Relevantly Irrelevant
Βγάζουμε το άχτι μας και τα χώνουμε με τη Δάφνη σε γκέιμερς, την κοινότητα των γκέιμερς, τη βιομηχανία των γκέιμς… Αναρωτιόμαστε τι εστί τελικά γκέιμερ, πώς μπορούμε να επιζήσουμε στον κόσμο του infinite novelty, γιατί διαλέγουμε να παίζουμε αυτά που παίζουμε, πώς μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι παίχτες και πολλά άλλα.
Προσοχή: Αν προτιμάτε το WoW απ’το Civilization συνιστάται να αποφύγετε την ακρόαση του συγκεκριμένου (προβοκατόρικου!) επεισοδίου!
A galaxy in my mug.
Μίλα μου για γλώσσα: Μικρή εισαγωγή στη γλωσσολογία by Φοίβος Παναγιωτίδης
My rating: 5 of 5 stars
Σημαντικό βιβλίο, ακόμα κι αν το μόνο που καταφέρνει είναι αυτό που ο Φοίβος Παναγιωτίδης υπόσχεται στην αρχή: να παρουσιάσει μια απλουστευμένη, «εκλαϊκευμένη» (δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη ως απόδοση του pop) εισαγωγή στην γλωσσολογία, χωρισμένη σε κεφαλαιάκια-μπουκίτσες.
Πώς μαθαίνουμε να μιλάμε; Από τι είναι φτιαγμένη η γλώσσα; Ποια είναι η παλιότερη γλώσσα του κόσμου; Ποια η διαφορά γλώσσας και διαλέκτου; Τι σημαίνει μιλάω σωστά (ελληνικά); Γιατί μαθαίνουμε αρχαία; Θα μιλάμε όλοι αγγλικά σε 50 χρόνια; Πάσχουν οι νέοι μας από αφασία; Κινδυνεύουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δίγλωσσο περιβάλλον; Είναι η πολυγλωσσία τεκμήριο ευφυΐας; Γιατί μας δυσκολεύουν οι ξένες γλώσσες; Πού βρίσκεται η Λατβία; Σε τι χρησιμεύει η γλωσσολογία;
Ίσως να μην καταφέρνει να δώσει εκτενείς απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, όμως αυτός δεν είναι και ο στόχος του και θα έχανε πολλα αν προσπαθούσε να είναι πιο «επιστημονικό» ή διεξοδικό: πιστεύω πολύ σε έργα όπως αυτό τα οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν μια πιο σφαιρική άποψη του θέματος τους και δεν χάνονται στις λεπτομέρειες, όπως τα αγαπημένα μου βιβλία του είδους What on Earth Happened και A Short History of Nearly Everything. Σίγουρα δεν ξέρω άλλα βιβλία παρόμοιου εύρους για το συγκεκριμένο θέμα, και ακόμα πιο σίγουρα όχι στα ελληνικά. Μου άνοιξε φυσικά την όρεξη για περισσότερη γλωσσολογία αλλά και για να εστιάσω περισσότερο στις γλώσσες μου…
Γενικά, ήταν απολαυστικό και θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε, όχι μόνο σε φίλους των γλωσσών και της γλωσσολογίας. Μάλλον όσοι δεν έχουν ιδέα από γλωσσολογία πρέπει να το διαβάσουν περισσότερο!
Ευχαριστώ Δάφνη που μου το δάνισες. 🙂
Kάποτε, πριν όχι και τόσο πολύ καιρό, έγραψα μια λίστα με τα πράγματα που θα ήθελα να έχω κάνει μέχρι τα εικοσιπέντε. Ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος για το τι θα μπορούσα να χωρέσω σε 15 μήνες, αλλά είχα φιλοδοξίες, και η μέρα που θα γινόμουν 25 τότε φάνταζε ακόμα μακριά.
