One of SW’s best – I’ll never get tired of saying the same thing for most of his tracks because they are! I even posted this in A Collection of Great Depressing Music but thought it deserved its own little dedicated tidbit. I love this looming then apocalyptic dread and the lyrics; 21 days to the end of the world/consciousness shift/something important, never forget!
What seems so real today, will soon enough become The thing you’ve always craved, surely now I’ve become (the way I hear it: The fear you’ve always craved, will sure enough become — Wilson often makes his lyrics easy to mishear on purpose)
1. Βάλτε το OST του Lola Rennt (Τρέξε Λόλα Τρέξε) στο MP3/iPod/κινητό σας.
2. Αν δεν το έχετε ήδη, αφιερώστε ένα λεπτό στο να νιώσετε ντροπή για το απαίσιο γούστο σας στη μουσική. Κατεβάστε το για να λυτρωθείτε και επιστρέψτε στο βήμα Ένα.
3. Πηγαίντε κάπου που άνθρωποι γενικά τρέχουν ή κάνουν jogging (για μένα το άλσος της Νέας Σμύρνης δίπλα στο σπίτι μου).
4. Βάλτε το παρακάτω κομμάτι (το Running One και Three επίσης δουλεύουν):
5. Αρχίστε να τρέχετε κόντρα στην γενική αόριστη κατεύθυνση των αθλούμενων.
6. Παρατηρείστε τα χαζά απορημένα βλέμματα όσων σας βλέπουν να τρέχετε κόντρα στο ρεύμα χαχανίζοντας δυνατά.
There I was sitting with Mordread, listening to music on Youtube, him playing Curiosity and me looking up stuff on SCP after we played the game (great idea and SCARY AS HELL, must look into it more — I know I’d never discover such a thing on my own) when I randomly click on a video that piqued my interest. Enter Diablo Swing Orchestra; can you imagine metal with trumpets and some cello ever sounding good? Well it does. A lot. A whole lot. This is a great discovery — once again, chance leads to things much greater than purposefully looking for new music!
24/3/2015 EDIT: Here once stood King Crimson – Epitaph
Listen… imagine people being manipulated, going through lives of enslavement, being tortured or dying of as a result of inequality, killing or allowing the future of their unborn to… Oh just listen and you can very well have depressing pictures of your very own. This is a post that wants to inspire you, OK?
Also, post your own collection of great depressing music. Let’s make a circle of artistic comradery in our silent expressional misery.
Το Animasyros μπορεί να έγινε πριν ενάμισι μήνα σχεδόν όμως μόλις τώρα βρήκα την όρεξη να συνθέσω ένα ποστάκι για τα ωραία πράματα που είδα εκεί. Ίσως να είναι επειδή αυτές τις μέρες βλέπω πολύ animation! 🙂 Περιλαμβάνονται ταινίες πρωτοεμφανιζόμενες, συμμετοχές στο διαγωνιστικό αλλά και επιλογές από αφιερώματα. Ετοιμαστείτε να σας κάνω τον browser σκατά!!
Silhouette animation με ξεκάθαρο οικολογικό μήνυμα και περιβάλλοντα που θυμίζουν video game – με την καλή έννοια. Από την Ισπανία με αγάπη και guay factor.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο στρεσαρισμένους; Πολύ πετυχημένο.
Σε έναν κόσμο όπου αντί για κεφάλια όλοι οι άνθρωποι έχουν γραμμόφωνα και τηλέφωνα, κατα τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ο ιάπωνας γραμμοφωνο-κέφαλος πιανίστας πρωταγωνιστής πάει στη Βενετία για να σπουδάσει σύνθεση μαζί με τη γάτα του που παίζει όμποε και γκο (!). Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο για να σας πω ότι αυτή η ταινία μου κέρδισε την καρδιά. Είναι και από την Αυστραλία, μπουτουγού. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα να υπάρχει ολόκληρη κάπου εκεί έξω…
Stop-motion με ένα ψάρι-τενόρο που θρηνεί τον επερχόμενο του χαμό στο τηγάνι. Πρώτο βραβείο στο Animasyros 5.0.
Seven days in the Warsaw ghetto. Ο τίτλος τα λέει όλα.
Άλλη μια παραγωγή εξ Δανιμαρκίας. 12 ζωγραφιές τη μέρα (1 δευτερόλεπτο κίνησης) για τρία χρόνια. Απίστευτη ιδέα!
Paths of War. Εξαιρετικό 3D το οποίο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μικρό σε διάρκεια. Αξίζει σίγουρα πάντως να το δει κανείς — απλά πείτε μου αν έχετε δει καλύτερα animated dogfights.
Στις προβολές όλοι το βαρέθηκαν αυτό εδώ — λογικό, αφού δεν είχε υπότιτλους και λέει την ιστορία ενός τύπου που αναπτύσει κάποιου είδους εγκεφαλική διαταραχή. Τρέχα γύρευε, πού να καταλάβουν… Από τις πιο συνταρακτικές ταινίες που έχω δει, από αυτές που καταφέρνουν να σε βάζουν για τα καλά στο μυαλό ενός ψυχασθενή που μέρα με τη μέρα χάνεται και περισσότερο — and what a disturbing experience it was indeed (μεταφραστές, think fast: disturbing ή unsettling στα ελληνικά. Δεν μπορώ να βρω κατάλληλη λέξη) . Κανονικά, είναι μεγάλου μήκους (κοντά ~60 λεπτά) αλλά αξίζει. Συνέντευξη με τον Don Hertzfeld εδώ.
