Another addition to my Daphne-induced comic experiences, one more tasty slice of life from her rich suggestion list. I liked the art, enjoyed the story but I don’t feel as if it left me with something valuable. Koko was annoying and I wasn’t interested in what she was doing at all, apart from giving me some ideas for being more spontaneous myself; I sympathised much more with Jon and the decisions he had to make in life, i.e, whether he would follow what he thought would be a step forward (going with his long-distance girlfriend to Peru for humanitarian work) or do what he had convinced himself was beneath him but deep down (?) would rather be doing.
Enjoyable, quick summer read that took me places; nothing too earthshaking – thank goodness not everything is earthshaking.
I read the other reviews on Goodreads before setting out to write this (as I always do for good or ill) and it seems that we only got 2/3 of what Clover was originally meant to be. Maybe that’s why it’s nonsensical. The “written word” part of it is just that: incoherent. The lyrics from that song, in 110% cliché anime style (i.e generic song that has the words love, happiness, forever, together, alone, tears and heart mixed, sautéed in soy sauce and served on the spot) repeated ad nauseam was quite annoying and the plot in general didn’t exist at all. Yes, I’ve concluded that it can’t be my fault that almost all anime/manga plots fly right over my head. This one in particular… wow. It was so irrelevant or so it seemed, that I think it would have been better if I had “read” it in Japanese (or whatever other verb you can use to describe at least trying to read something that’s in a foreign language and you by default only pay attention to the shapes of the letters/characters/kana).
The reason I’m stressing this of course is that this tome is just beautiful and I can imagine the aesthetics take a hit when the kana and kanji are forced to be replaced by latin characters. The steampunk/clockwork angel & sparrow thing worked well and was pretty to look at on the experimentally laid out pages that flow in lightning speeds. While I enjoyed the visual feast, I must confess that this style in the end is just not for me.
Even like that, I ended up liking it and it’s probably because some parts reminded me very strongly of my girlfriend who’s the one who came to my house one day and out of the blue just left Clover on my desk. If it wasn’t for her, I would have probably never touched it. But, sentimental a critic as I am, my feelings governed these keystrokes. I feel strangely complete writing this.
I’ve asked the question before, but can we really consider this a book? If the writer says it’s one, it is one; we’re taking it from there.
I’ve been reading the blog of this crazy person Ran Prieur for the past few weeks and every day I love him more and more. His writing, his style, his way of life is another inspiration for me. He’s quickly finding his way to this exclusive mental resort where all my top favourite people (Douglas Adams, Dan Carlin, Maria Efthimiou, Kyle Cease, Jean-Jacques Rousseau, Raymond Smullyan, Steven Wilson, Alan Watts, Edgar Wright and the list goes on) are having the longest cocktail party/cozy discussion in altered states of their (after)lives.
Apocalypsopolis is a post-apocalyptic novela – or should I say while-apocalyptic? It shows what would happen during the apocalypse. Ran Prieur’s version of it isn’t any old end of the world, however. Through his work he clearly shows all of the things that mattered to him 9 years ago and still, to a certain extent, do today: man’s alienation from nature, his interest in “conspiracy theories” and metaphysics, the simplicity, complexity and -at the same time- trivialty of existence, the future of humanity.
You like post-apocalyptic fantasy? Read it. You like (political) philosophy? Read it. You like hippie fiction? Read it. Intrigued by the deconstruction of metaphysics? Read it. Survivalism strike your fancy? You know the drill.
The bus was filled with valenki, maracas, kanteles, hats with earflaps, cameras and kids from the Doroga youth union. They were the participants of a project called “Creative photography in the Finnish wilderness”.
Nobody felt like sleeping the first night. So our group organized a music party with wooden spoons, rattles and maracas. The international audience was thrilled! The Greeks and the Finns were awake as well. The next day the camp was launched leaving no time to sleep at all.
Each participant had to make up a story on any topic. Henna and Sanna from the Steering group helped the participants do it.
