Ole Julian is at it again. It’s amazing how he’s managed to preserve his integrity this long.
iPhone, Blackberry and Gmail users are all screwed privacy-wise, says Julian Assange. It looks like our privacy doesn’t really exist in today’s world of modern technology with the recent Carrier IQ logging scandal and the one with the iPhone 4 tracking every movement you make a while back. Scary, indeed. And to make matters worse, in a recent press conference Wikileaks founder Julian Assange has made a statement about iPhone, Blackberry and Gmail users saying they are simply “screwed”.
~
O ιδρυτής των Wikileaks, Julien Assange αποκάλυψε σε δηλώσεις του πως οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές συσκευές, όπως τα smart-phones και υπολογιστές για να παρακολουθούν τι λένε οι άνθρωποι, πού πηγαίνουν και τι γράφουν.
“Ποιος από εσάς εδώ έχει BlackBerry; Ποιος χρησιμοποιεί το Gmail; Λοιπόν, τη γ@#!$@τε!» είπε ο Assange. «Η αλήθεια είναι πως υπηρεσίες πληροφοριών πωλούν σε χώρες ανά τον κόσμο συστήματα μαζικής παρακολούθησης για όλα αυτά τα προϊόντα»
Ο Julien Assange μίλησε στο City University στο Λονδίνο, οπου εγκαινιάστηκε το νέο project των Wikileaks: τα Spyfiles. Tα spyfiles παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τις συμφωνίες που γίνονται ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρείες παρακολούθησης και κυβερνήσεις από όλο τον κόσμο για τον σχεδιασμό λογισμικού παρακολούθησης . Οι συμφωνίες έχουν σκοπό την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων οποιουδήποτε θέλει η κάθε κυβέρνηση.
Οι συγκεκριμένες εταιρείες, σύμφωνα με τον Assange έχουν την έδρα τους σε τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες αλλά πωλούν τα συστήματα παρακολούθησης και σε χώρες που περιφρονούνται από τη Δύση για τα απολυταρχικά καθεστώτα τους. Μία από αυτές είναι η Λιβύη καθώς η γαλλική εταιρεία Αmesys πούλησε στον Καντάφι εξοπλισμό ώστε να παρακολουθεί τους διαφωνούντες του καθεστώτος στο εξωτερικό.
Η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙ5 χρησιμοποιεί ειδικό λογισμικό ηχητικής αναγνώρισης ώστε να καταλαβαίνει ποιος μιλάει με ποιον. Άλλες παρόμοιες υπηρεσίες ξέρουν πως είναι ο κάθε χρήστης εμφανισιακά, τι πληκτρολογεί και που ακριβώς βρίσκεται. Ένα ειδικό πρόγραμμα επιτρέπει στις υπηρεσίες να φωτογραφίζουν ανυποψίαστα θύματα με κρυφά τοποθετημένες κάμερες στα κινητά. Υπάρχει επίσης πρόγραμμα που επιτρέπει στην υπηρεσία να γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεται ο ιδιοκτήτης του κινητού ακόμα και όταν αυτό είναι κλειστό.
«Δημοσιεύουμε πάνω από 287 αρχεία που τεκμηριώνουν την αλήθεια σχετικά με τη βιομηχανία μαζικής παρακολούθησης. Μία βιομηχανία που πωλεί λογισμικά σε δικτάτορες και δημοκρατίες για να υποκλέψει ολόκληρους πληθυσμούς», λέει ο Julien Assange.
“[…]with admirable, though misdirected intentions, they [altruists] have seriously and very sentimentally set themselves to the task of remedying the evils that they see. But their remedies do not cure the disease: they merely prolong it. Indeed, their remedies are part of the disease.
They try to solve the problem of poverty, for instance, by keeping the poor alive, or, in the case of a very advanced school, by amusing the poor.
