξαν θα εκθιάζεται το 2031;
Λοιπόν ένιωθα ένοχος για όλα αυτά. Είχα τύψεις, σαν κάποιος ο οποίος πολύ απλά δεν πιάνει μια ταινία που όλοι λένε οτι είναι γαμάτη, όπως μου συμβαίνει με πολλές ταινίες anime, όπως το Paprika, ή όπως μου συνέβη πέρσι με το Interstellar. Όμως, αντίθετα με αυτές τις δυο ταινίες για παράδειγμα, που είχα άποψη σχετικά με το γιατί δεν μου άρεσαν, ανασήκωνα τους ώμους και απλά προχωρούσα, με το Plansecape: Torment ένιωσα σαν να έχασα κάτι, σαν να μου έπαιρναν την ευκαιρία να απολαύσω ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που φτιάχτηκαν ποτέ, ή τουλάχιστον έτσι λένε.
Έτσι λένε…
Άσχετο αλλά και σχετικό. Ήμουν στην Κροατία πριν λίγες εβδομάδες για το Grow Creative. Για να μην τα πολυλογώ και για να μπω στο ζουμί, είχα ενα coaching session με μιαν άλλη συμμετέχουσα για εξάσκηση, στο οποίο εγώ ημουν ο coachee, το «θύμα». Είχα πιάσει λοιπόν το θέμα της εσωστρέφειας μου (για το οποίο κανείς δεν με πίστευε εκεί, όλοι με λέγανε σούπερ ανοιχτό, γιατί είχα επιλέξει απλά με αυτούς τους καινούργιους ανθρώπους να μην φοβάμαι να δείξω την πιο ευαίσθητη μου πλευρά, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Μίλαγα για το πώς όλη μου τη ζωή νιώθω κάπως άβολα με το ότι είμαι εσωστρεφής, σαν να είναι ένα μειονέκτημα το οποίο πρέπει κάπως να εξισορροπήσω και όχι κάτι το οποίο είναι απλά κομμάτι της προσωπικότητας μου και ενδεχόμενα ένα δυνατό μου σημείο. Ίσως και να το αναγνωρίζετε αυτό ως κοινό πρόβλημα πολλών εσωστρεφών ανθρώπων και τη βάση πολλών περίεργων συμπεριφορών και ανασφαλειών. Καθώς μίλαγα στην coach μου λοιπόν, είπα κάτι του στιλ ότι για να τα έχεις καλά με τους άλλους, πρέπει να είσαι εξωστρεφής. Κι εκείνη με κοίταξε καλά-καλά στα μάτια και με ρώτησε: «ποιοι είναι οι άλλοι; Ποιοι είναι οι άλλοι των οποίων την έγκριση ψάχνεις;»
Για να γυρίσουμε μετά από αυτή τη διόλου τυχαία πράκαμψη: ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι άλλοι οι οποίοι έτσι λένε, και των οποίων την θεωρητική και πλασματική έγκριση ψάχνω όσον αφορά την ενασχόληση μου με τα games;
Ποιοι είναι αυτοί των οποίων την αποδοχή ψάχνω, αυτό το σιωπηρό νεύμα ως παραδοχή ότι τώρα ανήκω σε ένα φοβερό κλαμπ, που γι’ αυτόν τον λόγο επιλέγω να παίξω το παιχνίδι που λένε ότι είναι απ’ τα καλύτερα παιχνίδια ever;
Αφού το παιχνίδι δεν το απολάμβανα, τι ακριβώς ήταν αυτό το οποίο ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου συνεχίζοντας να προσπαθώ να το τελειώσω; Επαναλαμβάντονας από μέσα μου ότι πρέπει να το τερματίσω;
Προφανώς ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να πιάσω ένα μεγάλο και απαιτητικό παιχνίδι και να μην το εγκαταλείψω. Ότι μπορώ να απολαύσω έναν τίτλο ο οποίος δεν βρίσκεται ανάμεσα στα είδη που συνήθως παίζω και να τον ευχαριστηθώ χωρίς πρόβλημα.Συνήθως δεν τα πάω πολύ καλά με παλιά παιχνίδια που δεν είχα παίξει μικρός, και το να τερματίσω το Planescape θα σήμαινε ότι θα μπορούσα να διευρύνω τους ορίζοντες μου με λίγο πιο κλασικά παιχνίδια. Τέλος, αυτοί οι άλλοι οι οποίοι λένε ότι το PS:T είναι αριστούργημα, είναι συνήθως ψαγμένοι, καλλιεργημένοι gamers με άποψη οι οποίοι μπορούν να διαβάζουν πολύ κείμενο, να ψάχνουν πολύ το lore με τις ώρες, να αφοσιώνονται σέ έναν κόσμο πραγματικά.
Το Planescape: Torment είναι σίγουρα απ’ τα (λίγα) παιχνίδια που θα έκαναν και σε βιβλίο. Ωπ, το βιβλίο ήδη υπάρχει. Μήπως να διαβάσω αυτό αντί να τελείωσω το παιχνίδι;
Ολα αυτα είναι στοιχεία τα οποία, ας μην το κρύψουμε, το λιγότερο ζηλεύω λιγάκι. Παίζοντας το Planescape, γινόμουν κι εγώ λίγο πιο ψαγμένος, λίγο πιο έξυπνος και υπομονετικός, και με έφερνε λίγο πιο κοντά στους πραγματικούς φίλους του fantasy, κάτι που πάντα μου άρεσε σαν fandom και κοινότητα αλλά πάντα βαριόμουν την εμμονή με την medieval/LotR /high fantasy αισθητική, και είναι κι ένας λόγος που προτιμώ το World of Darkness, απ’ το λίγο που έχω παίξει, απ’ το D&D.
Πες μου ποιο παιχνίδι θα ήθελες να σου αρέσει, να σου πω ποιος θα ήθελες να είσαι, άρα, κατα βάθος, τι πιστεύεις ότι δεν είσαι, τι πιστεύεις ότι σου λείπει.
Δηλαδή δεν πιστεύω ότι είμαι αρκετά έξυπνος; Ότι δεν έχω υπομονή; Ότι δεν είμαι ενδιαφέρων άνθρωπος και επομένως χρειάζομαι την ενασχόληση με κάτι τέτοιο για να εμφυσηθώ με λίγη από την γαμηστεροσύνη ενός γαμηστερού παιχνιδιου, μπας και μου κολλήσει κάτι; Σαν ψυγείο που μυρίζει γιαουρτίλα ή πιάτα που ζέχνουν αυγουλίλα, ακόμα κι αν τα εν λόγω γιαούρτια και αυγά αφαιρεθούν και κάθε εναπομείναν ίχνος τους σχολαστικά καθαριστεί, έτσι ήθελα κι εγώ να εμποτιστώ με αυτό το κάτι της Planescapeίλας;
Μπορεί να το πήγα στο πολύ ψυχολογικό τώρα, αλλά ο αρχικός λόγος που άρχισα να γράφω αυτό το ποστίο ήταν άλλος. Θα γίνει προφανής ευθύς αμέσως. Ναι, το αποφάσισα μόνο 1000 λέξεις αργότερα.
Ας πάρουμε το Έγκλημα και Τιμωρία. Αυτό είναι ένα βιβλίο το οποίο ξεκίνησα να διαβάζω πριν τρία περίπου χρόνια. Όπως και το Planescape, έχει εκθειαστεί από πολλούς στο περιβάλλον μου αλλά και εκτός αυτού φυσικά, καθώς θεωρείται ιερή αγελάδα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, εκ των πραγμάτων κομμάτι του κανόνα, κάτι που δεσπόζει σε κάθε λίστα του στιλ «τα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις αν δε θες να λέγεσαι μιαρή πλέμπα.» Ήθελα να το δοκιμάσω και ως μια ευκαιρία να διευρύνω τους αναγνωστικούς μου ορίζοντες, ορμώμενος γενικα απ’ το ότι συνήθωςτα κλασικά τα βαριέμαι γιατί μου φαίνονται τετριμμένα σε θεματολογία. Επειδή κάπου-κάπου νιώθω ενοχές γι’ αυτό μου το γούστο που αποκλείει τα κλασικά λόγω βαρεμάρας, που μου απειλεί το κύρος του εναλλακτικού, σκεπτόμενου ανθρώπου με περίπου τον ίδιο τρόπο που έχει όταν πιάνομαι στα πράσα να σκαλίζω την μύτη μου, ακριβώς όπως και με τα RPGs, σκέφτηκα πως ήταν καλή ευκαρία να δοκιμάσω στ’ αλήθεια τα όρια των γούστων μου.
Με λίγα λόγια λοιπόν δοκίμασα να το διαβάσω για πάνω κάτω τους ίδιους λόγους που δοκίμασα να παίξω το Planescape. Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια;
Με τα βιβλία νιώθω πολύ πιο άνετα να λέω «δεν πάω τους κλασικούς.»
Δεν το τελείωσα ποτέ, το άφησα στη μέση.
Η διαφορά είναι ότι με το που το έκανα αυτό, απλά είπα «ίσως μια άλλη φορά, κάποια άλλη στιγμή στη ζωή μου», ξέροντας ενδόμιχα ότι κατα πάσα πιθανότητα δεν θα το τελειώσω ποτέ. Ότι αυτό είναι το γούστο μου, ότι από την λίγη και αποτυχημένη εναχόληση μου, δεν μ’ αρέσουν οι κλασικοί, μακάρι να μου άρεσαν φίλε, αλλά… Αλλά! Τέλος.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, αν και δεν είναι προφανές μεχρι τώρα, είναι ότι κάτι με εμποδίζει το να πω το ίδιο με τόση ευκολία για το Planescape. Και κάτι μου λέει ότι αυτό το κάτι είναι ότι το Planescape είναι παιχνίδι.
Πάρτε μια στιγμή ταινίες, μουσική, βιβλία, σειρές. Ή γιατί όχι, ταξιδιωτικούς προορισμούς. Με ποια βάση επιλέγετε το σε τι θα αφιερώσετε τον χρόνο σας; Σας έρχεται αλήθεια ποτέ κάποιο άγχος ότι δεν θα καταφέρετε να επισκεφθείτε όλους τους προορισμούς που αξίζουν στον κόσμο; Έχετε την κρυφή ελπίδα ότι μια μέρα θα δείτε όλες τις ταινίες που θα λατρεύατε αν είχατε μόνο την ευκαιρία να τις δείτε όλες; Θα ανακαλύψετε όλες τις μουσικές που θα θέλατε να ανακαλύψετε; Τα βιβλία;
Δεν ξέρω στ’ αλήθεια για σας, αλλά αν μου μοιάζετε έστω και λίγο, θα σκέφτεστε ότι ο κόσμος είναι μεγάλος και δεν υπάρχει περίπτωση να τα βιώσετε όλα, και γι’ αυτό πορεύεστε με σημαία ένα υποβόσκον «ό,τι κάτσει». Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι τα κριτήρια μας όταν γνωρίζουμε ανθρώπους και αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά που μας αρέσουν; Δεν ψάχνουμε τελικά όλοι σε μεγάλο βαθμό σε νέους ανθρώπους τα ίδια πράγματα που ψάχνουμε όταν ψάχνουμε ασχόλιες, αποδράσεις, ιστορίες για τον εαυτό μας στις οποίες θα μπορέσουμε να χαθούμε;
Κάποτε είχα διαβάσει για έναν Έλληνα ο οποίος είχε ταξιδέψει σε κάθε χώρα της γης και είχε ανακαλύψει ότι για κάθε ταξίδι που κάνεις θες μετά να πας άλλα δύο, κι έτσι καταλήγει η λίστα με τα ταξίδια που θέλεις να κάνεις να είναι πάντα τουλάχιστον διπλάσια σε έκταση από αυτή με αυτά που έχεις όντως κάνει. Το καλύτερο; Αυτο δεν φαίνεται να αλλάζει, είτε δεν έχεις βγει ποτέ απ’ τη χώρα σου είτε τις έχεις δει κυριολέκτικα όλες. Προφανώς ο κόσμος είναι φαινομενικά άπειρος. Κυριολεκτικά δεν διαθέτουμε τα νοητικά μέσα για να μπορέσουμε πότε να φανταστούμε πόσο πολλοί άνθρωποι και πόσες ιστορίες υπάρχουν, κι αυτό ευτυχώς κάποια στιγμή το αποδεχόμαστε φυσικά. Σχεδόν όλοι.
Σε αντίθεση με όλους αυτούς τους τομείς της ανθρώπινης εμπειρίας οι οποίοι είναι αυτονότητα και αυταπόδεικτα αχανείς, νιώθω εδώ και πολλά χρόνια ότι τα games δεν ανήκουν μεταξύ αυτών, το οποίο είναι περίεργο, γιατί φυσικά τώρα το 2015 βγαίνουν περισσότερα παιχνίδια παρά ποτέ. Για κάποιον λόγο όμως μου δίνεται η εντύπωση ότι αν ήθελα να παίξω ό,τι αξίζει να παίξω, αυτό θα ήταν μέσα στη σφαίρα του δυνατού. Ήδη έχω τα μισά συγκεντρωμένα όμορφα κι ωραία στο Steam Library μου. Πρόκειται φυσικά για πελώρια πλεκτάνη. Βέβαια, αν ήθελα ποτέ να χαρίσω κάποιο, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Αυτή την αίσθηση της ντουλάπας που είχε μέχρι χτες ρούχα που χάρισες και τώρα είναι υπέροχα άδεια; Ε, αυτή την εμπειρία δεν θα στη δώσει το Steam ποτέ. Μα ποτέ.
