Category: I think it’s funny!

Περι γούστου και ομορφιάς

Μας αρέσει η αντικειμενικότητα, εμάς των ανθρώπων. Ψάχνουμε για απόλυτες αλήθειες στα πάντα. Χιλιάδες επιστήμονες και παπάδες θα προστίθονταν στα ήδη τεράστια πλήθη των ανέργων ανά την υφήλιο αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν έστω για λίγο πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε ο καθένας στον δικό του μικρόκόσμο.

Αυτή την αντικειμενικότητα μας αρέσει να την εξασκούμε και στην εξωτερική εμφάνιση των άλλων ανθρώπων. Όταν περιγράφουμε κάποιον ή κάποια και την εμφάνιση τους, την σχολιάζουμε με την σιγουριά που θα δείχναμε αν αφήναμε μια τσαγιέρα να κάνει ελεύθερη πτώση από την κορυφή μιας πολυκατοικίας : είναι όμορφη. Είναι άσχημος. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην Γη είναι 10 μέτρα ανα σεκόντ τετράγωνο. Η διαφορά αυτών των δύο είναι πως, στην μία περίπτωση, αν υπάρχει διαφωνία πρέπει να συνοδεύεται από τις αντίστοιχες αποδείξεις για να φέρει την επιστημονική επανάσταση, ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο για να διαφωνήσεις με τον κολλητό σου που μόλις επιδοκίμασε τα οπίσθια της μπροστινής αλλά εσύ μπορείς να δεις ξεκάθαρα την επίδραση της προαναφερθείσας επιτάχυνσης πάνω τους. Δεν θα δεχτεί όμως την άποψη σου γιατί «έχει κωλάρα, όπως και να το κάνουμε».

Η ύπαρξη του προσωπικού γούστου και ό,τι αυτό συνεπάγεται φαίνεται να μην ενδιαφέρει καθόλου τους περισσότερους μας. Αν κάποιος είναι «αντικειμενικά όμορφος» (αχ πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό) δεν θα έπρεπε να αρέσει σε όλες; Αν η ασχήμια είναι μια παγκόσμια σταθερά, δεν θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουν εξαφανιστεί οι άσχημοι άνθρωποι επειδή πολύ απλά ποτέ δεν θα αναπαράγονταν και δεν θα μπορούσαν να διαιωνίσουν τα γονίδια τους; «Πφφφ, Κιούμπι, απλά μερικοί άνθρωποι έχουν περίεργα γούστα». Αλήθεια; Ποια γούστα είναι περίεργα λοιπόν; Όχι τίποτα άλλο, για να μπορώ να πω κάποια στιγμή στο μέλλον “I digged fat chicks before it was cool”.

Το να σου αρέσει ή όχι κάποιος/α είναι μια δράση που χρειάζεται πομπό και δέκτη. Κανείς δεν μπορεί να είναι όμορφος αν δεν υπάρχει κανείς άλλος να τον δει (κάτι σαν το δέντρο που πέφτει στο δάσος και κανείς δεν είναι εκεί για να το ακούσει). Η εξωτερική εμφάνιση είναι σημαντική επειδή είναι ένα μέσο κριτήριο διαλογής μεταξύ των ανθρώπων. Κατα συνέπεια είναι σχετική, χρειάζεται (τουλάχιστον) δύο και αλλάζει με τις περιστάσεις.  Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος δεν μιλάς για εκείνον, δεν μπορείς να μιλήσεις αντικειμενικά για την εμφάνιση του, είναι κάτι το πρακτικά αδύνατο αφού οποιοσδήποτε άλλος θα την κρίνει με διαφορετικά κριτήρια από εμάς και έτσι θα υπάρχουν αναπόφευκτα διαφωνίες σχετικά με την εμφάνιση — εφάμιλλες διαφωνίες με το «ποιο μουσικό συγκρότημα είναι το “καλύτερο”», «γάτα ή σκύλος», «βουνό ή θάλασσα», «Ντάγκλας Άνταμς ή Τέρι Πράτσετ» . Όταν προσπαθούμε να «αντικειμενοποιήσουμε» τον κόσμο χάριν ευκολίας και τάξεως, το μόνο που κάνουμε είναι να γενικεύουμε, να απλοποιούμε τον κόσμο, να τον κόβουμε και να τον ράβουμε στα μέτρα μας και να απαιτούμε όλοι να συμφωνούν — γιατί αν δεν υπάρχει συμφωνία, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα.  Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος, το μόνο που είναι δυνατόν να εννοούμε είναι ότι μας αρέσει η εμφάνιση του, ότι είναι του γούστου μας.

«Γκουχ, αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα;» ΌΧΙ! Λέγοντας ότι κάποιος είναι άσχημος περιγράφεις τον άλλον με ένα εξ ορισμού υποκειμενικό επίθετο. Αν πεις ότι τον βρίσκεις άσχημο περιγράφεις τον εαυτό σου. Αυτός ο διαχωρισμός είναι πάρα πολύ σημαντικός γιατί αναδεικνύει την σημαντικότητα του γούστου.

