Category: Quotes ~ Αποφθέγματα

Review: Awareness

AwarenessAwareness by Anthony de Mello

My rating: 4 of 5 stars

“Thinking you can change yourself by changing your situation or your surroundings is like thinking you can change your handwriting by using a different pen.” (paraphrased)

I want to be more aware in my life. That’s why I had been looking for books on the matter a few months ago when I found this one. I ordered it from World of Books and for the first time they disappointed me: the book never arrived at my doorstep. Thirsty for thought-provoking material and wisdom shared aplenty, I looked for the book online and lo and behold, there it was in audiobook form.

To be exact, I didn’t find it exactly in audiobook form. In fact, the recordings I found were from some seminar in which Anthony de Mello presumably delivered the contents of this book to a crowd of wisdom-thirsty individuals such as myself over a period of a few days. I don’t know whether or not me listening to the recording of that seminar could count as actually reading the book, but for now it’ll have to do. See? I’m cheating and probably no-one will read this far to actually notice!

All that cleared up and taken out of the way, I most certainly did enjoy listening to Anthony de Mello’s lectures and his style. Of course, most of his teachings about the uselessness of language, the subjectivity of reality, the difference between the “I” and the “me”, the inherent selfishness of what we commonly refer to as love or falling in love etc. wasn’t anything new to me. In fact a lot of what I heard are deeply held beliefs of mine. But a lot of other things he mentioned are matters I will want to revisit, for I think they are as timely and deep as ever and a single listen cannot possibly contain their gravity, moreso because, as with all the great teachers, De Mello’s teachings and the new mentality he proposes are intoxicating in their truthfullness, but alas, one cannot handle and take in this much truth all at once. At any rate I believe he was right in warning the listener about the dangers of substituting one brainwash for another: the point is to always be aware and to forget about existing concepts. What would the difference between “enlightenment” and dogma be otherwise?

I can easily see myself revisiting this countless of times at random intervals in my life. It does feel like a flow of precious advice and living the way De Mello suggests feels deep within me like a precious ideal one would do well to strive for – or not strive for, since there should be no effort involved! I’m giving it 4 stars instead of 5 because it wasn’t anything groundbreaking for me – “just” a collection of profound, valuable insight.

View all my reviews

Review: Ένας κόσμος ανάποδα

Ένας κόσμος ανάποδαΈνας κόσμος ανάποδα by Eduardo Galeano

My rating: 5 of 5 stars

Η ανάπτυξη

Μια γέφυρα δίχως ποτάμι.
Ψηλές προσόψεις κτιρίων δίχως τίποτε από πίσω.
Ο κηπουρός ποτίζει το πλαστικό γρασίδι.
Κυλιόμενες σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά.
Ο αυτοκινητόδρομς που μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τόπους, που εξαιτίας του έχουν καταστραφεί.
Η οθόνη της τηλέορασης δείχνει μια τηλεοπτική συσκεύη που περιέχει μιαν άλλη τηλεοπτική συσκευή μέσα στην οποία υπάρχει μια τηλεοπτική συσκευή.

Ο ήλιος δύει στα τέλη του αιώνα

Είναι δηλητηριασμένο το χώμα που θα μας σκεπάσει ή θα μας εξορίσει.
Δεν υπάρχει πια αέρας, παρα μόνο δυσαρέσκεια.
Δεν υπάρχει πια βροχή, παρα μόνο όξινη βροχή.
Δεν υπάρχουν πια πάρκα, παρα μόνο parkings (εκτός από το πάρκο στη Ναυαρίνου).
Δεν υπάρχουν πια κοινωνίες, παρα μόνο ανώνυμες εταιρίες.
Εταιρίες στη θέση των εθνών.
Καταναλωτές στη θέση των πολιτών.
Πολεοδομικές περιοχές αντί για πόλεις.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι, παρα μόνο κοινό.
Δεν υπάρχει πραγματικότητα, παρα μόνο διαφήμιση.
Δεν υπάρχουν οράματα, παρα μόνο τηλεοράσεις.
Όταν θαυμάζουμε ένα λουλούδι συνήθως λέμε: «Τι ωραίο, είναι σαν πλαστικό».