Νιώθω ένα μεγαλύτερο άγχος να παίξω αυτά «που πρέπει να παίξω» κι ότι αν δεν το κάνω δεν θα είμαι τόσο ενημερωμένος gamer, παρά ας πουμε ότι πρέπει να διαβάσω βιβλία τα οποία είναι γνωστά και θεωρούνται must. Δεν θα σχολιάσω περισσότερο σε αυτό το σημείο το γιατί είναι σημαντικό για μένα υποσυνείδητα ή συνειδητά να είμαι ενημερωμένος gamer, νομίζω έγραψα ήδη αρκετά. Με απλά λόγια όμως, στα βιβλία μου φαίνεται σχεδόν αυτονόητο ότι τα γούστα καθορίζουν τον χώρο που κινούμαι και δεν χρειάζεται να διαβάσω όλα τα νέα best-seller για να θεωρώ τον εαυτό μου σωστό αναγνώστη. Το γούστο μου καθορίζει τις επιλογές μου. Με τα games αυτό δεν συμβαίνει. Το marketing των ενημερωτικών game sites κι όλου του τρόπου που έχει στηθεί η πώληση παιχνιδιών σε εποχές κρίσης φαίνεται να πιάνει πολύ καλά σε μένα, καταφέρνοντας να μου πουλήσει παιχνίδια μόνο και μόνο με την υπόσχεση του παιχνιδιού και τι αυτό θα μου προσφέρει, χωρίς απαραίτητα να το παίζω τελικά ποτέ. Είναι σαν το να ευχαριστιέσαι ένα παιχνίδι ως παιχνίδι να είναι το λιγότερο. Τι έχω χάσει ρε παιδιά;
Σίγουρα όμως δεν είναι μόνο το marketing. Πραγματικούς φίλους βιβλιοφάγους που να ακολουθούν τα τεκταινομενα δεν έχω. Ωστόσο έχω πολλούς φίλους gamers με τους οποίους νιώθω λιγάκι πιο αποκομμένος κάθε φορά που δεν μπορώ να συζητήσω μαζί τους ένα νέο παιχνίδι, πόσο μάλλον πιο συγκεκριμένα αυτά τα ψιλοάκυρα τα οποία επιλέγω εγώ να παίζω συνήθως και λίγους ξέρω με τους οποίος θα μπορούσα να μιλήσω για αυτά ή να τα παίξουμε μαζί.
Θα μπορούσε η ανάγκη μου να παίξω να είναι ενδόμυχος τρόπος να αντιμετωπίσω την αδυναμία μου να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνεχώς λιγότερα σημεία επαφής και απομακρυνόμαστε;
Και μια στιγμή. Σε ποιο σημείο τέλος πάντων όλης αυτής της ανάλυσης θα έρθει να κουμπώσει το ότι μιλάμε απλώς για παιχνίδια; Για χιλιάδες πραματάκια τα οποία οποία έχουν κατασκευαστεί για να κονταροχτυπηθούν για το ποίο θα κερδίσει την προσοχή, τον χρόνο και τα χρήματα μας, όλοι πόροι περιορισμένοι, με πρώτον απ’ όλους να είναι προφανέστατα, αφού έχουμε την πολυτέλεια να γράφω και να διαβάζετεαυτά τα κατεβατά, την προσοχή; Είναι αλήθεια ότι μου δίνουν μια καλή δικαιολογία για να μην σκέφτομαι το ότι θα μπορούσα να δημιουργώ. Και μάλιστα λένε ότι ένας από τους λόγους που τόσοι από εμάς τους δυτικούς βολεμένους πάσχουμε από κύματα κατάθλιψης είναι ότι μας έχουν δοθεί τόσοι διαφορετικοί τρόποι να γίνουμε παθητικοί καταναλωτές media και πληροφορίας (μάλλον ποτέ ο δείκτης δημιουργίας/κατανάλωσης μας δεν ήταν πιο χαμηλά) και βρισκόμαστε να σπαταλάμε τόσον χρόνο, λεφτά και φαιά ουσία για τις συλλογές από παιχνίδια, ταινίες, σειρές μας κτλ, που τελικά ατροφεί η επαφή μας με το δημιουργικό μας κομμάτι και σιγά-σιγά μπαίνουμε στη διαδικασία να αναρωτιόμαστε: what’s the point?
Αν το παραπάνω όντως ισχύει, τι είναι αυτό που αποφεύγουμε πεισματικά να δημιουργήσουμε και με την πρώτη ευκαιρία, σαν αυτόματο ανακλαστικό, καταφεύγουμε στην ζεστή θαλπωρή της γνώριμης παθητικής καταναλωτικής, στο οποίο πατάει η βιομηχανία των games αλλά και διάφορων άλλων θεαμάτων;
Δεν θέλω να συνεχίσω να ανησυχώ και να προβληματίζομαι για ανούσια θέματα. Θέλω να δημιουργήσω, θέλω να ανακαλύψω. Θέλω να παίξω, αν όχι πάνω απ’ όλα, σίγουρα γενικότερα στη ζωή. Το παιχνίδι είναι ζωή. Αλλά θέλω ό,τι κάνω να το ευχαριστιέμαι, όχι να κάνω κάτι ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα το ευχαριστηθώ. Δεν γίνεται να συνεχίσω να τρέφω αυταπάτες ότι μια μέρα θα έχω χρόνο για όλα, για όλους, για το παντού. Εσείς κι εγώ ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα φαίνονται να αιωρούνται μπροστά μας, έτοιμα να τα αρπάξουμε. Αλλά όταν έχεις μπροστά σου 500.003 πράγματα αντί για 3, πόσο πιο δύσκολο είναι να απλώσεις το χέρι για να διαλέξεις ένα; Θα μπορούσε να είναι αλήθεια, όπως στο λινκ που μόλις παρέθεσα, ότι όσες πιο πολλές επιλογές έχει κανείς, τόσο λιγότερο ικανοποιημένος και ευχαριστημένος μπορεί να είναι; Εδώ σε μια ταβέρνα πας και σου παίρνει μισή ώρα να παραγγείλεις…
Επιστρέφω σε αυτόν τον προβληματισμό του «πρεπει να κάνω το ένα ή το άλλο για να είμαι ενημερωμένος/ψαγμένος/αποδεκτός και όχι επειδή με ενδιαφέρει πραγματικά» αρκετά συχνά, και νομίζω ότι είναι από τα μεγάλα μου μπλοκαρίσματα για να ξεκινήσω δημιουργικές διαδικασίες που τις χρειάζομαι επειγόντως. Τα games είναι από τα πράγματα που είναι μαζί μου το περισσότερο διάστημα γι’ αυτό είναι και πιο δύσκολο για μένα συναισθηματικά να κοιτάξω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου πραγματιστικά και να δω ειλικρινά ποια θέλω να είναι η σχέση μου με αυτό. Πολλά από αυτά που αναφέρω παραπάνω σε σχέση με αυτό είναι απλά αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις που με κρατάνε κάπου που δεν θέλω να ‘μαι.
Συγνώμη Nameless One. Μπορεί μια μέρα να μάθω την ιστορία σου και του κόσμου σου του Sigil με τις πολλές πύλες που όντως φαίνεται συναρπαστικός. Αλλά κι αν αυτό δεν συμβεί, απλώς θα παραμείνεις ένας ακόμα nameless one μεταξύ πολλών. Έντιμων, ενδιαφέροντων nameless με τους οποίους, πολύ απλά, ε… δεν έκατσε.
«Παρότι η φρικαλέα τετραπλή επίθεση που ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος στο Παρίσι τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας στην Ευρώπη, το ΙΚ ανέλαβε και την ευθύνη για την εξαιρετικά αιματηρή διπλή βομβιστική επίθεση στη Βηρυτό την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου που μας πέρασε.
Το χειρότερο κομμάτι της επίθεσης ήταν στο σιιτικό προάστιο Burj el-Barajneh που βρίσκεται στα νότια της πρωτεύουσας που χτυπήθηκε από δύο βομβιστές αυτοκτονίας πάνω σε μηχανάκια, που ανατινάχτηκαν μέσα σε πλήθος κόσμου.
