Θα ξεκινήσω με το πιο σημαντικό, ίσως, χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου: το έχει προλογίσει ο Αβραάμ Κάουα του οποίου, εγώ όπως και πολλοί φίλοι μου πρώην φοιτητές του και μη, δηλώνουμε ξεδιάντροπα fanboys. Πολλές χαρούμενες ώρες γεμάτες γνώση μας χάρισε διδάσκοντας στο ΤΠΤΕ μαθήματα όπως Πολιτισμικές Σπουδές: μια εισαγωγή (στα Αγγλικά), Πολιτισμό των Εικόνων και Πολιτισμό των Κόμικς. Έχω κρατήσει όλες του τις σημειώσεις για εύκολη αναφορά στο μέλλον! Αχέμ, λίγο ακόμα και δεν θα ανέφερα καν το βιβλίο και θα συνέχιζα να μιλάω για τον Κάουα.
Το ίδιο ήταν ενδιαφέρον αλλά βρήκα λίγο επιφανειακό στις περιγραφές του. Ίσως επειδή πολλές από τις ηρωίδες με τις οποίες ασχολήθηκε και αυτές δημιουργήθηκαν για να είναι επιφανειακές, ακόμα και να μέσω από αυτή την επιφανειακότητα τους μπορούν να πουν πάρα πολλά για τις εποχές τους, τους δημιουργούς και το κοινό τους. Βρήκα πως η ανάλυση του κ. Κουκουλά υπερτίμουσε κάποιες ηρωίδες και υποτιμούσε άλλες κάπως αυθαίρετα, χωρίς προφανή λόγο, ίσως μόνο επειδή του άρεσαν περισσότερ οι τίτλοι στους οποίους αυτές οι ηρωίδες πρωταγωνιστούσαν. Για παράδειγμα, δε μπορώ να δω πως η Brandy Carter με τη τελειότητα της μπορεί να είναι σύμβολο της εξέλιξης των γυναικών στα κόμιξ, εκτός βέβαια από το γεγονός πως οι γυναίκες πλέον δεν είναι οι υποστηρικτικοί ρόλοι που ήταν κάποτε για τους άντρες πρωταγωνιστές αλλά η καρδιά πολλών τίτλων στους οποίους εμφανίζονται. Επίσης, βρήκα πως το να είναι σε μια συλλογή γυναίκες αλλά και μικρά κορίτσια, με τελείως διαφορετικούς ρόλους και με μόνο κοινό σημείο αναφορά το φύλο, ήταν λίγο άστοχο — όχι πως ήταν λιγότερο ενδιαφέρον να διαβάζεις για τη Μικρή Λουλού και τη Lucy απ’τα Peanuts απ’ότι για τη Catwoman και τη Φωτεινή της Νύχτας, απλά τα κορίτσια δεν είναι ακριβώς γυναίκες, όπως και τα αγόρια δεν είναι ακριβώς άντρες, άσχετα αν συσχετίζουμε τα παιδιά ως τα εν δυνάμει ενηλικιωμένα φύλα τους (πάντα όπως αντιλαμβανόμαστε το gender, και όχι το sex, όπως προφανώς κάνει και ο κ. Κουκουλάς σε αυτή την έκδοση).
Παρ’όλ’αυτά, στις σελίδες του γνώρισα ή και θυμήθηκα κόμικ τα οποία θέλω να επισκεφθώ πιο συστηματικά: Tank Girl, Miss Fury, Valentina, Mafalda, Ada in the jungle και το La Foire aux immortels…
Γεια σου! Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που διαβάζεις αυτό εδώ το ποστ. Όχι τίποτα άλλο, δεν έχεις κανένα πραγματικό λόγο να το κάνεις. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσεις, να χαζέψεις, να δεις ή να κάνεις εκεί έξω, στον τεράστιο κόσμο γνώσης, εμπειρίας, διασκέδασης και χαζομάρας που λέγεται παγκόσμιος ιστός — εκτός κι αν ο λόγος είναι προσωποκεντρικός και θέλεις να διαβάσεις αυτά που γράφω επειδή είμαι ΕΓΩ αυτός που τα γράφω. Σε κάθε περίπτωση, η αφοσίωση σου είναι μοναδική, ειδικά αν κρίνω από την έλλειψη σχολίων τους τελευταίους μήνες. Γι’αυτό λοιπόν, και πάλι, κι επειδή δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σ’ευχαριστώ.