Henna, a professional photographer, spoke about basic principles of working with a camera and helped writing a storyline for series of pictures.
The most important thing is to convey your own feelings and emotions but make it understandable to the audience – Henna said.
Sanna taught everybody how to observe face expressions and gestures of other people, nature and how to concentrate on own feelings.
The harder the work, the better the fun afterwards. Recreation was planned as well. The National park Koli met us at the third day with 300-meter rocks. The park turned out to be perfect for photo shoots.
For the last days of our stay we canoed to the other side of the Pielinen Lake to a place called Ellu. This journey was the most exciting of all. Both experienced canoe riders and newbies were canoeing together.
When we arrived to Ellu, a delicious lunch was already waiting for us. After that Sanna held a traditional observation training, where participants form couples, one partner closes his eyes and the other one watches him for 5-10 minutes trying to capture the slightest movements and face expressions.
This training is useful for those who take pictures and for the models, it helps them both relax and focus on own feelings. Due to this exercises pictures turn out relaxed and natural – Sanna quoted as saying.
After the training everybody went on with their business: some took pictures, and some just enjoyed beautiful Finnish landscapes. In the evening we went to the sauna and jumped in the lake, we also taught the Greeks how to bathe with sauna switches. They loved it!
The next day we set off back home. We had to finish our stories, chose the music and voice over. Half of participants hadn’t come up with their ideas yet. But then a miracle happened – each of us prepared beautiful short films about our thoughts, feelings and desires. Some were more professional, some – more personal. But most importantly – they were all very different.
At the final presentation of videos we all felt united due to overwhelming amount of emotions. It didn’t matter whether you were Greek, Russian or Finnish. Each told about the most important and personal things.
In the evening before departure we gave our new friends pins of the Doroga union to remember us by, and of course, we invited them to Karelia. The Greeks already promised to come.
Besides beautiful pictures, we gained experience of organizing international camps. The Doroga youth union is a participant of Matka.ru project. According to the action plan, in a year a new youth center will be constructed in Matkachi. And it will be our turn to organize camps. Lessons learned from the Hyvarila will come in handy.
Many thanks to all participants and especially to the volunteer Steering group – Henna Middeke, Sanna Valkepaa, Magdalena Wollhofen, Karina Sitnik.
Special thanks to the Youth in action EU program that funded the project “Creative photography in the Finnish wilderness” and to the international secretary of the Hyvarila Maija Eskanen who contributed significantly to the project application.
Natalya Yalovitsyna
Not feeling very prosaic at the moment so I’ll keep it short, sweet and interesting:
You must absolutely try going into a sauna and then jumping in semi-cold water. I’d done it once before, that is when I was in Denmark. Don’t be afraid of revealing your junk, breasts and/or “imperfect” body to others. First, they don’t care about your body as they’re too busy being embarassed of their own one and second, it’s just not worth it worrying too much about it compared to the feeling of freedom you are left with.
Who would have thought that eating ants may not be that bad after all? Have a look at this video I made. I wish I could show you the rest of the videos everyone made back in Finland, but neither do I have them nor is this the best place to do so.
Imagine meeting someone who looks like he could be a member of the Russian mafia and then, on the last day, he makes a video for his girlfriend back in Russia, in which he has pictures of the crocodile plushie she gave him in all the places he visited while he was in Finland. Yeah. Stereotypes you say?
The sun set at 11pm and came up around 3am. In the meantime it never went completely dark. It was awesome.
Most participants took more and better photographs than I did, but I don’t really care; as long as I have them next to mine, to look at, remember and smile, .
At the end of the day, it’s all about the people. This trip had that part covered. I’m thankful to everyone who made this experience special and another episode in space and time I’m happy to have with me. Daphne and I agree: Karelia will see our faces again.
One day, maybe a month or so ago, Simon Zingerman contacted me here on Goodreads and asked me to review a .pdf edition of his new book in exchange for a paperback copy of it. I had a look at it and it seemed interesting so I accepted.
In hindsight, his sending the book to me for free was a purposeful move: We All Need Heroes is basically a very optimistic collection of around 120 stories of people who made it or became famous either through extreme luck, fantastic ideas, dedication to their beliefs or pure, simple “stupidity” (quoting because their supposed stupidity ultimately worked to their advantage). Some of these accounts are exactly about how you can create buzz about your work in the very same “guerilla” way the author contacted me and many other users of Goodreads also. Apart from that, the stories themselves were in general quite interesting and my picks -the ones I felt could be significant for me personally- made up a good chunk of the book. That said, I can see how the next time I read it my favourites will have changed along with me, just like Simon Zingerman predicts -and even hopes- will happen in his introduction to the book.
The work unfortunately has its little problems. I didn’t particularly care for the “happy ending”, “risky/illegal”, “disturbed/crazy” etc. 0-100% statistics at the bottom of every story. By what standard is one story a 50% and another an 80%? The assessment would make sense if there was a “Top 10 happiest endings” chart at the end of the book or something similar, but there was nothing of the sort. After the first few pages, I started hungrily devouring one story after another, skipping these gauges entirely. The keywords under the title of each story were met with the same fate. Zingerman’s graphic design touches seem to have worked well in many aspects but not so much in others.
But I won’t be too critical of the details. This book has given me food for thought and inspiration and I will be sure to read it again, this time taking notes.
To ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη μου. Ούτε που έχω ιδέα πώς έπεσε στα χέρια μου αρχικά. Το όλο εγχείρημα πρόκειται για μια παρουσίαση του πώς λειτουργεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η ΕΕ σε θεσμικό επίπεδο μέ πρωταγωνιστές ευρωβουλευτές, βοηθούς τους, εταιρείες κτλ.
Το σχέδιο δεν είναι άσχημο αλλά η ιστορία (ακόμα κι αν όλο μαζί είναι άντε 32 σελίδες!) είναι τελείως αδιάφορη και δεν εκπληρώνει τον σκοπό της, δηλαδή να κάνει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να φαίνονται λιγότερο ανούσια περίπλοκοι ή τρομερά βαρετοί και γραφειοκρατικοί.
Βρήκα ενδιαφέρον πώς, τόσο το 2003 που εκδόθηκε το Λαβωμένο Νερό όσο και μια δεκαετία μετά, το 2013, η ιδιωτικοποίηση του νερού και η εκμετάλλευση του από διάφορες επιτήδειες εταιρείες παραμένει κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Επίσης ενδιαφέρον για μένα προσωπικά η απεικόνιση των διάφορων αιθουσών του κτιρίου του κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες (υπάρχει και δεύτερο, στο Στρασβούργο, στο οποίο μεταβαίνουν με έξοδα της ΕΕ όλοι οι ευρωβουλευτές για τις συνεδριάσεις τους τακτικότατα — ουδέν σχόλιον), τις οποίες επισκέφτηκα πρόσφατα και έτσι μπορούσαν να φανταστώ πιο ζωντανά την εξέλιξη της δράσης που διάβαζα.
Ειρωνικό και τραγικό μαζί πόσο έχουν αλλάξει οι φιλοδοξίες και η κατάσταση της Ένωσης 10 χρόνια μετά. Όλα προσχεδιασμένα από μια μεγάλη συνωμοσία; Μια ένωση η οποία ποτέ δεν είχε δημοκρατικές βλέψεις αλλά οι θεσμοί που προέκυψαν ήταν ένα ευτυχές ατύχημα (looking at you, Υοuth In Action, Erasmus κτλ); Μια ελίτ που καπηλέυεται μια «δημοκρατία» που από την υπερβολική της αδράνεια δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει την πρώτη; Μεγάλες ερωτήσεις για τις οποίες οι απαντήσεις μου είναι απλά ανεπαρκείς.
