TWO FALSE FRIENDS IN GREEK AND ENGLISH THAT ARE ANTONYMS

3ea13cb8495965e5f8d8e53488352b72

Greek: εκλεκτικός/eklektikós

someone who is strict in their choices; picky.

English: eclectic

deriving ideas, style, or taste from a broad and diverse range of sources.


Greek: εμπάθεια/empáthia

intense negative emotions towards somebody; enmity.

English: empathy

the experience of understanding another person’s condition from their perspective.


I’ve been using both of these words incorrectly, the one in English, the other in Greek (like a true bilingual, yay) and I only found out recently. Who can blame me?!

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Θα βγω λοιπόν και θα το πω. Σπάνια τα λάιβ αξίζουν. Είναι πολύ δυνατά, κουράζεσαι όρθιος συνέχεια, θες να κάτσεις, να πιεις κάτι, να κατουρήσεις, να δεις τους μουσικούς από κοντά και δεν μπορείς… Δεν είναι ότι η ζωντανή μουσική δεν αξίζει: αυτοκαγχάζω σχεδόν γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, σκέφτοντας ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ζωντανή» και «μουσική» (ούτε είχαμε βέβαια και μικρόφωνα ή ηχεία) και η εφεύρεση της ηχογράφησης για πολλούς σήμαινε το τέλος του πανάρχαιου αυτού είδους τέχνης.

Ξεκάρφωτο διαμάντι από τον οιρμό της σκέψης: πότε θα αποκτήσουν οι βιντεοκασέτες το κύρος που έχουν τα βινύλια;

Όχι, η ζωντανή μουσική έχει τη δική της θέση δίπλα στις ηχογραφήσεις ζωντανές ή περασμένες από πολλές στρώσεις audioshop, στην καρδιά μου και στον κόσμο γενικά. Απλά το αν και κατα πόσο θα απολαύσω μια συναυλία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και… σταθμητούς…; Όπως για παράδειγμα αν είμαι γνώριμος με τη μουσική από πριν (δύσκολα θα απολαύσω ένα τραγούδι ή ένα κομμάτι ζωντανά που δεν έχω ξανακούσει ποτέ) ή αν υπάρχει κάτι να κοιτάζω ενώ ακούω, για μια πιο οπτικοακουστική εμπειρία (σημαντικό). Παρακαλούνται οι αναγνώστες μουσικοί να αφήσουν κάτω τα μπουκαλάκια με τα χάπια (προς κατανάλωση και μετά εκσφενδόνιση)!

Γιατί είναι και μερικές φορές που πας σε μια συναυλία και πραγματικά το χαίρεσαι, και αυτές τις μέρες ειδικά έχουν πέσει όλα τα δρώμενα μαζί, είμαι συνέχεια έξω τα βράδια, με τη Δάφνη και με την Greek Team του Rights4Water, τον Αστίκ, την Λάουρα και τον Αντρές. Η Νταϋάνα είναι κι αυτή στο γκρουπ αλλά προτιμά να μένει σπίτι κάθε μέρα, δεν έχει βγει ούτε μια φορά.

Πριν τρεις εβδομάδες πήγαμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων μετά από μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε (γκουχκλειστοβενζιναδικογκουχ). Για μένα είναι τελικά ο σύγχρονος έλληνας μουσικός που περισσότερο με εμπνέει και με μαγεύει, που το έχει πιάσει το νόημα μουσικά, στιχουργικά… τι σημαίνει να είσαι έλληνας μουσικός το 2015 με όλη την βαθιά καλλιτεχνική παράδοση αυτού του τόπου αλλά και τι νέο μπορεί να προσφέρει σήμερα. Το όλο ρε παιδί μου.

