REVIEW: NEVER LET ME GO

Never Let Me GoNever Let Me Go by Kazuo Ishiguro
My rating: 4 of 5 stars

Read this on my phone.

 

This book is quite remarkable. For more than half of it it gives off very few clues on what it’s all about, what these weird kids were doing cordoned off in a special school somewhere in a remote corner of an apparently alt-universe England. You go through their lives through Kathy’s -the protagonist’s- memories, which are incomplete, the possibility always hanging that her memory’s playing tricks on her. She says so herself. And if we don’t grow fond of the characters per se, it’s because there’s something terrible about them being left unsaid, politely ignored. It is something that makes people surrounding them, their “guardians” in that odd sub-space Hogwarts, cry when these children inadvertently show emotion and, say, sing and dance to Judy Bridgewater’s Never Let Me Go I’ve added above – a song that doesn’t strictly exist in our timeline, mind you. I’ll let you unfurl its story on your own.

The whole style of the book was reminiscent of Murakami. Is it a Japanese thing or is my mind playing tricks on me pigeonholing Ishiguro precisely on the basis that both authors are Japanese? But wait a second: more-or-less short and simple sentences, matter-of-fact, every-day situations, relationship- and memory-focused narrative… maybe it’s not just me.

Anyway. Once the secret of the book is revealed, just as matter-of-factly as anything else the characters might be talking about, the genius of Never Let Me Go is truly made clear; I can’t recall ever reading a story with less hand-holding on its central premise, such slow exposition and thus such complete suspension of disbelief. So I’m left here thinking that Its story is precisely what would happen if what’s true in the book was true in real life. And as a wanna-be writer of a similar kind of fiction, I can think of no praise more sincere.

View all my reviews

REVIEW: ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ

Μία εβδομάδα στο αεροδρόμιοΜία εβδομάδα στο αεροδρόμιο by Alain de Botton
My rating: 4 of 5 stars

Το Heathrow είπε στον Αλαίν ντε Μποτόν να μείνει μια βδομάδα στο ανακαινισμένο και ανανεωμένο αεροδρόμιο (ή μήπως ήταν καμιά καινούργια πτέρυγα; Βαριέμαι να τσεκάρω) και να γράψει, όπως είναι της μόδας να λένε πλέον και στο Amazon, «μια ειλικρινή κριτική» (“an honest review”). Ο τύπος, όπως συνήθως, όπως έχει κάνει στην Τέχνη του Ταξιδιού και στο Consolations of Philosophy (αυτά του κυρίου έχω διαβάσει) παίρνει πράγματα πεζά και τα αναπτύσσει μέχρι εκεί που δεν πάει, φτάνει στην καρδιά του θέματος. Σε μια απολαυστική πλατωνική στροφή, σαν να αγγίζει τον Κόσμο των Ιδεών έχοντας μόνο στη διάθεση του την Σκιά στον τοίχο της της Σπηλιάς. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα να φτάνουν στο γενικό από το ειδικό τόσο δεξιοτεχνικά χωρίς να αφήνουν από τα μάτια τους τις λεπτομέρειες του συμβάντος ή του θέματος στο οποίο έχουν εστιαστεί.

Δεν συμπαθώ πια τα αεροδρόμια όπως όταν ήμουν μικρός που όνειρο μου ήταν να μένω σε ένα, ακριβώς όπως το Χήθροου πλήρωσε τον κο Ντε Μποτόν να κάνει, όμως ο τελευταίος με τη γραφή του και με τις όμορφες φωτογραφίες του συνεργάτη του που συνοδεύουν το κείμενο με έκανε να σκεφτώ πως όσο ακόμα και το πιο τυπικά άψυχο μέρος όσο ένα αεροδρόμιο χρησιμοποιείται από ανθρώπους, τόσο οι ιστορίες τους, ο πόνος και η χαρά τους θα βρίσκει άλλο ένα κανάλι για να εκφραστεί και το άψυχο θα παραδοθεί στη ζωή. Αναγκαστικά. Και αυτό είναι κάτι το πολύ αισιόδοξο όσο ο κόσμος κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο άψυχος, γιατί πολύ απλά το άψυχο με το χρόνο θα σπάσει, σαν το μπετόν μέσα από το οποίο απλά φυτρώνει γρασίδι και φυτά και η ζωή επανέρχεται.

