Digital Clutter

I hadn’t cleaned up my hard disks in over 3 years. I hadn’t put any kind of effort in trying to organize my downloaded and created data. I had four “Downloads” folders, all moved around when their size had filled their respective disks up like oversized dinners, three “Torrents” folders similar to 3 overflowing buckets under a leaky roof, various backup and transfer folders I hadn’t even touched since I had created them…

What a mess.

I’ll have you know I used to be very anal about the organization of my folders. Somewhere along the way this changed, along with too many other things to count. I think the fact that I’ve lost about 4 hard disks worth of data, some of it easily replaceable, some of it unique, helped me get over the illusion that digital organization can in any way be meaningful or productive, if meant for long-term archiving. After years of having the impression that whatever I put into little digital boxes would stay there, at some point I stopped thinking that any of this mattered. I started organising my data the way I do in the physical world: not by association and relevance, but by chronological order. Folders became little photographs of my past downloading activity, clumped together like mushrooms under trees. Trees whose branch would have months, periods, important events and other flashbulb markers of time carved on their barks.

Suddenly then came Dafni and had a look at the mess I realised that by having 15 folders with downloaded music not propertly filed and organised, I only made it harder for me. When would the day come, when the “New Music” folder would join the ranks of my older music? Was it really new anymore after having sat there for more than 2 years?

I emptied my cardboard boxes. I threw them out. As much as I didn’t feel 100% comfortable with it, I put my newer data together with my old. I’ve crossed the Rubicon. I’ve pulled down the Wall. Now I have 200GBs free, all of my music is in the same place and a collection of movies I had forgot I had downloaded. It’s like suddenly discovering many pimples in the same place, eagerly waiting to be popped, or being returned many books at the same time you never remembered you had lent out.

Not bad.

Fast-forward to another three years, I’m sure I still won’t have listened to the same music I hadn’t touched before, and of all this movie collection I’ll have watched a tiny fragment, forever believing that one day, things will be different.

Review: Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;

Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία; Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία; by Αντώνης Λιάκος

My rating: 3 of 5 stars

Επιτέλους! Το τέλειωσα! Είναι από τις φορές που ένα βιβλίο το διαβάζεις τόσον καιρό που μέχρι να το τελειώσεις το έχεις ξεχάσει όλο και δεν καταλαβαίνεις καν ποιο ήταν το κεντρικό του επιχείρημα. Ευτυχώς φράσεις και σημεία του με τα οποία συμφωνούσα τα υπογράμμισα, αλλιώς ίσως να μη μου μείνει τίποτα από αυτό, άλλο ένα βιβλίο που θα είχε περάσει σαν μια καταπληκτική ιδέα η οποία σε έχει ενθουσιάσει και θα άλλάξει τον κόσμο αλλά μέχρι το επόμενο πρωί έχεις ξεχάσει.

Αυτά τα υπογραμμισμένα και το κεφάλαιο που έγραφε για τα μουσεία και πώς τα αντικείμενα γίνονται από χρηστικά σε έργα τέχνης/προθέματα μουσείων, λαμβάνοντας ως αφετηρία την επίσκεψη του συγγραφέα στην έκθεση «The Glory of Byzantium», ήταν τα πιο ενδιαφέροντα:

…παραξενεύτηκα που είδα μερικούς ηλικιωμένους επισκέπτες και επισκέπτριες , να σταυροκοπιούνται μπρος στις εικόνες. Ενδεχομένως για να προλάβουν και άλλες, παρόμοιες εκδηλώσεις λατρείας, οι οργανωτές της έκθεσης «Μυστήριο Μέγα και Παράδοξον» σοτ Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας το 2001, είχαν επιβάλει, αντί βιτρίνας, μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον θεατή και στο έκθεμα ώστε να μην μπορεί να το ασπαστεί ή να το αγγίξει.

