REVIEW: ΚΛΕΨΕ ΣΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Κλέψε σαν καλλιτέχνης: 10 αλήθειες που δεν σου έχουν πει για τη δημιουργικότηταΚλέψε σαν καλλιτέχνης: 10 αλήθειες που δεν σου έχουν πει για τη δημιουργικότητα by Austin Kleon
My rating: 4 of 5 stars

Ακριβώς ο τύπος βιβλιαρακίου που διαβάζεις και θα ξαναδιαβάσεις μια φορά στο τόσο για να πάρεις έμπνευση και να θυμηθείς αυτά που όταν το διάβασες πρώτη φορά ορκιζόσουν ότι ήταν καλή ιδέα αλλά ποτέ δεν δεσμεύτηκες με το να κάνεις τίποτα απ’ αυτά και έτσι αποτελέσματα δεν ήρθαν, και γι’ αυτό αναρωτιέσαι τελικά αν φταις εσύ, και τι γίνεται με τη δημιουργικότητα σου, και αντί να παίρνεις τον χρόνο να δημιουργήσεις όντως κάτι διαβάζεις βιβλία που σου λένε 10 αλήθειες που δεν σου είχαν πει για τη δημιουργικότητα, τώρα όμως που σ’ τις είπανε νιώθεις πιο δημιουργικός ή λιγότερο;

Δεν νιώθω πιο δημιουργικός, αλλά το Κλέψε σαν καλλιτέχνης με έφερε πιο κοντά σε ένα σημείο στο οποίο νιώθω να κινούμαι από μόνος μου τελευταία: την πίστη στο δικό μου είδος δημιουργικότητας, αυτό το παρόμοιο συναίσθημα με το να γράφεις αυτό που θα ήθελες να διαβάζεις.

View all my reviews

REVIEW: ΑΓΙΟΥΡΒΕΔΑ — ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

Αγιουρβεδα - Υγεία και ζωντάνια για μια ζωήΑγιουρβεδα – Υγεία και ζωντάνια για μια ζωή by Ernst Schrott
My rating: 2 of 5 stars

Κοιτάχτε να σας πω. Καλές χρυσές οι συμβουλές του δόκτωρα Ernst Schrott, και πολύ ενδιαφέρον σύστημα ιατρικής, ευεξίας και καλής ζωής, αλλά… δεν ξέρω. Πρέπει να το πιστεύεις all the way. Το σύστημα με το Vata-Kapha-Pitta μου κίνησε την περιέργεια αλλά δεν μπόρεσα με τα άθλια ερωτηματολόγια που είχε το βιβλίο να διευκρινήσω τον δικό μου τύπο. Π.χ. Vata: «Έχω λεπτά, σπαστά μαλλιά, ελαφρώς λαμπερά. Τα δόντια μου είναι μικρά ίσια και λαμπερά.» Pitta: «Τα μαλλιά μου είναι λεπτά, μαλακά και έχουν μεταξένια λάμψη. Τα δόντια μου είναι μεσαίου μεγέθους και μυτερά» Kapha: «Τα μαλλιά μου είναι δυνατά, πυκνά και λαμπερά. Τα δόντια μου είναι μεγάλα, δυνατά και πλατιά έχουν ωραίο σχήμα και είναι ανθεκτικά στην τερηδόνα.» Εεεεε…. Και μετά ας πούμε είσαι λίγο απ’ όλα, τί γίνεται; Dr. Schrott, das ist ja blöd.