Χάρτης της υδρογείου

         Η γραμμή του ισημερινού δεν περνάει από τη μέση του χάρτη της υδρογείου που μας μάθαιναν στο σχολείο. Περισσότερο από μισό αιώνα πριν, ο Γερμανός εξερευνητής Άρνο Πέτερς παραδέχτηκε αυτό που όλοι έβλεπαν αλλά κανείς δεν έλεγε: ο βασιλιάς της γεωγραφίας ήταν γυμνός.
         Ο χάρτης της υδρογείου που μας δίδασκαν έδειχνε να είναι τα δύο τρίτα του κόσμου στο Βορρά και το ένα τρίτο στο Νότο. Στο χάρτη εκείνο, η Ευρώπη είναι μεγαλύτερη από τη Λατινική Αμερική, παρότι στην πραγματικότητα η Λατινική Αμερική έχει τη διπλάσια επιφάνεια από την Ευρώπη. Η Ινδία φαίνεται πιο μικρή από τη Σκανδιναβία, παρότι είναι τρεις φορές μεγαλύτερη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς καταλαμβάνουν στο χάρτη περισσότερο χώρο από την Αφρική, ενώ στην πραγματικότητα μόλις και μετά βίας φτάνουν τα δύο τρίτα της αφρικανικής ηπείρου.
         Ο χάρτης ψεύδεται. Η παραδοσιακή γεωγραφία κλέβει το χώρο, όπως η ιμπεριαλιστική οικονομία κλέβει τον πλούτο, όπως η επίσημη ιστορία κλέβει τη μνήμη και η τυπική κουλτούρα κλέβει το λόγο.

Ο εν λόγω χάρτης του Peters, με τις εκτάσεις χωρών και ηπείρων ακριβείς.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, δεν μπορούσα να σταματήσω να σημειώνω και να υπογραμμίζω. Κάθε δεύτερη αράδα είναι γεμάτη νόημα, συνδέσεις, αποκαλύψεις και θίξεις για το τι πραγματικά είναι ανάποδο στον κόσμο. Η ματιά του Ουρουγουανού συγγραφέα ξεκινάει από τη Λατινική Αμερική του 1998 και εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, όταν τα πράγματα δεν φαινόντουσαν τόσο σκούρα όσο σήμερα κι ο κόσμος ακόμα ζούσε τη μετασοσιαλιστική μέθη. Σήμερα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να αντικαταστήσουμε μερικά ονόματα μέσα στο κείμενο και αυτόματα οι ιστορίες του χρέους, του μίσους, της ληστείας και της αποχαύνωσης να μιλάνε για την Ελλάδα του 2013. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν· μάλιστα, όσα θίγει ο Γκαλεάνο έχουν απλά ενταθεί και παγκοσμιοποιηθεί περισσότερο, οι αδικίες έχουν χτυπήσει νέες αποχρώσεις του κόκκινου κι αυτό κάνει το βιβλίο τόσο πιο επίκαιρο. Είναι πολύ πετυχημένο νομίζω ότι το βιβλίο τελειώνει με τις γραμμές: Ο συγγραφέας σταμάτησε το γράψιμο αυτού του βιβλίου τον Αύγουστο του 1998. Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια να ακούτε, να βλέπετε και να διαβάζετε καθημερινά τις ειδήσεις.

Δεν είναι εύκολη ανάγνωση: κάθε κεφάλαιο είναι κι ένα χαστούκι, κάθε στοιχείο (το οποίο δυστυχώς δεν έρχεται με πηγές) άλλο ένα χτύπημα. Θα έλεγα ότι είναι μια εισαγωγή για την κατάσταση του σύγχρονου κόσμου, ένα εγχειρίδιο για την κοινωνική, περιβαλλοντική και πολιτιστική ανισορροπία παντού. Ο γλαφυρός τρόπος που γράφει ο Γκαλεάνο το κάνει ακόμα πιο πολύτιμο, τα μηνύματα που περνάει χτυπάνε πιο γερά.

