Relevantly Irrelevant
Αν και όχι τέλειο, το παιχνίδι με ενέπνευσε με την απεικόνιση της μετάβασης του κόσμου από τα τέλη της Ρωμαϊκής Περιόδου στην επονομαζόμενη Σκοτεινή Περίοδο.
Περιμένει άραγε τον κόσμο μας σήμερα μια άλλη, νέα σκοτεινή περιόδος, με ανάλογες καταστροφές, όπως περίμενε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην αρχή της κατρακύλας μια μακραίωνη και επιταχυνόμενη κατηφόρα;
My rating: 4 of 5 stars
“Words are weapons” is this book’s tagline. It’s true. Think about it: by speaking you can guide another person’s train of thought. The limits to the destination of the other person’s train of thought is only a matter of how well you speak.
Machine Man sealed Max Barry’s greatness as a science fiction author so I knew I had to come back for more. Enter Lexicon.
Have you ever met a person who can charm you with their words? You don’t know how or why, you only know that this person, either consciously or unconsciously, presses all the right buttons to make you succumb to their will. It’s a force above and beyond what you would normally call your typical, apparently rational decision-making process; it’s a pair of hands that hacks into your brain and into your program, the one you have meticulously created for yourself, making you gladly and willingly do things you would have “normally” scoffed at. Note: I’d like to use many more quotation marks on that “normally” if I could avoid looking like a post-modern “everything goes” pseudo-academic douchebag while doing so. I’m not sure it’s possible so let’s leave it at that.
What if there was a secret organisation that was not only aware of this weakness of the human mind to appropriate persuasion methods, but had turned the whole thing into a science, an art form, something to be studied at a Hogwarts-like institution for teens with a natural talent in manipulation?
Max Barry took this idea and ran with it past the horizon. Lexicon welcomes and incorporates aspects of sociology, neurology, linguistics and the history of language, psychology and personality types, in that you have to know one’s personality type out of 200 or so, also known as “segments”, before you can most effectively persuade them. It’s smart by implying a lot that it doesn’t say, saying a lot that is interesting and makes sense, and connecting it all together by making it fast-paced and suspenseful with just the right amount of horror. Max Barry isn’t just intelligent, he can write a damn good story and believable characters I want to see walk out of all the mess alive and well.
Another thing I liked was the interjection of online articles and snips of online conversations between chapters, hinting at the possibility of the book’s reality existing in our universe too, behind the huge system of control and profiling that the internet and the web are (also) shaping up to be. Each chapter made me think, and each snip between the chapters made me think some more. The fact that I have no idea whether the articles and conversations are real or not, even though I would put money on their genuineness, is referring to what I said the book saying a lot just by implication, or even by implication of implication.
I would have given it five stars if it wasn’t for some action-packed scenes that left me wondering what had happened. Sometimes I find it hard to follow such parts in general, and I don’t think it’s my difficulty with very specific action-oriented words and use of language when it comes to reading in English, since I have the same problem when reading in Greek. It’s the same with movies when there is a rapid procession of shots in a scene, like in the duel in SW: Episode III or in any recent disaster or superhero movie. I just don’t bother to visualise the setting and follow the action. I suppose it’s a matter of how much the book has inspired my engagement. Most action scenes in books as well as movies fail to hold my interest sufficiently, or I don’t bother with the specific details of the environment etc. Hard to say why, but the effect is there. Also on why four stars and not five: the bareword. I felt it was awkward and easier to see through for being a plot device. But I won’t say more.
If nothing else I wrote above made you warmer towards the book, at least have a look at this, the Lexicon Quiz, from Max Barry’s website. It’s a variation of the quiz used in the book for determining one’s personality segment and/or if they have the talent for becoming a poet (a member of the aforementioned secret organisation). It’s remarkably clever, cross-disciplinary just the way I like them, aware of the cultural context in which it exists and… well… placing fundamental importance on the personality type distinction between cat people and dog people. It’s a very good representation of the general feel the book gives off.
