This is my ear-worm of late. OK, I know that my ravings about Porcupine Tree on here have probably become boring already, but I urge anyone that reads this post to have a look at this video, whether they like, hate or are indifferent to the band.
It’s a song filled with such beat, such dark energy and detached maliciousness… It’s almost scary. It draws you in the same way an “Incident” would draw you, making you cheat a look at the victims before they are carried away…
Listen to the song and take a look at the eerie and very fitting video right here.
Είναι απαίσιο. Είναι αποκρουστικό. Όμως προσπαθούν οι καϋμένοι. Ή μήπως απλά τους περιορίζει κάποιος νόμος, κάποιος κανονισμός; Θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι για την διατήρηση της πνευματικής υγείας, για να μην πω για την ηχορύπανση. Στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου υπάρχουν ειδικές “Αίθουσες διαλογισμού και προσευχής”. Αν κάποιος θέλει να διαλογιστεί εδώ τι θα κάνει; Αν θέλει να προσευχηθεί, να γράψει ή να διαβάσει για τα τρία μαθήματα τα οποία δίνει το ένα πάνω στο άλλο την επόμενη μέρα, να κοιμηθεί, τι πρέπει να κάνει; Η προφανής λύση είναι ωτοασπίδες, όμως δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μπλοκάρεις ολόκληρο το ακουστικό αισθητηριακό φάσμα μόνο και μόνο για να μην χρειάζεται να ακούς την ίδια εκνευριστική μελωδία, τις ίδιες εκνευριστικές φωνές, τα σχεδόν-διασκεδαστικά-αν-δεν-ήταν-τόσο-εκνευριστικά “Passengers wishing to die are kindly requested to proceed to the self-service restaurant. Dinner is being served”. Είναι χαλασμένα ΟΛΑ τα μεγάφωνα έτσι ώστε όταν παίζουν να ακούγεται απλά ένας δυνατός, ακατανόητος, παραμορφωμένος θόρυβος; Ή μήπως αυτός ο οποίος φροντίζει να πατάει τα κουμπάκια για να σπάνε τα νεύρα των επιβατών την κατάλληλη χρονική στιγμή (που ούτε αυτό το κάνει καλά γιατί συνέχεια οι ανακοινώσεις κόβονται ή επαναλαμβάνονται) απλά έχει βάλει το VOLUME στο +100 και νομίζει ότι είναι έξυπνος; Μπορεί απλά κανείς να μην του είπε ποτέ ότι αυτό το πράγμα είναι ενοχλητικό. Μπορεί και να του το είπαν και να σκέφτηκε πως τουλάχιστον έτσι σίγουρα το μήνυμα θα ακουστεί.
Σήμερα όμως ακούστηκε ένα παραμορφωμένο “υπάρχουν πράγματα έξω από το πλοίο. Όποιος έχει άφησει τα πράγματα παρακαλείται να πάει να τα πάρει”. Εμ… Και ποιος θα ήταν αυτός; Πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι αυτό το μήνυμα; Τέλος πάντων. Να πάει αυτός που πατάει τα κουμπάκια σε κανέναν ΩΡΛα. Και μετά να πάει να κάτσει σε μια αεροπορική θέση κάτω από ένα μεγάφωνο. Αλλά να βάλει κάποιον άλλον να πατάει τα κουμπάκια για να ακούσει σε τι βασανιστήρια υποβάλλει τους κύριους επιβάτες. ΚΑΙ ΝΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ!
Το παραπάνω γράφτηκε υπό συνθήκες έντονου εκνευρισμού σε ένα από τα αμέτρητα ταξίδια με το Ε/Γ-Ο/Γ Μυτιλήνη.
Yes, another Porcupine Tree related post. The craze continues, excuse me while I kiss the quills. Ouch. Nevermind that.
The ‘Tree played in Thessaloniki last night. The setlist was the same as in Athens.
Except instead of The Circle of Manias and The Seance, they played the 15-minute version of Even Less, The Start of Something Beautiful and The Sound of Muzak. AND because they were playing with no Anathema, the ticket cost just a mere €20! ARGH!
OK I’ll just go listen to Buying New Soul to calm down a bit! I’ve got studying to do and only 1 hour or something to do it in!
