Relevantly Irrelevant
Οι εβδομάδες για τις οποίες δεν έχω γράψει τίποτα πέρασαν με αρκετές ώρες συγκέντρωσης σε αυτό το παιχνίδι… Ειρωνικό ότι το πρώτο μου ποστ εδώ και σχεδόν δύο μήνες είναι για αυτό!
Διαβάστε για ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια που έχω παίξει… And come join me! Περιμένω κόσμο για να ανοίξουμε private match! 7 remaining! :]
Είμαι στο καράβι της επιστροφής απο την Αίγινα. Χρόνια είχα να περάσω Πάσχα με τον Dad και την Βάσω στην Αίγινα. Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο χάπενινγκ μπορεί να είναι. Όλοι οι γνωστοί και γείτονες να φέρνουν τα δικά τους φαγητά και τα δικά τους ταψιά, όλοι να τρώνε στην αυλή. Μου άρεσε, αν εξαιρέσεις ότι όλη χτεσινή μέρα, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, την ξόδεψα να εξηγώ σε ανθρώπους το τι σημαίνει «Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία», αν έχει λεφτά στο μέλλον, πόσο ωραία είναι η Μυτιλήνη κτλ.
Αλήθεια, όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε τι σπουδάζεις, το κάνουν επειδή νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο να σε ρωτήσουν ή επειδή πολύ απλά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να πουν; Στις στιγμές αμηχανίας, όταν δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται, είναι κοινό να χρησιμοποιούνται οι «γνωστές», πεπατημένες τακτικές γνωριμίας. “What do you do for a living?”, «Τι σπουδάζεις;», «Από πού είσαι;»… Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς έγιναν αποδεκτές αυτού του είδους οι κοινοτυπίες όταν γνωρίζεις κάποιον, και όχι μόνο αυτό, πώς έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι όταν γνωρίζεις κάποιον είναι το πιο ενδιαφέρον να μάθεις την ακαδημαϊκή/επαγγελματική καριέρα. Δεν θα ήταν πολύ ομορφότερο αν ήμασταν λίγο πιο δημιουργικοί στις εισαγωγικές μας συζητήσεις; «Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;», «Σας αρέσει η ζωή σας, αν όχι, γιατί;», «Αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα τελευταία;» Ειδικά τα δύο τελευταία θα ήταν μάλλον πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνίες όπου στην ερώτηση «τι κάνεις;» η αυτόματη, συχνά ασυνείδητη απάντηση είναι «καλά»… Ο φόβος της παραδοχής της αδυναμίας σε αγνώστους, ή μήπως ένδειξη πως δεν έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε για τους άλλους παρα μόνο για την εικόνα μας προς τους άλλους;
Ευτυχώς, η χτεσινή ημέρα δεν περιειχέ μόνο σχεδόν ανούσιους διαλόγους με άτομα τα οποία μετα βίας γνωρίζω. Πήγαμε με τους μοναδικούς άλλους νέους της παρέας στο ΕΚΠΑΖ, δηλαδή του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών (το τελευταίο Π φαντάζομαι παραλείπεται για λόγους ευηχείας). Ακόμα και αν παλιότερα είχαμε αρκετές σχέσεις με τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν – συγκεκριμένα με τον Φίλιππο Δραγούμη και την Μαρία Γανωτή, τους οποίους γνώριζα μέσω της Βάσως – και θυμάμαι ακόμα και το πρώτο κέντρο που είχαν σε ένα σπίτι έξω απο την Αίγινα και αργότερα στις Φυλακές (ήμουν-δεν ήμουν τότε 5 χρονών), η χτεσινή εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Υπήρξαμε μάρτυρες του απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του Οβελίξ και του Κεφάλα — ενός αγριογούρουνου και ενός πόνι, και τα δύο αρσενικά – Τα δύο ζώα φιλιόντουσαν μέσα απο τα κάγκελα. Το πόνι φαινόταν πολύ… ενθουσιασμένο με την κατάσταση! 