Your Brain On Porn

http://yourbrainonporn.com/

Evolution has not prepared your brain for today’s Internet porn.

 

Basically, this site says that internet porn has hacked into our brain and is playing around with the hormonal centres that handle pleasure, reproduction, addiction and reward. Everytime we masturbate to internet porn our brains register the act as if we were fertilising tens or hundreds of different women. That’s much better than only having one partner, right? You can’t beat the novelty, the variety, the propagation of genes, the accessibility!

All this has lead to situations where people are subconsciously choosing porn instead of real socialising (and feeling OK and quasi-satisfied, if a little bleh, with being solitary and socially anxious) because the brain in a completely subconscious manner prefers the porn with all its addiction, reward and novelty factor, than real intimate partners. Such situations, I’m betting, are much more widespread than anyone’s willing to admit.

In the site you can find many testaments of men who abstained from masturbating for weeks or months and saw a dramatic, to say the least, increase of their libido, self-confidence and testosterone levels. They also rediscovered the beauty of looking into people of the opposite sex as more than just pieces of meat, there as a means for a potential orgasm and little else (and always comparing them, again subconsciously, with their virtual, pornographic counterparts of sexual satisfaction). Moreover, they found out they started focusing more on real women as the real people that they are.

Could it be that the sexuality of a whole generation of men (not to mention today’s teens) is being influenced, no, shaped by high-speed internet porn, making us proud addicts to the murderer of eroticism from a very young age, thousands of synapses at a time? Wilhelm Reich couldn’t havee meant this when he was talking about the Sexual Revolution! Absolutely not. This is serious.

I’m trying this out already, how could I not? All the way. See how long I can last and what happens. I’ll post the results soon.

 

 Philip Zimbardo: The demise of guys?

Some more links to articles on Your Brain On Porn:

Guys who gave up porn: on sex and romance

Was the cowardly lion just masturbating too much?

 

Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές

Λοιόν σήμερα είχα τα γενέθλια μου. ΟΚ, εξαρτάται πώς ορίζετε το σήμερα. Αν είσαστε από αυτούς τους ενοχλητικούς που επιμένουν κάθε φορά μετά τα μεσάνυχτα να σε διορθώθουν όταν λες «σήμερα», τότε ναι, χτες ήταν τα γενέθλια μου, αφού γράφω τώρα σχεδόν 5 η ώρα το πρωί.

Μου ευχήθηκαν όλοι (ή σχεδόν όλοι :[ ) οι καλοί μου φίλοι, με αρκετούς από τους οποίους ήμασταν μαζί χτες βράδυ που το ρίξαμε σε λίγο, κατα κοινή παραδοχή πετυχημένο, cross-dressing. Γενικά δεν είχα παράπονο. Όμως για κάποιον μυστηριώδη λόγο ένιωσα κάπως ξεχασμένος.

Και κατάλαβα γιατί.

Στο facebook παρατήρησα πως στο καινούργιο timeline κρατάει μέτρημα των ποιων σου έστειλαν μήνυμα την μέρα των γενεθλίων σου. Δηλαδή, σου λέει ότι πχ πριν 3 βδομάδες, στα γενέθλια σου 347 άτομα σου άφησαν μήνυμα για χρόνια πολλά. Ευτυχώς εγώ δεν έχω το τερατούργημα που λέγεται timeline, αν και φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα έχω επιλογή.

Μου φάνηκε απλά τραγικό. Απλά τραγικό.

Για το facebook και για πολλές άλλες εφαρμογές (πχ Skype) τα γενέθλια είναι δημόσια πληροφορία· κάτι σαν το όνομα. Το facebook στο κάνει πανεύκολο να ευχηθείς στον άλλον βάζοντας σου φάτσα κάρτα ποιος έχει γενεθλία την ίδια μέρα. Με ένα απλό μήνυμα, μπορείς να ευχηθείς!!! Απλά κι εύκολα. Και ξαφνικά, βλέπεις ανθρώπους που γενικά δεν σου μιλάν –ίσως κι αν τους δεις στον δρόμο να μην χαιρετηθείτε καν– να σου αφήνουν χρόνια πολλά στον Τοίχο. Γιατί; Γιατί είναι εύκολο. Και επικρατεί η λογική του «ε, γιατί να μην το κάνω; Χαμένο δεν θα πάει!»

