Category: Music

The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas

Προχτές κλείσαμε την Κινηματογραφική Συμμορία για φέτος με τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χάρις στην παρακίνηση της Δώρας Τζέκου είχαμε υπέροχο ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί και με την βοήθεια όλων πολλά μελομακάρονα και μπισκοτάκια!

Ομ-νομ--σλουρπ-νιαμ!

Όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την βραδιά.

Ενθουσιασμένος εγώ που βρήκα την ταινία σε super ανάλυση και με τους υπότιτλους τέλεια συγχρονισμένους, δοκιμάζω το αρχείο στο laptop του αμφιθεάτρου της Γεωγραφίας. Το αρχείο παίζει αλλά μόλις και μετά βίας: κολλάει για 10 δευτερόλεπτα κάθε 5 δευτερόλεπτα παιξίματος… Προφανώς το αρχαΐζον laptop δεν μπορούσε να σηκώσει την φοβερή 1080p ανάλυση. Μέρα που βρήκα κι εγώ να αφήσω το δικό μου επ-άγκαλο (lap-top) σπίτι…

Στίβουμε τα μυαλά μας όλοι και σκεφτόμαστε πολλές ιδέες: να παίξουμε την ταινία μέσω streaming (ποιότητα; υπότιτλοι;), να φέρουμε κάποιο δυνατό PC από κάποιο εργαστήριο στο ίδιο κτίριο (όλα ήταν 5ετίας τουλάχιστον…), να δοκιμάσουμε να ανεβάσουμε την προτεραιότητα επεξεργασίας του VLC, να ρίξουμε τις ρυθμίσεις, να μειώσουμε την ανάλυση… Όλα τα δοκιμάσαμε. Η λύση όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν μόνο μία (duh).

Μα τι μπορεί να συμβαίνει; Εφιάλτης!

Σε λιγότερο από 5 λεπτά, χάρις στις πολύ γρήγορες συνδέσεις του πανεπιστημίου, είχαμε σε μικρότερη ανάλυση την ταινία. Είχε περάσει ήδη κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα από την στιγμή που είχαμε πει ότι θα αρχίζαμε, και ο κρύος ιδρώτας αισίως σταμάτησε να ρέει από το μέτωπο μου. Περάσαμε τα επόμενα ~75 λεπτά ρουφώντας ζεστό κρασί, φαντάζοντας χουχουλιαστά το καρεκλοπόδαρο που δημιουργούσε ενδιαφέροντα υδάτινα σχέδια στις τζαμαρίες των κλιμακοστασίων του κτιρίου Γεωγραφίας, και απολαμβάνοντας, επιτέλους, το οπτικοακουστικό αριστούργημα των Burton, Selick και Elfman. Ευχαριστώ όσους άντεξαν μέχρι το τέλος παρά τις αντίξοες συνθήκες!

Ναι!! Μιάμιση ώρα αργότερα, η ταινία ξεκινά!

Μια γεύση της χριστουγεννιάτικης μαγείας! Aυτά τα τρία τραγούδια είναι στο shuffle και repeat στο μυάλο μου μέρες τώρα, πριν καν την προβολή. Είχα κάνει την προετοιμασία μου, χο-χο-χό!

Inspired! To original έχει περισσότερο παλμό: ο Danny Elfman με την φωνή του δίνει απίστευτη ζωή και ενθουσιασμό στον Jack. Όμως και αυτή η εκτέλεση έχει την φάση της!

Ένα θα πω: KoRN’s ear PoRN.

Το τραγούδι της Sally βγάζει μια ανατριχιαστική μελαγχολία ταυτόχρονα με μια αθωότητα, κάτι που της ταιριάζει (και μου αρέσει) πολύ. Η έκδοση της Amy Lee είναι και αυτή ωραία *dodges random vegetable thrown at him for this comment* όμως δεν έχει την παιδικότητα ανάμεσα στα συναισθήματα που βγάζει.

Κάτι μου λέει, από το πόσο μου άρεσουν τελευταία οι ταινίες στις οποίες τραγουδάνε όλοι αντί να μιλάνε, πως αποκτάω μια καινούργια αγάπη για τα musical! Γιέι! :Β

ΥΓ: Ευχαριστώ την Δώρα για τις φωτογραφίες!

Drown With Me

Unfortunately the only proper version of the song on Youtube is the one off We Lost the Skyline, which is OK, but just that. For the definitive, full band version I’ve come to love (the one from the In Absentia B-Sides), click here. You won’t regret it!

According to my last.fm page, I’ve listened to this song 30 times in the past few weeks. That sounds like an underestimation.