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί σας αρέσουν τα φαγητά που προτιμάτε; Γιατί δεν σας αρέσει το κουνουπούδι; Αν λέγατε ότι το κουνουπίδι είναι άνοστο, ευθυς αμέσως θα είχατε μια ορδή αιμοδιψών χυμοδιψών χορτοφάγων που θα επέμεναν ότι το κουνουπίδι είναι θείο δώρο για τις σαρκικές απολαύσεις και ότι τους. Ποιος έχει δίκιο λοιπόν; Και οι δύο; Κανείς; Κόντρες βασισμένες σε γούστα δεν θα λυθούν ποτέ. Είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου των ανθρώπινων σχέσεων. Πώς μπορείς ποτέ να πείσεις ή να πειστείς από κάποιον που αγαπάει αυτό που μισείς και μισείς αυτό που αγαπάει, ειδικά όταν δεν ξέρεις γιατί το μισείς ή το αγαπάς; (το γούστο δεν συνδέεται καθόλου με την λογική, παρά με το συναίσθημα)

Όπως το περιβάλλον μας (οικογενειακό, φιλικό, επικοινωνιακό, πολιτισμικό)  διαμορφώνει τις εμπειρίες και κατα προέκταση την προσωπικότητα μας, έτσι διαμορφώνει το γούστο και τις προτιμήσεις μας με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να θυμηθούμε. Δημιουργεί τα αισθητικά μας κριτήρια και τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία ακολουθούμε και ψάχνουμε στους άλλους.

«Έλεος! Θα μας τρελάνεις! Δηλαδή δεν υπάρχουν κάποια ελάχιστα κοινώς αποδεκτά αισθητικά κριτήρια; Δεν υπάρχουν αντιαισθητικά πρόσωπα, στραβά πόδια, κρεμασμένες κοιλιές, λαδωμένα μαλλιά, κίτρινα δόντια;» Όπως κάθε κοινωνία έχει την κουλτούρα της, την γλώσσα της, τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες της και τα ταμπού της, έτσι, ως μέρος της γενικότερης κουλτούρας της, διατηρεί και κάποια αισθητικά πρότυπα τα οποία είναι τελείως αυθαίρετα. Στην εποχή μας η εικόνα είναι παντοδύναμη και έχει απόλυτο ρόλο στην δημιουργία των προτύπων. Απλά σκεφτείτε, π.χ. πως εσείς, ή τα τωρινά παιδιά, είναι μεγαλωμένα από την τηλεόραση ή το ίντερνετ. Σκεφτείτε τι κεντρικό ρόλο είχαν και έχουν τα μέσα, με κύριο σκοπό την διαφήμιση και επομένως το κέρδος, στην δημιουργία των πλατωνικών ιδεών της κοινωνίας μας. Οι κοινωνίες όχι μόνο αναπαράγουν αυτές τις ιδέες από γενιά σε γενιά κι έτσι είναι αδύνατο να βρούμε τις απαρχές ενός προτύπου (δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε ακριβώς εμφανίστηε η ιδέα ότι η τρίχες στις γυναίκες είναι αντιαισθητικές, για παράδειγμα), αλλά τώρα, εφόσον είναι παγκοσμιοποίημενες, οι κοινωνίες ως συστήματα μπλέκονται, επηρεάζοντας ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά η μια την άλλη, δημιουργώντας πρότυπα σουφλέ τα οποία ελέγχονται και διαιωνίζονται από τα παγκόσμια μέσα και όχι κατ’ανάγκην εκ προθέσεως. Δηλαδή, εκεί που είχαμε μια παγκόσμια παλέτα χρωμάτων και προτιμήσεων τώρα μεγάλο μέρος του κόσμου είναι μια απόχρωση του γκρι, στην καλύτερη ό,τι θα παίρναμε από ένα χρώμα αν του μειώναμε τον κορεσμό στο Photoshop. Και αφού  το γκρι είναι το μόνο που πολλοί άνθρωποι ποτέ έμαθαν στην ζωή τους, το γκρι είναι αυτό που θα μάθουν και στα παιδιά τους. Και το γκρι θα είναι το πρότυπο.

Τα γούστα κάθε ανθρώπου είναι σαν μια κλειδαρότρυπα με πολύ συγκεκριμένο σχήμα. Άλλες οντότητες του κόσμου, είτε αυτές είναι άψυχες είτε έμψυχες, συγκρίνονται προσωπικά και εξατομικευμένα με το κατά πόσον μπορούν να χωρέσουν σε αυτή την κλειδαρότρυπα. Δεν υπάρχουν πασπαρτού στον κόσμο των γούστων, και όσο περισσότεροι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό τόσο λιγότερες διαφωνίες και πόνο μπορούμε να γλιτώσουμε. Αν εμένα λοιπόν μου αρέσει ή δεν μου αρέσει κάποιος ή κάτι, δεν είναι δική του η ευθήνη αλλά της δικής μου κλειδαρότρυπας.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα εκφέρει άποψη για την εμφάνιση σας, αναλογιστείτε γιατί έχει αυτή την άποψη. Δείτε τα πράγματα σφαιρικά. Δείτε ότι για κάποιους λόγους είστε το κλειδί για την κλειδαρότρυπα του/της, ή, στην αντίθετη περίπτωση, το… χμ… δύσκολο να το ενοραματιστούμε το αντίθετο του σωστού κλειδιού με την συγκεκριμένη αναλογία των κλειδιών και των κλειδαρότρυπων. Ας πούμε απλά, ότι αν κάποιος σας βρίσκει άσχημο/η, εσείς είστε έτσι:

Και το γούστο τους είναι έτσι:

Ακόμα κι αν είστε κλειδί πασπαρτού — δηλαδή ταιριάζετε με τα πρότυπα ομορφιάς και αρέσετε σε πολλούς/ες… τα κλειδιά πασπαρτού δεν μπορούν να ανοίξουν μερικές κλειδαριές. Δεν θα πω ότι δεν μπορούν να ανοίξουν τις πιο εξειδικευμένες για να μην φανώ ελιτιστής.

