OK, it’s now safe to say that this guy gets in my favourite people club no sweat.
Author: Cubilone
Review: Το Τάο είναι σιωπηλό
To Τάο είναι σιωπηλό by Raymond M. Smullyan
My rating: 5 of 5 stars
Πολλές φορές δεν είναι ένα βιβλίο αυτό καθ’αυτό, το τι γράφει δηλαδή, που σου μένει στο μυάλο, που το κάνει ιδιαίτερο για σένα. Το πώς έμαθες για την ύπαρξη του, με ποια άτομα το έχεις συνδέσει, ο τρόπος γραφής αντι του περιεχομένου, ακόμα και το αν συμπάθησες ή ακόμα και θαύμασες τον συγγραφέα, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην εντύπωση που θα σχηματίσεις για αυτό. Μπορεί ακόμα και να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στο αν θα σου μείνει κατα κάποιον τρόπο, αν θα κουλουριαστεί σε κάποια φρέσκια νευρική σύναψη, ή αν θα το ξεχάσεις για πάντα λες και δεν το διάβασες ποτέ.
Έτσι και «Το Τάο είναι σιωπηλό». Το βρήκα στο αγαπημένο μου πλέον παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι, το μόνο που έχω βρει μέχρι σήμερα που να έχει βιβλία που να με ενδιαφέρουν – είναι αυτό στα αριστερά του James Joyce καθώς βγαίνεις. Λοιπόν, χαζεύοντας τα σκονισμένα ράφια γεμάτα με ως επι το πλείστον αδιάφορους τόμους, έπεσε το μάτι μου στο «Τάο». Είχα ήδη αγοράσει άλλα τρία βιβλία εκείνη τη μέρα οπότε το σκεφτόμουν για τα €4. Ξεφυλλίζοντας το, αυτό που μου τράβηξε στ’αλήθεια την προσοχή ήταν τα κεφάλαια για τους σκύλους και τη κηπουρική. Αυτά τα δύο είναι εξαιρετκά παραδείγματα για το να καταλάβει κανείς περι τείνος πρόκειται το Τάο και το Ζεν (τα οποία είναι μέχρι ενός σημείου εναλλάξιμοι όροι, αν κανείς αφαιρέσει το βουδιστικό στοιχείο του Ζεν), να νιώσει τι ουσιαστικά πρεσβεύουν αυτές οι συχνά παρεξηγημένες και μυστήριες φιλοσοφίες.
Το βιβλίο ήταν απολαυστικό. Υπογράμμιζα σελίδα παρα σελίδα με ρητά τα οποία γέμιζαν την κοιλιά μου με ζεστασιά και τέντωναν το χαμόγελο μου ώστε το χείλια μου να τείνουν να αγγίξουν τα τύμπανα μου. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Ας υποθέσουμε ότι με στριμώχνατε στο γραφείο μου και από απόσταση βολής μου λέγατε: “Σμάλλγιαν! Σταμάτα να αοριστολογείς! Πιστεύεις ή όχι ότι το Τάο υπάρχει;” Τι θα απαντούσα; Αυτό θα εξαρτιόταν απ’το κατα πόσο θα ήμουν σε μια περισσότερο Δυτική διάθεση (και υποταγμένος στην δυαδικότητα, ύπαρξης εναντίον μη ύπαρξης), τότε θα απαντούσα, “Ναι, το Τάο υπάρχει”. Αλλά αν υποθέσουμε ότι ήμουν σε μια πιο ανατολική διάθεση; Ε, λοιπόν, αν ρωτούσατε κάποιον Ζεν δάσκαλο κατα πόσο το Τάο υπάρχει, πιθανότατα θα σας έδινε ένα δυνατό χτύπημα με το ραβδί του. Εγώ, τώρα, που είμαι κάπως πιο πράος, κατα πάσα πιθανότητα απλά θα σας χαμογελούσα ίσως με έναν συγκαταβατικό τρόπο και θα σας πρόσφερα ένα φλυτζάνι τσάι.
—
Το να αποδώσεις σκοπό στο Τάο είναι κάπως μη Ταοϊστικό. Η εσωτερική αρχή του Τάο είναι μάλλον ο αυθορμητισμός παρα ο σκοπός. Αντίθετα από τον Ιουδαίο-Χριστιανικό Θεό, το Τάο δε δημιουργεί ούτε φτιάχνει πράγματα· μάλλον αναπτύσσεται ή εξατομικεύεται μέσα σε αυτά. Θα μπορούσαμε να πούμε, στο πνεύμα του Λαοτσέ:
Το Τάο δεν έχει σκοπό,
Και για αυτό το λόγο πληρεί
Κάθε σκοπό του αξιοθαύμαστα.[…]
Έχω επίσης πει ότι το βρίσκω υπερβολικά εχθρικό και καταστρεπτικό να ρωτά κάποιος κάποιον, ποιος είναι ο σκοπός του. Συγκεκριμένα σκέφτομαι την περίπτωση ενός αποτυχημένου μουσικού που είπε κάποτε σε έναν φιλόδοξο μουσικό, “Αληθινά, νομίζω ότι θα έπρεπε να αναρωτηθείς γιατί θέλεις να δίνεις συναυλίες”. Αυτό μου έκανε απαίσια εντύπωση! Για ποιο λόγο θα έπρεπε ο ανερχόμενος μουσικός να κάνει μια τόσο γελοία ερώτηση στον εαυτό του όσο αυτή; Δεν είναι αρκετό το ότι θέλει να δίνει συναυλίες; Ίσως θα έπρεπε κάποιος να πει στην Ιωάννα της Λωραίνης: “αληθινά πιστεύω, Ιωάννα, ότι θα έπρεπε να ρωτήσεις τον εαυτό σου, γιατί θέλεις να δώσεις όλες αυτές τις μάχες!”
—
Το Τάο ποτέ δεν διατάζει,
και για αυτό το λόγο,
εθελοντικά υπακούεται.Αντίθετα, μπορούμε να σχολιάσουμε ότι, ο Ιουδαιο-Χριστιανικός Θεός διατάζει, και γι’αυτό τον λόγο μερικές φορές δεν υπακούεται.
—
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος για τη παρανόηση πολλών Ζεν περιστατικών που είναι πράγματι δικό μας λάθος: Υποθέτουμε ότι όταν ο Ζεν Δάσκαλος μιλά, πάντα εννοεί κάτι μ’αυτό που λέει. Και για να χειροτερέψουμε κι άλλο τα πράγματα, υποθέτουμε ότι, εννοεί κάτι βαθυστόχαστο και σημαντικό (και επομένως μας διαφεύγει κάτι βαθυστόχαστο και σημαντικό!) Ώστε ο Ζεν Δάσκαλος πάντα εννοεί κάτι, ε; Πείτε μου, όταν χτυπάτε ένα γκονγκ, και το γκονγκ αντιδρά με έναν ήχο, εννοεί πάντα κάτι το γκονγκ με την αντίδραση του; Αυτή η αναλογία θα ηχήσει στους περισσότερους αναγνώστες απαίσια, αλλά ευτυχώς δεν θα κάνει απαραίτητα το γκονγκ, να ηχήσει έτσι!
