Links to stuff I like – Page 29 – Cubilone's Dimension

Push on, pack in and move out

July 10th

I’m sitting on the floor aboard European Express, one of the worst ships of the line that connect Athens with Mytilini. Very few seats, the lounge has some weird round tables that are useless and it’s almost entirely made of huge spaces with lights too bright. Never mind. I’m travelling to Mytilini with a mission.

Get the hell out of there as quickly as possible.

The past few months I’ve been preparing, mentally and practically, for the next big thing in my life. That is my Erasmus. I’d been dreaming of doing it for many years now but this year was my last and best chance since I’m also moving out of the place I’ve called home for the past five years.

So I did pursue it. I sent out requests, I got denied, I meddled with bureaucracy and had my share of incredible stories anyone going through this brutal procedure no doubt have as well. My big thanks to the Aegean University International Office who helped a lot along the way while also tolerating my sluggish ways with filling in applications, agreements, doing this sort of paperwork thing.

In just 14 days now, in the early hours of July 26^th, I’m flying to Denmark and I’m going to be living there for the next six months. More specifically I’ll be studying at the department of Information and Media Studies in Aarhus, the second largest city in Denmark. The first few weeks of August I’ll be doing a language and culture course and September will see the beginning of my three courses! I’m so very excited about all the things I’m going to experience and learn there, the different cultures I’ll witness and sink my teeth into, the trips I’m going to make, the sights I will behold, the parts of me I will create and explore all at the same time.

But here I sit, comfortably numb from it all. When changes come creeping closer I never find myself ready to deal with them and flow along as I typically do. In fact, the closer they come, the less active I become. I find myself getting lazier and lazier (and I’m not THAT lazy under normal circumstances) instead of taking advantage of my countdown. I hate it when I do that but it’s very strong with me, for some reason. It’s something I’ve come to call προθανάτιος μηδενισμός in Greek, something you’d call pre-mortem nihilism in English if you’d want to sound especially obnoxious (it sounds obnoxious in Greek too but sometimes the minimum common denominator is not fit for the very truest of verbal expressivenesss). There, I did it again.

That is part of the reason I haven’t written anything about all this until now, the reason I’ve been writing less on here in general. Another reason is that I was afraid of writing this in particular because it is, inevitably, a sort of farewell post. If I’m not good –nay, if I get really nervous, anxious about– at something, it is farewells. Is anyone…?

It’s a farewell post to the five years that changed me from deep inside. The place that was chiefly the background for this change and my coming of age. It has been the equivalent of discovering the New World for myselves. It is a chunk of spacetime, the kind that burns itself into our memories really close to our scent centres, wherne I can say I had the most fun and significant experiences till now. Of course, I met lots of good people during this period some of whom became my friends, others something more, yet others something less. With certain people (I wouldn’t be able to point them all out yet) “Mytilini was the first chapter”. For most, as it happens, it’s also going to be the last chapter. I’m not sure how I feel about that — at least for now.

Now my mission, as stated above, is to push on, pack in and move out of Mytilini in the minimum number of days in order to buy some time to see friends, family and everyone that, if I won’t be seeing for over six months, I’ll miss (in case they don’t visit me in Denmark, of course ~^,) Truth is, I’m not really feeling it. Maybe that’s the reason I’m comfortably numb. It’s the difference between having played a new game for ten minutes and having only read the manual: knowing something and knowing about something…

Who knows? Maybe the empty boxes and the sight of things lying around as they do when a change of residence commands it will kick my ass into (emotional) action. It’s just as possible I’ll only realise the gravity of the impending change when I’m already in Athens, Denmark or somewhere else…

Great, obscure Danish ’70s prog. This, along with The Wall and Calling All Dawns, is the soundtrack of my last days here… Thanks Villy for sending me this.

4 days later

After four days of more lazying around and finally “accepting” what lay ahead I did what had to be done. The empty card boxes I gathered from around town I filled with my stuff. Most of it anyway; I’m leaving a lot of things behind, such as cutlery and kitchenware, ~~dead cockroaches~~ and all of my furniture. If I had the time I would have tried to sell it but it seems its destiny is to stay here waiting for the next resident of 1, Lavyrinthou St.

The moving company came this morning and picked everything up to take it to Athens.

After I’m done writing this, I’m packing my remaining stuff, shutting the windows, locking the door and leaving. I never locked the door.

Life after Mytilini:

So it begins…

Roger Waters: The Wall Live in Athens 9/7/2011

roger waters the wall athens — Roger Waters and the surrogate band...

Πριν λίγες μέρες πήγα στον Roger Waters ο οποίος τίμησε την Αθήνα για άλλη μια φορά με την παρουσία του μετά το 2006 και το Dark Side of the Moon Tour στην Μαλακάσσα (ναι κι εκεί είχα πάει, εξαιρετική συναυλία τότε, ένα Pink Floyd: The Best Of ήταν, λίγο σαν το Echοes ζωντανά! τ^^ Μετά το Live 8 του 2005 φαίνεται ο Waters αποφάσισε, μετά από 20 χρόνια, να διεκδικήσει την θέση του αντιπρόσωπου των Floyd στο σήμερα, εφ’όσον ο Gilmour δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την δουλειά).