I’ve been listening to Porcupine Tree since 2004. I wasn’t even 16 years old then. My first contact with them was by listening to The Sky Moves Sideways… It was just right for me then: I was a developing Floyd fan and I could really relate with their sound as it was when they (him? Porcupine Tree was little more than Steven Wilson’s pet band that early) did it, their prog rock side shining through… It didn’t take long for me to listen to In Absentia in all its glory as well, and a few months later their newest album, Deadwing, was released. And then I started actively following them.
It was July 2005 when they played in Lycabettus Theater together with Blackfield and Van Der Graaf Generator, under a full moon. Back then, they had played 9 songs; some of them I didn’t know. I was there with my friend George. Porcupine Tree hadn’t grown enough on me for me to truly have a great time but I liked it nonetheless. I was a fledgling rocker anyhow (I consider myself a fledgling rocker even today).
It took Porcupine Tree another 5 years to re-visit Greece and Athens. Within those years, there’s been great change inside of me. I was 16 back then, I’m 21 today, that’s obvious enough… But I feel that whatever I like about Porcupine Tree grew up with me as well, it matured. The years passed and I loved them more and more. Their music accompanied me through times happy, sad, hard and carefree. It inspired me, mystified me. Fear of a Blank Planet and The Incident came out within those years and I was there to celebrate. These guys’ music even served as my initial common ground with Maaike and anything that relationship, quotes or no, ever symbolised or tought me. To summarise: Within 6 short years, Porcupine Tree developed into my favourite band.
So of course it was a special moment when I learned that they would be coming this year and what a surprise: they’d be playing in Technopolis, one of the coolest places in central Athens. So the months passed and the night came! I left the day before yesterday from Mytilini to be here in Athens on time for the concert and I’m leaving again for my beloved little island town tonight. ~24 hours worth of hanging around ship interiors, studying and reading The Drawing of The Three. I could honestly take twice as much for what I experienced yesterday. And on my own was great. Neni, of course, in one of her usual bouts of derangement decided not to take the opportunity to even come to the concert on her own, let alone with me. Not that I cared in the end: I was able to take it all in with no distractions in my head. What can I say? Her loss. That’s the least I can say.
The ‘Tree gave a fantastic performance. I wish I could be at the railing but I was just half a meter behind! I would have managed to be at the railing if not for a few friends that I met and gave the extra ticket to, but I didn’t mind at the end, we had a good time after the concert! 😉
So! What did they play?
The Setlist:
Occam’s Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel and Disconnect
Drawing the Line
Open Car
Lazarus
Russia on Ice (part 1)
Anesthetize (part 2)
Time Flies
Degree Zero of Liberty
The Séance
Circle of Manias
Normal
Way Out of Here
Sleep Together
Encore:
Stars Die
Blackest Eyes
Trains
Highlights:
Right when they came out and started playing Occam’s Razor, at one of the pauses it seemed as if there was something wrong with Steven’s guitar, which might actually have been the case. But he just made it look as if it was just dramatic idling.It was suspenseful! And then of course came The Blind House.
Open Car in last night’s show had a brand new breakdown! We were all ecstatic, looking at eachother in crazy disbelief. Check it out in this video that, strangely, has not been taken down. 2:10 marks the spot.
Russia on Ice together with Anesthetize? What an inspiration! Steven did a trick where he played his chords by just kind of slapping the strings there. It was impressive!
I didn’t expect to like the 2nd part of The Incident, that is, the songs after Time Flies, but the band managed to give them some kind of energy that was absent on the recording. I liked that…
After they finished their standard setlist with Way Out of Here and SleepTogether, they left the stage. I always find encores funny, how the artists just leave the stage like that. It’s as if they’re saying “Klain” to everyone! 😀 Anyway, they came back of course and Steven said: “We have some of the older songs for you tonight…” He had already mentioned it at the beginning, but it was really happening! And we were all like: “what might they have in store for us tonight?”, you could smell the anticipation in the air. We hoped their guilt for leaving us with no Porcupine Tree for 5 years would be enough for them to do something special, at least they sounded guilty when Steven said “we hope you haven’t forgot us” or something to that extent… And it begun with Stars Die.
And here’s your proof, the best quality I did find… The song took me back to when I had first listened to PT. It was one of the first songs of theirs that I had come to love. And I remember Giorgos, an old friend of mine, telling me he’d told a girl he was hitting on, drunk of course: “Stars die, stars die…” I dedicate this memory to him. 🙂 Incidentally (pun unintended), he was the one that introduced me to Porcupine Tree. Cheers mate. We need to talk more.