Το τελευταίο κεφάλαιο τουλάχιστον είναι αισιόδοξο και λίγο ονειροπόλο. Προτιμώ να κρατήσω αυτό παρά να χαθώ στα υπόλοιπα απαισιόδοξα και φριχτά κεφάλαια, όσο καλά κι αν είναι για υπογράμμιση. Διαβάστε το εδώ. Επίσης online μπορείτε να βρείτε και άλλα αποσπάσματα του βιβλίου εδώ.


View all my reviews

5 Ways You Don’t Realize Movies Are Controlling Your Brain

Hadn’t posted something like this in some time. “The limits of my language mean the limits of my world”, said Ludwig Wittgenstein not that long ago, relatively speaking. “The limits of my pop culture are the limits of my world” he might have said today. Thanks Garret for the link.

http://www.cracked.com/blog/5-ways-you-dont-realize-movies-are-controlling-your-brain/

Quotes ~ Αποφθέγματα XVII

“No amount of care and hesitancy, no amount of introspection and searching of our motives, can make any ultimate difference to the fact that the mind is

Like an eye that sees, but cannot see itself.

In the end, the only alternative to a shuddering paralysis is to leap into action regardless of the consequences. Action in this spirit may be right or wrong with respect to conventional standards. But our decisions upon the conventional level must be supported by the conviction that whatever we do, and whatever ‘happens’ to us, is ultimately ‘right’. In other words, we must enter into it without ‘second thought’, without the arriére-pensée of regret, hesitancy, doubt or self-recrimination. Thus, when Yün-men was asked, ‘What is the Tao?’, he answered simply, ‘Walk on! (ch’ü)’

Alan Watts, The Way of Zen, 1957

Αυτή μάλλον δεν είναι μια μούτζα

Το να κοιτάω την ανοιχτή μου παλάμη είναι πλέον ένα reality check το οποίο κάνω τακτικά. Αν δεν ονειρεύομαι, η παλάμη μου θα είναι εκεί, συνηθισμένη, ανοιχτή. Αν όμως ονειρεύομαι, το χέρι μου θα είναι παραμορφωμένο, με δαχτυλάκια να φυτρώνουν από τα μεγαλύτερα δάχτυλα σαν η παλάμη μου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρούλι ανάποδο ξεριζωμένο δέντρο. Αν κανείς κάνει συνήθεια το να κοιτάζει την παλάμη του αρκετά συχνά μέσα στη μέρα και τη χρησιμοποιεί ως απόδειξη για το αν ονειρεύεται ή όχι (ας μην ξεχνάμε — όταν ονειρευόμαστε είμαστε σίγουροι πως ό,τι βιώνουμε στο όνειρο είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ακριβώς όπως και όταν δεν ονειρεόμαστε), κάποια στιγμή, όταν ζήσει κάτι περίεργο σε ένα όνειρο του το οποίο κανονικά θα προσπέρναγε όπως συνήθως κάνουμε στα όνειρα, κοιτάζοντας την παλάμη του θα επιβεβαιώσει ότι όντως ονειρεύεται.

Κι εκεί ξεκινάει το lucid dreaming, τα διαυγή όνειρα, ένας μυστικός κόσμος στο υποσυνείδητο κι ακόμα παραπέρα.