Ας επιστρέψουμε όμως στο παρόν, ή για την ακρίβεια, στο πριν τρεις μέρες. Από την στιγμή που έμαθα ότι θα ερχόταν ο Waters στην Αθήνα για το The Wall είχα μεν ενδιαφερθεί αλλά δεν είχα δείξει τον τεράστιο ενθουσιασμό. Είδικα τους τελευταίους μήνες που έχω ρίξει τα έξοδα μου όσο γίνεται, το εισητήριο των €55 για άνω διάζωμα μου είχε κακοφανεί αρκετά. Κι έτσι, το είχα πάρει ψιλο-απόφαση ότι δεν θα την δω την συναυλία και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με ένοιαζε.

Κι έβλεπα αρκετούς φίλους και γνωστούς να μου λένε «θα πάω Waters!» και να είναι ενθουσιασμένοι. Και να συνεχίζω να λέω «πολύ ακριβό εισιτήριο…» Αφού έμαθα ότι θα κινηματογραφηθεί η συναυλία, απλά είπα «ντάξει, θα το δω στο DVD». Έλεος;

Μέχρι που, τις μέρες που ήμουν Αθήνα, άντε 4-5 μέρες πριν την πρώτη συναυλία, μου έσκασε.

Θα ερχόταν ο Roger Waters στην Αθήνα, θα παρουσίαζε το The Wall με όλη την οπτικοακουστική του παραγωγή, θα έφερνε στο κατόφλι μας την συναυλία που περιμέναμε να δούμε 30 χρόνια (ΟΚ εγώ καμιά 6-7 :P), σε όλο της το μεγαλείο, κι εγώ δεν θα πήγαινα γιατί τσιγκουνευόμουν το εισιτήριο. Δεν είναι ότι δεν είχα τα λεφτά, τα είχα! Κάθονταν στο συρτάρι μου! Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να τα ξοδέψω. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ΜΑΛΛΟΝ (!) περίμεναν αυτήν ακριβώς την ευκαιρία για να δουν το φως του ήλιου. Ευτυχώς ήρθα στα συγκαλά μου και άρχισα αμέσως να ψάχνω για κάποιο φτηνο εισιτήριο online, αφού το φτηνότερο που είχε μείνει από τα επίσημα σημεία πώλησης ήταν στα €97 για το κάτω διάζωμα.

Ευτυχώς επειδή οι συναυλίες ήταν τρεις και έτσι υπήρχε για όλους, κάτι που δεν επέτρεψε στους μαυραγορίτες να βγάλουν χρήματα εις βάρος… αχέμ… αυτών που τα παίρνουν όλα απόφαση τελευταία στιγμή, κατάφερα και βρήκα εισιτήριο για την αρένα €60 (από €65 της προπώλησης) για τις 9/7 στο forum του rocking.gr — και πάλι, ευχαριστώ pandelis79! ^^D

Σκεφτόμουν να πάω μόνος, αλλά τελικά βρέθηκε καλή παρέα (η Έλλη και φίλες της από την Κρήτη που ήταν πολύ φανς!), οπότε εξοπλίστηκα με ένα μπουκάλι τσίπουρο και ξεκίνησα για το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Στον ηλεκτρικό υπήρχαν πολλοί που φόραγαν μπλούζες The Wall ή άλλες πινκφλοϋντικο-κεντρικές (είδα και μια γαμάτη που είχε έναν Freud βαμμένο ροζ και έγραφε… oh you can figure that one out, can’t you?)

Ο συναυλίακος χώρος μου προκάλεσε πραγματικά δέος. Άλλο πράγμα να απλώνεται όλοκληρο το κλειστό στάδιο πάνω από το κεφάλι σου, κατάλαβα αμέσως γιατί το προτίμησε ο Waters. Και φυσικά, ένα μισοχτισμένο τοίχος μπροστά από την σκηνή…

Πριν αρχίσει η συναυλία, όλα τα φώτα του σταδίου έγιναν κόκκινα και από την σκηνή μας ζήτησαν να κρατήσουμε τις χάρτινες μάσκες που μας είχαν δώσει στην είσοδο στο χέρι και να τις κουνάμε «σαν να είμαστε ωκεανός»… Βέβαια πολλοί την κράταγαν με την λάθος μεριά να βλέπει την σκηνή, οπότε δεν ξέρω τι θα βγει και αν τελικά θα το βάλουν στο DVD. Όπως και να ‘χει, είχε μια αίσθηση «στημένου» αυτό, αν και δεν μπορεί φυσικά να γίνει διαφορετικά! Κατάλαβα ότι όλα τα γαμάτα που μπορεί να βλέπουμε μερικές φορές στα λάιβ DVD να μην είναι τόσο αυθόρμητα! Ήταν ένα κρυφοκοίταγμα στον πραγματικό κόσμο…

Και μετά, άρχισε το υπερθέαμα…

Αυτά που μου έκαναν εντύπωση:

Athens from Roger Waters on Vimeo.

