Author: Cubilone

Τα εισιτήρια σας παρακαλώ

Τρόλεϊ 10, Τζιτζιφιές – Χαλάνδρι

Όταν τελικά σε πιάνει ο ελεγκτής στο ΜΜΜ είναι τη μόνη φορά που δεν έχεις ένα κακό προαίσθημα. Δεν ξέρεις τι να πρωτοσκεφτείς. Τι πρωτότυπο· σε οτιδήποτε ιδιαίτερο, σημαντικό ή επικίνδυνο γίνεται στη ζωή σου απλά είσαι πνευματικά απών. Το πρώτο που σου περνάει από το μυαλό όταν καταφέρεις να σκεφτείς κάτι είναι ένα αφελές «ίσως τη γλιτώσω, αν το παίξω χαζός και αθώος!» Το δεύτερο είναι «σαν αρχάριος!», καθώς σε ρωτάνε ανακριτικά, αφού ισχυρίζεσαι πως δεν έχει περάσει πολλή ώρα από τη λήξη των 90 λεπτών της ισχύς του, γιατί το εισιτήριο που ψάρεψες από τα σκουπίδια της στάσης Αγίας Φωτεινής είναι των 0,60€ και όχι των 1,40€. Σε πιάνουν στα πράσα λοιπόν. Εγκαταλείπεις. Σε ρωτάνε πού μπήκες, πότε το χτύπησες, κι εσύ προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες και ιστορίες, και μάλιστα αυτοσχεδιάζοντας… ποτέ δεν ήσουν καλός στον αυτοσχεδιασμό, ειδικά όταν το 100% της συνειδότητας σου είναι συγκεντρωμένη στο ότι πρέπει να αυτοσχεδιάσεις. Τελικά οι αυτοσχεδιασμοί σου είναι ψελίσματα ασυναρτησιών.

Είσαι τελικά εύκολο θήραμα για τον ελεγκτή. Τον φαντάζεσαι να σε κοροϊδεύει με την κομπανία του στις στάσεις, να γελάει με τους ανθρώπους που κάνουν τη ζωή του τόσο ανέλπιστα εύκολη. Μένεις εκεί, τον χαζεύεις να γράφει την κλήση σου. Ήδη έχει ξεκινήσει το πένθος, και μάλιστα η φάση του παζαρέματος: «τι έχασα με τα 36€; Τι δεν θα με ένοιαζε να έχανα το οποίο θα κόστιζε 36€;» Η πρώτη απάντηση έρχεται σε μπύρες, η δεύτερη σε πόσα εισιτήρια είχες «σώσει» όντας λαθρεπιβάτης μήνες — από την τελευταία φορά που σε έπιασαν κι αγόραζες εισιτήρια για λίγες μέρες. Προσπαθείς να υπολογίσεις αν θα είχες χασούρα ή κέρδος αν πλήρωνες όλα σου τα εισιτήρια αντί για ένα πρόστιμο. Σκέφτεσαι ότι ίσως αγόραζες κάρτα απεριορίστων αν οι μήνες ισχύς δεν ήταν ημερολογιακοί. Συμπεραίνεις ότι το σύστημα είναι φτιαγμένο για να πληρώνεις περισσότερα και νιώθεις ηθικά ακέραιος γιατί τουλάχιστον αγοράζεις εισιτήριο συχνά.

Δίνεις τα 36€ επι τόπου για να αποφύγεις γνωστά τρεξίματα. Σχετική ευγκαντεμιά το ότι είχες ένα φρέσκο ωραίο ζεστό πενηντάρικο πάνω σου. «Πόσο δύσκολο θα είναι να μοιράζεις πρόστιμα. Όλοι σε μισούν και το εισόδημα σου εξαρτάται από τη σκληρότητα σου», σκέφτεσαι. Μία καριέρα λιγότερη.

Οι ελεγκτές κατεβαίνουν από το τρόλεϊ. Αμέσως ξεκινάνε άλλοι επιβάτες γύρω να μιλάνε. Κάποιοι βρίζουν τους ελεγκτές. Άλλοι οι οποίοι είχαν εισιτήριο κανονικά ρωτάνε τους διπλανούς τους που πλήρωσαν γιατί δεν έφυγαν τρέχοντας όταν άνοιγαν οι πόρτες, αφού πρώτα φυσικά θα έλεγαν πως δεν είχαν ταυτότητα και τα λοιπά («εγώ σας έλεγα πως έρχονταν, τους έβλεπα από το βάθος, γιατί δεν με ακούσατε;»). Αναρωτιέσαι κι εσύ μέσα σου, για πρώτη φορά από την αρχή της σκηνής, γιατί δεν σου πέρασε καν από το μυαλό να το σκάσεις, όταν κάθε φορά που φοβάσαι ότι θα δεις τον ελεγκτή που ποτέ δεν έρχεται, σχεδιάζεις οδούς διαφυγής. Καταλήγεις ότι είσαι κότα. Οι άλλοι επιβάτες μοιράζονται ιστορίες ανυπακοής και άρνησης πληρωμής χωρίς επιπτώσεις. Βαφτίζεις τη δειλία σου «υπερβολική ειλικρίνεια» για να νιώσεις καλύτερα. Τα καταφέρνεις. Για έξτρα πόντους, σκέφτεσαι πως τουλάχιστον κάποιες φορές πληρώνεις εισιτήριο. Η ιδεολογία σου μπάζει αλλά δεν το πολυσκαλίζεις.

