I’ve been reading a lot lately about the paranormal. The term itself is almost taboo among scientists and people who have devoted themselves, whether knowingly or not, to the High Church of Materialism, an idea and its implications beautifully explored by Rupert Sheldrake in The Science Delusion. It’s been connected with very specific things and phenomena, such as extrasensory perception, telekinesis, auras etc, which have all been discredited and/or completely rejected by what you’d call mainstream rationality; bad science, Tricks of the Mind/hallucination or outright fraud have been strongly suggested as the cause of the above phenomena and more. Nevertheless, according to the book’s definition of the word:
Paranormal phenomena do seem to occur, it’s just that the tools our current level of understanding of the world provide us with are insufficient to explain the why. Fraud, bad science etc. as explanations would constitute those phenomena normal, not paranormal, which by the way is the dominant narrative at this point in time. Perhaps things are not as clear-cut when the “definite proof” of these phenomena being normal is placed under scrutiny.
George Karolyi, in this book, did what in my opinion every scientist – or at the very least more of them – should be doing: he didn’t accept or dismiss observations based on what he assumed was true; rather, he put observations first and attempting to build a theory on the results second.
Apparently (and I’m using this word in particular because according to Google this man doesn’t exist), when Karolyi wrote the book, he was a researcher in the University of South Australia with a background in electrical engineering. This explains the absolutely rigorous methodology he seems to have followed. I’m serious: he begins the book with a Physics 101 on electricity, waves, EM fields and quantum mechanics, all of them fields of physics which were either completely unknown, very poorly understood or deemed magical/supernatural as little as 150 years ago. It even has a section on probability and statistics for readers to get a basic grasp of what significant, as opposed to chance, results mean when conducting experiments.
The book then goes through human auras, psychokinesis, Kirlian photography, ESP and survival-related phenomena (among others), describing what experiments have been done on each inquiry – some by the author himself -, often going into extreme, virtually unfollowable by the layman, technical details on the methodology thereof. What genuinely surprised me? The author, to his credit, included negative results. For example, his experiments on aura perception did not lead to anything more than chance results, yet there they were for the reader to draw his or her own conclusions on.
The majority of the rest of the phenomena, though, did in fact produce significant, sometimes even highly significant, statistical results, even when some of them generally either don’t lend themselves well to controlled laboratory experimentation due to the apparently unconscious nature of their induction, as is the case with telepathy, or proof of their existence would not be easily quantifiable, such as in the case of survival-related phenomena e.g. apparitions or reincarnation. Imagine where we could be going if we let this research guide our curiosity, instead of the misguided skeptics the world over.
On an interesting side note, I thought it was funny how at the end of the book Karolyi started making conjectures to explain the paranormal, such as the existence of parallel universes or dimensions (see 10 Dimensions Theory) which would “carry” the non-physical, conjectures which he then used as a platform for closing the book by going on a moral tangent – how people ought to live in order to make the best of their lives. It came into stark contrast with the extraordinarily detached point of view which preceded it, given the material at hand, but I thought it was more interesting than inappropriate.
The main point of all this is that it’s very unfortunate that we have limited ourselves in such a way so as to not be able to even imagine, for the most part, what we could be doing with this frankly liberating information. Maybe in 150 years people like Rupert Sheldrake, Charles Fort (whose Book of the Damned I’m in the process of reading) and even George Karolyi and other researchers whose work I’m trying to hunt down will have found their place in future History of Science books (or their equivalents) as forerunners of the coming paradigm shift, the next renaissance. We can only hope.
This review is of a copy of the book recently donated to the English section of Sofia City Library.
3 months ago we set out to gather the best articles we’ve ever written and transform them into an audiobook.
We compiled a huge stash of inspiring, thought-provoking, ego-breaking, magical content and re-created them with the mesmerizing voice of Simon from SpokenMatter.com.
The result is a whopping 5-hours of audio content that transforms the way you absorb our articles.
You get our best 26 articlesfor less than two cups of coffee.
You can listen to them while commuting or use them to get your grandma interested in DMT
They’re also DRM free so you can share them with anyone.
This is our first attempt at supporting HE through original content. Rather than ads or affiliate links, this audiobook further empowers us to do what we love without sacrifice.
This is where I, qb, come in. I bought and download this several months ago and it was quite worth it. I uploaded it on my server for sharing with anyone who might be interested but wouldn’t know where his or her $5 would be going. This is valuable info and each one of the 26 articles-cum-sound files are wonderful partners for walking and/or running.