Στο Mother, στο σημείο που λέει “Mother should I trust the government?” έγραψε στο τοίχος δεξιά της σκηνήες ένα “No fucking way!” και στα αριστερά ένα “Να γαμηθεί η κυβέρνηση” Φαντάζεστε τι έγινε από κάτω…

Στο ίδιο τραγούδι παιζόταν από πίσω ένα στυλισαρισμένο βίντεο με τον Roger από μια συναυλία του tour του The Wall από το ’80 στο Earl’s Court. Πριν το τραγούδι, ο Waters μίλησε γι’αυτό και μεταξύ άλλων είπε κάτι σαν “that fucked up Roger from thirty years ago“. Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Μετά το Another Brick In The Wall (Part 2), έπαιξαν μια έκδοση πιο “μπαλάντα” του τραγουδιού με άλλους στίχους… Μου άρεσε αυτό!

Στο Goodbye Blue Sky, πάνω στο τοίχος προβάλλονταν βομβαρδιστικά που άφηναν σταυρούς, σφυροδρέπανα, δολάρια, σύμβολα της ειρήνης… Διάβασα ότι άφηναν και αστέρια του Δαυίδ σε προηγούμενες συναυλίες αλλά ο Waters δέχτηκε παράπονα γιατί τα πλάνα που έδειχναν τα αεροπλάνα να αφήνουν δολάρια ήταν κολλητά με αυτά που άφηναν τα αστέρια, και γι’αυτό τα έκοψε αυτά τα πλάνα… Τα σχόλια δικά σας.

Αυτό (από το 1:00 και μετά. Πρόβαλαν το animation από την ταινία για αυτό το μέρος, και πολύ καλά έκαναν γιατί είναι από τα καλύτερα μέρη της ταινίας… Απλά, ουάου):

Τα σπασίματα στην αρχή του Another Brick In The Wall (Part 3) ήταν πολύ εντυπωσιακά και ξαφνιαστικά. Πραγματικά έμεινα!

Η μαριονέτα που έπεσε στο Don’t Leave Me Now (εμπνευσμένο βιντεάκι!) της γυναίκας ήταν πραγματικά ανατριχιαστική… Ό,τι συμβολίζει η γυναίκα για τον Pink, την πρώην γυναίκα του, την groupie της μιας βραδιάς η οποία ξυπνάει μέσα του όλα αυτά…

Μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, το τοίχος είχε ολοκληρωθεί, όποτε στο Hey You το συγκρότημα έπαιζε μέσα από το τοίχος. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή και ταίριαζαν απόλυτα με το concept και τους στίχους… Στο Is There Anybody Out There ένα τουβλάκι του τοίχους φεύγει και εμφανίζεται ο Waters να παίζει μέσα από το κενό. Βέβαια μετά ξανακλείνει…

Τo Comfortably Numb είναι πολύ συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι για μένα, με είχε κάνει να κλάψω κάποτε και ο μόνος λόγος που δεν το κάνει πια είναι επειδή μάλλον το έχω συνηθίσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ πια. Και τις δύο φορές που το έχω δει live απλά δεν μπορούσε να κάνει αυτό το κλικ. Ήταν λέτε επειδή, όπως μου συμβαίνει συχνά, κατα την διάρκεια της συναυλίας δεν συνειδητοποιώ 100% που βρίσκομαι, ή επειδή πολύ απλά δεν ήταν ο Gilmour στην κιθάρα και στο μικρόφωνο…;

Στο Run Like Hell όλοι βαράγαμε παλαμάκια ρυθμικά με το σήμα του Roger… ξ^^

Το The Trial ήταν καταπληκτικό με πάρα πολλή ένταση και φυσικά το TEAR DOWN THE WALL!, όπου βέβαια το τοίχος κατέρρευσε σχεδόν πάνω στο κοινό των μπροστά-μπροστά — μάλιστα σήκωσε σκόνη! Κι εδώ έπαιξαν το animation από την ταινία πάνω στο τοίχος.

Σε κάποια σημεία ο ήχος ήταν ίδιος με τον δίσκο. Δεν παίζει να έχει βελτιωθεί τόσο πολύ η φωνή του Waters από το 2006, έτσι δεν είναι;!

Ένιωσα κι εγώ ότι είχα ένα τοίχος ενώ έβλεπα την συναυλία, ένα τοίχος που δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Χανόμουν στην φαντασμαγορία και στην παρέα με την οποία βρισκόμουν. Ειδικά το δεύτερο μέρος τελείωσε σαν αστραπή. Τώρα νιώθω λες και όλα αυτά τα ονειρεύτηκα! Να φταίει άραγε το τσίπουρο, η μπύρα και το κρασί; Ή μήπως απλά όταν είσαι σε κάτι τόσο ανεπανάληπτο, θεαματικό και… τεράστιο, είναι πιο δύσκολο να κοιτάξεις προς τα μέσα γιατί κοιτάζεις προς τα έξω και δεν είσαι έτοιμος για να δεχτείς αυτή την καταροή πληροφορίας, αισθήσεων, αναμνήσεων και επομένως συναισθημάτων; Ίσως να είναι απαραίτητο να τα κλείσεις όλα αυτά απ’έξω, αλλιώς όχι μόνο δεν θα συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν θα το προσέχεις κιόλας…

Περιμένω να απολαύσουμε την συναυλία στο DVD, με όσους ήταν τυχεροί και την είδαν αλλά και όσους δεν την είδαν! Σας περιμένω για να ξαναδούμε την definitive έκδοση του The Wall από εκείνη την ονειρική βραδιά…

Και ένα μικρό δωράκι για το τέλος… θα περίμενε κανείς να το ξανάκαναν για την κινηματογράφηση… αλλά όχι…

Roger Waters & David Gilmour – Comfortably Numb at O2, London, 12/5/2011

…όμως…

Cool Online Photo Manipulation

A few links for some great online image manipulation sites. Things have sure gone far.