 Τέλος, η ιδέα της κοινωνικής πόλωσης λέει πως, ό,τι κι αν κάνουμε, όπως και να ντυθούμε, ό,τι και να πούμε, όποιες κι αν είναι οι απόψεις μας και όπως κι αν μοιάζουμε σε κάποιους θα αρέσουμε και σε κάποιους όχι. Ακόμα κι αν προσπαθούμε να γίνουμε, ακόμα κι αν είμαστε πασπαρτού, μόνο αν εξασκήσουμε την διαφορετικότητα μας θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην κλειδαριά στην οποία θα ταιριάζουμε με το φυσικό μας σχήμα απόλυτα. Γιατί, ω γιατί να προσπαθήσουμε λοιπόν, να είμαστε κάτι διαφορετικό;

“Me gusta”, “es bonita” no.

 

 

Review: Equal Rites

Equal Rites
Equal Rites by Terry Pratchett
My rating: 4 of 5 stars

Terry Pratchett is in the same category as Douglas Adams. They are, or were, remarkably clever and ingenious writers that can say the truest things about life in a matter-of-fact way and leave you looking for your jaw which has gone wayward because of getting bored of all this rattling and the vibrations, trying to find a quieter place, away from all this laughter.

In this book in the Discworld “mythos” (using this word in the least serious way possible), for the first time ever, there seems to be a female wizard. In fact, a little girl with a staff. Terry Pratchett really makes his statement on “equal rites” with strong female characters and ridiculous male ones. What more might one want — it’s social commentary on the “real world” and Pratchett, two in the price of one!

The only qualm with the book I had I can think of is that we do not see an adult Esk. It would have been even funner.

View all my reviews

Νέος Εθνικός Ύμνος

Στην μελωδία του γνωστού, τελείως παρωχημένου ύμνου:

Το σπαθί έχει σκουριάσει
και η όψη είναι χλωμή
Οι εχθροί έχουν πυκνώσει
κάνουν πάρτι στην βουλή
Απ’τα κόκκαλα βγαλμένη
τα πουλήσαμε κι αυτά
Μα τι άλλο θες να κάνουν
για να νιώσεις την σκλαβιά; (x3)

Why?

Why do lots of people only buy lottery tickets only when there’s the ‘biggest jackpot ever’ going on? Don’t they realise that their chances only become slimmer? People seem to be impressed with the large sum of money as if winning the normal, non-jackpot amount is somehow insufficient, as if somehow the extra amount of money can somehow counteract the worse chances of winning. Explain that, people out there who insist that humans are beings of logic!

Why do some people… write like this… on digital media…? They must realise that it reads as if they’re hesitating… unsure… I really hate it… But one can one do… Perhaps there should be an update on punctuation for the digital age… Include stuff like sarcasm marks to replace the dizzying amount of :P, replace Latin questionmarks with Greek ones (;) when typing in Greek and abolish or replace ellipses, whose only purpose nowadays seems to be to either make people look mysterious or aloof through the net or help the insescure ones find some security in the written word…

Why are library PCs so horrible and slow, lacking basic software such as audio drivers? Oh yeah, libraries are supposed to be silent… but I’m not asking for speakers, just for a way to use my fucking headphones! Why is it forbidden to install even updates to the existing software?

Why when the weather is freezing cold, water on the street is very particular if it feels like freezing or not?

Why do I feel obliged to write these things when I know I should be writing my Babel assignment instead?

 

Danish Diaries #14: Putada

Putada 1: I moved out of my room 4 days ago. The clever thieves called Kollegiekontoret, the people behind the dorms of Århus, have included in the contract that when you pay your rent until a certain day you must leave 7 working days earlier (+ the weekend). So my contract ends on the 15th but I had to leave my room on the 6th. These 9 days are included in the rent, of course! Yes, of course! I’ve paid for something that is impossible to use by contract. Well done, Kollegiekontoret, well done.

Putada 2: Moving out means cleaning your room thoroughly, which makes the whole ”7 days!” even stranger, since at least in theory the room is perfectly ready for its next inhabitant. Anyway, I did clean my room thoroughly, took everything and moved it to Ana’s place (thanks Ana!). So the guy came and inspected the room. He had to use his almost UV flashlight to show me how ”dirty” the tiles and the basin were. Yeah. So, 30 euros deducted from my deposit because of some barely visible scale in the bathroom. Emphasis on the barely: I did clean it. It just wasn’t, you know, perfect.

Putada 3: While cleaning my room I had a big bowl of water for the rags I used to clean the surfaces with. Somehow, I’m not really sure how because I was very careful with it, water from this bowl (it must have been from this bowl! :{ ) somehow trickled on the desk and under my laptop, slowly frying it while it was still on — a little bit like the medieval recipe for goose that has it surrounded with flames and slowly being cooked alive. At first, Firefox just wasn’t responding. All of a sudden, BSOD. And that was the hard drive’s last hurrah. Its contact with water must have killed it instantly, painlessly. The rest of the laptop seems to be working fine; the water reached only the hard drive, conveniently only to destroy the pictures I had taken the past 4 months, all the great stuff I had downloaded (which, unless in the next months the Internet is transformed into the digital counterpart of Oceania, should all be easy to find again) but most importantly, my assignments for my Erasmus courses. And the deadline for one of them was yesterday. Cue RE HALL! My professors’ reaction were mild at best, Charless Ess even said something like: something necessary to convince you to be appropriately religious about backing up. I guess he’s right.