Remi Coulom (left) and his computer program, Crazy Stone, take on grandmaster Norimoto Yoda in the game of Go. Photo: Takashi Osato/WIRED
Wired article on the state of things in developing a Go-playing program that will beat the grandmasters, something that apparently might not only be farther off than we thought, but also more difficult.
I was surprised to hear from programmers that the eventual success of these programs will have little to do with increased processing power. It is still the case that a Go program’s performance depends almost entirely on the quality of its code. Processing power helps some, but it can only get you so far. Indeed, the UEC lets competitors use any kind of system, and although some opt for 2048-processor-core super-computers, Crazy Stone and Zen work their magic on commercially available 64-core hardware.
[…]
Many Go players see the game as the final bastion of human dominance over computers. This view, which tacitly accepts the existence of a battle of intellects between humans and machines, is deeply misguided. In fact, computers can’t “win” at anything, not until they can experience real joy in victory and sadness in defeat, a programming challenge that makes Go look like tic-tac-toe.
First, I’d like to mention that this particular edition of the book is pure, distilled class. I found it in Гринуич (Greenwich, written “green witch”), one of Sofia’s largest bookstores. Happily, there’s also“Guards! Guards!” from the same line of beautiful 2014 hardcover editions of the Discworld series on that rotating shelf waiting for me to get my hands on it… All I have to do is swallow shelling out another seemingly-cheap-but-it’s-what-I-should-be-paying-for-my-nourishment-with 20 лв so soon after I did it for Mort with this particular expression on my face.
Anyway, I wanted to include quotes from Mort in my review to yet again share just how witty, pertinent and, well, funny Pratchett’s writing has proved itself to be, but I decided to just put links to lists becase this would grow out of any sort of proportion and my reviews in general need more words like my back needs more hair. The lists of quotes: [1][2].
Many discheads count Mort as one of the best books in the whole series, and I remember my friend Garret pestering me to read this book in particular for years. My time did come, now that my disc is spinning – you may interpret that analogy at will, by the way. I would say that, compared to Small Gods, the Discworld entry I read before this one, Mort was funnier but lacked part of the punch; Small Gods made me think “hey, Pratchett’s onto something here”, but no such internal exclamations were had with Mort, and rather missed they were. However, I did have to think (relatively) long and hard to decide whether or not I should give Mort 5 stars all the same as a reward for it managing to crack me up so systematically. The end result of that painful procedure you can see before you; nevertheless, let it be known that Mort is funny and that you should read it, even if you’ve never read a Discworld novel before.
It’s been three months and three days (correction: one week by the time I got to actually finish writing this) since I first set my foot in Bulgaria for the first time. I tried writing something lengthy but it just didn’t come out right. My ability to write lengthy, journaly posts that might be of any interest to readers has become worse with time, especially during this year and the one past. Part of it may be that I started writing my morning pages last July, so the canvas for my thoughts put into words ceased to be The Dimension and became The Page.
I’m also suspecting that I have got more used to writing creatively on paper than doing so on a computer, exactly because the ritual of the morning pages allows me to write freely. Conversely, whenever I write a post, I feel restricted: by the context, the medium of the blog, by what I know I’ve said before, even by my readers’ expectations. I have also noticed a distinct difference in style between when I write longhand and when I type. I remember reading something about that in The Shallows and how Nietzsche also noticed he started writing differently, less eloquently perhaps, when he began using his typing ball. Maybe I should have my posts as scans. :O Anyway, I digress – which wouldn’t be a problem if this wasn’t a post!
So, let’s get to the point.
