Thought you knew the real origin of the name Cubilone? Well, you thought wrong, because in the following video I reveal all for the first time.
Jokes aside, I prepared this video as part of the online preparation for the upcoming training in Olde Vechte in the Netherlands, the same place I did I SEE GREEN in February-March 2013 and REDUCE, REUSE, RECYCLE in November of the same year, for which I never wrote anything of note as far as I can recall, so clicking on the words will do nothing particularly significant.
Supposedly, this video is for presenting myself to the rest of the international group and what fulfills me in life. That was the mission. Do you think I managed to do it? I set off with high expectations but the impressions I’ve got from other people (apart from you Daphne and Mario!) have left me wondering. I can certainly say I had high expectations from the idea, and still do (the things I can write about Cubilonia! I could fill books with interesting things about that place) but I’m disappointed in, you know… why should I do it?
Looking for inspiration; maybe find it, proceed to let other people influence outcome too much; idea that felt awesome looks ridiculous in the space of a single hour when faced with awkward reception and blank stares. Artists shouldn’t listen to what other people think. Right? Artists and creatives don’t create for anyone but themselves. Right? Self-expression is of top importance. Right?
Η διαφήμιση είναι ο τρόπος που οι εταιρίες διαδίδουν τα προιόντα τους νέα ή παλιά. Διαφημίσεις υπάρχουν πολλές, μικρές ή μεγάλες, πρωτότυπες ή αντίγραφα, κ.α.
Μια διαφήμιση που με εντυπωσιάζει είναι το ARIEL με μπλε πέρλες. Είναι πρωτότυπη, και πολύ αστεία. Έτσι είναι:
Ένα σούρουπο μια γυναίκα έβγαζε τη μπουγάδα της και μονολογούσε.
ΓΥΝΑΙΚΑ: ΟΥΦ! Πλένω, πλένω αλλά η βρωμιά δεν βγαίνει.
Τότε, μέσα από ένα πουκάμισο βγαίνει ένας άντρας.
ΑΝΤΡΑΣ: Ελάτε να σας δείξω.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αααχχχ!
Στο εσωτερικό του πουκάμισου:
ΑΝΤΡΑΣ: Βλέπετε οι βρωμιές δεν βγαίνουν με τη πρώτη, και ίσως ποτέ ξανά! Όμως με το νέο ARIEL ΒLUE ACTION που βγάζει τις δύσκολες βρωμιές με μπλε πέρλες (δείχνει τις πέρλες να καταστρέφουν τη βρώμα).
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δηλαδή δε θα πλένω τόσο πολύ τώρα.
Βγαίνουν απ’το ρούχο.
ΑΝΤΡΑΣ: ‘Οχι. Τώρα πρέπει να φύγω.
Το σημείο που μ’άρεσε ήταν όταν μπαίνουν στο πουκάμισο.
Το σημείο που δεν μ’άρεσει είναι οι βρώμες! Μοιάζουν με σφουγγάρια.
Καμιά φορά, οι διαφημίσεις μας κοροϊδεύουν. Άλλες, μας βοηθάνε να επιλέξουμε.
Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστίο στα αγγλικά. Συνήθως αποφασίζω να γράψω στα αγγλικά γιατί έτσι δεν αποκλείω κανέναν που να μπορεί τουλάχιστον να διαβάσει στην τρέχουσα παγκόσμια γλώσσα, και γενικά μου αρέσει, αν και έχω παρατηρήσει ότι γράφω αρκετά διαφορετικά σε ύφος και τόνο όταν δεν γράφω στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αποφάσισα σήμερα να γράψω στα ελληνικά γιατί μερικές φορές καταφέρνω να γράψω λίγο πιο συναισθηματικά έτσι και το σημερινό ποστίο έχει να κάνει με τα πάντα εκτός απ’τη λογική.
Soundtrack:
Μουσική από ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθανθώ μοναξιά, μελαγχολία, μαγεία και ομορφιά – όχι νοσταλγία- ως ενήλικος qb. Το βάζω εδώ γιατί ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα όταν το άκουσα τελευταία φορά με τη Δάφνη πριν 2 μέρες. Άκουγα την μουσική προσεκτικά – δεν ήταν απλά video game music που μου αρέσει σήμερα επειδή μου άρεσε πριν 10 ή15 χρόνια. Tο ότι με έκανε να θέλω να χρησιμοποιήσω ενεργά την ακοή μου για να το απολαύσω ήταν μια αποκάλυψη. Το παραθέτω εδώ ως soundtrack για το post και ένα μικρό φόρο τιμής για ένα παιχνίδι για το οποίο πολύ λίγα έχω γράψει (αν και κάποια έχω πει) σε σχέση με το πόσα νιώθω για αυτό, κι ας το έχω παίξει σχετικά λίγο. Για αυτό, για την ιστορία της δημιουργίας του, για τον περίφημο δημιουργό του και τα μεθεόρτια… Μπρρρ. Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι.
