Plus2/Minus2

I’m reading a book written by a spectacularly honest frenchman titled “How to talk about books you haven’t read”. In this book, among many other things, he says that a lot of authors refer to books they might have skimmed through or even not read at all. He uses a system within his own book that puts a certain tag next to each book he refers to, ranging from. He also uses a rating system from ++ to — to express his opinion on the particular book.

In detail, ++ is extremely positive opinion, + is positive opinion. – and — are negative and extremely negative opinions respectively. I think this system is perfect for sharing your disposition to something without having to use a 1-10 or 1-100 system. I hate it when people ask me to rate a girl, game, movie, or just about anything from 1 to 10. What’s a 1? Even more importantly, what’s a 10? Can you rate anything with a 10 without having any doubts about whether anything will surpass it, ever? Everything in life is experiences, including all the above, and experiences are rating-proof! By the way, before any of you say it: Yes, since the YRS (Yummers Rating System) is a 1-10 deal, I have concluded that it too is incomplete and needs revision.

I like the ++ to – – so much that I’ll use just it to describe what’s going on in my life at the moment by how much I like it!

++

Paradox Interactive. These guys are one of the best studio/publisher around. I’m seriously hooked with Europa Universalis III and Victoria. Hearts of Iron looks like a thing to check out soon (what am I saying, I already own two copies! I’m not going into detail with that, I want to forget…)

CouchSurfing. I just hosted an Italian guy, his name is Duan. 2 nights it was. I had almost forgot how nice and cozy hosting makes you feel, especially when it’s people you’d easily make friends with but will probably never appearin your life again.

SPACED!! After Hot Fuzz and Dawn of the Dead (I mean, um, a couple of years before those), comes Spaced. It’s awesome, pure awesome, and I recommend it to anyone who has a thing for cleverly stupid humour. Anger, Pain, Fear, Aggression…

Jose Saramago. This guy is quickly, and I mean quickly, becoming my favourite writer. Period. I couldn’t resist and gave ~100 euros to get 5 of his books together (along with the book I mentioned first and 1984). Which brings me to…

1984, by George Orwell. It shocked me. A masterpiece of 20th century literature. I may write something on it one day…

+

Soon I’ll be translating and subbing eco films, and not for free! I am excited for what may be my first paid job.

The Balkans, by Mark Mazower. An excellent read on the real side of “European Turkey”.

I’m entering a Guitar Hero contest. Yay?!

I’m learning Japanese… And want to learn Turkish. I want to communicate with the world! Is it normal that I’m only learning the languages of the… “bad guys” (plus german)?

We dressed up as vampires with Alex. It had been so long since I had done something like that…

In January we made a little cut-out animation for uni. It’s not completely ready yet so don’t expect to have a look if you haven’t already! 😛 It did turn out well though…

–

My money is running low much faster than would be desirable, even if we eat everyday at the Uni with Mario!

I still think I have no certain purpose or goals. That I’m not really good at anything but only mediocre in lots of things. Same applies to everything. Is this good or bad in the end?

Nationalistic idiots annoy me.

Pop songs that use Beethoven’s 9th also annoy me.

Waking up early to catch those pesky morning lectures is always a problem… So it is now!

No time for everyone that I would like to have more of in my life… You know who you are.

– –

Keeping my house clean is a nightmare.

Rain and cold. Cold and rain. And no central heating This pretty much sums up 2009’s weather up till now. And for the past week, it’s extreme rain and cold. Where’s summer? Where’s the sun?! I seriously don’t believe I’m uttering these words…

Every time it rains, my second room gets flooded. Argh! How can people be so stupid they mess up a balcony this much?

I hate the announcements in the ships. All of them. Lissos, Mytilini especially. I want to kick the (taped) announcers to death. Yes, that’s how much I hate them.

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού

Το πρώτο ποστ μου για το 2009 (Happy New Year yaaaay, πάει ο παλιός ο χρόνος κτλ!), αν και θα ήθελα να το έχω ετοιμάσει χρονικά πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, ήρθαν έτσι τα πράγματα που το γράφω σε μια καθ’όλα ιδιαίτερη μέρα. Έτσι, πριν αρχίσω να γράφω αυτάρεσκες αηδίες σχετικά με στόχους μου για αυτόν αλλά και τον χρόνο που πέρασε, θα παραθέσω ένα link:

http://hallografik.ws/archive/?p=31

Πριν ένα χρόνο ακριβώς βγήκαμε πρώτη φορά με την Αλεξάνδρα. Είχαμε ήδη γνωριστεί τα Χριστούγεννα του 2007 αλλά 5 Ιανουαριού του 2008 (ή τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Ιανουαρίου) η μοίρα μας έφερε κοντά και… έέέ θέλω να πω… οκ λαϊκιστί τα φτιάξαμε, αν και θα έλεγα ότι η σχέση μας απο τότε δεν μπορεί απλά να περιγραφεί με αυτή την έκφραση — ακόμα και αν αρκετές φορές η αίσθηση μαζί της θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κάποιο ψυχοτρόπο “φτιάξιμο!” Ναι, σήμερα είναι η 1η μας επέτειος απο εκείνη την συναρπαστική και αναπάντεχη βραδιά.

Αλεξάνδρα Αγγελική Κομνηνού. Γεννηθείσα τις 27 Ιουνίου του 1986, κάτοικος Νέας Σμύρνης. Αγαπαει την τέχνη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο — με πιθανές, αν και αμφιλεγόμενες, εξαιρέσεις την ψυχολογία και την σοκολάτα! –ιδιαίτερα την μουσική στις περισσότερες, αν όχι όλες της τις μορφές. Είναι δεινή πιανίστα, όπως λέει ότι αποκαλούνται οι γυναίκες πιανίστες (ερρρμ) αλλά οι πρόσφατες τάσεις της δείχνουν ότι σκοπεύει να πλοηγηθεί στα μαγικά ύδατα της μουσικής σύνθεσης, επιλέγοντας να αγνοήσει ένα αναμφίβολα λαμπρό μέλλον σαν ερμηνεύτρια ή μουσική παιδαγωγός. Με στόχο την εισαγωγή της στον κόσμο της βαθύτερης μουσικής κατανόησης, γνώσης και εναρμόνησης, θέλει να εισαχθεί στο Τμήμα Μουσικολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου ξαναδίνοντας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2009. Μέχρι τώρα, βέβαια, η τόσο αξιαγάπητη και χαρακτηριστική της ανεμελιά η οποία αγγίζει τα όρια της τεμπελιάς δεν της έχει επιτρέψει να δουλέψει και τόσο σκληρά για την επίτευξη του στόχου αλλά ελπίζουμε ακόμα!