Κοιτάχτε μόνο εδώ πώς χαμογελάει όταν ΟΛΟ το θέατρο αρχίζει και τραγουδάει—φοβερή εκτέλεση, ε; Επ, μπορείτε να βρείτε όλο το live στο παραπάνω playlist. Νάις… Τσεκάρετε και τον καινούργιο του δίσκο Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, αν συμπαθείτε τα λίγο πιο ψυχεδελικά.

Έπειτα, το περασμένο Σάββατο πήγε το παρεάκι στους Γιαννιώτες Villagers of Ioannina City, στο Resistance Festival στην Γεωπονική. Σχηματίστηκαν το ’07 και έβγαλαν και τους δύο δίσκους τους πέρσι και έχουν γίνει διάσημοι ήδη. Είπαμε, τι σου κάνει η δισκογραφία… Κάπου διάβασα την τέλεια περιγραφή τους: stoner ηπειρώτικα! Ψάχτε αυτές τις δύο λέξεις στο youtube και θα καταλάβετε. Ήταν να πάμε και τον Νοέμβριο αλλά έγιναν sold-out στο Fuzz. Από τα κόμεντς βλέπω ότι θα κάνουν (ήδη κάνουν;) λαμπρή καριέρα στα Βαλκάνια (Βούλγαροι και Σέρβοι εκστασιάζονται!). Μπράβο, μπράβο. Ξεχωρίζω το Nova (το οποίο είναι στα αγγλικά), το Κάλεσμα, το Κρασί και το Τι Κακό.

Την επόμενη βραδιά πήγαμε στους Lemonostifel. Το όνομα τους ταιριάζει πολύ, αυτό έχω να πω! Παίξανε σε έναν δρόμο στον Βοτανικό δίπλα σε μια εκκλησία, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. Ο Αστίκ με έπρηξε, μου έλεγε «θέλω να αγοράσω τον δίσκο, θέλω να αγοράσω τον δίσκο!» Δεν προλάβαμε να τους ζητήσουμε, τον έναν από τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει τουλάχιστον κι αυτοί, γιατί έπρεπε να προλάβουμε το μετρό. Πάντως είναι κι αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί, με γέμισαν ευχάριστα συναισθήματα και μια νοσταλγία για στιγμές που δεν έχουν έρθει. Κι αυτοί είχαν και κάτι να χαζεύω. Ξεχωρίζω τα πρώτα τέσσερα αυτής της playlist (Άνθος Αραβοσίτου, Radiokefalos, Γιαγιά, Γλυκό του Κουταλιού)

Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσουν τα ελληνικά, απαντάω όχι. Τι εννοούν; Τι εννοώ;

ΦΤΗΝΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ LIFEPROTIP

Το περίπτερο δίπλα στα Starbucks στην πλατεία, που θέλω να το κάνω και Spotted σύντομα, έχει μισόλιτρα μπουκάλια FIX και Βεργίνα με 1€.

Επιστρέφοντας τα μπουκάλια σε σούπερ μάρκετ σου επιστρέφονται 0,14€.

Μπουκάλι μπύρα με 86 λεπτά. Όχι κι άσχημα. Θυμίζει τιμές Βουλγαρίας. Αν και στη Βουλγαρία με λίγα περισσότερα χρήματα (περίπου 2,40lv = 1,2€) παίρνεις 2λιτρη Καμενίτσα.

Αλλά είμαστε στη ΝΣ, καλώς κακώς. Βίβες!

φιξ

GAME 2.0 REVIEW — CITIES: SKYLINES

Το παιχνίδι που κατακτάει τον κόσμο των sims… στη θέση του παιχνιδιού που τα ξεκίνησε. We live in interesting times!