Sofia, Bulgaria
Things I thought back in January I would be doing now :
mainly reading books borrowed from the library;
practicing languages by playing games like Okami;
refining the Extended Tandem website for the Sofia City Library, my personal project idea for attracting readers;
meeting with my tandem partners for Spanish and German;
be able to have a basic conversation in Bulgarian;
cooking every day, or at least every two or three days;
continually improving my English conversation class workshop;
reading American magazines;
EVS dinner prepared by Hilal, Christina and Niina – Miro and Boyan’s place
What I’ve really been doing:
realising, not without a little embarassment, that us volunteers are being effectively paid more than actual library employees;
going out a lot – and I mean a lot, as in I-need-some-time-alone-guys! a lot – together with all the other volunteers we met in the on-arrival training a month ago;
due to above reason, not keeping in touch with Daphne as much as she deserves, but trying to keep it as real as possible all the same;
exchanging packages with Daphne filled with cookies, books and other goodies – positive aspect of doing your EVS close to home: the possibility of using the coach companies to send packages for dirt cheap;
saying yes to as many proposals as possible;
hosting multiple people pretty much every week, mainly volunteers who work in other cities in Bulgaria and come to visit (we’re hosting Christina, Niina and Hilal as I’m writing these lines – as I’m finishing up the post, my friend from Heterotopies Myrto took their place in Hostel Shar Planina 55);
abstaining from alcohol for fifteen days – my digestion system went completely crazy for that period of time, but I felt great (and rich!) – now I’m back to drinking as usual;
postponing/avoiding to find tandem partners;
failing to study Bulgarian almost at all and improving much slower than I would have liked, especially after our classes ended;
made a Prezi together with Zanda for an education day in the German embassy about the library’s activities (click on the link if you’re okay with Pharrell William’s Happy playing in the background);
going running less often, but also trying to integrate bodyweight lifting in my makeshift fitness program, which includes changes in diet – discovering what vegetarian foods are rich in protein is a fun procedure all of its own;
enjoying the amazing weather in Sofia – seriously, there was no winter this year;
saying dobre a lot;
eating ice cream from Confetti – to think I’d have to come to Sofia to try the best ice cream I can remember having;
reading much more than what I’m used to ^^J (you can see the number of book reviews I’ve written in the past few weeks), but no books from the library, apart from The Electric Kool-Aid Acid Test;
watching Breaking Bad with Daphne (yes, through Skype/Steam direct connection!) extremely slowly – watching Battlestar Galactica slightly, but not significantly, faster – preferably with Bulgarian subtitles;
sucking at watching series;
started the Easy Readers workshop, which is looking more and more like it will end up like another Engish Conversation Group – many more people want to practice their spoken English than their reading skills, apparently;
I’m not reading American magazines, but I am trying to find new and exciting ways to use my Kindle.
Paula’s Farewell ’80s Party – Rasa, Niina, Zanda, Florian, Maria and Freddie
What I’ll be doing soon:
weekly English classes/activities for refugee children and teens from Syria;
tandem(!!!) – actually I think I already found a Bulgarian guy who wants to learn Greek – perfect;
filling out my 100 Obekta passport – I’ll write something about that soon;
finding ways to make living together with three (usually more!) people sustainable in the long medium run;
making that library-centred Tandem website;
making some more qbdp episodes – it’s time;
spending lot of time outside – the good part of climate change, or just call it spring;
visiting more of the surrounding countries, including more places in Bulgaria – good thing we have lots of volunteers to host us all over;
that includes Greece, and I hope I’ll get at least some of the volunteers to join me!
This post is well overdue but at the same time I feel like I’m missing something crucial. Ah well, let’s post it anyway.
Spanish Reading Room in Sofia City Library, complete with siesta-ing Spaniard. Will this be what our remaining six months will look like? The answer depends more or less on our initiative; such is the nature of the EVS project…
I first got to know about Clutch fairly recently, and it was through Fanis; about this album, through Aris – Garret’s friend who now lives in Leiden. Good stuff. Thank you.
IT was the silence that made this voyage different from all of those before it.
Not the absence of sound, exactly.
The wind still whipped the sails and whistled in the rigging. The waves still sloshed against the fibreglass hull.
And there were plenty of other noises: muffled thuds and bumps and scrapes as the boat knocked against pieces of debris.
What was missing was the cries of the seabirds which, on all previous similar voyages, had surrounded the boat.
The birds were missing because the fish were missing.
[…]
North of the equator, up above New Guinea, the ocean-racers saw a big fishing boat working a reef in the distance.
“All day it was there, trawling back and forth. It was a big ship, like a mother-ship,” he said.
And all night it worked too, under bright floodlights. And in the morning Macfadyen was awoken by his crewman calling out, urgently, that the ship had launched a speedboat.
“Obviously I was worried. We were unarmed and pirates are a real worry in those waters. I thought, if these guys had weapons then we were in deep trouble.”
But they weren’t pirates, not in the conventional sense, at least. The speedboat came alongside and the Melanesian men aboard offered gifts of fruit and jars of jam and preserves.
“And they gave us five big sugar-bags full of fish,” he said.
“They were good, big fish, of all kinds. Some were fresh, but others had obviously been in the sun for a while.
“We told them there was no way we could possibly use all those fish. There were just two of us, with no real place to store or keep them. They just shrugged and told us to tip them overboard. That’s what they would have done with them anyway, they said.
“They told us that his was just a small fraction of one day’s by-catch. That they were only interested in tuna and to them, everything else was rubbish. It was all killed, all dumped. They just trawled that reef day and night and stripped it of every living thing.”