Putada 4: I bought two bottles of mead for gifts. The bottles were made of clay so they were more sensitive to shocks than normal bottles. Sure enough, both were cracked before the end of the day I bought them. Cue another, slightly more astonished RE HALL! I had to get rid of them before they had all of their mead leaked out of them, so one I already drunk with my Erasmus classmates in the farewell Sharing Is Caring dinner (I made some tzatziki, baked potatoes and the wonderful cinnamon spaghetti that got Giulia’s –the group’s token Italian girl– approval. I could have died right there). About the other botte, I don’t know. Maybe I can manage to stuff into a plastic bottle and take it home. But the bottles are so pretty and fitting of an old viking drink recipe that it really is a pity that I can’t use them as parts of the gifts themselves.

Putada 5: My digital camera, my beloved e-510, has been acting strange lately. Buttons not working, lenses malfunctioning… Electronics seem to hate me in general lately. Anyway. For the purposes of this story the putada was magnified by its empty battery. So I decided to whip out my beautiful but mostly not used OM2-n that still had maybe 12 shots left before the B&W film I’d had inside since April was ready for developing. Good shots I did take, especially from the ‘last beer’ goodbye party. I finished the film, wound it up with too much effort apparently… and opened the back of the camera only to find the film wrapped up outside of the cartridge (re hall). Paraphrasing the famous song: Light is like oxygen: you get too much, you burn your pics. As you may be able to imagine, that’s exactly what happened. 100% useless film of 36 images lost forever was subsequently used as party prop.

I’ve been also mostly sleeping in the library. It’s verty convenient cause I have to write all of my assignments again and can work without worrying about moving somewhere else to sleep. The Information & Media Studies library is extremely cool. In which other library do you get hammocks and comfy sofas whose purpose is to provide rest to the people that have worked hard all day and joy to everyone? The Danish library culture will be one of the things I’ll look back to the most fondly…

“Nobody’s listening…”

Ole Julian is at it again. It’s amazing how he’s managed to preserve his integrity this long.

iPhone, Blackberry and Gmail users are all screwed privacy-wise, says Julian Assange. It looks like our privacy doesn’t really exist in today’s world of modern technology with the recent Carrier IQ logging scandal and the one with the iPhone 4 tracking every movement you make a while back. Scary, indeed. And to make matters worse, in a recent press conference Wikileaks founder Julian Assange has made a statement about iPhone, Blackberry and Gmail users saying they are simply “screwed”.

~

O ιδρυτής των Wikileaks, Julien Assange αποκάλυψε σε δηλώσεις του πως οι κυβερνήσεις σε  όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές συσκευές, όπως τα smart-phones και υπολογιστές για να παρακολουθούν τι λένε οι άνθρωποι, πού πηγαίνουν και τι γράφουν.

“Ποιος από εσάς εδώ έχει BlackBerry; Ποιος χρησιμοποιεί το Gmail; Λοιπόν, τη γ@#!$@τε!» είπε ο Assange. «Η αλήθεια είναι πως υπηρεσίες πληροφοριών πωλούν σε χώρες ανά τον κόσμο συστήματα μαζικής παρακολούθησης για όλα αυτά τα προϊόντα»

Ο Julien Assange μίλησε στο City University στο Λονδίνο, οπου εγκαινιάστηκε το νέο project των  Wikileaks: τα Spyfiles. Tα spyfiles παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τις συμφωνίες που γίνονται ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρείες παρακολούθησης και κυβερνήσεις από όλο τον κόσμο για τον σχεδιασμό λογισμικού παρακολούθησης . Οι συμφωνίες έχουν σκοπό την  παρακολούθηση  των δραστηριοτήτων οποιουδήποτε θέλει η κάθε κυβέρνηση.

Οι συγκεκριμένες εταιρείες, σύμφωνα με τον Assange έχουν την  έδρα τους σε τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες αλλά πωλούν τα συστήματα παρακολούθησης και σε χώρες που περιφρονούνται από τη Δύση για τα απολυταρχικά καθεστώτα τους. Μία από αυτές είναι η Λιβύη καθώς η γαλλική εταιρεία Αmesys πούλησε στον Καντάφι εξοπλισμό ώστε να παρακολουθεί τους διαφωνούντες του καθεστώτος στο εξωτερικό.

Η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙ5 χρησιμοποιεί ειδικό λογισμικό ηχητικής αναγνώρισης ώστε να καταλαβαίνει ποιος μιλάει με ποιον.  Άλλες παρόμοιες υπηρεσίες  ξέρουν πως είναι ο κάθε χρήστης εμφανισιακά, τι πληκτρολογεί και που ακριβώς βρίσκεται. Ένα ειδικό πρόγραμμα επιτρέπει στις υπηρεσίες να φωτογραφίζουν ανυποψίαστα θύματα με κρυφά τοποθετημένες κάμερες στα κινητά. Υπάρχει επίσης πρόγραμμα που επιτρέπει στην υπηρεσία να γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεται ο ιδιοκτήτης του κινητού ακόμα και όταν αυτό είναι κλειστό.