Λοιπόν, η μέρα ήρθε, και ήταν ωραία και απλή: μια random ομιλία στην Ένωση Βούλγαρων Δημοσιογράφων ενός Ουρουγουανού συγγραφέα (και τα λίγα μου ισπανικά δεν με βοήθησαν να καταλάβω και πολλά)· ξεσκόνισμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα· συνάντηση με την Άννα από τις Πρέσπες· δύο συζητήσεις για εξάσκηση αγγλικών, οι καθιερωμένες που έχουμε τις Τετάρτες, η μία με τους υπάλληλους της βιβλιοθήκης, η άλλη στο American Corner με όσους, ανεξαρτήτως ηλικίας, και το τονίζουμε αυτό, θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους· ένα πεντανόστιμο τουρλού με μανιτάρια και κολασμένη κόκκινη Βουλγάρικη σάλτσα που μαγείρεψα με τη Δάφνη, η οποία είναι εδώ πέν τε μέρες τώρα και κωλοχαίρομαι· ένα μπανάνα κέικ που έψησε η Μαρία αφού ο φούρνος ελευθερώθηκε από το τουρλού, και ίσως το πιο αστείο της ημέρας, η αποτυχία μας -ευτυχώς!- να τηρήσουμε το ένα εικοσιτετράωρο νηστείας που είπαμε να κάνουμε γιατί την προηγούμενη μέρα τα σκάσαμε (το οποίο εδώ πέρα σημαίνει να τρως με 10€ σε εστιατόριο) και θέλαμε να κάνουμε οικονομία και να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, αλλά όταν πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και κατάλαβα ότι το να ανταπεξέλθω στην πρόκληση θα σήμαινε να μην φάω και να μην πιω τίποτα τη νύχτα των γενεθλίων μου, είπα «άσ’το, θα υπάρξουν κι άλλες μέρες να μη φας». Έτσι προέκυψε το τουρλού και το κέικ.
Όπως συνήθως, η μετάβαση δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό. Δεν νιώθω διαφορετικός που τώρα είμαι λίίίίγο πιο κοντά στα 30 απ’ότι στα 20. Νιώθω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω περάσει, δει, γευτεί, ακούσει και νιώσει πολλά και, αν εξαιρέσεις το ίντερνετ και όλα τα άπιαστα σαγηνευτικά με τα οποία με μπουκώνει κάθε μέρα για να με κάνει να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν κάνεις πράγματα – κατα προτίμηση πράγματα τα οποία να μπορείς να μοιραστείς με τους φίλους σου στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης της επιλογής σου – αν εξαιρέσεις αυτό το ασύγκριτο αλλά τελικά εικονικό, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν και αυτό θα το καταλάβω στα σίγουρα μόνο αργότερα, όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω πια το άλλο μισό της τρίτης μου δεκαετίας σε αυτόν τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να μπω στο ψητό, γιατί θα μπορούσα (και σχεδόν το έκανα) να γράψω για το τι σημαίνει να θέλεις να κάνεις περισσότερα απ’όσα μπορείς να αφομοιώσεις και να ψάχνεις συνεχώς το καινούργιο χωρίς να κοιτάζεις πίσω και μέσα (είμαστε γνωστοί σε τέτοιους συλλογισμούς εδώ), ξέρω άλλωστε ότι είμαι κι εγώ θύμα της λίστας τελικά, επιστρέφω σ’αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Έγραψα αυτή τη λίστα τον Νοέμβριο του ’12. Ήταν τις μέρες που είχα μόλις αρχίσει αν μιλάω με τη Δάφνη, πριν τον Δεκέμβριο του ’12 που υποτίθεται όλα θα άλλαζαν, πριν κάνω την πρώτη μου ανταλλαγή νέων που με έβαλε στον δρόμο στον οποίο είμαι τώρα.
Για να μην κοιτάζω μόνο μπροστα λοιπόν αλλα για να κοιτάξω και λίγο πίσω, έτσι για αλλαγή, αυτό το γενέθλιο ποστ δεν θα μιλάει για το τι θέλω να κάνω, αλλά για το τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έγινε. Και ίσως έτσι τελικά έχουμε μια ιδέα για το μέλλον.
