Θέλω να κάνω τη μεγαλύτερη εκκαθάριση έβερ. Να χαρίσω παλιά ρούχα και αντικείμενα τα οποία πιάνουν χώρο, βιβλία που δεν διάβασα ποτέ και ούτε πρόκειται, επιτραπέζια που δεν έπαιξα ποτέ και ούτε πρόκειται, να πάρω την γενναία απόφαση και να πετάξω (μερικά τουλάχιστον, όσα έχω τα καρύδια να αφήσω) χαρτάκια, σημειωματάκια και τέτοια τα οποία κράταγα για συναισθηματικούς λόγους που είχα ξεχάσει ότι τα είχα, και γενικά να ξεφορτωθώ πράγματα τα οποία πιάνουν χώρο και κρατάνε μέσα τους ένα κομμάτι του παρελθόντος – για καλό και για κακό. Ήδη αυτές τις μέρες πήγα στον Σκόρο και άφησα παλιούς ευρωπαϊκούς σιδηροδρομικούς χάρτες από την εποχή του InterRail και της Ολλανδίας, κάρτες Χάρι Πότερ που άντε να είχα παίξει μια φορά με τον Τζιμ τον Τούση, κάποια πουκάμισα και… έναν ξύλινο σταυρό.
Κι άλλες φορές έχω κάνει τέτοιες (μικρές θα έλεγα) εκκαθαρίσεις αλλά αυτή τη φορά ήταν τα μουσικά CD μου τα οποία έχω μαζέψει εδώ και τόσα χρόνια που πέρασαν απ’το κόσκινο. Τα περισσότερα έχω απλά χρόνια να τους ρίξω μια δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον -όπως οι περισσότεροι μας πλέον- να τα ακούσω, οπότε ήρθε η ώρα να τους πω αντίο.
Κάποια από αυτά τα αγόρασα στον εαυτό μου, κάποια δεν θυμάμαι πως έπεσαν στα χέρια μου, κάποια μου τα δώρισαν παλιοί φίλοι και γνωστοί… Είμαι ευγνώμων για τις ευχάριστες ώρες που μου χάρισαν και ελπίζω να μπορέσουν να τα απολαύσουν και άλλοι.
Ιδού η λίστα:
Αυθεντικά:
Rush – Moving Pictures
Rush – 2112
Universal Master Collection – Classic Anthrax
Train – She’s On Fire
In Flames – Soundtrack To Your Escape (+Bonus DVD)
Nirvana – Nirvana
Opeth – Ghost Reveries
KoRn – KoRn
KoRn – Follow The Leader
Natural Dreams – Natural Guitar
Nightwish – Oceanborn (γερμανικό εξώφυλλο)
Mick Jagger – Primitive Cool
Re-Rewind To Garage City
Iron Maiden – A Real Live Dead One
Dire Straits – Brothers In Arms
Hawkwind – Epocheclipse (The Ultimate Best Of)
Euphoria – Mixed by PF Project
Stratovarius – Elements Pt.1
Ocean – Eloy
Age of Mythology – Collector’s Edition (το ανακάλυψα στα CD μου και θα το χαρίσω σαν CD)
Age of Empires – Collector’s Edition (παρομοίως. Τέτοια εποχή, πριν 12 χρόνια σε έλιωνα εσένα…)
Age of Mythology OST
Αντιγραμμένα
Def Leppard – Pyromania
Twisted Sister – Stay Hungry
Cyan – Medieval Tales
Kong in Concert (2CD)
Happy Fest (ινδουιστική μουσική)
Rainbow – Rising
Phil Collins – Serious Hits Live
Albanian Hip-Hop Rap Collection
Nightwish – End of Innocence
Nefilim – ZOON
Fragile Vastness – Tribute To Life
The bus was filled with valenki, maracas, kanteles, hats with earflaps, cameras and kids from the Doroga youth union. They were the participants of a project called “Creative photography in the Finnish wilderness”.
Nobody felt like sleeping the first night. So our group organized a music party with wooden spoons, rattles and maracas. The international audience was thrilled! The Greeks and the Finns were awake as well. The next day the camp was launched leaving no time to sleep at all.
Each participant had to make up a story on any topic. Henna and Sanna from the Steering group helped the participants do it.
Henna, a professional photographer, spoke about basic principles of working with a camera and helped writing a storyline for series of pictures.