Αργότερα μαθαίνεις πως οι ελεγκτές βγήκαν παγανιά γιατί μόλις είχε τελειώσει μια στάση εργασίας και ότι αυτά που βγάζουν από τα πρόστιμα άνετα μπορούν να τα κρατήσουν για τον εαυτούλη τους χωρίς να δίνουν τίποτα στον ΟΑΣΑ. Νιώθεις μια κάποια ηθική δικαίωση: «μπορεί να μου τα παίρνουν αλλά τουλάχιστον έχω το κεφάλι ψηλά!»

Θα προσέχεις για λίγες μέρες ακόμα μέχρι να αποφασίσεις ότι οι πιθανότητες είναι όντως με το μέρος σου. Δεν θα αργήσουν να σου θρέψουν αυτή την αίσθηση πλαστής ασφάλειας. Να προσέχετε τις στάσεις εργασίας.

Ο αόρατος ορατός κόσμος

Βάζω στοίχημα ότι δεν μπορείτε να βρείτε ποιος το έκανε.

Αν είστε από αυτούς που μόνο αν δείτε κάτι το πιστεύετε, μάλλον θα πρέπει να αλλάξετε κοσμοθεωρία. Τι κρίμα που η όραση είναι η πιο βασική αίσθηση του ανθρώπου.

Ken Robins

Κοιτάχτε, το ξέρω ότι δεν έχετε χρόνο για χάσιμο και ότι είστε πολύ απασχολημένοι με το να βλέπετε βιντεάκια με γάτες και να ελέγχετε το facebook σας κάθε τέσσερα λεπτά, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά θα τα βάλω εγώ εδώ αυτά και ό,τι θέλει ας γίνει. Πιστέψτε με, ο άνθρωπος έχει καταλάβει κάτι. Δείτε τα με τη σειρά:


Η υποκρισία των σαρκοφάγων

factory_farm_art
Κλικ για περισσότερες ωραίες εικόνες

 

Στην απόσυρση από την αγορά 50.000 τόνων «βοδινού» κρέατος υπό το φόβο ότι μπορεί να περιέχει κρέας αλόγου προχώρησαν οι αρχές της Ολλανδίας, όπως μεταδίδει το δίκτυο BBC. Η απόσυρση του κρέατος έγινε με εντολή της Αρχής Ασφαλείας Καταναλωτικών Αγαθών και Τροφίμων της Ολλανδίας, λόγω αδυναμίας να εντοπιστεί η ακριβής προέλευση του κρέατος. Προμηθευτές της συγκεκριμένης ποσότητας κρέατος είναι δύο ολλανδικές εταιρείες εμπορίας κρεάτων. Τουλάχιστον 130 επιχειρήσεις στην Ολλανδία και 370 σε ολόκληρη την Ευρώπη θα επηρεαστούν από την απόσυρση. Η απόσυρση του κρέατος έγινε με εντολή της Αρχής Ασφαλείας Καταναλωτικών Αγαθών και Τροφίμων της Ολλανδίας, λόγω αδυναμίας να εντοπιστεί η ακριβής προέλευση του κρέατος. Προμηθευτές της συγκεκριμένης ποσότητας κρέατος είναι δύο ολλανδικές εταιρείες εμπορίας κρεάτων. Τουλάχιστον 130 επιχειρήσεις στην Ολλανδία και 370 σε ολόκληρη την Ευρώπη θα επηρεαστούν από την απόσυρση.
Πηγή: TVXS

50.000 τόνοι. Ένα αεροπλανοφόρο κρέατος· 50.000.000 κιλά. Αν κάθε αγελάδα είναι 500 κιλά (ενδεικτικό νούμερο, δεν έχω ιδέα αν είναι ακριβές), τότε 100.000 ζώα γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, βασανίστηκαν, κατανάλωσαν νερό και τροφή, έχεσαν τόνους κοπριάς και τελικά έχασαν τη ζωή τους, και όλα αυτά χωρίς κανέναν λόγο γιατί υποψιάζεται ότι μέρος της ποσότητας κρέατος (φανταστείτε να μιλάγαμε για τους εβραίους του ολοκαυτώματος με όρους τόνων κρέατος — απλά μια σκέψη) μπορεί και να μην είναι από γνωστά εκτροφεία αλόγων.