Η παλάμη μας όμως μπορεί να μας θυμήσει πως όχι μόνο δεν ονειρευόμαστε αλλά και ότι είμαστε ξύπνιοι. Να μας φέρει στη στιγμή. Να μας θυμήσει ότι το τώρα είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε στον κόσμο — το μέλλον και το παρελθόν είναι μόνο ψευδαισθήσεις: περίπλοκες και αληθοφανείς ψευδαισθήσεις τις οποίες χρησιμοποιούμε για να κουμαντάρουμε τη ζωή μας νομίζοντας πως είναι οδηγοί που μπορούμε να εμπιστευτούμε, αλλά ψευδαισθήσεις το διχώς άλλο. Κοιτάζοντας την παλάμη θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί, με το σώμα μας και το μυαλό μας και τη συνείδηση μας στον κόσμο, στον χώρο, έτοιμοι να χαθούμε στο τώρα, να ζήσουμε χωρίς αναστολές, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, ανασφάλειες. Θυμόμαστε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο αλλά ο πραγματικός κόσμος ο οποίος βρίσκεται εκεί έξω και μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε με όλο μας το είναι: μας περιμένει να τον παρατηρήσουμε, να τον ακούσουμε, να τον γευτούμε, να τον μυρίσουμε, να τον αναπνεύσουμε, να τον αισθανθούμε, να τον διαισθανθούμε, να τον νιώσουμε. Να τον ζωγραφίσουμε, να τον αναπαραστήσουμε, να τον ξαναδημιουργήσουμε όπως πραγματικά τον θέλουμε, όχι όπως είμαστε υπό τη ψευδαίσθηση ότι τον θέλουμε ή όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να τον θέλουμε. Μπορούμε μάλιστα να σκεφτούμε πώς η πραγματικότητα μας θα ήταν διαφορετική, αν όντως ήταν ένα όνειρο, κι έτσι να δούμε τον εαυτό μας να αποστασιοποιείται από οτιδήποτε τον κράταγε πίσω.

Αν βλέπετε την παλάμη σαν μούτζα, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε κι αυτό, αν η προσβολή λειτουργεί καλύτερα και μέσω αυτής ευκολότερα ξυπνάτε και επανέρχεστε στις αισθήσεις σας! Αν τη βλέπετε έτσι, δείτε τη σα μια μούτζα σε ότι μας κάνει να στρεσάρουμε και να ανησυχούμε, σε ό,τι μας κρατάει αγκιστρωμένους στο παρελθόν ή στις απαιτήσεις του κόσμου από εμάς, σαν μια μούτζα σε ό,τι είναι αυτό που μας κάνει να υπνοβατούμε σε όλη μας τη ζωή, μεθυσμένοι από τα χασίματα του μυαλού μας.

Tomorrow never comes, life is what happens while you’re busy making other plans.

Άλλωστε, αν κανείς γίνει αρκετά καλός στο να παρατηρεί και να απολαμβάνει την πραγματικότητα του για αυτό που είναι, κανένα όνειρο δεν θα καταφέρνει πια να τον ξεγελάσει και κάθε όνειρο θα είναι διαυγές, συνειδητό.

Έμπνευση: Lucid living, Kyle Cease, Eckhart Tolle

Και φυσικά, η παρακάτω σκηνή του Waking Life:

Transcript

I had a friend once who told me that the worst mistake that you can make is to think you are alive, when you’re really asleep in life’s waiting room. The trick is to combine your waking rational abilities with the infinite possibilities of your dreams. ‘Cause if you can do that you can do anything. Did you ever have a job that you hated? Worked really hard at? A long, hard day at work, finally you get to go home, get in bed, close your eyes, and immediately you wake up and realize that the whole day at work had been a dream? It’s bad enough that you sell your waking life for … for minimum wage, but now they get your dreams for free.

…

But the trick is, you got to realize that you’re dreaming in the first place. You got to be able to recognize it. You got to be able to ask yourself, “Hey man, is this a dream?” See, most people never ask themselves that when they’re awake, or especially when they’re asleep. Seems like everyone’s sleep-walking through their waking state, or wake-walking through their dreams.

Are you awake?
Are you aware?

Quotes ~ Αποφθέγματα XVI

“If you’re the smartest person in the room, you’re in the wrong room.”