Πολλά μασάζ, πολλές εντριβές με (ινδικά και κάτι μου λέει πανάκριβα) βούτυρα, λάδια, σπόρους και βότανα, αυστηρές ώρες ύπνου, βραδινό πριν τις 6 η ώρα το απόγευμα (!)… this is some seriously high-maintenance shit. Μπορεί να λειτουργεί, δεν λέω, αλλά πόσο λειτουργεί για κάποιον που δεν έχει γεννηθεί σε ένα σύστημα αξιών που ακολουθεί της συμβουλές της Αγιουρβέδα αυτόματα και διαισθητικά, ώστε το placebo και οι ευεργετικές ιδιότητες να λειτουργούν μαζί στα μέγιστα; Θα μπορούσε κανείς να εντάξει πρακτικά μερικές από τις συμβουλές της Αγιουρβέδα σε μια «κανονική» ζωή;

Θέλω να πω, μια από τις συμβουλές για καλό ύπνο: «Μαγνητικό πεδίο της γης: Ο ύπνος μπορεί να διαταραχτεί από μεταλλικά κομμάτια, όπως για παράδειγμα μέρη χάλυβα σε ταβάνια από μπετόν, στο κρεβάτι ή στα πηχάκια, στο καλοριφέρ δίπλα στο κρεβάτι ή από φυσικές ιδιαιτερότητες στο υπέδαφος. Κοιμηθείτε σ’ έναν άλλον χώρο ή αλλάξτε θέση στο κρεβάτι.» Ουδέν σχόλιον.

2 αστεράκια για κάποια από τα γιατροσόφια που έχει στοχευμένα για συγκεκριμένες ασθένειες που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον. Θα κρατήσω το βιβλίο για να τα δοκιμάσω κάποια στιγμή, αν μπορώ να βρω κάποια από τα περιέργα υλικά που χρειάζονται κάπου-κάπου.

View all my reviews

THE FORCE AWAKENS

rey-at-at

Got out of my local The Force Awakens premiere and I can’t stop thinking about it and how Star Wars has grown, changed, or not. I’m not sure if TFA was a “good film”, but I enjoyed it quite a lot. All this talk about good films,  fun films, blockbusters and the rest… What is the connection, the overlap, between a film being “good”, well-made and without plot holes, and being enjoyable and fun?  What’s the perfect balance between nostalgia, fan service and introducing actual novelties that made the original movies so special in the first place?

I don’t know what it is, but TFA pulled off what three years ago we thought was ridiculous to even think of: a respectable sequel to the original trilogy that changed the world of cinema forever. It could have gone wrong in a million different ways, but then again… was that so difficult? If anything, I’d say that the we, the Star Wars crowd, have certain buttons that at the end of the day should not be so hard to find and push!

Then again, in retrospect, when Episode III came out I was pretty hyped as well. Only later did I realise that it was a mediocre movie at best and that it could have been so much more. Funny how this all works. Probably has a lot to do with growing up.

EDIT: I made another realisation: Star Wars is like a fairy tale, right? Fairy tales don’t go by the same rules other stories go by, e.g. novels. Plot holes don’t have the same gravity, if they have any at all. There is no reason to suspend disbelief, because disbelief is suspended to begin with.

The Prequel Trilogy as well as The Force Awakens wouldn’t stand critical scrutiny as novels or ordinary sci-fi flicks, but if you just follow them through as you would a fairy tale, then yes, they work well no matter what. If you left it to fans on the other hand, it seems they would turn it into something more complicated than it’s meant to be.

Would a truly properly plot-thick Star Wars work?  Maybe the spin-offs will give us an idea.

EARWORM GARDEN // YES — CLOSE TO THE EDGE

You can listen to it whole, which I’d strongly suggest. Or you can skip straight to 10:00, where the part of the song which is playing its earwormy tricks on me begins.

Somehow, listening to Yes makes me feel as if everything’s going to be okay.

UPDATE: 283 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΑΜΠΟΥΑΝ

Οσο οι 283 μερες έχουν φτάσει κοντά στα 4 χρόνια και βλέπω ότι πολλοί και πολλές φτάνουν στο μπλογκ μου ψάχνοντας πώς να φροντίζουν τα μαλλιά τους χωρίς σαμπουάν, έκανα μια μικρή ανανέωση στο πρωτότυπο ποστ απ’ το 2012 με την τωρινή κατάσταση των μαλλιών μου και τι χρησιμοποιώ τώρα.