Κρύωμα – μετά από ταξίδι, δεν τρώμε παγωτά ή δεν πίνουμε κρύα πράγματα τουλάχιστον για 3 μέρες μετά! Και ας μου εξηγήσει κάποιος τελικά: κάνουν ή δεν κάνουν τα κρύα όταν είσαι κρυωμένος; Κοινώς: φραπέδες και παγωτά ή μόνο τσάγια με τζίντζερ, λεμόνι και μέλι και ρακόμελα;
Σπάσιμο αμφορέαστο μπαλκόνι από κλίση της καρέκλας προς τα πίσω – για άλλη μια φορά… προσέχουμε πού πάμε ή προς τα που γέρνουμε, ειδικά όταν έχουμε φορά προς τα πίσω! Να’ναι καλά η κόλλα που έρχεται σε δύο σωληνάρια την οποία πρέπει να τη συνδυάσεις από τα περιεχόμενα τους και γίνεται σκληρότερη και από πέτρα. Τώρα ο αμφορέας τουλάχιστον, με τα ραγίσματα και τα ψεγάδια του, φαίνεται περισσότερο «αρχαιοελληνικός!»
Boarding pass – το τελευταίο, από Istanbul προς Αθήνα, το πέταξα στα σκουπίδια, και μετα ψαχνόμουν γιατί μας το ζήτησε η Maggy. Τσέπωσε ο δικός σου την αποζημίωση για το ταξίδι στην Φινλανδία και λέει, «ε, δεν χρειάζεται να κρατήσουμε αυτό το σκισμένο χαρτάκι!» Με φοβίζει το ότι μπορεί αυτή να ήταν όντως η υποσυνειδήτη σκέψη που οδήγησε το χέρι μου να πετάξει, χωρίς πολλή σκέψη, άρνηση ή αμφιβολίες από τα κεντρικά, το χαρτάκι στη σακούλα. Το βρήκα μετά εκεί μέσα (ΕΥΤΥΧΩΣ δεν τα είχε πετάξει ακόμα η μαμ), αφού στην αρχή ήμουν σίγουρος ότι θα το είχα πετάξει κάπου σε κανέναν κάδο στο Ελ. Βενιζέλος, οπότε όλα καλά, αλλά το πάθημα μάθημα: κρατάμε όλα τα έγγραφα, έστω και για λίγες μέρες μετά· το να ψάχνεις στα σκουπίδια είναι ρίσκο, πώς να το κάνεις…
Κινητό στη θάλασσα το οποίο ΑΚΟΜΑ δεν έχει στεγνώσει, όσα μπάνια με αλκοόλ και όσες ολονυχτίες σε ρύζια κι αν του έχω προσφέρει – κι ας το βούτηξα χωρίς ανοιχτές εισόδους αυτή τη φορά που ήρθε σε επαφή με το νερό. Τους αχινούς θέλαμε να δούμε ρε παιδιά, όχι τους τρεχάτους, τους άλλους που περιμένουν να τους πατήσεις! Τίποτα δεν είναι πραγματικά αδιάβροχο τελικά.
Χάνοντας το Before Midnight – Σάββατο, η μικρότερη νύχτα του χρόνου (σχεδόν), πανσέληνος (σχεδόν), μια τέλεια ζέστη, στον «καλύτερο κινηματογράφο του κόσμου» (σύμφωνα με το CNNgo), μια ταινία η οποία έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές ΚΑΙ είναι γυρισμένη στην Ελλάδα από Έλληνες παραγωγούς με αστέρες του Χόλλυγουντ. Και μετά αναρωτιόμασταν με τη Δάφνη γιατί η ουρά φαινόταν από τον σταθμό του Ηλεκτρικού. Τελικά την είδαμε άλλη μέρα. Να τη δείτε. Και, για όνομα του Θεού ή οποιασδήποτε άλλης (υπερ)φυσικής ύπαρξης σας εκφράζει, δείτε πρώτα το Before Sunrise και το Before Sunset, Αποφύγετε το λάθος πολλών όσων το είδαν χωρίς να έχουν ιδέα για τις προηγούμενες ταινίες και γι’αυτό τον λόγο του έβαλαν αρνητική κριτική. Ευχαριστώ.
