Relevantly Irrelevant
Μου λέει κάποιος γιατί μου κόλλησε αυτό ΤΩΡΑ; Ο Βαγγέλης φταίει που το έβαλε στο I SEE GREEN, ναι, αυτός! Που έφτιαξε και κεφάλι deadmau5 με παπιέ μασέ για τις απόκριες!
Το 240p το κάνει περιέργως καλύτερο. Φέρνει κάτι το νοσταλγικό από τα early ´00s, όταν κατεβάζαμε με τις 56άρες και τα κομμάτια μερικές φορές ήταν 64kbps. Αν και τότε δεν θα άκουγα τέτοια αλλά σχεδόν αποκλειστικά video game music.
My rating: 3 of 5 stars
“-Walk slowly and drink lots of water. That’s my motto in life.”
“-Wasn’t it the other way around?”
“-Hey, that could work too…”
This, paraphrased, is one of my favourite lines from the book and the one I remember the clearest. I finally read some Murakami and enjoy it I did (thank you Daphne :D). One reviewer for a big publication quoted somewhere within the book, giving praise for it, summed it up really well: “It’s like David Lynch combined with Richard Linklater’s Before Sunrise!” Spot on. It’s like Before Sunrise because the whole story is set in a timeframe of maybe 7-8 hours, in which time we get to meet two interesting people who don’t really do much apart from talk and know eachother better at the same time as we do. The ordinariness of everything is what makes it so touching and interesting. There is no real drama, at least not the kind you’re used to. No real climax, no real action. It’s just a normal night in Tokyo where ordinary circumstances bring two ordinary people together.
At the same time, extraordinary events described in delicious detail concerning another character unfold. Murakami surprised me with the vividness of the pictures he managed to put in my head. Maybe it was the camera trope. Hey, would that count as cheating or using cheap writing tactics?
In any case, the use of the normal, almost mundane, and the supernatural going hand-in-hand has a lot going for it. Now for more of his stuff!
“Introduce yourself in a creative way.”
“The youth exchange “I SEE GREEN” is a 10 days youth exchange aiming at raising awareness of 30 youngsters, youth leaders and volunteers of 6 countries (Netherlands, Croatia,Romania,Greece,Latvia and Poland) on environmental education with the use of audiovisual media as a tool.”
So I went to the Netherlands, took part in I See Green and I had a fantastic time. So good was it that not only do I want to participate in as many similar programs as possible in the future, I regret having missed opportunities to do so in the past.
It is very hard to convey in words what happened in Ommen. Those 10+2 days were very “experiential” and a big part of what made them special was the bonding that was powerfully, creatively and disruptively (but in a good way) built up between us by the team leaders, the inside jokes that quickly emerged among us and countless other things that really mean little to anyone but us roughly 30 people that took part. It felt like we were all apprentices in this cult’s ceremonies, cut-off from the rest of the world, staying in that old house in the middle of nowhere for the Netherlands’ standards. That closeness was what made it special.
For example, I will never listen to this song the same way:
I feel I met people that I’d make good friends with, but once again, just like the ones I made in Denmark, these are relationships that are destined to be long-distance from the get-go. Still, all is well. Matija, Karla, Agita, Marian, Vaggelis, Elisavet, Panagiotis, Dimitra, Sofia (it was a more or less Greek-dominated team), they stood out for me. I don’t want to exclude the rest of the participants of course; everyone has their own special place in my mind for their own reason, be it Stephanie for teaching me dance moves, Jakob for his perfect impersonation of Rose from Titanic (we remade one of the scenes from the movie as part of one of our assignments), Darius for his humour, wit and very special accent, Dede for reimagining what milking a cow can mean, Ioanna for her special Uno rules and one of the heaviest but loveable Greek accents EVER, Edgars for his remarkably bad English but him being even more likeable because of it, Ola for her studying Japanese late into every evening with remarkable dilligence, even when everyone was in altered states around her dancing around her or jumping on the trampoline outside…
Of course, this (try to spot me in both scenes):
After we had to unlearn part of what we had been learning a whole lifetime, our final assignment was to make a video that would promote awareness on an enviornmental issue of our choice. My group had a struggle with the concept (like always in I See Green, we were purposefully given very short deadlines in which we had to come up with our ideas in order to think less and do more); we scrapped two ideas in the process and for good reason: the stage for one of them could easily pass off as the backdrop for an amateur porn movie to the unsuspected passer-by. Panic crept to us slowly but surely in the few hours we had to have something prepared — and it wasn’t the first time we were caught unprepared in the program; in fact most assignments in I See Green we had to have ready in timespans measured in half-hour increments. What we ended up doing though we’re really proud of. We created 5 funny social awareness shorts and then combined them into one for easier presentation and shaing. Enjoy.