The most important thing is to convey your own feelings and emotions but make it understandable to the audience – Henna said.
Sanna taught everybody how to observe face expressions and gestures of other people, nature and how to concentrate on own feelings.
The harder the work, the better the fun afterwards. Recreation was planned as well. The National park Koli met us at the third day with 300-meter rocks. The park turned out to be perfect for photo shoots.
For the last days of our stay we canoed to the other side of the Pielinen Lake to a place called Ellu. This journey was the most exciting of all. Both experienced canoe riders and newbies were canoeing together.
When we arrived to Ellu, a delicious lunch was already waiting for us. After that Sanna held a traditional observation training, where participants form couples, one partner closes his eyes and the other one watches him for 5-10 minutes trying to capture the slightest movements and face expressions.
This training is useful for those who take pictures and for the models, it helps them both relax and focus on own feelings. Due to this exercises pictures turn out relaxed and natural – Sanna quoted as saying.
After the training everybody went on with their business: some took pictures, and some just enjoyed beautiful Finnish landscapes. In the evening we went to the sauna and jumped in the lake, we also taught the Greeks how to bathe with sauna switches. They loved it!
The next day we set off back home. We had to finish our stories, chose the music and voice over. Half of participants hadn’t come up with their ideas yet. But then a miracle happened – each of us prepared beautiful short films about our thoughts, feelings and desires. Some were more professional, some – more personal. But most importantly – they were all very different.
At the final presentation of videos we all felt united due to overwhelming amount of emotions. It didn’t matter whether you were Greek, Russian or Finnish. Each told about the most important and personal things.
In the evening before departure we gave our new friends pins of the Doroga union to remember us by, and of course, we invited them to Karelia. The Greeks already promised to come.
Besides beautiful pictures, we gained experience of organizing international camps. The Doroga youth union is a participant of Matka.ru project. According to the action plan, in a year a new youth center will be constructed in Matkachi. And it will be our turn to organize camps. Lessons learned from the Hyvarila will come in handy.
Many thanks to all participants and especially to the volunteer Steering group – Henna Middeke, Sanna Valkepaa, Magdalena Wollhofen, Karina Sitnik.
Special thanks to the Youth in action EU program that funded the project “Creative photography in the Finnish wilderness” and to the international secretary of the Hyvarila Maija Eskanen who contributed significantly to the project application.
Natalya Yalovitsyna
Not feeling very prosaic at the moment so I’ll keep it short, sweet and interesting:
You must absolutely try going into a sauna and then jumping in semi-cold water. I’d done it once before, that is when I was in Denmark. Don’t be afraid of revealing your junk, breasts and/or “imperfect” body to others. First, they don’t care about your body as they’re too busy being embarassed of their own one and second, it’s just not worth it worrying too much about it compared to the feeling of freedom you are left with.
Who would have thought that eating ants may not be that bad after all? Have a look at this video I made. I wish I could show you the rest of the videos everyone made back in Finland, but neither do I have them nor is this the best place to do so.
Imagine meeting someone who looks like he could be a member of the Russian mafia and then, on the last day, he makes a video for his girlfriend back in Russia, in which he has pictures of the crocodile plushie she gave him in all the places he visited while he was in Finland. Yeah. Stereotypes you say?
The sun set at 11pm and came up around 3am. In the meantime it never went completely dark. It was awesome.
Most participants took more and better photographs than I did, but I don’t really care; as long as I have them next to mine, to look at, remember and smile, .
At the end of the day, it’s all about the people. This trip had that part covered. I’m thankful to everyone who made this experience special and another episode in space and time I’m happy to have with me. Daphne and I agree: Karelia will see our faces again.
Κρύωμα – μετά από ταξίδι, δεν τρώμε παγωτά ή δεν πίνουμε κρύα πράγματα τουλάχιστον για 3 μέρες μετά! Και ας μου εξηγήσει κάποιος τελικά: κάνουν ή δεν κάνουν τα κρύα όταν είσαι κρυωμένος; Κοινώς: φραπέδες και παγωτά ή μόνο τσάγια με τζίντζερ, λεμόνι και μέλι και ρακόμελα;
Σπάσιμο αμφορέαστο μπαλκόνι από κλίση της καρέκλας προς τα πίσω – για άλλη μια φορά… προσέχουμε πού πάμε ή προς τα που γέρνουμε, ειδικά όταν έχουμε φορά προς τα πίσω! Να’ναι καλά η κόλλα που έρχεται σε δύο σωληνάρια την οποία πρέπει να τη συνδυάσεις από τα περιεχόμενα τους και γίνεται σκληρότερη και από πέτρα. Τώρα ο αμφορέας τουλάχιστον, με τα ραγίσματα και τα ψεγάδια του, φαίνεται περισσότερο «αρχαιοελληνικός!»