[…]
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό επίλογο, γι’αυτό το κεφάλαιο, από το να αναφέρω την ακόλουθη αρκετά γνωστή ιστορία: Κάποιος ρώτησε έναν Ζεν Δάσκαλο, “Ποια, είναι η έσχατη φύση της πραγματικότητας;” Ο Δάσκαλος απάντηση: “Ρώτησε τον στύλο εκεί πέρα”. Ο άνθρωπος αντέδρασε: “Δάσκαλε δεν καταλαβαίνω!” Ο Δάσκαλος είπε, “Ούτε και γω”.
—
ZEN ΜΑΘΗΤΗΣ: Λοιπόν Δάσκαλε, είναι αθάνατη η ψυχή ή όχι; Επιζούμε του σωματικού μας θανάτου ή εκμηδενιζόμαστε; Μετενσαρκώνομαστε πράγματι; Χωρίζεται η ψυχή σε επι μέρους κομμάτια τα οποία ανακυκλώνονται, ή είσερχόμαστε στο σώμα ενός βιολογικού οργανισμού σαν μια μονάδα; Και διατηρούμε ή όχι τη μνήμη μας; Ή το δόγμα της μετενσάρκωσης είναι εσφαλμένο; Ειναι μήπως η Χριστιανική έννοια της επιβίωσης ορθότερη; Και αν ναι, ανασταινόμαστε σωματικά, ή μήπως η ψυχή εισέρχεται σε μια καθαρά πλατωνική σφαίρα ύπαρξης;
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Το πρωινό σου κοντεύει να κρυώσει.—
Ένα γέρικο πεύκο διδάσκει τη σοφία.
Ένα άγριο πουλί φωνάζει την αλήθεια.
Μετά από τον καταιγισμό σοφίας αρκετής για να χωρέσει σε πέντε ζωές και κάτι, πρέπει να παραδεχτώ πως καποια κομμάτια του βιβλίου ήταν λίγο βαρετά, ιδιαίτερα αυτά τα οποία είχαν και καλά διαλόγους μεταξύ δυτικών ορθολογιστών και ανατολικών μυστικιστών – διάλογοι οι οποίοι βέβαια θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αυθεντικά εσωτερικοί, αφού ο Smullyan είναι σημαντικός θεωρητικός μαθηματικών και λογικής, με έμφαση στο παράδοξο και στην αυτοαναφορικότητα. Μάλιστα, επέκτεινε τα θεωρήματα μη-πληρότητας του Gödel — τι περίεργο που του αρέσει και ο υπέρτατα παράδοξος ταοϊσμός؟
Α, τώρα που το θυμήθηκα: χτες είδα μια πολύ ωραία ισπανική ταινία με θέμα τον δυσκολότερο γρίφο λογικής (ναι, ΚΑΙ αυτός είναι βασισμένος σε κάτι που σκαρφίστηκε ο μπαρμπα-Smullyan) και τις προσπάθειες τεσσάρων κορυφαίων μαθηματικών μυαλών κλεισμένων σε ένα δωμάτιο να τον λύσουν. Αν μυριστήκατε εσάνς θρίλερ, οσμιστήκατε σωστά. La habitación de Fermat, το όνομα της. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια λογικής νομίζω θα σας αρέσει και η ταινία.
Ας γυρίσουμε από άλλον έναν συνειρμικό εκτροχιασμό. Με όλα αυτά, δεν μπορούμε παρα να του το συγχωρέσουμε του κυρ Raymond ότι κάποια κομμάτια του βιβλίου είναι βαρετά· πιο πάνω γράφω ότι η γνώμη μας για ένα βιβλίο μπορεί να μπουσταριστεί από στοιχεία «άσχετα» με το περιεχόμενο. Λοιπόν, διαβάστε τι άλλο είναι ο Raymond M. Smullyan: πιανίστας (στα νεανικά του χρόνια ήταν καθηγητής μουσικής!), ταχυδακτυλουργός, συγγραφέας βιβλιών με αινίγματα λογικής και βέβαια φιλόσοφος του Τάο και του Ζεν. Το κορυφαίο; Ο τύπος είναι 93 χρονών, να τα εκατοστήσει ο άνθρωπος! Αυτό που λένε ότι το μυστικό της μακροζωίας είναι στην αποφυγή του στρες και στην εξάσκηση του μυαλού ίσως να είναι πιο σωστό απ’ότι νομίζουμε! Όχι τίποτα άλλο, ούτε Aλτσχάιμερ φαίνεται να έχει ούτε τίποτα!
Λοιπόν, θα το σκεφτόμουν να έδινα στο βιβλίο τέσσερα αστεράκια υπό κανονικές προϋποθέσεις. Με έκανε όμως να νιώσω τόσο όμορφα διαβάζοντας το και πρόσθεσε στο σύμπαν μου αυτόν τον πυλώνα έμπνευσης που είναι ο συγγραφέας του, που δεν μπορώ να πω όχι στα πέντε. Ίσως είναι και το ότι το βρήκα χωρίς να το ψάχνω, χωρίς να ξέρω τίποτα για αυτό, σε ένα σκονισμένο παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι, και ότι αυτή η κριτική θα είναι η δεύτερη αναφορά στην ύπαρξη αυτού του βιβλίου σε ολόκληρο τον ελληνικό ιστό, σύμφωνα πάντα με το Google. Τι να κάνω, έχω αδυναμία σε κάτι τέτοια.
ΥΓ: **Τα λάθος κόμματα στην παράθεση είναι του μεταφραστή και οι τόνοι δικοί μου — το βιβλίο δεν έχει ούτε έναν τόνο για δείγμα. Φαντάζομαι το 1990 κάποιοι ριζοσπαστικοί τυπογράφοι θα συνέχιζαν να αντιλαμβάνονται το ακόμα φρέσκο μονοτονικό σαν no-τονικό (το αστέιο αυτό μου πήρε περίπου 3 δευτερόλεπτα να το σκεφτώ· γελάστε τουλάχιστον για το μισό αυτού του χρόνου για να κάνουμε έστω μια υποτυπώδη εξισορρόπηση). Δεν ξέρω γιατί αλλά όλο το βιβλίο σαν γραφή ήταν κακής ποιότητας: μπόλικα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, ενώ η ίδια η μετάφραση είχε ψυχή μεν αλλά κάπου έχανε. Για κάποιον λόγο όμως αυτά τα στοιχεία με κάνουν να το γουστάρω περισσότερο, έχει κάτι από underground με μπόλικο μεράκι.**
Game 2.0 — Giana Sisters: Twisted Dream Review
A Collection of Great Depressing Music
24/3/2015 EDIT: Here once stood King Crimson – Epitaph
Listen… imagine people being manipulated, going through lives of enslavement, being tortured or dying of as a result of inequality, killing or allowing the future of their unborn to… Oh just listen and you can very well have depressing pictures of your very own. This is a post that wants to inspire you, OK?
