Tag: beer

ΦΤΗΝΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ LIFEPROTIP

Το περίπτερο δίπλα στα Starbucks στην πλατεία, που θέλω να το κάνω και Spotted σύντομα, έχει μισόλιτρα μπουκάλια FIX και Βεργίνα με 1€.

Επιστρέφοντας τα μπουκάλια σε σούπερ μάρκετ σου επιστρέφονται 0,14€.

Μπουκάλι μπύρα με 86 λεπτά. Όχι κι άσχημα. Θυμίζει τιμές Βουλγαρίας. Αν και στη Βουλγαρία με λίγα περισσότερα χρήματα (περίπου 2,40lv = 1,2€) παίρνεις 2λιτρη Καμενίτσα.

Αλλά είμαστε στη ΝΣ, καλώς κακώς. Βίβες!

φιξ

Danish Diaries #4

Days pass faster and faster… Where’s Making Time when you need it? I think I have passed the familiarity threshold; everything is making less of an impression on me now and I don’t feel like I’m in a foreign place anymore. I am quite at home at my dorm and taking the bus is starting to feel natural. I must say the speed in which I have adapted is scaring me a little. This comes with its own costs: I’m slightly less inclined to meet new people or ready to try out new things and more likely to get in a routine as I have for the past 10 days or so with my daily morning Danish classes, for which I yesterday signed up to continue into Autumn (paid from none other than the Danish government). It follows that there hasn’t been any groundbreaking stuff going on. I shall share with you some non-groundbreaking tidbits:

  • Danish is a strange language. It’s not only the sound (it’s still almost impossible for me to understand anything if it’s not written in the semi-recognisable script Danes have for written word), I also find some words very funny. For example: øl means beer. Øl (pronounced like ö), if you say it this way in German, means oil. If you say it a lot of times, like (øløløløløløløl) it sounds like: A) a retarded version of lololololol and B) this.Danish also has a unique and specific way of denoting family relationships. In Danish you can’t just have grandmother or grandfather; you have to be very specific about whose mother or father it is. So you get things like mormor (mother’s mother), farfar (father’s father), any combination really. I was wondering how far it could get, like a series of zeros and ones. “My morfarmor is 104 years old” -“Oh, my farmorfarfar is still alive! They had him on a TV show the other day!”
    They also do it with uncles. You have to be specific about whose parent’s brother or sister it is, too. I guess it makes things easier but it’s also funny.
  • I went to a sushi dinner party organised by the Japanese students in Skjoldhøjkollegiet. It was really fun, all kinds of different delicious food our hosts had spent days preparing. Everything was very delicious and there was a lot more people than I had imagined! But then came the alcohol: Danish beer, Japanese beer, several different kinds of wine, including cherry wine and fighter wine (a Spanish expression for cheap wine that fights with you the next day), liquorice, uh, liquor shots — mind you I hate liquorice, oh, one new thing to add to my list — and after the party we topped it off with 4 vodka shots at Camill’s place followed with more fighter wine and gin with fruit juice. Seriously, I should have been worse when I woke up this morning. The only thing I didn’t remember was how I had gone to bed and my hangover only lasted a few hours… f you don’t take into account that I slept in all morning and missed today’s Danish class.

Μεγάλη μπύρα με €1,50 στο Lighthouse!!

Καιρό είχα να δω μια τιμή η οποία να μου κάνει πραγματικά εντύπωση. Καλή εντύπωση, εννοώ. Κι όμως! Η ιδέα για το μέρος ήταν του ΗM. Πήγαμε μαζί για ένα ποτό/καφέ/μπύρα/αυτό-που-πας-να-κάνεις-όταν-είναι πολύ-νωρίς-για-ποτό-αλλά-πολύ-αργά-για-καφέ (κατά τις 9), σε ένα Lighthouse που παρ’όλο που έχει 50% φοιτητική έκπτωση ήταν ψιλοάδειο! Έμεινα! Θα παραδεχτώ ότι είχα προσέξει κι άλλες φορές την εν λόγω προσφορά αλλά για λόγους που δεν ξέρω ή φοβάμαι να παραδεχτώ στον εαυτό μου, την είχα ξεχάσει.

Και ναι. Κάτσαμε κοντά στην θάλασσα (η οποία δεν μύριζε σήμερα), είδαμε τον Χρήστο και την Δανάη και μιλήσαμε για animation και αναρωτηθήκαμε μαζί τους γιατί άραγε αυτοί οι δύο να είναι οι μόνοι Γεωγράφοι οι οποίοι ενδιαφέρονται για πολύ-πολύ-φτηνά προγράμματα/σεμινάρια στο εξωτερικό. Ναι ουσιαστικά αυτοί οι δύο θα πάνε στην Βarcelona για 7-8 μέρες με 300 ευρώ όλα. Κάτι σαν παγκόσμιες συναντήσεις για γεωγράφους «στις οποίες μπορεί να έρθει όποιος θέλει, και Γεωγράφος να μην είναι, πολύ απλά γιατί δεν το ξέρει κανείς, ούτε καν από την σχολή μας, και σε όσους το έχουμε πει, δηλώνουν παγερά αδιάφοροι. Το Marush, βλέπεις…»

Άραγε να είναι ίδιος ο λόγος που είναι και το Lighthouse άδειο, παρ’όλη την έκπτωση που μου έφερε ένα μεγάλο, ζουμερό ποτήρι λαμπερή ξανθιά μπύρα φρέσκια από το το βαρέλι στο τραπέζι μας για €1,50 (και για άλλο τόσο τον Freddo Espresso του Housemaster);

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ξέρω που θα πηγαίνω τις επόμενες μέρες για ΟΛΕΣ τις καφεϊνικές/αλκοολικές μου ανάγκες με παρέα ή και χωρίς: με τέτοιες τιμές, δεν χρειάζεσαι πολλά-πολλά για να κάνεις το βιβλίο που διαβάζεις την παρέα που θα ‘ρθει μαζί σου στο καφέ-μπαρ. ~^, Και για όποιον είναι Μυτιλήνη τώρα, προτείνω να κάνει το ίδιο. Ας στηρίξουμε, επιτέλους, το φτηνό. Please.

Ποτέ δεν θα γίνουμε Μόναχο. Τουλάχιστον, μπορούμε να πάρουμε ένα καλό παράδειγμα!

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού

Το πρώτο ποστ μου για το 2009 (Happy New Year yaaaay, πάει ο παλιός ο χρόνος κτλ!), αν και θα ήθελα να το έχω ετοιμάσει χρονικά πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, ήρθαν έτσι τα πράγματα που το γράφω σε μια καθ’όλα ιδιαίτερη μέρα. Έτσι, πριν αρχίσω να γράφω αυτάρεσκες αηδίες σχετικά με στόχους μου για αυτόν αλλά και τον χρόνο που πέρασε, θα παραθέσω ένα link:

http://hallografik.ws/archive/?p=31

Πριν ένα χρόνο ακριβώς βγήκαμε πρώτη φορά με την Αλεξάνδρα. Είχαμε ήδη γνωριστεί τα Χριστούγεννα του 2007 αλλά 5 Ιανουαριού του 2008 (ή τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Ιανουαρίου) η μοίρα μας έφερε κοντά και… έέέ θέλω να πω… οκ λαϊκιστί τα φτιάξαμε, αν και θα έλεγα ότι η σχέση μας απο τότε δεν μπορεί απλά να περιγραφεί με αυτή την έκφραση — ακόμα και αν αρκετές φορές η αίσθηση μαζί της θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κάποιο ψυχοτρόπο “φτιάξιμο!” Ναι, σήμερα είναι η 1η μας επέτειος απο εκείνη την συναρπαστική και αναπάντεχη βραδιά.

Αλεξάνδρα Αγγελική Κομνηνού. Γεννηθείσα τις 27 Ιουνίου του 1986, κάτοικος Νέας Σμύρνης. Αγαπαει την τέχνη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο — με πιθανές, αν και αμφιλεγόμενες, εξαιρέσεις την ψυχολογία και την σοκολάτα! –ιδιαίτερα την μουσική στις περισσότερες, αν όχι όλες της τις μορφές. Είναι δεινή πιανίστα, όπως λέει ότι αποκαλούνται οι γυναίκες πιανίστες (ερρρμ) αλλά οι πρόσφατες τάσεις της δείχνουν ότι σκοπεύει να πλοηγηθεί στα μαγικά ύδατα της μουσικής σύνθεσης, επιλέγοντας να αγνοήσει ένα αναμφίβολα λαμπρό μέλλον σαν ερμηνεύτρια ή μουσική παιδαγωγός. Με στόχο την εισαγωγή της στον κόσμο της βαθύτερης μουσικής κατανόησης, γνώσης και εναρμόνησης, θέλει να εισαχθεί στο Τμήμα Μουσικολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου ξαναδίνοντας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2009. Μέχρι τώρα, βέβαια, η τόσο αξιαγάπητη και χαρακτηριστική της ανεμελιά η οποία αγγίζει τα όρια της τεμπελιάς δεν της έχει επιτρέψει να δουλέψει και τόσο σκληρά για την επίτευξη του στόχου αλλά ελπίζουμε ακόμα!

Εκτός της μερικές φορές πολύ εκνευριστικής της τάσης να αργεί,  η οποία τάση φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την προαναφερθείσα ανεμελιά και χαλαρότητα της, είναι πολύ γλυκιά(τζου), χαρούμενη, κυκλοθυμική, μερικές φορές ανυπόφορα εκνευριστική όταν έχει βάλει σαν στόχο να σε εκνευρίσει (το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως “πετυχαίνει τις περισσότερες φορές αυτό που θέλει”), είναι πολύ (πολύ!) ζηλιάρα, έχει μια παράξενη σχέση αγάπης-μίσους με το φαγητό αλλά παρ’όλ’αυτά δείχνει πάντα το μέρος της αγάπης όταν πρόκειται για γαστρονομίκες ιδέες και δημιουργίες (μιαμ!), είναι εθισμένη με το να είναι ερωτευμένη, της αρέσει πολύ ο ναργιλές, ξοδεύει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες χαρτιού τουαλέτας, έχει ειδικά σκυλο-ραντάρ τα οποία ανιχνεύουν σκύλο σε απόσταση 200 μέτρων (τελευταία βέβαια τα ραντάρ έχουν πάθει βλάβη απο την υπερβολική δόση λευκής γάτας), είναι τρελά φίλθι χόρτα και ας μην της φαίνεται εκ πρώτης όψης ΚΑΙ εκνευρίζεται με το να δίνει την εντύπωση καλού παιδιού (οσο και να το κρύβει…), μεθάει με μισό ποτήρι μπύρα — ή τουλάχιστον έτσι υπαινίσεται –, είναι παιχνιδιάρα και εξοργιστικά καλή στην στα περισσότερα: οι αγαπημένοι της τρόποι εκνευρισμού, εκμηδένισης και ταπείνωσης είναι το Scrabble, το Go και άμα λάχει κανένα Trivial Pursuit. Στο σκάκι η μέθοδος της δεν έχει τελειοποιηθεί αλλά βρίσκεται σε αίσιο δρόμο… Έχει αίσθηση προσανατολισμού που θα έκανε τον Zorro να αισθάνεται σαν τον James Cook, ταυτόχρονα όμως συχνά ξαφνιάζει με την ικανότητα της να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα όταν οι άλλοι ακόμα εγκεφαλοκαταιγιδιάζουν, μεταξύ αυτών και προσανατολισμού, ο οποίος είναι και ο λόγος που ανέφερα το απο πάνω!

Έχει ένα απο τα καλύτερα γούστα που έχω δει όσον αφορά τα ρούχα αλλά και την εμφάνιση γενικότερα. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό αφού παρά το χαλαρό της προφίλ πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι δίνει μεγάλη σημασία στην εμφάνιση και το στυλ. Και για αυτό έχει πολλά να πει αφού πάντα έχει κάτι καινούργιο να συνδυάσει, να φορέσει, να προτείνει και να αλλάξει (και να χαζεύει σε βιτρίνες μπότες και εντυπωσιακά αλλά ταυτόχρονα λιτά, ξέωμα και ξώπλατα κόκκινα φορέματα λέγοντας ότι μια μέρα θα καταφέρει να ξετσιγκουνευτεί και να αποφασίσει πως ό,τι αγοράσει αξίζει τα χρήματα που κέρδισε με αίμα και ιδρώτα και τότε όλοι οι θνητοί και ένα σεβαστό ποσοστό απο ημίθεους και πάνω θα προσκυνάνε! Με τέτοια σωματάρα, εννοείται!) Το ότι έχει εντυπωσιακά μάλλια τα οποία της αρέσει να τα περιποιείται πολύ αλλά και να τα μεταμορφώνει ανα τακτικές περιόδους είτε σε χρώμα είτε σε σχήμα και πάντα να καταφέρνει να είναι όμορφα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της.

Το πάθος της με την εντυπωσιακή εμφάνιση σχετίζεται φυσικά με το πάθος της για την τέχνη και την καλαισθησία, ένα απο τα μεγαλύτερα της χαρίσματα. Εκτός απο το να συνδυάζει τις αγάπες της μόδας με την τέχνη φτιάχνοντας δικά της ιδαίτερα ρούχα, το πράγμα πάει και αλλού: της αρέσει να φτιάχνει πήλινα μπιχλιμπίδια και κοσμήματα, να τραβάει ιμπρεσιονιστικές, αισθησιακές, ασυνήθιστες φωτογραφίες, να ζωγραφίζει υπέροχους πίνακες με ζωηρά χρώματα — ω ναι, τα χρώματα! Τέλειο γούστο ΚΑΙ στα χρώματα, σίγουρη πρόταση ακόμα και για βαψίματα τοίχων!! — και γενικά να φτιάχνει δικά της αντικείμενα. Οσον αφορά την εκτίμηση τέχνης, της αρέσουν πολύ οι ταινίες, τόσο οι βαριές, που όπως λέει είναι “κοινωνικού περιεχομένου με περίεργη σκηνοθεσία” όσο και οι ελαφρές και χαρούμενες και οι φαντασίας, που καταλαβαίνεις τα παντα με την μία! Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τίποτα, αν δεν έχει χάσει τον χρόνο της ή έχει κερδίσει κάτι βλέποντας την ταινία, θα της αρέσει… Είναι αξιοπερίεργο πως η παιχνιδιάρικη της διάθεση και η όρεξη για καινούργια πράγματα δεν την έχει φέρει κοντά στα games, όμως το παλεύει και αυτό. Για την μουσική τα πράγματα είναι σχεδόν αυτονόητα: παίζει και ακούει φανατικά. Πάντως το ρεπερτόριο της όσον αφορά τα κομμάτια που παίζει δεν θα μαρτυρούσαν στον αδαή την τρέλα της: Bach, Beethoven, Chopin είναι μόνο ένα δείγμα των συνθετών που την μαγεύουν…

Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο, αν δεν έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ… Σε λίγο θα βγούμε για να το γιορτάσουμε: σήμερα, κλείνουμε έναν χρόνο με το θαύμα αυτό της φύσης και της κοινωνίας. Τελικά, είμαι πολύ τυχερός! Όχι, όπως θα έλεγε η Αλεξάνδρα. Είμαι ευτυχισμένος…

Τελικά, αφοσιώθηκα τόσο στο να μιλάω για την Αλεξάνδρα που όχι μόνο ξέχασα με τι είχα στο μυαλό μου όταν άρχισα να γράφω, δεν έγραψα τίποτα και για την Πρωτοχρόνια. Ουφ! Σύντομα και αυτό! Μέχρι τότε ανδ βευόνδ, ας απολαύσουμε όλοι την αγάπη…