But this is not a solution: it is an aggravation of the difficulty. The proper aim is to try and reconstruct society on such a basis that poverty will be impossible. And the altruistic virtues have really prevented the carrying out of this aim. Just as the worst slave-owners were those who were kind to their slaves and so prevented the horror of the system being realised by those who suffered from it[…]”
“[…]the past is of no importance. The present is of no importance. It is with the future we have to deal. For the past is what man should not have been. The present is what man ought not to be. The future is what artists are.”
“[…]a man is called selfish if he lives in the manner that seems to him most suitable for the full realisation of this own personality, if, in fact, the primary aim of his life is self-development. But this is the way in which everyone should live. Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live. And unselfishness is letting other people’s lives alone, not interfering with them. Selfishness always aims at creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts it, acquiesces it, enjoys it. It is not selfish to think for oneself. A man who does not think for himself does not think at all. It is grossly selfish to require of one’s neighbour that he should think in the same way, and hold the same opinions. Why should he? If he can think, he will probably think differently. If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other flowers in the garden to be both red and roses.”
Oscar Wilde’s take on Utopia, “the realisation of progress”. In this enjoyable and obviously very quotable essay, he gives his thoughts on how private property does not let people make the best of their potential, to be the perfect artists of themselves. Under Socialism, says Wilde, people would be able to concentrate on being perfect, selfish (in its positive definition, described above) individuals. It is an intriguing but unusual take on things, since Socialism as an ideology has been condemned for its apparent murder of the individual. No, argues the author. That would describe a totalitarian Socialist society, the kind of which wouldn’t appear before several decades after Oscar Wilde had written these words in the late 19th century.
The Soul of Man Under Socialism is an ode to virtue ethics under which each person’s goal, and what makes him or her human, circles around personal excellence and eudaimonia. As an artist himself, Wilde went on a great deal on how artists can be true individuals, but he kind of awkwardly robs this privilege from poor people, whose jobs “more apt for beasts” have little to do with what it really is, or better, what it can mean to be human. For Wilde, Socialism could destroy poverty at its roots, giving people of every class (or what we would today understand it to be) the opportunity to reach their true individualist potential, free of the restraints of posession. After all, “the only people thinking about money more than the rich are the poor” (paraphrase).
There are some very interesting concepts here and I find myself in agreement with most of what I read. However, it’s always clear that Wilde writes from his awesome vantage point of the upper class. His patronising of the less fortunate people among us, however justified and well-argued, just reeks of a kind of superiority complex. Wilde couldn’t decide if he wanted to be an elitist or not and it shows in this piece. He defies his own definition of selfishness by inevitably being selfish himself. Still, as one of the great writers and artists of times past, perhaps we should admit him this privilege to have been able to exercise his full capacity of individualism.
Today is the first day of advent. In four weeks time it’s Christmas. One week before that, I’ll be setting my foot on Greek soil for the first time after almost five months. Party’s almost over and it really feels like it’s long past its peak. Two years ago I wrote this particular heartfelt piece. Right now, I’m feeling like I can’t wait for Christmas to come and for me to be with my loved ones again. Everything’s looking as if our lives are going to change dramatically in the next few months and in ways we can’t even predict now, much less a year or two ago… so I feel the need to be with my people right now. That will necessarily mean leaving my newly-found loved ones behind over here, but my approach to such inevitable small tragedies of life can be best summarised with a “bring on the pain”. I am confident that things will take their course the only way they can…
Now I will detail such an interesting topic as the weather. The weather’s broken its month-long hiatus of just plain meh of cloudy, rainless days with sheets of rain and wind that’s blowing all of the orange leaves that had gathered in piles everywhere, turning them into forced immigrants riding towards the unknown. It’s been definitely a pretty sight. Very happy that the Danish weather finally decided to prove the wilder side of its infamy. I do not think I will see snow before I leave, though — believe it or not, Danish winters are considered ‘mild’.
