This excellent article (don’t let the title fool you—it’s not just about America) came back to mind while I was talking to some people in Samothraki just as the coup in Turkey was hitting social media and the Web. By the way, being in the army sitting on a frontier island when a neighboring country does such a thing is not a fun place to be at all.
While discussing with those guys, I mentioned that some people had been tweeting that the coup might have been an inside job orchestrated by Erdogan to eradicate his opposition. My conversation partners dismissed the possibility out of hand as a “conspiracy theory” and that was that. No more had to be said or discussed. The mere utterance of this magic couple of words is enough to settle any argument that challenges the motives and means of powerful people.
Στην στρατιωτική καθομιλουμένη το σπάσιμο της κατοστάρας αναφέρεται στην μέρα – μια στιγμή που κάποτε πραγματικά φάνταζε αρκετά μακρια – στην οποία το υπόλοιπο των υπηρετησιμων ημερών της θητείας γίνεται διψήφιος αριθμος απο το σταθερό τριψήφιο που είχε υπάρξει για τους προηγούμενους 6 μήνες.
Οπως η (αδυνατο να υπολογιστει) απόσταση μεταξυ της όασης, εστω της αντιστοιχης οφθαλμαπατης, και του σημείου που ο στερεοτυπικος στεγνωμενος ταξιδιωτης της ερημου την πρωτοαντικριζει, δεν ειναι αρκετη για να του κοψει τον ενθουσιασμο, ετσι και στο γεγονος οτι μου μενουν πλεον 3 μηνες θητειας, περισσορερο εστιαζομαι στο «πλεον» παρα στο «3 μηνες». Με χαρα παρατηρω οτι λιγο με νοιαζει οτι το ιδιο ακριβως χρονικο διαστημα, οταν με τις 90τοσες μερες του χωριζε το κοψιμο της αναβολης μου απο την καταταξη μου, μου φανταζε να χωρουσε στη βραχυπροθεσμη αγκαλια του ολα τα σχεδια που ειχα αφησει, και συνεχιζω να αφηνω, για τις μερες που τα χρειαζονται το λιγοτερο.
…
*τριζονακια, γρυλοι και λοιπα θορυβωδη πλασματακια της νυχτας που αγαπανε το καλοκαιρι*
Lately, I’ve been coming to grips with the realisation that my primary gaming nostalgia channel is auditory. In my mind, I don’t really miss playing old games as much as listening to them, as much as I can figure out from my various sessions of sitting down, replaying my old favourites and losing interest usually within 15 minutes or so. Neither do the graphics throw me back as much as the music! It seems to me that game soundtracks, unlike gameplay or visuals, never quite grow old or dated, no matter how old they are. Same goes with films, which share some common structural and thematic elements with games when it comes to how they implement their soundtracks—you should absolutely try Memrise’s Film Score with Audio course, then you’ll see what I mean.
When the first wisps of inspiration for writing this post came through, what I was intending to do was post a little something about Shovel Knight and Shantae and the Pirate’s Curse, which I’ve been playing on and off on my 3DS. I was kind of at a loss how to go about it though: they’re not bad games, in fact Shovel Knight delivers what it set out to do quite masterfully, but I didn’t feel as if I really had anything special to say about them… apart from the fact that they’re funny and they both have great soundtracks.
What I didn’t know at the time and found out quite randomly was that Jake Kaufman wrote the soundtrack for them both. Common thread detected, keyboard inspiration engaged!
2 hours of modern chiptune goodness. You’re welcome.
Turns out Jake Kaufman is virt, a remixer I had been listening to and adored since at least 2005 off VGMix.com
Wait. That’s VGRemix.com, nevermind it says VGMix on the title. VGMix.com has just a… dog? WTF? Actually, the plot thickens: here’s an old bio of his from the same dog website last updated in 2007: http://jake.vgmix.com/
My entire life has been spent obsessively working on music. I taught myself to sight-read notation, play piano, guitar and bass, mix and master, and program synthesizers and computers. As a teenager I became active in several online creative communities (including OCRemix and the PC Demoscene) where I developed the habit of freely sharing my music with anyone kind enough to listen. In addition to studying music theory, I also maintain strong interests in math, linguistics, computer graphics, and electronics. I enjoy learning more than anything else, so I read a lot.
The game industry has kept me gainfully employed for 15 years, as both an external freelancer and a full-time studio composer — usually both at the same time. Most recently, I was the audio director at WayForward, helping to build an audio department from the ground up. Although I’ve enjoyed complete autonomy and some huge opportunities there, I’ve recently decided to focus on diverse and challenging contract work as a free agent.
I live in Los Angeles with my adorable wife, Kris (a science major, Whovian, hardcore gamer, and anime nerd) and our incorrigible dog, Nugget (a beagle, pug, glutton, and unapologetic miscreant.)
Watch Jake
Let me do a magic trick for you
I’m left speechless, man…
Anyway, I remember virt from these here two AMAZING metal medleys from back when I was still in school—more than 10 years ago. Crystal Flash rocks out with Super Metroid’s OST and Blood of Ganon takes us back to the first three console Zeldas.
This man’s passion, creativity and CRAZY good work is a real inspiration for me. That’s what happens when you stick to what you enjoy making and turn your passion into your life’s work. Bravo sir, and thanks for all the tunes. I mean, just look at this, LOOK AT THIS! “A ridiculous amount of excellent free music” doesn’t begin to describe it.
One last thing: I have a key for Shantae and the Pirate’s Curse for 3DS from the Friends of Nintendo Bundle I haven’t used because I already had the game. Whoever catches it first, please comment below to spare others the trouble of trying the code out, thanks. Enter the following code on the Nintendo eShop: B0LH4J1S1RC8FR4F
Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
Discovered this while eBrowsing for John Michael Greer eBooks.
It never ceases to amaze me how wide Mr. Greer’s education is. Not only can he write books like The Ecotechnic Future, The Long Descent and Not The Future We Ordered, all about what the future of humanity in the mid-collapse and post-collapse world will probably at least resemble: he can juggle between rationally arguing pro and against science, “conspiracy theory”, apparitions, aliens… He’s remarkably open-minded but somehow managing to avoid the negative traits the New Age or or other spiritual movements are associated with, e.g. naivety, or confusion of science and “pseudoscience”, a term I despise but which can be used to describe a lot of what New Agers say to portray their beliefs as valid and/or worthy of so-called mainstream scientific investigation.
To cut a long story short, Mr. Greer doesn’t believe that UFOs are actual spaceships piloted by alien intelligent life; his main argument is that most UFO sightings (Unidentified Flying Objects, remember?) have been the result of a shifting public consciousness: in over 70 years, people have learned to interpret mysterious lights in the sky in very specific ways, mostly because of science fiction and popular culture that goes back to the first half of the 20th century, in turn a particularly American cultural phenomenon that for geopolitical and social reasons went global.
“I want to believe” goes part and parcel with the clumsy moves involved in the change from a world dominated by religion to one were religion has been replaced by overwhelming materialism: when there’s nothing to believe in any more, something to believe in has to be invented.
In a recurring theme for Mr. Greer, he makes the point that it’s not just the “believers” that are looking for something to latch onto: scientism, materialism and positivism are the skeptics’ pacifier, and both believers and skeptics use flawed reasoning to win over the other side. The former states that UFOs exist but fails to imagine that there can be other answers to “what is that thing flying over there?” apart from “aliens, of course!”; the skeptics, on the other hand, fail because they restrict themselves to debunking the believers: either the believers are right or they are not, which somehow gets warped to “UFOs are alien or they do not exist”, which is a false dichotomy. They of course proceed to give all the reasons why any sighting must either be a hoax, or a hallucination, or “swamp gas”; Mr. Greer is right to ask “what if a UFO sighting is legit, that is to say, not a hallucination or a hoax, there really was a strange light in the sky, but it simply was not alien?”
Before listing his own attempts at explaining UFOs, he goes over how a hypothesis has to be disprovable in order to be scientific—in fact, that’s the very basis of the scientific method. He mostly leans towards American or Soviet secret/black budget projects, as of yet unexplained natural phenomena and aethereal/immaterial encounters, reports of which have been appearing in cultures all over the world for millennia.
For me the most interesting was the chapter on the black budget projects (think Area 51) and the secret aircraft: it would actually make sense that the US government through its denial and refusal of disclosure would fuel the fires of suspicion that what its Cold War secret military projects really were were alien spacecraft and in this way muddy the waters. Get your population as well as the Ruskies to believe that UFOs are a thing and you can fly any superweapon around and draw little suspicion as to what you’re actually doing.
Mr. Greer discusses these conspiracy theories with so much data and references to draw from and paints such an easy-to-follow picture, always within context, it’s just insulting to claim the material discussed is merely conspiracies at this point. Of course, each case is unique and some are still shrouded in true mystery, but that’s precisely what Mysterious Universe is for!
Great book, amazing and inspiring man. Couldn’t stop flicking my phone’s screen running PDF Reader.
Just one thing: for all that’s good in this world, do try and find a better cover artist!