Δεν είναι κιόλας ο λόγος της απόσυρσης ότι η ποσότητα κρέατος μπορεί να περιέχει κρέας εξωγήινου, να είναι μολυσμένη με σαλμονέλα ή έστω μέρος της να αποτελείται από κουράδες. Όχι: τροφή η οποία θα μπορούσε να θρέψει στην κυριολεξία εκατομμύριους ανθρώπους πετιέται επειδή μπορεί να περιέχει ένα άλλο είδος κρέατος το οποίο ούτως ή άλλως είναι βρώσιμο και τρώγεται σε πολλές χώρες.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, βέβαια, το θέμα είναι ότι οι συνθήκες μεγαλωμάτος και σφαγής αυτών των ζώων είναι άγνωστες και ότι δεν είναι επικυρωμένα και τυποποιημένα. Αλλά από πότε ενδιαφέρεται πραγματικά η κοινή γνώμη για την ποιότητα και την προέλευση του κρέατος που καταναλώνει; Πιστεύω ότι η επιτυχία των σουβλατζίδικων, των χοτ-ντογκάδικων, των McDonalds και των βιομηχανικών αγροκτημάτων/εκτροφείων ανα την υφήλιο αποδεικνύει πόσο λίγο μας ενδιαφέρει τι είναι αυτό που σκίζουμε με τους ατροφικούς μας κυνόδοντες που περήφανα επιδεικνύουμε σαν τη σαρκοφαγική μας γεννετική κληρονομιά.

Ορίστε η τυποποίηση, πάρτε την, όλη δική σας:

Να ξέρετε πάντως πως τα ζώα της γιαγιάς σας στο κτήμα μάλλον δεν θα την περνάγανε την τυποποίηση και την επικύρωση.

Review: Historia de una Gaviota y del Gato Que le Enseñó a Volar

Historia de una Gaviota y del Gato Que le Enseñó a Volar (Colección Andanzas)Historia de una Gaviota y del Gato Que le Enseñó a Volar by Luis Sepúlveda

My rating: 4 of 5 stars

¿Un gato que se llama Zorbas que es grande, negro y gordo?¿Una historia que toma lugar en Hamburgo?¿Un poeta que sabe varios maneras de volar?¡Me parece que este libro se escribió para mi! Creo que yo no la escribiría diferentamente, si yo fuera el escritor. Quizás Sepúlveda es yo mismo en una reencarnación futura/pasada, tantos similares me parece son nuestros estilos de ver la vida y el mundo.

Los gatos protagonistas, aunque tienen personalidades simples y son más caricaturas que personajes (¿animales?) verdaderas, me parecían de buen gusto. Todo el libro es de buen gusto, describiendo imagenes hermosas y emocionantes, incluso para mi, por mucho que es para ñinos. Se partenece en esa categoría de obres que pueden leerse de personas de todas edades. Y en ciertos casos, los mensajes simples pero profundos se entienden mejor por los adultos.

Este libro fue el primero que leía en español y por eso no podía entender todas las bromas, especialmente esas que tenían que ver con palabras. Entendí cerca de 70% de que lo leí. Pues nada: me gustaba y lo visitaré de nuevo cuando entienda cada única frase! Este tiempo está cerca… ¡Muajajajajá!

View all my reviews

Soundself

This looks like it could have been made -at a basic level at least- in Extending Perception, Extending Action from last July. *sigh* What beautiful memories. I haven’t really posted here about that, have I? About that and the whole Academy of Fine Arts and my rejected application for the Digital Arts MA last autumn? I already feel a kind of perverse nostalgia about the time when that window seemed momentarily open. I’m content with how things have unfolded so now worries, though.

Back to Soundself:

Antichamber is pretty good and the sound design is decent too. I’m looking forward to this, so much so that I wanted to contribute to their Kickstarter, something that I’ve to date never done before. Too bad having to say goodbye to ~€280 for German + Spanish B2 exam fees today and the €4 left in my bank account don’t exactly help. No complaints here either. Just saying.

Doesn’t this look cool too? Deep Sea: The scariest game ever

Review: The Trap

The TrapThe Trap by James Goldsmith

My rating: 4 of 5 stars

“Sir James Michael “Jimmy” Goldsmith was an Anglo-French billionaire financier. Towards the end of his life, he became a magazine publisher and a politician. In 1994, he was elected to represent France as a Member of the European Parliament and he subsequently founded the short-lived eurosceptic Referendum Party in Britain. He was known for his polyamorous romantic relationships and for the various children he fathered with his wives and girlfriends.”