Jul is coming and hyggelighed is shooting through the roofs. People getting Christmas sweets, doing their Christmas shopping starting from early November *silent sigh* Then, the quaint little Christmas bazaar in the center of Aarhus is closed by 6pm (and it’s been 2 hours of darkness already), making the Christmas wine very eloquently called Gløgg unavailable to the thirsty crowds. What can I say? This place is boring. The only fun people seem to be having is by mindlessly consuming tons of alcohol to at least make their mind-numbingly boring Fredagsbar entertainment a tiny bit more interesting. Danish people are like a bunch of spoiled children. They’re actually more like a society of sheltered people that avoid to look at the world without some kind of capitalist-socialist rose-tinted glasses (if you’re thinking that it’s a travesty to even think that capitalism and socialism could ever walk hand-in-hand down Utopia Lane, just visit Denmark and all should become crystal clear) Its clockwork social system seems to be breeding generations of people that cannot think for themselves if their life depended on it. Maybe its a common trait between people, that… But definitely, if populations from other corners of the world share this trait with the Danes, at least the Danes are the ones that come off as the ones with the better end of the stick. They are the happiest people in the world after all…
Could Denmark be an example of what would happen to a country and a population if all its problems were magically solved? Would it all come to a grinding halt out of a sheer lack of important stuff to worry about, people being very happy leading perfectly normal, predictable and passionless lives? It does seem to me that one of the common characteristics between people of the ‘First World‘ –pardon my anachronistic geopolitical categorisation, calling rich countries ‘Western’ seems just as uninspiring– is that we all seem to invent our problems, no matter if our existing problems, big or small, are affecting our happiness or not.
That is a confusing thought. I shall leave it aside.
Where was I? Ah, yes. Too afraid of foreigners, too afraid of standing out, they are hiding deep complexes behind their feel-good, relaxed appearances, against even their own larger and frankly much more interesting Nordic relatives.
OK, enough with cultural generalisations. My relativist side is painfully screaming in protest to all the above. I would hate to do what everybody seems to be doing with Greece right now; that is branding millions of people with a single stamp. Oh, oops, hehe.
Maybe I’m just sour cause I have no Danish friends to invite me over for a hyggelig board game evening… :’e
Most of my days consist of learning Spanish, enjoying hygge alone or with my predominantly Spanish-speaking friends in various altered states (yes, natural endorphins and caffeine counts! Does caffeine withdrawal onset also count as an altered state?), obsessing with Skyward Sword like a well-behaved Pavlov’s human (the highly behaviourist principle in work here is: “we want what we can’t have”. Beware of your hardware flaws and you can probably do much better than most of us out there), writing my final assignments for Digital Media Ethics and Great Works of Art or trying to at least find a good subject for both that will balance between “I already know a lot about this, I can write this stuff down!”, “I want to learn something new, research, research!” and “I like this topic enough I will actually choose it over all the other possibilities and give it the honour of being my subject of preference for this course”. I’m listening to Grace For Drowning a lot, watching many good films the past few days and just finished Peep Show. What a great britcom it is!
Yet, I realise that once all here is said and done, I will regret not being able to use my last days here in a more creative or… Danish way. I wish I had ideas, I really do. But the spirit of Denmark has engulfed me entirely. Now excuse me: I must continue procrastinating and not doing my in Skjoldhøj Autumn cleaning, hoping that if Ι pretend it’s not there it will magically go away οr I will vacate the room before needing to do the general cleaning, having the perfect excuse… Urgh…
Logic. The paragon of human superiority. People have achieved so much because we’re plain smarter than everyone else on this planet. Right?
Maybe not so right. David McRaney, creator of the You Are Not So Smart blog which inspired this book, thinks that people are greatly overestimating their ability to rationally make heads or tails of the world. With a collection of almost 50 articles based on a rich bibliography of psychological, neurological and sociological studies, the author deconstructs, bit by bit, all of your sense of personal superiority, security and general feeling of “I’m simply smarter”. But it’s OK, the author re-assures us; deluding ourselves is part of what makes us human.
After reading the book, one might feel that he has gained some valuable knowledge that might just make him this much smarter. I felt that way too. But alas, this is also another delusion that was unfortunately not included in the book. Read all about the Illusion of Asymmetric Insight. It would have been the perfect conclusion.
Read this book and second guess your life. If you dare.