Πριν λίγο γύρισα από περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Βγήκα να περπατήσω γύρω στις 23:30 για να προλάβω την αλλαγή της ημέρας. Δεν ήθελα ιδιαίτερα να περπατήσω αλλά κάτι με παρακίνησε…
Σήμερα λοιπόν κλείνω 2 βδομάδες με το καινούργιο μου 3DS. Κάτι με έπιασε μετά την επιστροφή απ’την Βουλγαρία και ήθελα να παίξω καινούργια Nintendo games. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παίξει πραγματικά φορητό της Nintendo από τότε που έχασα το DS Lite μαζί με όλα μου τα παιχνίδια πριν περίπου 6 χρόνια, όταν το παράτησα μέσα σε μια πορτοκαλί τσάντα ένα ωραίο πρωί στη μέση του λιμανιού της Μυτιλήνης μαζί με ένα αντίτυπο του Περί Θανάτου και ξαφνιάστηκα όταν 10 λεπτά αργότερα είχε κάνει φτερά. Από τότε περίπου, και με εξαίρεση το Skyward Sword, σταμάτησα να ακολουθώ την Nintendo και τις νέες τις δημιουργίες, και αρκετές φορές έχω πει ότι δεν νιώθω πια πως φτιάχνει παιχνίδια που απευθύνονται σε μένα. Eίχα την αίσθηση πως ξεπέρασα την Nintendo όπως μια μέρα ξεπερνάς τον παιδικό σου έρωτα που ήσασταν μαζί από το δημοτικό μέχρι το τρίτο έτος αλλά μια μέρα, ε, απλά ήθελες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, και μετά δεν υπήρχε επιστροφή.
Έχοντας ακόμα αρκετά χρήματα από το πακετάκι που καθιστά δυνατό το να ζω άνεργος και με ελάχιστο εισόδημα εδώ και περίπου 2 μήνες, αποφάσισα πως θα ήταν επίσης ωραία ιδέα να αγοράσω ένα 3DS για τη Δάφνη, για να παίζουμε Pokémon μαζί, για να παίξει επιτέλους το Ocarina of Time και άλλα που ήθελε να δοκιμάσει. Ήταν ένα μικρό δώρο για την επέτειο της γνωριμίας μας (“you had sex before you kissed?”). Μπορεί η ίδια να μας πει αν το διασκεδάζει, αν και μάλλον ναι, κρίνοντας απ’τις δεκάδες ώρες που έχει ήδη ρίξει στο Pokémon X.
Αγόρασα το 3DS της Δάφνης 150€ μαζί με θήκη, το Street Fighter 4, το Pilotwings Resort και το Ocarina of Time (και το PES ’11, *μπαρφ*) από έναν πιτσιρικά 15 χρονών ο οποίος το πούλαγε γιατί ήθελε να μαζέψει λεφτά για PS4 και το Destiny. Όταν βρήκα την αγγελία απ’το Aggeliopolis και τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συναλλαγή, τελικά συνεννοήθηκα με τον πατέρα του, ο οποίος α) με ρώτησε αν ήθελα την κονσόλα για το δικό μου παιδί, και β) με ρώταγε ξανά και ξανά αν θα την αγοράσω, λες και ήταν κάτι το απίστευο που ένας 25άρης μουσάτος τύπος θα ήθελε να αγοράσει ένα αντικείμενο διόλου ευκαταφρόνητης αξίας απ’τον 15χρονο γιο του. Πριν φύγω ρώτησα τον γιο αν είχε απολαύσει το OoT, και του είπα ότι μικρός ήταν απ’τα αγαπημένα μου παιχνίδια (γι’αυτό θέλω και να το παίξει η Δάφνη). Μου απάντησε ναι. Όταν άνοιξα το 3DS και το Activity Log, είδα πως είχε ρίξει λιγότερο από 10 ώρες στο OoT και πολύ περισσότερες στο Μeet the Robinsons.