In my mind, David Wong practically is Cracked.com, and that’s where I first found out about his book John Dies at the End. Was it from the podcast? I don’t remember. Unsurprisingly, and not unwelcomingly (if that isn’t a word, it should be) it read just like his website: a pop and geek culture reference mishmash, teeming with intelligent factoids and random trivia sprinkled around the narrative, gruesome deaths, rich descriptions of unimaginable horrors and most importantly, lots of laughs: belly laughter, giggles, snorts, a mix of clever geek humour with an absurd twist—call me Douglas Adams— penis jokes… Yes, it is Cracked: The Funny Horror Novel.
I’m not giving it five stars because I’m sure I won’t remember too much of it down the road, i.e. it wasn’t memorable per se, or maybe it was too dense with quips and gags. Besides, there’s only so much exploding Lovecraftian monsters (“The ultimate evil in the universe that human minds cannot comprehend!”) you can fit in a few pages before it gets a bit too much, a bit too heavy, like drinking a bottleful of Soy Sauce, the drug of which a tiny consumption is the root cause of our heroes’ encounters with the other side.
Those characters weren’t that great, either, and that’s another reason why the book won’t stick with me. Then again I would never say that Douglas Adams’ strong point was his characters, but The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy wasn’t worse for it, or at least the weak characters added to its distinct style. Why shouldn’t it be the same with John Dies at the End then?
Since we’re back to John, I’ll admit I wouldn’t mind having a friend like him. Come to think of it, so does Wong, probably, and I’m not ruling out the possibility that he wrote this book just as a way to flesh out his cool imaginary friend/alter ego.
…scratch that, actually. I just checked, and John exists as much as Dave does, or at least the template for John in Wong’s head exists, but still. I mean, he himself, the writer, is the protagonist; do you think he’d be above doing something like that?
(some more Wikihopping later)
What?! Did you know that Cracked used to be a real magazine? Printed, sold and everything all the way back to the ’50s? I had no idea!
What would a holy book—a supposed hotline with God—read like if it was written today? Would it be enough to jump-start new religions the way the Bible or the Quran did in their time?
What would God have to say about marriage? Child rearing? Aliens? The nature of the individual soul and how each one is an instance of God, of creativity, of consciousness discovering itself and who it wants to be? How about sacrilege? Sin? Free Will? Life after death? Can God be insulted? What is the divine dichotomy (I love this concept)?
Instead of the typical, monotheistic concept God we’re used to who is worshiped as if He/She/It was a vengeful, entitled asshole, God here appears as the real deal, the creator full of compassion and love the Big Guy from the Bible is supposed to be, and it’s incredibly refreshing. Next to this Creator, I can’t believe what all kinds of mass religion crap is passed off as ultimate truth. There’s just no comparison. It’s staring at the sun on the one hand—impossible without looking away lest you go blind—and having one of the warm light LED lamps on the other.
In fact, I can easily see pieces of Conversations with God be used 200 years from now in the same way the Bible is quoted today, with the difference that the former draws from profound sources and delivers meaning and advice that can be useful to people living in the 21st century instead of the trite, hollow, more traditionalist than insightful Old Testament passages that so often make their appearances in American media and try to pass themselves off as spiritual—and which frankly annoy me to no end.
To drive the point home, even though I did thoroughly enjoy CwG#3 in audiobook format unlike the first two which I read on my Kindle, I must say I would recommend reading the books instead of listening to them. If audiobooks are your thing then the audio is also great, especially the fact that God was voiced by a woman as well as a man taking turns in the conversations. Τhe actors were excellent to boot—I imagined the male God as a cross between Morgan Freeman (damn movies!), Dumbledore and an aged Eddard Stark (what a sense of imagination! /s) and the female one as President Roslin from Battlestar Galactica. However, not being able to highlight incredible insights that appeared every other “page”, it seemed, was a problem, and that alone would count as reason enough for me to actually get all three books in paperback—just to underline the hell out of them! Literally? Heheh.
Deciding whether to give this four stars, as I did for #2, or five, as I did for #1, took me all of about 80 seconds. “Feck it”, I decided. I’ve recommended this book already to pretty much everyone I’ve talked to about books with whom I share even a remote interest in spirituality or anything transcendental. At this point, that it’s just more of the same, which was my main issue with #2, isn’t a problem. While there’s little really new “content” here, only reiterations of the same basic teachings, don’t they say that repetition is the mother of knowledge?
In case this review didn’t manage to convey my enthusiasm and my belief that this book can only enrich your life in some way and that anyway you should definitely read Conversations with God, here are my respective ones for #1 and #2.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
The UFO Phenomenon: Fact, Fantasy and Disinformation by John Michael Greer
John Dies at the End by David Wong
Conversations with God: An Uncommon Dialogue by Neale Donald Walsch