So you have been of use
And you have been abused

You know you look pale today
Your lipstick has gone astray

You sold out and lost your looks
You gave away all your books

(You should drown with me)

Your coil has been wound up tight
Unwind it with me tonight

(You should drown with me)

Tyre tracks Fresh on the ground
Where she will be found
Held under the water
Resting there in a stream
View from the cold water
Buried in green
Orange filter sky

Your drowning in family there
When will you come up for air

(You should drown with me)

Don’t feel you let ’em down
Cos they have already drowned

(You should drown with me)

Koyaanisqatsi

I watched this movie today. For most of it I was at the stage in which you are before the brink of tears, feeling the goosebumps all over.

Koyaanisqatsi is Hopi for: 1. crazy life. 2. life in turmoil. 3. life disintegrating. 4. life out of balance. 5. a state of life that calls for another way of living. Indeed: it is a story about the imbalance of humankind’s relationship with nature, told with no words whatsoever, just by use of images and music… It’s awe-inspiring, deep, poetic (I’ll have to see it a few more times to catch all the hidden metaphors) and breath-taking to watch using mostly slow-motion and time-lapse techniques. The only way you’d be able to tell it was filmed back in 1982 would be the old cars, fashion, electronics etc. But one of the most important mood-setters is the soundtrack, which was composed by Philip Glass.

Together with the music, these first few minutes make the film look very promising indeed… You might watch it all if you like (recommended), but you might just as well watch till about 3:50 of the following to catch the spirit — realising what it is you’re witnessing is half the beauty.

Is There Anybody Out There With A Lust For Life?

Here I am with Jafar in my lap, posting some more music I feel expresses better than words what I’m feeling right now (as if I haven’t done so almost exclusively already, as if me expressing it here makes any difference!) Is these two songs’ message conflicting? It might be, but conflict is just one way two different things may interact through; another is mutual completion…

I wonder if these Youtube videos will still be up in, say, 5 or 10 years? Will this very site be a part of the Cloud? Gah, let’s just focus on the great music for now and leave the dark thoughts behind!

In The House, In A Heartbeat by John Μυrphy

I had the 28 Days Later (jaw-dropping movie, Boyle has placed his name firmly in my favourite directors list long now) OST playing in the background while on the phone when this track came up. And it immediately hit multiple chords: that of recognition, that of awe, that of I-want-to-play-this-track-again-when-I-go-back-downstairs.

And I did.

More than once.

Taste the Water from a Stream of Running Death

WARNING: ANOTHER PORCUPINE TREE RELATED POST AHEAD.

There was a time when Porcupine Tree was just the name of Steven Wilson’s personal project, before he pulled Colin, Chris and Richard in so that he could actually play his creations live — last time we all checked, it’s kind of hard to play guitars, bass, keys and sing at the same time. The origins of the name remain unknown today, but it first appeared as the “joke band” name that released Tarquin’s Seaweed Farm on cassettes in 1989 (the year I was born!) with material from ’87-’88 (before I was born!)

This is a recording of Radioactive Toy taken off that casette. One of the oldest PT/SW songs but still respectable much like a lot of his early creations, this is probably the oldest version of it out, with Steven playing all of the instruments…

Porcupine Tree indeed!

The following is the same song included on “On The Sunday of Life”, which is supposedly Porcupine Tree’s first album but is really a collection of Wilson’s oldest solo material. This version has the great solo but doesn’t have the atmosphere of the older recording, cassette buzzing and all. Steven is still playing all of the instruments.

Run through forests on a hot Summer day
Trying to break down walls of numbing pain

Give me the freedom to destroy
Give me radioactive toy

Taste the water from a stream of running death
Eat the apple and cough a dying breath

Feel the sun burning through your black skin
Pour me into a hole, inform my next of kin

Run through graveyards on a dusty Winter day
Spit the dirt out and try to say…

Αεικίνηση

Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ

Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!

Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!

Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!

Τι-ωραία-τι-καλά-είμαστε-φοιτητές-σε-ένα-όμορφο-νησί!! ^^D ΤωΤ :ξ

Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.



Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…

Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να με σκοτώσουν! ό_Ó

Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.

Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.

Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉

Porcupine Tree – The Sleep of No Dreaming

I was walking around the centre of Athens today, window-shopping second hand yusurums, flea-markets and places stuck decades back. I was taking in the vibes of the likes of Ermou St closer to Monastiraki and Athinas St. I was in very high spirits, feeling almost as if I was invisible, spying on the lives of the people doing their trade on a warm, cloudless November evening.

For no reason at all, as usual, the following song stuck into my head, poisoning my consciousness with its unfulfilled earworm properties, till I actually got back home in Nea Smyrni and played it on Grooveshark. Multiple times. Earworm fulfilled; let’s see what it does to You…