EARWORM GARDEN // KOVACS — FIFTY SHADES OF BLACK

This one was a Life in Technicolor II-level earworm that had infested my mind for absolute months. Couldn’t find it anywhere and looking for “Amy Winehouse-sounding voice” or “black-sounding voice”, or downloading Adele’s discography didn’t take me very far.

How I solved the problem? I took the situation apart and thought that, if anywhere, I would have probably heard the song on En Lefko, one of the best radio stations in Athens and the only one I keep having on while driving important military people around. I found the collection they published with the songs they allegedly popularised in Greece. I found Kovacs and Diggin’ and the rest was easy. After I found it, I could clearly remember listening to it once while running sometime in Summer 2015. That’s when, you know, Greece was apparently ready to collapse. Honestly, I’m gonna have to dedicate another couple of posts to the songs that became my earworms thanks to En Lefko.

Sweet relief. This woman is jaw-dropping, and I’m not just talking about her voice.

REVIEW: NEVER LET ME GO

Never Let Me GoNever Let Me Go by Kazuo Ishiguro
My rating: 4 of 5 stars

Read this on my phone.

 

This book is quite remarkable. For more than half of it it gives off very few clues on what it’s all about, what these weird kids were doing cordoned off in a special school somewhere in a remote corner of an apparently alt-universe England. You go through their lives through Kathy’s -the protagonist’s- memories, which are incomplete, the possibility always hanging that her memory’s playing tricks on her. She says so herself. And if we don’t grow fond of the characters per se, it’s because there’s something terrible about them being left unsaid, politely ignored. It is something that makes people surrounding them, their “guardians” in that odd sub-space Hogwarts, cry when these children inadvertently show emotion and, say, sing and dance to Judy Bridgewater’s Never Let Me Go I’ve added above – a song that doesn’t strictly exist in our timeline, mind you. I’ll let you unfurl its story on your own.

The whole style of the book was reminiscent of Murakami. Is it a Japanese thing or is my mind playing tricks on me pigeonholing Ishiguro precisely on the basis that both authors are Japanese? But wait a second: more-or-less short and simple sentences, matter-of-fact, every-day situations, relationship- and memory-focused narrative… maybe it’s not just me.

Anyway. Once the secret of the book is revealed, just as matter-of-factly as anything else the characters might be talking about, the genius of Never Let Me Go is truly made clear; I can’t recall ever reading a story with less hand-holding on its central premise, such slow exposition and thus such complete suspension of disbelief. So I’m left here thinking that Its story is precisely what would happen if what’s true in the book was true in real life. And as a wanna-be writer of a similar kind of fiction, I can think of no praise more sincere.

View all my reviews

REVIEW: ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ

Μία εβδομάδα στο αεροδρόμιοΜία εβδομάδα στο αεροδρόμιο by Alain de Botton
My rating: 4 of 5 stars

Το Heathrow είπε στον Αλαίν ντε Μποτόν να μείνει μια βδομάδα στο ανακαινισμένο και ανανεωμένο αεροδρόμιο (ή μήπως ήταν καμιά καινούργια πτέρυγα; Βαριέμαι να τσεκάρω) και να γράψει, όπως είναι της μόδας να λένε πλέον και στο Amazon, «μια ειλικρινή κριτική» (“an honest review”). Ο τύπος, όπως συνήθως, όπως έχει κάνει στην Τέχνη του Ταξιδιού και στο Consolations of Philosophy (αυτά του κυρίου έχω διαβάσει) παίρνει πράγματα πεζά και τα αναπτύσσει μέχρι εκεί που δεν πάει, φτάνει στην καρδιά του θέματος. Σε μια απολαυστική πλατωνική στροφή, σαν να αγγίζει τον Κόσμο των Ιδεών έχοντας μόνο στη διάθεση του την Σκιά στον τοίχο της της Σπηλιάς. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα να φτάνουν στο γενικό από το ειδικό τόσο δεξιοτεχνικά χωρίς να αφήνουν από τα μάτια τους τις λεπτομέρειες του συμβάντος ή του θέματος στο οποίο έχουν εστιαστεί.

Δεν συμπαθώ πια τα αεροδρόμια όπως όταν ήμουν μικρός που όνειρο μου ήταν να μένω σε ένα, ακριβώς όπως το Χήθροου πλήρωσε τον κο Ντε Μποτόν να κάνει, όμως ο τελευταίος με τη γραφή του και με τις όμορφες φωτογραφίες του συνεργάτη του που συνοδεύουν το κείμενο με έκανε να σκεφτώ πως όσο ακόμα και το πιο τυπικά άψυχο μέρος όσο ένα αεροδρόμιο χρησιμοποιείται από ανθρώπους, τόσο οι ιστορίες τους, ο πόνος και η χαρά τους θα βρίσκει άλλο ένα κανάλι για να εκφραστεί και το άψυχο θα παραδοθεί στη ζωή. Αναγκαστικά. Και αυτό είναι κάτι το πολύ αισιόδοξο όσο ο κόσμος κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο άψυχος, γιατί πολύ απλά το άψυχο με το χρόνο θα σπάσει, σαν το μπετόν μέσα από το οποίο απλά φυτρώνει γρασίδι και φυτά και η ζωή επανέρχεται.