Πραγματικά, δεν με πειράζει αν κάποιος δεν θυμηθεί τα γενέθλια μου. Δεν προσβάλομαι ή κάτι τέτοιο. Όμως, αντιθέτως, κάτι μισώ: ναι, βλάκα ανώνυμε γνωστέ (στο μυαλό μου έχω κάτι σαν το σήμα των Anonymous συνδυασμένο με διάφορους άκυρους γνωστούς που η επαφή μου μαζί τους είναι κατα κόρον σποραδική και εξ ολοκλήρου ψηφιακή). Ναι, θα ΠΑΕΙ χαμένο. Σου δίνω στο πιάτο την μέρα των γενεθλίων μου κι εσύ μου εύχεσαι και νομίζεις ότι είσαι κι ευγενικός. Θα μου πεις: και τι θέλεις να κάνω!! Να μην σου ευχηθώ; Ναι, ακριβώς αυτό θέλω να κάνεις: γιατί αν μου ευχηθείς επειδή απλά στο βγάζει μπροστά σου μια βάση δεδομένων μαζί με ένα εύχρηστο κούμπι «Wish!» έχει περίπου την ίδια χρησιμότητα με το Γειατικανειςκαλάεσυκαλά. Είναι μια άδεια νοήματος κοινωνική σύμβαση. Αν το κωλοφέισμπουκ δεν ήταν εκεί για να σου πει πότε έχω γενέθλια και το ποιος είμαι (περίπου), ούτε θα ήξερες πότε να μου ευχηθείς αλλά ούτε και τι να μου ευχηθείς. Εδώ έγκειται το κρίσιμο ερώτημα: γιατί είσαι φίλος με άτομα τα οποία δεν ξέρεις, Δημήτρη; Η απάντηση είναι πως, για το φέισμπουκ, δεν έχει σημασία το πόσο ξέρεις τον άλλον. Χα! Για ποιους μας περάσατε, κυρίες μου; Αξιολογικά κριτήρια; Ο μελλοντικός κουμπάρος σου είναι το ίδιο με την γκόμενα που ερωτεύτηκες χτες στο πάρτι ενω ήσουν ντυμένος ο ίδιος γκόμενα, και αυτοί οι δύο είναι ίδιοι με τον συμφοιτητή που βλέπεις πού και πού στον δρόμο, είναι γενικά παράξενος τύπος αλλά τον συμπαθείς. Όλοι είμαστε φίλοι, μια χαρούμενη κιτς παρέα. Και σε μια χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός από το ανόητο. Στην χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα απ’όσα εύχεσαι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί η χαρούμενη κιτς παρέα ποτέ δεν θα Ξεκολλήσει για να κυνηγήσει την πραγματική ζωή.

Πέρσι είχα κάνει ένα πείραμα εμπνευσμένος και από το αντίστοιχο post του Here’s My Theory. Στο ψεύτικο προφίλ μου είχα βάλει λάθος ημερομηνία (τα γενέθλια μου ήταν η μέρα που δολοφονήθηκε ο Franz Ferdinand στο Σαράγεβο). Όταν η 28η Ιουνίου ήρθε, έλαβα μερικές ευχές. Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό. Αλλά καμία από αυτές τις ευχές δεν ήταν από άτομα τα οποία με ήξεραν ουσιαστικά.