LINK: THE PSYCHONAUT FIELD MANUAL

psychonaut-field-manual-bluefluke-chaos-magick-1

psychonaut-field-manual-bluefluke-chaos-magick-2

AKA an introduction to chaos magick. This illustrated digital booklet holds some great guidelines and info and it is exquisitely presented. It’s s easily one of the best things I’ve ever laid eyes on, especially since we don’t get to read about esoteric stuff like that in such a form very often. That said, I can’t say anything about whether it works or not or how—that might have to wait a while still! Check it out here or download a .pdf of the latest version here.

Bluefluke’s Tumblr.

tumblr_static_7p6pv55gj94wkk4w80wwggsgc

REVIEW: ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Πέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώωνΠέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώων by Collective Work
My rating: 2 of 5 stars

Μετάφραση του άρθρου Beasts of Burden, μιας απάντησης, της απάντησης στην απάντηση, μιας δεύτερης απάντησης και μιας δεύτερης απάντησης στην απάντηση.

Βασικά, λένε ότι τα ζώα καταπιέζονται από τον καπιταλισμό όπως ακριβώς και οι άνθρωποι καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Οι μεν λένε ότι το ένα ήρθε πρώτο και έφερε το άλλο, οι δε το ανάποδο, κι έκει έγκειται μεγάλο μέρος της διαφωνίας και των ερωταπαντήσεων. Απο ‘κεί και πέρα, το πράγμα δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον. Δεν είναι ότι διαφωνώ με το γεγονός ότι η επιλογή μιας χορτοφαγικής διατροφής είναι κι αυτή μια συστημική πράξη, αλλά η εναλλακτική που παρουσιαζόταν φαινόταν να είναι μόνο μία: η επανάσταση! Διαβάζοντας αυτό το βιβλιαράκι ήταν σαν να άκουω αναρχικούς να διαφωνούν μεταξύ τους ενώ συμφωνούν και ξέρουν ότι συμφωνούν απλώς είχαν όρεξη να μοστράρουν τους πνευματικούς τους μύες. Η φίλη μου η Άννα η ισπανίδα με έλεγε mental masturbator όταν το έκανα αυτό.

Εν πάσει περιπτώσει, γράφτηκαν όλα αυτά σε μια άλλη εποχή, όπου το αναρχοαυτόνομο κίνημα σνόμπαρε σε μεγάλο βαθμό το υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων επειδή το δεύτερο δεν είχε απαραίτητα αναρχοαυτόνομες ή ανοιχτά επαναστατικές τάσεις. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει, όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι ως κάτι-σαν-χορτοφάγος/κάτι-σαν-επίδοξος-vegan, όμως σήμερα υπάρχει και μεγάλο κίνημα το οποίο έχει ξεφυτρώσει ακριβώς πάνω στο χάσμα, προσπαθώντας να γεφυρώσει τις διαφορές και να δημιουργήσει κάτι νέο.

Αυτό το κίνημα εγώ θα το αναγνώριζα ως το κίνημα υπέρ της τροφικής και ενεργειακής αυτονομίας, το οποίο δεν κοιτάζει βέβαια το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων από την βεγκανική ηθική πλευρά του, παρα το βλέπει πιο πρακτικά. Είναι μια προσέγγιση με την οποία πάνω-κάτω συμφωνώ: σφάξε το ζώο αν θέλεις, φά’ το, άρμεξε το, βάλ’ το να σου κάνει τις δουλειές, αρκεί να μπορείς να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, όχι να το αναθέτεις σε κάποια τρίτη πολυεθνική να το κάνει για σένα. Βάψε τα δικά σου χέρια με αίμα αν είσαι μάγκας, κι αν είσαι μάγκας, απόλαυσε την λεία σου και κανένα πρόβλημα. Ακολουθώντας την αρχή του «φάε κρέας το οποίο θα μπορούσες να σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια ή ήδη σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια» νομίζω θα κάναμε το πρώτο βήμα στο να επαναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τους πλανητικούς συγκατοίκους μας.