Finding the Fox by Ali Sparkes
My rating: 4 of 5 stars
Yet another special-boy/girl-gets-picked-up-by-special-school story in the vain of Harry Potter. With Lexicon and Idlewild, I feel like I’ve been reading loads of these lately, yet I have strangely forgotten to grow tired of them. However, it has to be said that Finding the Fox was different from these books: it was simple. Easy to follow, easy to visualize, but beautiful nonetheless. I have a soft spot for beautiful simplicity as a concept, what can I do. And I also have a soft spot for people turning into animals and very detailed descriptions of what it feels like it to be a fox.
I don’t even have to tell you the story: Finding the Fox is almost exactly like Harry Potter, the protagonist himself even more so (quasi-orphan, living with his step-parents and calling a glorified cupboard his room, special powers suddenly emerging, special school comes a-looking, special school is awesome, best part of book is exploring wonders of special school and its students). It doesn’t matter that it’s a book for preteens or early teens, I enjoyed it just the same, similarly, I expect, to how I would’ve enjoyed Harry Potter if I read it for the first time at 26.
Did I mention it’s all just so English, in the same way Harry Potter is just so sine qua non English? It couldn’t be any other way, either, similarly to when Spaced tried to be American and it realised it couldn’t bring itself to ever passably drive on the right, or say “like, like, like…” nearly annoyingly enough.
The Ethical Slut: A Practical Guide to Polyamory, Open Relationships & Other Adventures by Dossie Easton
My rating: 3 of 5 stars
I tried practicing polyamory a few years ago, back when I had minimal experience with intimate relationships. It came to me as a concept naturally back then, and I still think it’s a great idea if you can find the right people who will be willing to try it out with you on their own volition (obviously you can’t force anybody into it).
Back in the day I made a lot of mistakes. I couldn’t make it work and ended up psychologically beaten up and scarred. However, it ended up being one of my most significant growing experiences, and surprisingly it didn’t shake my conviction that monogamy is not in any shape or form the only “normal” type of intimate relationship people can share. I have to admit that I’m not sure whether today I would be able to handle any better what five years ago I wasn’t able to due to lack of experience or perhaps maturity, but I know that reading The Ethical Slut gave me perspective, confidence and knowledge that polyamory can work, even if it goes against most of the principles I/we take for granted and cannot identify their origin.
Now, about the book. I felt it tended to repeat itself in some ways and placed too much emphasis on (unconventional) sex, which in my world is glorified a bit too much. At times the writers came across as too condescending (“sorry my life is so simple, geez!”). But in the end I got something from it: I was inspired by the different success stories and will come back to it for ideas, suggestions and tips if/when I end up in a polyamoric relationship.
Μεταλλαγμένα: Το παρελθόν, το παρόν και το άγνωστο μέλλον by Βάσω Κανελλοπούλου
My rating: 3 of 5 stars
Το δηλώνω εξ αρχής: είμαι προκατειλημένος γιατί η συγγραφέας είναι οικογένεια και έχω επαφή με αυτά τα θέματα από τότε που ήμουν μικρός. Για την ακρίβεια, θυμάμαι την διαδικασία επιλογής του εξωφύλλου, την προετοιμασία του βιβλίου γενικά όταν ήταν να βγει. Μια μικρή λεπτομέρεια.
Το βιβλίο αυτό είναι μια καταγραφή και ένα στιγμιότυπο στον χρόνο στο πώς ήταν η κατάσταση με τους γεννετικά τροποποιημένους οργανισμούς όταν γράφτηκε πριν 9 χρόνια. Περιέχει πολλά και ακριβή επιχειρήματα για το ποιοι είναι οι κίνδυνοι των ΓΤΟ για τα οικοσυστήματα και την υγεία και πώς τα επιχειρήματα υπέρ αυτών των οργανισμών είναι διαστρεβλωμένα και παραπλανητικά. Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς οι παράλογοι οι υπερασπιστές της βιοπικοιλότητας και όχι της καταστροφής της στο όνομα του κέρδους και του ελέγχου, χάνουμε έδαφος· τα πράγματα προχωράνε γρήγορα και από το 2006 πολλά μέτωπα έχουν πέσει, όπως για παράδειγμα αυτό: Νέος νόμος για την έγκριση μεταλλαγμένων.