Pixlr: Basically, a free, online Photoshop. Great, very robust.

Pixlr-o-matic: Kind of like Instagram, just not tied to a mobile device and with more personality and variety, too. Facebook app.

Poladroid: Make Polaroid pictures out of any kind of pictures. Genius. You can even shake the Polaroids to make them come out quicker!

Review: What on Earth Evolved?

What on Earth Evolved? by Christopher Lloyd

My rating: 5 of 5 stars

Did you know that every bamboo in the world flowers simultaneously once every few years? Had you ever imagined that if you pulverised a sponge the cells would gather together again to form the initial form in a perfect reconstruction? Had it ever occurred to you that, unlike other species like dogs, horses or chickens, people keep cats for no practical reason? Have you ever thought about the relevant speciesist implications? Did you know that elephants mourn their dead and visit elephant graveyards (yes like the ones in The Lion King) to pay their respects? Would you imagine that about 20% of the world’s oxygen comes from a kind of oceanic bacteria? Did you know that smallpox hasn’t really been eradicated — in fact, if unleashed today, it would eradicate a great percentage of the human population? Would you have ever known that most wheat — the basis for a great lot of our food today — cannot even reproduce naturally anymore because humans have bred it to have seeds so large they cannot even leave the ear and thus must be manually assisted?

“What on Earth Evolved?” and its 400-page insight into humanity’s and Earth’s organic history is full of such facts that are definitely going to stick with you. Just ask any of my friends or other people in my social circle if I haven’t been annoying them with jaw-dropping factoids about any of the one hundred species involved in this book, 50 that made their impact before humanity emerged and 50 that affected, and were affected by, us self-proclaimed owners of the Earth throughout our history. This unlikely menagerie has it all: from chickens to the supposed HIV virus, from roses to dragonflies, from cannabis to sharks, from dogs to eucalyptus trees, from ants to bats and from chilli peppers to trilobites.

Just like “What on Earth Happened?”, the sequel promises to change or add to your perspective on things. Humanity’s “special privileges”, our relationship with the rest of the world, the holistic importance of everything there is and all that is no more but once reigned supreme. This book will make you think, it’ll make you look around at life out there through a different eye. This is the stuff children would learn at school in a perfect world (the artistic design in fact, would be deceptively compatible with such a science class at school: minimalism meets cute drawings? Yes!).

This is “On the Origins of Species” on cultural steroids, it’s Darwin for Dummies and I could not mean that in a better way.

View all my reviews

Game of Thrones Intro

Το αρχίσαμε χτες με τον Γκάρετ και την Έλενα μετά από –κλασικά– πίεση του πρώτου (yay they’re in Mytilini!) Δεν ήξερα αν θα μου αρέσει, αλλά τελικά είναι πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου…

ΕDIT: Το είδαμε όλο. Καταπληκτική σειρά. Δείτε την οπωσδήποτε αν σας αρέσουν οι δολοπλοκίες, οι απίστευτες ανατροπές, σεξ και αίμα επί της οθόνης και όλα αυτά τα καλά!

Review: Ένας ψυχολόγος κριτικάρει την Αστρολογία

Ένας ψυχολόγος κριτικάρει την Αστρολογία by Γιώργος Πιντέρης

My rating: 2 of 5 stars

Χρήσιμος, αν πλέον πολυπαιγμένος, επιστημονικός σχολιασμός κατά της πρακτικής της Αστρολογίας. Υπάρχει βέβαια η μερίδα των ανθρώπων που δεν αναλύουν τα πάντα με την επιστημονική μέθοδο, καθώς αυτή δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς τα πάντα. Αν «πιστεύαμε» και συζητάγαμε μόνο για πράγματα τα οποία έχουν μια καθορισμένη και αποδεδιγμένη επιστημονική προσέγγιση τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για τον χρόνο, τις μεταθανάτιες εμπειρίες, τα όνειρα, την τηλεπάθεια, την ομοιοπαθητική και άλλες «ψευδοεπιστήμες» και «ψευδοοεπιστημονικές θεωρήσεις» (όπως αποκαλούνται από την ίδια την επιστήμη) οι οποίες όμως έχουν μια ανεξερεύνητη και πολύ υπαρκτή σχέση με την ανθρώπινη πραγματικότητα πέρα από τα σχετικά στενά σύνορα της λογικής.

Η Αστρολογία είιναι πάντως ένας ενδιαφέρων κλάδος της ανθρώπινης γνώσης, κουλτούρας και μυστικισμού, είτε αυτή βασίζεται σε κάποιες πραγματικές, άγνωστες ενέργειες είτε είναι απλά ένα ιστορικο-κοινωνικο-θρησκευτικό κατασκεύασμα των οποίων οι πραγματικές επιδράσεις στους ανθρώπους είναι αποτέλεσματα, όπως λέει και το βιβλίο αυτό, αυτοεκπληρούμενων προφητειών. Σε αυτή την περίπτωση, η εξερεύνηση της δύναμης της τρομακτικής δύναμης των αυτοεκπληρούμενων προφητειών και της επιρροής τους στους ανθρώπους θα ήταν σωστό να γινόταν στόχος έρευνας όσων πιστεύουν στην Αστρολογία, αλλά και όσων χρησιμοποιούν την Ψυχολογία για προσωπική αναζήτηση («είμαι όντως ντροπαλός επειδή είμαι Ιχθύς ή έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έτσι πρέπει να είμαι, επειδή είμαι Ιχθύς;»)

Αν και η Αστρολογία με συναρπάζει (όπως, άλλωστε, και πολλά μυστικιστικά και μεταφύσικα θέματα) μπορώ να δω με διαύγεια και να συμφωνήσω με αρκετά από τα επιχειρήματα του κ. Πιντέρη. Συχνά βλέπουμε Αστρολόγους με παραπλανητικά επιχειρήματα και δόλιους σκοπούς να κατευθύνουν τους αμαθείς πελάτες τους οι οποίοι τυπικά δεν έχουν καμιά γνώση Αστρονομίας, του είναι και τι δεν είναι ένα ζώδιο και ένας πλανήτης στον ουρανό. Δεν πιστεύω στην «προφητική» Αστρολογία, όμως η γενέθλια Αστρολογία, όσο μυστήρια κι αν φαίνεται, πολλές φορές μου έχει φανή συνεπής με τις ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Από την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως κάνω προβολή επειδή ενδόμιχα θέλω να βρω συνδέσεις από τυχαία σχήματα, όπως εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να κάνουμε. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον μου φάνηκε το κομμάτι του βιβλίου που μίλαγε για το τι επίδραση έχει η Αστρολογία στα παιδιά. Δεδομένου ότι η Ψυχολογία προτείνει πως τα παιδιά εξελίσσονται σε ότι οι γονείς τους λένε πως είναι από όταν είναι μικροί (που ακούει μια ζωή πως είναι τεμπέλης από τους γονείς του τελικά θα το πιστέψει και θα γίνει τεμπέλης), ένας γονέας επιρεασμένος από αστρολογικές ερμηνείες μπορεί ανάλογα να επηρέασει και το παιδί του και εκείνος, ουσιαστικά, να είναι υπεύθυνος για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα δημιουργήσει στο παιδί του.

Το βιβλίο, αν και δεν προτείνει τίποτα καινούργιο αν κανείς έχει επαφή με το αντικείμενο και τα όσα λέγονται υπέρ και κατά του, μάλιστα κάποιες φορές η πολεμική του είναι μάλλον άστοχη (γράφτηκε και όταν ήμουν ενός μηνός, πάνω από 22 χρόνια πριν), παραμένει μια χρήσιμη καταγραφή του γιατί η Αστρολογία κατακρίνεται και γιατί κανείς καλύτερα να την αντιμετωπίζει με προσοχή.

View all my reviews

8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων

Προχτές τέλειωσε το 8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων το οποίο έλαβε μέρος εδώ στην Μυτιλήνη. Ήταν 12 μέρες γεμάτες μπόλικο θέατρο, πολλές καλές παραστάσεις και μερικές όχι και τόσο καλές. Το καλύτερο ήταν πως κάθε μέρα πήγαινα στο θέατρο (στο μεγάλο το δημοτικό, αλλά και στα δυο μικρότερα της Μυτιλήνης: στους Άστεγους και στον ΦΟΜ) και ήξερα πως όχι μόνο θα δω μια παράσταση ανεβασμένη με μεράκι από φοιτητές, αλλά πως θα έβλεπα και τις παλιές καλές γνώριμες φάτσες με τις οποίες τα θέατρα είχαν γίνει κάτι σαν τόπος συνάντησης. Ήξερες ότι θα πας και θα δεις κόσμο, όπως και όταν περνάς από τα σκαλάκια στο τρίγωνο (για όσους δεν ξέρουν, το τρίγωνο είναι η περιόχη η οποία ορίζεται με κορυφές το Μουσικό Καφενείο, το Μπρίκι και το Lazy Fish και είναι το κατεξοχήν στέκι στην Μυτιλήνη για όσους δεν συμπαθούν ό,τι έχει να προσφέρει η προκυμαία, κοινώς μέρη της συνόμοταξίας του Monkey, Marush, De Facto, MyClub κτλ. Πάντως, εγώ θα όριζα την περιοχή ως τετράπλευρη, καθώς το Όλα είναι κι αυτός ένας σημαντικότατος κόμβος: το περισσότερο αλκοόλ το οποίο κυκλοφορεί στα σκαλάκια υπο της μορφής μπύρας, κρασιού αλλά και του περιστασιακού βαρύτερου ποτού μπορεί να προθημευτεί κυρίως από ‘κει. Εφ’όσον, λοιπόν, τα σκαλάκια έχουν για σημαία τους το ΦΑΧ [Φτηνό, Ανοιχτό, Χαλαρό: Hall, 2011], τα μαγαζιά-κόμβοι που ορίζουν το τρίγωνο συχνά δεν χρησιμεύουν παρα για να οριοθετήσουν την περιοχή των σκαλακιών, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως και τα ίδια τα μέρη δεν αποτελούν τόπους συνάντησης: τουναντίον. Πόσες φορές δεν κατέληξαν τα σκαλάκια αυτούσια μέσα στο Lazy Fish μετά τις τρεις και μέχρι το πρωί;)