Σήμερα θα γράψω για δύο κυρίως πράγματα που με απασχολούν αυτές τις μέρες και πώς αυτά συνδέονται.
Το ένα, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο, είναι ότι τη περασμένη εβδομάδα πήγα στη Μυτιλήνη και έδωσα τα τρία τελευταία μαθήματα που χρώσταγα (Οργάνωση Εκθέσεων, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας, Συστήματα Διαχείρισης στον Παγκόσμιο Ιστό), και τα πέρασα. Ο κύκλος που ξεκίνησε πριν έξι χρόνια έκλεισε. Είμαι πλέον ένος απόφοιτος, πτυχιούχος Πολιτισμικής Πληροφορικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας. Δεν έχω το πτυχίο στο χέρι, βέβαια, αλλά for all intents and purposes…
Αυτά τα έξι χρόνια ήταν τόσο σημαντικά για μένα που δε μπορώ να μπω καν στον κόπο να αρχίσω να λέω με ποιος τρόπους άλλαξα, ωρίμασα, ενηλικιώθηκα, αγάπησα τον εαυτό μου φτιάχνοντας τον και ανακαλύπτοντας τον· δεν ξέρω πόσο απ’το καθένα αλλά αυτή ίσως να ‘ναι απ’τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες ερωτήσεις που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αν και η απάντηση πιθανόν να μην έχει σημασία. Θέλω να γράψω κάποια ποστ αφιερωμένα στους ανθρώπους, τις ιδέες και τις παραστάσεις στις οποίες χρωστάω πολύ μεγάλο μέρος αυτής της μεταμόρφωσης. Μου αρέσουν άλλωστε οι ανασκοπήσεις, όπως μου αρέσει και να θυμίζω στους ανθρώπους τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίζουν ή να έχουν παίξει στη ζωή μου και να τους προσφέρω άλλο ένα χαμογελο έτσι.
Ωραία. Ας επιστρέψουμε στο γεγονός των ημερών. Τελειώνεις τα μαθήματα σου. Τα πάντα από εκεί και πέρα έχουν κάτι το χρονομετρημένο και μοιραίο. Όσους γνωστούς έβλεπα τις υπόλοιπες μέρες που ήμουν στη Μυτιλήνη είχα την αίσθηση ότι μπορεί να μη τους ξαναδώ ποτέ. Τι έπρεπε όμως να τους πω; Ποια μπορεί να είναι η απάντηση μου στις ευχές τους για καλή ζωή; Πώς μπορώ να τους χαιρετίσω με κάτι άλλο εκτός από ένα απαίσια ανειλικρινές «τα λέμε σύντομα»;
Πώς χαιρετάς κάποιον που χαιρόσουν να βλέπεις πού και πού και να μαθαίνεις νέα του όταν πήγαινες στη Μυτιλήνη, αλλά τον οποίο δεν ξέρεις αρκετά για να επιδιώκεις να συνεχίσεις να βλέπεις και η πρακτικότητα του ζητήματος τέλος πάντων το καθιστά υπερβολικά απίθανο; Υπήρχε αυτή η διμερής λυπητερή ανείπωτη παραδοχή σε πολλές από τις random encounters αυτών των ημερών.