Also, post your own collection of great depressing music. Let’s make a circle of artistic comradery in our silent expressional misery.
Review: The Minimalists: Live a Meaningful Life
Minimalism: Live a Meaningful Life by Joshua Fields Millburn
My rating: 3 of 5 stars
This was my Audible registration freeby. Because of the service’s horrible DRM I had to go through a multi-step procedure to get the files in MP3 on my mobile phone to listen to while walking around. Many thumbs down for counterintuitive marketing and copyright infringement boogeymen.
I first got to know about The Minimalists through their blog, their essays and their links to and from other awesome people with awesome blogs like Julien Smith or Leo Babauta. I thought they had some advanced ideas and wanted to get more in-depth. I thought, (mis)guided by the way they advertise the book, that by reading it I would be getting to enjoy content they don’t have on their blog. That is true to a certain extent: the complete backstory of Joshua Fields Millburn and Ryan Nicodemus isn’t presented very clearly on the blog but the book features a whole chapter on the way the minimalists quit their six-figure salary jobs and set out on their quest for happiness and meaning. This chapter was the only one that contained information that was unknown to me. If one has already read their blog, their disection of the meaning of life into five pillars and related material won’t be very enlightening. It has some solid advice inspired by their lives and experiences as well as exercises anyone can do to find out how they can contribute more, be healthier, have more meaningful relationships etc. — all on the basis of minimalism. This information is geared, I felt, toward people that have never looked into minimalism before and works as a self-help, change-your-life guide, just like what the subtitle so magnanimously promises. If again one has read and enjoyed their essays, they might be disappointed by the lack of focus and depth. That is why I’d much sooner recommend their blog than this book.
Nevertheless, there is some value to this “finest, most important creation to date”: having a concise, basic yet radical handbook on the steps one must take to cut off the excess (the “excrement”, as Shevek would have it) is always useful if only for the connection the reader can have to the book, the physical presence which can work as a reminder for one to act on what they’ve learned. I might not own the printed book to look at and remember what I’ve learned, going through the notes the authors had asked me to make if I wanted to see progress and inspire change. I can appreciate, however, the fact that there is significant value in this kind of connection, a relationship which is much more difficult to cultivate on the web due to its apparent weaknessses: distractability, pluralism and low retention among them.
Metroid Prime auf Deutsch spielen
Viele meiner Freunde, wie auch ich, haben English aus Videospiele gelernt. Die Kindheit ist die beste Zeit fürs Lernen, und Kinder spielen viel und gern. Deshalb ist sie eine Gute Idee, lernen und Unterhaltung zu kombinieren. Obwohl ich nicht mehr ein Kind bin, ich habe noch die Lust auf spielen und lernen. Ich hoffe dass ich nie diese Lust darauf verlieren, ich glaube sie sind große Teile von was uns Kinder bleiben hilft, und Kinder sind immer so begeistert über der Welt und dem Leben. Natürliche Weise sind sie im Jetzt und wir Erwachsene haben viel von ihnnen zu lernen.
Also, spiele ich nun Metroid Prime auf meinem Wii, ein von meinen Lieblingsspielen, obwohl es ist eine lange Zeit, nicht viel weniger als 10 Jahre, seit ich es für letztes Mal gespielt habe. Es gibt viele schwierige und wissenschaftliche Wörter drinnen, deshalb muss ich immer ein Notizbuch daneben haben, um die unbekannten Wörter darauf zu schreiben. Außerdem und deswegen muss ich sehr langsam spielen – was würde normalerweise z.B. eine Stunde dauern jetzt dauert zwei oder noch mehr. Trotzdem dieser Weg macht viel Spaß und ich kann das Spiel auch viel besser genießen. Laß uns sehen wie es geht!
Ich schliesse dieses erstes Post auf Deutsch mit dem Intro und dem Menübild von dem Spiel. Was kann ich ja sagen? Es ist ein Meisterwerk von Ton und Bild Design (wie das ganzes Spiel auch, natürlich).
Review: Making History
My rating: 3 of 5 stars
“I don’t know why I find it intensely erotic to stand naked before an open fridge, but I do. Maybe it’s something to do with the expectation of a hunger soon to be satisfied, maybe it’s that the spill of light on my body makes me feel like a professional stripper. Maybe something weird happened to me when I was young. It is an alarming feeling, mind, because all those assembled food-stuffs put ideas in your head you’re on the rise. Stories of what you can do with the unsalted butter on ripe melons or raw liver, they crowd your head as the blood begins to rush.
“I spotted a big slab of Red Leicester and pulled off a piece with my hands. I stood there chewing for some time, buzzing with happiness.
“Thas was when the idea came to me, full born.
“The force of it made me gape. A mashed pellet of bread fell from my open mouth and at once the blood flew upwards to the brain where it was needed, leaving my twitching excitement below with nothing to do but shrink back like a started snail.”
No wonder this man can write so eloquently and wittily about penises. It’s a great thing it’s not just them he can write like that about.
Stephen Fry is some sort of homo universalis: a modern day Leonardo Da Vinci, only much funnier. He’s an actor, a humourist, a TV show preseneter, a walking encyclopedia, an activists for gay rights, a linguist… an intellectual all around. I had no idea he was a writer on top of all that but it comes as no real shock. One can’t resist but nod silently, in contemplation and agreement to Mitchell & Webb’s “who doesn’t want to be like Stephen Fry?”.
Imagine my surprise when I found out that the book I had picked from Politeia, just because it had “Stephen Fry” and “History” written with large playful letters on the cover where it also had a picture of a cat, had to do with WWII and alternate history. I was thrilled! It’s been some time since I last read a 500-page book in less than 10 days. It was a good page-turner, not too memorable or original, but for a lover of good alternate history and for one that wouldn’t turn down well-written science fiction, it was rather good.
I know that the best part of such stories, at least for me, is finding out the little details of the “fictional” worlds that have branched out differently. Therefore, I shall not disclose anything but what’s necessary to whet your appetite: if Hitler had never been born, how can we be sure that the evil he was responsible for would have been equally prevented? Would Rock & Roll have ever been born? Would Orwell live to write 1984? What would the computers look like in 1996 — the year the book was written? Stephen Fry in his signature cerebral style includes real historical tidbits on many personalities of the past as well as science and cultural background that make the thing more believeable. It seems only right that a man with a broad range of interests such as himself would be the perfect candidate to write such a demanding genre as alternate history.