Μπράβο ρε Collosal Order. Μπράβε ρε Paradox…

Welcome to Lorentum (aerial view) - Imgur

REVIEW: ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωποΟυδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο by Erich Maria Remarque

My rating: 3 of 5 stars

Άλλο ένα από τα πολλά βιβλία που διαβάζω τελευταία σχετικά με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το βρήκα λιγότερο καθηλωτικό από το Johnny Got His Gun, το οποίο επίσης διάβασα πρόσφατα, όσο και από την εκπληκτική σειρά podcast του Dan Carlin σχετικά με το ίδιο θέμα, το Blueprint for Armageddon. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον οτι παρουσιάζει την γερμανική πλευρά των πραγμάτων, που τελικά, στην ουσία, ήταν ίδια κι απαράλαχτη με την άλλη πλευρά. Μόνο που υπήρχε περισσότερη πείνα στην γερμανική πλευρά.

Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι ο πρωταγωνίστης πάει στον πόλεμο μαζί με την παρέα του από το σχολείο. Δεν θέλω να σκέφτομαι πώς θα τα βγάζαμε πέρα εγώ και οι φίλοι μου απ’το λύκειο αν πηγαίναμε μαζί στα χαρακώματα και

view spoiler
πέθαιναν λαβωμένοι, άρρωστοι ή διαμελισμένοι ένας-ένας στα χέρια μου.

Γενικά ωραίο ευκολοδιάβαστο, τηρουμένων των αναλογιών, βιβλίο που δείχνει την προσωπική μεριά του πώς ήταν να ζεις την παράλογη φρίκη του Α’ Π.Π, το φυσικό επακόλουθο και το ζενίθ του πολιτισμού του μοντέρνου (με την έννοια του προ-μεταμοντέρνου) κόσμου. Πιο αξιομνημόνευτες στιγμές: η χαρά και η αδερφοσύνη στα χαρακώματα (η ζωή συνεχίζεται άλλωστε, ακόμα κι αν είσαι τρισάθλιος, πενταβρώμικος πειναλέος και πιθανότατα ακρωτηριασμένος) και η άδεια του πρωταγωνιστή κατα την οποία γυρίζει για λίγες μέρες σπίτι του. Αλήθεια, πώς μπορείς να απολαύσεις ένα χρονομετρημένο διάλειμα από την κόλαση; Όταν είσαι στο μέτωπο σκέφτεσαι πως θα έδινες τα πάντα για έναν πατατοκεφτέ της μάνας σου, όμως όταν είσαι όντως πίσω, το μόνο που θα μπορείς να σκεφτείς θα είναι η επιστροφή στον θάνατο.

Τι τράβαγαν αυτοί οι παλιοί…

Τελευταίο σχόλιο: εξαιρετική μετάφραση από τον Ευάγγελο Αντώναρο.

View all my reviews

GAME 2.0 REVIEW — TOTAL WAR: ATTILA

attila

Το ριβιού.

Αν και όχι τέλειο, το παιχνίδι με ενέπνευσε με την απεικόνιση της μετάβασης του κόσμου από τα τέλη της Ρωμαϊκής Περιόδου στην επονομαζόμενη Σκοτεινή Περίοδο.

Περιμένει άραγε τον κόσμο μας σήμερα μια άλλη, νέα σκοτεινή περιόδος, με ανάλογες καταστροφές, όπως περίμενε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην αρχή της κατρακύλας μια μακραίωνη και επιταχυνόμενη κατηφόρα;

ΤΑ ΝOU-POU ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ

dimitrishall_nea

Η συνέντευξη μου στο nou-dpou.gr, all for being a mere inhabitant of the glorious South. {:}


 

Ο Δημήτρης Χωλλ, 25, μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη και είναι spotter στο site Spotted by Locals (spottedbylocals.com).

Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα στο να ζεις στα Νότια, αυτό που σε κάνει να νιώθεις προνομιούχος; Έχουμε ανοιχτούς χώρους και περισσότερο πράσινο και μπορούμε να πάμε στο κέντρο εύκολα. Επίσης ακόμα η άναρχη δόμηση δεν μας έχει νικήσει τελείως και έχουμε περισσότερη ησυχία.