Τι έκανα λοιπόν για να αποφύγω αυτή τη κατάματη ματιά στην «πραγματικότητα της τελευταίας συνάντησης» με πολλούς ανθρώπους που ούτως ή άλλως, όπως κι εγώ, δυσκολεύομαστε να δώσουμε σε αυτή τη συνάντηση την βαρύτητα που φανταζόμαστε ότι της αξίζει;
Δεν ανέφερα ότι είχα περάσει τα τελευταία μου μαθήματα. Δεν ανέφερα ότι τελείωσα τις σπουδές μου στη Μυτιλήνη. Περισσότερο το έκαναν άλλοι για μένα. Αυτό με έσωσε από συγχαρητήρια τα οποία δεν αξίζω (γιατί να δέχεσαι συγχαρητήρια επειδή ολοκλήρωσες κάτι που όχι μόνο πρέπει αλλά και σου αρέσει να κάνεις;), εξηγήσεις για το τι σκοπεύω να κάνω στο μέλλον, ερωτήσεις για το πώς νιώθω τις οποίες δεν θα μπορούσα να απαντήσω ειλικρινά, αλλά και βλέμματα φθόνου…
Αναρωτιώμουν: ποια είναι αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ ενημέρωσης των άλλων για το τι κάνεις, και καυχησιάς; Μετά από τι μετατρέπεται άραγε το «τέλειωσα τις σπουδές μου! Σoυ το λέω γιατί είμαι περήφανος και θέλω να χαρείς μαζί μου!», σε: «τέλειωσα, και στο λέω για να σου δείξω πόσο γαμάτος είμαι και για να με θαυμάσεις!»…; Αυτό που βλέπω τόσο πολύ γύρω μου είναι το δεύτερο… Μια τέτοια κρίση ανασφάλειας και ανάγκης αποδοχής και θαυμασμού βλέπω που αποφεύγω να μιλάω για μένα ώστε να μην με βάλουν στο ίδιο τσουβάλι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να είναι σαν κι εμένα και πιθανόν έχουν αρχίσει να βαριούνται να ακούνε τους άλλους να περιαυτολογούν και να παθιάζονται με την δική τους μικρή ύπαρξη.
Είναι η τέλεια στιγμή να περάσουμε στο δεύτερο από τα δύο που με απασχολούν.
Δεν συνηθίζω τον τελευταίο καιρό να γράφω για το τι συμβαίνει στη ζωή μου όπως έκανα παλιότερα. Aυτό το καλοκαίρι έκανα κάμπιγκ και απίθανες διακοπές σε πανέμορφα μέρη (Σαμοθράκη, Γαύδο) που άλλοτε θα με ενέπνεαν για μακροσκελή κείμενα. Πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στα Γερμανικά. Είχα τη χαρά να συμμετέχω σε ένα καταπληκτικόσεμινάριο στην Σχολή Καλών Τεχνών το οποίο, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, κατα πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει σημείο καμπής για τη ζωή μου. Γνώρισα ανθρώπους που νιώθω τυχερός που γνώρισα, είχα εμπειρίες που είμαι ευγνώμων που είχα… Είχα όμως και πολύ δουλειά για να καταφέρω να περάσω αυτά τα τρία τελευταία μαθήματα. Παρ’όλ’αυτά, τίποτα εδώ· άλλοτε θα οργίαζα.
Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο ότι δύο πράγματα έχουν αλλάξει αυτή τη σχεδόν μισή δεκαετία (!) που υπάρχει το cubimension, σχετικά με το τι ποστάρω και τη σχέση μου μαζί τους: 1. Καθώς μεγαλώνω, λιγότερα πράγματα με εντυπωσιάζουν (σε βαθμό που να πιστεύω ότι αξίζει να τα μοιραστώ με ένα αόρατο κοινό), συμπεριλαμβανομένων φυσικά και αυτών που κάνω εγώ. 2. Έχω αρχίσει να βλέπω καχύποπτα την όλη κουλτούρα του να αυτοπροβάλλεσαι σε μορφή blog, facebook κτλ, που προωθεί την ιδέα ότι είσαι κάτι το ιδιαίτερο μόνο και μόνο επειδή έχεις πρόσβαση σε υπολογιστή και ξέρεις να γράφεις (υποτυπωδώς). Δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ αξιόλογου και ποταπού, ποιοτικού και χασίματος χρόνου, αυτών που θα έδειχνες περήφανα σε όλους και αυτών που θα έδειχνες μόνο στους πιο στενούς σου φίλους, των στιγμών που θα άξιζε να σχολιαστούν και των στιγμών που καλύτερα να μίλαγαν από μόνες τους. Είναι μέρος αυτό που προανέφερα: τα να μοιράζεσαι τα νέα σου με τόσο κόσμο ταυτόχρονα (το αναλογικό αντίστοιχο θα ήταν να βγαίνεις με ντουντούκα σαν τον γύφτο στη γειτονιά και να φωνάζεις κάθε σου νέο. Μόνο που σε αυτή τη γειτονιά, όλοι σε ξέρουν…) ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ ενημέρωσης και ναρκισισμού, όταν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στον εαυτό τους λες και είναι μάρκες ή φίρμες, όπου περισσότερη προβολή, ανεξαρτήτος είδους, ακόμα και δυσφήμιση, είναι άνευ όρων θετική. Ορίστε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο, ως συνηθώς, για το facebook.