I’ll roll this review up leaving you with this: at one point of the book, the protagonist decides that the format of a novel is not enough to convey the action; the book promptly switches to telling the story by means of being a film script, only to switch back when the heavy action’s suddenly over:“I fade from Hollywood screenplay format to dull old, straight old prose because that’s how it felt. That’s how it always feels in the end.
Exquisite.
Προσωπικές επιλογές από το Animasyros 5.0
Το Animasyros μπορεί να έγινε πριν ενάμισι μήνα σχεδόν όμως μόλις τώρα βρήκα την όρεξη να συνθέσω ένα ποστάκι για τα ωραία πράματα που είδα εκεί. Ίσως να είναι επειδή αυτές τις μέρες βλέπω πολύ animation! 🙂 Περιλαμβάνονται ταινίες πρωτοεμφανιζόμενες, συμμετοχές στο διαγωνιστικό αλλά και επιλογές από αφιερώματα. Ετοιμαστείτε να σας κάνω τον browser σκατά!!
Bendito Machine IV – Fuel the Machines from Zumbakamera on Vimeo.
Silhouette animation με ξεκάθαρο οικολογικό μήνυμα και περιβάλλοντα που θυμίζουν video game – με την καλή έννοια. Από την Ισπανία με αγάπη και guay factor.
Second Hand from Isaac King on Vimeo.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο στρεσαρισμένους; Πολύ πετυχημένο.
Σε έναν κόσμο όπου αντί για κεφάλια όλοι οι άνθρωποι έχουν γραμμόφωνα και τηλέφωνα, κατα τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ο ιάπωνας γραμμοφωνο-κέφαλος πιανίστας πρωταγωνιστής πάει στη Βενετία για να σπουδάσει σύνθεση μαζί με τη γάτα του που παίζει όμποε και γκο (!). Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο για να σας πω ότι αυτή η ταινία μου κέρδισε την καρδιά. Είναι και από την Αυστραλία, μπουτουγού. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα να υπάρχει ολόκληρη κάπου εκεί έξω…
Stop-motion με ένα ψάρι-τενόρο που θρηνεί τον επερχόμενο του χαμό στο τηγάνι. Πρώτο βραβείο στο Animasyros 5.0.
Seven days in the Warsaw ghetto. Ο τίτλος τα λέει όλα.
“Abeyance” from Eleni Miltsi on Vimeo.
Αν έχω δει καλύτερο ελληνικό animation, πολύ απλά δεν το θυμάμαι. Honourable mention στο Animasyros 5.0
LOAD from The Animation Workshop on Vimeo.
Remember The Animation Workshop? Well, they’re at it again!
12 Drawings a Day – 12 Dessins par Jour from Denis Chapon on Vimeo.
Άλλη μια παραγωγή εξ Δανιμαρκίας. 12 ζωγραφιές τη μέρα (1 δευτερόλεπτο κίνησης) για τρία χρόνια. Απίστευτη ιδέα!
Paths of War. Εξαιρετικό 3D το οποίο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μικρό σε διάρκεια. Αξίζει σίγουρα πάντως να το δει κανείς — απλά πείτε μου αν έχετε δει καλύτερα animated dogfights.
Little Quentin from Anikey Studios on Vimeo.
Τοy Story for adults. Oops, spoilers.
BIG BANG BIG BOOM – the new wall-painted animation by BLU from blu on Vimeo.
Απλά… απλά… το’χει. Τι άλλο να πω; What on Earth Happened σε animation. 🙂
Animal Kingdom (2010) from nils hedinger on Vimeo.
Για κάποιο λόγο το βρίσκω ΠΟΛΥ πετυχημένο αυτό εδώ, απλό αλλά δυνατό. Όπως μου αρέσουν. Call me a hippie. Στα τριχωτά αλεπουδίσια μου μουστάκια.
Don Hertzfeldt’s IT’S SUCH A BEAUTIFUL DAY (trailer) from Cinefamily on Vimeo.
Στις προβολές όλοι το βαρέθηκαν αυτό εδώ — λογικό, αφού δεν είχε υπότιτλους και λέει την ιστορία ενός τύπου που αναπτύσει κάποιου είδους εγκεφαλική διαταραχή. Τρέχα γύρευε, πού να καταλάβουν… Από τις πιο συνταρακτικές ταινίες που έχω δει, από αυτές που καταφέρνουν να σε βάζουν για τα καλά στο μυαλό ενός ψυχασθενή που μέρα με τη μέρα χάνεται και περισσότερο — and what a disturbing experience it was indeed (μεταφραστές, think fast: disturbing ή unsettling στα ελληνικά. Δεν μπορώ να βρω κατάλληλη λέξη) . Κανονικά, είναι μεγάλου μήκους (κοντά ~60 λεπτά) αλλά αξίζει. Συνέντευξη με τον Don Hertzfeld εδώ.
Παλιό (1994) αλλά διαχρονικό. Δεν το ήξερα πάντως. Είναι από αυτά τα «σας προκαλώ να μην γελάσετε βλέποντας το». Εμπρός, σας προκαλώ. Δείτε το και προσπαθήστε να μην γελάσετε.
ΚΑΙ σε αυτό σας προκαλώ να μην γελάσετε. Αλλά αυτό είναι ένα αποσβολωτικό, καταπληκτικό μείγμα cyberculture, καφρίλας, political incorrectness στο φουλ, αυτοπαρωδίας και ευρηματικού randomness (καινούργιο challenge για τους μεταφραστές που μπορεί να μας διαβάζουν, αυτή η λέξη). Όχι για όλους.
“Drink” Animated Short Film. from Patrick Smith on Vimeo.
Αυτό το πρώτο του Patrick Smith, δείχνει πόσα διαφορετικά άτομα μπορεί να βγάλει από μέσα σου αυτό το μυστηριώδες ποτό που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας.
“Handshake” Animated Short Film from Patrick Smith on Vimeo.
“Based on a true story”, είπε σε όλους μας ο Patrick καθώς μας απευθύνθηκε στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου (και μετά τον γνώρισα και στο afterparty. Και μπορώ να τον καταλάβω, γιατί κι εμένα όλη αυτή η ιστορία μου φάνηκε γνώριμη… πολύ γνώριμη…
Το Handshake και το Drink να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένα στο χέρι. Κι εδώ υποκλινόμαστε και λέμε, φίλε, όταν μεγαλώσω και γίνω animator, θέλω να κάνω τα παιδιά σου, θελω να μου δείξεις την τέχνη, θέλω να συνεχίσεις να είσαι το mancrush μου, oh forget it!