Για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, θα με βαθμολογήσω. Κι αυτή θα είναι μια προσωπική αξιολόγηση: τι τελικά κατάφερες από τους στόχους σου, Δημήτρη/qb; Για κάθε έναν από τους εκατό στόχους, αν πιστεύω ότι τον κατάφερα, θα μου δίνω έναν πόντο. Αν πιστεύω ότι τον κατάφερα στο περίπου (ξεκάθαρα υποκειμενικά!), μισό. Αν δεν τον κατάφερα, δεν θα μου δίνω τίποτα· αν πιστεύω ότι τον αντικατέστησα με κάτι καλύτερο, θα μου δίνω δύο πόντους. Ταυτόχρονα θα σχολιάζω. This is gonna be fun!
0-20 πόντοι: ΟΚ, θα μπορούσα και καλύτερα. Σωστά; Δεν ξέρω. Θα μπορούσα, αν… τι; *ζεν φιλοσόφιση για το ότι τα πράγματα είναι όπως είναι, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιου είδους αποτυχία ή απογοήτευση με το πώς τα πράγματα τελικά είναι*
20-35 πόντοι: Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
35-50 πόντοι: Καλύτερα απ’ότι περίμενα! Και δεν προσπαθούσα στ’αλήθεια! ‘Η μήπως προσπαθούσα και δεν το καταλάβα; Ή μήπως δεν προσπαθούσα αλλά το κατάλαβα; Εδώ με το δεύτερο «το» αναφέρομαι στο ευρύτερο «το», αυτό το «το» που λειτουργεί ως αντωνυμία σε αυτό που δεν έχει επωνυμία, αυτό το «το» που το γράφω με πλάγια αλλά δεν προφέρεται διαφορετικά απ’ότι ένα κοινό «το», αυτό το «το» το οποίο θα συμβόλιζες με αγγλικά εισαγωγικά χρησιμοποιώντας τον μέσο και τον δείκτη σου σαν τυραννόσαυρος ρεξ που θέλει να ειρωνευτεί χωρίς να μπάινει στον κόπο να αλλάξει τον τόνο της φωνής του, αυτό το «το» που το σκέφτεσαι με κεφαλαίο αλλά αν το έγραφες με κεφαλαίο θα ήταν απλά ποζέρικο!
50-100 πόντοι: Φίλε μου ξεσκίστηκα στο να επιτυγχάνω στόχους! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων; Πρέπει να προσέχω γιατί αν πετύχω περισσότερους η επιτυχία μου θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που σε γλωσσοτρώνε! Ας ξεκινήσω WoW ή LoL για να είμαστε σίγουροι!
Λοιπόν.Αυτό δεν είναι το μικρότερο ποστ που έγραψα ποτέ, οπότε θέλει ηρεμία και συγκέντρωση. Οριστε μερικά κεράκια. Ορίστε μια playlist του The_Cartographer απ’το 8tracks, αν δεν ακούτε κάτι ήδη. Έτοιμοι; Φύγαμε.
