Category: I think it’s funny!

Quotes ~ Αποφθέγματα XV // George Bernard Shaw

Seriously, this guy must have been constantly just speaking in quote-worthy nuggets. No lame jokes, banal sayings or uninspired, trivial chit-chat; just heavy-weight yet silky smooth truisms that are just a tiny little bit truer than all others. It is one of those cases where the variation is subtle but the difference is indeed disproportionately, or should we say, very well proportionedly disproportionately, large.

 

“Patriotism is, fundamentally, a conviction that a particular country is the best in the world because you were born in it.”

~

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

~

“Animals are my friends…and I don’t eat my friends.”

~

“You see things; you say, ‘Why?’ But I dream things that never were; and I say ‘Why not?”

~

“The reasonable man adapts himself to the world: the unreasonable one persists to adapt the world to himself. Therefore all progress depends on the unreasonable man.” (a personal classic with a story of its own, one of his saying I have known the longest and argued over the hardest)

~

“My way of joking is to tell the truth. It’s the funniest joke in the world.”

~

“I often quote myself. It adds spice to my conversation.”

~

“Whole problem with the world is that fools and fanatics are always so sure of themselves, and wiser people are full of doubts.”

~

“Liberty means responsibility. That is why most men dread it.”

~

“You are going to let the fear of poverty govern your life and your reward will be that you will eat, but you will not live.”

Where I picked them from, a more complete list.

Journey of the Sorcerer — Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Series

I’ve read the first four books of H2G2 and I can safely say that they have been some of the best fiction I ever came across. It’s the kind of fiction that underlines its property of being fiction by so successfully parodying our own, not so fictional (?) reality while being irresistibly witty at the same time. In the words of the brilliant George Bernard Shaw:

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

These days, probably because of my long hours of sitting around at home, I decided to start walking more. The thought came quickly, perhaps making me want to walk more in the first place: what’s better than walking with the company of some good auditory stimulation? In Denmark that is what got me into Spanish; what would I get into this time?

So I’ve been listening to the Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Shows, which incidentally preluded and later inspired the books, having first been aired in 1978 on the BBC. I can tell you, it’s great fun. Each season – book consists of six half-hour episodes, so if you don’t feel like reading the books but still want a dose of Douglas Adams running in your veins,  making your reality this much more realistically insane, you can’t miss them. Well, you can, obviously, but why would you want to?

Incidentally, the following track is used as the theme to the show and has become emblematic for the series/franchise itself. Douglas Adams wanted something that sounded sci-fi but also gave off an impression of travelling and hitch-hiking. What do you think? I think I can’t stop listening to it.

The Scale of the Universe 2

http://htwins.net/scale2/ Very well made, excellent cultural representation. Falls into my personal “have had a similar idea for a while but would have never dreamed of pulling it off this well” category.

Thanks go to Savi for linking me to this.

The Awful German Language, by Mark Twain // Quotes ~ Αποφθέγματα XIV

http://www.crossmyt.com/hc/linghebr/awfgrmlg.html

A criticism  dated 1880 by Mark Twain on the German language, four years after the unification of Germany and half a century before all discussion and relevant prejudice would be dominated by annoying Nazi undertones of aggressiveness.

[…]I think that a description of any loud, stirring, tumultuous episode must be tamer in German than in English. Our descriptive words of this character have such a deep, strong, resonant sound, while their German equivalents do seem so thin and mild and energyless. Boom, burst, crash, roar, storm, bellow, blow, thunder, explosion; howl, cry, shout, yell, groan; battle, hell. These are magnificent words; the have a force and magnitude of sound befitting the things which they describe. But their German equivalents would be ever so nice to sing the children to sleep with, or else my awe-inspiring ears were made for display and not for superior usefulness in analyzing sounds. Would any man want to die in a battle which was called by so tame a term as a Schlacht? Or would not a consumptive feel too much bundled up, who was about to go out, in a shirt-collar and a seal-ring, into a storm which the bird-song word Gewitter was employed to describe? And observe the strongest of the several German equivalents for explosion — Ausbruch. Our word Toothbrush is more powerful than that. It seems to me that the Germans could do worse than import it into their language to describe particularly tremendous explosions with. The German word for hell — Hölle — sounds more like helly than anything else; therefore, how necessary chipper, frivolous, and unimpressive it is. If a man were told in German to go there, could he really rise to thee dignity of feeling insulted?

Having pointed out, in detail, the several vices of this language, I now come to the brief and pleasant task of pointing out its virtues. The capitalizing of the nouns I have already mentioned. But far before this virtue stands another — that of spelling a word according to the sound of it. After one short lesson in the alphabet, the student can tell how any German word is pronounced without having to ask; whereas in our language if a student should inquire of us, “What does B, O, W, spell?” we should be obliged to reply, “Nobody can tell what it spells when you set if off by itself; you can only tell by referring to the context and finding out what it signifies — whether it is a thing to shoot arrows with, or a nod of one’s head, or the forward end of a boat.”