Παλιό (1994) αλλά διαχρονικό. Δεν το ήξερα πάντως. Είναι από αυτά τα «σας προκαλώ να μην γελάσετε βλέποντας το». Εμπρός, σας προκαλώ. Δείτε το και προσπαθήστε να μην γελάσετε.
ΚΑΙ σε αυτό σας προκαλώ να μην γελάσετε. Αλλά αυτό είναι ένα αποσβολωτικό, καταπληκτικό μείγμα cyberculture, καφρίλας, political incorrectness στο φουλ, αυτοπαρωδίας και ευρηματικού randomness (καινούργιο challenge για τους μεταφραστές που μπορεί να μας διαβάζουν, αυτή η λέξη). Όχι για όλους.
“Based on a true story”, είπε σε όλους μας ο Patrick καθώς μας απευθύνθηκε στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου (και μετά τον γνώρισα και στο afterparty. Και μπορώ να τον καταλάβω, γιατί κι εμένα όλη αυτή η ιστορία μου φάνηκε γνώριμη… πολύ γνώριμη…
Το Handshake και το Drink να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένα στο χέρι. Κι εδώ υποκλινόμαστε και λέμε, φίλε, όταν μεγαλώσω και γίνω animator, θέλω να κάνω τα παιδιά σου, θελω να μου δείξεις την τέχνη, θέλω να συνεχίσεις να είσαι το mancrush μου, oh forget it!
Και τέλος αυτό για το οποίο παραμίλαγα:
Ο τύπος πήγε από τη Λισαβόνα στις Αζόρες και έφτιαξε φιλμάκι animation βασισμένο στα σκιτσάκια που έκανε στο σημειωματάριο του. Το τρέιλερ απλά δεν φτάνει, όπως και για πολλά από τα παραπάνω, να περιγράψει το μεγαλείο. Όχι μόνο Ταξιδιώτης με Τ κεφαλαίο και εραστής της περιπέτειας αλλά και καλλιτέχνης. Πολλά θα είχε να πει για σένα ο Nietzsche, αγαπητέ δημιουργέ.
Dramatic representation of 2012 Greece (I’m tempted to say Athens). Good direction and photography, kind of corny at times, even when the subject is very dramatic indeed… still good though.
If you want an existing state that’s more like Oceania than any other, look no farther than North Korea, at least as far as complete control on the population’s lives and the adoration of a leader and a banner go. The videos are literally awesome: they are awe-inspiring.
You should definitely watch these two films if you want to see the human side of the immigration problem and get another perspective than the dominant racist, xenophobic, simplistic and short-sighted ideology and rhetoric.
Immigrants are streaming into Greece looking for a better future, abandoning their own countries because it is impossible for them to live in them anymore — a decision many Greeks, young as well as old, are too considering at this moment. It is not Greece they are after specifically, it’s the European dream. Much to their dismay, Greece not only proves not to be much of a hospitable place at all (hello, Χρυση Αυγή), it actually forbids immigrants to leave for other EU countries and in may cases go back to where they came from; this is in accordance with the Dublin II regulation which states that individual member countries are responsible for examining applications for asyllum by immigrants. This of course puts Greece in a dire situation compared to, say, Germany or Denmark, since of course it’s situated at the very borders of the EU and has to take care of countless more people.
Wouldn’t it be great if in a spirit of solidarity every member state had to take care of its fair share of the immigrants that land in the union’s borders? Now there are 4, maybe 5 countries that take in the most people. This sum divided by 27 would make things much more manageable. But is manageabality the desrired outcome? Is solidarity a desired stance? Apparently not.
Bottom line: it’s not the immigrants’ problem — we live in a globalised environment and no-one can control or pretend to limit the movements of entire populations: it’s the official European migration policies that smell of foul injustice and Greece’s willingness to follow them. Of course it would: these policies are perfect for creating collective scapegoats; scapegoats it has conveniently found in the faces of the hundreds of thousands of immigrants.
At this point in time, with Greeks deep in economical, political and ontological crisis, politicians knee-deep in shit but still doing their best to bring the country to an even lower point for their own questionable boals, and Europe having targeted the PIGS as responsible for a systemic problem, BOTH the Greek status quo and the European elites benefit from creating a targeted, marginalised, unsustainable immigrant influx. If you have lots of immigrants, impoverished and humiliated on a daily basis, you have the perfect mix for crime and insecurity to rise which in turn breed hatred within the resident population; just the right conditions for people to avoid seeing the real problems and point fingers away from the real culprits. It’s a win-win situation for all but the citizens and the immigrants themselves of course.
As long as Greeks point their little fingers to the immigrants, conveniently blame them for everything and anything, claiming back the moral and racial superiority which were the only contributors to the self-respect which was robbed from them, and avoid looking at the reality which has been put in place by the government and the EU, the problem will only get worse. As long as Greece itselfhappily remains a scapegoat for all of the EU’s planned and structured abnormalities and injustices, there won’t be a solution. In fact, you should keep in mind that some “solutions” to problems are designed precisely in order to not end but prolong or even intensify the problem they’re supposed to rectify.
Unless, of course, we get the SURPRISE! Mihaloliakos so chillingly promises us in the second video were he ever to come to power (skip to 48:50). This was before Golden Dawn became a parliamentary party, mind you. Before a lot of the disgusting developments of recent months.
So, apparently, having more than a single partner is a real thing. I’m all up for being with many people at once if everyone involved is cool with it (which is, understandably, a rare occurrence); however, having everyone meeting up and living under the same roof is to my eyes another matter entirely! It would multiply the difficulty level by a factor of ten! Whatever, if they can work it out, I guess there’s still hope in the world that people can look at love and relationships a little bit differently.