Εκτός της μερικές φορές πολύ εκνευριστικής της τάσης να αργεί, η οποία τάση φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την προαναφερθείσα ανεμελιά και χαλαρότητα της, είναι πολύ γλυκιά(τζου), χαρούμενη, κυκλοθυμική, μερικές φορές ανυπόφορα εκνευριστική όταν έχει βάλει σαν στόχο να σε εκνευρίσει (το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως “πετυχαίνει τις περισσότερες φορές αυτό που θέλει”), είναι πολύ (πολύ!) ζηλιάρα, έχει μια παράξενη σχέση αγάπης-μίσους με το φαγητό αλλά παρ’όλ’αυτά δείχνει πάντα το μέρος της αγάπης όταν πρόκειται για γαστρονομίκες ιδέες και δημιουργίες (μιαμ!), είναι εθισμένη με το να είναι ερωτευμένη, της αρέσει πολύ ο ναργιλές, ξοδεύει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες χαρτιού τουαλέτας, έχει ειδικά σκυλο-ραντάρ τα οποία ανιχνεύουν σκύλο σε απόσταση 200 μέτρων (τελευταία βέβαια τα ραντάρ έχουν πάθει βλάβη απο την υπερβολική δόση λευκής γάτας), είναι τρελά φίλθι χόρτα και ας μην της φαίνεται εκ πρώτης όψης ΚΑΙ εκνευρίζεται με το να δίνει την εντύπωση καλού παιδιού (οσο και να το κρύβει…), μεθάει με μισό ποτήρι μπύρα — ή τουλάχιστον έτσι υπαινίσεται –, είναι παιχνιδιάρα και εξοργιστικά καλή στην στα περισσότερα: οι αγαπημένοι της τρόποι εκνευρισμού, εκμηδένισης και ταπείνωσης είναι το Scrabble, το Go και άμα λάχει κανένα Trivial Pursuit. Στο σκάκι η μέθοδος της δεν έχει τελειοποιηθεί αλλά βρίσκεται σε αίσιο δρόμο… Έχει αίσθηση προσανατολισμού που θα έκανε τον Zorro να αισθάνεται σαν τον James Cook, ταυτόχρονα όμως συχνά ξαφνιάζει με την ικανότητα της να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα όταν οι άλλοι ακόμα εγκεφαλοκαταιγιδιάζουν, μεταξύ αυτών και προσανατολισμού, ο οποίος είναι και ο λόγος που ανέφερα το απο πάνω!

Έχει ένα απο τα καλύτερα γούστα που έχω δει όσον αφορά τα ρούχα αλλά και την εμφάνιση γενικότερα. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό αφού παρά το χαλαρό της προφίλ πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι δίνει μεγάλη σημασία στην εμφάνιση και το στυλ. Και για αυτό έχει πολλά να πει αφού πάντα έχει κάτι καινούργιο να συνδυάσει, να φορέσει, να προτείνει και να αλλάξει (και να χαζεύει σε βιτρίνες μπότες και εντυπωσιακά αλλά ταυτόχρονα λιτά, ξέωμα και ξώπλατα κόκκινα φορέματα λέγοντας ότι μια μέρα θα καταφέρει να ξετσιγκουνευτεί και να αποφασίσει πως ό,τι αγοράσει αξίζει τα χρήματα που κέρδισε με αίμα και ιδρώτα και τότε όλοι οι θνητοί και ένα σεβαστό ποσοστό απο ημίθεους και πάνω θα προσκυνάνε! Με τέτοια σωματάρα, εννοείται!) Το ότι έχει εντυπωσιακά μάλλια τα οποία της αρέσει να τα περιποιείται πολύ αλλά και να τα μεταμορφώνει ανα τακτικές περιόδους είτε σε χρώμα είτε σε σχήμα και πάντα να καταφέρνει να είναι όμορφα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της.

Το πάθος της με την εντυπωσιακή εμφάνιση σχετίζεται φυσικά με το πάθος της για την τέχνη και την καλαισθησία, ένα απο τα μεγαλύτερα της χαρίσματα. Εκτός απο το να συνδυάζει τις αγάπες της μόδας με την τέχνη φτιάχνοντας δικά της ιδαίτερα ρούχα, το πράγμα πάει και αλλού: της αρέσει να φτιάχνει πήλινα μπιχλιμπίδια και κοσμήματα, να τραβάει ιμπρεσιονιστικές, αισθησιακές, ασυνήθιστες φωτογραφίες, να ζωγραφίζει υπέροχους πίνακες με ζωηρά χρώματα — ω ναι, τα χρώματα! Τέλειο γούστο ΚΑΙ στα χρώματα, σίγουρη πρόταση ακόμα και για βαψίματα τοίχων!! — και γενικά να φτιάχνει δικά της αντικείμενα. Οσον αφορά την εκτίμηση τέχνης, της αρέσουν πολύ οι ταινίες, τόσο οι βαριές, που όπως λέει είναι “κοινωνικού περιεχομένου με περίεργη σκηνοθεσία” όσο και οι ελαφρές και χαρούμενες και οι φαντασίας, που καταλαβαίνεις τα παντα με την μία! Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τίποτα, αν δεν έχει χάσει τον χρόνο της ή έχει κερδίσει κάτι βλέποντας την ταινία, θα της αρέσει… Είναι αξιοπερίεργο πως η παιχνιδιάρικη της διάθεση και η όρεξη για καινούργια πράγματα δεν την έχει φέρει κοντά στα games, όμως το παλεύει και αυτό. Για την μουσική τα πράγματα είναι σχεδόν αυτονόητα: παίζει και ακούει φανατικά. Πάντως το ρεπερτόριο της όσον αφορά τα κομμάτια που παίζει δεν θα μαρτυρούσαν στον αδαή την τρέλα της: Bach, Beethoven, Chopin είναι μόνο ένα δείγμα των συνθετών που την μαγεύουν…

Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο, αν δεν έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ… Σε λίγο θα βγούμε για να το γιορτάσουμε: σήμερα, κλείνουμε έναν χρόνο με το θαύμα αυτό της φύσης και της κοινωνίας. Τελικά, είμαι πολύ τυχερός! Όχι, όπως θα έλεγε η Αλεξάνδρα. Είμαι ευτυχισμένος…

Τελικά, αφοσιώθηκα τόσο στο να μιλάω για την Αλεξάνδρα που όχι μόνο ξέχασα με τι είχα στο μυαλό μου όταν άρχισα να γράφω, δεν έγραψα τίποτα και για την Πρωτοχρόνια. Ουφ! Σύντομα και αυτό! Μέχρι τότε ανδ βευόνδ, ας απολαύσουμε όλοι την αγάπη…

Is more less?

A few days now I’ve returned to Mytilini. Leaving Athens was strange… 17 days wasn’t quite enough to enjoy. I wanted more! But if I had stayed any more I would have missed my uni registration renewal! So eh. Highlights of my last days around were my and Alex’s second visit to the Planetarium, going to the theatre to watch a great play called “Η Κατσαρίδα” and of course my birthday. My birthday! Not only was it a great night with 6 of my close and very close people, I got great presents! Yes, presents! Do you really expect me to be tactful and not mention them? Hah! Fat chance. Alexandra gave me a HUUUGE scarf -a bit more than 3 metres in length- she knitted for me herself, and that on its own is one of the sweetest, most thoughtful and overall best presents ever. It’s a bit difficult to wear in everyday situations, and I do look a queerer than usual wearing it but I know it’s going to be great for stragazing nights for two… George got me a Super Nintendo with 2 games, Super Mario All Stars and Donkey Kong Country, which is great. I lost my old Super Nintendo at an unspecified time, so it’s fantastic that once again I can feel how it was… And even buy games I didn’t own! Thank you George for taking me back to the past… Nefeli got me a soundtrack of a movie I’ve wanted to watch for some time, that is “2046”. I still haven’t listened to the album or watched the movie, but once I do I’ll listen to the OST as well. The guys in Mytilini got me Pikmin 2, a rare game that I’ve wanted for a long time. A big thank you to them as well. And the last present was…

In association with mum, Martin, dad and Vasso, each (including myself) chipping in €100, we got me a present the way I’ve never had a present before. Everybody co-operated, and in the end I was able to get my hands on my new wonderful Olympus E-510. I got it from a guy who got it as a prize in a competition but didn’t want it so he was selling it cheap, almost €150 less than retail. I couldn’t miss it: An 18-42mm lens, a 50-150 one, and an extra expense for carrying bag, mini tripod and ultra-fast 1GB CF card. Owning a DSLR just like this is no easy task, especially when my only previous experience is from compact cameras. But I’ll work hard and learn how to use it well! Expect good pictures. *vanity*