And a small extra:
Το κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκα by Karl Marx
My rating: 3 of 5 stars
Μου αρέσουν γενικά οι οπτικοποιημένες διασκευές, όπως για παράδειγμα τα έργα του Αριστοφάνη ή η ιστορία του κόσμου ή της μουσικής σε κόμικ. Το Κεφάλαιο του Μαρξ δεν αποτελέσε εξαίρεση και το ήταν μάλιστα μάνγκα -όχι ό,τι κι ό,τι κόμικ- ήταν επίσης ευπρόσδεκτο.
Οι χαρακτήρες απλοί και συμβολικοί για να περάσουν το μήνυμα ευκολότερα, οι παραλληλισμοί με το σήμερα και ο διαχρονικός παραλογισμός του καπιταλισμού προφανείς. Όλα και τίποτα δεν έχουν αλλάξει από τον 19ο αιώνα — σχεδόν το βιβλίο με έκανε, για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, να συμμεριστώ τους κνίτες και την εμμονή τους με τον Γερμανό μουσάτο τύπο του τότε, από τους πολλούς δηλαδή. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα.
Το μοναδικό πρόβλημα (ίσως κι επειδή είμαι χαζός σε αυτά τα θέματα) είναι πως όταν άρχιζε να εξηγεί από τι προκύπτει η υπεραξία και γιατί η τεχνολογική εξέλιξη η οποία αντικαθιστά τους εργάτες αναπόφευκτα οδηγεί σε κρίση γιατί το κέρδος μειώνεται, απλά δεν καταλάβαινα. Και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Το ποσοστό κέρδους μπορεί να μειώνεται γιατί υπάρχει μεγαλύτερο αρχικό κεφάλαιο για την αγορά μηχανημάτων/εξοπλισμού, όμως δεν προβλέπεται η απόσβεση; Αγοράζοντας τα μηχανήματα δεν αγοράζεις, κατα κάποιον τρόπο, το εργατικό τους δυναμικό; Γιατί αράγε η αντικατάσταση εργατών με μηχανήματα είναι ζημιογόνα, ή μάλλον, αντι-κερδοσκοπική για τον καπιταλιστή σε βάθος χρόνου; Αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις πιάνω και το μάνγκα δεν με βοήθησε και πολύ. Ίσως, όπως και το πραγματικό κείμενο, να χρειάζεται επιπλέον μελέτη και όχι απλά μια γρήγορη ανάγνωση γιατί νομίζες ότι επειδή διαβάζεις διασκευή σε μάνγκα θα έπρεπε να τα πιάνεις ευκολότερα. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως το ότι είναι μάνγκα να μην βοηθάει τα πράγματα. Χμ.
Ένας κόσμος ανάποδα by Eduardo Galeano
My rating: 5 of 5 stars
Η ανάπτυξη
Μια γέφυρα δίχως ποτάμι.
Ψηλές προσόψεις κτιρίων δίχως τίποτε από πίσω.
Ο κηπουρός ποτίζει το πλαστικό γρασίδι.
Κυλιόμενες σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά.
Ο αυτοκινητόδρομς που μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τόπους, που εξαιτίας του έχουν καταστραφεί.
Η οθόνη της τηλέορασης δείχνει μια τηλεοπτική συσκεύη που περιέχει μιαν άλλη τηλεοπτική συσκευή μέσα στην οποία υπάρχει μια τηλεοπτική συσκευή.
Ο ήλιος δύει στα τέλη του αιώνα
Είναι δηλητηριασμένο το χώμα που θα μας σκεπάσει ή θα μας εξορίσει.
Δεν υπάρχει πια αέρας, παρα μόνο δυσαρέσκεια.
Δεν υπάρχει πια βροχή, παρα μόνο όξινη βροχή.
Δεν υπάρχουν πια πάρκα, παρα μόνο parkings (εκτός από το πάρκο στη Ναυαρίνου).
Δεν υπάρχουν πια κοινωνίες, παρα μόνο ανώνυμες εταιρίες.
Εταιρίες στη θέση των εθνών.
Καταναλωτές στη θέση των πολιτών.
Πολεοδομικές περιοχές αντί για πόλεις.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι, παρα μόνο κοινό.