Τι έλεγα; Α ναι. Στο φεστιβάλ, λοιπόν, πήγαινες στο θέατρο και ήξερες ότι θα δεις γνώριμες φάτσες. Έμοιαζε με αυτή την ωραία αίσθηση που είχες όταν πήγαινες σχολείο, την οποία δεν μπορείς βέβαια να εκτιμήσεις όταν πήγαινεις σχολείο, και έβλεπες κάθε μέρα τα ίδια άτομα, κάνατε τα ίδια πράγματα, και μετά μπορούσατε να συζητήσετε γι’αυτά. Έδινε αυτή την αίσθηση της ομαδικότητας που, η αλήθεια να λέγεται, μου λείπει κάπως από τα χρόνια μου εδώ στην Μυτιλήνη (ίσως επειδή κι εγώ δεν δένομαι καθόλου εύκολα με μεγάλες παρέες γενικότερα). Το φεστιβάλ μου προσέφερε ακριβώς αυτό.

Και δεν ήταν μόνο οι δικοί μας παλιοί γνώριμοι, της Πρόβας δηλαδή. Ήταν κάθε μέρα και φοιτητές από ένα άλλο άκρο της Ελλάδας! Έτσι αντίστοιχα κάθε μέρα υπήρχε και ένα διαφορετικό πάρτι, είτε στην πλατεία Σαπφούς (όπου τα πράγματα ήταν χαλαρά: κύκλος χάμω, κιθάρα, κρασί, ο Γιάννης ο Έτσι κι άλλα θεατρικά παιχνίδια), είτε στο κτίριο Χατζηγιάννη (πρώην εργαστήρια της Πολιτισμικής Τεχνολογίας, νυν χώρος για πρόβες των ομάδων του Πανεπιστήμιου, όπου έγινε απ’έξω ένα μεγάλο και γαμάτο πάρτυ στην μέση των στενών της Μυτιλήνης), είτε στην ΑΤΕ (το R. T. Ficial, με ωραίο face painting, μια μικρή πολύ καλή αυθόρμητη παραστασούλα από την Δανάη και την Γκέλη, έκθεση κόμικς και φωτογραφίας, μερικά συγκροτήματα τα οποία όπως συνήθως τραγούδαγαν έντεχνα που δεν ήξερα και φοβερά φρέσκα mojito με κρατσανιστή ζάχαρη, καταπράσινο λάιμ και μοσχάτο δυόσμο για δροσερή αναπνοή!) είτε στον Λόφο Ξενία που έγινε ένα μεγάλο λάιβ (και οι Alchemy έπαιξαν το Οpen Car — να μια πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη ^^!) αλλά δυστυχώς όλες οι ομάδες είχαν ήδη φύγει. Όχι πως κάθε ομάδα έμενε πολύ. Όπως είχαμε πάει κι εμείς πέρσι τον Μάιο με την Πρόβα στα Γιάννενα στο αντίστοιχο φεστιβάλ και είχαμε κάτσει 2 νύχτες, έτσι κι εδώ κάθε ομάδα ερχόταν για ελάχιστες μέρες. Λογικό μεν, που να προλάβεις να τους γνωρίσεις όμως όλους δε; A!! Τώρα που το θυμήθηκα: θέλω φωτογραφίες από την περσινή παράσταση. Δεν έχω πολλές κι όσες έχω είναι από τα παρασκήνια. Μόνο αυτές βρήκα από αυτήν την κριτική για την παράσταση μας στα Γιάννενα… Χουμ, ενδιαφέρον! Μια διαφορετική ανάλυση για κάτι που είχα μάθει πολύ καλά πριν όχι και τόσον πολύ καιρό.