Εκείνη την μέρα ήταν επίσης και το πρωτάθλημα Super Smash Bros for 3DS στο (gulp) The Mall. Πήγα με τη Δάφνη και τον Kira, ο οποίος έφερε τον Commander SP και άλλους σκληροπυρηνικούς νιντεντάκηδεςπου με κάνουν να μοιάζω με casual τελευταίας διαλογής. Όλοι συλλέκτες, βέβαια… Αναρωτιέμαι πώς και τόσοι hardcore gamers είναι και συλλέκτες; What is it about hoarding? Τελος πάντων, στο τουρνουά έφτασα στον προημιτελικό, με τον Yoshi κλασικά, not bad για κάποιον που πρώτη φορά έπιανε το παιχνίδι… Την επόμενη μέρα, βρήκα αγγελία για ένα Limited Edition 3DS XL με το ίδιο game το οποίο ξεροστάλιαζα. 180€ αντί για 240€ που έκανε κανονικά, σχεδόν καινούργιο. Όπως έμαθα, ήταν δώρο. Δεν ξέρω γιατί έφυγε από τα χέρια του αρχικού δέκτη και έφτασε στις αγγελίες του insomnia.gr, ομως είμαι σίγουρος ότι είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Πολλές ανούσιες λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σημασία; Κρατηθείτε: την ίδια μέρα, αγόρασα από άλλον πωλητή άλλο ένα 3DS XLγιατί το έδινε 140€ (θα ήταν 120 χωρίς τα παιχνίδια) μαζί με Animal Crossing και Pokémon X , το οποίο έδωσα στη Δάφνη. 20€ για το Pokémon και το Animal Crossing. Not bad. Τσίμπησα από κάπου αλλού (ναι, πάλι μεταχειρισμένο) το Pokémon Υ που παίζω εγώ, και μου ξέμεινε η κονσόλα η οποία χαράζει τώρα τη δική της ιστορία… Ίσως ο Skallamann, το όνομα του Mii που κάνει τις βρωμοδουλειές στο δικό μου στο Puzzle Swap και στο Quest, καταλήξει στα χέρια του Kira. Γιατί όχι;
Τέλος, αγόρασα επίσης το Kingdom Hearts Dream Drop Distance για 10€ για τη Δάφνη, και με άλλα 10€ το Fire Emblem Awakening το οποίο κράτησα εγώ. Με το Winter Promotion 2014 της Νintendo κατάφερα επίσης να κατεβάσω δωρεάν το Zelda: Link Between Worlds, το οποίο με έχει ενθουσιάσει — θυμόμουν όταν είχα δει τα πρώτα βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει ότι σκεφτόμουν πως θα είναι βλακεία. So glad I’ve been proven wrong. Man, that’s a lot of games, isn’t it?!
Η Δάφνη μισεί αυτή τη φωτογραφία αλλά εγώ νομίζω ότι είναι απλά τραγικά ηλίθια (in a good way!) Τραβηγμένη και μονταρισμένη αυτόματα απ’το 3DS μουStickers, stickers everywhere!
Καλά όλα αυτά. Αλλά όπως προανέφερα, βγήκα και περπάτησα χωρίς να το πολυθέλω για να μαζέψω play coins, ένα εικονικό συνάλλαγμα που κερδίζεται περπατώντας, για την ακρίβεια 100 βήματα για κάθε νόμισμα με μάξιμουμ τα 10 ανα ήμερα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοράσεις βασικά βλακείες: άχρηστα παζλ και καπέλα για τα Mii, και κάποια items ή hints σε μερικά παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι με το Street Pass και το τρίτο 3DS, το οποίο υποτίθεται πως θέλω να πουλήσω, έχω εθιστεί στο να χρησιμοποιώ αυτά τα νομίσματα και να ανταλλάζω κομμάτια παζλ και να χρησιμοποιώ τα δικά μου Miis μεταξύ τους για να προχωράω στο quest, κάτι το οποίο πραγματικά δεν έχει νόημα, εκτός απ’το ότι είναι σούούούπερ εθιστικό και σε κάνει να θέλεις να ανοίγεις το 3DS συνέχεια! Έξυπνες κινήσεις Nintendo… Πώς αλλιώς θα έκανες τον κόσμο να θέλει να έχει, για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερα από ένα 3DS;
Διαπιστώνω στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε πράγματα όπως το StreetPass που έχουν σταδιακή πρόοδο και κατα κάποιον τρόπο παίρνουν τη ζωή και το τι κάνεις σε meta επίπεδο και την κάνουν game — ο Μάριο έκανε μια παρόμοια παρατήρηση για μένα. Απ’τα achievements μέχρι το Μеmrise κι απ’το last.fm μέχρι αυτή τη κολλητική χαζομαρούλα με τα StreetPass και τα play coins: streaks, ημερομηνίες, δεδομένα, αυτό το πολύ περίεργο και πρωταρχικό συναίσθημα του να ολοκληρώνεις κάτι στο οποίο πατάει και το 7×7 challenge, π.χ. Γι’αυτό το HabitRPG μου άρεσε τόσο, αν και το σταμάτησα γιατί πολύ συχνά έχανα μέρες, όχι επειδή δεν είχα κάνει τα daily quests μου αλλά επειδή έμενα έξω και μακριά από τερματικό ικανοποίησης συνηθειών i.e. τον υπολογιστή μου ή κάποιο smartphone και έτσι πέθανα χωρίς λόγο ουκ ολίγες φορές. Γενικά, I don’t get it and it’s scary.
Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο μετά από χρόνια, του «αγοράζω ένα κομμάτι hardware για να παίζω games», ξαναβλέπω–όχι πως το είχα ξεχάσει–πως οι gamers είμαστε ουσιαστικά και πολύ βασικά απλά καταναλωτές, και μάλιστα από τους πιο αφωσιομένους, ξεδιάντροπους καταναλωτές που υπάρχουν. Όσο πιο μεγάλος καταναλωτής, τόσο πιο gamer. Νέες πανάκριβες κυκλοφορίες, κονσόλες, προσφορές, συνεχώς το κυνήγι του καινούργιου, μια έλλειψη ικανοποίησης που πλανάται στον αέρα… Πόσοι gamers δεν είμαστε ανισόρροποι και, όπως δείχνω σε αυτό το post, ψάχνουμε στα παιχνίδια μια γλύκα για να πνίξουμε την έλλειψη κατεύθυνσης μας; Τι θα μας σώσει;
Νιώθω πολύ άδειος δημιουργικά αυτόν τον καιρό μετά την Βουλγαρία (και όσο ήμουν στην Βουλγαρία…) γι’αυτό και νομίζω ότι έχω στραφεί στο gaming περισσότερο απ’ότι συνηθίζω πια. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει άμεση σύνδεσημεταξύ της έλλειψη έμπνευσης μου και την ξαφνική μου πόρωση με το να ψάχνω προσφορές για μεταχειρισμένα games παντού, ταυτόχρονα μην παίζοντας τα πρόσφατα αγορασμένα μου παιχνίδια στο Steam αλλά και σπρώχνοντας μακριά τον σωρό από άλλα πράγματα, δημιουργικά και μη, τα οποία θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Ρωτώντας τον εαυτό μου τι θα ήθελα περισσότερο, ένα Wii U ή ένα ποδήλατο, η λογική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα ποδήλατο: θέλω ένα μέσο μεταφοράς το οποίο θα με γυμνάσει, ειδικά τώρα που το τρέξιμο έχει φουντάρει, θα μου επιτρέψει τα κάνω τα μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο που πάντα ονειρευόμουν και θα με φέρει πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος με συναρπάζει και έχω απομακρυνθεί από τότε που άφησα την Μυτιλήνη. Η συναισθηματική μου επιλογή όμως με έχει κάνει να κοιτάζω αγγελίες για Wii Uκαι καμία για ποδήλατο, ενώ ούτε καν έχω προλάβει να παίξω τα μισά απ’τα ακριβά παιχνίδια που μόλις αγόρασα. Αυτό δηλώνει ένα πράγμα: ότι τα games είναι η εύκολη επιλογή, το χρυσωμένο χάπι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με κρατάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι. Το Wii U θα με κρατήσει σπίτι, το ποδήλατο θα με αφήσει να φτάσω μακριά με τη δύναμη των ποδιών μου. Και οι δύο επιλογές είναι καταναλωτικές, αλλά μόνο η μία είναι συμβόλαιο και υπόσχεση κατανάλωσης και στο μέλλον.
Ένα άλλο παράδειγμα: ήδη κάπως έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω το παραπάνω όταν βγει. Λες και δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να χρησιμοποιήσω τα χρήματα μου, ή λες και το ωραίο 3DS που έχω μόνο 2 βδομάδες πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο. Έχουμε τρελαθεί… Σε παρακαλώ qb του μέλλοντος, μην ενδώσεις!
Don’t get me wrong–of course I love games: playing them, reading about them, writing about them. Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, κυρίως με το Steam και με τις πρόσφατες αγορές μου, είναι ότι η αγορά νέων (και μεταχειρισμένων, το ίδιο είναι για μένα) παιχνιδιών ικανοποιεί μια περίεργη, διεστραμένη ανάγκη η οποία με βαραίνει–πολύ διαφορετική απ’το ίδιο το παίξιμο. Συχνά άλλωστε λέμε με την Δάφνη, και όλοι οι παίκτες το ξέρουν αυτό, πως είναι ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε παιχνίδια και να αρχίσουμε να τα παίζουμε! Έχουμε συζητήσει να κάνουμε μια συμφωνία να μην αγοράσουμε νέα παιχνίδια πριν παίξουμε τουλάχιστον κάποια απ’όσα έχουμε, αλλά είναι τόσο φοβιστική αυτή η δέσμευση που την αποφεύγουμε.