Macfadyen felt sick to his heart. That was one fishing boat among countless more working unseen beyond the horizon, many of them doing exactly the same thing.
No wonder the sea was dead. No wonder his baited lines caught nothing. There was nothing to catch.
Great article on how TED makes people hungry for innovations they’re not willing to follow through with making a reality, and how the ruling class, willingly or not, likes it this way. But TED is so cool…
Λοιπόν, η μέρα ήρθε, και ήταν ωραία και απλή: μια random ομιλία στην Ένωση Βούλγαρων Δημοσιογράφων ενός Ουρουγουανού συγγραφέα (και τα λίγα μου ισπανικά δεν με βοήθησαν να καταλάβω και πολλά)· ξεσκόνισμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα· συνάντηση με την Άννα από τις Πρέσπες· δύο συζητήσεις για εξάσκηση αγγλικών, οι καθιερωμένες που έχουμε τις Τετάρτες, η μία με τους υπάλληλους της βιβλιοθήκης, η άλλη στο American Corner με όσους, ανεξαρτήτως ηλικίας, και το τονίζουμε αυτό, θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους· ένα πεντανόστιμο τουρλού με μανιτάρια και κολασμένη κόκκινη Βουλγάρικη σάλτσα που μαγείρεψα με τη Δάφνη, η οποία είναι εδώ πέν τε μέρες τώρα και κωλοχαίρομαι· ένα μπανάνα κέικ που έψησε η Μαρία αφού ο φούρνος ελευθερώθηκε από το τουρλού, και ίσως το πιο αστείο της ημέρας, η αποτυχία μας -ευτυχώς!- να τηρήσουμε το ένα εικοσιτετράωρο νηστείας που είπαμε να κάνουμε γιατί την προηγούμενη μέρα τα σκάσαμε (το οποίο εδώ πέρα σημαίνει να τρως με 10€ σε εστιατόριο) και θέλαμε να κάνουμε οικονομία και να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, αλλά όταν πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και κατάλαβα ότι το να ανταπεξέλθω στην πρόκληση θα σήμαινε να μην φάω και να μην πιω τίποτα τη νύχτα των γενεθλίων μου, είπα «άσ’το, θα υπάρξουν κι άλλες μέρες να μη φας». Έτσι προέκυψε το τουρλού και το κέικ.
Δεν θα περίμενα όταν έγραφα τη λίστα ότι η μέρα θα με έβρισκε στη Σόφια, να κάνω το EVS μου, να τρώω κέικ μπανάνας με τρεις συγκατοίκους και τη Δάφνη.
Όπως συνήθως, η μετάβαση δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό. Δεν νιώθω διαφορετικός που τώρα είμαι λίίίίγο πιο κοντά στα 30 απ’ότι στα 20. Νιώθω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω περάσει, δει, γευτεί, ακούσει και νιώσει πολλά και, αν εξαιρέσεις το ίντερνετ και όλα τα άπιαστα σαγηνευτικά με τα οποία με μπουκώνει κάθε μέρα για να με κάνει να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν κάνεις πράγματα – κατα προτίμηση πράγματα τα οποία να μπορείς να μοιραστείς με τους φίλους σου στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης της επιλογής σου – αν εξαιρέσεις αυτό το ασύγκριτο αλλά τελικά εικονικό, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν και αυτό θα το καταλάβω στα σίγουρα μόνο αργότερα, όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω πια το άλλο μισό της τρίτης μου δεκαετίας σε αυτόν τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να μπω στο ψητό, γιατί θα μπορούσα (και σχεδόν το έκανα) να γράψω για το τι σημαίνει να θέλεις να κάνεις περισσότερα απ’όσα μπορείς να αφομοιώσεις και να ψάχνεις συνεχώς το καινούργιο χωρίς να κοιτάζεις πίσω και μέσα (είμαστε γνωστοί σε τέτοιους συλλογισμούς εδώ), ξέρω άλλωστε ότι είμαι κι εγώ θύμα της λίστας τελικά, επιστρέφω σ’αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Έγραψα αυτή τη λίστα τον Νοέμβριο του ’12. Ήταν τις μέρες που είχα μόλις αρχίσει αν μιλάω με τη Δάφνη, πριν τον Δεκέμβριο του ’12 που υποτίθεται όλα θα άλλαζαν, πριν κάνω την πρώτη μου ανταλλαγή νέων που με έβαλε στον δρόμο στον οποίο είμαι τώρα.