Στο προφίλ που έχω τώρα στο φέισμπουκ, έχω βάλει τα γενέθλια μου να είναι κρυφά για όλους. Μαντέψτε: ο τοίχος μου δεν σπιλεύτηκε ούτε με μία βεβιασμένη ευχή σήμερα. Ταυτόχρονα όμως, ένιωθα ξεχασμένος, όπως προανέφερα. Γιατί δεν με θυμήθηκε κανείς από όλους αυτούς που δεν ανήκουν στον στενότερο κύκλο αγαπημένων ανθρώπων μου; Το φατσοβιβλίο σου δίνει την αίσθηση της κοινότητας με όλους όσους είναι ονλάιν ή είναι φίλοι σου: νιώθεις πως κατα κάποιον τρόπο βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί σου. Και έτσι, όταν σε αγνοούν ονλάιν, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ταυτίσεις αυτή την συμπεριφορά με το πώς θα ήταν αν σε αγνοούσαν αν όντως ήσασταν μαζί στον ίδιο χώρο. Αν είχα τα γενέθλια μου ορατά για όλους θα λάμβανα πολλές ευχές και θα χαιρόμουν, για λίγο, με αυτή την πρέζα ματαιοδοξίας. Θα ήταν όμως μια ψεύτική πρέζα, γεμάτη κενές ευχές που θα πατάγανε σε υποτροφικές σχέσεις. Ένιωσα λίγο αυτό το τρομακτικό «ό,τι δεν είναι στο facebook, δεν υπάρχει καν». Ανατρίχιασα. Και πιστεύω ότι όσο περισσότερο όλοι έχουν τα γενέθλια τους στο facebook, όλοι και λιγότεροι άνθρωποι θα μπαίνουν στον κόπο να θυμούνται ημερομηνίες. Για άλλη μια φορά, ένα τεχνολογικό εργαλείο αμφιβόλου αξίας μας έκλεψε ένα στοιχείο χρησιμότητας από το καλύτερο εργαλείο του κόσμου: το μυαλό μας.

Χτες και σήμερα δεν χρειάστηκε να απαντήσω κουρασμένα σε ψεύτικες ευχές. Το timeline μου δεν θα καταγράψει για πάντα, σαν κάποιου είδους ιστορικό γεγονός άξιο μνήμης, την συλλογή από κούφια «χρόνια πολλά» και «να τα εκατοστήσεις» με ευρηματικότητα και αίσθημα που φλερτάρει με το μηδέν. Απόλαυσα τις αυθεντικές ευχές από ανθρώπους που θα με θυμούνταν, με τον τρόπο τους, ακόμα κι αν εγώ ο ίδιος ξέχναγα ποια μέρα γεννήθηκα σαν σύμπτωμα αποδομισμίτιδας σε τελευταίο στάδιο.

Η καλύτερη ευχή που έλαβα σήμερα ήταν το «Όσα χρόνια θέλεις». Ναι ρε φίλε!

H ύπαρξη μας ως κύτταρα της Γης // Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙI

Transcript του παραπάνω απίστευτου βίντεο…

Κι αν είμαστε λοιπόν απλά κύτταρα στον μεγάλο ζωντανό οργανισμό που λέγεται Γη; Θα μπορούσαμε να το ξέρουμε; Τα κύτταρα μας ξέρουν ότι είναι κομμάτια μας; –άσχετα αν πεθαίνουν από μόνα τους, ή εμποδίζουν τον πολλαπλασιασμό τους αν αυτό είναι εις βάρος του οργανισμού. Το να μην εμποδίζουν τον ανεξέλεγχτο πολλαπλασιασμό τους και να μην πεθαίνουν στην ώρα τους για το καλό του οργανισμού το λέμε με μια λέξη ΚΑΡΚΙΝΟ.