Δεν υπάρχει πραγματικότητα, παρα μόνο διαφήμιση.
Δεν υπάρχουν οράματα, παρα μόνο τηλεοράσεις.
Όταν θαυμάζουμε ένα λουλούδι συνήθως λέμε: «Τι ωραίο, είναι σαν πλαστικό».
Χάρτης της υδρογείου
Η γραμμή του ισημερινού δεν περνάει από τη μέση του χάρτη της υδρογείου που μας μάθαιναν στο σχολείο. Περισσότερο από μισό αιώνα πριν, ο Γερμανός εξερευνητής Άρνο Πέτερς παραδέχτηκε αυτό που όλοι έβλεπαν αλλά κανείς δεν έλεγε: ο βασιλιάς της γεωγραφίας ήταν γυμνός.
Ο χάρτης της υδρογείου που μας δίδασκαν έδειχνε να είναι τα δύο τρίτα του κόσμου στο Βορρά και το ένα τρίτο στο Νότο. Στο χάρτη εκείνο, η Ευρώπη είναι μεγαλύτερη από τη Λατινική Αμερική, παρότι στην πραγματικότητα η Λατινική Αμερική έχει τη διπλάσια επιφάνεια από την Ευρώπη. Η Ινδία φαίνεται πιο μικρή από τη Σκανδιναβία, παρότι είναι τρεις φορές μεγαλύτερη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς καταλαμβάνουν στο χάρτη περισσότερο χώρο από την Αφρική, ενώ στην πραγματικότητα μόλις και μετά βίας φτάνουν τα δύο τρίτα της αφρικανικής ηπείρου.
Ο χάρτης ψεύδεται. Η παραδοσιακή γεωγραφία κλέβει το χώρο, όπως η ιμπεριαλιστική οικονομία κλέβει τον πλούτο, όπως η επίσημη ιστορία κλέβει τη μνήμη και η τυπική κουλτούρα κλέβει το λόγο.
Ο εν λόγω χάρτης του Peters, με τις εκτάσεις χωρών και ηπείρων ακριβείς.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, δεν μπορούσα να σταματήσω να σημειώνω και να υπογραμμίζω. Κάθε δεύτερη αράδα είναι γεμάτη νόημα, συνδέσεις, αποκαλύψεις και θίξεις για το τι πραγματικά είναι ανάποδο στον κόσμο. Η ματιά του Ουρουγουανού συγγραφέα ξεκινάει από τη Λατινική Αμερική του 1998 και εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, όταν τα πράγματα δεν φαινόντουσαν τόσο σκούρα όσο σήμερα κι ο κόσμος ακόμα ζούσε τη μετασοσιαλιστική μέθη. Σήμερα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να αντικαταστήσουμε μερικά ονόματα μέσα στο κείμενο και αυτόματα οι ιστορίες του χρέους, του μίσους, της ληστείας και της αποχαύνωσης να μιλάνε για την Ελλάδα του 2013. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν· μάλιστα, όσα θίγει ο Γκαλεάνο έχουν απλά ενταθεί και παγκοσμιοποιηθεί περισσότερο, οι αδικίες έχουν χτυπήσει νέες αποχρώσεις του κόκκινου κι αυτό κάνει το βιβλίο τόσο πιο επίκαιρο. Είναι πολύ πετυχημένο νομίζω ότι το βιβλίο τελειώνει με τις γραμμές: Ο συγγραφέας σταμάτησε το γράψιμο αυτού του βιβλίου τον Αύγουστο του 1998. Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια να ακούτε, να βλέπετε και να διαβάζετε καθημερινά τις ειδήσεις.
Δεν είναι εύκολη ανάγνωση: κάθε κεφάλαιο είναι κι ένα χαστούκι, κάθε στοιχείο (το οποίο δυστυχώς δεν έρχεται με πηγές) άλλο ένα χτύπημα. Θα έλεγα ότι είναι μια εισαγωγή για την κατάσταση του σύγχρονου κόσμου, ένα εγχειρίδιο για την κοινωνική, περιβαλλοντική και πολιτιστική ανισορροπία παντού. Ο γλαφυρός τρόπος που γράφει ο Γκαλεάνο το κάνει ακόμα πιο πολύτιμο, τα μηνύματα που περνάει χτυπάνε πιο γερά.