Για να μην κοιτάζω μόνο μπροστα λοιπόν αλλα για να κοιτάξω και λίγο πίσω, έτσι για αλλαγή, αυτό το γενέθλιο ποστ δεν θα μιλάει για το τι θέλω να κάνω, αλλά για το τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έγινε. Και ίσως έτσι τελικά έχουμε μια ιδέα για το μέλλον.
Για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, θα με βαθμολογήσω. Κι αυτή θα είναι μια προσωπική αξιολόγηση: τι τελικά κατάφερες από τους στόχους σου, Δημήτρη/qb; Για κάθε έναν από τους εκατό στόχους, αν πιστεύω ότι τον κατάφερα, θα μου δίνω έναν πόντο. Αν πιστεύω ότι τον κατάφερα στο περίπου (ξεκάθαρα υποκειμενικά!), μισό. Αν δεν τον κατάφερα, δεν θα μου δίνω τίποτα· αν πιστεύω ότι τον αντικατέστησα με κάτι καλύτερο, θα μου δίνω δύο πόντους. Ταυτόχρονα θα σχολιάζω. This is gonna be fun!
0-20 πόντοι: ΟΚ, θα μπορούσα και καλύτερα. Σωστά; Δεν ξέρω. Θα μπορούσα, αν… τι; *ζεν φιλοσόφιση για το ότι τα πράγματα είναι όπως είναι, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιου είδους αποτυχία ή απογοήτευση με το πώς τα πράγματα τελικά είναι*
20-35 πόντοι: Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
35-50 πόντοι: Καλύτερα απ’ότι περίμενα! Και δεν προσπαθούσα στ’αλήθεια! ‘Η μήπως προσπαθούσα και δεν το καταλάβα; Ή μήπως δεν προσπαθούσα αλλά το κατάλαβα; Εδώ με το δεύτερο «το» αναφέρομαι στο ευρύτερο «το», αυτό το «το» που λειτουργεί ως αντωνυμία σε αυτό που δεν έχει επωνυμία, αυτό το «το» που το γράφω με πλάγια αλλά δεν προφέρεται διαφορετικά απ’ότι ένα κοινό «το», αυτό το «το» το οποίο θα συμβόλιζες με αγγλικά εισαγωγικά χρησιμοποιώντας τον μέσο και τον δείκτη σου σαν τυραννόσαυρος ρεξ που θέλει να ειρωνευτεί χωρίς να μπάινει στον κόπο να αλλάξει τον τόνο της φωνής του, αυτό το «το» που το σκέφτεσαι με κεφαλαίο αλλά αν το έγραφες με κεφαλαίο θα ήταν απλά ποζέρικο!
50-100 πόντοι: Φίλε μου ξεσκίστηκα στο να επιτυγχάνω στόχους! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων; Πρέπει να προσέχω γιατί αν πετύχω περισσότερους η επιτυχία μου θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που σε γλωσσοτρώνε! Ας ξεκινήσω WoW ή LoL για να είμαστε σίγουροι!
1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Έχω καταλάβει ακόμα πιο έντονα ότι το έχω ανάγκη, λέω και ξαναλέω ότι τα χρειάζομαι αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχω αλλάξει πολύ τις συνήθειες μου. Δεν αξίζω ούτε τον μισό πόντο εδώ, αφού μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες να αλλάξω συνήθειες αλλά τις άφησα να με προσπεράσουν. +0
2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Bah. Είναι προέκταση του 1. αυτό. Δεν πιστεύω ότι έχω ακριβώς διάσπαση προσοχής πλέον, τουλάχιστον όχι ως ασθένεια, αλλά το μυαλό μου είναι όπως λίγα XP για level-up σε πολλά skills: λίγο από health, λίγο από dexterity, λίγο περισσότερο για constitution (λόγω των τρεχαλητών), λίίίγο λιγότερο για intelligence… Αν ήμουν χαρακτήρας σε RPG, θα με έκανα reroll. Αλλά τι θα άλλαζα; Να μια πολύ καλή ερώτηση για το μέλλον! Και το ξέρω ότι έρχεται σε αντίθεση με όσα έγραψα πριν ότι δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά έέέ! Είναι τελείως άλλο αν είχα reload! Αυτά παθαίνεις αν έχεις επιλογές… Πάλι καλά ίσως που δεν έχουμε reload στη ζωή, αν κρίνω απ’το πόσες φορές κάνω save και reload για να έχω τέλειο αποτέλεσμα σε όσα games μου δίνουν την επιλογή. +0
3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μου πάρει στην κυριολεξία μια ζωή για να το κατακτήσω… +0
4.Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοούσα εδώ. Έχω κάνει επιλογές, αλλά συχνά νιώθω ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είσαι αληθινός; Πότε είσαι αληθινός; Υπάρχει κάποια πλατωνική ιδέα αληθινού ανθρώπου, η αυτό βρίσκεται μόνο μέσα στον καθένα; Είμαι τώρα αληθινός, και αν ναι, πώς γίνεται να είμαι πιο αληθινός; Είναι σαν να λες… πιο ζωντανός! Αυτό βέβαια βγάζει νόημα, αλλά κανονικά ή είσαι ζωντανός ή δεν είσαι, δεν έχει λίγο και πολύ. Οι λέξεις μας δεν επαρκούν – ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης μας δεν προέρχεται από την καθημερινή μας εμπειρία.+0,5