You’re the editor-in-chief of Elle magazine. You’re living it pretty much large, not giving a second thought to anything in your life — like most of us. You consider yourself successful — and you are. One day, as you’re testing that new BMW for the magazine, entirely out of the blue, you have a stroke. This stroke leaves you completely paralysed. Completely? The only way you can communicate with the world is by blinking your left eye and slightly moving your head.
This is the story of Jean-Dominique Bauby and how this stroke changed his life. He writes about his experience in the hospital, how he spends his excruciatingly long hours frozen in his bed, what his family, friends, acquaintances and colleagues make of his situation. Almost everyone is frightened of him. I’d be frightened of him; I only hope this book might have made me think twice about my reflex reactions.
Every word, every page counts, when the only way to share it with the world is by blinking once for “YES” or twice for “NO” at a series of letters recited to you for every letter, of every sentence…
It didn’t have as much an impact on me as the film, probably because I came in contact with the latter first. But the film shocked me. I’m not sure which medium would be better suited for this story. Picturing the loneliness and disability through the written word in your own head is one thing, of course, a very powerful thing. But watching the masterfully shot film that gives life to Jean-Dominique’s daydreams, his only form of entertainment, as well as taking it away from his stagnant reality, showing how terrible it can really be, moved me in a whole different way (pun unintended).
Every time I catch myself being bored nowadays I think of Jean-Do and what he could be doing in my body instead of me. It works — for now. We humans are notorious for our exceptionally bad memory and how it comfortably lets go of the things that matter the most.
Τι κάνεις όταν οι συγκάτοικοι σου είναι τόσο βλάκες που πετάνε τις παγίδες που έχεις φτιάξει για τα μυγάκια επειδή βλέπουν πολλά μυγάκια μαζεμένα κοντά της και νομίζουν ότι αυτή είναι η αιτία του προβλήματος; Τι κάνεις όταν οι συγκάτοικοι σου είναι τόσο μυγιάγκιχτοι (έπρεπε να την γκουγκλάρω αυτή την λέξη για την ορθογραφία) που πετάνε στα σκουπίδια τις επιφάνειες που κόβεις τα λαχανικά επειδή «είναι βρώμικες» αλλά δεν μπαίνουν καν στον κόπο να βρουν καινούργιες; Τι κάνεις όταν το κτίριο έχει δύο κούπες για δώδεκα ανθρώπους, όλες κι όλες, και εξαφανίζονται και οι δύο, μαζί τελικά με όλα τα μαχαιροπήρουνα, τα πιάτα κτλ (και πίνεις τον καφέ σου στο μονόλιτρο ποτήρι μπύρας που καβάτζωσες από το Οktoberfsest); Α ναι μωρέέέ, αφού όλοι έχουν τα δικά τους, γιατί να υπάρχουν τα κοινόχρηστα; Αν όλοι είχαν τα δικά τους, δεν θα καρπωνόταν κάποιος τα μαχαιροπήρουνα αποκλειστικά για την παρτάρα του! Καταλήγω όλο και περισσότερο ότι οι Δανοί είναι ένα έθνος κακομαθημένων. Αλλά συνέβη κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ…
Η Αμελί είναι η μισο-Γερμανιδα μισο-Ελληνίδα κοπέλα με την οποία κάνω μαθήματα Γερμανικών εδώ. Ως αντάλλαγμα της μαθαίνω τα Ελληνικά που ποτέ δεν έμαθε. Καταλαβαίνετε, έχουμε περίπου τις ίδιες δικαιολογίες που δεν ξέρουμε την γλώσσα που όλοι μας τα πρήζουν ότι θα έπρεπε να ξέρουμε εδώ και χρόνια. Μια μέρα, η Αμελί με το μπόιφρεντ με κάλεσαν να πάω μαζί τους για μπάνιο στην θάλασσα και στην σάουνα μετά. Είναι μια αγαπημένη τους συνήθεια, κλασική Δανέζικη-βικινγκ κατάσταση: λίγα δευτερόλεπτα στα παγωμένα νερά, τροχάδειν μέχρι την σάουνα, σούπερ-ίδρωμα μέσα στην σάουνα, βουτιά στα παγωμένα νερά για να δροσιστεί το κοκκαλάκι μας, τρέξιμο ξανά μέχρι την σάουνα για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας κοκ. Και όλα αυτά γυμνοί, τσιτσίδι, άντρες και γυναίκες μαζί.