Ο φόρος αίματος ήταν εξαιρετικά βαρύς καθώς η επίθεση έγινε σε ώρα υψηλής κυκλοφορίας δίπλα σε μια αγορά γεμάτη κόσμο. Η μία βόμβα μάλιστα πυροδοτήθηκε δίπλα σε σχολείο. Ο αριθμός των θυμάτων μέχρι στιγμής ανέρχεται σε 44 νεκρούς και 200 τραυματίες.
Στη χώρα κηρύχθηκε πένθος και ο πρωθυπουργός του Λιβάνου συγκάλεσε εσπευσμένα έκτακτο κυβερνητικό συμβούλιο.»
Και η πιο ομορφες κολοκυθες σαπιζουν τελικα. Και τοτε ειναι ακομα τρομακτικοτερες!
Πριν δυο χρόνια έγραψα αυτο το ποστάκιστο οποίο παρέθετα τις σκέψεις μου για το Halloween και την ερώτηση «τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 31/10», τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Είναι δυο-τρία ακόμα πράγματα τα οποία θα ήθελα να προσθέσω σε αυτό που έγραψα τότε.
Πιθανότατα μέσα σε λίγα χρόνια το Halloween να γιορτάζεται σε όλον τον κόσμο, όπως τα Χριστούγεννα. Θα έχει ακολούθησει μια διαδικασία μίμησης η οποία έχει ως βάση της όχι τους ανθρώπους, αλλά τον κόσμο του φανταστικού και τα νέα μέσα. Δεν γνωρίζω ποια διαδικασία ακολουθούσε ιστορικά ένα έθιμο ώστε να περάσει από μια κουλτούρα στην άλλη (θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το μελετήσουμε στα Βαλκάνια αυτό, όπου έχουμε πολλά κοινά έθιμα και παραδόσεις). Δεν γνωρίζω π.χ. ποια ήταν η αφετηρία της λατρείας των ηλιοστασίων και πώς μετακύλησαν από την βαθιά προϊστορία στις σύγχρονες μέρες στη μορφή των Χριστουγέννων ή του Jani (Αϊ Γιαννη), το οποιο γιορτάζεται παραδοσιακά με τη μια ή την άλλη μορφή σε όλη την Ευρώπη—για άλλους μη-Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς δεν γνωρίζω.
Είμαι σίγουρος ότι μέσω της μίμησης, τότε όπως και τώρα, τέτοιες γιορτές μεταδίδονταν από μια κυρίαρχη κουλτούρα σε άλλες. Για πρώτη φορά όμως αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα έχει δυνητικά τη δύναμη να αγγίξει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εντάξει, δεν περιμένω Κινέζους, Ρώσους, Σαουδάραβες, Ινδούς, Σύρους, Νιγηριανούς, Σουδανούς, Μαροκινούς ή Τζαμαϊκανούς να ασπαστούν με την ίδια ευκολία το Halloween όπως πολιτισμοί όπως ο δικός μας, αλλά ίσως από αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα πόσο επιρρεπείς είμαστε σαν ελληνική κοινωνία στην κυρίαρχη ιδεολογία και κουλτούρα, αφού δεν έχουμε κάτι να αντιπαραβάλουμε ως ζωντανό έθιμο το οποίο οι νέοι θα θέλουν συνειδητά να ακολουθούν.
Δεν το θέτω σαν πρόβλημα, το θέτω σαν παρατήρηση.
Το Día de los Muertos τείνει να γίνει Halloween για τους ψαγμένους που λένε ότι δεν τους αρέσει το Halloween—λέω εγώ, έχοντας επίγνωση ότι πριν 2 χρόνια έγραψα ότι μου αρέσει αυτή η γιορτή. Συνεχίζω να το προτιμώ απ’ το Halloween, αλλά όσο το έθιμο διαδίδεται χωρίς να μεταδίδεται η ουσία του, για μένα χάνεται. Γίνεται απλά Απόκριες το φθινόπωρο.
Είναι ενδιαφέρον πως, ταυτόχρονα με τον τρόπο που γιορτάζεται το Halloween σε όλο τον κόσμο, ακόμα κι εκεί όπου αποτελεί πραγματικό έθιμο, χάνεται όλο και περισσότερο η πραγματική σχέση των ανθρώπων με τον θάνατο, τους νεκρούς, την ασθένεια και το μακάβριο—και όχι, η θέαση ταινιών τρόμου δεν μετράει. Μόλις πρόσφατα (στην Ουρουγουάη) είδα για πρώτη φορά ανθρώπινο πτώμα. Ήταν ένας κύριος γύρω στα 60 που φαινόταν να είχε πνιγεί στο Río de la Plata. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω.
Έχω δει πολλά ψεύτικα πτώματα σε πάρα πολλές οθόνες τα οποία είχαν ως στόχο να αγγίξουν αυτή την ευαίσθητη χορδή. Αγγίχτηκε τόσο πολύ που έχασα την ευαισθήσια μου, ή τίποτα δεν μπορεί να εξομοιώσει αυτή την επαφή με τον πραγματικό θάνατο;
Δεν αποκλείω ότι για αυτόν τον λόγο, λόγω της απώθησης και αποσύνδεσης απ’ τα πιο υπερβατικά, βρίσκουμε πιο ελκυστική αυτή τη θεματολογία, αλλά και ταυτόχρονα κρατάμε τις αποστάσεις μας: ώστε να μην χρειαστεί στ’ αλήθεια να θυμηθούμε τον θάνατο και την παροδικότητα της δικής μας ζωής όσο κι αυτών που αγαπάμε. Γιατί είναι γεγονός ότι ζούμε τελείως θανατοφοβικά. Παριστάνουμε και ζούμε λες και ήμασταν αθάνατοι. Για την ακρίβεια, ο θάνατος έχει φτάσει κι έχει ξεπεράσει τα όρια του ταμπού για το είδος μας, το οποίο παινεύεται ότι αξίζει να κερδίσει τον θάνατο—επί των πτωμάτων όλων των υπολοίπων, φυσικά.
Όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, όχι, δεν είμαστε ο καρκίνος της Γης, γιατί η Γη δεν θα πεθάνει από εμάς (τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω, δεν έχω τις γνώσεις να το πω με σιγουριά, αν μπορούμε να υποκριθούμε ότι κάποιος με γνώσεις θα μπορούσε να μας απαντήσει με σιγουριά). Αλλά κάλλιστα θα μπορούσαμε να διακριθούμε ως ένας γαμημένος ιός. Έρπης, γιατί όχι. Δύσκολο να πεις από πού μας κόλλησε η Γη και ποια καυτή νύχτα απ’ ολες δεν έλαβε προφύλαξη.
Τελικά, στο κάτω-κάτω της γραφής, να σας πω κάτι, εντάξει. Φτάνει. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει και ό,τι τον ή την γεμίζει. Δεν θα πω τι είναι καλό και κακό, ούτε θα υποκριθώ ότι καταλαβαίνω πώς λειτουργούνε οι άνθρωποι, ή πώς και γιατί μιμούμαστε, ή ότι αυτό που γίνεται με το Halloween είναι λάθος, ή ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Υπάρχει. Και μόνο για χαβαλέ να βγαίνει η άλλη, ντυμένη σέξι τέρας του Φρανκενστάιν, χωρίς ούτε καν να σκέφτετα να τιμήσει τους νεκρούς προγόνους της, αυτό είναι απολύτως σεβαστό, και μακάρι να περάσει πολύ καλά.