Boarding pass – το τελευταίο, από Istanbul προς Αθήνα, το πέταξα στα σκουπίδια, και μετα ψαχνόμουν γιατί μας το ζήτησε η Maggy. Τσέπωσε ο δικός σου την αποζημίωση για το ταξίδι στην Φινλανδία και λέει, «ε, δεν χρειάζεται να κρατήσουμε αυτό το σκισμένο χαρτάκι!» Με φοβίζει το ότι μπορεί αυτή να ήταν όντως η υποσυνειδήτη σκέψη που οδήγησε το χέρι μου να πετάξει, χωρίς πολλή σκέψη, άρνηση ή αμφιβολίες από τα κεντρικά, το χαρτάκι στη σακούλα. Το βρήκα μετά εκεί μέσα (ΕΥΤΥΧΩΣ δεν τα είχε πετάξει ακόμα η μαμ), αφού στην αρχή ήμουν σίγουρος ότι θα το είχα πετάξει κάπου σε κανέναν κάδο στο Ελ. Βενιζέλος, οπότε όλα καλά, αλλά το πάθημα μάθημα: κρατάμε όλα τα έγγραφα, έστω και για λίγες μέρες μετά· το να ψάχνεις στα σκουπίδια είναι ρίσκο, πώς να το κάνεις…
Κινητό στη θάλασσα το οποίο ΑΚΟΜΑ δεν έχει στεγνώσει, όσα μπάνια με αλκοόλ και όσες ολονυχτίες σε ρύζια κι αν του έχω προσφέρει – κι ας το βούτηξα χωρίς ανοιχτές εισόδους αυτή τη φορά που ήρθε σε επαφή με το νερό. Τους αχινούς θέλαμε να δούμε ρε παιδιά, όχι τους τρεχάτους, τους άλλους που περιμένουν να τους πατήσεις! Τίποτα δεν είναι πραγματικά αδιάβροχο τελικά.
Χάνοντας το Before Midnight – Σάββατο, η μικρότερη νύχτα του χρόνου (σχεδόν), πανσέληνος (σχεδόν), μια τέλεια ζέστη, στον «καλύτερο κινηματογράφο του κόσμου» (σύμφωνα με το CNNgo), μια ταινία η οποία έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές ΚΑΙ είναι γυρισμένη στην Ελλάδα από Έλληνες παραγωγούς με αστέρες του Χόλλυγουντ. Και μετά αναρωτιόμασταν με τη Δάφνη γιατί η ουρά φαινόταν από τον σταθμό του Ηλεκτρικού. Τελικά την είδαμε άλλη μέρα. Να τη δείτε. Και, για όνομα του Θεού ή οποιασδήποτε άλλης (υπερ)φυσικής ύπαρξης σας εκφράζει, δείτε πρώτα το Before Sunrise και το Before Sunset, Αποφύγετε το λάθος πολλών όσων το είδαν χωρίς να έχουν ιδέα για τις προηγούμενες ταινίες και γι’αυτό τον λόγο του έβαλαν αρνητική κριτική. Ευχαριστώ.
Στήνοντας πάγκο κατα τις 5 ή ώρα το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς για να χαρίσεις πράγματα που δεν θέλεις πια σε περαστικούς – κακή ώρα. Οι άνθρωποι βγαίνουν μετά τις 7. Θα μου πείτε, «κοινή λογική δεν έχεις;» Ελάτε τώρα, κάνετε λες και δεν με ξέρετε. Το xariseto.gr δουλεύει άψογα, πάντως.
It’s been news for some time now that I’ve started working for Spotted by Locals, but seeing that I just finished my first round of articles and that I had neglected to post about it until now, I thought that this would be a good time to share the links to my work.