Η ιδέα μου φαινόταν καλή, αν εξαιρέσετε το γεγονός ότι δεν θυμάμαι ποτέ να είχα βουτήξει στην θάλασσα εκτός καλοκαιριού, πόσο μάλλον στην Βαλτική τον Νοέμβριο. Ένα αυτό. Το άλλο ήταν ότι η ιδέα του να είμαι τσιτσίδι με αρκετά άλλα άτομα, μερικα εξ αυτών φιλικά, ήταν μεν ενδιαφέρουσα αλλά ασυνήθιστη και λίγο τρομακτική. Στην μέση έμπαιναν ντροπές κτλ, από τα συναισθήματα που δεν συμφωνείς λογικά μαζί τους αλλά βασίζονται σε κάτι άλλο, όχι τόσο βασικό όσο το ερπετικό ένστικτο αλλά ούτε και στο ίδιο επίπεδο με τα πιστεύω σου, κάτι άλλο που βρίσκεται κάπου ανάμεσα τους, ίσως οι ίδιες κοινωνικές επιταγές που μας αναγκάζουν στα κρυφά να μας ενδιαφέρει τι θα πουν για μας οι άλλοι, που στα μουλωχτά και χωρίς να τις ρωτήσει κανείς, γίνονται από την μικρή τρυφερή μας ηλικία μέρος της υποσυνείδητης προσωπικότητας μας.
Τελικά η μέρα ήρθε, η Αμελί με κάλεσε να πάω μαζί της και με τον Πάτρικ (όχι τον γνωστό) στην «οργανωμένη παραλία» του Århus, Den Permanente. Η μέρα φαινόταν περίφημη: τα ίδια σύννεφα και κρύο που δεν έχουν φύγει από την πόλη το τελευταίο δεκαήμερο και οι ντροπές να παραμένουν ανέγγιχτες (γιατί πάντα νομίζουμε ότι σε έναν μήνα ξαφνικά θα θέλουμε να κάνουμε κάτι το οποίο τώρα δεν θέλουμε; Ποτέ δεν δουλεύει έτσι δυστυχώς, αλλά με αυτή την λογική δουλεύει το σύστημα των 60 άτοκων δόσεων φαντάζομαι) Ήρθε και η Άνα μαζί γιατί μου είχε πει από καιρό ότι ήθελε να κάνει μπάνιο στην κρύα θάλασσα — αν και σίγουρα είχε παγώσει πολύ περισσότερο από μένα στην ιδέα ότι θα έπρεπε να αποχωριστεί τα ρούχα της μπροστά σε κόσμο (και σε μένα).