Ποια είναι η μεγαλύτερη προκατάληψη/αστικός μύθος που έχει ο κόσμος για τα νότια προάστια; Ότι “κολλάμε” στις περιοχές μας, δίπλα στο γνωστό ότι “είμαστε όλοι πλούσιοι”.

Τι είναι αυτό που σε ξενερώνει περισσότερο στα Νότια; Τα ακριβά νοίκια και οι περιορισμένοι χώροι στάθμευσης.

Από πού θα φας burger και ποιο burger συγκεκριμένα; Είμαι vegetarian, οπότε…

Πού μας προτείνεις να πάμε για cocktail; Στο pop-up στην Πλατεία Νέας Σμύρνης και λίγο πιο δίπλα στο Μουσικό Καφενείο.

Σουβλάκια από πού θα παραγγείλουμε;  Απ’το Λιθάρι κι απ’την Ιωνία. Όπως λέω και πιο πάνω, είμαι vegetarian, oπότε η τελευταία μου ανακάλυψη είναι το Smile που κάνει σουβλάκια με σόγια και είναι άψογα. Αυτό όμως είναι ψιλά στη Συγγρού οπότε μάλλον δεν μετράει, ε;

Έχεις κάποια άλλη πολύ καλή πρόταση για φαγητό; Κεραμιδόγατος στην Μεγάλου Αλεξάνδρου για μεζεδάκια.

Σε ποια καφετέρια είναι πιο πιθανό να σε πετύχουμε ένα Σάββατο πρωί; Πιθανότατα στο Άρωμα ή στις Σαΐτες.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γλυκιά αμαρτία στα Νότια; Κρέπα ή βάφλα στο Ciao στη Συγγρού. Όσο πιο κοντά στην ανατολή, τόσο το καλύτερο.

Ποιο είναι το καλύτερο σημείο στα νότια, για να απολαύσεις το καλύτερο ηλιοβασίλεμα ή μια ανατολή ηλίου; Στον Φλοίσβο για δύση. Για ανατολή δεν παίζει ρόλο πού είσαι αλλά με ποιον είσαι.

Για παγωτό, πού θα πας; Στο Zuccherino.

Ποιος φτιάχνει τον καλύτερο καφέ στα Νότια Προάστια; Δύσκολη ερώτηση! Μάλλον το Μουσικό Καφενείο.

Ποιο μαγαζί, από αυτά που έχουν κλείσει, θυμάσαι με νοσταλγία; Το Ethnique στη Νέα Σμύρνη.

Ποιο club της παραλιακής έχεις πάντα στην καρδιά; …επόμενη ερώτηση παρακαλώ!

Ποια είναι η αγαπημένη σου παραλία στα νότια και γιατί; Τα λιμανάκια, γιατί είναι δωρεάν όπως πρέπει, χωρίς άπειρο κόσμο και είναι πιο όμορφα.

Ποιος είναι εκείνος ο κάτοικος Νοτίων Προαστίων που θεωρείς local hero;  Την κυρία Φρειδερίκη. Όταν πήγαινα σχολείο είχε το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.  Τόσα χρόνια μετά, κι αφού το ψιλικατζίδικο έκλεισε, επέστρεψε σχεδόν στο ίδιο σημείο με φούρνο/καφετέρια και με έμφαση στην ποιότητα.

Ποια είναι η καλύτερη περιοχή στα Νότια;  Απ’την Νέα Σμύρνη λείπει η θάλασσα, γι’αυτό θα πω Παλιό Φάληρο που είναι η πιο κοντινή περιοχή με θάλασσα. Επίσης η Γλυφάδα είναι ωραία, έχει ακόμα πολλές μονοκατοικίες.

Ποια ήταν η καλύτερη νύχτα της ζωής σου που θυμάσαι να έχεις ζήσει στα νότια προάστια;  Όταν περπάτησα απ’τη Γλυφάδα μέχρι τη Νέα Σμύρνη. Δεν παίρνει τόση ώρα και είναι ωραία ευκαιρία για περισυλλογή και ένα μικρό τουρ στην παραλιακή.