Εγώ μπορώ να κάνω την αρχή, λέγοντας πως δεσμεύομαι, εδώ και τώρα, να μην αγοράσω νέο παιχνίδι, και να μην κατεβάσω νέο game για το Wii, και να παίξω μόνο αυτά που έχω τώρα στη διάθεση μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, και με δυνατότητα επέκτασης. Περίπου για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να μην πάρω τη δουλειά σύνταξης για το GameWorld.gr, εκτός απ’το ότι ο ιδιοκτήτης έχει πολύ άσχημη φήμη στην πιάτσα–μα να κακοπληρώνεσαι και να μην έχεις χρόνο να παίξεις αυτά που θέλεις; Για να δούμε τι θα γίνει από αυτό. Ό,τι θέλω να παίξω στο μεταξύ θα το γράψω σε μια λίστα για αγορά στο μέλλον. Και για αυτήν την προσφορά του Wii U με το Smash το οποίο θα είναι στα 240€ για τα Χριστούγεννα για την οποία έχω ακούσει και την λιγουρεύομαι… Ε, καλύτερα να πάρω ποδήλατο αν είναι να πάρω κάτι, έτσι δεν είναι;
Ανακάλυψα αυτό το βιβλίο σκαλίζοντας την επιφάνεια των απύθμενων βαθών της βιβλιοθήκης της μάνας μου. Γενικά αποφεύγω να το κάνω γιατί είναι σαν να κοιτάζεις τον ήλιο κατάματα: δύσκολο να ψάξεις μέσα σε τόση πολλή και τόσο καλή πληροφορία και να μην χαωθείς. Εκείνη τη μέρα όμως ένιωθα τυχερός, όπως όταν πατάω την δεύτερη επιλογή στο Google, κάτι το οποίο και στις δύο περιπτώσεις δεν κάνω συχνά.
Εν πάσει περιπτώσει, η μάνα μου έμαθε για τον Φάλμεραϋερ όταν πήγε στην Γερμανία, πριν την πρώτη μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά το 1984, δηλαδή περισσότερα από 150 χρόνια μετά τη συγγραφή του. Ήταν όταν άρχισε να ανακαλύπτει την «εναλλακτική», λιγότερο εξευγενισμένη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πολύ πιο ανθρώπινη εκδοχή της ιστορία της χώρας μας και των κατοίκων της, μια ιστορία πιο αληθοφανής σχετικά με το ποιοι ήταν, ή δεν ήταν, οι πρόγονοι μας. Περίπου όταν έφτασα στην ίδια ηλικία αρχισα να την ανακαλύπτω κι εγώ.
Χρόνια τώρα μου λέει κάθε φορά με έναν θαυμασμό στα μάτια της ίδιο με τον δικό μου τώρα πως το χωριό απ’το οποίο καταγόταν ο παππούς Αθανασόπουλος, κάπου κοντά στα Καλάβρυτα, λεγόταν τον παλιό καιρό Κόκοβα. Αυτό ήταν πριν μετονομαστεί στο πιο ελληνικό Κλειτορία. Την ίδια τύχη είχαν πολλά–περισσότερα απ’όσα φανταζόμαστε εσείς κι εγώ–τοπωνύμια στην Ελλάδα, των οποίων τα σλαβικά ονόματα δεν ηχούσαν καλά στα καθαρευουσιάνικα, αρχαιολατρικά αυτιά των Ελλήνων του προπερασμένου αιώνα. Δεν νομίζω ότι αυτοί οι κύριοι αναρωτήθηκαν ποτέ ποιος πρωτοέμεινε στην Κόκοβα, που σήμαινε «κότα» σε κάποια μεσαιωνική σλάβικη γλώσσα, ή αν οι κάτοικοι του χωριού είχαν παραμείνει ως τότε Σλάβοι.
Πώς και δεν ξέρουμε περισσότερα για την κατάλυση της ηπειρώτικης Ελλάδας απ’τους Σλάβους τον 6ο αιώνα; Πώς είναι δυνατόν να νομίζουμε σοβαρά ότι έχουμε ως επι το πλείστον αρχαιοελληνικό αίμα, ή τουλάχιστον να το νομίζουν αυτό πολλοί νεοέλληνες; Πώς είναι δυνατόν να υποτιμούμε τόσο ξεδιάντροπα την βαθιά ιστορία του τόπου μας και να την αναγάγουμε σε μερικούς κιτς αφορισμούς στην καλύτερη των περιπτώσεων; Μα θα μου πείτε, τι περίμενα; Είναι γνωστό ότι γενικότερα οι άνθρωποι δεν φημιζόμαστε για τις ικανότητες μας να μπορούμε να μάθουμε απ’το παρελθόν, ή ακόμα και να μπορούμε να το κοιτάξουμε και να το αναλογιστούμε λαμβάνοντας υπ’όψη τα δικά μας προσωπικά φίλτρα αλλά και αυτά της εποχής και της κυρίαρχης κουλτούρας. Ελάχιστους ξενίζει ότι όπου και να πας, και ανάλογα το πού είσαι, θα ακούσεις μια διαφορετική εκδοχή για το ποιος είναι ο αρχαιότερος λαός στον κόσμο. Μου θυμίζει κάτι Αυστραλούς ερευνητές που λένε πως οι αρχαιότεροι προγονοί μας δεν ξεκίνησαν από την Αφρική, όπως εικάζει η πιο δημοφιλής θεωρία σήμερα, αλλά από την… ναι, θα το πάρει το πόταμι, απ’την Αυστραλία. Από ένα σημείο και μετά δεν έχει καν σημασία ποιος έχει δίκιο, αλλά ότι τους περισσότερους τους παρακινεί η ανάγκη να είναι αυτοί ο εκλεκτός λαός και όχι άλλος.
Για να επιστρέψουμε στο βιβλίο: χωρίς αμφιβολία είναι ένα σημαντικό πόνημα το οποίο πιστεύω θα έπρεπε να συζητηθεί περισσότερο στην σύγχρονη Ελλάδα απ’ότι έχει συμβεί μέχρι τώρα, απλά και μόνο γιατί παραθέτει σπάνιες πηγές που ρίχνουν λίγο περισσότερο φως στο ποιοι πραγματικά είμαστε και το τι σήμαινε το να είσαι Έλληνας την 2ης χιλιετία. Ο Φάλμεραϋερ έχει κατακριθεί πολύ (έλα δεν το πιστεύω!) αλλά ακόμα δεν έχω δει σοβαρά αντεπιχειρήματα, μόνο φασιστομπλόγκ όπως αυτό (δείτε και το σχόλιο μου κάτω κάτω, για να μην αναφέρω την περίφημη «έρευνα του DNA»… mein Gott) να τον κράζουν και να τον καταδικάζουν με την παραδοσιακή άλλωστε ταμπέλα-πασπαρτού του «ανθέλληνα».
Ανθέλληνας: χαρακτηρισμός ο οποίο σημαίνει, όπως έχω μάθει πια από την εμπειρία χρόνων, όλους αυτούς που συνωμοτούν για να μην επιτρέψουν στην αρχαία φυλή των Πελασγίων να κατακτήσουν τον κόσμο όπως θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν αυτοί για να μας σταματήσουν. Μπόνους πόντοι αν οι ανθέλληνες είναι και Εβραίοι, οι οποίοι, ω τι ειρωνεία, έχουν μια παρόμοια κοσμοθεωρία με τους εξτρέμ έλληνες η οποία πηγάζει μέσα από την ίδια την θρησκεία τους, αλλά τουλάχιστον η δική τους Judaism vs The World πεμπτουσία ύπαρξης δικαιολογείται από τους διωγμούς τους που χάνονται στα βάθη των αιώνων. Ή μήπως διώκονταν γιατί πάντα θεωρούσαν τον εαυτό τους «εκλεκτό»; Παρακαλώ εισάγετε ρητό για αυγά και κότες και ποιος έκανε ποιον.
Αλλά φυσικά: οτιδήποτε σκάει την εθνική ψευτοπερηφάνια όπως τα μυτερά νύχια σκάνε ένα μπαλόνι, δεν μπορεί να εξεταστεί σοβαρά από όσους έχουν πιστέψει τυφλά στον μύθο της δικής τους εξοχότητας. Είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι απ’όσους έχουν γνώμη για το Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων έχουν ιδέα τι ακριβώς γράφει και ποια είναι τα επιχειρήματα που περιέχονται μέσα του. Ούτε το 1830 ήξεραν, όταν στον δρόμο έκραζαν τον Φάλμεραϋερ χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο καθώς δεν υπήρχε μετάφραση και κανείς δεν καταδεχόταν να την γράψει για 150 χρόνια, ούτε τώρα.
Η κριτική κατα του Φάλμεραϋερ την οποία δέχομαι πάντως είναι ότι ήταν καθεστωτικός μές την αντικαθεστωτικότητα του αντιφιλελληνισμού του. Με άλλα λόγια, παρ’όλο που ο φιλελληνισμός ήταν πολύ τρέντυ για την πολιτική διανόηση της εποχής, ο Φάλμεραϋερ ήταν συντηρητικός «αυτοκρατορικός» και κατα των επαναστάσεων. Ήταν υποστηρικτής του Όθωνα (η τελευταία παράγραφος του βιβλίου εξυμνεί τον πρώτο βασσιλιά της Ελλάδας μάλλον επειδή ήταν Βαυαρός, και ο Φάλμεραϋερ έκρινε ότι μόνο ένας Γερμανός θα είχε τα προσόντα για μια τόσο σοβαρή και υψηλού κύρους δουλειά) και γενικότερα περισσότερο με τον Μέτερνιχ και λιγότερο με τον Καποδίστρια, αν με πιάνετε. Αλλά τα πολιτικά του πιστεύω δεν θα έπρεπε να επηρεάζουν το πώς εμείς βλέπουμε και αξιολογούμε την εγκυρότητα της έρευνας του. Έστω ότι ήταν ανθέλληνας, λοιπόν, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Τι έχουμε να πούμε για τις παραπομπές του, για την επιχειρηματολογία του; Αν μη τι άλλο, ο τύπος έκανε σοβαρή δουλειά για την εποχή του και κοιτώντας την καθαρά λογικά, την πιστεύω. Ειμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ανακρίβειες στο έργο αλλά δεν έχει πολλή σημασία: καμία ανακρίβεια στα στοιχεία του δεν θα επαρκούσε για να ανατρέψει ολόκληρο του το επιχείρημα.
Ήδη έχω γράψει πολλά αλλά θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα κι άλλα τόσα γι’αυτό το θέμα. Ίσως το βλέπω πιο καθαρά γιατί, όντας μισός αυστραλός, δεν περιορίζομαι από την «καθαρότητα» του ελληνικού αίματος, την ίδια καθαρότητα βλέμματος η οποία από άλλους πολύ πιο «καθαρούς» από μένα ερμηνεύεται ως έλλειψη πατριωτισμού. Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο, αν και δεν αξίζει 5 αστεράκια ως πόνημα, είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα του σήμερα. Μέσα σε λίγες προτάσεις μπορεί να χτυπήσει απίστευτα πολλά νεύρα, και πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοια είναι τα έργα που ακριβώς πρέπει να διαβάζονται και να συζητιούνται περισσότερο από τα υπόλοιπα που απλά συμφωνούν με όσα είναι κοινώς αποδεκτά. Κι όποιος αντέξει.
Sintang, Borneo, is only populated by immigrants from Asia Minor, which happen to be aristocrats.
I was casually browsing /r/gamedeals (yeah, as if I don’t already own enough games!), inspired by the latest Humble Bundle to look for a good price for chronically expensive Crusader Kings II plus expansions, when I stumbled upon this great offer by previously unknown to me BundleStars: Victoria 1 + 2, together with all expansions and DLC, for only €4,49! Steam keys and all! I only had vanilla Vicky 2 on GamersGate, where I received the review key, so I was itching to get it on Steam somehow. I got it and spent 6 hours non-stop trying to get the Netherlands into Club Great Eight. Alas, my warmongering and trying to take advantage of a surprisingly weak Prussia alerted the bouncers.
Wow. I just realised I’ve reviewed all of these games; that’s where the links go. The reviews are in Greek though. Here’s the one for Vicky 2 also.
In that last review, four years ago, I wrote that Vicky 2 was still a little bit unpolished. Two expansions and lots of patches later, it’s still not perfect, but it’s much more playable. If you also consider all of the mods that inevitably emerged, which I can’t comment on because I haven’t tried them yet, there’s a lot of stuff to discover.
3MA Producer Michael Hermes and GWJ editor Erik Hanson joins Rob and Tom to talk about Victoria II: Heart of Darkness. Rob is reconsidering some of his earlier, harsher views on Victoria while Tom argues that it is a towering achievement of game design that speaks to real-world politics in a way few others have ever attempted.
Victoria 2 might be a more polished gem nowadays, but it’s still notoriously difficult to understand and play, even compared to other Paradox games. Definitely one of the most complex games out there.
But don’t worry. If you buy it at this incredible discount, and I would strongly encourage you to do so if you can see yourself remotely enjoying such a game, here are a couple of videos to help you get started. Let’s play together then and carve Europe between ourselves. }:}
Μην ξεχνάτε: τα τραίνα από Θεσσαλονίκη για Σόφια και Σκόπια/Βελιγράδι έχουν ξαναξεκινήσει εδώ και 3 μήνες με πολύ καλές τιμές, ειδικά αν κλείσετε από νωρίς. Ελπίζω μόνο να είστε πιο τυχεροί από μένα και να μη χρειαστεί να μείνετε στον σταθμό της Κουλάτα (στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα) περιμένοντας 2 ώρες για να έρθει άλλη μηχανή γιατί η πρώτη είχε χαλάσει! Δεν μπορώ να πω πάντως, τα εισιτήρια στη Σόφια μου τα έκδοσαν μηχανογραφημένα· στην Ελλάδα ήταν χειρόγραφα, για λόγους οι οποίοι είναι υπεράνω μου – το ίδιο και για τον θρυλικά εξυπηρετικό και φιλικό υπεύθυνο των διεθνών γραμμών στη Σίνα 6…
Toυλάχιστον ήμουν μόνος στο κουπέ για όλη τη διαδρομή. Και στην Κουλάτα είχε πελαργούς. Πολλούς.
Κάπως έτσι, αλλά πολλές φωλιές γύρω απ’το σταθμό, οι πελαργοί που μπορούσα να μετρήσω εκείνη τη στιγμή ήταν καμιά δεκαριά. Η φωτογραφία δεν είναι δική μου, την τσίμπησα από αυτό το άρθρο (Σύμμαχος των πελαργών η ΔΕΗ).
BTW: είχα την απορία από που είναι ο Gramatik. Με τη βοήθεια της πανταχού παρούσας και τα πάντα πληρούσας Wikipedia, η απορία μου λύθηκε: Σλοβενία.