Και τέλος αυτό για το οποίο παραμίλαγα:
Ο τύπος πήγε από τη Λισαβόνα στις Αζόρες και έφτιαξε φιλμάκι animation βασισμένο στα σκιτσάκια που έκανε στο σημειωματάριο του. Το τρέιλερ απλά δεν φτάνει, όπως και για πολλά από τα παραπάνω, να περιγράψει το μεγαλείο. Όχι μόνο Ταξιδιώτης με Τ κεφαλαίο και εραστής της περιπέτειας αλλά και καλλιτέχνης. Πολλά θα είχε να πει για σένα ο Nietzsche, αγαπητέ δημιουργέ.
283 μέρες χωρίς σαμπουάν
UPDATE 21/12/’15: Αυτό το ποστίο μου απ’ το 2012, σύμφωνα με τα στατιστικά του Cubimension, φαίνεται να είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα μου· πολύς κόσμος ενδιαφέρεται για την απεξάρτηση από τα σαμπουάν, κάτι που είναι πολυ θετικό. Πάνω από τρία χρόνια μετά, συνεχίζω να μην βάζω σαπούνι ή σαμπουάν στα προς το παρόν αρκετά μακριά μαλλιά μου παρα μόνο 2, το πολύ 3 φορές τον μήνα, και πλέον έχω καιρό να χρησιμοποιήσω σόδα και ξίδι. Γενικά έχω προσέξει ότι όσο λούζομαι το λιγότερο μια φορά τις δυο μέρες μόνο με νερό, τα μαλλιά μου δεν λαδώνουν σχεδόν καθόλου.
Το σαπούνι που ανέφερα ότι χρησιμοποιώ 2-3 φορές τον μήνα είναι το σαπούνι για λιπαρά μαλλιά της Natural Collection με δενδρολίβανο, δαφνέλαιο, λάδι καρύδας, τσουκνίδα κτλ, το οποίο πρόσφατα δοκίμασα και το οποίο με άφησε άφωνο με τα αποτελέσματα του. Ήταν σαν σαμπουάν και conditioner δύο σε ένα, μόνο με αγνά υλικά και χωρίς την προσθήκη τεχνητών ουσιών. Το αγόρασα στο ΣυνΑλλοις για 4€ και το προτείνω ανεπιφύλακτα! Όχι μόνο είναι ένα προϊον εκπληκτικής ποιότητας, είναι και μια αγορά που στηρίζει το δίκαιο και τοπικό εμπόριο.
Aπό τις 17 Ιανουαρίου μέχρι τις 26 Οκτωβρίου που ήταν και η γιορτή μου, δεν χρησιμοποίησα σαμπουάν για τα μαλλιά. Δίνει μια άλλη έννοια στη γνωστή πλάκα «Έκανες μπάνιο; Χρόνια πολλά ρε!», δεν νομίζετε; 😛
Ξέρω τι σκέφτεστε: ΊΟΥ!!! Επιτρέψτε μου όμως να επεκταθώ πριν μετανοιώσετε για κάθε φορά που με ακουμπήσατε τον τελευταίο καιρό.
Διάβασα πρώτη φορά για το NoPoo, όπως λέγεται αυτό το κίνημα, στο πολυαγαπημένο μου σάιτ High Existence κάπου μετά τα Χριστούγεννα πέρσι. Τι λέει το NoPoo; Ότι, σε πρώτη φάση, τα περισσότερα φτηνά και μαζικά παραγώμενα σαμπουάν περιέχουν SLS, το οποίο είναι το βασικό καθαριστικό μέσο τους. Αυτό το SLS (sodium laureth sulfate) το οποίο χρησιμοποιείται και σε πολλά απορρυπαντικά, είναι υπεύθυνο για πολλά προβλήματα στην υγεία των μαλλιών όπως η ψαλίδα και η τριχόπτωση και η χρήση του απαιτεί την χρήση ενός άλλου ακόμα προιόντος, του conditioner, για να ξαναδώσει λίγη από τη λιπαρότητα που μόλις το σαμπουάν δέσμευσε. Κάποιες μελέτες συνδέουν το SLS και με άλλες παθήσεις, όπως έκζεμα, ακμή και ορμονικές διαταραχές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, ούτε ξέρω αν οι μελέτες ισχύουν. Τα σαμπουάν έχουν δημιουργήσει σε όλους μας ένα είδος σχέσης εξάρτησης. Τα χρησιμοποιούμε επειδή έχουμε μάθει να τα χρησιμοποιούμε, επειδή το σώμα μας έχει προσαρμοστεί στη χρήση τους και έτσι επηρεάζονται άλλες λειτουργίες του, όπως γίνεται με την καφείνη ή στο άλλο άκρο, την ηρωίνη – όχι, όχι, δεν λέω ότι όποιος λούζεται με σαμπουάν είναι πρεζάκιας! Τι εννοώ;
Τα μαλλιά μας παράγουν φυσικά έλαια για να διατηρούνται ενυδατωμένα και να μην φθείρονται. Επειδή από πολύ μικρή ηλικία πλενόμαστε με σαμπουάν αν όχι κάθε μέρα, σίγουρα κάθε 2 μέρες, ποτέ δεν επιτρέπουμε στα μαλλιά μας να αυτοδιαχειριστούν τη λιπαρότητα τους. Τα καθαρίζουμε από τα φυσικά τους προστατευτικά· το σώμα αντιλαμβάνεται πως το μαλλί χρειάζεται λάδι κι έτσι παράγει μεγάλες ποσότητες μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το αποτέλσμα; Αντιλαμβανόμαστε το μαλλί μας ως λαδωμένο και αντιαισθητικό και έτσι το λούζουμε και φτου κι απ’την αρχή. Αυτός ο κύκλος δεν σπάει για τους περισσότερους ποτέ στη ζωή μας.
Κι αν τον σπάσουμε;
Οι φανατικοί του NoPoo υποστήριζαν πως μετά από μερικούς μήνες αποχής από το σαμπουάν ένιωθαν τα μαλλιά τους πιο υγιή από ποτέ και τους άρεσε το πως στέκονταν. Έλεγαν ότι είχαν ξεφορτωθεί προβλήματα με την ξηρότητα και την ψαλίδα -είχαμε γνωριστεί κι εμείς με τις εν λόγω κυρίες όταν το μαλλί μου ήταν μακρύ-μακρύ!- και γλύτωναν λεφτά κι απ’την αγορά σαμπουάν! Με λίγα λόγια: παρουσίαζαν τη χρήση σαμπουάν ως εντελώς άχρηστη και άλλη μια πλαστή ανάγκη. Μου φάνηκε ενδιαφέρον όπως και όλες οι προτάσεις εναλλακτικής διαβίωσης που χτυπάνε ευγενικά το κουδούνι του μυαλού σου και σου υπενθυμίζουν πόσο λίγα πραγματικά χρειάζεσαι, αν μόνο επιτρέψεις στο σώμα σου να κάνει αυτό που αριθμοί χρόνων εξέλιξης με πολλά μηδενικά από πίσω το έχουν προετοιμάσει να κάνει!