Πίσω στο φέτος. Από τις συνολικά 17 παραστάσεις (με δωρεάν είσοδο!) που ήταν στο πρόγραμμα του φεστιβάλ παρακολούθησα τις 13: δύο τις έχασα και άλλες δύο δεν έγιναν ποτέ. Η αγαπημένη μου πάντως σίγουρα ήταν το «Όχι, παίζουμε!» των Άφαντων από τον ΠΟΦΠΑ. Καταπληκτικά κείμενα (από εκθέσεις μαθητών δημοτικού από την Νότια Ιταλία), εκθαμβωτική κινησιολογία και σκηνοθεσία, πανέξυπνη χρήση του σώματος των παιδιών γενικότερα… Δεν μπορούσα να βρω κάτι το κακό με αυτή την παράσταση. Με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος (και αρκετά συχνά βαριέμαι εύκολα το θέατρο). Ακόμα πιο εκπληκτικό: κανονικά είχαν το Δημοτικό Θέατρο για την παράσταση τους, αλλά επειδή εκείνη την μέρα είχε έρθει στους εργαζόμενους εκεί να το παίξουν αντίδραση (ντροπή σας, απλά), αναγκάστηκαν τα παιδιά να πάνε στο θέατρο των Αστέγων. Μια ομαδάρα 25 ατόμων σε μια σκηνή με κάτι μικροσκοπικά καμαρίνια και παρασκήνια και αντίστοιχου μικρού μεγέθους σκηνή… Το θέατρο ήταν κατάμεστο και η σκηνή δεν τους χώραγε, αλλά αυτό τελικά έκανε τον χώρο πολύ ζεστό και γούτσου-γούτσου. Βέβαια, ο σκηνοθέτης δεν ήταν φοιτητής (όπως ήταν στις περισσότερες άλλες παραστάσεις) οπότε η ανισότητα ποιότητας ήταν μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη.

Άλλες παραστάσεις που μου άρεσαν; Φυσικά, η παράσταση της Πρόβας, το Τελεία.gr, όπου πήγα και δύο φορές, τη μία στην πρεμιέρα για την… φωτογραφική κάλυψη, και την δεύτερη για να το ξαναδώ καλύτερα χωρίς να ανησυχώ για φωτογραφίες και τέτοια. Στην προτελευταία και τη τελευταία σκηνή έμεινα με το στόμα να χάσκει έτοιμο να υποδεχτεί μύγες και κουνούπια. Θέλω το σενάριο γι’αυτές τις σκηνές ΤΩΡΑ! Απ’όλο το έργο, η Βίκυ, η Ήρα, η Κρυστάλλη, ο Χάρης, η Εβίνα, ο Άγγελος, ο Νίκος, η Γιώτα και η Δέσποινα μου άρεσαν περισσότερο, αλλά φυσικά απόλαυσα όλα τα παιδιά πάνω στην σκηνή!

Συνεχίζουμε: «ο θίασος του μαύρου καβαλάρη» του Πολυτεχνείου Κρήτης, απ’τα Χανιά (κι εδώ, απίστευτη κινησιολογία, πολύ καλή χρήση ηχητικών εφέ (!!) από ζωντανή ορχήστρα — η οποία αναλάμβανε και την πλήρη μουσική επένδυση — και εμπνευσμένη σκηνοθεσία και τελική σκηνή, ειδικά σε ένα τόσο μικρό θέατρο όπως ο ΦΟΜ), «το όνειρο του σκιάχτρου» από το πολυτεχνείο του ΑΠΘ (τα πουλάκια, αάαα, αάαα! Χαζοοχαρούμενη (με την καλή έννοια!) παράσταση με ηθοποιούς που σ’έκαναν να χαμογελάς συνεχώς κι ένα κείμενο από τον γίγαντα των παραμυθιών Ευγένιο Τριβιζά), ένα καταπληκτικό show στο Μαμά Ελλάδα 2 από τα παιδιά του Πανεπιστήμιου Πάτρας (ατακάρες, απλά, ατακάρες, μερικές από αυτές sooo true! Όλο το θέατρο γέλαγε συνέχεια) και «ο επιθεωρητής έρχεται» από την ομάδα της Ρόδου (μόνο 7 ηθοποιοί αλλά όλοι πολύ καλές ερμηνείες, και μετά γνωριστήκαμε και με τα παιδιά… ~^λ )… Το «μετράω μέχρι το δέκα και μετά σειρά σου» των Πέρα-Δώθε από την Θεσσαλονική μου έκανε εντύπωση γιατί είχε έναν μονόλογο τον οποίο αναγνώρισα από αυτό το βιντεάκι του Mr. Freeman (είχε και άλλους ευρηματικούς διαλόγους, όπως δυο παιδικών φίλων που έπαιζαν το πετάει-πετάει και ξανασυναντήθηκαν μετά από χρόνια… Πετάει-πετάει ο άνθρωπος…;) Αντίθετα, το «εθνικότητα μου το χρώμα του ανέμου», της ομάδας του ΕΜΠ, ενώ μου άρεσε πολύ ο τίτλος της και η ιδέα με τα διαβατήρια των ηθοποιών και συμπάθησα τα παιδιά που βοήθησα να βρουν το θέατρο στο οποίο μαζί είδαμε τους Άφαντους, η ίδια η παράσταση δεν μου άρεσε για λόγους που εξηγώ παρακάτω, εκτός από το χορευτικό με τις μαριονέτες και την σκηνή με τους νεκρούς στρατιώτες. Παρολαυτά, πολλοί μου είπαν ότι η ίδια παράσταση τους άρεσε πολύ. Γούστα!