Με λίγα λόγια, αρχίζω και συνυπολογίζω τον παράγοντα «γιατί να θέλει κάποιος να διαβάσει αυτό που γράφω; Θα μάθει κάτι, θα του/της μείνει κάτι, θα κάνω κάπως τη ζωή του/της καλύτερη;» Είναι δύσκολες ερωτήσεις οι οποίες θέτουν σε αμφισβήτηση, εκτός από τον τρόπο που επιλέγουμε να εκφραζόμαστε κάθε μέρα με τους ανθρώπους γύρω μας, σε ένα πιο άμεσο επίπεδο, τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Δε λέω, θέλω να μοιράζομαι πράγματα, ώραια και ενδιαφέροντα πράγματα, που βρίσκω ή που, γιατί όχι, κάνω και φτιάχνω εγώ ο ίδιος. Μου αρέσει κιόλας να γράφω πού και πού για το τι κάνω σαν να έγραφα σε δημόσιο ημερολόγιο, μου δίνει μια άρρωστα φιλάρεσκη ίσως αίσθηση ικανοποίησης να ξέρω ότι έχω ένα ημερολόγιο το οποίο οι άλλοι θα θέλουν να διαβάσουν. Έχω αποκτήσει όμως αρκετή συναίσθηση της ποταπότητας και της ματαιοδοξίας του να θέλεις ένα ευανάγνωστο ημερολόγιο, and once you see it, you can’t unsee it…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, τελικά; Απλά: από τη μία, ένιωσα πως το ότι πήρα πτυχίο ήταν κάτι το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω εδώ! Από την άλλη, η ολοένα και πιο δυνατή Ταπεινή και Διακριτική μου πλευρά φώναζε. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης και αυτών που εν τω μεταξύ βγήκαν στην επιφάνεια, θεώρησα πως, επιτέλους, είχαν κάποιο ενδιαφέρον.
Και μετά από αυτό το σούπερ-αυτοαναφορικό ποστίο, ας επιστρέψουμε σε αυτό που ποραγματικά έχει σημασία:
Στη Μυτιλήνη και σε ό,τι μοιραστήκαμε. Με πολλή αγάπη.
Είχα ξεχάσει πόσο ωραίος είναι ο Τριβιζάς. Πόσο ο τόνος του και το γλωσσοπλαστικό του λεξιλόγιο και η έκθεση μου σε αυτό από μικρή ηλικία, για το οποίο φρόντισαν οι γονείς μου, εχει επηρεάσει το πώς αντιλαμβάνομαι την γλώσσα πολλά χρόνια μετά. Σας ευχαριστώ, γονείς με καλό γούστο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο απλός και ευθύς είναι, πόσο εύστοχα και εμπνευσμένα είναι τα λογοπαίγνια του, πόσο απολαυστικά σουρεαλιστικός είναι. Αυτός ο σουρεαλισμός βέβαια μπορεί εύκολα να ξεγελάσει τους αδαείς οι οποίοι περνάνε οτιδήποτε φανταστικό για παιδικό και οτιδήποτε παιδικό για απλοϊκό! Όχι! Για έναν ενήλικα ο οποίος ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει ότι έχει περάσει την εφηβεία, η παιδικότητα του βιβλίου δεν είναι μειονέκτημα. Αντιθέτως, συχνά δεν ήμουν σίγουρος αν τα παιδιά ήταν το τάργκετ γκρούπ της Τελευταίας Μαύρης Γάτας και όχι άνθρωποι σαν κι εμένα, που ψάχνουν τις αλήθειες τους σε παραπλανητικά για τους ανυποψίαστους, μακριά από κάθε ίχνος σοβαροφάνειας, βίβλια με γάτες για πρωταγωνίστες. Γάτες που πεθαίνουν βίαια και αποτρόπαια από ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά και ζώα χωρίς ζωηράδα.