1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Έχω καταλάβει ακόμα πιο έντονα ότι το έχω ανάγκη, λέω και ξαναλέω ότι τα χρειάζομαι αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχω αλλάξει πολύ τις συνήθειες μου. Δεν αξίζω ούτε τον μισό πόντο εδώ, αφού μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες να αλλάξω συνήθειες αλλά τις άφησα να με προσπεράσουν. +0
2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Bah. Είναι προέκταση του 1. αυτό. Δεν πιστεύω ότι έχω ακριβώς διάσπαση προσοχής πλέον, τουλάχιστον όχι ως ασθένεια, αλλά το μυαλό μου είναι όπως λίγα XP για level-up σε πολλά skills: λίγο από health, λίγο από dexterity, λίγο περισσότερο για constitution (λόγω των τρεχαλητών), λίίίγο λιγότερο για intelligence… Αν ήμουν χαρακτήρας σε RPG, θα με έκανα reroll. Αλλά τι θα άλλαζα; Να μια πολύ καλή ερώτηση για το μέλλον! Και το ξέρω ότι έρχεται σε αντίθεση με όσα έγραψα πριν ότι δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά έέέ! Είναι τελείως άλλο αν είχα reload! Αυτά παθαίνεις αν έχεις επιλογές… Πάλι καλά ίσως που δεν έχουμε reload στη ζωή, αν κρίνω απ’το πόσες φορές κάνω save και reload για να έχω τέλειο αποτέλεσμα σε όσα games μου δίνουν την επιλογή. +0
3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μου πάρει στην κυριολεξία μια ζωή για να το κατακτήσω… +0
4.Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοούσα εδώ. Έχω κάνει επιλογές, αλλά συχνά νιώθω ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είσαι αληθινός; Πότε είσαι αληθινός; Υπάρχει κάποια πλατωνική ιδέα αληθινού ανθρώπου, η αυτό βρίσκεται μόνο μέσα στον καθένα; Είμαι τώρα αληθινός, και αν ναι, πώς γίνεται να είμαι πιο αληθινός; Είναι σαν να λες… πιο ζωντανός! Αυτό βέβαια βγάζει νόημα, αλλά κανονικά ή είσαι ζωντανός ή δεν είσαι, δεν έχει λίγο και πολύ. Οι λέξεις μας δεν επαρκούν – ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης μας δεν προέρχεται από την καθημερινή μας εμπειρία.+0,5
5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Καλά τα πάμε αλλά συνεχίζω να μπορώ και καλύτερα. Νομίζω ότι στο παρελθόν έχω προκαλέσει τα όρια μου περισσότερο. +0,5
6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Βλέπε 1&2. +0
7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Όχι. Δεν έχω οραματιστεί τη ζωή μου. Όχι, I’m going with the flow. Ναι, ξέρω ότι είναι πανίσχυρο αν το κάνεις, αλλά κολλάω και φοβάμαι για το τι μπορώ να βρω και το πώς αυτό που νομίζω πως είμαι μπορεί να αποδομηθεί. Ποιος θα είμαι τότε; +0
8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Μεχ. Όταν το έγραψα αυτό ήμουν πραγματικά πεινασμένος και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο, κι έχω ανακαλύψει πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το με ποιον άνθρωπο θα μοιραστείς το κρεβάτι σου για το πώς θα δεις τη σεξουαλικότητα σου, Με λίγα λόγια it takes two to tango fuck, παρ’όλ’αυτά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιες καταπιέσεις που αποφεύγω να κοιτάξω. In time. +0,5
9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Αυτό πάει καλά. Έχω ξεπεράσει τελείως τις τσόντες και την πορνογραφική ματιά, πλησιάζω τώρα τους 4 μήνες απ’την τελευταία φορά – αλήθεια, δεν είναι τόσο δύσκολο – και σκοπεύω να φτάσω τον έναν χρόνο μακριά από το «χόμπι».Το δύσκολο πλέον είναι να βλέπεις τόσους άντρες, αλλά και γυναίκες, να βασίζουν την σεξουαλικότητα τους και τα ιδεατά τους σε κάτι τόσο ψεύτικο. Might as well fancy furries. Φαντάσου να φαντασιώνεσαι furries για να σου σηκωθεί όταν το κάνεις με μια κανονική γυναίκα. Ναι, για τέτοιο πρόβλημα μιλάμε εδώ. +1
10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Πφ. Τι να πω εδώ. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω. Είμαι πιο αυθόρμητος; Ναι. Λέω πολύ συχνά «πρέπει», «θέλω» όμως πολύ πιο σπάνια… +0,5
11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Χμμμ. Όχι. Δεν έχω παίξει πολλά games τον τελευταίο χρόνο, πόσο μάλλον Metroidvanias. +0
12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Εεε… Κάνω κανένα daily sketch σε αυτή τη φάση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, εννοώντας, καμιά συγκροτημένη προσπάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως έχω καταλάβει πλέον πως δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος έκφρασης, και δουλεύω αργά και σταδιακά ώστε να αφήσω τη δημιουργικότητα μου να με παρασέρνει ανεμπόδιστα. +0,5