5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Καλά τα πάμε αλλά συνεχίζω να μπορώ και καλύτερα. Νομίζω ότι στο παρελθόν έχω προκαλέσει τα όρια μου περισσότερο. +0,5
6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Βλέπε 1&2. +0
7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Όχι. Δεν έχω οραματιστεί τη ζωή μου. Όχι, I’m going with the flow. Ναι, ξέρω ότι είναι πανίσχυρο αν το κάνεις, αλλά κολλάω και φοβάμαι για το τι μπορώ να βρω και το πώς αυτό που νομίζω πως είμαι μπορεί να αποδομηθεί. Ποιος θα είμαι τότε; +0
8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Μεχ. Όταν το έγραψα αυτό ήμουν πραγματικά πεινασμένος και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο, κι έχω ανακαλύψει πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το με ποιον άνθρωπο θα μοιραστείς το κρεβάτι σου για το πώς θα δεις τη σεξουαλικότητα σου, Με λίγα λόγια it takes two to tango fuck, παρ’όλ’αυτά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιες καταπιέσεις που αποφεύγω να κοιτάξω. In time. +0,5
9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Αυτό πάει καλά. Έχω ξεπεράσει τελείως τις τσόντες και την πορνογραφική ματιά, πλησιάζω τώρα τους 4 μήνες απ’την τελευταία φορά – αλήθεια, δεν είναι τόσο δύσκολο – και σκοπεύω να φτάσω τον έναν χρόνο μακριά από το «χόμπι».Το δύσκολο πλέον είναι να βλέπεις τόσους άντρες, αλλά και γυναίκες, να βασίζουν την σεξουαλικότητα τους και τα ιδεατά τους σε κάτι τόσο ψεύτικο. Might as well fancy furries. Φαντάσου να φαντασιώνεσαι furries για να σου σηκωθεί όταν το κάνεις με μια κανονική γυναίκα. Ναι, για τέτοιο πρόβλημα μιλάμε εδώ. +1
10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Πφ. Τι να πω εδώ. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω. Είμαι πιο αυθόρμητος; Ναι. Λέω πολύ συχνά «πρέπει», «θέλω» όμως πολύ πιο σπάνια… +0,5
11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Χμμμ. Όχι. Δεν έχω παίξει πολλά games τον τελευταίο χρόνο, πόσο μάλλον Metroidvanias. +0
12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Εεε… Κάνω κανένα daily sketch σε αυτή τη φάση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, εννοώντας, καμιά συγκροτημένη προσπάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως έχω καταλάβει πλέον πως δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος έκφρασης, και δουλεύω αργά και σταδιακά ώστε να αφήσω τη δημιουργικότητα μου να με παρασέρνει ανεμπόδιστα. +0,5
13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Μετά το Artist’s Way αλλά και μετά από τόσα exchanges, νομίζω ότι έχω κάνει σαφή βήματα σε αυτό. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, σαφώς, αλλά είμαι σίγουρα στο σωστό δρόμο. +1
14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Δεν έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες άλλα σε διάφορες στιγμές, όπως στα authentic movement sessions στη Φινλανδία ή στην παράσταση του Ακροποδητί που παρακολούθησα, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο είναι κάτι που θα μου έκανε πολύ καλό. Θα μου δώσω μισό πόντο επειδή μπήκα στην ImProva και ανεβάσαμε το Amazing Thailand και τώρα έχω περάσει στη φάση στην οποία βλέπω το σώμα μου ως δυνατότητες. +0,5
15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Δεν θέλω να ξαναδώ τη Κωνσταντίνα πια, αλλά συνεχίζω να θέλω να κάνω γίογκα. Ούτε καν έχω δοκιμάσει από τότε. Και στην Αθήνα υπήρχαν τόσες ομάδες… Πφφ. +0
16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Δεν έχω ξανακάνει αναρρίχηση, όμως στρέφομαι προς το body weight lifting. +0
18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Καλή ερώτηση. +0
19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Δεν θα ήταν απλά γαμάτο;Πρέπει Θέλω θέλω θέλω! +0
20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Νννναι. Γι’αυτό θα χρειαζόμουν ποδήλατο, κατ’αρχάς. +0
Ίσως εδώ στη Βουλγαρία κάνω ωτοστόπ, φαίνεται πως εδώ είναι πανεύκολο. Και carpooling, μπορώ εγώ να είμαι ο οδηγός… +0
22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
Το έκανα στη Γαλλία. Αλλά ακόμα θέλω να το κάνω κάπου όπου απλά θα τα ξύνω και θα χύνομαι σαν μίγμα κρέπας πάνω σε λινόλεουμ· στην Γαλλία ήταν μάλλον υπερβολικά σκληρό και πάουερ για τις τρέχουσες ταχύτητες μου. +1