Αν είμαστε απλά κύτταρα του οργανισμού που λέγεται Γη, ποιο όργανο της θα μπορούσαμε να είμαστε; Ο εγκέφαλος; Θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε μια κοινή ανθρώπινη συνείδηση, ένα όργανο, αντί να δρούμε μονάχα σαν εγωκεντρικά κύτταρα που τα ενδιαφέρει μόνο το DNA τους και τα μιτοχόνδρια τους; (υποσημείωση: όλα τα κύτταρα ενός οργανισμού περιέχουν το DNA του — τι θα μπορούσε να είναι αυτό το οποίο αντίστοιχα ενώνει εμας με όλα τα έμψυχα όντα του πλανήτη αλλά, γιατί όχι, και αυτά τα οποία θα λέγαμε άψυχα;)

Ξεκινώντας από το 19:20 του παραπάνω βίντεο:

Lets look first at why a cell in the body becomes cancerous. In the centre of each cell are the genes. They contain the information that keep you functioning as a single living organism, rather than just a bowl of biological soup. Now if the genes in a cell are disturbed, that cell may become selfish, . . it may no longer support the system as a whole, but instead go off, doing its own thing, at the expense of the body , – – it becomes a cancer.

Now when we consider human beings in a community, we are looking at an organisation of minds. And the parallel to the genes is now to be found in the centre of minds, at our inner cores. Its that deepest level of inner wisdom which many mystics and philosophers have often spoken of. That inner awareness of being much more than we normally experience – a part of something much greater. and when we loose touch with this inner wisdom we also become selfish cells, out of touch with the needs of society as a whole, living at the expense of each other.

The philosopher Alan Watts referred to this selfish isolated way of existence as “the skin encapsulated ego”. What’s inside the skin is me – and what’s outside the skin is not me. Biologically speaking this is, of course, true – we are each separate biological individuals. But it is not the whole truth. We are much more than that . . we are creatures with an inner life – with an existence that stretches beyond our biological identity. We become stuck in this limited way of seeing ourselves because the real self, our deepest sense of ”

I” – what some call the pure self – is actually very hard to grasp. Trying to describe that deeper sense of self is very much like trying to describe a hole in a piece of wood. If you ask people to describe a hole such as this, they may start by saying “Well, its a round hole”, you say “Yes”, they say “It’s a wooden hole, and its red”. But you say “Hang on, the hole isn’t wood, the hole isn’t red. And they say “Ah-ha the hole is black”, “No, that’s the background”. And suddenly they’re stuck – what’s the hole? How do you describe the hole itself, without describing its surroundings?

In a similar way, it is very difficult to grasp and define our own inner sense of self. Instead we tend to describe our selves in terms of what surrounds us. . . our many possessions . . the roles we play, our social status . . our beliefs – both scientific and religious. . .

This limited sense of identity may not in itself seem very dangerous, but it does have some far- reaching consequences. . . It turns out that many of the ways in which we mistreat and abuse the environment stem from our seeing the world as separate from ourselves. We may take fairly good care of what is inside the skin, but we don’t care nearly so well for what is outside the skin.

As the late Gregory Bateson said; “If this, meaning this me versus the world attitude, if this is your estimate of your relationship to nature, and you have advanced technology, your likelihood of survival will be that of a snowball in hell. You will die either of the toxic by-products of your own hate, or simply, of over-population and over-grazing”.

And Bateson went on to say “That if I’m right the whole of our thinking of what we are, what other people are, has got be be restructured. The most important task today is to learn to think in a new way”.

 

Review: Digital Media Ethics

Digital Media Ethics
Digital Media Ethics by Charles Ess

My rating: 4 of 5 stars

Facebook, privacy, video games (I’m writing an assignment of VGs and morality! ^^J), pornography, piracy, copyright, definitions of identity… all parts of the greater discussion on digital media ethics, options, moral frameworks (and consequently ways of tackling them) and institutional approaches showing more or less malevolent understanding of the current cyber-landscape’s true nature. There’s not much else out there on the matter and even if there was, Digital Media Ethics would still probably take the cake as the most comprehensive book on the matter out now.