«Δημοσιεύουμε πάνω από 287 αρχεία που τεκμηριώνουν την αλήθεια σχετικά με τη βιομηχανία μαζικής παρακολούθησης. Μία βιομηχανία που πωλεί λογισμικά σε δικτάτορες και δημοκρατίες για να υποκλέψει  ολόκληρους πληθυσμούς», λέει ο Julien Assange.

link: theinsider.gr

Tim and Daisy nail it again:

Danish Diaries #13

Today is the first day of advent. In four weeks time it’s Christmas. One week before that, I’ll be setting my foot on Greek soil for the first time after almost five months. Party’s almost over and it really feels like it’s long past its peak. Two years ago I wrote this particular heartfelt piece. Right now, I’m feeling like I can’t wait for Christmas to come and for me to be with my loved ones again. Everything’s looking as if our lives are going to change dramatically in the next few months and in ways we can’t even predict now, much less a year or two ago… so I feel the need to be with my people right now.  That will necessarily mean leaving my newly-found loved ones behind over here, but my approach to such inevitable small tragedies of life can be best summarised with a “bring on the pain”. I am confident that things will take their course the only way they can…

Now I will detail such an interesting topic as the weather. The weather’s broken its month-long hiatus of just plain meh of cloudy, rainless days with sheets of rain and wind that’s blowing all of the orange leaves that had gathered in piles everywhere, turning them into forced immigrants riding towards the unknown. It’s been definitely a pretty sight. Very happy that the Danish weather finally decided to prove the wilder side of its infamy. I do not think I will see snow before I leave, though — believe it or not, Danish winters are considered ‘mild’.

Jul is coming and hyggelighed is shooting through the roofs. People getting Christmas sweets, doing their Christmas shopping starting from early November *silent sigh* Then, the quaint little Christmas bazaar in the center of Aarhus is closed by 6pm (and it’s been 2 hours of darkness already), making the Christmas wine very eloquently called Gløgg unavailable to the thirsty crowds.  What can I say? This place is boring. The only fun people seem to be having is by mindlessly consuming tons of alcohol to at least make their mind-numbingly boring Fredagsbar entertainment a tiny bit more interesting. Danish people are like a bunch of spoiled children. They’re actually more like a society of sheltered people that avoid to look at the world without some kind of capitalist-socialist rose-tinted glasses (if you’re thinking that it’s a travesty to even think that capitalism and socialism could ever walk hand-in-hand down Utopia Lane, just visit Denmark and all should become crystal clear) Its clockwork social system seems to be breeding generations of people that cannot think for themselves if their life depended on it. Maybe its a common trait between people, that… But definitely, if populations from other corners of the world share this trait with the Danes, at least the Danes are the ones that come off as the ones with the better end of the stick. They are the happiest people in the world after all…

Could Denmark be an example of what would happen to a country and a population if all its problems were magically solved? Would it all come to a grinding halt out of a sheer lack of important stuff to worry about, people being very happy leading perfectly normal, predictable and passionless lives? It does seem to me that one of the common characteristics between people of the ‘First World‘ –pardon my anachronistic geopolitical categorisation, calling rich countries ‘Western’ seems just as uninspiring– is that we all seem to invent our problems, no matter if our existing problems, big or small, are affecting our happiness or not.

That is a confusing thought. I shall leave it aside.

Where was I? Ah, yes. Too afraid of foreigners, too afraid of standing out, they are hiding deep complexes behind their feel-good, relaxed appearances, against even their own larger and frankly much more interesting Nordic relatives.

OK, enough with cultural generalisations. My relativist side is painfully screaming in protest to all the above. I would hate to do what everybody seems to be doing with Greece right now; that is branding millions of people with a single stamp. Oh, oops, hehe.

Maybe I’m just sour cause I have no Danish friends to invite me over for a hyggelig board game evening… :’e

Most of my days consist of learning Spanish, enjoying hygge alone or with my predominantly Spanish-speaking friends in various altered states (yes, natural endorphins and caffeine counts! Does caffeine withdrawal onset also count as an altered state?), obsessing with Skyward Sword like a well-behaved Pavlov’s human (the highly behaviourist principle in work here is: “we want what we can’t have”. Beware of your hardware flaws and you can probably do much better than most of us out there), writing my final assignments for Digital Media Ethics and Great Works of Art or trying to at least find a good subject for both that will balance between “I already know a lot about this, I can write this stuff down!”,  “I want to learn something new, research, research!” and “I like this topic enough I will actually choose it over all the other possibilities and give it the honour of being my subject of preference for this course”. I’m listening to Grace For Drowning a lot, watching many good films the past few days and just finished Peep Show. What a great britcom it is!

Yet, I realise that once all here is said and done, I will regret not being able to use my last days here in a more creative or… Danish way. I wish I had ideas, I really do. But the spirit of Denmark has engulfed me entirely. Now excuse me: I must continue procrastinating and not doing my in Skjoldhøj Autumn cleaning, hoping that if Ι pretend it’s not there it will magically go away οr I will vacate the room before needing to do the general cleaning, having the perfect excuse… Urgh…

 