View all my reviews

REVIEW: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Λαογραφική ΟικολογίαΛαογραφική Οικολογία by Νίκος Σ. Μάργαρης
My rating: 4 of 5 stars

Ο Μάργαρης ήταν ο εμπνευστής και ιδρυτής του τμήματος Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αν αυτό σας λέει κάτι. Το βιβλίο του αυτό γράφτηκε περίπου τη περίοδο που πρωτοαντιγραφόταν το DNA μου, και όταν είπα στη μάνα μου ότι το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη ενός στεκιού στα Εξάρχεια, εκείνη μου είπε ότι το είχε ήδη και ότι τον διάβαζε πολύ κάποτε! Γεμάτο με σοφία για το πώς η οικολογία μπορεί να είναι πραγματικά μέρος της καθημερινότητας και όχι μια ψεύτικη σημαία. Το παράδειγμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό τώρα που γράφω αυτή την μικρή κριτική είναι σχετικά με τα χριστουγεννιάτικα έλατα. Θυμάμαι από μικρός να λένε οι οικολόγοι ότι δεν είναι σωστό να αγοράζοιυμε έλατα γιατί καταστρέφονται τα ελατοδάση. Σύμφωνα όμως με τον Μάργαρη, αγοράζοντας ένα χριστουγεννιάτικο έλατο στηρίζουμε την βιώσιμη καλλιέργεια ελάτων για αυτόν τον σκοπό, όχι την καταστροφή δασών, και ότι ο στολισμός των ελάτων είναι έθιμο το οποίο κάποτε απαντόταν και στην Ελλάδα, πριν τα καραβάκια απ’ ό,τι φαίνεται. Ποιος το ‘ξερε; Το ίδιο με την κοπή δέντρων για καυσόξυλα καθαρίζονται τα δάση, τα οποία χωρίς αυτόν τον καθαρισμό καίγονται ευκολότερα και μαζικότερα.

Σε παρόμοιο κλίμα, δεν είχα ιδέα για τιη σύνδεση της απώλειας των βελανιδιών στη Μυτιλήνη με την τεχνολογική πρόοδο στη χημική επεξεργασία στα βυρσοδεψία και την υπερβόσκηση και την ασθένεια που σκότωσε μεγάλο ποσοστό των κυπαρισσιών στην Ελλάδα. Άραγε υπάρχει ακόμα; Και όταν ο κύριος Μάργαρης έγραφε ότι τα μισά καρπούζια τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ απλά άνοστα και ότι τα σημερινά υβρίδια ή ξέρω ‘γω τι είναι πολύ ανώτερα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμογελάκι. Τι θα λέγανε οι σημερινοί οικολόγοι, όπως και σίγουρα αυτοί πριν 30 χρόνια, για μια τέτοια ύβρη; Αυτό κι αν σημαίνει σκέψη που δεν μπαίνει σε καλούπια!

Όλο το βιβλίο είναι γεμάτη τρυφερότητα και κοφτερή γραφή που ξεπερνάει τα όρια της οικολογίας που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα. Πόσο λίγο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το διάστημα όταν χρειάστηκε να κάνουμε τα μεγαλύτερα βήματα. Ο μόνος λόγος που δεν δίνω στο βιβλίο 5 αστεράκια είναι γιατί θα ήθελα να υπάρχει σε νεότερη έκδοση καλύτερα επιμελημένο: το μισό είχε απίστευτα ορθογραφικά, προτάσεις ολόκληρες που επαναλαμβάνονταν και τέτοιες παραβλέψεις που έκαναν τον κο. Μάργαρη να φαίνεται λιγότερο έξυπνος απ’ ό, τι είμαι σίγουρος ότι ήταν.