And then came Blackest Eyes and Trains (Fanis would have gone wild with this one). I’ll leave the following do the talking. By the way, you can listen to me cheering and making happy noises and remarks at least at 2:07 and 4:14, that ETSI REEEE!! must be me… I’m not sure! I was somewhere around there. Also notice, at the end of the concert, how Gavin does his magic trick (hard to see on the video) and Richard produces a suitable sound effect and Colin took out his video camera and recorded the whole scene, including the wild crowd (that’s us)! Yeah! I can’t imagine the guys just sitting in a couch, watching crowd videos from the tour and making funny comments. I would actually pay money for such a deep behind-the-scenes.
EDIT!: THEY DELETED IT! THESE ASSHOLES! I CAN’T BELIEVE IT… :'( YOU’RE NOT EARNING ANY RESPECT OR FANS FOR THIS, YOU KNOW…
I sung every song at the top of my voice. I headbanged and rocked with my whole body. I got lost in memories and created even better ones at this concert. I had the chance to see them live again and it was awesome. Gavin is the best drummer alive, Richard is a master of atmosphere, I’d like to have Colin’s coolness and bass guitar skills, and Steven is a bare-foot musical genius with incredible live energy and style. John Wesley, their guest guitarist and backing vocalist for the tour, melted girls’ hearts yesterday in addition to playing superbly… Thanks for a great show, at a great place, with great music.
Have a look at their older setlists in Athens, however, and tell me how awesome it must have been to see them play stuff off Lightbulb Sun, for example…
Oh, Anathema also played… Meh… These are the songs they played, they really weren’t anything special in my opinion. Don’t know their old songs, of course, nor did I catch them at their hayday.
EDIT:
Maybe not all that much has changed after all… has it?
Listen(thanks, Grooveshark, for saving the world of music linking after Youtube turned evil!)
Camphor crossed with lace, it is the witching hour
Cinematic but crude
Teasing all my feelings out, you move away
It seems so natural to you
Still the siren climbing up her victory tower
Like there’s something left to prove
I trap the beads of sweat that run between my eyes
And free the fever to move
I’m drawing the line, I’m drawing the line
I’m drawing the line, I draw the line
And I have my pride
I’m taking control, I’m taking control
I’m taking control, I’m taking control
And I save my soul
I’m shutting you out, I’m shutting you out
I’m shutting you out, I’m shutting you out
And I have no doubt
Dreamt the sound of scissors cutting stitches out
Then discarding the used
Recording all my problems onto memory cards
Your compassion unmoved
Unto others what they always do to you
The most twisted of your rules
Distill malaise and photograph the hole it leaves
Running out a copy for you
I’m drawing the line, I’m drawing the line
I’m drawing the line, I draw the line
And I have my pride
I’m taking control, I’m taking control
I’m taking control, I’m taking control
And I save my soul
I’m shutting you out, I’m shutting you out
I’m shutting you out, I’m shutting you out
And I have no doubt
Το προηγούμενο μου ποστ ήταν για τον θάνατο της Γκρίζας. Η ειρωνεία της ζωής δεν άργησε να ξανακάνει την εμφάνιση της σε όλο της το μεγαλείο.
Μερικές ώρες αφού είχα γράψει το ποστ, με πήρε τηλέφωνο η Δέσποινα.
“Έλα Κιούμπι, η Γιούκι είναι μέσα στο σπίτι;”
“Όχι, γιατί;”
“Έλα γρήγορα…”
Φτάνω λίγα λεπτά αργότερα και βλέπω μια Γιούκι να είναι χωμένη κάτω από το τελευταίο σκαλοπάτι της εξωτερικής σκάλας στο ακριβώς απέναντι σπίτι, αυτό με τις πολλές γλάστρες και την Βίλμα (την μόνιμα έγκυο σκύλα). Δεν σάλευε. Και ένα παιδάκι, ούτε τριών δεν θα ήταν, το παιδί του ζευγαριού που την βρήκε, προσπαθούσε να την πιάσει. Μπορεί να πίστευε ότι ήταν λούτρινο κουκλάκι…
:'(
Ό,τι σκότωσε την Γκρίζα μάλλον ήταν αυτό που το κατάφερε και για την Γιούκι. Φόλα; Ποντικοφάρμακο; Κάποιο οικοδομικό υλικό; Ποιος, γιατί;;; Πέρασε την αρρώστια που παραλίγο να την στείλει πριν την ώρα της και κάποιος ο οποίος μάλλον ποτέ δεν αγάπησε ή αγαπήθηκε στην ζωή του αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία;
Η ειρωνεία της ζωής σε όλο της το μεγαλείο.