Το όλο κεφάλαιο βρώμαγε Καταπότη από χιλιόμετρα, κι αυτό το λέω όσο πιο affectionately μπορώ — δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το βιβλίο το έχω από το πανεπιστήμιο και ότι εκείνη μας το ανέθεσε για το μάθημα Ψηφιακός Πολιτισμός και Πολιτιστικές Βιομηχανίες.

Η αντίστοιχη εμπειρία της δικής μας γενιάς με αυτό που έζησαν οι επισκέπτες της παραπάνω έκθεσης θα είναι σε μερικά χρόνια (ήδη υπάρχουν, δηλαδή) που θα έχουν βίντεο από παλιά ηλεκτρονικά παιχνίδια στα μουσεία, σαν κομμάτι της μόνιμης έκθεσης στην Ιστορία της Ηλεκτρονικής Ψυχαγωγίας, αλλά δεν θα υπάρχει δυνατότητα στον επισκέπτη να τα παίξει. Θα εκτίθονται ως τέχνη ή κομμάτια της ιστορίας του κλάδου, αλλά η αναπαράσταση δεν θα έχει σχέση με την εμπειρία, τη μνήμη των επισκεπτών που τα έκαναν σημαντικά. Εκτός βέβαια αν η μουσειολογία και η πολιτιστική αναπαράσταση συνεχίσουν να κάνουν την έκπληξη, όπως κάνουν από τη στροφή του αιώνα, και δούμε έναν επαναπροσδιορισμό σε όλα αυτά.

Θα έδινα στο βιβλίο 2 αστεράκια μόνο και μόνο επειδή μου πήρε 8 μήνες να το τελειώσω. Επειδή όμως αυτά τα σημεία που υπογράμμισα είναι καλά και δίνουν μια ωραία γεύση του τι σημαίνει ιστορία και ποιες είναι οι προκλήσεις που προβάλλει σήμερα («Να ρωτάμε ή να αφουγκραζόμαστε τις πηγές;»), θα του δώσω 3 αντί για 2 αστεράκια.

Από τον επίλογο:

Εν κατακλείδι και με λίγα λόγια: Στις κοινωνίες της νεωτερικότητας (και της μετανεωτερικότητας) η σχέση της ιστορίας με την κοινωνία λειτουργέι όπως ο διάλογος που έχει ο καθένας ή η καθεμία μας με τη συνείδησή του/της. Φέρνει, δηλαδή, τις κοινωνίες αντιμέτωπες με τον εαυτός τους. Και όπως, συνήθως, συμβαίνει με τη συνείδηση μας, συμβαίνει και με την ιστορία: μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

View all my reviews

Πλατεία Καρύλλου (Βασ. Κων/νου) Time-Lapse

Αφήνοντας την κάμερα να τραβάει στο μπαλκόνι για δυο ώρες — περίμενα περισσότερο χιόνι, δεν θα πω ψέμματα.

Review: Die Verwandlung

Die Verwandlung Die Verwandlung by Franz Kafka
My rating: 3 of 5 stars

Ich habe meine originelle Kritik zweimal verloren. Ich habe das Tab verschlossen, dann habe ich das leere Kritik wie ein Idiot gespeichert. Und ich habe das zweimal getan, zuerst aus Versehen, dann absichtlich. Das ist die Geschichte der zwei verlorenen Kritike. Ich habe mich viel darüber geärgert (“frustration”, heißt es auf Englisch), also jetzt bin ich zu gelangweilt, es schon wieder zu schreiben.

Aber doch habe ich alles wieder gechrieben. Alles und noch mehr. Bin ich ein Perfektionist oder was? In manchen Sachen, klarerweise!

Ich habe Die Verwandlung aus eine vereinfachte Wiedergabe gelesen, die ich aus die Bibliothek des Göthe-Instituts ausgeliehen habe (gestern habe ich mich da eingeschrieben). Das ist das Beste ich jetzt tun kann, obwohl ich weiß, dass ich eines Tages das Originel lesen können werde, genau wie Herr Kafka es fast vor ein Jahrhundert geschrieben hat.