23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
Ναι. Για να δούμε αν θα το χρησιμοποιήσω τελικά. +1
24. C1 Γερμανικά.
Β2. +0,5
25. C1 Ισπανικά.
Βλέπε προηγούμενο. +0,5
26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Τίποτ’άλλο;+0
27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Θα συνεχίσει λοιπόν να πρωτοστατεί… +0
28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Έχω γράψει μερικά αλλά όχι όσα θα έπρ… ήθελα. Και στα περισσότερα δεν πήρα απάντηση… +0,5
29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
… +0
30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Στο Reduce Reuse Recycle έκανα παπιέ-μασέ! Μετράει; Όχι, ε; +0
31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Ναι γαμώτο, δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο… +0
32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
‘Εχω φυτέψει κρεμμύδια, σκόρδα από την Γαλλία, μαρούλια από ντόπιους σπόρους, έχω κάνει κομπόστ… Ε, σόρυ, αλλά θα μου τον δώσω τον μισό πόντο! +0,5
33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Ορίστε τι περίμενα… +0
34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Έκανα αρκετό εθελοντισμό αλλά όχι χειρονακτικό. +0
35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Γράφω ενώ κάνω το EVS μου οπότε θαρρώ αυτό πέτυχε. Και μέχρι τώρα δεν έχει και πολλά παιδιά! +1
36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Μαγειρεύω αρκετά συχνά πλέον, ειδικά εδώ και ειδικά όταν θέλω να προσφέρω. +1
37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Τη δοκίμασα για λίγες μέρες και τη σταμάτησα. Καλή ήταν, αλλά θέλεις πολλή πρασινάδα φίλε μου. Για να μην αναφέρω πόσο πολτό αναγκάζεσαι να πετάξεις. +0,5
38.Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Το ‘χουμε, αν κι εδώ το κάνω αναγκαστικά… +0,5
39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Πολύ λίγη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, παρα το αμείωτο ενδιαφέρον.+0
40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Δεν βιαζόμαστε! +0
41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Καλά θα’ταν. Θα έπρεπε όμως να δώσω και πολλά βιβλία. +0
42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Όλα τα second hand; Έχει κι εδώ στη Σόφια πράμα, και μάλιστα πολύ. +0,5
43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Points for ambition? No. +0
44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Όταν κάνω μερικές δηλαδή. +0
45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Δυστυχώς δύσκολο να βρεις εκτυπωτές! Ψάχνω ακόμα. +0
46. Να πάω στην Ισπανία.
Soon… +0
47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Thinking big isn’t bad per se, but it’s not earning you points right now. +0
48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Ναι, ήταν πολύ ωραίο μουσείο… +0
49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Εεεεεεμ… Ποιο ήταν το τελευταίο μεγάλο βιβλίο που διάβασα; +0
50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
One click at a time… +0,5
51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Thank you Daphne! Δεν είναι μεγάλη σαν του Όσλο αλλά μου αρέσει πολύ. Έχει και φως και όταν το ανάβεις ο γεωφυσικός χάρτης γίνεται πολιτικός! +1
52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Δεν θέλω πια. +0
53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Δηλαδή; +0
54. Να κάνω free hugs.