13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Μετά το Artist’s Way αλλά και μετά από τόσα exchanges, νομίζω ότι έχω κάνει σαφή βήματα σε αυτό. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, σαφώς, αλλά είμαι σίγουρα στο σωστό δρόμο. +1
14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Δεν έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες άλλα σε διάφορες στιγμές, όπως στα authentic movement sessions στη Φινλανδία ή στην παράσταση του Ακροποδητί που παρακολούθησα, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο είναι κάτι που θα μου έκανε πολύ καλό. Θα μου δώσω μισό πόντο επειδή μπήκα στην ImProva και ανεβάσαμε το Amazing Thailand και τώρα έχω περάσει στη φάση στην οποία βλέπω το σώμα μου ως δυνατότητες. +0,5
15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Δεν θέλω να ξαναδώ τη Κωνσταντίνα πια, αλλά συνεχίζω να θέλω να κάνω γίογκα. Ούτε καν έχω δοκιμάσει από τότε. Και στην Αθήνα υπήρχαν τόσες ομάδες… Πφφ. +0
16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
Πρόσφατα έτρεξα τα πρώτα μου 8 χιλιόμετρα και θα συνεχίσω. +1
17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Δεν έχω ξανακάνει αναρρίχηση, όμως στρέφομαι προς το body weight lifting. +0
18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Καλή ερώτηση. +0
19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Δεν θα ήταν απλά γαμάτο; Πρέπει Θέλω θέλω θέλω! +0
20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Νννναι. Γι’αυτό θα χρειαζόμουν ποδήλατο, κατ’αρχάς. +0
21. Ωτοστόπ. Ή να κάνω carpooling, και αυτό λέει.
Ίσως εδώ στη Βουλγαρία κάνω ωτοστόπ, φαίνεται πως εδώ είναι πανεύκολο. Και carpooling, μπορώ εγώ να είμαι ο οδηγός… +0
22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
Το έκανα στη Γαλλία. Αλλά ακόμα θέλω να το κάνω κάπου όπου απλά θα τα ξύνω και θα χύνομαι σαν μίγμα κρέπας πάνω σε λινόλεουμ· στην Γαλλία ήταν μάλλον υπερβολικά σκληρό και πάουερ για τις τρέχουσες ταχύτητες μου. +1
23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
Ναι. Για να δούμε αν θα το χρησιμοποιήσω τελικά. +1
24. C1 Γερμανικά.
Β2. +0,5
25. C1 Ισπανικά.
Βλέπε προηγούμενο. +0,5
26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Τίποτ’άλλο; +0
27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Θα συνεχίσει λοιπόν να πρωτοστατεί… +0
28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Έχω γράψει μερικά αλλά όχι όσα θα έπρ… ήθελα. Και στα περισσότερα δεν πήρα απάντηση… +0,5
29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
… +0
30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Στο Reduce Reuse Recycle έκανα παπιέ-μασέ! Μετράει; Όχι, ε; +0
31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Ναι γαμώτο, δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο… +0
32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
‘Εχω φυτέψει κρεμμύδια, σκόρδα από την Γαλλία, μαρούλια από ντόπιους σπόρους, έχω κάνει κομπόστ… Ε, σόρυ, αλλά θα μου τον δώσω τον μισό πόντο! +0,5
33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Ορίστε τι περίμενα… +0
34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Έκανα αρκετό εθελοντισμό αλλά όχι χειρονακτικό. +0
35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Γράφω ενώ κάνω το EVS μου οπότε θαρρώ αυτό πέτυχε. Και μέχρι τώρα δεν έχει και πολλά παιδιά! 😀 +1
36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Μαγειρεύω αρκετά συχνά πλέον, ειδικά εδώ και ειδικά όταν θέλω να προσφέρω. +1
37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Τη δοκίμασα για λίγες μέρες και τη σταμάτησα. Καλή ήταν, αλλά θέλεις πολλή πρασινάδα φίλε μου. Για να μην αναφέρω πόσο πολτό αναγκάζεσαι να πετάξεις. +0,5
38.Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Το ‘χουμε, αν κι εδώ το κάνω αναγκαστικά… +0,5
39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Πολύ λίγη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, παρα το αμείωτο ενδιαφέρον.+0
40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Δεν βιαζόμαστε! +0
41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Καλά θα’ταν. Θα έπρεπε όμως να δώσω και πολλά βιβλία. +0
42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Όλα τα second hand; Έχει κι εδώ στη Σόφια πράμα, και μάλιστα πολύ. +0,5
43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Points for ambition? No. +0
44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Όταν κάνω μερικές δηλαδή. +0
45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Δυστυχώς δύσκολο να βρεις εκτυπωτές! Ψάχνω ακόμα. +0
46. Να πάω στην Ισπανία.