😉 Αργότερα, είδαμε έναν αετό ο οποίος ήταν με το κέντρο ήδη σχεδόν 25 χρόνια… Ο αετός αυτός ήταν τυφλός από το ένα μάτι και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Ήταν γεράκος, είχαν αρχίσει να του βγαίνουν λευκά φτερά στην ράχη. Όταν ο υπεύθυνος (γαμάτος τύπος btw, τον θυμάμαι από παλιά με ένα cockatoo στον ώμο) μπήκε μέσα στον χώρο του για να του δώσει έναν μεζέ, ο αετός έκανε φωνούλες σαν κοτοπουλάκι. Τόσο χαρούμενος ήταν που είχε επιστρέψει ο άφτερος γίγαντας παλιόφιλός του… Στην λίμνη με τους πελεκάνους, αυτός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένας ο οποίος δεν θα ξαναστόλιζε ποτέ τους υγρότοπους με το μεγαλόπρεπο πέταγμα του, γιατί πολύ απλά του είχαν ακρωτηριάσει το αριστερό φτερό. Είχε πυροβοληθεί, και το φτερό του είχε αρχίσει να σαπίζει, δεν υπήρχε σωτηρία… Ο πελεκάνος αυτός, παρά την αναπηρία, ήταν ο αρχηγός στην λίμνη. Τσαμπουκάς με τα όλα του! Φαινόταν ότι δεν τον πείραζε η αναπηρία του πια. Ή τουλάχιστον, είχε μάθει να ζει και με αυτή.
Γενικά, η δουλειά των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ είναι συγκλονιστική. Χωρίς ουσιαστικούς πόρους, βασιζόμενοι στην εθελοντική εργασία, κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο. Για όλα, λένε, φταίει το λαθραίο κυνήγι. Χωρίς αυτό θα είχαν μέχρι και 70% λιγότερα περιστατικά. Τι μπορείς να πεις για μερικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την καραμπίνα τους σαν προέκταση της «κυριαρχίας τους πάνω στην φύση», του «ανδρισμού» τους…
Επίσης αυτές τις μέρες μου στην Αίγινα ασχολήθηκα και με αυτά τα νέα ιντερνετικά:
Η αγάπη μου για τα παιχνίδια στρατηγικής γνωστή… Αυτό είναι ένα web-based RTS το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Σκοπός είναι η κατάκτηση των μισών τουλάχιστον πλανητικών συστημάτων του χάρτη. Εφόσον το παιχνίδι δεν το παίζω μόνος αλλά online, η διπλωματία, οι συμμαχίες και οι πόλεμοι παίζουν πολύ. Γενικά, είναι πολύ απλό παιχνίδι με εύκολα κατανοητούς κανονές και θα έλεγα πως μοιάζει με ένα μίγμα του Risk, του Diplomacy (του οποίου επίσης βρήκα ένα web-based site για να παίξω και περιμένω να βρω χρόνο για την πρώτη μου παρτίδα) και φυσικά του Galactic Civilizations. Το ιδιαίτερο είναι πως κάθε κίνηση παίρνει πολλές ώρες για να πραγματοποιηθεί, εξομοιώνοντας εν μέρει την μακροσκοπικότητα του όλου εγχειρήματος. Η κίνηση ενός αστροστόλου από το ένα σύστημα στο άλλο, π.χ, μετριέται με δεκάδες ώρες, και το revenue της παραγωγής από κάθε αστέρι έρχεται κάθε 24 ώρες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία!
