The Artist’s Way is one of those books that change you – one of those that are made to change you, and you buy them because you yourself want to change. It’s a course in self-discovery, acceptance and creative birth.
These are the basics: for every morning of every week for the 12-week duration of the course -one chapter for each week-, the blocked artists choosing to follow the Way have to:
1)Do three pages of free writing every morning, a daily ceremony known as the Morning Pages. This acts as a mind-clearing meditation routine, a brainstorming machine and a way of spotting trends: weeks after writing the pages the artist on the Way may analyse his or her morning pages and notice trends in his or her daily writings: unfulfilled artistic urges, changes that need to be made for the person to reach harmony and happiness, sudden ideas and other great things.
2) Take themselves out to at least one Artist’s date per week, in which they have to indulge in whatever it is they love doing but would not normally allow themselves to be lost in (remember, this book is meant for blocked artists -read: most of us-).
3) Complete tasks in personal archaeology and self-discovery, wherein they have to dig up favourite creative childhood pass-times they gave up because of humiliation, “growing up” or other creativity-killing reasons.
I completed my 12(+1 lazy one) weeks a few days ago. I can safely say that it had great effects on me. Doing morning pages has now become more of a good habit of mine, and even if I didn’t do all of the tasks, it’s one of the books you have to go through at some point again for inspiration. It says so in the end, too.
If you’re a blocked artist, believe you can’t do art because you think you’re too old to start or “can’t draw” (or are “tonedeaf” or “terrible at writing” or “have no ideas” ad nauseam), think whatever you do needs to be perfect from the beginning or don’t bother because what you would create wouldn’t appeal to the masses, you should really try following The Artist’s Way.
The only thing I would add to the course itself would be a special NoSurf task or, even better, a complete revisit to the book that takes what the world looks like in 2013 into account; I strongly feel the internet is becoming, at the same time, the most important invention and the single strongest creativity and motivation killer mankind has ever known. I mean, in the 1993 edition that I have, there’s already a no-reading week included in the course for eliminating distractions and for focusing time and energy on the creative juices within, but the internet is proving to be a distraction magnitudes greater than reading the paper or a book could ever be. We come in contact with the works of the world’s most talented and creative on a basis of addiction, almost.
What I really mean is that I’ve grown tired of and alarmed at the great artists I personally know who keep getting demotivated by seeing someone else’s graphic, photo or drawing on Tumblr or listening to that fantastic song or watching that clever video on Youtube, instead of getting inspired, as they claim they should be. It’s more “look how much others have progressed instead of me” and much less “this is possible and I could do it too.”
Or on any screen, I might add. I’m putting this HighExistence post right here to remind me in the coming days of my resolution to fight my internet addiction, and at the same time help you, dear reader, ask yourself whether you’re rockin’ in the same old boat. We have to do this together.
Because infinite novelty is becoming a real problem, you know.
Have I been turning my back to life? The number of hours Daphne must have witnessed the above is discomforting.
I have been counting my growth-killers and the distraction brought about from the internet has definitely been my No. 1 for months now, if not years – if not for far more than I dare to admit. I’ve been more than reluctant to do anything long-term to try to stop it, which proves that I really am addicted to the internet. Remember The Shallows? It’s no accident I pursued to read that book and praised it so much in my review.
A few resources in case you’re about to take this as seriously as I am:
Step 1:Do some reading: NoSurf, in the vain of NoPoo or NoFap. Will help motivate you and make you see that it’s not just you… Step 2:Treat it like a real addiction.You have to take measures to distance yourself from your poison. HabitRPG (I’m a sucker for gamification, baby), Chains.cc, Freedom, Leechblock, RescueTime are good starting points.
During one of my latest web strolls I stumbled upon (not using StumbleUpon but doing it the old-fashioned way, you know, by actual chance) Tom Bissell. He’s an author and columnist who writes, among other things, for and about video games. I thought his style and content was heartfelt and had something genuine and important to say. Here’s what made me instantly interested in his work:
Video games: the addiction (his story of being simultaneously a GTA4 and a cocaine addict and how he reminisces both experiences)Poison tree: a letter to Niko Belic about GTA5 (the way I see it, a spiritual successor to the above article. Includes big realisations and critiques on the industry with which I completely agree)
I’ll leave the rest of the reading to you. Now I’m waiting for a couple of books he wrote to arrive in the mail, one on video games (Extra Lives) and another (The Disaster Artist) he co-authored with Greg Sestero -that is Mark from the legendary movie The Room (!)- on the story of the film and that of Tommy Wiseau. Can’t wait!