Man kann eine wichtige Unterschied zwischen das Original und die Übersetzungen bemerken, wenn man das Buch auf Deutsch, auch in einfacherer Sprache, liest: Gregor verwaltete in einem “Ungeziefer”. Das ist kein einfaches Insekt, bloß schreckliches, dreckiges, im allgemeinen etwas man wollte nicht sehen oder berühren. Es ist auch etwas anders als Parasit. “Ungeziefer” kann auch “kein Opfer” bedeuten. Nun, war Gregor “kein Opfer”? Ich glaube doch, sogar für seine Familie, die ihn benutzt hat, um ein besseres Leben zu erreichen. Er war Ungeziefer, das nich Opfer sein soll, trotzdem das war er. Für alle, auch Kafka sich selbst, der Gregor ohne richtigen Grund zum Ungeziefer veranwalten lassen.

Ich habe auch gedacht, dass das Wort “Ungeziefer” auch etwas mit der Tat, dass Kafka ein Jude war, zu tun hatte. Viele Leute damals in Osteuropa, so wie in allen Zeiten auch vor dem Zweite Weltkrieg, ziemlich antisemetisch waren. Kann es trotzdem sein, dass sie eine oberflächiche Ausdeutung ist?

Allerdings, Die Verwaltung ist ein tiefes Buch, das ich nicht vollständig verstehen kann, geschweige denn auf Deutsch kritisieren. Lass uns sagen, dass wenn ich besser Deutsch kann, werde ich vielleicht in Gregors komische Welt zurrückkehren.

View all my reviews

Έχω καινούργια βιντεοκάμερα (με ανάγκασαν — το ορκίζομαι!)

Είχα εγκαταλείψει το άθλημα του video recording και editing για πάνω από 5 χρόνια.
I’m back.

2012 in a few words

Γαύδος, Σαμοθράκη. Γερμανικά. Ισπανικά! <3 Dark Souls… *dark stare* but also Psychonauts! Evil elections… Ζώντας τις αρχές μιας νέας σκοτεινής εποχής, καταλήγοντας πως πρέπει να κρατάς το κέφι σου σαν ομπρέλα σε σκατοθύελα. Πειραματισμοί, πολλοί, με σώμα και πνεύμα.  NoPoo, noFap, minimalism. Contact! MBTI. Crossdressing. Ριμαγμένες εκκλησίες, γενεαλογικά μάνταλα και συντριβάνια σοκολάτας. Dan Carlin, Kyle Cease, Julien Smith, H2G2 Radio Series, Ursula LeGuin, Raymond Smullyan, Alan Fletcher, Bill Bryson, Steven LaBerge and Lucid Dreaming (sorry Kira for having the book already 🙁 ), distraction that must definitely go away (idling away, staying away from books — failing the 2012 Goodreads Challenge), The SCP Foundation, Spirit Science, σκι, Πικροδάφνη, Eckhart Tolle, σεμινάριο στις ψηφιακές τέχνες και αποτυχημένη αίτηση (για το καλύτερο;), Μυτιλήνη τέλος. Άρης, Σοφία, Χρήστος, Μαρία, Αλεξάνδρα, Vag, Τυφλόμυγα, σύγκρουση ματαιοδοξίας-δημιουργικότητας-μετριοπάθειας, 21/12/2012, γκο, gravitysays_i, Opeth, Mitchell and Webb, animation, Animasyros, ΠΟΦΠΑ, Μαρία, δύο κενά για όλα όσα ξέχασα και είναι σημαντικά…

[…] […]

EDIT: Μαρία Ευθυμίου! Αν και ποτέ δεν έγραψα εδώ γι’αυτήν… θα διευθετηθεί.

Και το καλύτερο το άφησα για το τέλος: μια υπέροχη ύπαρξη που λέγεται Δάφνη, que está soñando conmigo. *hug*