View all my reviews

REVIEW: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Λαογραφική ΟικολογίαΛαογραφική Οικολογία by Νίκος Σ. Μάργαρης
My rating: 4 of 5 stars

Ο Μάργαρης ήταν ο εμπνευστής και ιδρυτής του τμήματος Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αν αυτό σας λέει κάτι. Το βιβλίο του αυτό γράφτηκε περίπου τη περίοδο που πρωτοαντιγραφόταν το DNA μου, και όταν είπα στη μάνα μου ότι το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη ενός στεκιού στα Εξάρχεια, εκείνη μου είπε ότι το είχε ήδη και ότι τον διάβαζε πολύ κάποτε! Γεμάτο με σοφία για το πώς η οικολογία μπορεί να είναι πραγματικά μέρος της καθημερινότητας και όχι μια ψεύτικη σημαία. Το παράδειγμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό τώρα που γράφω αυτή την μικρή κριτική είναι σχετικά με τα χριστουγεννιάτικα έλατα. Θυμάμαι από μικρός να λένε οι οικολόγοι ότι δεν είναι σωστό να αγοράζοιυμε έλατα γιατί καταστρέφονται τα ελατοδάση. Σύμφωνα όμως με τον Μάργαρη, αγοράζοντας ένα χριστουγεννιάτικο έλατο στηρίζουμε την βιώσιμη καλλιέργεια ελάτων για αυτόν τον σκοπό, όχι την καταστροφή δασών, και ότι ο στολισμός των ελάτων είναι έθιμο το οποίο κάποτε απαντόταν και στην Ελλάδα, πριν τα καραβάκια απ’ ό,τι φαίνεται. Ποιος το ‘ξερε; Το ίδιο με την κοπή δέντρων για καυσόξυλα καθαρίζονται τα δάση, τα οποία χωρίς αυτόν τον καθαρισμό καίγονται ευκολότερα και μαζικότερα.

Σε παρόμοιο κλίμα, δεν είχα ιδέα για τιη σύνδεση της απώλειας των βελανιδιών στη Μυτιλήνη με την τεχνολογική πρόοδο στη χημική επεξεργασία στα βυρσοδεψία και την υπερβόσκηση και την ασθένεια που σκότωσε μεγάλο ποσοστό των κυπαρισσιών στην Ελλάδα. Άραγε υπάρχει ακόμα; Και όταν ο κύριος Μάργαρης έγραφε ότι τα μισά καρπούζια τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ απλά άνοστα και ότι τα σημερινά υβρίδια ή ξέρω ‘γω τι είναι πολύ ανώτερα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμογελάκι. Τι θα λέγανε οι σημερινοί οικολόγοι, όπως και σίγουρα αυτοί πριν 30 χρόνια, για μια τέτοια ύβρη; Αυτό κι αν σημαίνει σκέψη που δεν μπαίνει σε καλούπια!

Όλο το βιβλίο είναι γεμάτη τρυφερότητα και κοφτερή γραφή που ξεπερνάει τα όρια της οικολογίας που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα. Πόσο λίγο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το διάστημα όταν χρειάστηκε να κάνουμε τα μεγαλύτερα βήματα. Ο μόνος λόγος που δεν δίνω στο βιβλίο 5 αστεράκια είναι γιατί θα ήθελα να υπάρχει σε νεότερη έκδοση καλύτερα επιμελημένο: το μισό είχε απίστευτα ορθογραφικά, προτάσεις ολόκληρες που επαναλαμβάνονταν και τέτοιες παραβλέψεις που έκαναν τον κο. Μάργαρη να φαίνεται λιγότερο έξυπνος απ’ ό, τι είμαι σίγουρος ότι ήταν.

View all my reviews

REVIEW: ON HAPPINESS

Mark Manson on HappinessMark Manson on Happiness by Mark Manson
My rating: 5 of 5 stars

Get it here. If you don’t want to give out your e-mail address, wearing a peg leg, an eye patch and dying of vitamin C deficiency might work for you.

We’re very, very bad at judging what makes us happy.
No matter what happens, everything’s going to be okay.
Be creative. Be grateful.

Sounds clichay, but it’s advice I’d love to be able to keep in mind always. and to his credit, Mark Manson made it sound profound. It is, actually, and it takes skill to turn a well-meaning but worn saying into something usable. The guy writes well and he seems to have a knack for the self-development genre, as his best articles comfortably show.

How long was that little .pdf pf the book? 30 pages? Something like that. Read it. I hope it’s as good for you as it was for me. Even half that would be great. Won’t take you more than an hour.

View all my reviews

TALES OF MERE EXISTENCE

“You know, there’s a slight possibility I’m so used to not saying what I mean that I don’t really even know what I mean anymore.”

I wanna be like this guy. Preferably his creative side, not his depressive side.