Η εικόνα της κοκκαλωμένης Γιούκι να μην βγαίνει από κάτω από το σκαλοπάτι μου χαράχτηκε στην μνήμη. Το τελευταίο της βλέμα, τα μισόκλειστα βλέφαρα, το ξεραμένο αίμα στο στόμα και στον πισινό. Δεν θα γράψω περισσότερα. Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη την στιγμή και τι συνεχίζω να νιώθω. Δεν μπορώ να το περιγράψω συναισθηματικά όπως έκανα για την Γκρίζα… Ξέρω πολύ καλά τι ένιωθα για την γάτα που με συντρόφευε τα τελευταία 2,5 χρόνια. Και απλά… ίσως να μην μπορεί να χωρέσει εδώ. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει από τότε… 5 μέρες κιόλας. Όχι. Δεν μπορεί να χωρέσει εδώ. Όχι τώρα.
Χώρεσε όμως στην κηδεία της. Ούτε αυτήν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο έντονη και αληθινή, μέσα σε όλη την θλίψη. Ευχαριστώ όλους σας για την βοήθεια και που απλά ήσασταν εκεί: Δέσποινα, Γκάρετ, Μόρντρεντ, Νένη, Έλενα… Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο χωρίς εσάς.
Το χιόνι έλιωσε
Το καλοκαίρι τέλειωσε
Το νερό ποτίζει
Στον ουρανό γυρίζει
Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Είναι απίστευτο το πώς αρχίζουμε να εκτιμούμε την αξία κάποιου έμψυχου ή άψυχου όντος μόνο αν το χάσουμε… Πώς άραγε να μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Είναι προέκταση το δέσιμο με τα αντικείμενα και τα ζώα της αγάπης που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους; Μήπως λειτουργεί κάπως αντίστροφα, δηλαδή βλέπουμε ως “ιδιοκτησία” μας ανθρώπους και έτσι τους μεταχειριζόμαστε όταν τους χάσουμε; Λες και κάποιος μας πήρε κάτι που μας ανήκει; Όμως μπορούμε να φανταστούμε τον πόνο της απώλειας ακόμα και σε κοινωνίες χωρίς ιδιοκτησιακές σχέσεις. Τι μας κάνει εμάς τους ανθρώπους τόσο εγωιστές και τόσο εύκολα συνεπάρσιμους από την καθημερινότητα έτσι ώστε να βιώνουμε τον πόνο της απώλειας ακόμα και για κομμάτια της ζωής μας που όχι μόνο είχαμε ως δεδομένα αλλά ούτε καν τα θέλαμε ως κομμάτια της ζωής μας;
Ήταν παιχνιδιάρα. Ήταν πονηρή. Ήταν χαδιάρα. Ήταν όμορφη.
Αλλά ήταν και θρασύτατη. Εκνευριστική. Πόσες φορές δεν με ξύπνησε στην μέση της νύχτας; Με την βραχνή της φωνή σήκωνε την γειτονιά συνέχεια. Ήταν τσούλα. Αν ήταν άνθρωπος, είχαμε πει κάποτε με τον Μόρντρεντ, θα ήταν μια πουτάνα με σκισμένες ζαρτιέρες. Θα κάπνιζε φτηνά τσιγάρα και θα ζητιάνευε για να προσφέρει ηδόνη και να ταίσει τα παιδιά της. Θυμάμαι ένα βράδυ όταν τρεις γάτοι την είχαν περικυκλώσει για να ζευγαρώσουν μαζί της και εκείνη τριβόταν στο έδαφος, σαν να άνοιγε τα πόδια ορθάνοιχτα και να φώναζε “Τι περιμένετε λοιπόν;! Πηδήξτε με!”
Το χειρότερο ήταν όμως ότι συνέχεια, ΣΥΝΕΧΕΙΑ και με κάθε ευκαιρία, έμπαινε σπίτι και έτρωγε το φαγητό της Γιούκι. Πρόλαβε και το έκανε και στο καινούργιο σπίτι. Αν είχα ανοιχτό κάποιο παράθυρο ή μπαλκονόπορτα, ήταν σίγουρο ότι η Γκρίζα θα έκανε την ζαβολιά της… Τελευταία την έβρεχα για να την διώξω, είχε γίνει ανυπόφορη εδώ και μήνες (τα γατάκια της ήταν όμως πάντα όμορφα).