Το δοκίμασα λοιπόν.
Τις πρώτες εβδομάδες όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, το μαλλί μου ήταν τίγκα λαδωμένο. Είχα πάει, θυμάμαι, στη Μυτιλήνη για εξεταστική τότε και σιχαινόμουν να το ακουμπήσω. Πολύ περισσότερο σκεφτόμουν ότι όλοι θα με κοίταζαν και θα καταλάβαιναν ότι είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν εβδομάδες. Κι όμως! Αυτό δεν έγινε ποτέ. Παρ’όλο που ήμουν αρκετά self-conscious (μια ακριβή ελληνική μετάφραση για αυτή τη λέξη παρακαλώ;) για την εμφάνιση της κόμης μου, το πολύ να με ρώτησαν μια-δυο φορές τι είχα κάνει στο μαλλί μου και ήταν έτσι. Το καλύτερο; Λάμβανα και θετικά σχόλια: μου είπαν ότι είναι ωραίο αυτό το λουκ κι ότι μου πήγαινε (εκείνες τις μέρες το χτένιζα πίσω)! Το ηθικό δίδαγμα: στην χειρότερη, οι άλλοι ούτε σε προσέχουν ούτε ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το τι κάνεις όσο νομίζεις. Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να σου φέρει η συνειδητοποίηση αυτή.
Ο καιρός πέρασε. Πέρασαν και οι έξι εβδομάδες που γενικά θεωρείται πως είναι ο χρόνος που παίρνει στο μαλλί να συνηθίσει να είναι ανεξάρτητο και να αυτορυθμίζει την παραγωγή ελαίων. Μετά από μια ζωή αποσταθεροποιήσης και καλοπροαίρετης παρέμβασης, είναι λίγο σαν νέος που αφήνει το υπερπροστατευτικό του πατρικό και που του παίρνει λίγο χρόνο να συνηθίσει την ανεξαρτησία. Τα μαλλιά μου λοιπόν άρχισαν να είναι λιγότερο λαδωμένα. Μου άρεσε η υφή τους. Μου άρεσε η όψη τους. Τα ένιωθα κι εγώ υγιή. Από εκεί που τα έλουζα κάθε ένα-δυο εικοσιτετράωρα, δεν λαδώνονταν πλέον για μέρες και μέρες. Ποτέ δεν ήταν τελείως «καθαρά», δηλαδή να τα πιάνεις και να κάνουν ίκου-ίκου. Όμως δεν ήταν και βρώμικα. Αν βρώμιζαν, ένα ντους μόνο με νερό έφτανε για να ξαναείναι καθαρά. Στα γενέθλια μου (40 μέρες μετά την έναρξη του πειράματος) ήταν κάπως έτσι:
Εεεεεμ. Αυτή ήθελα να δείξω:
Αν λίγδιαζαν σε ανησυχητικό βαθμό πάντως, υπήρχε και η εναλλακτική λύση της μαγειρικής σόδας/μηλόξιδου. Στις δύο παραπάνω φωτογραφίες είχα μόλις λουστεί με αυτό το θαυματουργό δίδυμο. Λειτουργούν ως υποκατάστατα του σαμπουάν και του conditioner: η σόδα δεσμεύει το λάδι και τη βρωμιά και το μηλόξιδο δεν τα αφήνει τελείως ξηρά μετά τη σόδα. Και τα δύο πρέπει να είναι σε διαλύματα περίπου 1/10 με νερό. Μια-δυο φορές τον μήνα με αυτά τα δύο και δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο. Τις μέρες που έλουζα τα μαλλιά μου έτσι, μάλιστα, συχνά η μάνα μου σχολίαζε ότι «αυτό το σαμπουάν που σου πήρα είναι καλό! Φαίνονται γερά τα μαλλιά σου τώρα». Μου είχε πάρει ένα (υποτίθεται) καλό σαμπουάν για τα λιπαρά μαλλιά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένιωθα άσχημα να της πω τι πραγματικά χρησιμοποιούσα. Τελικά βέβαια το έκανα και δεν το πήρε τόσο άσχημα…
Εν τω μεταξύ, κουρεύτηκα, επιμένοντας διακριτικά στην κομμώτρια πως δεν ήθελα να με λούσει γιατί είχα ήδη λουστεί. Πέρασε και το καλοκαίρι και οι βδομάδες που το μαλλί μου ψήθηκε στο αλάτι στη Σαμοθράκη και στη Γαύδο. Λάτρεψα αυτή την αίσθηση του μακροπρόθεσμα αλμυρού μαλλιού! Να περισσότερες φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως μου αρέσει το καλοκαιρινό «άπλυτο» μαλλί μου.
Το μόνο πρόβλημα που έχω αυτή τη στιγμή είναι μιας ελαφράς μορφής πιτυρίδα, το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει να κάνει με την αποχή από το σαμπουάν καθώς πέρσι τέτοια εποχή στη Δανία επίσης το είχα για ένα διάστημα και ήταν και εντονότερο. Λένε ότι είναι της εποχής (δεν ξέρω πώς και γιατί).
Τελικά χρησιμοποίησα σαμπουάν στη γιορτή μου για πειραματισμό. Είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν πάνω από εννιά μήνες και ήθελα να δω τη διαφορά. Την είδα: ξαναέπιασα ένα μαλλί μαλακό από conditioner να πέφτει ίσιο μπροστά στα μάτια μου. Το αποτέλεσμα; Ο μετρητής απλά έφαγε restart! Το NoPooing ήρθε τελικά για να μείνει! 🙂
Μετά απ’όλα αυτά, ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια. Ορίστε μερικοί λόγοι για τους οποίους θα πρότεινα και σε εσάς να δοκιμάσετε να απέχετε από το σαμπουάν:
- Δίνει ωραία εμφάνιση στα μαλλιά (προσωπική εκτίμηση).
- Γινόνται πιο εύκολοφορμαριστά.
- Αποφεύγετε τα SLS.
- Τα μαλλιά σας γίνονται πιο υγιή χωρίς δική σας παρέμβαση, τα αφήνετε να πάρουν τη φροντίδα τους στα δικά τους χέρια. Θέλω να πω, στις δικές τους τρίχες. Αδένες. Τέλος πάντων.
- Δεν δίνετε χρήματα για σαμπουάν και είδη περιποίησης μαλλιών.
