REVIEW: WILLIAM SHAKESPEARE’S STAR WARS

 

William Shakespeare's Star Wars: Verily, A New Hope (William Shakespeare's Star Wars, #4)William Shakespeare’s Star Wars: Verily, A New Hope by Ian Doescher

My rating: 5 of 5 stars

HAN: —Nay, not that:
The day when Jabba taketh my dear ship
Shall be the day you find me a grave man.

GREEDO: Nay oo’chlay nooma. Chespeka noofa
Na cringko kaynko, a nachoskanya!

HAN: Aye, true, I’ll warrant thou has wish’d this day.
[They shoot, Greedo dies.]
[To bartender:] Pray, goodly Sir, forgive me for the mess.
[Aside:] And whether I shot first, I’ll ne’er confess!


 

I’m not a fan of Shakespeare. I don’t think I’ve never seen or read any of his plays. Since forever I’d thought that I would find the language or the story boring or something. You know how it is with some things; they rub you the wrong way once and you keep having an unexplainable prejudice against them for years thereafter.

Verily, I stumbled across this work while looking for Expanded Universe publications. At first I was skeptical for the reasons above but it didn’t take me long to discover the brilliance of this here tome. By the way, I read/listened to it in audiobook form, which felt much more like watching the play with the script at hand.

I shall try to be brief. William Shakespeare’s Star Wars not only is a masterpiece of genre mash-up, being something more than the sum of its parts. It made me laugh out loud (for real) with its deliciously tongue-in-cheek yet very serious and perfectly executed Shakespearean interpretation of the story we know and love: for instance, it’s written exactly like the script for something that would be put up in the Globe Theatre, with acts, scenes, entrances, exits, monologues — even Chewbacca and R2-D2 get a few [!!], plus it’s completely written in iamblic pentameter — quite an achievement in itself — and follows various classical drama tropes sublimely. It gave me new insight to the motivations of Han, Luke or Darth Vader; it even made me stop and think why I haven’t read Shakespeare before. In fact, the epilogue by writer Ian Doescher made me realise just to what extent good story-telling has been based on what Joseph Campbell’s introduced and explained in his work
The Hero with a Thousand Faces
, and how a cross between Star Wars and Shakespeare ultimately makes a lot of sense and can prove thoroughly enjoyable and illuminating.

If you like Star Wars, the English language or simply seeing how far-fetched yet creative ideas can strike gold when done right, I cannot recommend this audiobook enough, although apparently the printed edition comes with some clever and beautiful illustrations (check the cover).

Here’s a little snippet I’m posting here I couldn’t post on Goodreads. Just listen to Vader sharing his inner thoughts and motivations with the audience.


View all my reviews

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Θα βγω λοιπόν και θα το πω. Σπάνια τα λάιβ αξίζουν. Είναι πολύ δυνατά, κουράζεσαι όρθιος συνέχεια, θες να κάτσεις, να πιεις κάτι, να κατουρήσεις, να δεις τους μουσικούς από κοντά και δεν μπορείς… Δεν είναι ότι η ζωντανή μουσική δεν αξίζει: αυτοκαγχάζω σχεδόν γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, σκέφτοντας ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ζωντανή» και «μουσική» (ούτε είχαμε βέβαια και μικρόφωνα ή ηχεία) και η εφεύρεση της ηχογράφησης για πολλούς σήμαινε το τέλος του πανάρχαιου αυτού είδους τέχνης.

Ξεκάρφωτο διαμάντι από τον οιρμό της σκέψης: πότε θα αποκτήσουν οι βιντεοκασέτες το κύρος που έχουν τα βινύλια;

Όχι, η ζωντανή μουσική έχει τη δική της θέση δίπλα στις ηχογραφήσεις ζωντανές ή περασμένες από πολλές στρώσεις audioshop, στην καρδιά μου και στον κόσμο γενικά. Απλά το αν και κατα πόσο θα απολαύσω μια συναυλία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και… σταθμητούς…; Όπως για παράδειγμα αν είμαι γνώριμος με τη μουσική από πριν (δύσκολα θα απολαύσω ένα τραγούδι ή ένα κομμάτι ζωντανά που δεν έχω ξανακούσει ποτέ) ή αν υπάρχει κάτι να κοιτάζω ενώ ακούω, για μια πιο οπτικοακουστική εμπειρία (σημαντικό). Παρακαλούνται οι αναγνώστες μουσικοί να αφήσουν κάτω τα μπουκαλάκια με τα χάπια (προς κατανάλωση και μετά εκσφενδόνιση)!

Γιατί είναι και μερικές φορές που πας σε μια συναυλία και πραγματικά το χαίρεσαι, και αυτές τις μέρες ειδικά έχουν πέσει όλα τα δρώμενα μαζί, είμαι συνέχεια έξω τα βράδια, με τη Δάφνη και με την Greek Team του Rights4Water, τον Αστίκ, την Λάουρα και τον Αντρές. Η Νταϋάνα είναι κι αυτή στο γκρουπ αλλά προτιμά να μένει σπίτι κάθε μέρα, δεν έχει βγει ούτε μια φορά.

Πριν τρεις εβδομάδες πήγαμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων μετά από μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε (γκουχκλειστοβενζιναδικογκουχ). Για μένα είναι τελικά ο σύγχρονος έλληνας μουσικός που περισσότερο με εμπνέει και με μαγεύει, που το έχει πιάσει το νόημα μουσικά, στιχουργικά… τι σημαίνει να είσαι έλληνας μουσικός το 2015 με όλη την βαθιά καλλιτεχνική παράδοση αυτού του τόπου αλλά και τι νέο μπορεί να προσφέρει σήμερα. Το όλο ρε παιδί μου.