Τι θέλεις να φτιαχτεί στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού; Οτιδήποτε που θα είναι στραμμένο στην ποιότητα ζωής κι όχι στο κέρδος. Κοινώς, πράσινο, όχι υπερκαταστήματα και ξενοδοχεία.

Τι είναι αυτό που θα ήθελες να έχεις στα νότια ώστε να μην χρειάζεται να πας αλλού; Κέντρο αναρρίχησης!

Αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα τι θα ήταν αυτό που θα έκανες για να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής σου; Μόνο της δικής μου ή όλων των συμπολιτών μου; Θα έκανα δημοτικό λαχανόκηπο, θα έφτιαχνα την Εστία και θα έκανα κάτι για το πάρκινγκ στην Πλατεία Καρύλλου.

Ποιος φίλος ή ποια φίλη σου από τα Νότια πρέπει να απαντήσει αυτό το ερωτηματολόγιο; O Σαβέριος Τέλιος.

Ο ΧΛΕΜΠΟΝΙΑΡΗΣ ΠΑΡΓΑΛΑΤΣΟΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ | 116+ ΚΑΜΠΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΕΜΠΟΡΕΣ

  1. τσουμπλέκια
  2. χαμούρα
  3. κλανιόλα
  4. καβαλίνα
  5. γκαιφές
  6. πιρούνι
  7. χλαμπούκιασμα (ευγενική λεξιπλαστική χορηγία της Ιωάννας)
  8. κιλότα
  9. τσιμπιρδόνια
  10. χλιμίτζουρας
  11. κασίδα
  12. σπαζοκλαμπάνιας
  13. τσιρλιπιπί
  14. μαρκαλεύω νταγλαράδες
  15. κατάκολο
  16. ραμολιμέντο
  17. γαμώ της γης τον άξονα
  18. καβλιτζέκι
  19. βερβελιές
  20. παπαρδέλα

Για τις υπόλοιπες 96 λέξεις, πηγαίντε στο πρωτότυπο άρθρο στο μπλογκ της Δάφνης.

Επίσης:

Αστείες Λέξεις #1
Αστείες Λέξεις #2
Αστείες Λέξεις #3

Γιατί σταμάτησα να γράφω για αστείες λέξεις; Σοβάρεψα λέτε;

 

REVIEW: ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ: ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μεταλλαγμένα: Το παρελθόν, το παρόν και το άγνωστο μέλλονΜεταλλαγμένα: Το παρελθόν, το παρόν και το άγνωστο μέλλον by Βάσω Κανελλοπούλου

My rating: 3 of 5 stars

Το δηλώνω εξ αρχής: είμαι προκατειλημένος γιατί η συγγραφέας είναι οικογένεια και έχω επαφή με αυτά τα θέματα από τότε που ήμουν μικρός. Για την ακρίβεια, θυμάμαι την διαδικασία επιλογής του εξωφύλλου, την προετοιμασία του βιβλίου γενικά όταν ήταν να βγει. Μια μικρή λεπτομέρεια.

Το βιβλίο αυτό είναι μια καταγραφή και ένα στιγμιότυπο στον χρόνο στο πώς ήταν η κατάσταση με τους γεννετικά τροποποιημένους οργανισμούς όταν γράφτηκε πριν 9 χρόνια. Περιέχει πολλά και ακριβή επιχειρήματα για το ποιοι είναι οι κίνδυνοι των ΓΤΟ για τα οικοσυστήματα και την υγεία και πώς τα επιχειρήματα υπέρ αυτών των οργανισμών είναι διαστρεβλωμένα και παραπλανητικά. Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς οι παράλογοι οι υπερασπιστές της βιοπικοιλότητας και όχι της καταστροφής της στο όνομα του κέρδους και του ελέγχου, χάνουμε έδαφος· τα πράγματα προχωράνε γρήγορα και από το 2006 πολλά μέτωπα έχουν πέσει, όπως για παράδειγμα αυτό: Νέος νόμος για την έγκριση μεταλλαγμένων.