Σήμερα άνοιξα την εξώπόρτα μου το πρωί και την είδα ακίνητη, μουσκεμένη στο μπετό. Δεν ξέρω πώς το έπαθε, τι έπαθε. Αν φταίει κάποιος ή αν ήταν ατύχημα. Όμως η Γκρίζα ήταν νεκρή. Λίγη ώρα αργότερα, ο μπετατζής που έχει σπάσει τα νεύρα στην γειτονιά με την μπετονιέρα του εδώ και βδομάδες, πριν φύγει, την έβαλε σε μια μπετοχαρτοσακούλα και την πέταξε στα σκουπίδια. Κοίταξα στον κάδο και είδα απλά την χαρακτηριστική της φουντωτή ουρά να ξεπροβάλλει από την σακούλα σκονισμένη. Και αυτή είναι και θα είναι η τελευταία φορά που την είδα…
Μπορεί να ήσουν τίγκα εκνευριστική, όμως είχες προσωπικότητα… Ήσουν γάτα του δρόμου. Και έσβησες σαν πουτάνα του δρόμου… Θα σε θυμάμαι πάντα.
Αυτό με ξύπνησε σήμερα. Η πρώτη μου σκέψη: τι ταιριαστό την 1η Σεπτεμβρίου να βρέχει καταρρακτωδώς…
Ανοίγω τεμπέλικα τα μάτια. Κοιτάζω το κινητό: 07:49. “Νωρίς!”, σκέφτομαι. Και όντως, έχει σπάσει τον τελευταίο καιρό το πρόγραμμα ύπνου που ξεκίναγε μετά τις έξι και έφτανε αργά το μεσημέρι… Ήταν η πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σπίτι που ήταν πρωί και ο ήλιος δεν έλαμπε μέσα από τα παραθυρόφυλλα. Το κρεβάτι άδειο, αν εξαιρέσεις την αφεντιά μου, θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει μέχρι τώρα, όμως συνεχίζει να είναι δύσκολο… I’ll try to forget you, And I know that I will, In a thousand years, Or maybe a week…Α ρε Wilson, δεν ήταν της μοίρας να σε ακούσουμε μαζί. Όμως…
“Άδειο…; Πού είναι η Γιούκινα; Η Γιούκινα είναι έξω και θα βρέχεται!” Αμέσως ανοίγω την πόρτα πιο κοντά μου και την καλώ μέσα στην νεροποντή… Αρρώστησε που αρρώστησε σοβαρά και έγινε καλά (τουλάχιστον τρώει και βγαίνει έξω και θέλει χάδια!), μην μας πουντιάσει τώρα στην “φθινοπωρινή” μπόρα! Μετά από μερικές φωνές στις οποίες ούτε ένα μικρό, τόσο δα νιαούρισμα δεν ήρθε σαν απάντηση, τι στο καλό, όλη τη νύχτα έξω ήταν και γούσταρε, γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα με τον ήχο της βροχής να με τραβάει στα πιο ζωντανά μου όνειρα.
Οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν σίγουρα πολύ έντονες, σημαντικές… Η νέα μου διεύθυνση: Λαβυρίνθου 1! Ακούγεται σπουδαίο, μυστικιστικό… κάπως αστείο. Το καινούργιο μου σπίτι έχει έντονη προσωπικότητα, παρά την ηλικία του που μια ψευτοανακαίνιση προσπάθησε να κρύψει. Αν ήταν άνθρωπος, πιστεύω θα μου έμοιαζε: Διόροφο, στενό, στραβοχημένο, πότε κλείνουν-πότε δεν κλείνουν τα ντουλάπια, όλα θεοβρώμικα, φρεσκοβαμένο αλλά αυτή η βαρετή μπογιά κάλυπτει τρελλά βαμμένους τοίχους σε περίεργα χρώματα, άλλωστε μόλις έφυγε η κοπέλα που έμενε μέσα καιρό… Αν δεν είχε γίνει πάντως και αυτή η ανακαίνιση, το σπίτι θα παρέμενε κλειστό, ακατοίκητο και εγκαταλελειμμένο, δεν θα είχα πάει να ρωτήσω να τους μάστορες αν και πότε θα νοικιαστεί, θα είχα συνεχίσει να ψάχνω άδικα για σπίτια που δεν μου άρεσαν (εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον Φάνη που με βοήθησε με την περισυλλογή των κουτών, ακόμη και αν τελικά δεν μου χρειάστηκαν… Ήσουν εκεί όταν είχα πραγματικά ανάγκη έναν φίλο, και δεν μιλάω μόνο για την βοήθεια… Thanks bro…) και τελικά δεν θα είχα έρθει σε επικοινωνία με τους σπιτονοικοκυραίους και δεν θα είχα αρχίσει τον αγώνα να τους πείσω για το ότι θα το φροντίζω, θα το κρατήσω καθαρό και ότι δεν πειράζει που θα μείνω μόνο έναν χρόνο (άσχετο που έκλεισα συμβόλαιο για δύο, με την δυνατότητα να φύγω όποτε θέλω μετά τον πρώτο… Περίεργοι όροι!) Έτσι ήρθαν τα πράγματα λοιπόν! Αυτό το σπίτι με εμπνέει, με κάνει να θέλω να ζήσω διαφορετικά… τι κι αν είναι βρώμικο και στενό; Τι κι αν όποτε πάω τουαλέτα γεμίζω μια λεκάνη νερό και η πίσω πόρτα που βγαίνει έξω δεν κλείνει; Όλα φτιάχνονται με λίγη θέληση και ένα wettex. Είναι ό,τι πρέπει για αυτές τις μέρες των αλλαγών. Πόσος καιρός μου έμεινε σε αυτό το νησί, άλλωστε; Παρεούλα με τις κατσαρίδες και τις μύγες και τα σκατά της οδού Λαβυρίνθου; Για να μην αναφέρω την Γκρίζα και το Γατί νο2, αυτές πάνε ασυζητητί. Μόνο με… μπάνια καταλαβαίνουν πια.
Και το σπίτι που άφησα πίσω… Δεν βρήκα τελικά κάποιον ο οποίος θα έμενε για να κρατήσει τους χρωματιστούς τοίχους (I’m looking at YOU, Garret & Elena!) και έτσι το βάψαμε απ’άκρη σ’άκρη αυτό το άρρωστο λευκό (I’m looking at you Despina! OK I’m looking at Mordread a little bit too). Ήταν σκληρό, όμως, πόση σκληρότητα δεν έχω φτάσει να κοιτάζω κατάματα αυτόν τον καιρό; Όταν πήγα πριν καμια βδομάδα όλα μου τα πράγματα στο σπίτι απέναντι (ναι, ακριβώς απέναντι μετακόμισα! Η φτηνότερη μεταφορά ever!) για να αρχίσω το μπογιάτισμα. Όλα γύρισαν πίσω. Πώς ξεκίνησε η ζωή αυτού του σπιτιού με το βάψιμο στα περίεργα χρώματα, και πώς τώρα κλείνει το κεφάλαιο αυτού του σπιτιού με το σβήσιμο των χρωμάτων. Έκλαψα πολύ εκείνη την μέρα και δεν ήξερα γιατί… Μάλλον ήταν ο θρήνος για όσα αφήνω πίσω… Για όσα έπρεπε να αφήσω πίσω μαζί με το σπίτι, αλλά και για όσα έμειναν πίσω είτε το ήθελα είτε όχι. Πόσο επίκαιρη παίζει να ήταν αυτή η μετακόμιση;
Όπως η βροχή καθαρίσε τον σκονισμένο δρόμο της οδού Λαβυρίνθου, έτσι κι εγώ καθάρισα τον Αύγουστο από οτιδήποτε με κράταγε πίσω, κυρίως από την ίδια μου την σκόνη… Ο ήλιος άνθισε, μια νέα ζωή βρίσκεται μπροστά μου. Ένας χρόνος γεμάτος ευκαιρίες, αλήθεια, χαρά, απογοητεύσεις, μάχες, νίκες, ήττες, προσπάθειες, νέες συνειδητοποιήσεις, συντροφικότητα, τέχνη, μυστήριο, θαυμασμό, απόλαυση, όνειρα… Θέλω να πιάσω τον χρόνο που έρχεται από τα αρχίδια. Και είμαι έτοιμος να απλώσω το χέρι.
I don’t know whether it’s because I like Porcupine Tree so much that I find their songs so close to my emotions or whether the reverse is happening. Maybe it’s a cyclical thing.
I hope this doesn’t get taken down (like all the otheeers…)
