I have lost myself completely
I have convinced myself I am someone else
For Gods sake,
I need to be real
I need touch
I need people?
I have to turn my life around
But I will still be myself, wont I?
Relevantly Irrelevant
I have lost myself completely
I have convinced myself I am someone else
For Gods sake,
I need to be real
I need touch
I need people?
I have to turn my life around
But I will still be myself, wont I?
The music video was uber-cheesy so I decided I preferred the real song… Thanks Neni for introducing me to Blackmore’s Night and this song! OK, Mordread too! 🙂 Incredibly happy song!
Silly yet cool video depicting Porcupine Tree while this song is from Steven Wilson’s “Insurgentes” solo album (just like Harmony Korine)… The female vocals are astounding in this song… So powerful yet so mellow.
These two songs have been playing in my head for days on end, my little earworms…
More than 40 years ago, a band called King Crimson, having been formed for a mere 9 months, debuted with releasing one of the most important albums in the history of progressive rock. This is none other than “In The Court Of The Crimson King”. Tracks such as the self-named, or “Epitaph”, have made it to the pantheon of rock classics and for good reason.
While I was casually sifting through Porcupine Tree’s homepage, looking at their news and stuff, a certain something caught my eye. Steven Wilson, together with Robert Fripp, remixed King Crimson’s first three albums in digital and 5.1. Now that was something! I knew that Robert Fripp had worked with Porcupine Tree, had contributed with some guitar solos and things, but I did not know such a collaboartion actually existed!
I promptly set out to download this huge 40th Anniversary Edition of “In The Court”, 1.9GB worth of 5 discs. Wow! Indeed, the recent mixes bring out a certain something out of the sound. I really thought these songs were recorded yesterday, that’s how good the remixing is. If you haven’t yet listened to this album, I highly, highly recommend. Just like Steven Wilson puts it:
“this is the birth of progressive rock”.
(This is one AMAZING video. The music goes very well with the footage, which is just breath-taking in its own right… Fantastic stuff!)
The dance of the puppets
The rusted chains of prison moons
Are shattered by the sun.
I walk a road, horizons change
The tournament’s begun.
The purple piper plays his tune,
The choir softly sing;
Three lullabies in an ancient tongue,
For the court of the crimson king.
The keeper of the city keys
Put shutters on the dreams.
I wait outside the pilgrim’s door
With insufficient schemes.
The black queen chants
The funeral march,
The cracked brass bells will ring;
To summon back the fire witch
To the court of the crimson king.
The gardener plants an evergreen
Whilst trampling on a flower.
I chase the wind of a prism ship
To taste the sweet and sour.
The pattern juggler lifts his hand;
The orchestra begin.
As slowly turns the grinding wheel
In the court of the crimson king.
On soft gray mornings widows cry
The wise men share a joke;
I run to grasp divining signs
To satisfy the hoax.
The yellow jester does not play
But gentle pulls the strings
And smiles as the puppets dance
In the court of the crimson king.
The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.
Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I’ll be crying,
Yes I fear tomorrow I’ll be crying.
Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.
Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I’ll be crying,
Yes I fear tomorrow I’ll be crying.
Ναι, ξέρω, embedding disabled by request… Μπείτε στο λινκ, και αφήστε το να παίζει. Χαθείτε και στις φωτογραφίες αν θέλετε, είναι πανέμορφες.
Κομματάρα. Απο τότε που οι Porcupine ήταν space κατάσταση.
Πειράζει που το μόνο που τελικά ακούω εδώ και μερικούς μήνες είναι τον Wilson και την παρέα του; Πόσο γαμάτοι παίζει να είναι; Όχι, σε αυτή την ερώτηση έχω απαντήσει εδώ και χρόνια: ανυπέρβλητα!
Ανδ δις ουάν μείντ μι λαφ…
(I don’t like the pictures in the video, but it’s the best version of the song I found on the Tube)
Discovered from: http://matadornights.com/a-death-metal-cover-of-super-mario-castle-theme/
Words cannot describe neither this song, nor this video…
Το τραγούδι ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα ψυχολογική μου κατάσταση, όχι, απλά είναι γαμάτο, γιαυτό το ποστάρω! 😛
Το γνωστό σύνθημα (δεν χρειάζεται σε -όνοι να τελειώνει, μπάτσοι-γουρούνια δολοφόνοι) μου φαίνεται εδώ και καιρό κάπως άκυρο. Βασικά, απο τότε που διάβασα την Φάρμα των Ζώων, του George Orwell. Το βιβλίο, όπως μπορεί ή και όχι να ξέρετε, είναι μία ευθύς αλληγορία στην Οκτωβριανή Επανάσταση και στο τι επακολούθησε, μέχρι τον Στάλιν: τα ζώα της φάρμας, καθοδηγούμενα απο τα γουρούνια, πατάσσουν την κακιά εξουσία των ανθρώπων για μία αυτοδιαχειριζόμενη φάρμα, απο τα ζώα για τα ζώα! Μόνο που σύντομα, τα γουρούνια γίνονται χειρότεροι απο τους ανθρώπους…
Τα γουρούνια ΔΕΝ είναι οι μπάτσοι. Τα γουρούνια είναι οι άνθρωποι οι όποιοι ελέγχουν τους μπάτσους σαν μαριονέτες. Και πέρσι, που ένας μπάτσος πυροβόλησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, αυτό δεν ήταν κίνηση γουρουνιού, αλλά ηλιθιότητα του μπάτσου… Δεν φταίει η δημοκρατία, ή το σύστημα, για τον τυχαίο ανθρώπινο παράγοντα ο οποίος μπορεί να πονοκεφαλιάσει τα γουρούνια και να δώσει ακόμα περισσότερη τροφή σε όσους στρέφουν τα πυρά τους προς αυτούς και ΟΧΙ στα γουρούνια.
Στην Φάρμα των Ζώων, τα σκυλιά είναι αυτά τα οποία προστατεύουν τα γουρούνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι μπάτσοι είναι τα σκυλιά. Τα ίδια όμως είναι εκπαιδεύμενα για να κάνουν ακριβώς αυτό. Ποιό είναι το παράπτωμα τους; Απο την άλλη, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να στοχεύσεις τα πραγματικά γουρούνια, τα οποία πλέον δεν ήταν όσο εμφανή όσο ήταν ο Στάλιν; Είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλομέτοχοι, οι άνθρωποι που ελέγχουν τα μέσα… Άνθρωποι αφανείς, οι οποίοι κάνουν ακόμα και τους τάχα πολιτικούς “ηγέτες” ό,τι θέλουν πίσω απο τα παρασκήνια.
Οι μπάτσοι δεν είναι παρα το χέρι, το εκτελεστικό όργανο της εξουσίας… Είναι εκεί για να μισούμε αυτούς και όχι την πραγματική εξουσία. Ποιά όμως είναι, εν τέλει, η πραγματική εξουσία;
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ;