cooking – Cubilone's Dimension

LINK: IT’S NOT CLIMATE CHANGE–IT’S EVERYTHING CHANGE

Article by Margaret Atwood.

When I read things like this, I tend to regress to my “what’s the point?” mode. But then I realise there’s still so much road to pave for the possibility of a prospect of a better future for those who make it, those who weather the crumble. The article mentions this and focuses on the importance of positive narratives. There’s little we can do to reverse the situation now, so shouting at the top of your lungs “we’re screwed!” won’t help, and anyway, people at large who have elected to ignore reality thus far will go all the way before they reality grabs them by the face and locks stares with them forever. So a positive message, ideas for transition, building suitable, sustainable communities for preserving the good parts of what we have created seems to me like the only viable, or at the very least productive, idea we can start working on right now.

Cli-fi though… Apart from clitorises, it reminds me of JMG and preparing for the Long Descent, which will have its ups, down, needs, challenges and inevitably present new opportunities. The world will be much more unpredictable, ugly and much easier to get you caught up in misery, but people will still be (mortal) people, such as they always were. Music shall still be played—a mix of AI-produced synths and traditional ethnic music? Dinners will still be cooked—vegetarian meals based on new recipes that take into account the limited variety and availability of ingredients? Laughs will be enjoyed over new jokes or memes—much needed black humour at the sorry state of humankind that couldn’t resist taking its own daydream for the truth?

Life will move forward into the unknown. But this unknown is being shaped right now by the collective force of our species. Each one of us is steering this force as much as a spec of sand can choose, or not choose, to take part in a destructive sandstorm. But a spec of dust in the right place can allow vapour to condense around it and become a drop of rain.

Sandstorms, wind, rain… like different moves in a poi dancer’s repertoire.

I should read more of Atwood’s writings.

Things you don’t mention when people ask you what your day was like

You absent-mindedly stick your pinky finger in your ear to scratch it, happily chilling in Slaveikov Square, when a middle-aged colleague from the library passes you by and whistles at you to catch your attention and greet you. You essentially just nod a hello back, finger still firmly lodged in your ear. You’re left thinking that she greeted you just to let you know that she was there to witness you with digging for gold with your pinky.

There is a Dutch princess – apparently the patron for libraries or something similar to that – visiting Sofia City Library’s Children’s Department to present the fresh Bulgarian translation of the children’s illustrated book she recently finished writing. You tremble at the idea of actually having to meet her, because you’re simply clueless about how it would be proper to address her: “would Your Highness be too strong?”, you think to yourself. “Would shaking her hand without, err, kissing it or something, be too… normal?” It even occurs to you that, maybe, if you greeted her in just her first name, no titles or anything attached, you would do what no-one had ever dared to do before; talk to her normally, for what she really is; just another human being. For that she would deeply admire you – just like in the movies. In the end, you don’t get within 5 metres from her.

You see in the distance the guy who met one of your roomies in a big party the previous night, with whom he stayed out for the whole night and with whom they apparently hit it off quite well. He’s probably waiting for your roomie, judging by the three red carnations in his hand. By coincidence, it’s the same spot you’re supposed to meet another, completely unrelated, friend. You pretend you don’t see him; the least you want is an awkward exchange in the spirit of :

-“Hey, how are you?”
– *obviously aware of the fact that you noticed the flowers and still at the stage of deciding whether he should address the small scarlet-coloured elephant in the room* Good… eheheheh, good. And you?”
–“….”

Good. You avoided that. For half a minute or so all he can see of you is your back. You doubt he can recognise it as it being yours or, even if he can, if he would be willing to make the fact known to you. When you discreetly turn around, your roomie has already arrived and met up with the guy, is holding the flowers and is vividly exchanging with him whatever it is you’re supposed to say in such situations – I don’t know what it is, sorry. You pass them by and greet them both; now there isn’t just a single person sitting there, it will finally be both socially appropriate and desirable by everyone for you to just say hi and continue walking with no further questions, exclamations or general interaction. You start moving towards them but not exactly; you know, in an angle from which you they can see you but you’re not actually walking in the middle of the air holding them apart.

Neither of them notice your very briefly outstretched hand somewhere in their vicinity.

You do not change your course of bipedal locomotion.

All of your groceries have run out and you’re too bored to actually buy more. But is it really all of them or was that just a matter of speech? Not quite – you still have eggs and potatoes left. Your hate for eggs has been stuff of legends before, but you’ve somehow been forcing yourself to eat them in the past few months. It begun when you needed extra protein in order to hopefully see that exercise you’ve been putting your upper body through have some tangible results. ~~That dream has been left in the orphanage of abandoned dreams~~ (that was a horrible image, I’m sorry); you don’t life your weight around at a rate where extra protein would be of any use anymore – let’s just put it like that – but the “fake it till you make it” part has paid off at least psychologically speaking and now eggs don’t sicken you as much as they used to.

The frying pan is hot. You reach for an egg but your fringers go through the shell as if it was yogurt. You curse everything that’s holy (and not so much) that made it normal for people to eat chicken menstruation. You empty the contents of the egg spilled in the carton into the pan. You check on the potatoes that you fried before and left wrapped in paper in order for it to soak the excess oil, the way you’ve always seen your mother do and you yourself do but your flatmates strangely mocked. You immediately decide it wasn’t such a good idea to use toilet paper instead of the normally used paper towels: the majority of the potatoes are now covered in filmy, greasy tree pulp. You spend the next 10 minutes removing chewy stuff from your food. The sensation of futility is comparable to peeling apples with your bare hands – no, not normal apples, that’s not so bad – maybe the candied ones you’d buy at the πανηγύρι. You resign and end up eating maybe half of them, paper and all, and throwing the rest out, something for which you are not at all proud.

While writing these lines you’re still unconsciously picking out little pieces of paper from between your teeth with your tongue.

Review: Ο διανοούμενος στην κουζίνα

Ο διανοούμενος στην κουζίνα by Julian Barnes

My rating: 2 of 5 stars

Ο τίτλος του βιβλίου στα ελληνικά είναι «Ο διανοούμενος στην κουζίνα». Στα αγγλικά είναι “The Pedant in the Kitchen”.

Από το WordReference.com:

•pedant n (nitpicker, [sb] overly academic) // σχολαστικός επίθ

•intellectual adj (person: intelligent) // άτομο διανοούμενος, πνευματικός επίθ.

Παίρνοντας το συγκεκριμένο βιβλιαράκι από το ράφι του Σπόρου στα Εξάρχεια για 2€, περίμενα κάτι σε στυλ μοριακή γαστρονομία, ανάλυση της υψηλής κουζίνας ακαδημαϊκά και τέτοια. Αντί αυτού, πρόκειται για τον συγγραφέα (που εγώ δεν ήξερα) Julian Barnes να εξιστορεί τις περιπέτειές του με τα βιβλία μαγειρικής του, που το «μία πρέζα αλάτί» π.χ, απλά δεν του φαίνεται αρκετά ακριβές. Άλλες ιστορίες του είχαν να κάνουν με τους αγαπημένους του διάσημους σεφ και τι χουνέρια τους κρατάει και καταστάσεις όπου η μαγειρική του δεν εξελίχθηκε όπως την περίμενε. Ελαφρώς ενδιαφέρουσες, αλλά δεν πήρα αυτό που περίμενα!

O pedant είναι ο σχολαστικός ψείρας που τα κάνει όλα ακολουθώντας κατα γράμμα τις οδηγίες και τη “βιβλιογραφία”. Pedantic grammar nazism, θα μπορούσαμε να πούμε. Η διανόηση είναι κάτι άλλο. Γενικά η μετάφραση δεν ήταν κακή, αλλά αυτό ήταν για μένα μεγάλο λάθος που αλλάζει όλο το κλίμα και τον τόνο του βιβλίου. Θα ήταν ενδιαφέρον θέμα ένας διανοούμενος στην κουζίνα· ένας ψείρας που θέλει να τα κάνει όλα από το βιβλίο και πώς δεν τα καταφέρνει απλά με βρίσκει τελείως αδιάφορο γιατί πολύ απλά δεν είμαι αυτής της σχολής σκέψης στην μαγειρική. Τη σέβομαι, αλλά όχι. Είμαι του άκρατου πειραματισμού, τι να κάνουμε.

Μισός έξτρα πόντος για την ιδέα της σάλτσας ντομάτας με κρέμα γάλακτος, για το κεφαλαίο αφιερωμένο στα έξτρα μαγειρικά σκεύη που όλοι μας έχουμε αλλά δεν χρησιμοποιούμε ποτέ, για την χρήσιμη συμβουλή να μην εμπιστευόμαστε ποτέ τις φωτογραφίες στα βιβλία μαγειρικής και για τον λαγό με σοκολάτα.

Καημένοι Άγγλοι, το τι θεωρείτε επιτρεπτό στη μαγειρική είναι απλά θλιβερό. Αλλά, απ’την άλλη, if you don’t know what you’re missing, you’re missing nothing at all.

View all my reviews

Danish Diaries #5

The past few days haven’t been all that much to write home about. The main reason for this is my almost complete lack of money. I knew before coming here that costs of living would be extreme, I thought I was prepared (was I ever…) but I didn’t expect that even going to the supermarket or downtown could be so frightening to my wallet and the full range of its contents. That together with a few unlucky money-sucking occasions have meant that I’ve been forced to put a few limits to my wanderlust and learn to enjoy the finer pleasures of looking at the four walls of my room and my laptop’s screen. Fortunately it’s not as bad as it sounds; I’ve got company in my kronerlessness, as well as grass and trees around Skoldhøjkollegiet.

For you to understand exactly how easy it is for money to disappear in ways unexpected, allows me to disclose a recent episode of my dorm life. Every week two of the twelve rooms in Spobjergvej 58 have to do the cleaning up. One is responsible for the kitchen and the other for the other common areas (the common room, the staircases and corridors etc). An inspection takes place every Tuesday to determine if everything’s clean as it should. If not, little notes are left for the respectiverooms to notify them of what they have to do by the following day. If they still fail to clean they are charged completely unreasonable amounts of money for the cleaners that do the job for them.

It was my turn to clean the common areas last week and of course I didn’t want to make my already atrocious financial situation that much horrible. So I took extra care to vacuum every carpet and linoleum surface and mop anything that could be mopped. Alas, Tuesday’s check unequivocally concluded that my vacuuming had been unsatisfactory. To top it all off, before I knew it, the common room floor surfaces were covered with grass and mud again — it was a rainy day and my flatmates were not paying much attention, why should they, it wasn’t them that had to clean up, was it? I begrudgingly did my part and slept easy, believing I had escaped the villainous clutches and voracious wallets of the cleaning ~~ladies~~ staff (they’re very serious about gender equality here, it’s even reflected in their language. Not that I disapprove, of course). Next day I was greeted with a beautiful 154 kr. (~20€) for “cleaning performed due to insufficient cleaning”. If they had chosen to be a little bit thorougher, costs of unwanted cleanliness could have easily reached 400kr for the likes of “vacuuming the furniture”, “keeping escape routes free” and “washing the lamps and tables”. At least they were kind enough to add “the hall of residence will collect the amount for the cleaning on the next month’s rent of the relevant resident”. Oh, it’s OK, I don’t have to pay it right away, only with my next month’s rent! >:ε What strikes me as the oddest is that none of my flatmates seems to know with any amount of detail what the cleaning entails or just care about it for that matter. The three weeks I’ve been here it’s not the residents that have done the cleaning but the company. It shouldn’t surprise me now that I think about it; my flatmates do strike me as the kind of people that would rather pay than clean up themselves, out of sheer boredom most likely.

My new Andalusian friend Ana and I have made a habit of going for walks and cooking dinner together every evening — Spanish, Greek and new experimental recipes. We are in a compatible economical situation (one that does not permit lots of going out) so we can make the best of our limited means. That includes buying beer with the highest price-for-alcohol ratio (but still the cheapest) and watching documentaries on Youtube. Joy: I’ve found yet another friend with which I can agree about how the entirety of our world is a social construction! Our discussions are sometimes limited by language barriers at a higher level, but hey, she’s already trying to teach me Spanish and doing a good job of it too, so ¿quién sabe? I totally used Google Translate for that, by the way.

Apart from cleaning, being with Ana, watching In Treatment and How I Met Your Mother (almost done with season 6, finally!) most of my past days I’ve been trying to make my laptop work with Skype. That would be an easy task normally. Thing is, I’ve been trying to run Linux for a few weeks now and I promised myself that this time I WOULDN’T give up and return to Windows after the 50th time I would be forced to do something the hard way, if at all. Well, this time, I’m not so sure. PulseAudio is driving me absolutely crazy. I’ve been scouring the web for days trying to get my microphone to work but it’s all been little more, or should I say less than a headache. And it’s not just Skype and all the friends and family I’d love to actually talk to instead of merely hearing. What I was also looking forward to was posting videos of me trying to speak Danish! Now I can’t do even that.

Sorry Linux, I love you just as I love free stuff and sticking to my ideology and beliefs –not to mention doing my part of anti-conformity– but sometimes you just can’t resist that […ooh, as if I’d share with you my forbidden pleasures… ~^,]

By the way. If I love something more than receiving postcards, letters and packages, it’s receiving them with no prior notice. For everyone that might want to surprise me and make a grown man cry tears of joy, here’s my address here in Denmark:

Dimitris Hall
Spobjergvej 58 vær. 3
8220 Brabrand

Mange tak!

Η δίαιτα της σούπας και το σωτήριο ρυζότο.

Δεν ήταν πως δεν είχα ξανακάνει ποτέ δίαιτα στη ζωή μου. Κάθε άλλο. Από τα 12 μου, που με θυμάμαι να κοιτάζω κριτικά το μέγεθος των γοφών μου μέσα στο πράσινο τζην παντελόνι μου, στο μεγάλο καθρέφτη που βρισκόταν στο σαλόνι οικογενειακών φίλων στη Ραφήνα, μέχρι και σήμερα, πάντα έκανα δίαιτα. Ακόμα κι αν δεν έκανα στ’αλήθεια. Τουτέστιν, άρχιζα τη μέρα μου κάνοντας δίαιτα, συνέχιζα τη μέρα μου λέγοντας πως την υπόλοιπη ημέρα θα κάνω δίαιτα, και τελείωνα τη μέρα μου ορκιζόμενη πως αύριο θα κάνω δίαιτα. Με λίγα λόγια, δίαιτα πραγματική έχω κάνει ελάχιστες φορές συγκριτικά με τις φορές που δήλωνα πως κάνω δίαιτα. Παρόλαυτα, η γνώσεις μου πάνω σε τεχνικές, διατροφικά μυστικά, θερμιδομετρήσεις και χημικούς συνδιασμούς, μεγάλωσαν εκθετικά με το καιρό, παράλληλα αλλά και ανεξάρτητα, με τις αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις μου προς εφαρμογή τους. Ετσι λοιπόν, νομίζω πως είναι πλέον λογικό να θεωρώ τον εαυτό μου, αν όχι παλιά καραβάνα, τουλάχιστον ανεμοδαρμένη και ξεροψημένη στο θέμα της απώλιας βάρους.

Όπως έλεγα λοιπόν, ήταν η νιοστή φορά που δήλωσα το υψίστης βαρύτητας, καθοριστικό και βαρύτιμο “από σήμερα αρχίζω δίαιτα”. Όχι όμως όποια κι όποια δίαιτα. Τη δίατα της… σούπας! Όποιος τα έκανε σαλάτα με τη δίαιτα της σαλάτας, όποιος έκανε τη παπια με τη δίατα της πάπιας, με τη δίαιτα της σούπας, αποκλείεται να τα κάνει θάλασσα. Τουλάχιστον αυτό υποστήριζαν πλήστοι φορουμίτες στο ίντερνετ, οι οποίοι εγκωμίαζαν στα σχόλια τους τα χαρίσματα της μαγικής αυτής σούπας. Θύμα λοιπόν κι εγώ της εικόνας μου και των κοινωνικών προτύπων ομορφιάς, υπέκυψα στην υπόσχεση των “7 κιλών σε 7 μέρες!!!” .

“Ένα ολόκληρο λάχανο, 16 πράσινα κρεμμύδια, 1 μάτσο σέλινο, χυμός ντομάτας από 2 κονσέρβες, 2 πιπεριές, ζωμός κρεμμυδιού, αλάτι, πιπέρι- τσίλι”, ιδού η συνταγή της χαριποτέριας σούπας. Τη πίνετε για 7 μέρες (σίγουρα τη πίνουμε και δεν την κάνουμε κομπρέσες γιατί από αυτά που λέει δεν είμαι σίγουρη αν τρώγεται) με συνοδία διαφορετικής ομάδας οπωροκηπευτικών κάθε μέρα, γάλα και μπανάνες μία από αυτές, ελάχιστο κρεατάκι προς το τέλος, και αναποφλοίωτο ρύζι τη τελευταία μέρα.

Δεν είναι να απορεί κανείς που μεταξύ των εγκωμίων ύπηρχε ένας σεβαστός αριθμός σχολίων που μιλούσε για σκισμένα σώβρακα και παντελόνια απ’το κλανίδι, τα οποία όμως δεν αποθάρρυναν κανέναν πιστό να προσέλθει και να δηλώσει το ενθουσιώδες “την αρχίζω κι εγώ από αύριο!”. Έτσι κι εγώ. Ενθουσιώδης μπορεί να μην ήμουν, αλλά κάτι βουτυράτα μπινελίκια που είχα καταλανώσει λίγες ώρες πριν με έσπρωξαν την επομένη στο μανάβη, μαζί με έναν ταλαίπωρο Δημήτρη ο οποίος προσπαθούσε ακόμα να αποφασίσει αν ήθελε τελικά λαχανόσουπα για μεσημεριανό, αυγουστιάτικα.

Ψωνίσαμε λοιπόν το λάχανο, τα πράσινα κρεμμυδάκια, τις πιπεριές, το σέλινο και το πουμαρό για την απαραίτητη ντομάτα, με όνειρα εγώ για την επικείμενη ελαφράδα μου, με μια ξυνίλα στο στόμα ο Δημήτρης για την επικείμενη λαχανίλα- γενικότερα. Σημειωτέον πως τη συγκεκιριμένη δίαιτα, αν και δεν την είχα δοκιμάσει ποτέ μου, την είχα ξανακούσει από έναν οικογενειακό φίλο ο οποίος μας είχε πει τότε πως, παρόλο που η σούπα δουλεύει, η γεύση της είναι τόσο αποκρουστική που πραγματικά το αν αξίζει να τρως αυτή την αηδία για 7 μέρες , έστω κι αν κατά τη διάρκειά τους χάνεις 7 κιλά, είναι συζητήσιμο.

Άρχισα το μαγείρεμα μετά τη κατανάλωση σταφυλιού και πεπονού- τη πρώτη μέρα η δίαιτα έλεγε να φας τη σούπα και όσα φρούτα θες- αποφεύγοντας στρατηγικά να σκεφτώ τα όσα μας είχε πει αυτός ο φίλος περί της γεύσης αυτού του παρασκευάσματος. Νταξει, λέω, θα βρω και ένα μούλτι να περάσω τα λαχανικά και θα γίνει βελουτέ η σουπίτσα, δεν θα αναγκαστούμε να φάμε νεροζούμι, καλό θα βγει. Ξεφύλλιασα το λάχανο, έκοψα τις πιπεριές κομματάκια, έπλυνα το σέλινο, τα έβαλα όλα αυτά μέσα στη τεως-κατσαρόλα-του-Γκάρετ-νυν-κατσαρόλα-του-Δημήτρη και τα περιέλουσα με το ντοματοπολτό, το αλάτι, τη κανέλα και… ένα τόνο πιπέρι (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων). Το παρασκεύασμα άρχισε νε παίρνει μορφή και…μυρωδιά. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε και τόσο άσχημα. Και ήμουν σχετικά αισιόδοξη μέχρι και για τη γεύση έως ότου συνειδητοποίησα ότι πουθενά στη γειτονιά (στο σπίτι και στο σπίτι του Μόρντρεντ δηλαδή) δεν υπήρχε ένα καταραμένο μούλτι να αλλέσω όλη αυτή τη πρασινάδα που επέπλε στη κατσαρόλα. Η προοπτική μιας πραγματικής σουπας, ενός ζουμιού με λίγα λόγια του οποίου την υδαρότητα την καμουφλάριζαν ανεπιτυχώς μερικές μόνο μάζες ημι-πολτοποιημένων λαχανικών, μου φανηκε μελανή..για να μη πω λαχανί. Ε, λοιπόν δεν θα είχε σημασία. Μπρος τα κάλη τί είναι ο πόνος.

Λίγο σερφάρισμα στο ίντερνετ κι έναν σύντομο ύπνο μετά, η σούπα ήταν έτοιμη. Το σερβίρισμα συνόδευε και μια προσευχή -μια για κάθε πιάτο, (το πιάτο του Δημήτρη συνόδευαν και δυο ψαλμοί με μορφή ψωμοτυριού, το δικό μου ένας εξάψαλμος- που μου θες και ψωμοτύρι!). Να μη τα πολυλογώ, η δυνατότητας βρώσης της σούπας αποδείχθηκε αναλόγως αντίστροφη με το χρόνο. Σε αυτό συντέλεσε όχι τόσο η αυτή καθ’αυτή γεύση της πρασινάδας, όσο ο προαναφερθής τόνος πιπεριού που περιείχε. Μέχρι να καταφέρω να ρουφήξω -έστω- το ζουμί, το στομάχι μου είχε παρει φωτιά. Ο Δημήτρης αν και φαινομενικά πολύ πιο χαλαρός από μένα δεν τόλμησε να πάρει δεύτερη μερίδα, γεγονός εξαιρετικά ύποπτο εαν λάβουμε υπόψην μας πως όλη μέρα στεκόταν με ένα καφέ και δυο ρόγες σταφύλι.

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, η κάθοδος ήταν ιλιγγιώδης. Καλοπερασάκιας απ’τη φύση μου, ήταν αρκετή μια ματιά στην αντανάκλασή μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας αγκαζέ με την ενθύμηση της λαχανένιας πύρινης γεύσης για να τρέξω να δροσίσω το λαρύγγι μου με λίγο γάλα και μούσλι. Δεν βαριέσαι, τί 63 κιλά τί 58. Και τώρα μια χαρά είμαι, όχι που θα κάτσω να τρώω λαχανόζουμα για 168 ωρες!

Είπα και το έκανα. Με αρχή τα μούσλι και συνέχεια έναν σούπερ καφέ με λικέρ και γρανίτα σοκολάτα μέσα, η λαχανόζουπα θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί ριζικά και αμετάκλητα εαν δεν υπήρχε ένας τόσος δα μικρούλης αστάθμητος παράγοντας. Στη κουζίνα του Δημήτρη υπήρχε μία χύτρα λαχανόπλασμα αρκετό να ταίσει ένα λόχο, και ταυτόχρονα στις τσέπες μας αρκετά λεφτά για να ταίσουμε δυόμιση σπουργίτια. Καθόλου βολικός συνδιασμός δηλαδή. Συνδιασμός ο οποίος οδηγούσε λογικά στο συμπέρασμα πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, με το καλό ή το άσχημο, η σούπα έπρεπε οπωσδήποτε να φαγωθεί. Ε, ρε μπελάς…

Ε λοιπόν, καλύτερα μπελάς με ρύζι παρά μπελάς ον δε ροκς. Με τις σπουργιτίσιες μας δεκάρες, τσιμπήσαμε ένα πακέτο ρύζι και δυο γιαούρτια προς εκ νέου παρασκευήν εξωτικού εδέσματος ( ή έτσι έλεγα στον εαυτό μου μπας και πίστέψω πως υπάρχουν ελπίδες να μαγειρευτει κάτι, το οποίο τουλάχιστον να τρωγεται χωρίς πυροσβεστήρα στο πλάι). Σκέφτηκα λοιπόν, πως εαν ψιλόκοβα τα λαχανικά, τα περνούσα με λαδάκι και έβαζα και το ρύζι μέσα, το φαί που θα έβγαινε θα ήταν ουσιασικά έμα ρυζότο, φαί καθ’όλα βρώσιμο. Κι αν ακόμα κι εκεί υπήρχε πρόβλημα με τα καυτερά συστατικά, λίγο γιαούρτι θα έσωζε τους συνδαιτημόνες και τον σεφ.

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή έπειτα από εξόντωση κατσαρίδας τύπου long vehicle, από το πάγκο της κουζίνας, με χρήση πυρ και αεροζολ. Το σπίτι, ευτυχώς δεν κάηκε, κάηκε όμως το φαί το οποίο ξέχασα πάνω στο μάτι με δυνατή φωτιά. Ευτυχώς η αφηρημάδα μου δεν ήταν αρκετή για να καεί όλη η χύτρα. Το αποτέλεσμα ήταν ο τσουρουφλησμένος πάτος να δώσει κάποιες νότες φλαμπέ στο ρυζότο μου (ναι, τώρα το λέμε ρυζότο- πρόβλημα?).

Ο Δημήτρης δεν φάνηκε πολύ πρόθυμος να δοκιμάσει τη νέα γαστριμαργική δημιουργία μου, την οποία επιπροπσθέτως έσβησα με λίγο γάλα πριν την τελευταία βράση. Παρόλαυτά, και μόνο η ιδέα να τρώει για τις επόμενες μέρες το ίδιο δυνητικά απαίσιο φαί χωρίς να ξέρει αυτοστιγμί στ’αλήθεια πόσο απαίσιο είναι, ήταν αρκετή για να με στείλει στη κουζίνα να περιποιηθώ ένα δοκιμαστικό πιάτο. Το εν λογω πιάτο εκτός από το αμφιλεγόμενο ρυζότο, περιείχε ακόμα γάλα εβαπορέ, τυρί γούντα και μια καλή δόση γιαούρτι, πρόβειο, μυτηλινιό.

Το κάναμε να. Ήταν νοστιμότατο και βάλαμε και δεύτερη μερίδα.Σοβαρά! Τρελή επιτυχία! Και αν σκεφτεί κανείς από τι κατάπλασμα βγήκε αυτό το ωραιότατο φαγάκι. Οπότε ούτε τα λεφτά μας κλάψαμε, ούτε χρειαζόμαστε από δω και πέρα συνοδευτικά μανταλάκια για τη μύτη μας την ώρα του φαγητού.

Όσοι κατάφεραν να κάνουν τη δίαιτα της σούπας αποτελούν πλέον κατά τη γνώμη μου ηρωικά πρόσωπα άξια του θαυμασμού μας. Παρόλαυτά δεν το μετανιώνω και πολύ που δεν είμαι ένα από αυτά. Και είμαι σίγουρη πως την ώρα του φαγητού , δεν θα το μετανιώσω ακόμα περισσότερο!

Συμπέρασμα : μάλλον καταλάβατε, πως το παρόν κείμενο δεν έχει κάποιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, δεν είναι προιόν ιδιαίτερης πνευματικής εργασίας, ναι, γράφτηκε σε στιγμές βαρεμάρας και ναι, ίσως να ήταν πιο χρήσιμο και παραγωγικό αν είχατε αξιοποιήσει κάπως αλλιώς αυτά τα λεπτά της ζωής σας. Την επόμενη φορά να προσέχετε περισσότερο.

http://pixieweexie.wordpress.com

alex-argh

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού

Το πρώτο ποστ μου για το 2009 (Happy New Year yaaaay, πάει ο παλιός ο χρόνος κτλ!), αν και θα ήθελα να το έχω ετοιμάσει χρονικά πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, ήρθαν έτσι τα πράγματα που το γράφω σε μια καθ’όλα ιδιαίτερη μέρα. Έτσι, πριν αρχίσω να γράφω αυτάρεσκες αηδίες σχετικά με στόχους μου για αυτόν αλλά και τον χρόνο που πέρασε, θα παραθέσω ένα link:

http://hallografik.ws/archive/?p=31

Πριν ένα χρόνο ακριβώς βγήκαμε πρώτη φορά με την Αλεξάνδρα. Είχαμε ήδη γνωριστεί τα Χριστούγεννα του 2007 αλλά 5 Ιανουαριού του 2008 (ή τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Ιανουαρίου) η μοίρα μας έφερε κοντά και… έέέ θέλω να πω… οκ λαϊκιστί τα φτιάξαμε, αν και θα έλεγα ότι η σχέση μας απο τότε δεν μπορεί απλά να περιγραφεί με αυτή την έκφραση — ακόμα και αν αρκετές φορές η αίσθηση μαζί της θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κάποιο ψυχοτρόπο “φτιάξιμο!” Ναι, σήμερα είναι η 1η μας επέτειος απο εκείνη την συναρπαστική και αναπάντεχη βραδιά.

Αλεξάνδρα Αγγελική Κομνηνού. Γεννηθείσα τις 27 Ιουνίου του 1986, κάτοικος Νέας Σμύρνης. Αγαπαει την τέχνη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο — με πιθανές, αν και αμφιλεγόμενες, εξαιρέσεις την ψυχολογία και την σοκολάτα! –ιδιαίτερα την μουσική στις περισσότερες, αν όχι όλες της τις μορφές. Είναι δεινή πιανίστα, όπως λέει ότι αποκαλούνται οι γυναίκες πιανίστες (ερρρμ) αλλά οι πρόσφατες τάσεις της δείχνουν ότι σκοπεύει να πλοηγηθεί στα μαγικά ύδατα της μουσικής σύνθεσης, επιλέγοντας να αγνοήσει ένα αναμφίβολα λαμπρό μέλλον σαν ερμηνεύτρια ή μουσική παιδαγωγός. Με στόχο την εισαγωγή της στον κόσμο της βαθύτερης μουσικής κατανόησης, γνώσης και εναρμόνησης, θέλει να εισαχθεί στο Τμήμα Μουσικολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου ξαναδίνοντας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2009. Μέχρι τώρα, βέβαια, η τόσο αξιαγάπητη και χαρακτηριστική της ανεμελιά η οποία αγγίζει τα όρια της τεμπελιάς δεν της έχει επιτρέψει να δουλέψει και τόσο σκληρά για την επίτευξη του στόχου αλλά ελπίζουμε ακόμα!

Εκτός της μερικές φορές πολύ εκνευριστικής της τάσης να αργεί, η οποία τάση φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την προαναφερθείσα ανεμελιά και χαλαρότητα της, είναι πολύ γλυκιά(τζου), χαρούμενη, κυκλοθυμική, μερικές φορές ανυπόφορα εκνευριστική όταν έχει βάλει σαν στόχο να σε εκνευρίσει (το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως “πετυχαίνει τις περισσότερες φορές αυτό που θέλει”), είναι πολύ (πολύ!) ζηλιάρα, έχει μια παράξενη σχέση αγάπης-μίσους με το φαγητό αλλά παρ’όλ’αυτά δείχνει πάντα το μέρος της αγάπης όταν πρόκειται για γαστρονομίκες ιδέες και δημιουργίες (μιαμ!), είναι εθισμένη με το να είναι ερωτευμένη, της αρέσει πολύ ο ναργιλές, ξοδεύει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες χαρτιού τουαλέτας, έχει ειδικά σκυλο-ραντάρ τα οποία ανιχνεύουν σκύλο σε απόσταση 200 μέτρων (τελευταία βέβαια τα ραντάρ έχουν πάθει βλάβη απο την υπερβολική δόση λευκής γάτας), είναι τρελά φίλθι χόρτα και ας μην της φαίνεται εκ πρώτης όψης ΚΑΙ εκνευρίζεται με το να δίνει την εντύπωση καλού παιδιού (οσο και να το κρύβει…), μεθάει με μισό ποτήρι μπύρα — ή τουλάχιστον έτσι υπαινίσεται –, είναι παιχνιδιάρα και εξοργιστικά καλή στην στα περισσότερα: οι αγαπημένοι της τρόποι εκνευρισμού, εκμηδένισης και ταπείνωσης είναι το Scrabble, το Go και άμα λάχει κανένα Trivial Pursuit. Στο σκάκι η μέθοδος της δεν έχει τελειοποιηθεί αλλά βρίσκεται σε αίσιο δρόμο… Έχει αίσθηση προσανατολισμού που θα έκανε τον Zorro να αισθάνεται σαν τον James Cook, ταυτόχρονα όμως συχνά ξαφνιάζει με την ικανότητα της να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα όταν οι άλλοι ακόμα εγκεφαλοκαταιγιδιάζουν, μεταξύ αυτών και προσανατολισμού, ο οποίος είναι και ο λόγος που ανέφερα το απο πάνω!