Spotted By Locals is a site whose ideals and goal are rather self-explanatory: have locals from all over the world write about their favourite places in their hometown and help make them known to people who have never visited before. It’s a decentralised travel guide to the awesome places, aiming for the sense of familiarity and wonder you get when you CouchSurf with someone and they show and take you to all the spots they love in their city.
My first contact with them was when I wrote them last year applying to be a Spotter. Back then they politely refused my offer, telling me that they were not in not need of any new ones but reassuring me that whenever they’d require fresh blood they’d contact me. So they did: in March I received an e-mail from the couple running the site, Sanne and Bart, in which they were getting back to me on my application. I did a test article, they seemed to like it and sure enough, next thing I knew, I had become a Spotter!
My main starting obligation as one was to post 20 articles within 6 weeks, a goal I reached just yesterday (right on time too). Here are the links for these first 20 articles.
Todas las personas (ambas) que leen mi blog deben saber que ya no escribo muy frecuentemente de las novedades de mi vida, lo que hago en mi vida cotidiana. Pues ahora tengo ganas a escribir tal algo que no creo que haya hecho desde hace mucho tiempo.
Una de las razones que escribo en español para este post es que en algo menos de 2 semanas tendré mis examenes en el Instituto Cervantes para el diploma B2. Durante todos los vacaciones del Pascua estudiaba por hacer examenes del instituto antiguas o hacer de nuevo las examenes que ya había hecho. Además, ahora veo el Juego de Tronos desde la primera temporada con sutítulos españoles para hacer práctico (qué mucho me encanta esta series — al mismo tiempo veo todos los episodes nuevos, es una ceremonia semanal).Cuando estaba junto con mi preciosa Dafni en Lutrá, mi casa de vacaciones a cerca de la ciudad de Córintos, jugaba en mi Wii que había jaqueado (jajaja) juegos en español como Pokemon Gold, Beyond Good and Evil y Metroid Prime Trilogy (eso en alemán puesto que las exámenes por él están acercando también…) Debo decir que es increíble que la consola sea más útil ahora que la he jaqueado. Puede jugar todos los juegos antiguos de los ’90 incluso juegos de GameCube y PSX. Por supuesto es también posible jugar títulos propios de Wii que has descargado. Mi Wii que me quedaba inútil durante mucho tiempo ahora está listo para todo! Es muy fácil hacerlo y lo recomendaría a todos. Simplemente busque por Google “how to hack my Wii“. Sigan el metodo de Letterbombing. Es pana comida, les sorprenderán. Y creo que todos nosotros sabemos como bueno y útil es aprender un idioma nuevo a través de los videojuegos y las películas.
Teníamos otras experiencias importantes allí pero no voy hablar de ellas. Todavía no. Quizás un día pueda explicar todo lo que viví.
Otra novedad es nuestras preparaciones para las representaciones teatrales del mes próximo. Tenemos hasta cuatro pruebas cada semana y se ha llevado ser bastante cansado. Sin embargo, estoy muy ilusionado con nuestras esfuerzas y lo que vamos a presentar a nuestros espectadores. Aquí tienen una cadena para nuesta página de facebook.
Bueno, esto es todo por el momento. ¡Pronto escribiré más cositas de todo lo que está sucediendo en mi vida!
This looks like it could have been made -at a basic level at least- in Extending Perception, Extending Action from last July. *sigh* What beautiful memories. I haven’t really posted here about that, have I? About that and the whole Academy of Fine Arts and my rejected application for the Digital Arts MA last autumn? I already feel a kind of perverse nostalgia about the time when that window seemed momentarily open. I’m content with how things have unfolded so now worries, though.
Back to Soundself:
Antichamber is pretty good and the sound design is decent too. I’m looking forward to this, so much so that I wanted to contribute to their Kickstarter, something that I’ve to date never done before. Too bad having to say goodbye to ~€280 for German + Spanish B2 exam fees today and the €4 left in my bank account don’t exactly help. No complaints here either. Just saying.
“The youth exchange “I SEE GREEN” is a 10 days youth exchange aiming at raising awareness of 30 youngsters, youth leaders and volunteers of 6 countries (Netherlands, Croatia,Romania,Greece,Latvia and Poland) on environmental education with the use of audiovisual media as a tool.”
So I went to the Netherlands, took part in I See Green and I had a fantastic time. So good was it that not only do I want to participate in as many similar programs as possible in the future, I regret having missed opportunities to do so in the past.