Danish Diaries #12 + Quotes ~ Αποφθέγματα IX

Τι κάνεις όταν οι συγκάτοικοι σου είναι τόσο βλάκες που πετάνε τις παγίδες που έχεις φτιάξει για τα μυγάκια επειδή βλέπουν πολλά μυγάκια μαζεμένα κοντά της και νομίζουν ότι αυτή είναι η αιτία του προβλήματος; Τι κάνεις όταν οι συγκάτοικοι σου είναι τόσο μυγιάγκιχτοι (έπρεπε να την γκουγκλάρω αυτή την λέξη για την ορθογραφία) που πετάνε στα σκουπίδια τις επιφάνειες που κόβεις τα λαχανικά επειδή «είναι βρώμικες» αλλά δεν μπαίνουν καν στον κόπο να βρουν καινούργιες; Τι κάνεις όταν το κτίριο έχει δύο κούπες  για δώδεκα ανθρώπους, όλες κι όλες, και εξαφανίζονται και οι δύο, μαζί τελικά με όλα τα μαχαιροπήρουνα, τα πιάτα κτλ (και πίνεις τον καφέ σου στο μονόλιτρο ποτήρι μπύρας που καβάτζωσες από το Οktoberfsest); Α ναι μωρέέέ, αφού όλοι έχουν τα δικά τους, γιατί να υπάρχουν τα κοινόχρηστα; Αν όλοι είχαν τα δικά τους, δεν θα καρπωνόταν κάποιος τα μαχαιροπήρουνα αποκλειστικά για την παρτάρα του! Καταλήγω όλο και περισσότερο ότι οι Δανοί είναι ένα έθνος κακομαθημένων. Αλλά συνέβη κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ…

Η Αμελί είναι η μισο-Γερμανιδα μισο-Ελληνίδα κοπέλα με την οποία κάνω μαθήματα Γερμανικών εδώ. Ως αντάλλαγμα της μαθαίνω τα Ελληνικά που ποτέ δεν έμαθε. Καταλαβαίνετε, έχουμε περίπου τις ίδιες δικαιολογίες που δεν ξέρουμε την γλώσσα που όλοι μας τα πρήζουν ότι θα έπρεπε να ξέρουμε εδώ και χρόνια. Μια μέρα, η Αμελί με το μπόιφρεντ με κάλεσαν να πάω μαζί τους για μπάνιο στην θάλασσα και στην σάουνα μετά. Είναι μια αγαπημένη τους συνήθεια, κλασική Δανέζικη-βικινγκ κατάσταση: λίγα δευτερόλεπτα στα παγωμένα νερά, τροχάδειν μέχρι την σάουνα, σούπερ-ίδρωμα μέσα στην σάουνα, βουτιά στα παγωμένα νερά για να δροσιστεί το κοκκαλάκι μας, τρέξιμο ξανά μέχρι την σάουνα για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας κοκ. Και όλα αυτά γυμνοί, τσιτσίδι, άντρες και γυναίκες μαζί.

Η ιδέα μου φαινόταν καλή, αν εξαιρέσετε το γεγονός ότι δεν θυμάμαι ποτέ να είχα βουτήξει στην θάλασσα εκτός καλοκαιριού, πόσο μάλλον στην Βαλτική τον Νοέμβριο. Ένα αυτό. Το άλλο ήταν ότι η ιδέα του να είμαι τσιτσίδι με αρκετά άλλα άτομα, μερικα εξ αυτών φιλικά, ήταν μεν ενδιαφέρουσα αλλά ασυνήθιστη και λίγο τρομακτική. Στην μέση έμπαιναν ντροπές κτλ, από τα συναισθήματα που δεν συμφωνείς λογικά μαζί τους αλλά βασίζονται σε κάτι άλλο, όχι τόσο βασικό όσο το ερπετικό ένστικτο αλλά ούτε και στο ίδιο επίπεδο με τα πιστεύω σου, κάτι άλλο που βρίσκεται κάπου ανάμεσα τους, ίσως οι ίδιες κοινωνικές επιταγές που μας αναγκάζουν στα κρυφά να μας ενδιαφέρει τι θα πουν για μας οι άλλοι, που στα μουλωχτά και χωρίς να τις ρωτήσει κανείς, γίνονται από την μικρή τρυφερή μας ηλικία μέρος της υποσυνείδητης προσωπικότητας μας.

Τελικά η μέρα ήρθε, η Αμελί με κάλεσε να πάω μαζί της και με τον Πάτρικ (όχι τον γνωστό) στην «οργανωμένη παραλία» του Århus, Den Permanente. Η μέρα φαινόταν περίφημη: τα ίδια σύννεφα και κρύο που δεν έχουν φύγει από την πόλη το τελευταίο δεκαήμερο και οι ντροπές να παραμένουν ανέγγιχτες (γιατί πάντα νομίζουμε ότι σε έναν μήνα ξαφνικά θα θέλουμε να κάνουμε κάτι το οποίο τώρα δεν θέλουμε; Ποτέ δεν δουλεύει έτσι δυστυχώς, αλλά με αυτή την λογική δουλεύει το σύστημα των 60 άτοκων δόσεων φαντάζομαι) Ήρθε και η Άνα μαζί γιατί μου είχε πει από καιρό ότι ήθελε να κάνει μπάνιο στην κρύα θάλασσα — αν και σίγουρα είχε παγώσει πολύ περισσότερο από μένα στην ιδέα ότι θα έπρεπε να αποχωριστεί τα ρούχα της μπροστά σε κόσμο (και σε μένα).