Κοιτάχτε μόνο εδώ πώς χαμογελάει όταν ΟΛΟ το θέατρο αρχίζει και τραγουδάει—φοβερή εκτέλεση, ε; Επ, μπορείτε να βρείτε όλο το live στο παραπάνω playlist. Νάις… Τσεκάρετε και τον καινούργιο του δίσκο Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, αν συμπαθείτε τα λίγο πιο ψυχεδελικά.

Έπειτα, το περασμένο Σάββατο πήγε το παρεάκι στους Γιαννιώτες Villagers of Ioannina City, στο Resistance Festival στην Γεωπονική. Σχηματίστηκαν το ’07 και έβγαλαν και τους δύο δίσκους τους πέρσι και έχουν γίνει διάσημοι ήδη. Είπαμε, τι σου κάνει η δισκογραφία… Κάπου διάβασα την τέλεια περιγραφή τους: stoner ηπειρώτικα! Ψάχτε αυτές τις δύο λέξεις στο youtube και θα καταλάβετε. Ήταν να πάμε και τον Νοέμβριο αλλά έγιναν sold-out στο Fuzz. Από τα κόμεντς βλέπω ότι θα κάνουν (ήδη κάνουν;) λαμπρή καριέρα στα Βαλκάνια (Βούλγαροι και Σέρβοι εκστασιάζονται!). Μπράβο, μπράβο. Ξεχωρίζω το Nova (το οποίο είναι στα αγγλικά), το Κάλεσμα, το Κρασί και το Τι Κακό.

Την επόμενη βραδιά πήγαμε στους Lemonostifel. Το όνομα τους ταιριάζει πολύ, αυτό έχω να πω! Παίξανε σε έναν δρόμο στον Βοτανικό δίπλα σε μια εκκλησία, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. Ο Αστίκ με έπρηξε, μου έλεγε «θέλω να αγοράσω τον δίσκο, θέλω να αγοράσω τον δίσκο!» Δεν προλάβαμε να τους ζητήσουμε, τον έναν από τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει τουλάχιστον κι αυτοί, γιατί έπρεπε να προλάβουμε το μετρό. Πάντως είναι κι αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί, με γέμισαν ευχάριστα συναισθήματα και μια νοσταλγία για στιγμές που δεν έχουν έρθει. Κι αυτοί είχαν και κάτι να χαζεύω. Ξεχωρίζω τα πρώτα τέσσερα αυτής της playlist (Άνθος Αραβοσίτου, Radiokefalos, Γιαγιά, Γλυκό του Κουταλιού)

Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσουν τα ελληνικά, απαντάω όχι. Τι εννοούν; Τι εννοώ;

MEDIA FAST REPORT

A couple of weeks ago I wrote a little something about doing a short media fast. Here is my experience and my short conclusion:

  • You don’t automatically have more motivation when you have more free time, but when you get rolling you’re more likely to keep working and keep creating.
  • The longer you’re away from the internet the less you miss it. Doing my half-hour per day wasn’t as inviting as I thought it would be.
  • My guess is that that is so because when you have a time limit, you have to prioritize. And prioritizing probably means excluding. It feels safer and easier to just avoid things rather than being forced to make decisions like including/excluding.
  • Cooking counts as creating. Oooh yes.
  • Media including movies is a bitch.
  • Next time we should probably do no books and see what happens. Julia Cameron had something to say about that, didn’t she? In The Artist’s Way, the theme for one of the weeks was not read a single text for a week. Again, back then there was no net.
  • This thingie below would have never existed if we hadn’t sat down with Daphne and said “okay, let’s make a collage”.

collage

And this would have never existed if we hadn’t said “okay, what should we do now? Let’s paint!” — “OK, what?” — “eachother!”

painting_eachother

But motivation is still a limited resource that can be separated into qualitative levels: you can have good motivation, bad (negative?) motivation, pure motivation and unstoppable motivation. All the lack of distraction does is bring forward the standard kind of motivation that under ordinary circumstances simply isn’t strong enough to become a greater priority than habit and addiction (media/internet). I suppose the kind of motivation we’re after is the one that needs no media fasts to rear its elusive head; it just trumps anything and everything!

But then again, you have people like Frank Herbert who just wrote motivation, inspiration, or no… How about it, qb?

EARWORM GARDEN // RAYMAN ORIGINS — LUMS OF THE WATER + THE LUMS’ DREAM

Got Rayman Origins from GOG when I got my new laptop. I played it a lot last summer but I kind of forgot about it until now. Wow does this game have high production values. It’s amazing to look at, listen to, and (perhaps, but not quite definitely) most importantly: play! It has this specific kind of quality upbeat silliness I enjoy a lot in games. Think Katamari Damacy, Paper Mario or Banjo-Kazooie.

CURVY IN HTML5

curvy

Remember when StumbleUpon was all the rage? Recently they sent me a newsletter with brand new timesink suggestions tailor-made for me from all my Stumbling preferences from 2007 to 2009, when I mostly used it.

Some things haven’t changed, thankfully, and one of them is my love for puzzles, most especially these elegant, zenny ones.

Try Curvy in HTML5 and see what I mean.

Thank you StumbleUpon. You never cease to amaze me.

EARWORM GARDEN // MAYBESHEWILL – NOT FOR WANT OF TRYING

Post-rock + apocalyptic images + Network (1976) = Ein Hit!

EDIT: I realised I’ve posted this track before in this post (A Collection of Great Depressing Music).