«Αν είσαι το εξυπνότερο πρόσωπο στο δωμάτιο, είσαι στο λάθος δωμάτιο».

~Richard Tirendi

Review: The Joyous Cosmology

The Joyous Cosmology
The Joyous Cosmology by Alan Wilson Watts

My rating: 3 of 5 stars

Seldom before have I read 30 pages of printed .pdf so tightly packed with meaning. A lot of it was profound, written in a time when psychedelic substances were a new unexplored area of the human experience. Research was being done on their medical and other properties (with Watts being sceptical about whether the proper environment for relative experimentation really was research laboratories and clinics). It was an innocent time, before the powers that be had really found out about what a gaping hole into their walls of modern vices their initial allowance of the use of LSD and mushrooms had blown.

“The active and the passive are two phases of the same act. A seed, floating in its white sunburst of down, drifts across the sky, sighing with the sound of a jet plane invisible above. I catch it by one hair between thumb and index finger, and am astonished to watch this little creature actually wriggling and pulling as if it were struggling to get away. Common sense tells me that it is the “intelligence” of the seed to have just such delicate antennae of silk that, in an environment of wind, it can move. Having such extensions, it moves itself with the wind. When it comes to it, is there any basic difference between putting up a sail and pulling an oar? If anything, the former is a more intelligent use of effort than the latter. True, the seed does not intend to move itself with the wind, but neither did I intendo to have arms and legs.”

Descriptions of powerful and deep insights only possible during a psychedelic trip are what the meat and potatoes of The Joyous Cosmology is. It’s a journey with the aid of these substances to planes of thought and existence impossible before to reach, far away from the egoistic mind and squarely in the consciousness behind the thinking mind. It’s a story of a temporarily selfless being experiencing the world.

It’s very hard to describe actually. I’m not at all sure if anything from this book stuck with me for good, but I’m not even sure if it’s supposed to, in the same way that powerful psychedelic trips are fleeting and strong cosmological realisations during them feel like dreams after the trip is over. Tim Leary warns in the foreword that this is a difficult book. Perhaps a couple of powerful entheogenic experiences are indeed the correct required “reading” for tackling it. The fact that the substances needed for having these experiences are almost ubiquitously illegal says much more about the laws, the lawmakers behind them and their intentions, than it does about the substances themselves.

View all my reviews

Quotes ~ Αποφθέγματα XV // George Bernard Shaw

Seriously, this guy must have been constantly just speaking in quote-worthy nuggets. No lame jokes, banal sayings or uninspired, trivial chit-chat; just heavy-weight yet silky smooth truisms that are just a tiny little bit truer than all others. It is one of those cases where the variation is subtle but the difference is indeed disproportionately, or should we say, very well proportionedly disproportionately, large.

 

“Patriotism is, fundamentally, a conviction that a particular country is the best in the world because you were born in it.”

~

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

~

“Animals are my friends…and I don’t eat my friends.”

~

“You see things; you say, ‘Why?’ But I dream things that never were; and I say ‘Why not?”

~

“The reasonable man adapts himself to the world: the unreasonable one persists to adapt the world to himself. Therefore all progress depends on the unreasonable man.” (a personal classic with a story of its own, one of his saying I have known the longest and argued over the hardest)

~

“My way of joking is to tell the truth. It’s the funniest joke in the world.”

~

“I often quote myself. It adds spice to my conversation.”

~

“Whole problem with the world is that fools and fanatics are always so sure of themselves, and wiser people are full of doubts.”

~

“Liberty means responsibility. That is why most men dread it.”

~

“You are going to let the fear of poverty govern your life and your reward will be that you will eat, but you will not live.”

Where I picked them from, a more complete list.