Λοιπόν, το δοκιμάσαμε. Η θερμοκρασία της θάλασσας ήταν γύρω στους 10 βαθμούς, πολύς αέρας και κύματα, στο βάθος το λιμάνι της πόλης να φωτίζει τα σύννεφα του ουρανού του νότου πορτοκαλί (ναι ήταν νύχτα). Ένας-ένας πέσαμε στην θάλασσα για 7-8 δευτερόλεπτα το πολύ, και μετά γραμμή για την σάουνα. Δεν ήταν όσο φοβερό όσο περίμενα, κρύα ντους με έχουν τρομάξει πολύ περισσότερο στο παρελθόν. Μόλις έβγαλα και το τελευταίο ίχνος υφάσματος από πάνω μου, όλα ήταν τόσο… ΟΚ. Μπαίνοντας στην σάουνα και βλέποντας άλλα 15 άτομα με κάθε είδος σώματος να ιδρώνουν κάθοντας στις πετσέτες τους, μου φάνηκε τόσο συναρπαστική βλακεία η ιδέα του να ντρέπεσαι το σώμα σου… Υπήρχε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα μεταξύ όλων. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες κουβέντιαζαν με τους διπλανούς τους περί θερμών ανέμων και ψυχρών υδάτων. Η θερμοκρασία έφτασε τους 93 βαθμούς αφού έριξα λίγο νερό στα κάρβουνα που έχουν για να κάνουν την σάουνα… σάουνα. Όταν η ζέστη έγινε αβάσταχτη για την παρέα, πέσαμε όλοι πίσω στην θάλασσα όπου αυτή την φορά ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα –η ζέστη είχε φτάσει στα κόκκαλα, όπως είπε η Αμελί– και αμέσως πήγαμε σε άλλη σάουνα αυτή την φορά, μια λίγο λιγότερο καυτή και μικρότερη, μόνο με έναν τυπά πενηντάρη να αράζει, και σκοτεινή, την φώτιζαν μόνο 3-4 χαμηλές λάμπες. Αυτό το μέρος ήταν ο ορισμός του hyggelig (αυτό το μέρος και το άλλο με τον χαμηλό φωτισμό στην είσοδο της λέσχης, όπου μπορείς να κάτσεις, να φτιάξεις τσάι και να μαγειρέψεις πριν ή μετά το… μπάνιο σου).
Το μόνο κακό της ιστορίας ήταν ότι όταν γυρίσαμε στα ρούχα μας, ανακάλυψα την τσάντα μου με το πορτοφόλι μου στην λάθος θέση. Κάποιος με έκλεψε όσο λείπαμε. Διάλεξε μόνο την δική μου τσάντα και πήρε από το πορτοφόλι μου τα χρήματα (25 ευρώ, 100 Δανέζικες κορώνες περίπου, ένα τσέχικο και ένα σκωτσέζικο χαρτονόμισμα, νομίσματα κυρίως από την Σουηδία και την Νορβηγία — ναι ρε μου αρέσει να κουβαλάω ξένο συνάλλαγμα, πρόβλημα;!) Με έχουν κλέψει τρεις φορές ήδη στην Δανία μέσα σε 4 μήνες. Αυτή την φορά δεν έφταιγα εγώ βέβαια… Εκτός από τα χρήματα, δεν έλειπε τίποτα άλλο από το πορτοφόλι. Δεν με στενοχώρησε ιδιαίτερα, φοβόμουν ότι θα υπερσκίαζε την εμπειρία της βραδιάς αλλά δεν τα κατάφερε. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται ονειρική, σουρεαλιστική η αίσθηση. Το σπάσιμο της «μαζικής συναινετικής ψευδαίσθησης» που αποκαλούμε πραγματικότητα είναι πάντα ισχυρότατο για μένα… Μπορεί οι Δανοί να έχουν τις ντροπές τους και τις περίεργες συνήθειες τους αλλά όταν έχουν στην κουλτούρα τους κάτι τέτοιο μπορώ μόνο να βγάλω το καπέλο. Γενικά οι Δανοί στα θέματα σώμα/σεξουαλικότητα είναι πολύ, ΠΟΛΥ χαλαροί…
If we all stood up, took off our clothes and confessed our sins, everybody would laugh at the lack of originality on both accounts.
Αν όλοι σηκωνόμασταν, βγάζαμε τα ρούχα μας και εξομολογούμασταν τις αμαρτίες μας, θα βάζαμε όλοι τα γέλια με την έλλειψη πρωτοτυπίας και στις δύο περιπτώσεις.
Dense book with complicated ideas and deep meanings. Makes me question the importance of eloquence and elegant writing when it can create noise in the work itself. TechGnosis shows how technology, digital media and computers have not made magic and mysticism obsolete but merely replaced them with something else, at times proving themselves to be great catalyst for the fusion of the two worlds (like technopaganism or scientology). Unfortunately, I can’t remember much of it book because of the way it’s written. I hope one day I can sink my teeth deeper into it. I also hope that same day a new edition will come out that will illustrate even better how technology has infiltrated a lot more into our lives since TechGnosis was written in the late ’90s.