Πρέπει να πω ένα δυο έξτρα λογάκια αυτή τη φορά. Tο Metacritic το εκθειάζει. Για ρίχτε όμως μια ματιά στη διαφορά μεταξύ των σχολίων των χρηστών και των επισήμων reviews… Κάτι είναι τόσο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας στη ρεπούμπλικα της Ρώμης που βρωμάει μέχρι εδώ.
Φοβόμουν ότι αν έβαζα 6/10 σε έναν τόσο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο τίτλο, θα με έπαιρναν με τις πέτρες. Απ’ότι φαίνεται όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που ζητάνε περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη διαφθορά από τον κόσμο της δημοσιογραφίας των games. Το ηθικό δίδαγμα: ας είσαι ο πρώτος που κάνει το σωστό και θα σε ακολουθήσουν και άλλοι. Be brave; be the change you want to see in the world!
I’ve asked the question before, but can we really consider this a book? If the writer says it’s one, it is one; we’re taking it from there.
I’ve been reading the blog of this crazy person Ran Prieur for the past few weeks and every day I love him more and more. His writing, his style, his way of life is another inspiration for me. He’s quickly finding his way to this exclusive mental resort where all my top favourite people (Douglas Adams, Dan Carlin, Maria Efthimiou, Kyle Cease, Jean-Jacques Rousseau, Raymond Smullyan, Steven Wilson, Alan Watts, Edgar Wright and the list goes on) are having the longest cocktail party/cozy discussion in altered states of their (after)lives.
Apocalypsopolis is a post-apocalyptic novela – or should I say while-apocalyptic? It shows what would happen during the apocalypse. Ran Prieur’s version of it isn’t any old end of the world, however. Through his work he clearly shows all of the things that mattered to him 9 years ago and still, to a certain extent, do today: man’s alienation from nature, his interest in “conspiracy theories” and metaphysics, the simplicity, complexity and -at the same time- trivialty of existence, the future of humanity.
You like post-apocalyptic fantasy? Read it. You like (political) philosophy? Read it. You like hippie fiction? Read it. Intrigued by the deconstruction of metaphysics? Read it. Survivalism strike your fancy? You know the drill.
One day, maybe a month or so ago, Simon Zingerman contacted me here on Goodreads and asked me to review a .pdf edition of his new book in exchange for a paperback copy of it. I had a look at it and it seemed interesting so I accepted.
In hindsight, his sending the book to me for free was a purposeful move: We All Need Heroes is basically a very optimistic collection of around 120 stories of people who made it or became famous either through extreme luck, fantastic ideas, dedication to their beliefs or pure, simple “stupidity” (quoting because their supposed stupidity ultimately worked to their advantage). Some of these accounts are exactly about how you can create buzz about your work in the very same “guerilla” way the author contacted me and many other users of Goodreads also. Apart from that, the stories themselves were in general quite interesting and my picks -the ones I felt could be significant for me personally- made up a good chunk of the book. That said, I can see how the next time I read it my favourites will have changed along with me, just like Simon Zingerman predicts -and even hopes- will happen in his introduction to the book.
The work unfortunately has its little problems. I didn’t particularly care for the “happy ending”, “risky/illegal”, “disturbed/crazy” etc. 0-100% statistics at the bottom of every story. By what standard is one story a 50% and another an 80%? The assessment would make sense if there was a “Top 10 happiest endings” chart at the end of the book or something similar, but there was nothing of the sort. After the first few pages, I started hungrily devouring one story after another, skipping these gauges entirely. The keywords under the title of each story were met with the same fate. Zingerman’s graphic design touches seem to have worked well in many aspects but not so much in others.
But I won’t be too critical of the details. This book has given me food for thought and inspiration and I will be sure to read it again, this time taking notes.
This one is a toughy. Few other times have I been this undecided on a book before reviewing it.
While reading The Rebel Sell, I was nodding in agreement with many of the arguments Joseph Heath and Andrew Potter posed, such as the proposition that mass consumerism is unavoidable because it is recognition, distinction and status that people find when they consume, and while on the whole if theoretically no-one bought anything all would be well and good, everyone has to keep consuming just because everyone else keeps doing so. It is an instance of the prisoner’s dilemma, a central part of their point, used many times in the book and presented convincingly. It’s an interesting concept applicable to politics, sociology and other topics.