Λοιπόν, το δοκιμάσαμε. Η θερμοκρασία της θάλασσας ήταν γύρω στους 10 βαθμούς, πολύς αέρας και κύματα, στο βάθος το λιμάνι της πόλης να φωτίζει τα σύννεφα του ουρανού του νότου πορτοκαλί (ναι ήταν νύχτα). Ένας-ένας πέσαμε στην θάλασσα για 7-8 δευτερόλεπτα το πολύ, και μετά γραμμή για την σάουνα. Δεν ήταν όσο φοβερό όσο περίμενα, κρύα ντους με έχουν τρομάξει πολύ περισσότερο στο παρελθόν. Μόλις έβγαλα και το τελευταίο ίχνος υφάσματος από πάνω μου, όλα ήταν τόσο… ΟΚ. Μπαίνοντας στην σάουνα και βλέποντας άλλα 15 άτομα με κάθε είδος σώματος να ιδρώνουν κάθοντας στις πετσέτες τους, μου φάνηκε τόσο συναρπαστική βλακεία η ιδέα του να ντρέπεσαι το σώμα σου… Υπήρχε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα μεταξύ όλων. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες κουβέντιαζαν με τους διπλανούς τους περί θερμών ανέμων και ψυχρών υδάτων. Η θερμοκρασία έφτασε τους 93 βαθμούς αφού έριξα λίγο νερό στα κάρβουνα που έχουν για να κάνουν την σάουνα… σάουνα. Όταν η ζέστη έγινε αβάσταχτη για την παρέα, πέσαμε όλοι πίσω στην θάλασσα όπου αυτή την φορά ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα –η ζέστη είχε φτάσει στα κόκκαλα, όπως είπε η Αμελί– και αμέσως πήγαμε σε άλλη σάουνα αυτή την φορά, μια λίγο λιγότερο καυτή και μικρότερη, μόνο με έναν τυπά πενηντάρη να αράζει, και σκοτεινή, την φώτιζαν μόνο 3-4 χαμηλές λάμπες. Αυτό το μέρος ήταν ο ορισμός του hyggelig (αυτό το μέρος και το άλλο με τον χαμηλό φωτισμό στην είσοδο της λέσχης, όπου μπορείς να κάτσεις, να φτιάξεις τσάι και να μαγειρέψεις πριν ή μετά το… μπάνιο σου).

Το μόνο κακό της ιστορίας ήταν ότι όταν γυρίσαμε στα ρούχα μας, ανακάλυψα την τσάντα μου με το πορτοφόλι μου στην λάθος θέση. Κάποιος με έκλεψε όσο λείπαμε. Διάλεξε μόνο την δική μου τσάντα και πήρε από το πορτοφόλι μου τα χρήματα (25 ευρώ, 100 Δανέζικες κορώνες περίπου, ένα τσέχικο και ένα σκωτσέζικο χαρτονόμισμα, νομίσματα κυρίως από την Σουηδία και την Νορβηγία — ναι ρε μου αρέσει να κουβαλάω ξένο συνάλλαγμα, πρόβλημα;!) Με έχουν κλέψει τρεις φορές ήδη στην Δανία μέσα σε 4 μήνες. Αυτή την φορά δεν έφταιγα εγώ βέβαια… Εκτός από τα χρήματα, δεν έλειπε τίποτα άλλο από το πορτοφόλι. Δεν με στενοχώρησε ιδιαίτερα, φοβόμουν ότι θα υπερσκίαζε την εμπειρία της βραδιάς αλλά δεν τα κατάφερε. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται ονειρική, σουρεαλιστική η αίσθηση. Το σπάσιμο της «μαζικής συναινετικής ψευδαίσθησης» που αποκαλούμε πραγματικότητα είναι πάντα ισχυρότατο για μένα… Μπορεί οι Δανοί να έχουν τις ντροπές τους και τις περίεργες συνήθειες τους αλλά όταν έχουν στην κουλτούρα τους κάτι τέτοιο μπορώ μόνο να βγάλω το καπέλο. Γενικά οι Δανοί στα θέματα σώμα/σεξουαλικότητα είναι πολύ, ΠΟΛΥ χαλαροί…

Vikingekluben Jomsborg

If we all stood up, took off our clothes and confessed our sins, everybody would laugh at the lack of originality on both accounts.

Αν όλοι σηκωνόμασταν, βγάζαμε τα ρούχα μας και εξομολογούμασταν τις αμαρτίες μας, θα βάζαμε όλοι τα γέλια με την έλλειψη πρωτοτυπίας και στις δύο περιπτώσεις.

~Unknown

Danish Diaries #10

Τις τελευταίες εβδομάδες ξυπνάω νωρίς και πάω για ύπνο σχετικά νωρίς. Μπορώ να πω ότι η ολοκληρωτική αλλαγή στον βιορυθμό μου είχε θετικές επιδράσεις στην διάθεση μου. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους ξενύχτιδες. (τώρα ξυπνάω την ίδια ώρα που πριν 4 μήνες έπεφτα για ύπνο).

Το φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά. Είναι 8:30 και ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμα. Όπως κάνω κάθε πρωί, ανοίγω το πισί πρώτο και διαβάζω τα νέα της ημέρας. Αυτό έκανα και σήμερα. Διάβασα τα μεγάλα νέα της ημέρας. Αποφάσισα πως ήταν ώρα για πρωινό. Συνήθως τρώω γιαούρτι (το πολύ υγρό, που είναι στην συσκευασία του γάλατος, είτε με γεύση μπανάνα/αχλάδι, είτε με φρούτα του δάσους — κοινώς αποδεκτά ως φράουλα και βατόμουρο — είτε με γεύση πορτοκάλι) με μούσλι, όμως το γιαούρτι μου τέλειωσε χτες. Πάω στην κουζίνα να μου φτιάξω ένα σάντουιτς.