Σπάνια οι άνθρωποι αποφασίζουν συνειδητά και με επιχειρήματα ποια θα είναι η θέση τους για ένα θέμα: την στηρίζουν λόγω των υποβόσκουσων συνδέσεων και υπονοιών που υπάρχουν και διαμορφώνουν την ταυτότητα τους, π.χ. πολλοί επιστήμονες ή μηχανικοί θα υποστηρίξουν τους ΓΤΟ χωρίς να έχουν διάθεση να ακούσουν τους κινδύνους, αυτόματα μεταφράζοντας τους ως τρομολαγνεία και τεχνοφοβία. Πολύ απλά νιώθουν χρέος τους να υπερασπισθούν την επιστήμη. Αναρωτιέμαι αν είναι εν αγνοία τους το ότι αυτή η υπέρασπιση για πολλούς είναι ταυτόσημη με τα συμφέροντα γιγαντιαίων πολυεθνικών γενετικής, χημικών λιπασμάτων και άλλων.
Πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε να κοιτάξουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε και αν τα πιθανά ωφέλη της μη-αναστρέψιμης απελευθέρωσης των ΓΤΟ στο περιβάλλον και στην τροφή ζώων και ανθρώπων μπορούν να αντισταθμίσουν τους πολυάριθμους προβλέψιμους κι ακόμα περισσότερους μη-προβλέψιμους κινδύνους. Τι υπερισχύει εδώ άραγε στο μυαλό των περισσότερων και στους (υποκινούμενους άλλωστε) λήπτες των αποφάσεων: η πραγματική λογική, ή η υποτιθέμενη λογική της επιστημής και της προόδου ως μυθολογία του απεριόριστου ελέγχου της φύσης;
Για να κλείσω όμως με τον χαρακτηριστικό και επικίνδυνα αντι-δογματικό μου ρελατιβισμό: πόσο διαφορετικά θα έβλεπα κι εγώ αυτό το θέμα αν δεν είχα μεγαλώσει μαζί του; Έχω το δικαίωμα να δικαιολογήσω την στάση κάποιου υπερασπιστή των ΓΤΟ γιατί πολύ απλά καλλιεργήθηκε (γουινκ γουινκ) σε αυτόν τον κύκλο, όπως ο φίλος μου ο βούλγαρος ο Μπορίς που σπουδάζει αγροτική τεχνολογία;
7 Habits of Highly Effective People, The: Powerful Lessons in Personal Change by Stephen R. Covey
My rating: 2 of 5 stars
Another one of those books I enjoy in audiobook format but due to my natural absent-mindedness I miss a lot of the details while listening. A great part of the book became the soundtrack of my random thoughts and observations I had while walking, but what I can say is that I have had audiobooks inspire my undisturbed attention (such as The Power of Now), therefore this lack of ability to listen with concentration prolonged period of time is not merely a problem of the medium and how I interact with it. Maybe I should try listening to books purposefully, sitting in a sofa or something. Maybe even while doing chores.
For the record, these are the seven habits:
1.Be proactive,
2.Begin with the End in Mind,
3. Put First Things First,
4. Think Win-Win,
5. Seek First to Understand, then to be understood,
6. Synergize
7. Sharpen the Saw
They are useful to remember and keep to heart. I’m sure that if I internalize this list and put it work, I’ll become a better person. Doing the work is the hard part though, isn’t it?
The Wizard of Oz by L. Frank Baum
My rating: 4 of 5 stars
Refreshing in its simplicity and messages. I was genuinely taken aback by the occasional brutality: limbs casually getting chopped off, animals dying by the hundreds, perhaps as a punishment for choosing the wrong side, and characters facing terrible prospects but somehow remaining amazingly, contagiously, cheerful. That’s what fairy tales were like in the past, I suppose.
This is a story told many times which remains more than a century after it was written very strange and counter-intuitive. Reading it actually felt like a meta-trip to Kansas for me—“how can a fairy tale be so strange? From the pacing to the characters to everything! What would it feel like listening to this story as a child? What would have made the most impression on me? What would I need most, a heart, brains, courage, or a ticket back to Kansas? Actually, wait, wh-what happened? I’m 25 years old!”