Furthermore, their analysis of taste in art and culture and how it is another form of projecting one’s own social class was also profound, as well as their take on what it means to be cool and how, in their view, that is the very thing that drives consumerism: someone has to be the Joneses, after all, and it is the cool people who become the Joneses, whether they realise/like it or not. There are many other such bits and pieces I found agreeable and fun to read, such as the distinction between dissent and deviance, something with which I can completely relate. If you wouldn’t like a society in which everyone acts a certain way and not just you, it’s probably deviance and not dissent, like the stupid graffiti tags, not paying taxes or avoiding standing in queue. It’s a healthy observation.
But. As convincing as I found the points above, as well as many others which did, at times, make the book a bit chaotic in its argumentation, I couldn’t help but feel the smugness of Mr. Heath and Mr. Potter seep through the pages. They ridicule the counterculture, often repeating themselves and failing to spot the benefits society has gained from it in the 50 years since it first emerged, at least in the form they describe. They cannot find any merit in any kind of fringe social movement. It’s like they’re trying to “get over” their own countercultural past by dissecting it, as if they’re trying to prove how wrong and misled their own mocking peers had been -as my friend who lent me the book accurately commented. It’s like they’re saying “look how grown up and rational we are now! Just try and grow up like we did, you pathetic self-important tree huggers/hipsters/anarchists/punks/Naomi Klein.”
Nevertheless, I realise that the implications of what is presented within the book are vast and indeed might be playing an important political role in the fragmentation of the left and its members trying to “out-radicalise” oneanother. The sad result is that it is a weaker force which is left to oppose the all-consuming capitalist market. When all has to do with individuality and how different everyone can and should be in order to “stick it to The Man”, there can of course be very little emphasis on how people can cooperate and find the similarities and common goals between them. The problem is that the same market which the writers are defending -at least in principle- and its state today, 10 years after the writing of the book, has only made itself horrifyingly stronger against legislative and institutional reform. The writers greatly underestimate the current relationship between corporations and governments and how difficult it is to change from within. The world is practically ruled by corporations and to question that rivals the counterculture in its supposed naiveté.
Comfortably, the above declaration would be enough for the writers to smirk at me and include me in the already-accounted-for group of wannabe radical counterculturals who can’t face reality. The whole point of the book is putting cases such as me, if just a hint less self-conscious, in their rightful place; just another individualistic rebel who lazily rejects all small reforms in favour of a total paradigm shift which will most probably never come, at least not in the form anybody expects. Maybe I am such a naive, sentimental being as to fall right into this argumentative trap, but I feel, like so many others ridiculed in the book, that there just is something wrong at a much deeper level with the world than what can be merely altered through laws and regulations.
Enough. I could go on. As someone whose rough ideology is directly challenged by the book, I feel I have to excuse myself and prove how “they don’t get it” in quite a thorough and wordy manner. I’m not sure I like this reacion of mine but I acknowledge it. Suffice it to say that this shows that the book is at least worth reading. For good or bad, it has intensified my great ideological confusion and has made me think and question myself – a favourite hobby of mine, that last part. I recognise its value and its propositions even if -I suppose I should say ‘thankfully’- at a sentimental level I just can’t agree. I suggest that you read it and see what impact it has on you too.
This is the opening song for You Are Not So Smart’s podcast. I loved his blog and enjoyed his book and I’m enjoying the podcast just as much, even if there are just 5 episodes out thus far.
David McRaney keeps creating terrific, horrifyingly interesting content: he invites well-known academics on fields relative to each episode (for example, on the first episode on the illusion of attention he brings Daniel Simons, one of the people behind the famous Monkey Business experiment to discuss the fascinating implications of his research); he even eats cookies on-show made following recipes sent in by listeners and fans.
Do yourself a favour and have a look/listen at this stuff. You’ll see notice things differently; I know I have.
Εντάξει, απλά δεν υπάρχει λέξη στα ελληνικά η οποία να αποδίδει καλά το overrated, οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια απλή μετάφραση.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτά. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν πλήθη ανθρώπων να χάνουν τον ύπνο τους και τον ξύπνιο τους, για να μην πω μεγάλο μέρος των κοινωνικών τους συναναστροφών, ανησυχώντας και συζητώντας για αυτά. Είναι παντού. Γίνετε σας παρακαλώ το ακροατήριο μου όσο εγώ ξεθυμαίνω.