There are some German words which are singularly and powerfully effective. For instance, those which describe lowly, peaceful, and affectionate home life; those which deal with love, in any and all forms, from mere kindly feeling and honest good will toward the passing stranger, clear up to courtship; those which deal with outdoor Nature, in its softest and loveliest aspects — with meadows and forests, and birds and flowers, the fragrance and sunshine of summer, and the moonlight of peaceful winter nights; in a word, those which deal with any and all forms of rest, repose, and peace; those also which deal with the creatures and marvels of fairyland; and lastly and chiefly, in those words which express pathos, is the language surpassingly rich and affective. There are German songs which can make a stranger to the language cry. That shows that the sound of the words is correct — it interprets the meanings with truth and with exactness; and so the ear is informed, and through the ear, the heart. […]

Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές

Λοιόν σήμερα είχα τα γενέθλια μου. ΟΚ, εξαρτάται πώς ορίζετε το σήμερα. Αν είσαστε από αυτούς τους ενοχλητικούς που επιμένουν κάθε φορά μετά τα μεσάνυχτα να σε διορθώθουν όταν λες «σήμερα», τότε ναι, χτες ήταν τα γενέθλια μου, αφού γράφω τώρα σχεδόν 5 η ώρα το πρωί.

Μου ευχήθηκαν όλοι (ή σχεδόν όλοι :[ ) οι καλοί μου φίλοι, με αρκετούς από τους οποίους ήμασταν μαζί χτες βράδυ που το ρίξαμε σε λίγο, κατα κοινή παραδοχή πετυχημένο, cross-dressing. Γενικά δεν είχα παράπονο. Όμως για κάποιον μυστηριώδη λόγο ένιωσα κάπως ξεχασμένος.

Και κατάλαβα γιατί.

Στο facebook παρατήρησα πως στο καινούργιο timeline κρατάει μέτρημα των ποιων σου έστειλαν μήνυμα την μέρα των γενεθλίων σου. Δηλαδή, σου λέει ότι πχ πριν 3 βδομάδες, στα γενέθλια σου 347 άτομα σου άφησαν μήνυμα για χρόνια πολλά. Ευτυχώς εγώ δεν έχω το τερατούργημα που λέγεται timeline, αν και φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα έχω επιλογή.

Μου φάνηκε απλά τραγικό. Απλά τραγικό.

Για το facebook και για πολλές άλλες εφαρμογές (πχ Skype) τα γενέθλια είναι δημόσια πληροφορία· κάτι σαν το όνομα. Το facebook στο κάνει πανεύκολο να ευχηθείς στον άλλον βάζοντας σου φάτσα κάρτα ποιος έχει γενεθλία την ίδια μέρα. Με ένα απλό μήνυμα, μπορείς να ευχηθείς!!! Απλά κι εύκολα. Και ξαφνικά, βλέπεις ανθρώπους που γενικά δεν σου μιλάν –ίσως κι αν τους δεις στον δρόμο να μην χαιρετηθείτε καν– να σου αφήνουν χρόνια πολλά στον Τοίχο. Γιατί; Γιατί είναι εύκολο. Και επικρατεί η λογική του «ε, γιατί να μην το κάνω; Χαμένο δεν θα πάει!»

Πραγματικά, δεν με πειράζει αν κάποιος δεν θυμηθεί τα γενέθλια μου. Δεν προσβάλομαι ή κάτι τέτοιο. Όμως, αντιθέτως, κάτι μισώ: ναι, βλάκα ανώνυμε γνωστέ (στο μυαλό μου έχω κάτι σαν το σήμα των Anonymous συνδυασμένο με διάφορους άκυρους γνωστούς που η επαφή μου μαζί τους είναι κατα κόρον σποραδική και εξ ολοκλήρου ψηφιακή). Ναι, θα ΠΑΕΙ χαμένο. Σου δίνω στο πιάτο την μέρα των γενεθλίων μου κι εσύ μου εύχεσαι και νομίζεις ότι είσαι κι ευγενικός. Θα μου πεις: και τι θέλεις να κάνω!! Να μην σου ευχηθώ; Ναι, ακριβώς αυτό θέλω να κάνεις: γιατί αν μου ευχηθείς επειδή απλά στο βγάζει μπροστά σου μια βάση δεδομένων μαζί με ένα εύχρηστο κούμπι «Wish!» έχει περίπου την ίδια χρησιμότητα με το Γειατικανειςκαλάεσυκαλά. Είναι μια άδεια νοήματος κοινωνική σύμβαση. Αν το κωλοφέισμπουκ δεν ήταν εκεί για να σου πει πότε έχω γενέθλια και το ποιος είμαι (περίπου), ούτε θα ήξερες πότε να μου ευχηθείς αλλά ούτε και τι να μου ευχηθείς. Εδώ έγκειται το κρίσιμο ερώτημα: γιατί είσαι φίλος με άτομα τα οποία δεν ξέρεις, Δημήτρη; Η απάντηση είναι πως, για το φέισμπουκ, δεν έχει σημασία το πόσο ξέρεις τον άλλον. Χα! Για ποιους μας περάσατε, κυρίες μου; Αξιολογικά κριτήρια; Ο μελλοντικός κουμπάρος σου είναι το ίδιο με την γκόμενα που ερωτεύτηκες χτες στο πάρτι ενω ήσουν ντυμένος ο ίδιος γκόμενα, και αυτοί οι δύο είναι ίδιοι με τον συμφοιτητή που βλέπεις πού και πού στον δρόμο, είναι γενικά παράξενος τύπος αλλά τον συμπαθείς. Όλοι είμαστε φίλοι, μια χαρούμενη κιτς παρέα. Και σε μια χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός από το ανόητο. Στην χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα απ’όσα εύχεσαι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί η χαρούμενη κιτς παρέα ποτέ δεν θα Ξεκολλήσει για να κυνηγήσει την πραγματική ζωή.