View all my reviews

REVIEW: ON HAPPINESS

Mark Manson on HappinessMark Manson on Happiness by Mark Manson
My rating: 5 of 5 stars

Get it here. If you don’t want to give out your e-mail address, wearing a peg leg, an eye patch and dying of vitamin C deficiency might work for you.

We’re very, very bad at judging what makes us happy.
No matter what happens, everything’s going to be okay.
Be creative. Be grateful.

Sounds clichay, but it’s advice I’d love to be able to keep in mind always. and to his credit, Mark Manson made it sound profound. It is, actually, and it takes skill to turn a well-meaning but worn saying into something usable. The guy writes well and he seems to have a knack for the self-development genre, as his best articles comfortably show.

How long was that little .pdf pf the book? 30 pages? Something like that. Read it. I hope it’s as good for you as it was for me. Even half that would be great. Won’t take you more than an hour.

View all my reviews

REVIEW: TAO TE CHING: A BOOK ABOUT THE WAY AND THE POWER OF THE WAY

Tao Te Ching: A Book about the Way and the Power of the WayTao Te Ching: A Book about the Way and the Power of the Way by Lao Tzu
My rating: 5 of 5 stars

This is an edition of the Tao Te Ching adapted by Ursula K. Le Guin.

I was tempted to end my review here and now so as not to break the perfection of the above sentence. It’s an edition made with affection, seriousness and awareness of the changing permanence that has led us people of the 21st century looking for guidance and wisdom in books set in the distant future (Le Guin’s novels) and in the distant past (this book).

Tao Te Ching adapted by Ursula K. Le Guin. It’s as good as it sounds and then some: in my mind the definitive version of this widely-translated ancient book of wisdom for the contemporary person.

View all my reviews

REVIEW: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμόΑπό την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό by Jorge Bucay
My rating: 3 of 5 stars

Πώς να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση μας: ένα σύντομο μνημονικό απ’ τον κύριο Μπουκάι:

Verdadero (πραγματικός/η)
Autónomo (αυτόνομος/η)
Limitante (οριοθέτης/ρια)
Orgulloso (περήφανος/η–με την καλή έννοια!)
Receptivo (δεκτικός/η)

Όλα τα αρχικά μαζί VALOR: αξία.

Βιβλιαράκι δανεισμένο από τον Γιάννη τον Καταζά το συμφάνταρο στη Σαμοθράκη, τον ωραίο τύπο που πήραμε μαζί άδεια για camping εκεί. Ο ίδιος ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το βιβλίο αυτό· εμένα από την αρχή μου κίνησε την περιέργεια το εξώφυλλο που είχε memes για να δείξει τις διαφορετικές συναισθηματικές και ψυχολογικές κατάστασεις και βρήκα ότι ήταν πετυχημένο.

Το βιβλίο ήταν βασικά για τις ενοχές, τον φόβο και τα όρια.

Δεν είχα ξαναδιαβάσει Μπουκάι και βρήκα ότι ο αφηγηματικός τρόπους που χρησιμοποίησε εδώ, που δεν ήταν άλλος από ένα πάρε-δώσε, μια συνεχής ερωταπάντηση με μια φανταστική ή και πραγματική—δεν ξέρω—γυναίκα με την οποία υποτίθεται είχε πιάσει κάποτε την κουβέντα, δεν με ικανοποίησε. Η γυναίκα έκανε διαφορετικές ερωτήσεις από αυτές που είχα εγώ στο μυαλό μου και έτσι συνεχώς είχα την εντύπωση ότι η συζήτηση έβγαινε εκτός πορείας. Όταν κατάφερνα να συντονιστώ πάντως με τον οιρμό είχε ενδιαφέρον και βρήκα ότι οι συμβουλές του, αν και τώρα μήνες μετά δεν θυμάμαι και πολλά (εκτός από το αρκτικόλεξο που έγραψα στην αρχή) εκείνη τη στιγμή που φαινόντουσαν σωστές.