Σπάνια οι άνθρωποι αποφασίζουν συνειδητά και με επιχειρήματα ποια θα είναι η θέση τους για ένα θέμα: την στηρίζουν λόγω των υποβόσκουσων συνδέσεων και υπονοιών που υπάρχουν και διαμορφώνουν την ταυτότητα τους, π.χ. πολλοί επιστήμονες ή μηχανικοί θα υποστηρίξουν τους ΓΤΟ χωρίς να έχουν διάθεση να ακούσουν τους κινδύνους, αυτόματα μεταφράζοντας τους ως τρομολαγνεία και τεχνοφοβία. Πολύ απλά νιώθουν χρέος τους να υπερασπισθούν την επιστήμη. Αναρωτιέμαι αν είναι εν αγνοία τους το ότι αυτή η υπέρασπιση για πολλούς είναι ταυτόσημη με τα συμφέροντα γιγαντιαίων πολυεθνικών γενετικής, χημικών λιπασμάτων και άλλων.

Πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε να κοιτάξουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε και αν τα πιθανά ωφέλη της μη-αναστρέψιμης απελευθέρωσης των ΓΤΟ στο περιβάλλον και στην τροφή ζώων και ανθρώπων μπορούν να αντισταθμίσουν τους πολυάριθμους προβλέψιμους κι ακόμα περισσότερους μη-προβλέψιμους κινδύνους. Τι υπερισχύει εδώ άραγε στο μυαλό των περισσότερων και στους (υποκινούμενους άλλωστε) λήπτες των αποφάσεων: η πραγματική λογική, ή η υποτιθέμενη λογική της επιστημής και της προόδου ως μυθολογία του απεριόριστου ελέγχου της φύσης;

Για να κλείσω όμως με τον χαρακτηριστικό και επικίνδυνα αντι-δογματικό μου ρελατιβισμό: πόσο διαφορετικά θα έβλεπα κι εγώ αυτό το θέμα αν δεν είχα μεγαλώσει μαζί του; Έχω το δικαίωμα να δικαιολογήσω την στάση κάποιου υπερασπιστή των ΓΤΟ γιατί πολύ απλά καλλιεργήθηκε (γουινκ γουινκ) σε αυτόν τον κύκλο, όπως ο φίλος μου ο βούλγαρος ο Μπορίς που σπουδάζει αγροτική τεχνολογία;

View all my reviews

REVIEW: ΑΪΒΑΛΙ

ΑϊβαλίΑϊβαλί by Soloúp

My rating: 5 of 5 stars

Το αγόρασα για τη μάνα μου· το διάβασα πριν προλάβει να το ανοίξει μεν, αλλά άφησα και αρκετό χρόνο στο μεταξύ για να μην φαίνεται ότι της το αγόρασα κυρίως για να το διαβάσω εγώ δε! Καλό αυτό με τους γονείς!

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι είχα γνωρίσει μέσω της Πολιτισμικής Τεχνολογίας τον Soloúp από κοντά πριν αρκετά χρόνια—πάνε έξι σίγουρα—στην Μυτιλήνη την οποία περιγράφει στην αρχή του βιβλίου. Ήταν για την παρουσίαση του «Είναι κανείς εγώ;». Είχα εντυπωσιαστεί από την απλότητα του, με την καλή έννοια πάντα, και από την συμπάθεια που μου ενέπνευσε, κι από τότε τον διάβαζα περιστασιακά και απολάμβανα τις εύστοχες γελοιογραφίες του με θέμα την επικαιρότητα. So, I’m biased! Πίσω στην Μυτιλήνη: έχοντας κι εγώ μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με αυτή την πόλη, έχοντας ζήσει εκεί πέντε απ’τα καλύτερα μου χρόνια, ένιωσα αμέσως τι ήθελε να πει ο ποιητής.