Στήνοντας πάγκο κατα τις 5 ή ώρα το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς για να χαρίσεις πράγματα που δεν θέλεις πια σε περαστικούς – κακή ώρα. Οι άνθρωποι βγαίνουν μετά τις 7. Θα μου πείτε, «κοινή λογική δεν έχεις;» Ελάτε τώρα, κάνετε λες και δεν με ξέρετε. Το xariseto.gr δουλεύει άψογα, πάντως.
This one is a toughy. Few other times have I been this undecided on a book before reviewing it.
While reading The Rebel Sell, I was nodding in agreement with many of the arguments Joseph Heath and Andrew Potter posed, such as the proposition that mass consumerism is unavoidable because it is recognition, distinction and status that people find when they consume, and while on the whole if theoretically no-one bought anything all would be well and good, everyone has to keep consuming just because everyone else keeps doing so. It is an instance of the prisoner’s dilemma, a central part of their point, used many times in the book and presented convincingly. It’s an interesting concept applicable to politics, sociology and other topics.
Furthermore, their analysis of taste in art and culture and how it is another form of projecting one’s own social class was also profound, as well as their take on what it means to be cool and how, in their view, that is the very thing that drives consumerism: someone has to be the Joneses, after all, and it is the cool people who become the Joneses, whether they realise/like it or not. There are many other such bits and pieces I found agreeable and fun to read, such as the distinction between dissent and deviance, something with which I can completely relate. If you wouldn’t like a society in which everyone acts a certain way and not just you, it’s probably deviance and not dissent, like the stupid graffiti tags, not paying taxes or avoiding standing in queue. It’s a healthy observation.
But. As convincing as I found the points above, as well as many others which did, at times, make the book a bit chaotic in its argumentation, I couldn’t help but feel the smugness of Mr. Heath and Mr. Potter seep through the pages. They ridicule the counterculture, often repeating themselves and failing to spot the benefits society has gained from it in the 50 years since it first emerged, at least in the form they describe. They cannot find any merit in any kind of fringe social movement. It’s like they’re trying to “get over” their own countercultural past by dissecting it, as if they’re trying to prove how wrong and misled their own mocking peers had been -as my friend who lent me the book accurately commented. It’s like they’re saying “look how grown up and rational we are now! Just try and grow up like we did, you pathetic self-important tree huggers/hipsters/anarchists/punks/Naomi Klein.”
Nevertheless, I realise that the implications of what is presented within the book are vast and indeed might be playing an important political role in the fragmentation of the left and its members trying to “out-radicalise” oneanother. The sad result is that it is a weaker force which is left to oppose the all-consuming capitalist market. When all has to do with individuality and how different everyone can and should be in order to “stick it to The Man”, there can of course be very little emphasis on how people can cooperate and find the similarities and common goals between them. The problem is that the same market which the writers are defending -at least in principle- and its state today, 10 years after the writing of the book, has only made itself horrifyingly stronger against legislative and institutional reform. The writers greatly underestimate the current relationship between corporations and governments and how difficult it is to change from within. The world is practically ruled by corporations and to question that rivals the counterculture in its supposed naiveté.
Comfortably, the above declaration would be enough for the writers to smirk at me and include me in the already-accounted-for group of wannabe radical counterculturals who can’t face reality. The whole point of the book is putting cases such as me, if just a hint less self-conscious, in their rightful place; just another individualistic rebel who lazily rejects all small reforms in favour of a total paradigm shift which will most probably never come, at least not in the form anybody expects. Maybe I am such a naive, sentimental being as to fall right into this argumentative trap, but I feel, like so many others ridiculed in the book, that there just is something wrong at a much deeper level with the world than what can be merely altered through laws and regulations.