- Μειώνετε την ρύπανση του νερού με σαπουνάδες και συστατικά όπως το SLS καθώς και τα σκουπίδια σας (μπουκάλια σαμπουάν).
- Είναι μια ευκαιρία να πειραματιστείτε με τον εαυτό σας, με τα όρια σας και να υπερβείτε κάποιες ιδέες που μπορεί να έχετε για την εμφάνιση σας.
- Διατηρείτε τη δική σας μυρωδιά! Τα μαλλιά του καθενός μυρίζουν διαφορετικά και κατα την άποψη μου προσθέτουν στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και του σώματος του, όπως είναι η χροιά της φωνής του, το σχήμα της μύτης του, το χρώμα του δέρματος του, ο τρόπος που κινείται ή η αίσθηση του χιούμορ του. Γιατί να αντικαθιστούμε ένα κομμάτι του ποιοι είμαστε με «άρωμα βανίλιας» ή «φρούτα του δάσους»; Εγώ το προτιμώ να μυρίζω «εγώ» και ξέρω ότι η «Δημητρίλα» δεν είναι δυσάρεστη, κάθε άλλο: θυμάμαι όσο ήμουν στη Γαύδο για 6 μέρες πλενόμουν ΜΟΝΟ με αλατόνερο (απ’τις βουτιές στη θάλασσα) και τίποτα άλλο. Δεν βρώμαγα, μύριζα ωραία. Μάλλον ήταν το αλάτι· δεν ξέρω αν ίδρωνα και αν δεν πλενόμουν αν θα μύριζα τόσο ευχάριστα Δημητρίλα. Κάτι μου λέει πως όχι.
- Είναι η αφαίρεση άλλου ενός μικρού τούβλου από τον τοίχο που μας κρατάει μακριά από την αυτοεκπλήρωση μας ή, αν αυτή η λέξη ακούγεται υπερβολικά βαρύγδουπη, από τη δυνατότητα μας να είμαστε αυτάρκεις.
Κάθε φορά που απαλλασόμαστε από άλλη μια πλαστή ανάγκη, γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι. Δεν είναι κάτι σημαντικό, εννοείται πως δεν τρέφω αυταπάτες ότι ο κόσμος θα αλλάξει με τρίχες (ε, δεν μπορούσα να αντισταθώ να το χώσω κάπου!). Αν όμως είναι απλά τρίχες, τι μας κρατάει τόσο προσκολλημένους στα φρου-φρου κι αρώματα μας, τι κάνει κάποιους ανθρώπους να αντιδρούν τόσο βίαια ακόμα και στην ιδέα ότι το σαμπουάν μπορεί να μην είναι καθόλου απαραίτητο; Αν δεν μπορούμε να πετάξουμε ακόμα και τα σαμπουάν μας, πώς περιμένουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο ή να επιβιώσουμε σε αυτή τη σκατίλα που σκαρώσαμε, και στις δύο περιπτώσεις με πολύ λιγότερες ανέσεις από αυτές που έχουμε σήμερα; Αύριο χωρίς χρήματα, πλαστές ανάγκες και ανέσεις, μεθαύριο χωρίς πετρέλαιο, χωρίς τροφή, πιθανόν χωρίς νερό. Γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους όσοι είναι έτοιμοι να δουν: το οικοδόμημα της ευμάρειας του δυτικού ή παγκοσμιοποιημένου οικονομικο-κοινωνικο-παραγωγικού μοντέλου που ήταν χτισμένο στα θεμέλια μιας ανισόρροπης, ληστρικής, καρκινικής, παρασιτικής πολιτικής, καταρρέει (πωπω αν με πέρνατε για κνίτη από αυτή τη πρόταση δεν θα σας κατηγορούσα!): οι μέρες της «αφθονίας» μας είναι μετρημένες παρελθόν.
Η παγίδα της περιεκτικότητας, ή: η αδικία του αν σου αρέσει να πίνεις, καλύτερα να είσαι κοντός, λεπτός και άντρας
Συχνά βρίσκομαι σε παρέες όπου πίνουμε οινοπνευματώδη και τους βλέπω όλους να ζαλίζονται, να ευθυμούν ή να μεθάνε πολύ πιο νωρίς από μένα. Μπορεί να πιουν μια μπύρα και να κάνουν κεφάλι ή -όπως έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια- να πίνουν ένα Bacardi Breezer και να γίνονται γκολ. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι μεθάνε πιο αργά από μένα αλλά νομίζω ότι είμαι γερότερο ποτήρι απ’τους περισσότερους.
Τι συμβαίνει; Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες. Σύμφωνα με αυτή τη κλινική αναφορά από το πανεπιστήμιο του Ιλινόι, τα εξής παίζουν: η ταχύτητα κατανάλωσης, η ύπαρξη τροφής στο στομάχι, το βάρος, το ιστορικό κατανάλωσης (ώστε να έχει αναπτυχθεί ανεκτικότητα), το περιβάλλον, οι προσδοκίες, γενική κατάσταση της σωματικής και ψυχολογικής υγείας και το φύλο.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους παράγοντες είναι περιστασιακοί και μεταβλητοί. 3 λίτρα μπύρα μπορούν να σε στείλουν στα ουράνια αν είσαι χαρούμενος, φαγωμένος, τα πιεις μέσα σε τρεις ώρες και είσαι με καλή παρέα. Αντίστοιχα, αν κανείς έχει κατάθλιψη, έχει να φάει 3 μέρες και είναι σε ένα reunion παλιών συμμαθητών, ίσως τρία σφηνάκια βότκα ξεροσφύρι μέσα σε μισή ώρα να τον στείλουν σπίτι ή στις τουαλέτες συντομότερα απ’ότι περίμενε.
Σύμφωνοι. Εδώ όμως υπάρχει και ένας μετρήσιμος, σκληρός, επιστημονικός παράγοντας: η περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα. Αυτή η τιμή είναι το ποσοστό weight/volume (ταξίδι πίσω στη Χημεία Α’ Λυκείου!) του οινοπνεύματος στο αίμα: βγαίνει από πόσα milligram περιέχονται σε 1000ml (ένα λίτρο) αίμα. Π.χ, 0,1g/L αίμα μας κάνει 0,01% (πολύ μικρό ποσοστό).