View all my reviews

REVIEW: Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένοςΗ τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος by Arthur Schopenhauer
My rating: 3 of 5 stars

Δανεισμένο απ’ τον φίλτατο Τοπούζογλου.

Βασικά πήρε του Σόπενχαουερ ολόκληρη τη ζωή για να καταλήξει στο ότι η ευδαιμονία, η απόλαυση σε καθαρά επίπεδο αισθήσεων είναι απατηλή—μόλις κανείς φτάσει εκεί, γρήγορα επιστρέφει στο baseline επίπεδο του «τι κάνεις; καλά μωρέ»—το οποίο σαν συμπέρασμα είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχα δει σε ένα Ted Talk σχετικά με την «επιστήμη της ευτυχίας» (αλλά και στο βιβλίο του Mark Manson που διάβασα πρόσφατα με τίτλο On Happiness) το οποίο και αυτό έλεγε ότι βασικά είμαστε πολύ κακοί στο να προβλέπουμε τι θα μας κάνει ευτυχισμένους και ό,τι καλό ή κακό μας συμβεί που αλλάζει τη διάθεση μας δεν είναι αρκετό για να μας κρατήσει για πολύ εκεί.

Εκτός αυτού όμως, ο κος Μουντρούχος στο βιβλιαράκι του αυτό επέμεινε αρκετές φορές στο ότι είναι πολύ πιο σημαντική για την εξασφάλιση της ευδαιμονίας σε βάθος χρόνου η αποφυγή καταστάσεων που μπορούν να απειλήσουν αυτό το baseline και να μας στενοχωρήσουν/βασανίσουν/καταθλίψουν. Για αυτόν—και συμφωνώ απολύτως—το πιο σημαντικό αγαθό το οποίο συνεισφέρει στην αποφυγή της κατάθλιψης και της στενοχώριας είναι η καλή υγεία, αφού μόνο με αυτή μπορούμε να απολαύσουμε την ευδαιμονία· χωρίς αυτή όλα φαίνονται στενάχωρα και η ζωή δεν μπορεί να είναι απολαυστική.

Οι παρατηρήσεις του κυμαίνονταν λίγο-πολύ σε αυτό το επίπεδο της πλάγιας απαξίωσης της ευτυχίας/ευδαιμονίας ως επιθυμητής κατάστασης και στην εστίαση στην αποφυγή της δυσκολίας και δυστυχίας ως πιο σημαντικής από την ίδια την ευτυχία.

Σημείωση: η μικρή αυτή έκδοση ήταν πάρα πολύ όμορφη και σωστή, με πλήρη μετάφραση όλων των σημειώσεων και παραπομπών. Τα συγχαρητήρια μου για μια καλή δουλεία στον Πατάκη.

View all my reviews

REVIEW: THE FIRST FIFTEEN LIVES OF HARRY AUGUST

The First Fifteen Lives of Harry AugustThe First Fifteen Lives of Harry August by Claire North
My rating: 3 of 5 stars

Caught it in audiobook format.

I was expecting something in the vain of Replay, the book that, so they say, inspired the movie Groundhog Day. In Replay, the protagonist goes over the same ~25 years again and again and lives the period between the ’60s and the ’80s countless times. Here, it’s the period between Harry August’s birth in 1918 and his eventual death in the ’90s of the same illness every time (I forget what it is) that goes over and over and over.

Clearly, if you cannot see the point of time-loop stories such as these, the premise might sound boring. And in the case of Harry August it did get boring at some point. I thought character development was rather shallow for all the lives they had gone through; yes, they, because—minor spoilers ahead—Harry isn’t the only person to have the gift of apparent immortality in his world. There’s a whole club of them, in fact, but at no point during the story did I feel as if the lives and storylines of the other characters really matter. To top it all off, the bad guy’s motive was very hazy and his relationship with Harry could have been more meaningful and intricate. It was an opportunity lost, especially at a point closer to the end of the book when everything, or so I thought, pointed to Harry having actually fallen in love with the bad guy. Claire North didn’t go through with that, though.