It is very hard to convey in words what happened in Ommen. Those 10+2 days were very “experiential” and a big part of what made them special was the bonding that was powerfully, creatively and disruptively (but in a good way) built up between us by the team leaders, the inside jokes that quickly emerged among us and countless other things that really mean little to anyone but us roughly 30 people that took part. It felt like we were all apprentices in this cult’s ceremonies, cut-off from the rest of the world, staying in that old house in the middle of nowhere for the Netherlands’ standards. That closeness was what made it special.
For example, I will never listen to this song the same way:
(trust me, use loud music if you want people to be in a room on time)
I feel I met people that I’d make good friends with, but once again, just like the ones I made in Denmark, these are relationships that are destined to be long-distance from the get-go. Still, all is well. Matija, Karla, Agita, Marian, Vaggelis, Elisavet, Panagiotis, Dimitra, Sofia (it was a more or less Greek-dominated team), they stood out for me. I don’t want to exclude the rest of the participants of course; everyone has their own special place in my mind for their own reason, be it Stephanie for teaching me dance moves, Jakob for his perfect impersonation of Rose from Titanic (we remade one of the scenes from the movie as part of one of our assignments), Darius for his humour, wit and very special accent, Dede for reimagining what milking a cow can mean, Ioanna for her special Uno rules and one of the heaviest but loveable Greek accents EVER, Edgars for his remarkably bad English but him being even more likeable because of it, Ola for her studying Japanese late into every evening with remarkable dilligence, even when everyone was in altered states around her dancing around her or jumping on the trampoline outside…
Of course, this (try to spot me in both scenes):
After we had to unlearn part of what we had been learning a whole lifetime, our final assignment was to make a video that would promote awareness on an enviornmental issue of our choice. My group had a struggle with the concept (like always in I See Green, we were purposefully given very short deadlines in which we had to come up with our ideas in order to think less and do more); we scrapped two ideas in the process and for good reason: the stage for one of them could easily pass off as the backdrop for an amateur porn movie to the unsuspected passer-by. Panic crept to us slowly but surely in the few hours we had to have something prepared — and it wasn’t the first time we were caught unprepared in the program; in fact most assignments in I See Green we had to have ready in timespans measured in half-hour increments. What we ended up doing though we’re really proud of. We created 5 funny social awareness shorts and then combined them into one for easier presentation and shaing. Enjoy.
This is the message you’ll most likey take from video and blog post below. But please, let it not be just that. Make it be the motivation I got from it, the call to be fearless in front of the unknown, for it is only that that you are afraid of — all of the rest is just in your pretty little head.
I, for one, am leaving for the Netherlands for a few days. Take care and heed those words. Don’t be the one who regrets.