Journey of the Sorcerer — Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Series

I’ve read the first four books of H2G2 and I can safely say that they have been some of the best fiction I ever came across. It’s the kind of fiction that underlines its property of being fiction by so successfully parodying our own, not so fictional (?) reality while being irresistibly witty at the same time. In the words of the brilliant George Bernard Shaw:

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

These days, probably because of my long hours of sitting around at home, I decided to start walking more. The thought came quickly, perhaps making me want to walk more in the first place: what’s better than walking with the company of some good auditory stimulation? In Denmark that is what got me into Spanish; what would I get into this time?

So I’ve been listening to the Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Shows, which incidentally preluded and later inspired the books, having first been aired in 1978 on the BBC. I can tell you, it’s great fun. Each season – book consists of six half-hour episodes, so if you don’t feel like reading the books but still want a dose of Douglas Adams running in your veins,  making your reality this much more realistically insane, you can’t miss them. Well, you can, obviously, but why would you want to?

Incidentally, the following track is used as the theme to the show and has become emblematic for the series/franchise itself. Douglas Adams wanted something that sounded sci-fi but also gave off an impression of travelling and hitch-hiking. What do you think? I think I can’t stop listening to it.

The Awful German Language, by Mark Twain // Quotes ~ Αποφθέγματα XIV

http://www.crossmyt.com/hc/linghebr/awfgrmlg.html

A criticism  dated 1880 by Mark Twain on the German language, four years after the unification of Germany and half a century before all discussion and relevant prejudice would be dominated by annoying Nazi undertones of aggressiveness.

[…]I think that a description of any loud, stirring, tumultuous episode must be tamer in German than in English. Our descriptive words of this character have such a deep, strong, resonant sound, while their German equivalents do seem so thin and mild and energyless. Boom, burst, crash, roar, storm, bellow, blow, thunder, explosion; howl, cry, shout, yell, groan; battle, hell. These are magnificent words; the have a force and magnitude of sound befitting the things which they describe. But their German equivalents would be ever so nice to sing the children to sleep with, or else my awe-inspiring ears were made for display and not for superior usefulness in analyzing sounds. Would any man want to die in a battle which was called by so tame a term as a Schlacht? Or would not a consumptive feel too much bundled up, who was about to go out, in a shirt-collar and a seal-ring, into a storm which the bird-song word Gewitter was employed to describe? And observe the strongest of the several German equivalents for explosion — Ausbruch. Our word Toothbrush is more powerful than that. It seems to me that the Germans could do worse than import it into their language to describe particularly tremendous explosions with. The German word for hell — Hölle — sounds more like helly than anything else; therefore, how necessary chipper, frivolous, and unimpressive it is. If a man were told in German to go there, could he really rise to thee dignity of feeling insulted?

Having pointed out, in detail, the several vices of this language, I now come to the brief and pleasant task of pointing out its virtues. The capitalizing of the nouns I have already mentioned. But far before this virtue stands another — that of spelling a word according to the sound of it. After one short lesson in the alphabet, the student can tell how any German word is pronounced without having to ask; whereas in our language if a student should inquire of us, “What does B, O, W, spell?” we should be obliged to reply, “Nobody can tell what it spells when you set if off by itself; you can only tell by referring to the context and finding out what it signifies — whether it is a thing to shoot arrows with, or a nod of one’s head, or the forward end of a boat.”

There are some German words which are singularly and powerfully effective. For instance, those which describe lowly, peaceful, and affectionate home life; those which deal with love, in any and all forms, from mere kindly feeling and honest good will toward the passing stranger, clear up to courtship; those which deal with outdoor Nature, in its softest and loveliest aspects — with meadows and forests, and birds and flowers, the fragrance and sunshine of summer, and the moonlight of peaceful winter nights; in a word, those which deal with any and all forms of rest, repose, and peace; those also which deal with the creatures and marvels of fairyland; and lastly and chiefly, in those words which express pathos, is the language surpassingly rich and affective. There are German songs which can make a stranger to the language cry. That shows that the sound of the words is correct — it interprets the meanings with truth and with exactness; and so the ear is informed, and through the ear, the heart. […]