Σκυλιά
Η τρομερή διαστρέβλωση του λύκου
Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου πληρούν τα χρέη φύλακα (λυκόσκυλα), αλόγου (χάσκι), κυνηγού (πόιντερ), διακοσμητικού στοιχείου (οποιαδήποτε ράτσα χωράει σε νεσεσαίρ), δολοφόνου (ντόμπερμαν), ενισχυτή αυτοεκτιμήσης (πίτμπουλ), τροφής (τσόου-τσόου). Οι περισσότερες από αυτές τις ράτσες, για να μην πω όλες, εκτράφηκαν για να είναι εργαλεία στα ανθρώπινα χέρια, όχι φίλοι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους δικούς μου φίλους δεν τους θέλω υπηρέτες ή σκλάβους μου. Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους μέσω της εξαναγκαστικής υποταγής τους σε μένα, δεν έχω κανένα τέτοιο κόμπλεξ.Ένας σκύλος μπορεί να είναι πολύ καλός σύντροφος, αλλά είναι έτσι γιατί εσύ είσαι το αφεντικό. Αν δεν είσαι το αφεντικό, την έχεις βαμένη. Όσο και να μου αρέσουν τα περισσότερα σκυλιά, δεν μπορώ να μην τα δω έτσι. Επίσης, να προσθέσω ότι οι σκύλοι βρωμάνε απαίσια όταν είναι βρεγμένοι, κατουράνε και χέζουν παντού και γαυγίζουν όλη την ώρα.
Πέρα από τα παραπάνω πάντως και ό,τι και να λέω, στα αδέσποτα συγκεκριμένα έχω μια αδυναμία. Είναι οι σκληραγωγημένοι απόκληροι του ανθρώπινου πολιτισμού που τα ανάγκασε να έρθουν στη ζωή ως παράσιτα. Είναι λίγο σαν τους επιζήσαντες στο Mad Max. Μόνο που εδώ κερδίζει ο πιο χαριτωμένος.
Σούπερ ήρωες
Mystery Men
Φοράνε στολές (γιατί;), έχουν σούπερ-δυνάμεις, είναι αφελώς καλοί ή ακόμα πιο αφελώς κακοί και έχουν κατακτήσει τον κόσμο της φαντασίας. Τι συμβαίνει; Τι είναι το τόσο ενδιαφέρον ή συναρπαστικό σε αυτούς τους «ήρωες»; Η αντρίλα, τα μπράτσα και το μάτσο που ξεχειλίζει από τις περισσότερες ιστορίες κόμιξ και ταινιών με σούπερ ήρωες είναι απλά βαρετές, προβλέψιμες και απλοϊκές σε αστείο σημείο. Δε λέω, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν πολύ άνετα με αυτούς τους χαρακτήρες και είναι εύκολη τροφή για τη φαντασία τους, άλλωστε, τα παιδιά καταβροχθίζουν ό,τι σαβούρα και να τους πετάξεις, αλλιώς δεν θα ήταν παιδιά. Δέχομαι επίσης ότι προσφέρουν θέαμα και ιστορίες απλές που βαράνε στο ερπετικό των ανθρώπων, που μας ικανοποιούν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο. Η δράση, οι καλοί που κερδίζουν πάντα (και παρεπιμπτόντως πληρούν κατα γράμμα όλα τα πρότυπα ανδρισμού/[τσουλ]ομορφιάς/εθνικότητας), οι κακοί-καρικατούρες, αντανάκλαση των «πραγματικών κακών» των νέων των 20:00, όλα αυτά χτυπούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο πολύ που μάλιστα αυτοί πληρώνουν για να δουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά! Εντάξει, το δεχομαι γι’αυτό που είναι: φτηνό, χαζό θέαμα. Δεν δέχομαι όμως το ότι ο Batman του Christopher Nolan θεωρείται τόσο γαμάτος που όλοι του φέρονται θαρείς και είναι κάτι το σοβαρό ή ακόμα και ώριμο, η δευτέρα παρουσία του σινεμά. Τι ακριβώς το σούπερ έχει ο Batman; Τα λεφτά του είναι αυτό το τόσο σούπερ ή η δίψα του για εκδίκηση; Ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να είναι Batman στη θέση του Batman;
Γιατί ο Spiderman να μην εξερευνήσει τον κόσμο και να γίνει ένας απίστευτος αναρριχητής; Στους X-Men δέχονται και τα παιδιά από τερατογεννέσεις, αυτές τις περιπτώσεις που βλέπεις στο Youtube και φρικάρεις, ακόμα και τους idiots savants που είναι διανοητικά καθυστερημένοι αλλά έχουν καταπληκτική φωτογραφική μνήμη και άλλες υπαρκτές υπερδυνάμεις, ή οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για αυτούς με τις κουλ μεταλλάξεις; O Iron Man θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μια πολεμική μηχανή ασύλληπτης δύναμης;
Θα ήθελα να δω έναν Ratman ο οποίος θα ήταν άστεγος, άφραγκος, γυμνός (η στολή του θα ήταν η απέραντη τρίχα του η οποία θα διαπερνούσε ούτως ή άλλως οποιοδήποτε κολάν) και άσχημος και η σούπερ δύναμη του θα ήταν να τρώει τα πάντα από τα σκουπίδια και να μην παθαίνει τίποτα. Να κάνει dumpster diving και να βρίσκει ολοένα και νέους τρόπους να ξεφεύγει από αυτούς που θα του κάνουν τη ζωή κόλαση.
Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, (η αντιδραστικότητα των ’80s στα κόμιξ και οι Misfits [recommended] έρχονται κατα νου), να’ναι καλά οι δημιουργοί τους, όμως ο γενικότερος κανόνας θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εκνευριστικός. Και υπερτιμημένος.
Αυτοκίνητα
Ηλεκτρικό αυτοκίνητο από το 1968…
Πρόσφατα πήρα το δίπλωμα οδήγησης μου (props go to Καρίνα και τον δάσκαλο τον Μάκη!) και είμαι ικανοποιημένος για αυτό. Τώρα μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ ένας αξιοπρεπής ενήλικας ο οποίος είναι πλέον πιο ανεξάρτητος…
…και πρέπει να πληρώνει βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες, να βρίσκει πάρκινγκ, να προσέχει κάθε φορά που βγαίνει στον δρόμο, να έχει τον νού του μήπως το καμάρι του θέλει κανένα σέρβις (κι αν δεν το έχεις και πολύ με αυτά νιώθεις σαν γιαγιά που της δίνεις χειριστήριο Xbox 360) και να αντιμετωπίζει τους χιλιάδες άλλους οδηγούς οι οποίοι είναι πολύ συχνά από εκνευριστικοί μέχρι επικίνδυνοι, χωρίς το ένα φυσικά να εξαιρεί το άλλο.
Τα πράγματα είναι απλά. Η αυτοκίνηση είναι φοβερά υπερτιμημένη. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει φτιαχτεί για να τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία πετρελαίου και δημιουργίας νέων αυτοκινήτων, τα οποία όχι μόνο είναι αρκετά ακριβά, είναι απίστευτα βρώμικα, θορυβώδη, επικίνδυνα και επιβλαβή για το περιβάλλον. Θέλουμε να είμαστε άνετοι με την αμαξάρα μας η οποία πρέπει να είναι σίγουρα τελευταίο μοντέλο — γιατί αποτελεί μια ηλίθια επέκταση του στάτους/πέους μας, βεβαίως-βεβαίως, μέχρι κάποιος να τρακάρει την πρέζα αυτοπεποίθησης και επιτυχίας στη ζωή και να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας–, το χρησιμοποιούμε για να πάμε μέχρι το περίπτερο ή για να κάνουμε κόντρες στην παραλιακή. Το αυτοκίνητο έχει γίνει ο βασιλιάς της σύγχρονης ζωής και η άσφαλτος το βασίλειο του.
Ας μην παρεξηγηθώ: η ιδέα προφανώς είναι καλή και όπως ανέφερα μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα και βολικά, γι’αυτό άλλωστε απέκτησα και το δίπλωμα παρα τα πιστεύω μου. Η αυτονομία στη μετακίνηση είναι κάτι το θελκτικό και επιθυμητό από τότε που οι άνθρωποι πρωτοκαβαλίκεψαν άλογα και άλλα είδη κατακαϋμένης πανίδας. Όμως η κίνηση, τα διόδια, η χρήση της ίδιας βρώμικης και απίστευτα ζημιογόνας βασικής τεχνολογίας εδώ και έναν αιώνα (!) — απλά συγκρίνετε την εξέλιξη των αυτοκινήτων με αυτή των υπολογιστών· τι δεν καταλαβαίνετε;– και η χρήση τους στις πόλεις όταν τα ποδήλατα, τα πόδια και τα μέσα μεταφοράς θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα αν ήταν στημένα αποτελεσματικά, τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται σαν μια σάπια τεχνολογία που έχει ένα βασικό φανταχτερό πρεστίζ λόγω της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Τι να πω; Προτιμώ τα μέσα που δεν καίνε κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε παρασιτικά, άπληστα, αλόγιστα και απλά ανώριμα.
Γλυκό, καλοφτιαγμένο, σημαντικό. Μαθήματα για το πώς να κάνεις το δεντρολίβανο ενδιαφέρον και το σταρ της παράστασης. Πολιτισμικάριοι, κρατάτε σημειώσεις;
The Artist’s Way: A Spiritual Path to Higher Creativity by Julia Cameron