Σύμφωνα με αυτό το προγραμματάκι που μετράει, σύμφωνα με το βάρος σου, το ύψος σου και το φύλο σου, τον όγκο του αίματος σου, κυλάνε ~5,6 λίτρα αίμα στις φλέβες μου (κάτι λιγότερο από 4 μεγάλα μπουκάλια νερού).
| Προοδευτική επίδραση του αλκοόλ στον οργανισμό | ||
| Συγκέντρωση Αλκοόλ BAC (%) |
Συμπεριφορά | Βλάβες |
| 0.01-0.029 |
|
|
| 0.03-0.59 |
|
|
| 0.06-0.10 |
|
|
| 0.11-0.20 |
|
|
| 0.21-0.29 |
|
|
| 0.30-0.39 |
|
|
| >0.40 |
|
|
Πηγή: Ιατροnet
| Progressive effects of alcohol[1] | ||
|---|---|---|
| BAC (% by vol.) | Behavior | Impairment |
| 0.010–0.029 |
|
|
| 0.030–0.059 |
|
|
| 0.06–0.09 |
|
|
| 0.10–0.19 |
|
|
| 0.20–0.29 |
|
|
| 0.30–0.39 |
|
|
| 0.40–0.50 |
|
|
| >0.50 |
|
|
Πηγή: Wikipedia (βλέπουμε μια ασυμφωνία στο πόσο αλκοόλ σε σκοτώνει στα σίγουρα μεταξύ των δύο πινάκων — αν και κατα τα άλλα μοιάζουν πολλά να είναι απευθείας μεταφρασείς. Ας μην χρειαστεί να φτάσουμε εκεί για να κάνουμε προσωπικά πειράματα)
Ένα μικρό ποτήρι μπύρα (330ml – 5% αλκοόλ), ένα μικρό ποτήρι κρασί (150ml στα 11%) και ένα σφηνάκι δυνατό ποτό (40ml στα 40%) για κάποιον λόγο που δεν μου κάνει πολύ τυχαίος, έχουν και τα τρία περίπου την ίδια ποσότητα αλκοόλ: ~16,5ml το κρασί και η μπύρα, 16ml το δυνατό ποτό. Σε αυτά τα ~16ml, η μάζα του αλκοόλ είναι 16*0,789=12,624g (γιατί η πυκνότητα του αλκοόλ είναι 0,789) . Εδώ ξεκινάει το πάρτι.
Με ένα ποτό, η περιεκτικότητα του αλκοόλ στα δικά μου 5,6 λίτρα αίμα θα είναι 12,624/5600=0,22: σύμφωνα με τους πίνακες, αρκετό για να με κάνει να ζαλιστώ σημαντικά αν δεν έχω αναπτύξει αντοχές, πίνω γρήγορα και έχω άδειο στομάχι.
Μια κοπέλα η οποία είναι στα 170cm και έχει βάρος 60kg, σύμφωνα με τον παραπάνω υπολογισμό, θα έχει 3,9 λίτρα αίμα. Η ίδια ποσότοτητα αλκοόλ θα είναι για εκείνη ένα 0,32. Σαν να έχω πιει μισό ποτό παραπάνω.
Σημείωση: αυτά τα ποσά μου φαίνονται εξόφθαλμα λάθος. Έχω κάνει τους υπολογισμούς δεκάδες φορές αλλά μου βγαίνουν σωστοί, σύμφωνα πάντα με αυτό το άρθρο της Wikipedia και σύμφωνα πάντα ότι το ποσοστό BAC είναι weight/volume σε αναλογία 1/100 και όχι 1/1000. Aν κανείς μπορεί να εντοπίσει το λάθος και να μου το υποδείξει ή αν δεν υπάρχει λάθος στους υπολογισμούς μου, να μου εξηγήσει υπο ποιες συνθήκες μια μπυρίτσα ΔΕΝ σε φτάνει στο “death is possible” 0,32%, θα ήμουν ευγνώμων. Τώρα βέβαια μου έρχονται κάτι φλασιές από ιστορίες, όπως στο The Dispossessed που άνθρωποι καθόλου συνηθισμένοι στο αλκοόλ κατανάλωναν μικρές ποσότητες οι οποίες ήταν αρκετές για να τους μεθύσουν σε επικίνδυνο βαθμό. Τόσο εν δυνάμει αλκοολικοί είμαστε τάχα όλοι μας, τόσο εθισμένοι στο λιπαντικό της κοινωνίας;
Νιώθω αδικημένος. Επειδή είμαι πιο μεγαλόσωμος πρέπει να πληρώνω περισσότερο για να κάνω κεφάλι. Με τα 3-5€ που δίνω για να πάρω μια μπύρα, η κοπέλα δίπλα μου θα αγοράσει περισσότερο αλκοόλ σε συνάρτηση με το βάρος της (συμφωνούμε ότι όλοι πίνουμε για να νιώσουμε λίγο διαφορετικά, έτσι; Δεν βλέπω και τόσο πολλούς ανθρώπους να παραγγέλνουν χυμό ή μεταλλικό νερό στα μπαρ ή να πίνουν μπύρα για τη γεύση. Υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι πίνουν «μόνο για τη γεύση» αλλά προσωπικά δεν το πιστεύω καθόλου).
Αυτό συμβαίνει και με το φαγητό: οι μικρόσωμοι χρειάζονται λιγότερο από τους μεγαλόσωμους. Παρα ταύτα, η τιμή του φαγητού είναι σταθερή. Πρέπει να ξοδέψω περισσότερα επειδή χρειάζομαι περισσότερα για να χορτάσω μέσα στη μέρα, κανείς όμως δεν με πληρώνει για αυτή τη βιολογική μου ιδιαιτερότητα. Εντάξει, δυστυχώς οι γυναίκες ακόμα πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες σε αρκετά επάγγελματα (τι άλλο να περιμένεις από έναν κόσμο όπου ο περισσότερος πληθυσμός ασπάζεται ξεδιάντροπα σεξιστικές προκαταλήψεις;) οπότε τα πράγματα κατα κάποιον διεστραμένο λόγο εξισορροπούνται, περίπου όπως η κατοχή πυρηνικών όπλων από τις μεγάλες δυνάμεις της Γης έχουν αποτρέψει έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο. Μια μεγαλόσωμη γυναίκα όμως εξακολουθεί να είναι σε ξεκάθαρα μειονεκτική θέση.
Λοιπόν, θα το προτείνω: τα βιομετρικά μας δεδομένα να χρησιμοποιούνται ώστε να πληρώνουμε τα ποτά και γιατί όχι, τα τρόφιμα μας, ανάλογα με το πόσο αίμα έχουμε ή το πόσο ζυγίσζουμε, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα κοστίζει ανάλογα με το πόσο μεγάλο σπίτι έχεις ή ο φόρος πάει με βάση το εισόδημα (και καλά). Α και οι γυναίκες να πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες. Ή, γιατί όχι, να καταργηθούν τα χρήματα.
Για έναν κόσμο φιλικότερο στις νταρντάνες και τους ευτραφείς ψηλείς (πληθυντικό τους ψηλέας), για έναν κόσμο όπου οι εύσωμοι θα μπορούν επιτέλους να νιώσουν επιθυμητοί και ίσοι με τους κοκκαλιάρηδες και τους κοντούς!