One of the good things I got from it was how it really helped me understand the differences between the frameworks that exist to tackle ethical problems. Chances are each one of us, seldom with us being conscious about it, has a combination of degrees of the following:

Utilitarianism → For the greater good (ethics quantified)
Deontology → But you promised! (positive and negative human rights)
Feminist ethics → Ethics of care and emotion (stop DUALISM cartel! Logic of both/and )
Virtue ethics → Practicing excellence as a human (can’t you use your time any better?)
Confucian ethics → We are our relationships (I’m a different onion layer with everyone)

Meta-ethical frameworks:

Ethical relativism → Oh, you know, this tribe… (Hitler = Mother Teresa)
Ethical absolutism → I hold the end-all be-all truth! (Dogmatism much?)
Ethical pluralism → There must be a single truth out there… (…but all we can see are multiple interpretations of it!)

My explanations derive from Charles Ess’s very clear and easy-to-understand writing.
Another reason I like this book, perhaps the most important, is because he was the teacher for the Digital Media Ethics course I took in Aarhus University as an exchange student last autumn. It was a pleasure to take this course but now I have to have my respective assignment ready within less than two weeks. Wish me inspiration and hard work.

View all my reviews

Review: The Ethics of Computer Games

The Ethics of Computer Games
The Ethics of Computer Games by Miguel Sicart

My rating: 4 of 5 stars

Excellent blend of philosophy (chiefly ethics) and a game design analysis. The main idea presented by Miguel Sicart is that gamers take their morality in the games they play, that players are moral subjects with certain cultural and individual backgrounds when they come in contact with a game and cannot be analysed individually without a player-activator. That is to say that as an object turned into an experience by a moral subject cannot exist on its own and thus should not be analysed as an experience players would enjoy passively (as is droned by politicians and the media concerning violent games). The best comparison he gives is that games provide a moral skin for players to wear over their normal subjectivities. This skin is the basis for all interaction with the game world, whatever the player’s role might be within it.

For Sicart, ethical games are games that allow a certain freedom of choice to the player but do not impose their own morality on them as Knights of the Old Republic or Fable would do, both examples of games he deems unethical exactly because the subject that creates the ethical meanings out of the game is not the player-subject herself.

I have never read a more up-to-date and complete reading on games and ethics together and I can say that I generally agree with the author, even with his bolder suggestions. I’m still not sure, though, what exactly makes Custer’s Revenge an example of poor design if it can, in the end, make the player-subject reflect on her actions nonetheless. But I’m prepared to cut him some slack. I mean, an in-depth analysis of BioShock and DEFCON, mentions of obscure little gems like Cursor*10 and Daigasso! Band Brothers?

Miguel Sicart is a philosopher gamer. We need to read more from other people with similar critical abilities and back-catalogue of game experiences. Until then, this book will remain the definitive literature on the subject.

View all my reviews

“Nobody’s listening…”

Ole Julian is at it again. It’s amazing how he’s managed to preserve his integrity this long.

iPhone, Blackberry and Gmail users are all screwed privacy-wise, says Julian Assange. It looks like our privacy doesn’t really exist in today’s world of modern technology with the recent Carrier IQ logging scandal and the one with the iPhone 4 tracking every movement you make a while back. Scary, indeed. And to make matters worse, in a recent press conference Wikileaks founder Julian Assange has made a statement about iPhone, Blackberry and Gmail users saying they are simply “screwed”.

~

O ιδρυτής των Wikileaks, Julien Assange αποκάλυψε σε δηλώσεις του πως οι κυβερνήσεις σε  όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές συσκευές, όπως τα smart-phones και υπολογιστές για να παρακολουθούν τι λένε οι άνθρωποι, πού πηγαίνουν και τι γράφουν.