Γιατί κι εγώ πέρασα Απέναντι όσο ήμουν εκεί. Τρεις φορές επισκέφθηκα το Αϊβαλί όσο έμενα στην Μυτιλήνη, και μια φορά πήγα στην Τζούντα/Μοσχονήσι. Και η δική μου οικογένεια, μέρος της τουλάχιστον, διώχθηκε από τη Σμύρνη, και από εδώ που βρίσκομαι τώρα, από τη Νέα Σμύρνη, αναρωτιέμαι και μαζί με την μητέρα μου το παρελθόν των συγγενών από έναν άλλο κόσμο. Πριν 2 χρόνια ανοίξαμε για πρώτη φορά ένα γράμμα  που το είχε γράψει ο θείος απλά για να καταγραφούν κάπως όσα έζησε τις ημέρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η μάνα μου δεν το είχε ανοίξει ποτέ επειδή ήξερε ότι θα συγκινήθει.

Τώρα που το σκέφτομαι, όλη μου η οικογένεια, απ’όλες τις μπάντες, έχει το στοιχείο του ξεριζωμού: η αυστραλέζικη οικογένεια του πατέρα μου δεν ήταν πάντα αυστραλέζικη· ξεριζώθηκαν από διαφορετικά μέρη της Βρετανίας για να μεταναστεύσουν για τους δικούς τους λόγους στην άλλη άκρη της Γης. Ο πατέρας μου, με τη σειρά του, εγκατέλειψε τον Νέο Κόσμο για να έρθει στον Παλιό, στον πολύ Παλιό. Ο έλληνας παππούς μου ήταν από την Κλειτορία Αχαΐας, όμως στον πόλεμο το χωριό του καταστράφηκε από τους Γερμανούς (και μετά δούλευε για τη Siemens και η μάνα μου έγινε καθηγήτρια Γερμανικών… αυτό κι αν θα πει έλλειψη προκαταλήψεων!) και έπρεπε να έρθει στην Αθήνα, όπου βέβαια γνώρισε τη γιαγιά μου στη Νέα Σμύρνη. Όλη μου η πρόσφατη οικογενειακή ιστορία είναι μια διαρκής μετανάστευση, γι’αυτό το Αϊβαλί μου μίλησε βαθιά.

Και δεν είναι τι μου είπε. Είναι πώς το είπε. Με τόση ευαισθησία, σεβασμό στην ακρίβεια στην πηγή αλλά και διαφορετική ερμηνεία και παραλλαγή όπου χρειαζόταν· αρμονία· όμορφα σχέδια, με βάθος, όχι τεχνικό απαραίτητα, αλλά αλληγορικό, αυτό το intuitive αντί του sensing. Επίσης είχε, και φάνηκε πολύ, απεριόριστη αγάπη γι’αυτό το κομμάτι της ιστορίας το οποίο τόσο πολύ έχουμε ξεχάσει τόσο σύντομα, για την ιστορία της ειρηνικής συνύπαρξης που διακόπηκε από τους πολέμους και την Ανταλλαγή. Αλλά έτσι λένε, πως οι τρίτης γενιάς και μετά επιθυμούν πραγματικά να ψάξουν τις ρίζες τους μετά από τέτοια τραυματικά γεγονότα σε επίπεδο εθνών.

Υπάρχει αυτές τις μέρες, όπως φαίνεται και από την ίδια την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου και την αναζήτηση που την ενέπνευσε, νέο ενδιαφέρον για τις ιστορίες αυτής της άλλης τόσο συγκινητικής εποχής. Ο Soloúp γράφει στο τέλος του βιβλίου ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει το υλικό που ερεύνησε ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον στους αναγνώστες για τις πραγματικές πηγές και τα πραγματικά βιβλία που μίλησαν για ό,τι συνέβη. Για μένα πάντως το κατάφερε 100%, και γρήγορα ανακάλυψα πως η μάνα μου ήδη έχει μεγάλο μέρος της λίστας των προτεινόμενων. Σας έρχομαι!