Enough. I could go on. As someone whose rough ideology is directly challenged by the book, I feel I have to excuse myself and prove how “they don’t get it” in quite a thorough and wordy manner. I’m not sure I like this reacion of mine but I acknowledge it. Suffice it to say that this shows that the book is at least worth reading. For good or bad, it has intensified my great ideological confusion and has made me think and question myself – a favourite hobby of mine, that last part. I recognise its value and its propositions even if -I suppose I should say ‘thankfully’- at a sentimental level I just can’t agree. I suggest that you read it and see what impact it has on you too.
Με τη χτεσινή ανακοίνωση του Xbox One (ή Xbone όπως ήδη κοροϊδευτικά το λένε πολλοί στο Διαδίκτυο) όλες πλέον οι νέες «κονσόλες οικιακής ψυχαγωγίας» υπάρχουν πλέον και σαν οντότητες, όχι μόνο στα χαρτιά ή στην φαντασία εκατομμυρίων nerds. Η ανακοίνωση ήρθε για να επιβεβαιώσει όσα ήδη περιμέναμε ή ξέρουμε από το PS4: τα παιχνίδια της νέας γενιάς θα είναι ακριβότερα, θα υπάρχει μηδενική backwards compatibility (πώς το λεν’ αυτό στα ελληνικά;) ακόμα και για τίτλους του XBLA, θα πρέπει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να είναι συνεχώς online, οι τίτλοι θα είναι συνδεδεμένοι με λογαριασμούς και με κονσόλες σαν σε λευκό γάμο, θα επιβάλονται αντίτιμα μόνο και μόνο για να δανείσεις παιχνίδια, πόσο μάλλον να πουλήσεις ή για να αγοράσεις μεταχειρισμένους… Σαν αργοκίνητος δεινόσαυρος, η βιομηχανία των games, η οποία βέβαια δεν έχει υπάρξει αρκετό καιρό για να μπορούμε να την αποκαλούμε παλιά αλλά παρόλαυτά έχει ήδη γίνει συντηρητική, δεν φαίνεται να είναι κατάλληλα προικισμένη ή προετοιμασμένη για να ανταπεξέλθει στις καταιγιστικές αλλαγές.
Η διαφορά όμως είναι πως οι αργοκίνητοι και ογκώδεις δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω της αδυναμίας τους να ανταπεξέλθουν σε μια εξωτερική καταστροφή· δεν μπορούσαν να διαλέξουν να είναι μικρότεροι ώστε να χωράνε κι αυτοί στα λαγουμάκια που έσωσαν τα original θηλαστικά από την καταστροφή και για αυτό πέθαναν, επιβεβαιώνοντας πως στη φύση συμφέρει να είσαι Δαυίδ παρα Γολιάθ. Η Sony και η ΜicroSoft όμως; Κανένας μετεωρίτης δεν τους σακάτεψε την εξελικτική ικανότητα. Ποια είναι η δική τους δικαιολογία που κανείς απ’όσους ξέρω δεν θέλει ένα Xbone ή ένα PS4 (ή ένα WiiU, εδώ που τα λέμε); Μάλλον είναι η απληστία τους αυτή που τους κάνει να μην μπορούν να προσαρμοστούν, τα κολλημένα μυαλά υψηλόβαθμών στελεχών και μετόχων που δεν μπορούν να δουν μπροστά. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι θα περίμενε κανείς από τέτοιες επιχειρήσεις-κολοσσούς να επενδύουν στους οραματικότερους σχεδιαστές, στους πιο τσαχπίνιδες υπεύθυνους marketing και στους κορυφαίους αναλυτές για να μπορούν να ξεφεύγουν από το status τους ως τυραννόσαυροι του χώρου. Αντί αυτού φαίνεται να βόσκουν αμέριμνα ενώ οι μετεωρίτες πέφτουν.