Τι, θα της την πω που εκμεταλλεύεται αυτή την περίσταση να χαρεί τη ζωή, τη δικιά της ζωή, έτσι όπως τέλος πάντων αυτή θέλει να την χαρει;Τα πράγματα κυλάνει, η στορία συνεχίζεται, σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, οι κουλτούρες μας αλλάζουν κάθε μέρα, μόνο για να ξαναλλάξουν την μεθεπόμενη κ.ο.κ. Και τα βρωμερότερα σκατά κάνουν εξαιρετικό λίπασμα, και στα σκατά φυτρώνουν και μαγικά μανιτάρια. Οπότε;
EDIT: Κάτι που διάβασα απ’ τον Ran και με ενέπνευσε (28/10/2015):
October 28. Continuing on Monday’s subject, Anne points out that there non-authoritarian uniforms: “What about hockey, or punk kids, or clowns?” Also we’re coming up on a holiday where people wear costumes. I’ve always liked the occult aspect of Halloween and not the costume aspect. When I think about it, this is because the occult is about transforming physical reality, while costumes are about transforming social reality. To me, physical reality is boring and needs shaking up, while social reality is already too challenging without getting even more shifty.
Once again, I feel so relieved someone else did the more descriptive, general write-up for me. *dons sunglasses, throws self in hammock set up between chestnut trees*
The youth exchange we were preparing and waiting so much took place in Rijeka on 6-17 October. 30 young curious and talented people from Croatia, Bulgaria, Czech Republic, Greece, and Spain came to learn, act and have fun. And they did it!
The aim of Grow Creative is to empower young people to be successful and creative, to find their dream jobs. The participants went deep inside to discover their inspirations and values, and they flew high to share their dreams and plans for the future. They worked hard morning through evening to enhance their problem-solving and communication skills, and even tried themselves as entrepreneurs.
Many things were happening every day. We learned some NLP and coaching tools, and had many interactive presentations and discussions.We played different roles,and had new exercises and energizers every day.Many activities were created and led by the participants. Thank you for sharing your experiences with us!
We used many different ways of communication, mingling and cooperation. Our mutual understanding and unity reached ones of its highest peaks during the cultural evening. Each country presented the best of its culture: artistic performances, traditional dances, national habits,and delicious cuisine. And we saw creativity boosting! Altogether it made the event so intense, exciting and remarkable.
All these 11 days Dharma Hostel was our home, sweet home. It provided us with beautiful Adriatic Sea view, comfortable rooms, vegetarian food, yoga classes in the morning, and very friendly and hospitable staff.
We also went out to explore Rijeka, and it was a lot of fun with some unexpected discoveries and surprises.
Sometimes the things were not easy, and we needed support of each other. Sometimes we went out of our comfort zones, but always came back to our Cozy Area. And eventually team work proved that everything is possible, we got impressive results and had a great time together!
Thank you to all the participants for making this exchange so special and inspirational. We hope to see you again and wish you beautiful adventures ahead.
And here we go, ready to take off with new projects and ideas!
My remarks:
Everybody set challenges for themselves during the training. Mine was “move and function from love, not fear”, inspired/taken/stolen from the phenomenal book I read a few months ago already, Conversations With God
All in all, I found this exchange very motivating and inspirational. I had the distinct feeling it was just what I needed, the right thing at the right moment together with the right people etc. The Greek team, the Spanish guys, the Czechs, the Croatians and the EVSers working with them, българите…There was a lot of synergy in the group and we bonded faster and stronger than I expected—though this feeling is a typical high you get during youth exchanges and one that unfortunately doesn’t last that long once they’re over. I’m still trying to figure out whether that feeling is artificial compared to “normal” intimacy with people. Maybe it’s just our society and way of life that have taken so much out of plain old human connection.
Anyway, I felt great clarity when I was envisioning my future and describing my present situation, my place in life and where I wanted to be. I felt amazingly relaxed letting out the words but not caring whether they would come to pass, or even if anybody would understand; I realised that whatever happens will be right, if only I focus on what I want my life’s meaning to be, so to myself as to the people I meet on the way. No, scratch that actually. No matter what you do, no matter what happens, everything will be alright. Including, I don’t know, the destruction of the Earth itself.
One such moment of touching core meaning was was when I gave a half-hour workshop on the Enneagramto the group and it went super smoothly. Almost nobody had heard of it before, and it resonated with a greater part of the group than I had expected. It felt right and in fact I received positive reinforcement in everything I attempted to do differently, as related to coaching (a big point of focus of Grow Creative in general) and working with people.
The feedback I get during exchanges is so different from what I’m used to hearing in “everyday life” that I must admit I find it addictive, scary and thought-provoking in equal degrees. Many people in Grow Creative found me and what I had to bring to the team—the Enneagram, the games, my honest sharing, my attempts to be an active listener and competent talker—“inspiring.” I was just making a point to be moving from love, not fear. And it made everything so much easier, so much prettier. Opening up and, as cliché as it sounds, letting go—that is, letting go of who you want others to think you are—felt good in a very pure sense.
That said, I can’t recall the last time anybody in Greece called me inspiring. Apparently, I project quite different personalities to the people I’ve known for a long time, who have certain expectations of me, and to those I’ve just met. Quite contrary to what used to be the case, I’ve become much more eager to meet and get to know new people, and find it increasingly harder keeping up with older friends, acquaintances, relatives… I like to think it’s because of expectations and that it’s impossible to make everyone happy, in other words, “best just to avoid having to deal with expectations entirely”... But could it be another sign of my underlying need for infinite novelty? Well, in Grow Creative, for the first time in a long while, I felt as if I took the first step in getting over that too. But maybe not, either, and it’s not very important, really.
A big thanks to the Life Potential team who scored big with their first exchange.
This was the first link of the chain of thoughts and instants that led me to reading this book by philosopher Alain de Botton.
This is one of those rare applied philosophy books that pose the question peculiarly left untouched by many contemporary professionals in the field of how one can use philosophy and philosophical ideas, some of them quite old, to make their life better and happier. To me, and by all appearances to Mr. de Botton as well, simplicity is a virtue of itself, and there is very little value to be found in ideas that need several tomes of derivative works and commentary to be decoded.
Consolations of Philosophy book has none of that. You could call it anti-philosophy, in an almost ying-yang sense. Mr. de Botton took six problems commonly faced by some—I’m tempted to say all— people and asked “what would Socrates, Seneca, Montaigne, Schopenhauer and Nietzsche do?”
It worked. It gave me a sense that these famous thinkers basically had the same insecurities I do, and it did so amazingly eloquently, informatively and most of all intelligibly. His train of thought was clear and I felt invited to hop on for the ride from the get-go.
The sad part is that most of the original works actually are the boring, long-winded books we have come to connect philosophy with. I suppose that makes Mr. de Botton a real bearer of ideas, a cultural translator or interpreter. Whatever he is, his job is extremely valuable and that was awesome.
Excerpts and some comments:
Consolation for Unpopularity, Socrates:
“It would be as naïve to hold that unpopularity is synonymous with truth as to believe that it is synonymous with error. The validity of an idea of action is determined not by whether it is widely believed or widely reviled but by whether it obeys the rules of logic.”
…for the next time I have to confront insulting sworn carnivores, skeptics, dogmatists—anyone with a closed mind, really. Or for expressing an opinion that is over-looked in group situations.
Consolation for Not Having Enough Money, Epicurus:
“At the heart of Epicureanism is the thought that we are as bad as intuitively answering “What will make me happy?” as “What will make me healthy?” The answer which most rapidly comes to mind is liable to be as faulty. [i.e.—it’s not money!]
… for the next time I stress over not getting a review done, playing a game, or having little income.
Consolation for Frustration, Seneca:
if most philosophers feel no need to write like this [clearly], it is because they trust that, so long as argument is logical, the style in which it is presented to the reader will not determine its effectiveness. Seneca believed in a different picture of the mind. Arguments are like eels: however logical, they may slip from the mind’s weak grasp unless fixed there by imagery and style. We need metaphors to derive a sense of what cannot be seen or touched, or else we will forget.
… for the next time I worry about not being precise and finding it difficult to speak succinctly. Speak intelligibly if you want to be memorable!
Consolation for inadequacy, Montaigne:
But writing with simplicity requires courage, for there is a danger that one will be overlooked, dismissed as simpleminded by those with a tenacious belief that impassable prose is a hallmark of intelligence. So strong is this bias, Montaigne wondered whether the majority of university scholar would have appreciated Socrates, a man they professed to revere about all others, if he had approached them in their own towns, devoid of the prestige of Plato’s dialogues, in his dirty cloak, speaking in plain language. […] It is striking how much more seriously we are likely to be taken after we have been dead a few centuries. Statements which might be acceptable when they issue from the quills of ancient authors are likely to attract ridicule when expressed by contemporaries.
…for when I feel stupid, doubt my own arguments and thoughts, because they do not come complete with fancy words (thanks Dad!)
Consolation for a Broken Heart, Schopenhauer:
We should in time learn to forgive our rejectors. The break-up was not their choice. In every clumsy attempt by one person to inform another that they need more space or time, that they are reluctant to commit or are afraid of intimacy, the rejector is striving to intellectualize an essentially unconscious negative verdict formulated by the will-to-life. Their reason may have had an appreciation of our qualities, their will-to-life did not and told them so in a way that brooked no argument—by draining them of sexual interest in us. If they were seduced away by people less intelligent than we are, we should not condemn them for shallowness. We should remember, as Schopenhauer explains, that: What is looked for in marriage is not intellectual entertainment, but the procreation of children.
…for the next time I am, uh, rejected by a woman for not inspiring her to have children with me?
Consolation for Difficulties, Nietzsche:
In the eyes of people who are seeing us for the first time… usually we are nothing more than a single individual trait which leaps to the eye and determines the whole impression we make. Thus the gentlest and most reasonable of men can, if he wears a large moustache… usually be seen as no more than the appurtenance of a large moustache, that is to say a military type, easily angered and occasionally violent — and as such he will be treated. […] The secret for harvesting from existence the greatest fruitfulness and the greatest enjoyment is—to live dangerously! Build your cities on the slopes of Vesuvius!”
…for the next time I make base judgments about others. Remember that everybody’s the centre of their own universe, the protagonists of their own movie, and ultimately the only actors on their destiny that really matter. Be subjective about others (allow them to be subjective about themselves) and objective about yourself, that is allow seeing yourself as others see you, the good and the bad, and be mindful of it. Keep in mind that most people will like you or dislike you no matter what, so go with it. Move and function from love, not fear.
See? Just writing this review inspired me to put down some of my own values and philosophical musings. Can there be any greater compliment for this book and Alain de Botton?
The new trailer for Star Wars VII came out just yesterday and it’s racked up more than 30 million views already. Not bad eh?
Here it is for good measure.
I used to really, really love Star Wars. It was about the same time I really, really loved Harry Potter and Pokemon, give or take a few years. Today, as a more or less adult man, in the same way I will still enjoy but find it difficult to really get into Harry Potter and Pokemon for prolonged periods of time—even for nostalgia’s sake—, I cannot really get Star Wars the same way I used to anymore. It feels comfortable, it feels familiar and easy, but comfortable and familiar is not necessarily what I need or want. Of course I’ll enjoy the movies anytime (I had a blast re-watching A New Hope on VHS a couple of months back—seriously, give let’s VHS a chance— and listening to Verily, A New Hope immediately thereafter) and I’m sure that the SW fan lying dormant somewhere inside of me just waiting to be Awakened will duly do so two months from now, hand-in-hand with the rest of geekkind and the very Force itself, apparently. That much is a given.
But sometimes I do wonder what the world would look like without Star Wars. There, I said it.
Jodorowsky’s Dune. Here’s a link to the full movie. I can’t recommend it enough. Watched it on the train from Belgrade to Thessaloniki. The thumbnail with ole Alejandro sticking his tongue out doesn’t do it justice—or maybe it does. Depends on you.
Imagine a world where there was no Star Wars yet, no original sci-fi blockbuster. Imagine a world where Moebius, Pink Floyd, H.R. Geiger, Salvador Dalí, Mick Jagger, Orson Welles and others had all been gathered together by pioneering film-maker Alejandro Jodorowsky with the ambition to create a film that would change the world. A film to “simulate an LSD trip” and change young minds, redefine what was possible for cinema at large visually and thematically. A movie that would play the same technical and cultural role Star Wars played for us, just taking us down a completely different road. A more spiritual and artistic road if you will.
Even though it got as close to production as a film can possibly get without actually making it to the other side, Jodorowsky’s Dune indeed was never shot because of financing troubles: basically nobody in Hollywood possessed balls big enough and the right shade of gold to support the astronomical $15 million budget and all the associated risk. I don’t blame them really.
View over Arrakeen
Think about it though. Star Wars is great, of course, we all love it, but it’s true that as a film it doesn’t exactly have any kind of message, it’s just a superbly made fairy tale with a generic fairy tale good vs evil plot. In fact it has grown into a marketing and merchandising monstrosity, especially in the last five years or so where you can’t throw a rock without having the rock come complete inside a Darth Vader helmet or better yet have it transform inside your hand into an overpriced Lego brick.
What if our Star Wars had been Dune? The documentary above draws all the parallels, ultimately how this spectre of a movie influenced Star Wars itself as well as other significant films in ways we’d never suspect—another reason I would encourage you to watch it. But get this: the universe where Jodorowsky’s Dune was made is the universe where not only Star Wars would have been completely different, if it had been made at all, but also one where we’d never have seen Alien or Blade Runner.
Would you rather stay in our universe with Star Wars, Blade Runner and Alien, or move to one where Jodorowsky’s Dune had been as successful as Star Wars in ours and had spawned all kinds of stories and ever genres we had never thought possible? If you believe that life imitates art, it would definitely be an interesting universe to experience in a broader sense. Would Muslims be seen under a different light? Would psychedelics or ecology play a more important role in pop culture or even make people vaguely more environmentally-conscious? Will we ever be able to traverse parallel universes and find out for ourselves?
If you enjoyed going down this mental path, I would recommend reading Replay, the book that inspired Groundhog Day, but basically spanning the 26 years between 1963 and 1989 instead of just 24 hours. There is a film in it too that gets big instead of Star Wars and changes the world.