The Hobbit, or There and Back Again by J.R.R. Tolkien
My rating: 3 of 5 stars
Finally, after three years of idling, finish it I did! I was stuck since 2011 (dunno why) at the part right before the party got into the mountain. Then I watched the first and third films and disliked them, so I got very close to never actually finishing The Hobbit. However, since this is book-a-week year (just finishing books counts too!) I couldn’t resist the temptation…
I have to say I quite enjoyed Tolkien’s writing, at least in The Hobbit. I think it was the perfect balance between complex descriptions and enjoyable dialogues, and I’m saying that having read LOTR in Greek many years ago and knowing what kind of an experience having the scale lean towards the descriptions and the story of everybody, their friends and their friends’ friends’ dog’s grandmothers side is.
In a few words: The Hobbit in book format was more enjoyable than the films, while in LOTR’s case the reverse was true for me. But books such as Tolkien’s are difficult to criticise because they are so deeply influential and part of everybody’s “discovering the realm of high fantasy” phase, somewhere between the ages of 11 and 14.
Is The Hobbit the post-war Harry Potter? Will teens enjoy Harry Potter 50 years from now the way I did growing up? Will Harry Potter eventually spawn a universe of influences unforeseeable to us today? Did Tolkien ever imagine what kind of worlds he would inspire in the imaginations of others?
My rating: 5 of 5 stars
Το αγόρασα για τη μάνα μου· το διάβασα πριν προλάβει να το ανοίξει μεν, αλλά άφησα και αρκετό χρόνο στο μεταξύ για να μην φαίνεται ότι της το αγόρασα κυρίως για να το διαβάσω εγώ δε! Καλό αυτό με τους γονείς!
Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι είχα γνωρίσει μέσω της Πολιτισμικής Τεχνολογίας τον Soloúp από κοντά πριν αρκετά χρόνια—πάνε έξι σίγουρα—στην Μυτιλήνη την οποία περιγράφει στην αρχή του βιβλίου. Ήταν για την παρουσίαση του «Είναι κανείς εγώ;». Είχα εντυπωσιαστεί από την απλότητα του, με την καλή έννοια πάντα, και από την συμπάθεια που μου ενέπνευσε, κι από τότε τον διάβαζα περιστασιακά και απολάμβανα τις εύστοχες γελοιογραφίες του με θέμα την επικαιρότητα. So, I’m biased! Πίσω στην Μυτιλήνη: έχοντας κι εγώ μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με αυτή την πόλη, έχοντας ζήσει εκεί πέντε απ’τα καλύτερα μου χρόνια, ένιωσα αμέσως τι ήθελε να πει ο ποιητής.
Γιατί κι εγώ πέρασα Απέναντι όσο ήμουν εκεί. Τρεις φορές επισκέφθηκα το Αϊβαλί όσο έμενα στην Μυτιλήνη, και μια φορά πήγα στην Τζούντα/Μοσχονήσι. Και η δική μου οικογένεια, μέρος της τουλάχιστον, διώχθηκε από τη Σμύρνη, και από εδώ που βρίσκομαι τώρα, από τη Νέα Σμύρνη, αναρωτιέμαι και μαζί με την μητέρα μου το παρελθόν των συγγενών από έναν άλλο κόσμο. Πριν 2 χρόνια ανοίξαμε για πρώτη φορά ένα γράμμα που το είχε γράψει ο θείος απλά για να καταγραφούν κάπως όσα έζησε τις ημέρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η μάνα μου δεν το είχε ανοίξει ποτέ επειδή ήξερε ότι θα συγκινήθει.