View all my reviews

REVIEW: THE PSYCHOPATH TEST

The Psychopath TestThe Psychopath Test by Jon Ronson
My rating: 4 of 5 stars

This was a gift from my Latvian friend Zanda for my 26th birthday. When I got it I thought it was going to be about what makes people crazy or sets crazy people apart, and I do believe Mr. Ronson set out to write this book from a kind of similar mental space. Instead, I discovered, together with him, how psychopathy is much different from what is typically understood as mental illness by most people.

A psychopath doesn’t do “crazy” things—they are very calculating. A psychopath doesn’t suffer from schizophrenia, paranoia or psychosis–the actual illnesses we have connected with the picture of madness; in fact, a psychopath could easily pass off as a completely normal, sociable, even extremely attractive person, with one key difference: psychopaths are unable to feel for other people. It’s impossible for them to experience empathy or sympathy. It’s literally impossible. According to Robert Hare, the creator of the Hare Psychopath Checklist, which lent its name to the title of this book and which has been used to spot psychopathy in people, the disorder is actually biological: a certain kind of neural activity in the amygdala of normal people connected to horror, revulsion and other intense emotional responses just do not fire up in psychopaths.

Many murders or serial killers in history have been psychopaths, but to them killing was nothing “wrong”. It was an act of curiosity or of scratching a certain itch. Furthermore, many higher-ups in important corporations holding key positions are actually psychopaths, or at least the profession with the largest percentage of psychopaths within its ranks is that of the CEO. Companies that are shaping the present and future of humanity are run by people who cannot feel remorse or responsibility and only think of their own selfish needs.

Doesn’t that go a long way towards explaining why things are the way they are in the world right now? I mean, I have been wondering for a long time just how hugely influential people manage to live with themselves and their (probably negative) actions. How they can have so much power and influence and just never use it in a way that makes any kind of ethical sense. I was imagining they must look at themselves in the mirror and every once in a while involuntarily throw up a little.

Turns out it is far more likely they go to bed each night feeling proud of themselves and how they spent another day proving the world who’s boss: predators preying on the lesser people who got what they had coming for them.

But if it’s not their fault, if they do end up becoming CEOs because that professional field vastly rewards this kind of remorseless behaviour, what are we supposed to do with that information?

What if you were born without the capacity to connect with other people, to understand why people cry or feel hurt? What if everything boiled down to “predators and prey”, as it does for so many psychopaths? What should the world do with you then? Would it be justified to lock you up and throw away the key?

Bonus: the Psychopath Test reveals the shocking truth that illnesses such as ADHD, bipolar disorder and Asperger’s or autism might not have had as much thought put into their definitions as we might like to think. By DSM V, published in 2013, you would be quite hard-pressed not to find something wrong with you and your mind, even if that were you being scared of spiders, preferring one parent over the other (Parental Alienation Syndrome), spending too much time on the net (Internet Addiction Disorder) and the list goes on.

I don’t want to make assumptions, since I’m not in any way a specialist, but I’m guessing that big pharma wanting to sell drugs for plausible-sounding illnesses, as well as therapists aspiring to categorize everybody’s quirks into a system of diagnosable mental conditions, are playing a much more important role in creating unhealthy, dependent people than the will of the medical industry is oriented towards making everybody’s lives better—be it that of sick, healthy people, or anywhere on or around the murky borders inbetween.

View all my reviews

ΛΙΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Όλοι μαζί! Jingle bells, jingle bells… oh.

 

Το Imperial March! Πόρωση! Ταααν-ταααν-ταααν… Όχι, κάτσε, δεν πάει έτσι…

ΕΡΩΤΗΣΕΥΜΕΝΟΣ 2

Ερωτησευμένος: από το ερώτηση + ερωτευμένος.