Last night was the now famous supermoon eclipse. I woke up early to go outside and have a look. Quickly, like a lot of Greeks, my enthusiasm was quenched because of the cloudy sky. These September nights have been warm but cloudy and rainy. Switching from a Mediterranean climate to a tropical one? Check. At least it’s better than turning into Sahara, I suppose.
To my credit, I didn’t immediately give up, either. I sat there for 40 minutes or so, reading and underlining my morning pages from earlier in 2015. Alas, the clouds won that hopeless staring contest. I went back to bed and thought it would be a good idea taking advantage of waking up that early to take a shot at entering a WILD. Instead, I was welcomed with a bout of the worst sleep paralysis I can recall: when my body fell asleep, my consciousness didn’t, and I had hallucinations of a person walking in the apartment, into my room and around my bed. It was pitch black, so the hallucination was consistent, in that I couldn’t see him/her/it, only hear the footsteps. I had to endure this while unable to move any part of my body apart from my eyelids and their contents. All the while, the blood moon was setting behind the cloud cover. During sleep paralysis, no-one can hear you scream. You can’t scream….
Take a deep breath.
It could have been me who took this .gif. It’s a consoling thought.
Nevertheless, for all its photogenic glory, it has to be said that September 28th 2015 will not be remembered for its supermoon eclipse. It will go down as a small footnote in history that on the day NASA announced they found flowing water on Mars there had been a supermoon lunar eclipse less than twelve hours prior. It is a veritable milestone that would have me leaping for joy—if I was any proper kind of science/sci-fi/astronomy nerd to begin with. Instead, all I can think of, perhaps especially after almost half a year of constantly dealing with water as a human right and the current global state of affairs, is how we should be sorting out our shit on Earth first before starting to even think about colonizing other worlds.
Don’t get me wrong, I too get terribly annoyed when other people generally show this kind of flamboyant lack of interest in the vastness of the Universe and the amazing advances in our apparent knowledge of the world. It’s usually such people who shun video games because they’re capitalist toys and refuse to see how they can work wonderfully to promote education or cultural awareness. Similarly, they show open contempt for science fiction as a genre, no matter how eye-opening, poetic or important it might be. They’re not interested to know that Dune, for example, was one of the first books bar none to speak about ecology and sustainability when it was published 50 years ago. No, it’s science fiction. “We have real problems on Earth. Sci-fi is for comfortable middle-class white nerds”, they say, or seem to imply. My very own father told me off when I tried to explain to him the virtues ofThe Dispossessed. As I was saying, under normal circumstances I get borderline offended by these reactions; at this very moment, I can sort of see where they’re coming from.
What if Arrakis, Dune, Desert Planet is Mars in the distant future?
A lot of the excitement surrounding the discovery of flowing water on Mars has to do with the fantasy of modernity, the wet dream of boundless progress, the Promethean achievement of humankind founding an extraterrestrial colony. While science fiction wouldn’t have you believe it, especially with the likes of Interstellar framing the popular imagination, we’re far, far from thinking about humanity as a separate entity from our home planet. There’s no reason to believe that without Earth we could survive for any length of time. I don’t think we would want to, either. But we’re obviously not taking care of our planet as one would take care of their home. In fact, we couldn’t do much worse if we were actively trying to destroy it.
Colonising Mars as our last hope for survival after we’ve made Earth unfit for humans and broad swaths of other types of life, too, is not something I’m going to support. We’ve been making our bed, we should be honourable enough to sleep in it too—once and for all, if it comes to that. If we can’t live as part of the great ecosystem, we don’t deserve to survive. I would use the cancer analogy, namely that us out-surviving the Earth would be like cancer cells out-surviving the cancer patient who died because of them, but on second thought the analogy wouldn’t be exactly right, as it’s not really possible to kill the Earth the same way a human can die of cancer. Still, if not kill it, we just might see our Earth wither away into a wasteland where it will take many thousands or millions of years for new forms of life to take advantage of the mess we’ll have left behind—if we don’t end up like Venus, that is.
Terra, 2335 AD
I know you might say that some ideas born out of past science fiction turned out to be possible. After all, “we” (i.e. well-funded Americans) did go to the Moon (don’t take my word for it though) and that was just four years after Dune was released and a single year after 2001: A Space Odyssey did. Back then, people were saying that we’d definitely have at least a couple of bases up there by the turn of the millennium. But here we are, the turn of the millennium’s already fifteen years behind us and I’m not seeing any bright lights up there. So what happened? Could it be that there are some hard limits to our malignant growth? I would argue that yes, and plenty of them, as much as we like to pretend they don’t matter.
Next to all this, I’m secretly hoping for disclosure of long-standing alien contact, that moment that will change everything, like Naomi Klein says, only for real. Maybe in that scenario we will be taught how to build a viable multi-planetary civilization together with them and cross the stars that way. But on our own? Now? We’d probably destroy the colony the moment they were unable to pay off their debts to Earth, or make them privatise their water company, like many people were quick to joke about with today’s discovery on Twitter and Facebook.
But all said and done, I see videos like the one above, where you get to do a to-scale virtual tour of our solar system at the speed of light, and go right back to marvelling at how far we’ve come. Suddenly it hits me how difficult, how amazing it is sending missions to moist rocks or giant chewy-cored balloons so far away from here, redefining what is possible.
What vocabulary would a space-faring civilization like in Stellaris develop to describe the vastness of space?
1. Ήμουν εφορευτική επιτροπή χτες. Από τους 567 εγγεγραμμένους στο εκλογικό τμήμα, οι 60 από τους 280 που δεν εμφανίστηκαν ήταν γεννημένοι πριν από το 1915. Πριν 100 χρόνια τουλάχιστον. Από τους άλλους, 287, οι 81 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, οι 76 ΝΔ. Τρίτο το Κόμμα Υπεραιωνώβιων!
2. Πόσους Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζετε εσείς που να μένουν στο εξωτερικό; Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα είστε πιθανότατα ανάμεσα σε αυτό το πολύ μεγάλο νούμερο ανθρώπων που δεν τους επιτρέπειται η ψήφος. Πόσους γνωρίζετε οι οποίοι ψηφίζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν έχουν τα χρήματα να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή στην άλλη άκρη του κόσμου;
3. Όσοι έχουν πεθάνει αλλά μετράνε σαν να απήχαν, και όσοι δεν ψήφισαν γιατί δεν είχαν τους πόρους να το κάνουν, πρέπει μαζί να φτάνουν το 20% του σώματος. Παρ’ όλ’ αυτά, αν αντί για 45% αποχή είχαμε 25%, το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετικό: η ψήφος των νέων μεταναστών θα εξισορροπούταν από την επιλογή των υπερηλίκων.
4. Όσοι λέτε ότι αν αυτό το 25% που απήχε χτες ψήφιζε οτιδήποτε εκτός από ΧΑ, τότε τα ποσοστά της θα ήταν χαμηλότερα, έχετε δίκιο. Όμως αυτό δουλεύει και αντίστροφα: αν οι μισοί από τους απέχοντες ψήφιζαν ΧΑ (και το «ψηφίζω κρεμάλες και μίσος» μετά το «όλοι είναι ακριβώς το ίδιο» της αποχής δεν απέχει και τόσο πολύ), τότε η ΧΑ θα φλέρταρε με το 20%.
Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας που δεν θέλω πια να γράφω για πολιτικά γιατί μέσα σε μερικές βδομάδες σε διαψεύδουν τα γεγονότα! Κοιτάχτε τι πόσταρα πριν μερικούς μήνες μόνο. Λες «άστο καλύτερα, τι νόημα έχει να γράψω το οτιδήποτε; Αφού ότι και να γράψω θα βγω μαλάκας στο τέλος!»
Διαβάστε αυτό, για άάάλλη μια φορά από τον αγαπημένο μου Έλικα. Δεν θα μπορούσα να γράψω καλύτερο μετεκλογικό ποστίο, κι ας έβαζα τα δυνατά μου:
Δεν ξέρω τι ακριβώς μου αρέσει τόσο στον Έλικα. Είναι λίγο σταρχιδιστής, χιουμορίστας και ταυτόχρονα το μυαλό του κόβει ξυράφι. Είναι ενημερωμένος, σκεπτόμενος και πάντα μπορεί να δικαιολογήσει τις απόψεις του. Μου φαίνεται πολύ αντικειμενικός, κι ας φαίνεται με μια ματιά διαχρονικός Τσίπρας fanboy.
Ήθελα να γράψω μια-δυο γραμμές παραπάνω για την εμπειρία μου ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Ήμουν στο 5ο Γυμνάσιο Νέας Σμύρνης 14 ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάναμε ωραίο παρεάκι με τους άλλους, με τη δικαστική αντιπρόσωπο, τον γραμματέα και μια κοπέλα η οποία έφυγε σχετικά νωρίς και μας άφησε να δουλεύουμε μόνους για το υπόλοιπο της ημέρας.
Απόλαυσα να εξυπηρετώ τον κόσμο, να τους χαμογελάω και να κάνω την εκλογική διαδικασία πιο εύκολη για αυτούς. What an INFP thing to say. Τελείως! Μου άρεσε να χαζεύω κόσμο και να αναρωτιέμαι τι ψήφισε ο καθένας. Δεν είδα κανέναν γνωστό εκτός από την Ms. Anna που μου έκανε αγγλικά στη Γαλουζίδου όταν πήγαινα Ε’ Δημοτικού.
Το καλύτερο; Ο γραμματέας, ο Κώστας, ήταν μισός Βραζιλιάνος και ντράμερ σε αυτό το prog metal συγκρότημα:
Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για τον Στιβάκο και τους Porcupine Tree. Και δουλεύαμε μαζί όλη μέρα. Felt good. Θα αγοράσω τον δίσκο των Inertial Oblivion με την πρώτη ευκαιρία.
Τι λέτε, να γράψω τίποτα για τα πολιτικά ή θα το μετανιώσω; 🙂
I don’t remember where I first heard about this book. I think it was High Existence and one of their many articles/lists on the books that will “violently shift your perspective” or some such. What sealed it for me was when I listened to a podcast (Positive Head Episode #12) where the site’s founder, Jordan Lejuwaan, was invited. When he was asked to name a book he’d take with him on a deserted island, he replied with little hesitation: “Conversations with God.” The best part? The host agreed with him!
Now, these are people who are very much against religion as we understand it and the way we talk about it in public discourse. When I first heard of this book, I recall that I, too, was very skeptical, just judging by the title: “who is this guy with this frankly messianic, banal idea of speaking to God and transcribing the conversation?” It seemed silly, like something belonging to the Middle Ages, certainly not our supposedly progressive-thinking world. Mind you, I’m trying to offer you what had been my automatic thoughts, which I might not actually agree with on a more conscious, rational level.
Having read a badly converted .mobi version of the .pdf I managed to find online on my Kindle—just another hi-tech mode of delivery—, I can now confidently say the following:
If somebody told me: “man, this book contains the words of God”, if I could somehow be certain that they were speaking the truth, and if I did put my prejudices aside, my prejudices that come from growing up in a society built on soul-crushing organised religions that are deadly serious and strict about what God is supposed to be, the contents of this book are close to what I would ideally expect to find. In that way it leaves nothing to be desired. It has a certain something that truly feels divine, superhuman, an oriental or pagan worldview that does not deny people (of all sexes!) our body and all the fun things we can do with it. Here we have God joking around, pronouncing hedonism and all kinds of sex as holy, right next to unconditional love and our calling to be Who We Really Are, which as I understand it means that we become God by creating with our lives the best, most fulfilling, creative and loving version of ourselves.
This book wasn’t pretentious, nor dogmatic, nor close-minded. It was nothing of what you’d come to expect from what we call religion. It does have a lot of common points with Jesus Christ’s teachings as they have reached us today (which are pretty much the same across the board and across historical and famous spiritual teachers), but the book is certainly not Christian, which is a good part of the reason why you needn’t look farther than other reviews of this book on Goodreads to see Christian followers denouncing the book left and right, flat-out refusing to read it because it will supposedly challenge their faith. People, if you want to be devout and pious, at least try to do it right.
I don’t know who or what it was who spoke to Mr. Walsch. I have no idea if it was God, whatever God is or might be. It could be the writer just talking to himself, but why would that make it impossible it to have been God speaking through him? It all depends on how we define God. I’m a realisation of God writing this review right now, you are a realisation of God by reading it, and you are a realisation of God no matter what your response to it is.
I’ve recommended this book to many people already, and I recommend it to you too. It really doesn’t matter what your creed is or what you might be proud of calling a lack of one; contrary to my strong thoughts on what ancient organised religions believe we should be doing with our lives, I cannot see a reason why following this book’s advice would make your life anything but better. Even if you’re an atheist who believes in scientism, I do think that reading this book would do you good. In fact, I’d say that rejecting it without thought would just prove a certain amount of closed-mindedness in you and make you dangerously similar to those aforementioned hardcore “Christians” who feel proud of themselves for refusing to read a book. Doesn’t that make you uncomfortable?
While we’re at it, let me share with you a closing thought that came to me yesterday. We accept that organised religion is a powerful entity—much less so now than in the past, but let’s say that they still have no problem of capturing the imagination of billions. Now, organised science, what we’d call the mainstream scientific dogma—just follow the money—they have power not only over the minds of billions, but also actual power, mainly expressed through the activities of huge techno-corporations that have been setting the rules and the paradigm. Both organised religion and organised science are supposed to be superhuman, and therefore have a duty to be neutral and above the petty realm of “human weakness”.
We know that organised religion is full of scumbag priests and other subcategories of clergy. So what is it exactly that protects organised science from similar “infiltration”? Both fields promise mountains of money and prestige. How can one safely rest his or her faith with one over the other as the ultimate representative of an accurate and objective world theory? It seems to me that what it takes to be religous is faith and an ability to reject the proof that lies in the material world, it takes an equal but opposite(?) amount of faith and ability to reject the proof that lies in the material world to be an atheist.
Heh, look at me, never missing a chance to attack scientism!
I’ll say it again: if reading, enjoying and feeling inclined to follow or at least consider the life advice contained within Conversation with God makes me “religious”, there, done: I’m religious. If you are unable to tell the difference between the frankly liberating information contained in this book and what has passed off as religion for far too long in the world at large, then that is something you’ll have to sort out by yourself, I’m afraid.