Το ξέρατε ότι το 45% του πληθυσμού (τουλάχιστον στις ΗΠΑ, για την Ελλάδα δεν ξέρω) είναι SJ (traditionalists), και ένα άλλο 40% είναι SP (experiencers); Προσωπικά μπορώ να βγάλω αρκετά συμπεράσματα για τον κόσμο χρησιμοποιώντας αυτά τα στοιχεία και κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εκλογών ανα τον κόσμο, ή γιατί οι άνθρωποι επιμένουν στα παλιά και γνώριμα, ή γιατί οι άνθρωποι κυνηγούν τα χρήματα πάνω απ’όλα, ή γιατί τέλος πάντων οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται και σκέφτονται πολύ διαφορετικά από μένα – και άλλοι, βέβαια, πολύ παρόμοια.
Πείτε ό,τι θέλετε για το MBTI: ότι είναι παρωχημένο, ότι εξαπλουστεύει, ότι δεν επαρκεί – όλα αυτά ισχύουν, παραμένει όμως για μένα ένα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια μου να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου και να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και τη δική τους αντίληψη (ή διαίσθηση!) Κι άλλωστε, ποιο επεξηγηματικό, αναλυτικό σύστημα μπορεί ποτέ να είναι πλήρες;
Για όσους δεν ξέρουν τι είναι το ΜΒΤΙ, είναι μια μέθοδος αξιολόγησης προσωπικότητας η οποία αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’60 η οποία βασίζεται στις θεωρίες του Carl Jung σχετικά με τις γνωστικές λειτουργίες (cognitive functions) του ανθρώπου (αίσθηση, διαίσθηση, συναίσθημα και νόηση – sensing, intuition, feeling and thinking) και ανάλογα με τη σειρά προτεραιότητας – ή ευχέρειας – που χρησιμοποιούνται αυτές οι λειτουργίες αλλά και την εξωστρέφεια/εσωστρέφεια τους, προκύπτουν 16 συνδυασμοί και τύποι προσωπικότητας.
Βρήκα πως το βιβλίο, αν και χρήσιμο για την αρχική κατανόηση του συστήματος, παρέμεινε στα απολύτως βασικά, και αν και δημοσιεύτηκε τη δεκαέτια του ’90 δεν ανέφερε την προγενέστερη θεωρία του Keirsey σχετικά με την κατάταξη των 16 τύπων σε 4 μεγαλύτερες οικογένειες γενικότερης ιδιοσυγκρασίας. Επίσης απογοητευτική βρήκα την πολύ επιφανειακή αναφορά στην ανάλυση της κατάταξης των λειτουργιών για κάθε τύπο, όπως για παράδειγμα στους INFPs (ΕσΔΣΑν σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση, ο οποίος τυχαίνει να είναι κι ο δικός μου τύπος) πρώτο είναι το Εσωστρεφές Συναίσθημα (Fi), μετά η Εξωστρεφής Διαίσθηση (Ne), η Εσωστρεφής Αίσθηση (Si) και η Εξωστρεφής Νόηση (Te), με κατάταξη απ’την πιο ανεπτυγμένη στην λιγότερο ανεπτυγμένη λειτουργία.
Αυτή η ανάλυση μπορεί να φανερώσει πολλά για τους στόχους, τις προτεραίοτητες, τις ιδιαιτερότητες και τις πιθανές αδυναμίες των ατόμων που ανήκουν σε κάθε τύπο, αλλά ξεφεύγει από την απλή κατηγοριοποίηση και περιγραφή των τύπων και φτάνει σε μεγαλύτερο βάθος. Προφανώς μια τόσο βαθιά ανάλυση δεν ήταν ο στόχος του βιβλίου, αλλά εμένα μου έλειψε, γιατί χωρίς αυτήν δεν αιτιολογείται το από που προκύπτει ο διαχωρισμός των τύπων. Είναι ενδιαφέρον ότι γενικά δεν είναι γνωστή η θεωρία περί γνωστικών λειτουργιών, ακόμα και για αυτούς που ενδιαφέρονται για το MBTI.
Γι’αυτό εγώ θα συνεχίσω την αναζήτηση και την έρευνα μου στο θέμα των τύπων προσωπικότητας και της αναλυτικής ψυχολογίας γενικότερα με κάτι λίγο πιο εξειδικευμένο (μου τρέχουν τα σάλια για το βιβλίο που λίνκαρα παραπάνω του Keirsey). Πάντως, ως εισαγωγή στο MBTI το βιβλίο δεν είναι άσχημο, και είναι από τα λίγα (το μόνο;) που βρήκα μεταφρασμένο στα ελληνικά. Για κάποιον λόγο δεν μας πολυενδιαφέρει το θέμα εδώ πέρα…
Αν διαβάσετε ως εδώ και θα θέλατε να μάθετε περισσότερα, μερικές καλές πήγες:
Και το Personality Cafe, γιατί μερικές φορές η επαφή και η συζήτηση με άλλα άτομα του ίδιου τύπου και ο εντοπισμός των κοινών τόπων βοηθάει στ’αλήθεια. Καλό κι αν νιώθετε μοναξιά, ότι κανείς δεν σας καταλαβαίνει κτλ.