Πριν μερικές μέρες περπάταγα στους δρόμους του κέντρου. Ήταν οι πρώτες μέρες της απεργίας του μετρό. Από όλους τους ικέτες, άστεγους και άλλους λιγότερο τυχερούς από εμάς που προσπαθούμε να τους αγνοούμε και να τους αποφεύγουμε, έπεσε το μάτι μου σε έναν συγκεκριμένο, ενώ περπάταγα την Πανεπιστημίου. Καθιστός και χουχουλωμένος στις κουβέρτες του, διάβαζε ένα τεύχος Μίκυ Μάους. Κοντοστάθηκα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν: αυτή θα ήταν ωραία φωτογραφία. Η σκέψη ήρθε πριν από τα συναισθήματα που θα με έκαναν να θέλω να την φωτογραφίσω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Ήταν όντως μια συγκινητική στιγμή. Η παιδική, αθώα ματιά στον κόσμο συναντούσε την απόλυτη σκληράδα, τη ζωή που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει το αντίθετο της αθωότητας. Ήταν σαν τη σκηνή από το Samsara – άλλη φορά θα γράψω για την υπερτατότητα αυτής της ταινίας και του Baraka, το οποίο πρίζω τους πάντες να δουν αλλά κλασικά έχουν τη δική τους λίστα στην οποία δύσκολα χωράνε προτάσεις, όπως έχουμε όλοι μας. Σε αυτή τη σκηνή ένας τύπος, μπρατσαράς, γεμάτος τατουάζ, έχει αγκαλιά ένα μωρό. Μια στιγμή, το βρήκα. Ο άστεγος και ο τατουαρισμένος πατέρας παίζουν με τις προσδοκίες μας: τι σημαίνει να είσαι άστεγος; Φανταζόμαστε, εμείς οι ένστεγοι, ότι οι άστεγοι πρέπει να μην έχουν ενδιαφέροντα και σκέψεις, αφού όλη μέρα πίνουν ή κοιμούνται ή ικετεύουν. Ή διαβάζουν παιδικά κόμικς. Ή ρεμβάζουν. Βλέποντας έναν τατουαρισμένο συμμορίτη ποτέ δεν θα περιμέναμε ότι θα μπορούσε να κρύβει μέσα του κάτι σαν… τρυφερότητα. Και αυτό μας είναι που μας κάνει εντύπωση στη σκηνή. Τα πράγματα που μας μένουν είναι αυτά που σπάνε τις προσδοκίες, και καθώς οι προσδοκίες και η κοσμοθεωρίες σπάνε, αφήνουν φως να μπει από αυτό το καλοχτισμένο αλλά καθόλου μελετημένο τοίχο που έχουμε χτίσει γύρω μας ώστε να βλέπουμε τη ζωή μόνο όπως θα περιμέναμε ήδη να τη δούμε. Το φως αυτό λέγεται νέες εμπειρίες αλλά το τείχος που το εμποδίζει δεν αργεί να ξαναχτιστεί, αν είμαστε τυχεροί τουλάχιστον θα είναι με καινούργια, φωτεινά τούβλα.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να κάνω ανάλυση του γιατί μου έκανε εντύπωση η συγκεκριμένη σκηνή, έστω κι αν μόλις το έπραξα. Τα γράφω γιατί το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, η πρώτη σκέψη, ήταν ότι η σκηνή θα ήταν μια ωραία φωτογραφία, και φυσικά όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να τα πει μια φωτογραφία χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις – κατα πάσα πιθανότητα πολύ πιο εύγλωτα. Ποιος καλύτερος τρόπος από το να απεικονίσεις αυτήν την αντίθεση, αυτό το «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και μόλις σας ανέτρεψα -έστω και λίγο- τα αρχέτυπα και τις εικόνες που χρησιμοποιούσατε για να βγάλετε νόημα από αυτόν τον κόσμο»;
Όντως, αν ήθελα να το κάνω αυτό θα ήταν ένας πολύ καλός και πετυχημένος τρόπος να το κάνω. Να βγάλω τη φωτογραφία. Όποτε σωστά το σκέφτηκα όπως κάθε καλλιτεχνική φύση.
Η δεύτερη σκέψη όμως που έκανα, η οποία ήρθε αμέσως μετά την πρώτη, πήγε τα πράγματα σε ένα τελείως άλλο επίπεδο: «γιατί; Γιατί θέλω να τραβήξω συγκεκριμένα τη δυστυχία/ευτυχία/καθημερινότητα ενός ανθρώπου; Ακόμα κι αν λέγαμε ότι κάνω τέχνη, μήπως το ότι είναι άστεγος είναι ένα στοιχείο το οποίο θα χρησιμοποιούσα για να συνεισφέρω στην αίγλη της φωτογραφίας αλλά και στο image μου (pardon the pun) ως αυτού που κοίταξε μέσα από τον φακό και πάτησε το κλείστρο; Έτσι θα έδειχνα ότι συγκινούμαι ή/και νοιάζομαι για τους χτυπημένους από την ανισορροπία του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε, τραβώντας τους φωτογραφίες είναι πολύ in και σου προσδίδει μια κοινωνική ευαισθησία γιατί έτσι δείχνεις ότι προσέχεις τους άστεγους και δεν τους προσπερνάς αδιάφορος σαν όλους τους άλλους. Ποια σχέση όμως με αυτόν τον άνθρωπο θα προκύψει, τον οποίο ουσιαστικά θα χρησιμοποιήσω για να τραβήξω ένα ωραίο και ενδιαφέρον θέμα – ας μην το κρύβουμε, για να πουλήσω συγκίνηση και μια “χαμένη ομορφιά στη μαγεία της στιγμής”;»
Δεν τον τράβηξα φωτογραφία. Ένιωθα πως θα τον προσέβαλα. Θα ένιωθε (έκ)θεμα. Θα ένιωθε πως το ενδιαφέρον μου για αυτόν θα άρχιζε και θα τελείωνε ακριβώς στο τί θα μπορούσα να κερδίσω εγώ από αυτόν ως «απαθανατιστής της στιγμής». Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι θα είχε δίκιο.