Ανοίγοντας την πόρτα και βγαίνοντας στο κοινόχρηστο σαλόνι, ανοίγει την πόρτα και ο τυπάς από το δωμάτιο νο. 5, ένας από τους έξι Δανούς που μένουν στο κτίριο (οι υπόλοιποι έξι εκ των δώδεκα είναι ένας Έλληνας — εγώ –, ένας Βόσνιος, μια Ιαπωνέζα, ένας Ισπανός, μια Ουγγαρέζα και ένας τυπάς αγνώστου υπηκοότητας, μάλλον Ιταλός, ο οποίος φοράει καρέ παντελόνια, μαγειρεύει κάτι περίεργα πράγματα και παίζει Νeed for Speed και ακούει Red Hot Chili Peppers στον κοινόχρηστο χώρο). , ευτυχώς όχι ο πραγματικά εκνευριστικός, σχεδόν επικίνδυνος ούγκανος γορίλλας που μόνο από το όνομα καταλαβαίνεις ότι είναι Δανός, τρέφεται με πρωτείνες της συσκευασίας απορρυπαντικού και κάνει πουσ-απς στο σαλόνι βαρώντας παλαμάκια. Δεν ήταν αυτός που ξύπνησε την ίδια ώρα με μένα, ήταν ο άλλος, ο πιο συγκρατημένος, αυτός με την μηχανή έξω στην είσοδο, αυτός ο οποίος συνήθως παίρνει τον ρόλο του διαμεσολαβητή και μεταφραστή για τις άναρθρες κραυγές του γορίλλα που θυμίζουν Δανέζικα (κάποιοι θα υποστήριζαν με ζήλο ότι τα Δανέζικα ήδη δεν απέχουν και πολύ από άναρθρες κραυγές) όταν έχει εκνευριστεί που η κουζίνα δεν είναι στην εντέλεια της καθαριότητας και σπάει τοστιέρες πετώντας τις στο πάτωμα επειδή “ξανά, κανείς δεν πέταξε τα σκουπίδια”.

Μετά τις καλημέρες στις οποίες συνήθως περιορίζεται η επικοινωνία μας, έσπασε την αναμενόμενη σιωπή σήμερα λέγοντας «Η Ευρωπαική Ένωση σήμερα έσωσε την χώρα σου, τώρα δεν πρέπει να πληρώσετε όλα σας τα χρέη». Τον κοίταξα και με έναν αναστεναγμό του απάντησα: «το ξέρω, μόλις το διάβασα» και πήρα τον δρόμο για την κουζίνα, θέλοντας να δείξω ότι θα προτιμούσα να μην μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα. Εκείνος συνέχισε, με ένα ύφος λες και εγώ προσωπικά έφταιγα για το χρέος: «Τώρα ελπίζω τα πράγματα να μην ξανακυλίσουν. Η Άνγκελα Μέρκελ είπε επίσης ότι άλλες χώρες από την ανατολική Ευρώπη θα πρέπει να πάρουν τις ευθύνες τους στα σοβαρά . Αυτό πρέπει να γίνει αν θέλουμε η ΕΕ να πετύχει και να μην χρειαστεί η Γερμανία να τις βοηθάει όλες να κάνουν ό,τι θα έπρεπε να έχουν την σοβαρότητα να κάνουν μόνες τους!»
«Δεν είναι βοήθεια αυτό. Το χρέος μας θα διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια. Το κούρεμα είναι απλά ένα τέχνασμα των μέσων για να μην πουν στα ίσια ότι είναι χρεωκοπία και πλήρης παραχώρηση των εξουσιαστικών δικαιωμάτων».
«Δεν ξέρω, τι άλλο θα έπρεπε να έχουν κάνει;»

Θα μπορούσα να έχω πει πολλά πράγματα εκείνη την στιγμή. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου. Αλλά απλά είπα ένα

δεν έχω ιδέα.

Skyward Sword and Zelda hype

A triumph. 10/10 (early EDGE Magazine review)

 

As if that wasn’t enough (it really is):

I might just love Skyward Sword because it’s the first Zelda with a fully orchestrated OST! The main theme is already etched in my head (maybe because it’s Zelda’s Lullaby in reverse? That alone brings me goose-bumps!)

What a time to love this music! It wasn’t but a few days ago people in LA and London enjoyed the Legend of Zelda 25th Anniversary Symphony Concerts… I’d post a few videos that have popped up on the ‘tube but they’re sure to be pulled down by Nintendo.

I don’t mind though because I have eyes firmly set on this.

I will only get to play it a whole month after it comes out. Maybe for the better: I wouldn’t want to spend my last month in Denmark playing Zelda… would I? If I don’t, I’m going to spend all Christmas avoiding friends that persistently will want to see me after 5 months.

Maybe, in the Information & Media Studies library, where they said they’d put some consoles for people to… do research… maybe there I can…*barely audible, almost insane laughter*

But no, no, I must not make these thoughts now, I have to finish A Link to the Past on ZSNES. I must be a good Zelda fan. Yes, that’s what I’m going to do.

Until November 18th, feast your eyes on this:

September’s GamesMaster had a 1,5m poster of this as a freebie. Did I buy the issue just for the poster when I found it in a Presbyrån in Stockholm? Did I? *another very scary bout of silent laughter*