Σας αρέσουν τα βιβλία; Κι εμένα! Θεωρείτε πως δεν χρειάζεται να σας ανήκει ένα βιβλίο για να το ευχαριστηθείτε; Κι εγώ! Θέλετε να μοιράζεστε τα βιβλία σας και να παρακαλουθείτε το πού φτάνουν τελικά; …
ΟΚ, ούτε εγώ ήμουν σίγουρος για την ιδέα, όσο ενδιαφέρουσα και στο παγκόσμιο πνεύμα του web που γουστάρω και αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο του ότι εμείς οι έλληνες γενικότερα δεν κινούμαστε και τόσο πολύ μακριά από την πεπατημένη. Παρ’όλα αυτά, ανακάλυψα πως το Book Crossing έχει δυνατή παρουσία στην Ελλάδα, μάλιστα προετοιμάζεται και το 5ο Συνέδριο Βοοκ Crossing στην Θεσσαλονίκη. Η Νέα Σμύρνη είναι το πιο δυνατό κέντρο Book Crossing στην Αθήνα και το Ethnique ένα από τα Official Crossing Zones! Πού να το φανταζόμουν… Βλέπω πως στην Μυτιλήνη δεν υπάρχει κίνηση ή Crossing Zones, οπότε καλώ όποιον θέλει να φτιάξουμε ένα Crossing Zone και να απελευθερώσουμε την ιδέα και στην Μυτιλήνη. Σίγουρα θα βρούμε υποστηρικτές. Ήδη ο Mordread και η Νένη ψήνονται! ^^D
My shelf: http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/Cubilone
Στο πνεύμα του Book Crossing, υπάρχει και το Post Crossing! Φτιάχνεις ένα προφίλ, δίνεις την διεύθυνση σου, και ζητάς να σου δωθεί μια τυχαία διεύθυνση από την βάση δεδομένων του site. Σε αυτή την διεύθυνση καλείσαι να στείλεις μια carte postale! Και όσες carte-postale στείλεις, τόσες φορές θα εμφανιστεί η δική σου διεύθυνση στην τυχαία αναζήτηση κάποιου άλλου… Ήδη περιμένω να στείλω δύο κάρτες που αγόρασα από το ΕΚΠΑΖ σε έναν 54-χρονο Φινλανδό και σε έναν Κινέζο αγνώστου ταυτότητας… Η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ!
—
Σχετικά με το ΕΚΠΑΖ, ρίξτε και μια ματιά στο http://pcsi.tripod.com/roz Είναι το πρώτο site που έφτιαξα, σχεδόν 8 χρόνια πριν. Είναι η αγγλική μετάφραση του «Ροζ ο Πελεκάνος και άλλες ιστορίες» του Φίλιππου Δραγούμη με ιστορίες από το ΕΚΠΑΖ. Μερικές, όπως η ιστορία του ίδιου του Ροζ, καταπληκτικές. Δείτε το!
Ναι… Το έπαιξα στου Κίρα, και το κατέβασα την ημέρα που έφευγα από την Μυτιλήνη… Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, το παιχνίδι λέει πολύ.
Πάνε μερικές μέρες από τότε που το έγραψα αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ! Το πρώτο μου 9.0 για το site!
Μετά απο αρκετό καιρό, επιτέλους άλλο ένα review για το Game 2.0! Αυτή την φορά, το δαιμονικό Dante’s Inferno έπεσε στα χέρια μου.
Διαβάστε πώς πέρασα βλέποντας πέη και στήθη δαιμόνων.
800 MS points? I had this game set in my scopes for months now thinking it would cost 1200 points, fully planning to get it on Day 1 anyway. Now I am going to give my money to Mircrosoft even more readily, if that is even possible. I am very, very hyped up about this. It is too bad that I will probably have no-one to play it with online cause all of my friends hate Rare like that… unless…
Kira, I’m counting on you…
Horribly true, especially during exam periods… And it’s not just for Civ IV. I get it with Europa Universalis III as well: one more year… which turns into “one more decade”.
I think they should make a “History Game Anonymous”… Maybe this way I can finally find some other people who enjoy the same games as I do in real life! But NO! This is obviously not the right mindset…
Enter for one of the funniest and hardest 100m sprint games ever…
My current record is 6.8m…
http://www.foddy.net/Athletics.html
Don’t blame me if you die laughing. You’ve been warned!