Τι να πει κάνεις όταν το βιβλίο το οποίο είναι μια αλληγορία για τον ρατσισμό είναι πολύ, πολύ πιο επικαιρο σήμερα απ’όσο όταν γράφτηκε πριν 10 περίπου χρόνια; Τα τελευταία λόγια του Άγνωστου Γάτου Πρωταγωνιστή μας ηχούν πολύ πιο δυνατά απ’όσο θα περίμενε ή θα φοβόταν κανείς. Συνεργάτες και συνεργάτοι, λοιπόν, μην αφήσετε τις προγαταλήψεις να σας συνεπάρουν, μην αφήσετε τον εαυτό σας να γίνει άλλος εύκολα υποκινούμενος ανθρωπάκος!
ΥΓ: Η έκδοση που βρήκα έχει και τρία εξαιρετικά σχόλια στο τέλος τυπωμένα σε όμορφο κρεμ χαρτί. Την συνειστώ!
Θυμηθείτε, είναι 12:02. Όσος χρόνος μας χωρίζει από την προηγούμενη πρωτοχρονιά μας χωρίζει κι απ’την επόμενη. Άλλες 8 ώρες μέχρι να βραδιάσει (μέχρι τον Οκτώβριο, περίπου).
Αναγκαστικό εκλογικό ποστ, ακόμα και αν δεν πιστεύω ότι έχω τίποτα να πω που δεν έχει ειπωθεί ήδη.
Ό,τι κι αν συμβεί, όσο εκπλαγούμε απόψε, ευχάριστα ή δυσάρεστα, με το ποιος θα βγει πρώτος, όσο δυνατή κι αν είναι η Χρυσή Αυγή, απλά ας θυμόμαστε: ο λαός αξίζει τις κυβερνήσεις που εκλέγει. Ας είμαστε έτοιμοι μετά παλικαρίσια να αντιμετωπίσουμε ό,τι μέλλει γενέσθαι.
Κάθε μέρα ανακαλύπτω όλο και περισσότερα θεμέλια στα οποία βασιζόταν ο κόσμος μου μέχρι χτες τα οποία είναι από χώμα ανακατεμένο με υγροποιημένα ψέμματα.
Όταν αφήνεις τον κόσμο σου κομμάτι-κομμάτι να καταρρεύσει και χαίρεσαι γι’αυτό, γιατί ελπίζεις (ελπίζεις μόνο) ότι ο καινούργιος κόσμος ίσως θα μπορεί να είναι πιο αυθεντικός, πώς μπορείς ποτέ να επιστρέψεις στο Matrix*;
*Matrix: πλέγμα, πίνακας. Εδώ, το πλέγμα όλων των κατασκευών οι οποίες αποτελούν μια συναινετική, εθελοντικάή ή μη, ψευδαίσθηση την οποία έχουμε για μοναδική μας αλήθεια.
Ωρίων, Σείριος, Ηριδανός, Περσέας, Ηράκλειτος (για τους φίλους Κλης, όπως απ’το Ηρακλής), Οδυσσέας (πραγματικά μου κάνει εντύπωση που δεν το έχουν περισσότεροι αυτό το όνομα), Περικλής, Αριστοφάνης (για τους φίλους… funny-ς! Αχα, καλό εεε;), Αιόλος,
Ουρανός
Γυναικεία:
Γαία (πολύ χίπικο αλλά να μας), Μήτιδα, Ανδρομέδα, Καλυψώ, Περσεφόνη, Ήρα (το έχω δει μόνο σαν υποκοριστικό του Καλομ-οίρα -_-), Ουρανία, Πλειόνη, Αλκυόνη, Μαία