This was the author of this book written in 1993-4. He clearly can’t have been a leftist, marxist or “liberal”; at least that’s how our presumption would go. I for one was confused about Mr. Goldsmith’s political identity after reading his book. He goes over what the potential dangers of globalisation looked like 20 years ago, after the fall of the USSR when Fukuyama’s End Of History seemed like it might have been rather spot-on. Now of course we know that history didn’t end and that globalisation was a real phantom menace, but back it wasn’t yet the concrete everyday reality of 2013. And you most certainly wouldn’t have expected a “billionaire financier” to lean that way.

Basically, this rich guy predicted: the crisis of the European South 8 years before even the introduction of the Euro; the inevitability of unemployment, recession and austerity when the world had to competing with the ocean of cheap labour that is Asia; the dangers of monocultures and GMO mega-corporations like Monsanto; even the dead-end that is nuclear power, among other things. Unexpectedly, for me at least, he doesn’t even touch neoliberalist ideas in the book and uses very lucid and clearly-constructed arguments to demonstrate that the path humanity, or at least its more powerful chunk, has chosen, is basically wrong.

His predictions were logic-driven. They were there in 1993, just like they are there today. If no-one listened back then they might be excused. But there is no excuse today for not listening. Following a strategy doomed to obvious failure is either extremely stupid or criminal -and I’m not buying that anyone making this much money off of the world can be that stupid…

The Trap showed me just how little the discussion has changed, how old false dilemmas have reared their ugly heads again and again, never failing to fool the masses anew and always succeeding to make the world a little bit of a worse place to live in. James Goldsmith wrote this book as a warning. Everything he was warning against has come true. Why should I think that the unseen rest of this huge trap hasn’t already been long prepared or perhaps even sprung?

Time will tell. Fortunately, my pessimistic side doesn’t usually get the best of me.

Kudos go to Dan Carlin for bringing this book to my attention (listen to this episode for a much better review and comparison of The Trap to the present situation than I could ever write) and my father who actually bought it when it first came out. I found it in his bookshelf; it’s apparently rather hard/expensive to find now.

View all my reviews

Designer Leaves Board Game in Desert for Future Players

This is so cool I just had to leave some kind of reference to it here. I must say this game designer is rather optimistic about the chances of the human race surviving long enough to unearth his game. Furthermore, what if the desert transformed into something different due to climate change? In any case, I for one would love to discover it. But I’d probably not get it, right?

Jason Rohrer’s A Game for Someone isn’t meant to be played by anyone for at least 2000 years.

One of the hardest things about game unveilings is that you’ll usually wait a year or two before you can finally play the thing. Anyone who anxiously counts down the weeks before a pre-order arrives understands this feeling, but that wait is a cakewalk compared to Jason Rohrer’s timeframe. The designer behind Passage, The Castle Doctrine, and Diamond Trust of London has crafted a very special board game whose intended audience won’t exist for at least 2000 years. And to ensure that nobody finds it before he’s good and ready, Rohrer has buried the game and its rules in the Nevada Desert where even an organized search could take lifetimes.

Rohrer’s A Game for Someone was designed for the final Game Design Challenge at GDC 2013. Using the theme of “Humanity’s Last Game”, Rohrer was inspired by cathedral architects whose projects wouldn’t be completed until long after their lives ended. For that reason, Rohrer has done everything humanly possible to ensure that his game won’t be played for generations, going so far as to bury it away from roads and populated areas. According to Rohrer, the location is so indistinguishable from its surroundings that even he isn’t sure how he could find it again.

Since traditional playtesting wasn’t an option, Rohrer built a digital version of the game to be completed by AI. This version was the one presented at GDC, with key features blocked out to prevent anyone from reproducing its mechanics. After the AI rooted out any imbalances, Rohrer produced the game using 30 pounds of titanium, including an 18 x 18 inch board and pieces. He also included rule diagrams printed on archival paper, sealed in a glass tube, and sealed again in titanium before burying it all in the desert.

While no one but Rohrer knows how the game is played, he’s still giving players a sporting chance to find it. Rohrer has distributed over 900 sets of GPS coordinates to each person at the presentation, coming to over a million possible locations. Mathematically speaking, if one person were to visit a location each day with a metal detector, the game would be unearthed sometime within the next 2700 years. Short of a massive concentrated effort to find it this generation, it’s far more likely that a scavenger or technology-laden futurist will stumble across the game when they least expect it. The only question is whether A Game for Someone, now a GDC award-winner, can live up to over 2000 years of hype.