EDIT: (10/02) 15m! 🙂
So here I am, sitting in my room at my place in Nea Smyrni, stealing someone’s WiFi (together with 6 other people… Logging in to routers with default WEP settings and changing the keys is soo tempting… but I am not that evil), blogging when I should be working on my projects. I’ve been here for a few days already and I’m not feeling like it is Christmas at all. I look at all the constructed, fake festivities around me and I am feeling nothing but disgust for this joke of a festival centered around “love”. Just sneaking a peak at all the advertisements targeted at children, the true targets of this consumeristic parody, is borderline depressing. It’s no wonder we all have a sort of nostalgic aftertaste of Christmas which really stems from our childhood, when it all seemed so magical, so true, so happy… Is it the presents, the holidays, the sweets, the music? Maybe it is the sheer fakeness of it all, the same thing that draws children to Disneyland, that manages to enchant them so. What can indeed be said about the “holiday season”, a cultural curiosity which is one of the best examples of globalization today? I feel that if I let myself loose I’m going to fill pages upon pages of ranting about something that everybody knows is true yet decides to turn a blind eye to, preferring to drown their sorrows in ethical and guiltless super-consuming.
The fact, then, that I’m not feeling as if it’s Christmas is probably a good sign.
Maybe it is because so much has happened in my life in so little time. Maybe it’s because I have been consciously looking away from the very strong build-up that typically leads to an all-encompassing “Christmas spirit”. Maybe it is because I’ve grown mature enough to be able to appreciate being close to my loved ones and having some free time without associating the holidays with consumption, fake feelings of love for the world and this hideous “spirit”. It may be all, it may be none, it may be just one of these things, but whatever the reason, I am happy that I can see past the worryingly ultra-happy social appearances…
OK, Christmas flaming over. :] I started writing this post wanting to share what I’ve been doing the past few days and how I’m going to spend my holidays. Interesting much? It’s the fatal compulsion of blogging…
One of the slighter reasons I’m not feeling too Christmas-y and/or relaxed is that I have a serious amount of work to get done for university. Four projects. It was going to be five originally but I decided to drop the project for Virtual Worlds and Digital Animation — my well of inspiration was looking a bit too dry for me to realise my relatively ambitious plans.
1. PHP. My project for WWW Technologies is to build a complete computer hardware online shop. That is much harder to do than it sounds, at least for someone who has little to no knowledge of dynamic website developing. This project is supposedly for two people but Garret doesn’t look like he might be a lot of help; he still needs to get his HTML sorted out. Anyway, it’s online tutorial and lab note time!
2. Cultural Representation. I chose to represent my top 5 favourite cities in the world for this one. I will have to make the workflow chart for an interactive application. I won’t fully develop it, but just designing a workable and attractive User Interface, as well as making it have the distinct Cubi style will take some full hours.
3 & 4. These are secret projects… ^^D
I promise impressive things… It’s not that I’m too bored to write about them or anything like that, no! It’s because I want to surprise everyone!
It’s been a a few weeks now that I deactivated my Facebook account. After a point, it felt downright hypocritic posting bad stuff about it but having a perfectly healthy account. Nevermind the less than impressive number of pictures I had on it.
Tell you what, I haven’t missed it a bit. A lot of people seem to find it strange that I’ve done so and have tried to persuade me to re-activate it. They say: “We miss you!”, just like Facebook said they would (and I thought it was being ridiculous…) To them, all I have to say is this. Sorry, but I will indulge in pathetic spying and “maintaining expired relationships” no longer!
Some other people, mostly from the Theatre and Photography groups, have told me that I should re-activate my FB so that I can upload photographs for all to see. I have a different reply for them: Flickr! Maybe you’ve noticed, maybe you haven’t, but I’m uploading more and more of my photographs there. It’s a very good image site, well-made, professional, respectful to the applying web laws as far as content protection goes. That is where you can head for my full lowdown of pictures! Look at that: it’s even got integrated support for WordPress (the sidebar pics are from my Flickr photostream, also have a look at my previous post). What else can one possibly ask for?!
To sum up:
Facebook sucks,
Flickr rules,
if you want to see my pics,
you surely oughta choose!