For the first time in some months, these days I’ve been feeling kind of… anxious. Restless. I feel like I have so many things I want to do but there’s so little time in my disposal. I’ll take a detailed look at what I want to achieve in the near future (maybe it will help me relax):

	It’s come to a point now that it’s almost shameful that I don’t know the german language fluently. Last year, I started learning on my own… I got distracted in less than 2 months, and haven’t much got involved since. I’m now trying to revise what I hope I haven’t forgot during this past short year. My goal is to have finished the first half of Themen 2 by summer.
	April 2007. I got my Bass Guitar then, aiming to finally learn how to play this instrument that I so love. I also aspired to learn a bit of music theory on the way, if I could. Today, almost a year leater, I haven’t progressed much. I have a good book and the internet in my disposal though, and I want to have the foundations clear first. My realistic goal is to be able to read sheet music for the bass guitar by summer. This is a bit confusing because I can read sheet music on the treble clef since I was little and played flute/clarinet. I’ll have to avoid adjusting my knowledge by learning the Bass clef through the Treble Clef and learn it as a completely seperate entity. It can’t be that hard, can it? Also I want my technique to improve, of course.
	This semester in the Cultural Tec waters seems particularly demanding. Creating a Flash movie that’s to be used by a mobile device for touring in an archeological site from scratch, learning how to use Premiere again (4 years ago I made Krama using it), keeping in touch with all the subjects and making sure that I can do all the projects and essays. I feel it can be kinda difficult because my only availabe partners in group projects are Garret and Mordread. Garret is keen but lazy and Mordread is lazy period. I’m lazy too but that’s the thing, I want to get myself involved! Will I make it? Last semester was a huge success, but only for the subjects that I did sit for. That is, around half of the lot.
	A huge piece of work, just like all other japanese RPGs, Lost Odyssey just begs for some more of my time. And the moral question of how much it should have is still unanswered. I’m still extremely early in the game.
	There are some people out there that are ready to beat me up because I prefer Viva Pinata over Lost Odyssey at this point. I can give them four reasons for this: Rare, Grant Kirkhope, Sandbox game, addictive-as-crack game. I won’t count ultra-cutesy as an argument cause that will scarcely save me any beating. I’m joining the ranks of gamers that are so ashamed of liking this it drives their love for it hotter.
	His Dark Materials. Only through rereading it can I understand how grand this trilogy really is. I first read it in greek about 5 years ago. I recently got all three books in english in a single hardcover tome and I want to finish it as soon as possible, while at the same time savouring it. Right now I’ve almost finished Northern Lights, yes the one that was recently turned to a pretty blah christmas blockbuster under the name of The Golden Compass. Also, check My Space and see if you agree that my daemon should be a snow leopard. It’s cool and appropriate, right? Hurry, you’ve got 10 days left!
	This series is great. I want to watch more! And I will!
	Alex gave me the complete Black Adder saga and I can’t wait to see it all! I’ve only watched 2 eps but I liked ’em and it’s obvious that the best is yet to come!
	For the next week or so, students from the rest of the Aegean Uni islands will be coming to Mytilini. There’s a community site for students of the Aegean Uni, that is my.aegean.gr. Its goal is to unify the different depts and parts of the university. One of them will stay at my place for a few days. I have no idea when he’ll be coming and what we’ll be doing with the rest of the team, but I expect it’s going to be all good. The only problem is that it’s going to throw me a bit off from all the above.

That’s about it. There’s loads of other things I still have in mind, like how I’m going to get by with my purposefully lowered monthly allowance or what other games, movies or outtings I can fit in all this mess. Not to mention more mundane obligations, like housekeeping, bills etc. If lifepoints came with such “achievements”, how many points would each feat get?

In the words of the Angry Video Game Nerd:

So much shit, so much shit, here we go!

Postscripts: Listen to Beethoven’s Symphony No. 7 II. Allegretto and Sylvan’s Artificial Paradise. Musical masterpieces in their own right.