Πόσο εύκολα είναι όλα με την Google στο τσεπάκι μας!

Δεν χρειάζεται ξανά να αμφιβάλλουμε για το οτιδήποτε· η Αναζήτηση Google μας έχει μεταμορφώσει ήδη στο υπέρτατο hive mind (πώς λέγεται αυτό στα ελληνικά; Κυψελική νοημοσύνη;) Δεν χρειάζεται να ψάξουμε χάρτες· το Google Maps ξέρει όχι μόνο πώς να πάμε εκεί που θέλουμε να πάμε, αλλά και πού θέλουμε να πάμε, σχεδόν πριν το ρωτήσουμε. Δεν χρειαζόμαστε μεταφράσεις όταν το Google Translate γίνεται ο διερμηνέας σου σε πραγματικό χρόνο.

Καλά όλα αυτά, ενδιαφέροντα, αλλά δεν ξέρω για σας, εγώ όμως βλέπω γύρω μου και στον εαυτό μου ανθρώπους λειψούς, που κομματάκι-κομμάτακι λησμονούμε την αξία της συγκεντρωμένης σκέψης πάνω σε ένα ερώτημα ή ένα πρόβλημα, πώς να διαβάσουμε έναν χάρτη ή πώς να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας ώστε να μεταφράσουμε από μια γλώσσα σε μια άλλη.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ αυτών των αλλαγών, εξελίξεων, αναπηριών, όπως θέλετε πέστε τις, και του ότι, παρ’όλο που δικαίως μπορούμε να υποθέσουμε ότι είμαστε οι καλύτερα ενημερωμένοι άνθρωποι που περπάτησαν ποτέ στη γη (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) είμαστε και από αυτούς που περισσότερο πασχίζουμε να βρουμε την ευχαρίστηση στην καθημερινή ζωή. Πώς να μην έχεις κατάθλιψη αν έχεις μεταθέσει σε μπουκίτσες την ίδια τη ζωή σου σε μικρούς τεχνοσκλάβους;

Είναι άραγε τυχαίο ότι εμείς οι digital natives (ψηφιακοί ιθαγενείς;), εγώ πρώτος στην σειρά, είμαστε αυτοί που έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα να βρούμε τι θέλουμε να κάνουμε με τη ζωή μας, ενώ η προφανής απάντηση, το να τη ζήσουμε, φαντάζει όσο παραδοξική όσο η απάντηση σε ένα κοάν;

Στο μέλλον η Google θα οδηγεί για μας, θα δουλεύει για εμάς, θα βλέπει για εμάς, θα θυμάται για εμάς, θα φωτογραφίζει για εμάς, θα μιλάει για εμάς, θα σκέφτεται για εμάς, και φυσικά αφού με όλα αυτά θα μας ξέρει πια απ’ έξω κι ανακατωτά, θα μπορεί να αγοράσει για εμάς. Θα στερηθούμε ακόμα κι αυτή τη χαρά της ζωής, αυτή την υπέρτατη ανθρώπινη ψυχοδηλωτική πράξη της ύστερης καπιταλιστικής εποχής!

Αυτό που μάλλον αναρωτιέμαι είναι: πόση ζωή θυσιάζουμε για πόση ευκολία, και είναι άραγε αυτή μια δίκαιη συναλλαγή ανταλλαγή; Πώς θα μπορούσαμε άραγε να εξηγήσουμε με όρους που θα καταλάβαινε η Google την χαρά της δημιουργικής αντιμετώπισης των μικρών προκλήσεων της καθημερινότητας; Αν ήμουν στο κρεβάτι όλη μέρα και με τάιζε, πότιζε, ξεσκάτιζε και μου ικανοποιούσε κάθε πνευματική επιθυμία πριν καν μου έρθει μια τεχνητή νοημοσύνη πιο έξυπνη από μένα, η ζωή μου θα ήταν σίγουρα εύκολη· πόσο ζωή όμως θα είχε απομείνει;