Έχει ένα απο τα καλύτερα γούστα που έχω δει όσον αφορά τα ρούχα αλλά και την εμφάνιση γενικότερα. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό αφού παρά το χαλαρό της προφίλ πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι δίνει μεγάλη σημασία στην εμφάνιση και το στυλ. Και για αυτό έχει πολλά να πει αφού πάντα έχει κάτι καινούργιο να συνδυάσει, να φορέσει, να προτείνει και να αλλάξει (και να χαζεύει σε βιτρίνες μπότες και εντυπωσιακά αλλά ταυτόχρονα λιτά, ξέωμα και ξώπλατα κόκκινα φορέματα λέγοντας ότι μια μέρα θα καταφέρει να ξετσιγκουνευτεί και να αποφασίσει πως ό,τι αγοράσει αξίζει τα χρήματα που κέρδισε με αίμα και ιδρώτα και τότε όλοι οι θνητοί και ένα σεβαστό ποσοστό απο ημίθεους και πάνω θα προσκυνάνε! Με τέτοια σωματάρα, εννοείται!) Το ότι έχει εντυπωσιακά μάλλια τα οποία της αρέσει να τα περιποιείται πολύ αλλά και να τα μεταμορφώνει ανα τακτικές περιόδους είτε σε χρώμα είτε σε σχήμα και πάντα να καταφέρνει να είναι όμορφα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της.

Το πάθος της με την εντυπωσιακή εμφάνιση σχετίζεται φυσικά με το πάθος της για την τέχνη και την καλαισθησία, ένα απο τα μεγαλύτερα της χαρίσματα. Εκτός απο το να συνδυάζει τις αγάπες της μόδας με την τέχνη φτιάχνοντας δικά της ιδαίτερα ρούχα, το πράγμα πάει και αλλού: της αρέσει να φτιάχνει πήλινα μπιχλιμπίδια και κοσμήματα, να τραβάει ιμπρεσιονιστικές, αισθησιακές, ασυνήθιστες φωτογραφίες, να ζωγραφίζει υπέροχους πίνακες με ζωηρά χρώματα — ω ναι, τα χρώματα! Τέλειο γούστο ΚΑΙ στα χρώματα, σίγουρη πρόταση ακόμα και για βαψίματα τοίχων!! — και γενικά να φτιάχνει δικά της αντικείμενα. Οσον αφορά την εκτίμηση τέχνης, της αρέσουν πολύ οι ταινίες, τόσο οι βαριές, που όπως λέει είναι “κοινωνικού περιεχομένου με περίεργη σκηνοθεσία” όσο και οι ελαφρές και χαρούμενες και οι φαντασίας, που καταλαβαίνεις τα παντα με την μία! Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τίποτα, αν δεν έχει χάσει τον χρόνο της ή έχει κερδίσει κάτι βλέποντας την ταινία, θα της αρέσει… Είναι αξιοπερίεργο πως η παιχνιδιάρικη της διάθεση και η όρεξη για καινούργια πράγματα δεν την έχει φέρει κοντά στα games, όμως το παλεύει και αυτό. Για την μουσική τα πράγματα είναι σχεδόν αυτονόητα: παίζει και ακούει φανατικά. Πάντως το ρεπερτόριο της όσον αφορά τα κομμάτια που παίζει δεν θα μαρτυρούσαν στον αδαή την τρέλα της: Bach, Beethoven, Chopin είναι μόνο ένα δείγμα των συνθετών που την μαγεύουν…

Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο, αν δεν έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ… Σε λίγο θα βγούμε για να το γιορτάσουμε: σήμερα, κλείνουμε έναν χρόνο με το θαύμα αυτό της φύσης και της κοινωνίας. Τελικά, είμαι πολύ τυχερός! Όχι, όπως θα έλεγε η Αλεξάνδρα. Είμαι ευτυχισμένος…

Τελικά, αφοσιώθηκα τόσο στο να μιλάω για την Αλεξάνδρα που όχι μόνο ξέχασα με τι είχα στο μυαλό μου όταν άρχισα να γράφω, δεν έγραψα τίποτα και για την Πρωτοχρόνια. Ουφ! Σύντομα και αυτό! Μέχρι τότε ανδ βευόνδ, ας απολαύσουμε όλοι την αγάπη…