“Ποιος από εσάς εδώ έχει BlackBerry; Ποιος χρησιμοποιεί το Gmail; Λοιπόν, τη γ@#!$@τε!» είπε ο Assange. «Η αλήθεια είναι πως υπηρεσίες πληροφοριών πωλούν σε χώρες ανά τον κόσμο συστήματα μαζικής παρακολούθησης για όλα αυτά τα προϊόντα»

Ο Julien Assange μίλησε στο City University στο Λονδίνο, οπου εγκαινιάστηκε το νέο project των  Wikileaks: τα Spyfiles. Tα spyfiles παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τις συμφωνίες που γίνονται ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρείες παρακολούθησης και κυβερνήσεις από όλο τον κόσμο για τον σχεδιασμό λογισμικού παρακολούθησης . Οι συμφωνίες έχουν σκοπό την  παρακολούθηση  των δραστηριοτήτων οποιουδήποτε θέλει η κάθε κυβέρνηση.

Οι συγκεκριμένες εταιρείες, σύμφωνα με τον Assange έχουν την  έδρα τους σε τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες αλλά πωλούν τα συστήματα παρακολούθησης και σε χώρες που περιφρονούνται από τη Δύση για τα απολυταρχικά καθεστώτα τους. Μία από αυτές είναι η Λιβύη καθώς η γαλλική εταιρεία Αmesys πούλησε στον Καντάφι εξοπλισμό ώστε να παρακολουθεί τους διαφωνούντες του καθεστώτος στο εξωτερικό.

Η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙ5 χρησιμοποιεί ειδικό λογισμικό ηχητικής αναγνώρισης ώστε να καταλαβαίνει ποιος μιλάει με ποιον.  Άλλες παρόμοιες υπηρεσίες  ξέρουν πως είναι ο κάθε χρήστης εμφανισιακά, τι πληκτρολογεί και που ακριβώς βρίσκεται. Ένα ειδικό πρόγραμμα επιτρέπει στις υπηρεσίες να φωτογραφίζουν ανυποψίαστα θύματα με κρυφά τοποθετημένες κάμερες στα κινητά. Υπάρχει επίσης πρόγραμμα που επιτρέπει στην υπηρεσία να γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεται ο ιδιοκτήτης του κινητού ακόμα και όταν αυτό είναι κλειστό.

«Δημοσιεύουμε πάνω από 287 αρχεία που τεκμηριώνουν την αλήθεια σχετικά με τη βιομηχανία μαζικής παρακολούθησης. Μία βιομηχανία που πωλεί λογισμικά σε δικτάτορες και δημοκρατίες για να υποκλέψει  ολόκληρους πληθυσμούς», λέει ο Julien Assange.

link: theinsider.gr

Tim and Daisy nail it again:

Review: TechGnosis: Myth, Magic & Mysticism in the Age of Information

TechGnosis: Myth, Magic & Mysticism in the Age of Information
TechGnosis: Myth, Magic & Mysticism in the Age of Information by Erik Davis
My rating: 3 of 5 stars

Dense book with complicated ideas and deep meanings. Makes me question the importance of eloquence and elegant writing when it can create noise in the work itself. TechGnosis shows how technology, digital media and computers have not made magic and mysticism obsolete but merely replaced them with something else, at times proving themselves to be great catalyst for the fusion of the two worlds (like technopaganism or scientology). Unfortunately, I can’t remember much of it book because of the way it’s written. I hope one day I can sink my teeth deeper into it. I also hope that same day a new edition will come out that will illustrate even better how technology has infiltrated a lot more into our lives since TechGnosis was written in the late ’90s.

View all my reviews

Digital Nation

Very thought-provoking documentary about the implications of “technology” (read: web) in mass culture, communication, wars (maybe the C-130 mission in Modern War was closer to reality than comfort), “multitasking”… The mere fact that you will probably not watch this because it’s too long and people suggested another couple of movies for you to watch today already is pretty much the point.What’s the last time you switched off your PC? That you really focused on reading, or doing something else without having the urge to mess around? That you went out without your smart-phone? How long can you go without Internet? Come join me in sad realisations…

The official site

Review: Machine Man

Machine Man
Machine Man by Max Barry

My rating: 4 of 5 stars

This was the first audiobook I ever, uh, heard. It took me 9 hours of listening to Sean Runnette’s good narration over 3 days and it was a unique experience, just walking around while at the same time reading a book, or should I say, following a story. The added layer of voice and sound effects makes it more of a temporal experience than reading the book, with all the good and bad that fact might imply.