Όλη αυτή η φάση με έκανε βέβαια να θυμηθώ πως ήταν να είμαι στην Πρόβα πέρσι, τους λόγους που επέλεξα να σταματήσω να πηγαίνω… Η αλήθεια είναι πως να συμμετέχεις σε μια θεατρική παράσταση είναι μια τεράστια δέσμευση ενέργειας και χρόνου. Πέρσι δεν είχα για διάφορους λόγους τα ψυχικά αποθέμετα για να τα ρίχνω στην Πρόβα (διαφορετικά πράγματα μου τράβαγαν την περισσότερη ενέργεια σαν βαμπίρ) και ούτε τα γέμιζε καθόλου η όλη ενασχόληση με την ομάδα. Όμως είχα δεσμευτεί. Οι καθημερινές πρόβες και η έλλειψη δεσίματος της ίδιας της ομάδας αλλά και το δικό μου με τα άλλα παιδιά με έκαναν να το βλέπω όλο σαν μια αγγαρεία και όχι σαν κάτι το ευχάριστο.

Όμως, τελικά, βγαίνοντας φέτος απ’το φεστιβάλ και όλο το κέφι του, βρίσκω ότι έχω μια πιο κατασταλαγμένη άποψη για την τέχνη του θεάτρου. Το περισσότερο θέατρο δεν είναι του γούστου μου, όμως ως μέσο έχει μια απίστευτη πολυμεσική δυναμική την οποία ελάχιστες άλλες μορφές τέχνης μπορούν να φτάσουν. Με τόσα εργαλεία όμως πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Εύκολα μπορεί να γίνει μια παράσταση βαρετή, υπερβολικά πομπώδης (τους κλαυσίγελους δεν τους συμπαθώ καθόλου), αυτάρεσκη, φλύαρη… Δεν μου αρέσει όταν το θέατρο παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, μου αρέσει όταν είναι παιχνιδιάρικο, και μπορεί να είναι παιχνιδιάρικο όσο βαριά, δύσκολα ή ευχάριστα πράγματα κι αν έχει να πει, άκριβως όπως συμβαίνει και στα δικά μας πολλαπλά, προσωπικά, «πραγματικά» δράματα. «Η μαγκιά είναι να χαμογελάς ακόμα και αν τα πράγματα δεν φαίνονται να πάνε προς το καλύτερο. Πάντα θα έχεις το ένα ή το άλλο πρόβλημα», είχε πει κάποτε ο σοφός mystery_orange…

Βασικά, τίποτα δεν μου αρέσει όταν παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, όμως το θέατρο βρίσκω πως πέφτει συχνότερα από άλλες μορφές τέχνης σε αυτή την παγίδα. Το καλό θέατρο είναι πραγματικά πολύ καλό αλλά θα έλεγα τελικά σπάνιο. Κι αυτό ακριβώς γιατί πολλοί ηθοποιοί γίνονται ή προσπαθούν να γίνουν ηθοποιοί για να πουλήσουν μούρη ή για να «κάνουν τέχνη», και όταν αυτοί κάνουν θέατρο το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει μόνο άλλους ομοϊδεάτες τους. Είναι αλήθεια: το σανίδι είναι μεθυστικό. Τα φώτα με τα διάφορα χρώματα σου ξεπλένουν ό,τι μπορεί να είσαι στην «πραγματική» σου ζωή, τα κοστούμια σου εκπληρώνουν, έστω για λίγο, τα φιλόδοξα, ποταπά σου όνειρα, το χειροκρότημα γίνεται η πρέζα σου… Γρήγορα το «κάνω τέχνη» γίνεται τελικά ο εντυπωσιακός αυτοσκοπός, όχι ο επαναπροσδιορισμός του εαυτού ο οποίος θα έρθει για να σπάσει θριαμβευτικά τα (ευ)πλαστά και πλαστικά μας σύνορα, τους κύκλους με την κιμωλία μας όπως έλεγαν και στο «εθνικότητα μου…» Έχω δει και συνεχίζω να βλέπω πολλούς ανθρώπους να φτιάχνουν επιπλέον σύνορα χρησιμοποιόντας την δικαιολογία του θεάτρου. Τι να το κάνεις λοιπόν αν η ηθοποιία σε αποξενώνει ακόμα περισσότερο με τους άλλους αλλά και, χειρότερα, με τον εαυτό σου;

Για τέλος, θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου σε όλους όσους έπαιξαν, προετοίμασαν και τέλος πάντων συνέβαλαν για να είναι αυτό το φεστιβάλ η επιτυχία που ήταν, ακόμα κι εδώ στην μακρινή Μυτιλήνη. Το απόλαυσα ακόμα περισσότερο αφού τώρα πλέον ο χρόνος μου στην Μυτιλήνη είναι σε αντίστροφη μέτρηση… αισθάνομαι όμως τυχερός που το πρόλαβα!

This picture was taken on 8 May, 2003 by the Mars Global Surveyor. Earth, the Moon and Jupiter all smiled as they were taken perhaps their first family picture together. It doesn’t matter if it was a chance meeting; don’t they say that there is no thing as chance? (I’m not expressing any opinion on the subject of whether a thing such as luck exists or not; just sayin’).

…

Still unimpressed? Have a look at this.

Category: Links to stuff I like