Πέρσι είχα κάνει ένα πείραμα εμπνευσμένος και από το αντίστοιχο post του Here’s My Theory. Στο ψεύτικο προφίλ μου είχα βάλει λάθος ημερομηνία (τα γενέθλια μου ήταν η μέρα που δολοφονήθηκε ο Franz Ferdinand στο Σαράγεβο). Όταν η 28η Ιουνίου ήρθε, έλαβα μερικές ευχές. Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό. Αλλά καμία από αυτές τις ευχές δεν ήταν από άτομα τα οποία με ήξεραν ουσιαστικά.

Στο προφίλ που έχω τώρα στο φέισμπουκ, έχω βάλει τα γενέθλια μου να είναι κρυφά για όλους. Μαντέψτε: ο τοίχος μου δεν σπιλεύτηκε ούτε με μία βεβιασμένη ευχή σήμερα. Ταυτόχρονα όμως, ένιωθα ξεχασμένος, όπως προανέφερα. Γιατί δεν με θυμήθηκε κανείς από όλους αυτούς που δεν ανήκουν στον στενότερο κύκλο αγαπημένων ανθρώπων μου; Το φατσοβιβλίο σου δίνει την αίσθηση της κοινότητας με όλους όσους είναι ονλάιν ή είναι φίλοι σου: νιώθεις πως κατα κάποιον τρόπο βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί σου. Και έτσι, όταν σε αγνοούν ονλάιν, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ταυτίσεις αυτή την συμπεριφορά με το πώς θα ήταν αν σε αγνοούσαν αν όντως ήσασταν μαζί στον ίδιο χώρο. Αν είχα τα γενέθλια μου ορατά για όλους θα λάμβανα πολλές ευχές και θα χαιρόμουν, για λίγο, με αυτή την πρέζα ματαιοδοξίας. Θα ήταν όμως μια ψεύτική πρέζα, γεμάτη κενές ευχές που θα πατάγανε σε υποτροφικές σχέσεις. Ένιωσα λίγο αυτό το τρομακτικό «ό,τι δεν είναι στο facebook, δεν υπάρχει καν». Ανατρίχιασα. Και πιστεύω ότι όσο περισσότερο όλοι έχουν τα γενέθλια τους στο facebook, όλοι και λιγότεροι άνθρωποι θα μπαίνουν στον κόπο να θυμούνται ημερομηνίες. Για άλλη μια φορά, ένα τεχνολογικό εργαλείο αμφιβόλου αξίας μας έκλεψε ένα στοιχείο χρησιμότητας από το καλύτερο εργαλείο του κόσμου: το μυαλό μας.

Χτες και σήμερα δεν χρειάστηκε να απαντήσω κουρασμένα σε ψεύτικες ευχές. Το timeline μου δεν θα καταγράψει για πάντα, σαν κάποιου είδους ιστορικό γεγονός άξιο μνήμης, την συλλογή από κούφια «χρόνια πολλά» και «να τα εκατοστήσεις» με ευρηματικότητα και αίσθημα που φλερτάρει με το μηδέν. Απόλαυσα τις αυθεντικές ευχές από ανθρώπους που θα με θυμούνταν, με τον τρόπο τους, ακόμα κι αν εγώ ο ίδιος ξέχναγα ποια μέρα γεννήθηκα σαν σύμπτωμα αποδομισμίτιδας σε τελευταίο στάδιο.

Η καλύτερη ευχή που έλαβα σήμερα ήταν το «Όσα χρόνια θέλεις». Ναι ρε φίλε!