Τώρα που το σκέφτομαι, όλη μου η οικογένεια, απ’όλες τις μπάντες, έχει το στοιχείο του ξεριζωμού: η αυστραλέζικη οικογένεια του πατέρα μου δεν ήταν πάντα αυστραλέζικη· ξεριζώθηκαν από διαφορετικά μέρη της Βρετανίας για να μεταναστεύσουν για τους δικούς τους λόγους στην άλλη άκρη της Γης. Ο πατέρας μου, με τη σειρά του, εγκατέλειψε τον Νέο Κόσμο για να έρθει στον Παλιό, στον πολύ Παλιό. Ο έλληνας παππούς μου ήταν από την Κλειτορία Αχαΐας, όμως στον πόλεμο το χωριό του καταστράφηκε από τους Γερμανούς (και μετά δούλευε για τη Siemens και η μάνα μου έγινε καθηγήτρια Γερμανικών… αυτό κι αν θα πει έλλειψη προκαταλήψεων!) και έπρεπε να έρθει στην Αθήνα, όπου βέβαια γνώρισε τη γιαγιά μου στη Νέα Σμύρνη. Όλη μου η πρόσφατη οικογενειακή ιστορία είναι μια διαρκής μετανάστευση, γι’αυτό το Αϊβαλί μου μίλησε βαθιά.
Και δεν είναι τι μου είπε. Είναι πώς το είπε. Με τόση ευαισθησία, σεβασμό στην ακρίβεια στην πηγή αλλά και διαφορετική ερμηνεία και παραλλαγή όπου χρειαζόταν· αρμονία· όμορφα σχέδια, με βάθος, όχι τεχνικό απαραίτητα, αλλά αλληγορικό, αυτό το intuitive αντί του sensing. Επίσης είχε, και φάνηκε πολύ, απεριόριστη αγάπη γι’αυτό το κομμάτι της ιστορίας το οποίο τόσο πολύ έχουμε ξεχάσει τόσο σύντομα, για την ιστορία της ειρηνικής συνύπαρξης που διακόπηκε από τους πολέμους και την Ανταλλαγή. Αλλά έτσι λένε, πως οι τρίτης γενιάς και μετά επιθυμούν πραγματικά να ψάξουν τις ρίζες τους μετά από τέτοια τραυματικά γεγονότα σε επίπεδο εθνών.
Υπάρχει αυτές τις μέρες, όπως φαίνεται και από την ίδια την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου και την αναζήτηση που την ενέπνευσε, νέο ενδιαφέρον για τις ιστορίες αυτής της άλλης τόσο συγκινητικής εποχής. Ο Soloúp γράφει στο τέλος του βιβλίου ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει το υλικό που ερεύνησε ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον στους αναγνώστες για τις πραγματικές πηγές και τα πραγματικά βιβλία που μίλησαν για ό,τι συνέβη. Για μένα πάντως το κατάφερε 100%, και γρήγορα ανακάλυψα πως η μάνα μου ήδη έχει μεγάλο μέρος της λίστας των προτεινόμενων. Σας έρχομαι!
Τέλος, πολύ σημαντικό για μένα, ήταν και η θέαση της άλλης μεριάς, πώς η Καταστροφή ήρθε και ως απάντηση σε μια σειρά ελληνικών φρικωδιών στην Μικρασιατική Εκστρατεία αλλά και πώς οι Τούρκοι βίωσαν την ανταλλαγή και τα πριν και μετά στην Κρήτη. Κι εγώ θυμάμαι αυτόν τον χάρτη της Κρήτης στο τουριστικό πρακτορείο, αν δεν κάνω λάθος, με το που βγαίνεις από το τελωνείο στο Αϊβαλί.
(ο Soloúp είναι στην Τζούντα, στα παλιά ελληνικά σπίτια, με έναν τούρκο επισκέπτη που ξέρει κρητικά γιατί η γιαγιά του ήταν από την Κρήτη πριν πάει με την Ανταλλαγή στο Τσεσμέ)
Mehmet: Ακριβώς ετουτανά τα σπίθια θανά ‘πρεπε να μας μονιταρίζουνε (ενώνουνε).