Εδώ που τα λέμε, ποια είναι η τελευταία επιτυχία των δύο εταιρειών; Ούτε η Microsoft ούτε η Sony έχουν καινοτομήσει σημαντικά τα τελευταία 5 τουλάχιστον χρόνια. Ακολουθούν τις εξελίξεις σπασμωδικά και καταϊδρωμένα. Πιστεύω ότι μέχρι το 2025 και οι δύο εταιρείες θα είναι πολύ λιγότερο σημαντικές για τον χώρο των ηλεκτρονικών, αν συνεχίζουν να υπάρχουν δηλαδή. Για τη μοίρα της Nintendo δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά αμφιβάλλω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ως ανεξάρτητη κατασκευάστρια κονσολών γιατί πολύ απλά δεν νομίζω να υπάρχουν κονσόλες. Το μέλλον είναι, όπως στα πάντα στην εποχή μας, τόσο απρόβλεπτο και ρευστό…
Το έναυσμα για να γράψω αυτά ήταν το ότι πρόσφατα χάκαρα το Wii μου. Εκεί που μάζευε σκόνη από τότε που τέλειωσα το Skyward Sword και αφού γενικά δεν δίνω χρήματα πια σε games, ούτε καν μεταχειρισμένα, παρα μόνο μερικές φορές στο Steam, στο gog και στο Humble Bundle, τουλάχιστον αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο τη μικρή κονσολίτσα μου. Το hacking community του Wii, όπως και οι περισσότερες τέτοιες κοινότητες βασικά, έχει δώσει νέα πνοή σε κάτι που φάνταζε ξεπερασμένο. Το ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι δίνουν χρόνο, χρήμα και κομμάτι του εαυτού τους σε κάτι τέτοιο μου δίνει ελπίδα, γιατί τέτοιες κοινότητες σχηματίζονται με ευκολία γύρω από τα πάντα πια. Ένα μικρό ευχαριστώ για τώρα σε όλους εσάς του τεχνοαναρχικούς μάγους. Το μεγάλο θα έρθει μια άλλη μέρα γιατί απαιτεί καλή προετοιμασία.
Τι είναι το τόσο σπουδαίο στο χάκεμα του Wii; Με λίγα λόγια, μπορώ να παίζω τώρα σε αυτό πρακτικά όλα τα παιχνίδια που έχουν βγει σε κονσόλα της Nintendo, συμπεριλαμβανομένων του GameCube αλλά και του ίδιου του Wii. Φυσικά όλες οι σημαντικές κονσόλες μέχρι και το PSX υποστηρίζονται επίσης· μέχρι και Twitter client (το οποίο δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω να δουλέψει) μπορεί να βρει κανείς στους υπονόμους του ψηφιακού κόσμου. Χρησιμοποιώ βεβαίως τη λέξη υπονόμους τρυφερά, όπως σε κάποιο έργο φανταστικής δυστοπίας όπου όλη η αντίσταση στην σκλαβωμένη αστυνομοκρατούμενη πολιτεία, καθώς και ό,τι ενδιαφέρον ή πραγματικά καινοτόμο έχει να επιδείξει η τεχνολογία, μπορεί να βρεθεί εκεί, μαζί φυσικά με ναρκωτικά, απόκληρους, κυνηγούς επικυρηγμένων και φυσικά, όλα τα στερά και υγρά απόβλυτα της προαναφερθείσας κοινωνίας.