Κάτσε πρώτα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που ήδη ξέρω! +0
55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τι; BTW, το CouchSurfing χάλασε, πρέπει να φτιάξω το προφίλ μου στο BeWelcome. Ααααργκχ να το πάλι το πρέπει! +0
56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Καλά το πάμε. +1
57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
}χ{ +0
58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Πού όμως να βρω τέτοιες πηγές; +0
64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Δεν θα έλεγα ότι το έχω κάνει φανατικά. +0
65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Μια μέρα! +0
66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Κάτι σαν το Βόρειο Σέλας ένα πράμα… +0
67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά νομίζω έχω προοδεύσει σε αυτό, και όχι με συνειδητή προσπάθεια δυστυχώς. +0,5
68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Το δοκίμασα και ήταν καλό! Ακόμα δεν βρήκα κάτι να το κάνω, βέβαια… +1
69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Νομίζω κάτι γίνεται. Βοήθησε το Understanding Exposure του Bryan Peterson (το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει), και τρία exchanges σχετικά με τη φωτογραφία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα και καλύτερα… +0,5
70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Όχι, τα μαλλιά μου είναι ακόμα αρκετά νορμάλ. +0
71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
Done! +1
72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τελικά ήταν, και τα κατάφερα. +1
73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Κι όμως… +0
74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Συμφωνώ. +0
75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Συνεχίζω να μην ανάβω όσα θα ήθελα. +0
76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Ω ναι. Processing! Κάθε μερικούς μήνες το θυμάμαι και μετά το ξεχνάω αυτό… +0
77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Για τώρα είμαι τελείως ανεξάρτητος. Για τώρα. +1
81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Το δουλεύουμε. Οι επισκέψεις στο Playce και τα youth exchanges βοήθησαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα! +1
82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Αυτή εδώ η λίστα μετράει ως χαζομάρα; Αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, όχι. +0,5
83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Μην προσπαθόντας να κρύβω το ποιος είμαι στ’αλήθεια και όντας ανοιχτός και ειλικρινής. Τότε έχω δει τα καλύτερα αποτελέσματα. +0,5
84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
Έφτιαξα (προσωρινά, είναι αλήθεια) το PC της Zanda με Linux που έτρεχαν κατευθείαν από το USB και τη RAM, κι αυτό με γέμισε όρεξη. Όταν υπάρχει καλύτερο support για παιχνίδια και όταν έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου, θα κάνω την αλλαγή. +0,5
85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Κάθε φορά με απογοητεύει το BookCrossing… +0
86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Τα έχω μισο-τακτοποιήσει. Μετράει; Χμ. +0,5
87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Όχι ακόμα. +0
88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… +0
89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Μπρ… +0
90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Εδώ στη Σόφια ξυπνάω μεταξύ 8 και 9 κάθε μέρα. It’s… happening? +1
91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Ουουου καλά… Λες και δεν έχω ήδη αρκετή μουσική που δεν έχω ακούσει ποτέ! +0
92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Αν πω ότι το έχω προσπαθήσει, θα πω ψέμματα. +0
93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
And the quest for the Holy Fire continues… +0
94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Όποτε μπορώ το κάνω. Free stuff is good. +0,5
95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Γιέα! +1
96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Αντιθέτως, βλέπω έντρομος ότι τα αγγλικά μου χειροτερεύουν μήνα με το μήνα, γιατί πολύ απλά πρέπει να τα εξαπλουστεύω συνέχεια αφού μιλάω αποκλειστικά με non-native speakers. +0
97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Γιατί το ξεχνάω τόσο συχνά αυτό; Γενικά νιώθω ότι έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου ως αστείο, χαλαρό και παράλογο, αλλά μερικές φορές ξυπνάνε άλλες φωνές μέσα μου… +0,5
98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Πήρα και τα εξαρτήματα του σκι μου αλλά δεν χιόνισε σχεδόν καθόλου στη Βουλγαρία φέτος… +0
99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Και πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Όλοι μου λένε ότι γράφω πολυ καλά, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως κάτι που θα άρεσε σε άλλους να το διαβάζουν. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το ίδιο μου το στιλ γραφής γιατί αλλάζει συνέχεια! Για το αντικειμενικό του πράγματος: +0,5
100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Επέζησα. Και κάνω ό,τι μπορώ για το υπόλοιπο. +1
Τελική βαθμολογία: 33,0 στα 100.
Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
Αν διαβάσατε μέχρι εδώ χωρίς να πηδήξετε στο τέλος κατευθείαν για να δείτε το σκορ… teach me, master.
Σύντομα η επόμενη λίστα. Αλλά πρώτα, οι κύκλοι. Γιατί η επόμενη λίστα θα είναι με βάση τους κύκλους. Άντε να δω πότε θα αξιωθώ να γράψω τελικά γι’αυτούς…
An Excursion Into the Paranormal by George Karolyi
+1