Soon… +0
47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Thinking big isn’t bad per se, but it’s not earning you points right now. +0
48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Ναι, ήταν πολύ ωραίο μουσείο… +0
49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Εεεεεεμ… Ποιο ήταν το τελευταίο μεγάλο βιβλίο που διάβασα; +0
50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
One click at a time… +0,5
51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Thank you Daphne! Δεν είναι μεγάλη σαν του Όσλο αλλά μου αρέσει πολύ. Έχει και φως και όταν το ανάβεις ο γεωφυσικός χάρτης γίνεται πολιτικός! +1
52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Δεν θέλω πια. +0
53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Δηλαδή; +0
54. Να κάνω free hugs.
Κάτσε πρώτα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που ήδη ξέρω! +0
55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τι; BTW, το CouchSurfing χάλασε, πρέπει να φτιάξω το προφίλ μου στο BeWelcome. Ααααργκχ να το πάλι το πρέπει! +0
56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Καλά το πάμε. +1
57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
}χ{ +0
58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
Μπαλάκια! +1
59. Να έχω βρει την οικογενειακή μου ιστορία, ό,τι πιο κοντά σε αυτή τέλος πάντων.
Έχουν υπάρξει εξελίξεις κι εδώ. Τίποτα συγκλονιστικό αλλά δεν ξέρω αν γίνεται τίποτα καλύτερο… +1
60. Να κάνω βιντεάκια στο youtube όπου θα μιλάω, για να συνηθίσω να προβάλλω τις ιδέες μου συγκροτημένα και στον προφορικό λόγο!
Ξεκίνησα το qbdp. +2
61. Να πίνω περισσότερο τσάι απ’ότι καφέ.
Λολ. +0
62. Να μάθω καλύτερα το ΜΒΤΙ.
Πρόσφατα αγόρασα ένα βιβλίο για το MBTI. +1
63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Πού όμως να βρω τέτοιες πηγές; +0
64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Δεν θα έλεγα ότι το έχω κάνει φανατικά. +0
65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Μια μέρα! +0
66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Κάτι σαν το Βόρειο Σέλας ένα πράμα… +0
67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά νομίζω έχω προοδεύσει σε αυτό, και όχι με συνειδητή προσπάθεια δυστυχώς. +0,5
68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Το δοκίμασα και ήταν καλό! Ακόμα δεν βρήκα κάτι να το κάνω, βέβαια… +1
69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Νομίζω κάτι γίνεται. Βοήθησε το Understanding Exposure του Bryan Peterson (το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει), και τρία exchanges σχετικά με τη φωτογραφία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα και καλύτερα… +0,5
70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Όχι, τα μαλλιά μου είναι ακόμα αρκετά νορμάλ. +0
71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
Done! +1
72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τελικά ήταν, και τα κατάφερα. +1
73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Κι όμως… +0
74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Συμφωνώ. +0
75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Συνεχίζω να μην ανάβω όσα θα ήθελα. +0
76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Ω ναι. Processing! Κάθε μερικούς μήνες το θυμάμαι και μετά το ξεχνάω αυτό… +0
77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
Έστω μία ρε παιδιά! Δεν μετράω Το Συντριβάνι Σοκολάτας. +0
78. Να βρω κάτι δημιουργικό να κάνω with all this stuff!!