Review: A Short History Of Nearly Everything

A Short History Of Nearly Everything
A Short History Of Nearly Everything by Bill Bryson
My rating: 5 of 5 stars

A Short History of Nearly Everything is exactly the kind of book I enjoy. Witty, funny, made me think (each chapter about another facet of life), made me want to read it again sometime in the future –if only to be adequately prepared to duly take notes/highlight quotes from the first to the last page–, I learned things I would have hardly had the chance to find anywhere else and, as the best and most successful of books do, it left me with a different perspective on the world, an outlook on it that is very scientific in its premise and execution but far from anything dogmatic. It has been a humbling reminder and a glorious reassurance of how little we know about the world and at the same time how much we pretend to actually do so because, well… because we’re largely ignorant, scientists not terribly less so than ourselves.

Bill Bryson hops from one scientific field to the next as if he was Super Mario and science was Level 1-1. Within the pages of the same book we can find excellent write-ups on atoms, chemistry, lots of physics and biology, astronomy, geology… He talks about what’s under our feet (tens of kilometres of unexplored crust and a little less of ocean is all we can safely say about the contents of the ~6500km that separate us from the planet core), fossils and how little information they can give us because of their scarcity and the extremely specific conditions under which they form but how much information we try to extract from them…

How unprotected, really, we are in reality from a potential asteroid hit (no, you can’t send nukes or Bruce Willis to an object that you are only able to detect mere weeks before impact at best and which travels at a speed that allows it to cross the entirety of the terrestrial atmosphere within a matter of a single second), or how rumbling, overdue supervolcanos with calderas only slightly larger than the island of Crete could explode any moment now! Earth would survive. Life would probably survive, as it has many times before. Humans and our extremely narrow zone of comfort? Naaah. Bryson helps us understand our place in things, comprehend that our existence might be little more than an inexplicable natural accident, an unrepeatable oddity.

And of course there’s so much more packed in here. So much!

If you’re to read this book, prepare to also read things you would have never imagined about the unknown lives of great scientists, to see fundamental theories of the past go through high and low, be torn apart by dogmatic contemporary peers… The drama of science –what an unlikely, unfortunately, pair of words– and the success and sob stories behind the pioneers and discoveries are often unbelievable. These anecdotes are solid gold.

Together with What On Earth Happened/What On Earth Evolved, this book is a treasure of knowledge and insight. If you like learning stuff about the world for hours on end you seriously can’t miss it. Even if you don’t find learning about the world appealing, well… maybe these books will kick your characteristically human curiosity back into you.

View all my reviews

Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙ

[… ] The principle led to the much later adoption of Avogadro’s Number, a basic unit of measure in chemistry, which was named for Avogadro long after his death. It is the number of molecules found in 2.016 grams of hydrogen gas (or an equal volume of any other gas). Its value is placed at 6.0221367 x 10²³, which is an enormously large number. Chemistry students have long amused themselves by computing just how large a number it is, so I can report that it is equivalent to the number of popcorn kernels needed to cover the United States to a depth of nine miles, or cupfuls of water in the Pacific Ocean, or soft-drink cans that would, evenly stacked, cover the Earth to a depth of two hundred miles. An equivalent number of American pennies would be enough to make every person on Earth a dollar trillionaire. It is a big number.

Bill Bryson, A Short History of Nearly Everything, p.93

[…] Η αρχή οδήγησε πολύ αργότερα στην υιοθέτηση του Αριθμού Αβογκάντρο, μιας βασικής χημικής μονάδας μέτρησης η οποία πήρε το όνομα της από τον Αβογκάντρο πολύ μετά τον θάνατο του. Είναι ο αριθμός των μορίων που βρίσκονται μέσα σε 2,016 γραμμάρια αέριου υδρογόνου (ή ενός οποιοδήποτε άλλου αερίου ίσου όγκου). Η τιμή του ορίζεται στα 6.0221367 x 10²³ ο οποίος είναι εξαιρετικά τεράστιος αριθμός. Φοιτητές χημείας καιρό τώρα διασκεδάζουν προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός αυτός. Μπορώ λοιπόν να αναφέρω ότι είναι ανάλογος του αριθμού των ποπκορν που θα χρειάζονταν για να καλύψουν της ΗΠΑ σε ένα βάθος 9 μιλίων, των φλιτζανιών νερού που περιέχει ο Ειρηνικός Ωκεανός ή από τα κουτάκια αναψυκτικού που, αν τα στιβάζαμε ίσια, θα κάλυπταν την Γη σε ένα βάθος 120 μιλίων. Ένας αντίστοιχος αριθμός από Αμερικάνικες πέννες θα ήταν αρκετός για να κάνει κάθε άνθρωπο στην Γη τρισεκατομμυριούχο. Είναι μεγάλος αριθμός.

Bill Bryson, Μικρή Ιστορία Περί των Πάντων (σχεδόν)