I realise it must be very difficult to write characters that are immortal in the conventional sense while managing to weave a narrative that makes them neither amazingly powerful on the one hand— still somewhat relatable—nor too much like a mere mortal in their wishes, desires and motivations on the other. Harry August and many of the book’s other special characters seemed to fall closer into the latter part of the spectrum above—they had all this power, yet could do so relatively little with it to break their curse of what the Buddhist would call samsara, the pains of (repeating) earthly existence.

What’s more, the world itself didn’t change almost at all between Harry’s different incarnations (if you exclude the plot-related accelerating technological progress), which disappointed me a lot since half the reason I read books like this is for the alternate histories and timelines that emerge. Replay, again, did a better job.

All in all Harry August was an okay book. I found Claire North’s rationalistic, deterministic, somewhat strict writing style enjoyable and quite fitting, and props go to her for writing a book such as this in her ’20s. Regrettably though it fell short in most other respects. It didn’t use its own material sufficiently well, I found.

In other words, I would recommend Replay before The First Fifteen Lives of Harry August if you want to read about a character who goes through time loops.

PS: I went back and read my review for Replay. I seriously remember I had enjoyed it more. Well if you look at that!

View all my reviews

REVIEW: INVISIBLE CITIES

Invisible CitiesInvisible Cities by Italo Calvino
My rating: 4 of 5 stars


Zenobia, the city on stilts.  Vitoriana first told me about this book and sung its praise by describing the mental picture of this city in particular.

Invisible Cities is another of those difficult-to-review books I’ve been going through lately, although perhaps “trudging through” would be a more accurate description. Another one enjoyed in audiobook format, too, and another one I couldn’t concentrate on and retain as well as I would have liked. I have walking, running, wandering through wheat fields, traversing rocky capes and enjoying less-or-more-than-imaginary landscapes in Samothraki to blame. Or it could just be my complete inability to focus on three things at a time—in this case my ears, my visible eyes, and my inner eye. It does sound just a bit too much, now that I mention it.

What I can say is that Invisible Cities turned out to be a very interesting idea of a book—or is it a book of an idea? Marco Polo visits Mongol leader, tells him of his travels to incredible cities far and wide—most of them named curiously similar to ancient-sounding Greek and Latin female names, some rather common in Greece even today—and proceeds to have deep discussion with the Mongol leader (sounds a bit oxymoronic as I’m writing it) on the nature of language, experience, travelling, story-telling… the general business of empire-ruling and noblesse.

Those invisible cities of Marco’s all have some distinctive fantastical characteristic: one’s buildings have no walls, the pipelines defining the cityscape; Zenobia, pictured above, is built on stilts (like Venice, just without the water—Venice, as Marco Polo’s hometown, also plays a rather central role in this book, perhaps as the archetypical invisible city bar none, just as big a mystery to Kublai Khan as the rest of this book architectural and cultural urban menagerie); another still is a meeting place for merchants who trade stories instead of wares. One city is special in that all visitors remember it perfectly just by visiting it once, while another is its visitor’s memories of it. And so it goes.

Invisible Cities is highly structured yet defies usual narrative conventions; it is abstract, exploring imaginary realities through the kind of what-ifs I’ve most often found in science fiction, yet it does so by looking at human history and existence as a whole, rather than at just its future. Calvino’s language is descriptive while being poetic and profound, inviting the reader’s inner eye to see the Invisible. In all honesty, the vibe I got from this book is that of a geometry-twisting, meta philosophical indie video game in the vain of Fez or The Stanley Parable.

Would Italo Calvino have been a genius game developer had he been a millennial?

Invisible Cities is just one of these books that stands out just from how different and unique it is and how ahead of its time I perceive it today to have been. Or maybe it wasn’t ahead of its time at all: we’ve just internalised precious little about the intellectual zeitgeist of the ’60s and ’70s and the early days of radical postmodernism in literature. Could it be that instead of them being ahead of their time, it’s us who are lagging behind and have progressed less than we think we have, perceiving our intellectual maturity as greater than it actually is?

View all my reviews