Πήγα στο Reduce, Reuse, Recycle, όμως δεν άλλαξε κάτι ριζικά. Τουλάχιστον τώρα έχω ιδέες. +0,5
79. Nα τελειώσω ένα μεγάλο RPG στα γερμανικά και ένα στα ισπανικά.
How about ένα μεγάλο RPG, τελεία; Α ναι, τελείωσα το Lost Odyssey. Στα αγγλικά. Πέντε χρόνια αφού το ξεκίνησα.+0
80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Για τώρα είμαι τελείως ανεξάρτητος. Για τώρα. +1
81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Το δουλεύουμε. Οι επισκέψεις στο Playce και τα youth exchanges βοήθησαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα! +1
82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Αυτή εδώ η λίστα μετράει ως χαζομάρα; Αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, όχι. +0,5
83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Μην προσπαθόντας να κρύβω το ποιος είμαι στ’αλήθεια και όντας ανοιχτός και ειλικρινής. Τότε έχω δει τα καλύτερα αποτελέσματα. +0,5
84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
Έφτιαξα (προσωρινά, είναι αλήθεια) το PC της Zanda με Linux που έτρεχαν κατευθείαν από το USB και τη RAM, κι αυτό με γέμισε όρεξη. Όταν υπάρχει καλύτερο support για παιχνίδια και όταν έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου, θα κάνω την αλλαγή. +0,5
85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Κάθε φορά με απογοητεύει το BookCrossing… +0
86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Τα έχω μισο-τακτοποιήσει. Μετράει; Χμ. +0,5
87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Όχι ακόμα. +0
88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… +0
89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Μπρ… +0
90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Εδώ στη Σόφια ξυπνάω μεταξύ 8 και 9 κάθε μέρα. It’s… happening? +1
91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Ουουου καλά… Λες και δεν έχω ήδη αρκετή μουσική που δεν έχω ακούσει ποτέ! +0
92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Αν πω ότι το έχω προσπαθήσει, θα πω ψέμματα. +0
93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
And the quest for the Holy Fire continues… +0
94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Όποτε μπορώ το κάνω. Free stuff is good. +0,5
95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Γιέα! +1
96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Αντιθέτως, βλέπω έντρομος ότι τα αγγλικά μου χειροτερεύουν μήνα με το μήνα, γιατί πολύ απλά πρέπει να τα εξαπλουστεύω συνέχεια αφού μιλάω αποκλειστικά με non-native speakers. +0
97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Γιατί το ξεχνάω τόσο συχνά αυτό; Γενικά νιώθω ότι έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου ως αστείο, χαλαρό και παράλογο, αλλά μερικές φορές ξυπνάνε άλλες φωνές μέσα μου… +0,5
98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Πήρα και τα εξαρτήματα του σκι μου αλλά δεν χιόνισε σχεδόν καθόλου στη Βουλγαρία φέτος… +0
99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Και πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Όλοι μου λένε ότι γράφω πολυ καλά, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως κάτι που θα άρεσε σε άλλους να το διαβάζουν. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το ίδιο μου το στιλ γραφής γιατί αλλάζει συνέχεια! Για το αντικειμενικό του πράγματος: +0,5
100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Επέζησα. Και κάνω ό,τι μπορώ για το υπόλοιπο. +1
Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
Αν διαβάσατε μέχρι εδώ χωρίς να πηδήξετε στο τέλος κατευθείαν για να δείτε το σκορ… teach me, master.