Η ηθική υπόσταση του να αφαιρείς τους ανθρώπους από το χρόνο και τον χώρο, να τους εξαπλουστεύεις και να τους δίνεις τη δική σου νοηματοδότηση και παράλληλα το ερώτημα αν δημιουργείται ακόμα και αν χρειάζεται να υπάρχει μια ανθρώπινη σχέση κατανόησης και σεβασμού ανάμεσα στο θέμα και στον φωτογράφο έχει απασχολήσει φωτογράφους πολύ πιο εμπνευσμένους από εμένα. Είναι βρίσκω ένα σωστό ηθικό δίλημα: πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που θα βρεθούν στη φωτογραφία μας σαν κάποιον με αισθήματα ή θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και ρομπότ, υποθετικά μιλώντας χωρίς αισθήματα ή απόψη σχετικά με το αν θέλουν να φωτογραφηθούν ή όχι;
Έφυγα χωρίς να πάρω φωτογραφία άλλα έγραψα αυτό το κείμενο. Πόσο διαφορετικό είναι κατα βάθος;
—
Σήμερα περπάταγα με την Ινές (^Ω^) στην Ερμού και πετύχαμε αυτόν τον τύπο.
Δεν δίνω γενικά λεφτά σε μουσικούς του δρόμου, άστεγους ή πρεζάκια. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί με ενοχλούνε με τη συχνά πλαστή μιζέρια τους. Μια βολική απάντηση είναι ότι έχω αναπτύξει άμυνες ώστε να μην τους «λυπάμαι υπερβολικά» και να τους δίνω κάτι πάντα, όπως ίσως θα έκανα αν έμενα και μετά την ενηλικίωση με την ατέλειωτη συμπόνοια που έχει ένα παιδί, αν ο κόσμος δεν με είχε κάνει πιο κυνικό και φοβισμένο τις περισσότερες φορές να νοιαστώ. Μπορεί να είναι μια ειλικρινής απάντηση αλλά δεν αλλάζει το γεγονός ότι τους αποφεύγω και κοροϊδεύω τον τον εαυτό μου λέγοντας του ότι είναι παράπλευρα θύματα μιας ανεξέλεγχτης για αυτούς κατάστασης, σαν τη θαλάσσια πανίδα γύρω από τα νησιά Μπικίνι τη δεκαετία του ’50, και ότι δεν θα πρέπει να τους αφήνω να με επηρεάζουν αρνητικά. Αν κάνουμε ότι δεν υπάρχουν, ίσως να καταφέρουμε μέχρι το τέλος της ημέρας να μην έχουμε φύγει από την κοσμάρα μας.
Σε αυτόν τον τύπο τελικά έδωσα 50 λεπτά, ξεκινώντας να σκέφτομαι τι ήταν αυτό που τελικά με έκανε να ανοίξω το πορτοφόλι σε εκείνη την περίπτωση. Μάλλον με κέρδισε επειδή με έκανε να νιώσω άνετα με την ιδέα ότι αυτό που πραγματικά ψάχνω είναι την επιβεβαίωση ότι ο κόσμος εκεί έξω είναι πραγματικά καλός, αισιόδοξος, αρκει να ψάχνεις την ομορφία σε κάθε μέρα, και όλα τα υπόλοιπα, κάτι που οι νορμάλ άστεγοι/μουσικοί του δρόμου απλά μου το καταπνίγουν. Ο άστεγος με τα Μίκυ Μάους μου άγγιξε την ίδια ευαίσθητη χορδή.
Ποια έιναι όμως η πραγματικότητα: αυτό που ο καθένας μας διαλέγει ως έκφραση της δικής του τέχνης ή όλες οι κοινοτοπίες από τις οποίες τρέχει μακριά; Μάλλον η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι από αυτές που κρίνουν την γενικότερη στάση σου προς την ζωή, όπως το αν προτιμάς τους σκύλους ή τις γάτες, ή αν πιστεύεις ότι τα μακροχρόνια σχέδια έχουν νόημα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν καμιά απάντηση δεν σου κάνει, κυρίως στις ερωτήσεις που θέτεις εσύ στον εαυτό σου. Και αυτό το λέω για καλό.