Επειδή γενικά το παίζω γλωσσομαθής τον τελευταίο καιρό και αν μου το επιτρέπει το επίπεδο μου θέλω να συνδυάζω κάθετι που κάνω με παράλληλη ενασχόληση είτε με τα γερμανικά είτε με τα ισπανικά (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι ταινίες, τα βιβλία και τα games σε βοηθάνε πολύ με το να μάθεις μια γλώσσα), ήδη κατέβασα το Xenoblade Chronicles το οποίο σκοπεύω να παίξω στα γερμανικά μέχρι τις εξετάσεις μου για το B2 του ÖSD τον Ιούνιο και σήμερα μόλις τερμάτισα το Beyond Good & Evil για GameCube στα ισπανικά. Καλό παιχνιδάκι, με προσωπικότητα και άποψη, πολύ εύκολο και μικρό αλλά χωρίς τις φλυαρίες που βρίσκεις τόσο συχνά παντού σήμερα (και τα ισπανικά μου ήταν αποδείχτηκαν αρκετά καλά ώστε να καταλαβαίνω τα περισσότερα απ’όσο γίνονταν! Σαν τις παλιές καλές εποχές με τα αγγλικά…) Το συγκεκριμένο κατάφερα να το τρέχω από τη δεύτερη USB θύρα του Wii μου από ένα ROM χωμένο μέσα σε μία microSD. Δίπλα του θα μπορούσα να έχω χωρέσει άλλα 5 παιχνίδια GameCube λόγω της μέτριας χωρητικότητας της κάρτας. Αν συνέδεα και εξωτερικούς σκληρούς, θεωρητικά θα μπορούσα, αν είχα τη διάθεση να τη βρω και να την κατεβάσω, ολόκληρη την παιχνιδοθήκη της κονσόλας. Να θυμίσω ότι το GameCube βγήκε πριν 11 χρόνια, όχι 20 ούτε 50.
Άλλο παράδειγμα: με τη Δάφνη στα Λουτρά το Πάσχα παίζαμε ένα Pokemon Light Platinum το οποίο ουσιαστικά είναι hack της Sapphire για να μπορείς να πιάνεις όλα τα Πόκεϋμανς. Και οι δύο το παίζαμε στο Virtual Boy Advance, μόνο που όσο εκείνη ήταν στο laptop, εγώ το έτρεχα από το Wii! Το παιχνίδι τελικά αποδείχτηκε μάπα αλλά μόνο και μόνο το ότι μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο με εντυπωσίασε.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο: ένας ατέλειωτος πλούτος από παλιά παιχνίδια υπάρχει εκεί εξώ ο οποίος μπορεί να τρέξει με μεγάλη ευκολία και άνεση από το Wii μου. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι ουσιαστικά παράνομα· κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να με πουν και κλέφτη. Σκεφτόμουν όμως πως για μια κονσόλα η οποία θα είχε αυτές τις δυνατότητες απ’τη μάνα της θα πλήρωνα, κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω για καμία από τις νέες κονσόλες με τις οποίες θέλουν σώνει και καλά Microsoft και Sony να μας στουμπώσει τον εγκέφαλο και να μας ξεστουμπώσει το ήδη αρκετά ελαφρύ πορτοφόλι.
Τα games βρίσκονται σε κρίση, όπως ο καπιταλισμός -παγκόσμιος και τοπικός-, η διαχείριση πρώτων υλών, ο κοινωνικός αποκλεισμός και τόσα άλλα κομμάτια της ζωής του 2013. Το τι θα φέρει η «επόμενη γενιά» δεν πιστεύω ότι θα με ενδιαφέρει και πολύ γιατί πιστεύω πως, εκτός από το χακαρισμένο μου Wii, το αειφόρο μέλλον των games δεν διατυμπανίζεται σε τεράστιες ανακοινώσεις σε πανάκριβες, ουσιαστικά άχρηστες κονσόλες χωρίς games αλλά σιωπηλά κυλάει μέσα από τις φορητές συσκευές, ενοποιείται μέσω των ψηφιακές υπηρεσιών που δεν γνωρίζουν σύνορα και διαμορφώνεται από τους ανεξάρτητους δημιουργούς με τα μικρά budgets και τα μεγάλα όνειρα. To Ouya για μένα είναι μια πραγματική κονσόλα νέας γενιάς. Το πρώτο μου άρθρο για το game 2.0 και οι προβλέψεις που έκανα σε αυτό δεν έχουν πέσει πολύ έξω*. Για τις ελπίδες μου και όσα απεύχομαι, all reamains to be seen…
~
*1. Downloadable Games: παρόν, παρελθόν και μέλλον