Soloúp: Ποια; Τα σπίτια κάποιων ελλήνων νοικοκυραίων που άφησαν τα κόκαλα τους στις γύρω ρεματιές και τώρα μέσα σε αυτά ζούνε τούρκοι;
Mehmet: Ναισκέ, αλλά δε ζήσανε μέσα τούρκοι που εσκλαβώσανε, αλλά τούρκοι πρόσφυγκες «μπομπαντελήδες» (απ’την Ανταλλαγή). «Γκιαουρόσποροι», όπως εβρίζανε και την εδική μου νενέ οι Γερλήδες στον Τσεσμέ. Ετουτανά τα σπίθια βαστούνε δύο ζωές. Μια ρωμαιική και μια τουρκική. Εζήσανε μέσα ντως άνθρωποι με άλλη λαλιά και πίστη. Αλλιώς ονειρευόντανε τη ζωή ντως οι ρωμιοί που τα χτίσανε, αλλιώς οι τούρκοι που τα καμπιτήρανε. Αν είχανε λαλιά τα σπίθια, δε θά ‘χανε να πούνε τόσα για ρωμιούς και τούρκους, όσο για των ανθρώπω τα βάσανα. Ο πόνος είναι ίδιος όποια γλώσσα και να μιλείς. Αν είχανε οι τοίχοι λαλιά, θά ‘χανε πολλά να πούνε για τη βαρβαράδα των ανθρώπω. Για τον κατατρεγμό. Όμως ο καθείς μας στην εδική του μπάντα, μαθαίνει πως τα βάσανα είναι μόνο εδικά του. Η βαρβαράδα πάντα των «αλλωνών». Ετόσας ο πόνος, λέει η Αϊσέ, πως θαν’ εμπορείε να μας μονιταρίσει. Το σπίτι πού ‘φηκε ο παππούς σου στον Τσεσμέ και που το δώκανε στη νενέ μου την κρητικιά.
Soloúp: Να πεις στην Αϊσέ, με τόσο πόνο στις φαμελιές μας, στο τέλος θα βρεθούμε και συγγενείς.
Mehmet: Για να το σκεφτείς… είμαστε και οι δύο εγγόνια της Λοζάνης!
Και οι δύο: Χα, χα, χα!…
Ο καθείς αγαπά την πατρίδα του και τον τόπο των παππούδω του. Σε μας μόνο στσοι μπάσταρδους τση Λοζάνης, ετούτηνα η αγάπη είναι πιο μπερδεμένη.
Μεγάλο έργο. Ευχαριστώ.
Fish Who Answer the Telephone and Other Bizarre Books by Brian Lake
My rating: 4 of 5 stars
This book is a blithe and glorious (yes) collection of such amazing, curious and sidesplitting book titles as:
(double entendres)
Drummer Dick’s Discharge, Beatrix M. De Burgh, Ernest Nister, 1902
Penetrating Wagner’s Ring, John Louis DiGaetani, Rutherford, NJ: Fairleigh Dickinson University Press, 1978
Boobs as Seen by John Henry, George Vere Hobart, New York: G. W. Dillingham, 1914
Memorable Balls, James Laver, Derek Verschoyle, 1954
Invisible Dick, Frank Topham, D. C. Thomson & Co., 1926
“Jeehosophat! What a disgraceful scene!” said Dick Brett, doing a series of physical jerks behind a bush, as he began to grow into visibility.”
(authors–right or wrong)
The Ethics of Peace and War, I. Atack, Edinburgh: Edinburgh University Press, 2005
Motorcycling for Beginners, Geoff Carless, East Ardsley: EP Publishing, 1980
Industrial Social Security in the South, Robin Hood, Chapel Hill, NC: The University of North Carolina Press, 1936
Obesity: Causes, Consequences, and Treatment, Louis Lasagna, New York: Medcom Press, 1974
Metabolic Changes Induced by Alcohol, G. A. Martini, Berlin: Springer Verlag, 1971
Frozen Future: The Arctic, the Antarctic and the Survival of the Planet, Daniel Snowman, Toronto: Random House of Canada, 1993
There Are No Problem Horses, Only Problem Riders, Mary Twelveponies, Boston, MA: Houghton Mifflin, 1982
etc etc, going through a wealth of subjects and book types. I feel weirdly proud of owning this book. Apart from being a little treasure all of its own, it reminds me how anybody can publish a book and indeed how many different tiles have been published through the centuries, that we’ll never know about no less. Time to start writing now then!
BTW: I’m not including this to the 2015 reading challenge because I read 95% of it in 2014. In fact it was a gift from my mother. Spot-on, wasn’t it?