Το τελευταίο κεφάλαιο τουλάχιστον είναι αισιόδοξο και λίγο ονειροπόλο. Προτιμώ να κρατήσω αυτό παρά να χαθώ στα υπόλοιπα απαισιόδοξα και φριχτά κεφάλαια, όσο καλά κι αν είναι για υπογράμμιση. Διαβάστε το εδώ. Επίσης online μπορείτε να βρείτε και άλλα αποσπάσματα του βιβλίου εδώ.
Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά by Auguste Corteau
My rating: 3 of 5 stars
Αστείο και γεμάτο με έξυπνες γλωσσικές δημιουργίες. Γέλασα πολύ με τις ερωτικές ιστορίες, το καλοκάιρι στην Κοπεγχάγη (διαφωνώ μπουτουγού ότι οι Δανές είναι τόσο καλλονές), τους τραγικούς θερινούς κινηματογραφούς, την ιστορία μεταμόρφωσης από Jabba the Hutt σε Πεταλουδόσαυρο, τη κρασοεξιστόρηση και τη βαθιά συνειδητοποίηση που του προκάλεσε το πρώτο τελειωμένο χαρτί τουαλέτας· μου θύμισε τα πρώτα μου χρόνια στη Μυτιλήνη. Πάντως, αν και διασκεδαστικό, μερικές φορές τα αστεία ήταν τόσο πυκνογραμμένα και απανωτά (θα έλεγα και επιτηδευμένα) που δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει ο Αύγουστος. Αλλά γράφει καλά οπότε σίγουρα δεν θα έλεγα όχι σε άλλες δημιουργίες του.
Τηανκς Δάφνη για το δάνεισμα. <3
This is the message you’ll most likey take from video and blog post below. But please, let it not be just that. Make it be the motivation I got from it, the call to be fearless in front of the unknown, for it is only that that you are afraid of — all of the rest is just in your pretty little head.
I, for one, am leaving for the Netherlands for a few days. Take care and heed those words. Don’t be the one who regrets.
Blankets by Craig Thompson
My rating: 4 of 5 stars
This is a graphic novel (comic?) of great depth and maturity. I could relate to Craig, his childhood, his feelings and his actions, as another child that had to grow out of faith, albeit a much milder variety. Blankets had some pages where I just stayed, I had to: it often made me feel I was in front of a profound representation of human truth that no words could accurately portray. Right now I don’t think I can write a review that can really show why I know I’m going to read this again sometime, but someone else has, so allow me to link to the review by Good OK Bad: http://goodokbad.com/index.php/review…
Thank you Daphne for lending me this. 🙂
Momo by Michael Ende
My rating: 4 of 5 stars
Es gibt ein großes und doch ganz alltägliches Geheimnis.
Alle Menschen haben daran teil, jeder kennt es,
aber die wenigsten denken je darüber nach.
Die meisten Leute nehmen es einfach so hin und
wundern sich kein bisschen darüber.
Dieses Geheimnis ist die Zeit.
Es gibt Kalender und Uhren,
um sie zu messen,
aber das will wenig besagen,
denn jeder weiß,
dass einem eine einzige Stunde
wie eine Ewigkeit vorkommen kann,
mitunter kann sie aber auch
wie ein Augenblick vergehen –
je nachdem, was man in dieser Stunde erlebt.
Denn Zeit ist Leben.
Und Leben wohnt im Herzen.
Momo war mein erstes wirkliches Buch, das ich auf unvereinfachtem Deutsch gelesen habe. Obwohl ich das 100% des Texts nicht verstehen kannte, sondern etwa das 60%, ich fühle, dass ich genug verstanden habe, um die Schönheit des Wesentliches gut begreifen zu können. Es ist einfach eins von diesen Büchern, die gut wenn man ein Kind ist sind aber in mancher Beziehung sind sie besser wenn sie von Erwachsenen gelesen werden sind. Andere solche Bücher sind, meiner Meinung nach, His Dark Materials, Werke von Jostein Gaarder und Evgenios Trivizas, zu ein Paar Beispiele erwähnen.
Michael Ende ist einer diesen Menschen, die den Sinn gefunden haben. Deshalb bin ich sicher, dass wenn mein Deutsch besser wird, wird mir auch Momo noch besser gefallen. Bis dann wünsche ich mir, dass ich setze fort, die Zeit-Dieber zu vermeiden und widerstehen. Also, kein Zeit sparen! Las uns alles geniessen, auch die Arbeit und die schwierigen Tagen. Und warum? Lesen Sie einfach das Schnipsel droben und sicher werden sie, genau wie Momo und die Schildkröte Kassiopeia, auch verstehen!