Casually browsing the web, a few days ago I stumbled upon MSDN Academic Alliance through my.aegean. What’s this, you say? It is a Microsoft service that allows students to download some of their software for free, all in the name of academia. Amazing eh? I was excited to discover that the University of the Aegean is eligible for this service. Why hasn’t anybody, ever, told us anything about it?
I really did download Windows 7 Professional, as well as a valid license key, for free, just by putting in my CT user name and pass. I burnt it on a DVD and now it’s waiting for me to tidy up my laptop HDDs before I format. This might take a while actually… heh.
My gaming activity in the past few weeks has centered around four games: Modern Warfare 2, Banjo-Tooie, Half-Life 2 and StarCraft. Let me tell you a few things about these games.
Modern Warfare 2 is a great game in multiplayer, haven’t touched SP yet, as “controversial” as it may be. Enough said, I believe.
Banjo-Tooie. Oh, Banjo-Tooie. I am very aware that about 2 years ago I placed it #20 in my 20 Favourite N64 games. I did not remember it very well back then, having only played it once before, when I was only 11. Not long ago I downloaded it from XBLA and decided to give it another spin, especially when I had so much fun downloading, replaying and 100%ing Banjo-Kazooie this time last year from the same service.
Tooie must be one of the deepest, most innovative platformers in the history of the genre, not to mention one of the most expanding sequels ever. The level architecture is brilliant, how each world connects with a few others is something that hasn’t been used in other games since, even though it was such a good idea. The game is truly massive — getting 100% might take me 20+ hours when Banjo-Kazooie took me around 6. It’s definitely because I remember Kazooie almost perfectly even from my early years while now with Tooie it’s like playing it for the first time… Yes, the game is massive. TOO massive and time-consuming at times, when the original was a lot tighter and pure. I just have to comment on some of the humour displayed in Tooie; there are a lot more sexual references than in the original, and that can only be a good thing.
It doesn’t feel like I’m replaying it so it all feels fresh. If remade it could easily stand next to contemporary platformers and surpass them in many ways. Still, even if I have redeemed it a bit, the original still stands proud of its proximity to platforming perfection even when it obviously offers less, is shorter, much easier and has a fraction of the content of its sequel. I guess that is what separates a very good game from a classic. And talking about classics…
StarCraft. Yes, Blizzard’s other franchise that is about to see its full revival in a few months (and then we’re going to talk about sequels, period. Any new IPs please? :P) Even though I’m a strategy game fan, I’ve never shown great interest for Blizzard games. I’ve tried to like the WarCraft universe but I find it bores me. I still cannot exactly say why I like StarCraft and even worse, explain the on-and-off relationship I’ve had with it for years. Now, this Christmas, I’ve decided to follow its story and see why it’s a game celebrated like few. So far I’m loving it! Haven’t had this much fun with a Single Player RTS campaign in years.
Want another game I’ve had an on-and-off relationship with for even longer? That’s none other than Half-Life 2 for you. I downloaded and tried it when it was released more than 5 years ago and was blown away by its atmosphere. For some weird reason I lost interest somewhere along the way. I tried to pick it up three times since, once after I bought the Orange Box, another time sometime last Autumn and another shortly thereafter… again and again, I kept losing interest a bit further along the road. My last save was two hours or so before the end of the game, in the City 17 streetfights. I had reached this point last time I’d felt like playing, that is last February. The morning before I left Mytilini and after a good dose of caffeine, I finally took the bold step, closing a 5-year circle: I finished Half-Life 2.
I had been thinking that the game would have a tedious ending. How wrong I was. Getting rid of the Striders, climbing up the Citadel and then… *spoilers* was just so EPIC! Not only wasn’t it tedious, it was awe-inspiring. The rest of the game was like this, what in the name of Valve made me think the end would disappoint? Silly Cubi… Now, if only I could get Episode I to run on this laptop. Oh, don’t we wish…
Discovered from: http://matadornights.com/a-death-metal-cover-of-super-mario-castle-theme/