Machine Man tells the story of a thirty-something end-all be-all nerd, the kind of person that wanted to be a train when he was a child (yes, be one), loves describing the world with adjectives like “inefficient”, replies to everyting with an “OK” and manages to score zero at any social skills test thrown at him. Give this guy mad engineering skills and an amputated leg and sit back and watch (or read, or listen).

It was very engaging after the third or so chapter, I could see where this was going, but I’d need Z-specs to see how FAR it might go. The plot follows Charlie Newman’s addiction convincingly. I don’t like giving much away when writing my reviews, but I can’t help but applaud the side characters, they are particularly strong here; the ambitious but unappreciated Cassandra Cautery, Lola Shanks (Charlie’s prosthesiologist) and maybe my favourite character in the book, Carl.

Actually, the side characters are so strong they serve to underline Charlie’s single-dimensionality. So comparatively shallow is he that it’s easy to see him merely as the character carrying the plot’s central idea, its gimmick (I don’t like this word). This is perhaps the book’s single biggest problem for me, Charlie’s actions often seem unrealistic and his thoughts completely alien. I cringed all the time when he spoke, or at least when he attempted to. It’s no accident others — even his own self– compare him to a machine even from the start of the book. Are all labcoat-donning specialists so close-minded and awkward? If so, that might explain a lot about science in our world today.

I should however cut Charles Newman’s tormented existence a little slack. It might very well be that Max Barry wanted him to be so exaggeratedly awkward and obsessive-compulsive for comic relief (the book has many dark, uncomfortably funny moments), but also maybe to indirectly comment in his own way on the very foundation of the book’s premise: “biological vs mechanical”, “inefficient vs superior” and perhaps even “mind vs body”, the kind of dualist dilemma that is very natural to follow such what ifs as the one portrayed in Machine Man. What part of us is “us”, and what isn’t “us”? Is the brain more part of us than the rest of our body? Is it, then, that houses our consciousness? These questions are the delicious driving force of the plot and the thinking it provokes.

For example, in a part of the book, Charles says that when people achieve or pull off something (obviously –but exactly because of its obviousness, often overlooked– using their bodies), it’s we, as in our self, our consciousness, that achieved whatever it is that was achieved, the body shrinking into the tool used by the mind/brain it was and has always been, whereas in our failure or when an uncontrolable situation goes bad, we become disassociated with our bodies, they’re Others, and as all typical Others receive the blame for any problem. It reminds me of Heidegger’s take on how Dasein interact with things, the difference between ready-to-hand and present-at-hand. When our body works well, it’s ready-to-hand, it disappears in the background, too obvious to consider, only working as a tool. When it fails to serve us perfectly, its short-comings made obvious, it breaks, it becomes present-at-hand: welcome for optimization, as if it never belonged to us a tall. Machine Man gives food for many such enjoyable parallels.

In fact, Machine Man is one of the most sophisticated cultural items that deal with cyborgs I have encountered and had the pleasure to dive into. It’s definitely filled with all the appropriate nerdy scientific jargon that would satisfy any sci-fi fan (I wonder how many readers will find themselves identifying, even a little bit, with Charles!). But more interistingly, it goes beyond respecting the deep ontological problems that arise from the idea of cyborgs, prosthetics, implants and bio-enhancements, and their implications, if any, for (Cartesian) dualism. It uses these philosophical connotations and gives an interesting and believable story of what meddling with all this might bring about. In other words: it’s not as simple as it looks — it never is — but this time there’s a realistic, (super)human story behind it.

I almost forgot to mention that it has bits of horror and and it’s sprinkled with romance and action and a lot of suspense. You just keep reading, wondering if Max Barry will go all the way. He goes all the way… and then some.

~
I wonder when that had happened, that we had started making better machines than people.

View all my reviews