Τέλος, πολύ σημαντικό για μένα, ήταν και η θέαση της άλλης μεριάς, πώς η Καταστροφή ήρθε και ως απάντηση σε μια σειρά ελληνικών φρικωδιών στην Μικρασιατική Εκστρατεία αλλά και πώς οι Τούρκοι βίωσαν την ανταλλαγή και τα πριν και μετά στην Κρήτη. Κι εγώ θυμάμαι αυτόν τον χάρτη της Κρήτης στο τουριστικό πρακτορείο, αν δεν κάνω λάθος, με το που βγαίνεις από το τελωνείο στο Αϊβαλί.

(ο Soloúp είναι στην Τζούντα, στα παλιά ελληνικά σπίτια, με έναν τούρκο επισκέπτη που ξέρει κρητικά γιατί η γιαγιά του ήταν από την Κρήτη πριν πάει με την Ανταλλαγή στο Τσεσμέ)

Mehmet: Ακριβώς ετουτανά τα σπίθια θανά ‘πρεπε να μας μονιταρίζουνε (ενώνουνε).

Soloúp: Ποια; Τα σπίτια κάποιων ελλήνων νοικοκυραίων που άφησαν τα κόκαλα τους στις γύρω ρεματιές και τώρα μέσα σε αυτά ζούνε τούρκοι;

Mehmet: Ναισκέ, αλλά δε ζήσανε μέσα τούρκοι που εσκλαβώσανε, αλλά τούρκοι πρόσφυγκες «μπομπαντελήδες» (απ’την Ανταλλαγή). «Γκιαουρόσποροι», όπως εβρίζανε και την εδική μου νενέ οι Γερλήδες στον Τσεσμέ. Ετουτανά τα σπίθια βαστούνε δύο ζωές. Μια ρωμαιική και μια τουρκική. Εζήσανε μέσα ντως άνθρωποι με άλλη λαλιά και πίστη. Αλλιώς ονειρευόντανε τη ζωή ντως οι ρωμιοί που τα χτίσανε, αλλιώς οι τούρκοι που τα καμπιτήρανε. Αν είχανε λαλιά τα σπίθια, δε θά ‘χανε να πούνε τόσα για ρωμιούς και τούρκους, όσο για των ανθρώπω τα βάσανα. Ο πόνος είναι ίδιος όποια γλώσσα και να μιλείς. Αν είχανε οι τοίχοι λαλιά, θά ‘χανε πολλά να πούνε για τη βαρβαράδα των ανθρώπω. Για τον κατατρεγμό. Όμως ο καθείς μας στην εδική του μπάντα, μαθαίνει πως τα βάσανα είναι μόνο εδικά του. Η βαρβαράδα πάντα των «αλλωνών». Ετόσας ο πόνος, λέει η Αϊσέ, πως θαν’ εμπορείε να μας μονιταρίσει. Το σπίτι πού ‘φηκε ο παππούς σου στον Τσεσμέ και που το δώκανε στη νενέ μου την κρητικιά.

Soloúp: Να πεις στην Αϊσέ, με τόσο πόνο στις φαμελιές μας, στο τέλος θα βρεθούμε και συγγενείς.

Mehmet: Για να το σκεφτείς… είμαστε και οι δύο εγγόνια της Λοζάνης!
Και οι δύο: Χα, χα, χα!

Ο καθείς αγαπά την πατρίδα του και τον τόπο των παππούδω του. Σε μας μόνο στσοι μπάσταρδους τση Λοζάνης, ετούτηνα η αγάπη είναι πιο μπερδεμένη.

Μεγάλο έργο. Ευχαριστώ.

View all my reviews