Σύντομα η επόμενη λίστα. Αλλά πρώτα, οι κύκλοι. Γιατί η επόμενη λίστα θα είναι με βάση τους κύκλους. Άντε να δω πότε θα αξιωθώ να γράψω τελικά γι’αυτούς…
Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου by Muriel Barbery
My rating: 4 of 5 stars
Aν και μου άρεσε γενικά πολύ, περίμενα να αγαπήσω τον Σκαντζόχοιρο περισσότερο απ’όσο συνέβη, μάλλον από τα λόγια της Δάφνης. Κατ’αρχάς, η Παλομά και η Ρενέ δεν φέρονται σαν πραγματικοί άνθρωποι αλλά είναι εκεί για να προβάλλουν τις απόψεις της συγγραφέως για τους πλούσιους και ρηχούς ανθρώπους που φαίνεται πως έχει γνωρίσει πολύ στην ζωή της χωμένη στους φιλοσοφικούς κύκλους της Γαλλίας. Το ότι η κα. Barbery είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας φαίνεται πολύ σε μερικούς -ακαταλαβίστικους από μένα- μονολόγους, ειδικά απ’τη Ρενέ, η οποία αναλύει το τί σημαίνει ένας πίνακας του Ολλανδικού χρυσού αιώνα ή οι σημύδες στην Άννα Καρένινα πολύ περισσότερο όπως θα το έκανε μια καθηγήτρια φιλοσοφίας και πολύ λιγότερο μια καλλιεργημένη θυρωρός.
Aν εξαιρέσουμε αυτά τα κομμάτια που πάντα με κάνουν και νιώθω χαζός, ίσως επειδή δεν μου αρέσει η κλασική τέχνη όπως αρέσει στη Ρενέ (γενικότερα απολάμβανα περισσότερο τις σκέψεις της Παλομά, βέβαια το πώς ένα 12χρονο μπορεί να είναι τόσο μπροστά είναι μια άλλη ιστορία), το βιβλίο είναι πλούσιο με αιχμηρά και ταυτόχρονα εύθυμα αποσπάσματα που αξίζουν το χρωματιστό μολύβι που θα υπογραμμίσει τη σελίδα ή την παράγραφο, όπως το εξής κορυφαίο και αγαπημένο μου, ήδη από τότε που είδα την ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο (η οποία πολύ μου άρεσε και μάλλον περισσότερο απ’το ίδιο το βιβλίο):
(για τις διαφορές γκο και σκακιού)
…δεν είναι το γιαπωνέζικο σκάκι. Πέραν του ότι είναι παιχνίδι, που παίζετα σε τετράγωνη βάση και οι δύο αντίπαλοι έχουν μαύρα και λευκά πιόνια, διαφέρει από το σκάκι όσο ο σκύλος από τη γάτα. Στο σκάκι πρέπει να σκοτώσεις για να κερδίσεις. Στο γκο πρέπει να δημιουργήσεις για να επιβιώσεις.
Μάλλον η ταινία μου άρεσε περισσότερο τελικά γιατί αυτά τα κουραστικά φιλοσοφικά λογύδρια έπρεπε να κοπούν ή κάπως να σουλουπωθούν. Επίσης, γιατί λόγω του οπτικού μέσου υπήρχε μεγαλύτερη άνεση για να βγει το χιουμοριστικό και καλλιτεχνικό της ιστορίας και της διάδρασης χαρακτήρων, ακόμα και μεταξύ των υπόλοιπων ένοικων της πολυκατοικίας, οι οποίοι στο βιβλίο είναι απλά ονόματα αλλά στην ταινία έχουν σάρκα και οστά.
Τέλος, παίζει πολλή ιαπωνοφιλία εδώ πέρα, στα όρια ή και στην υπερβολή του κλισέ, αλλά γουστάρουμε οπότε στα τέτοια μας!
Ήδη είμαι μόνο 10 μέρες μακριά της και μου λείπει, οπότε το παραπάνω επεισόδιο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά. Είναι από τον γυρισμό μας από την τελευταία επίσκεψη στα Λουτρά γεμάτο μαλακίες που λέει κανείς ενώ οδηγεί οι οποίες όμως αποδεικνύονται εξαιρετικά in the flow, οπότε προειδοποιώ: έχει βουητό αυτοκινήτου!
Η πλάκα είναι ότι αρχικά ηχογραφήσαμε μια συζήτηση μας σχετικά με Civilization η οποία όμως αποδείχτηκε πολύ βαρετή και λέγαμε πράγματα που μόνο εμείς θα καταλαβαίναμε. Άντε και ένας-δυο ακόμα εκεί έξω που θα διαβάσουν αυτό που ξέρουν από Civ. Αυτό το δεύτερο μέρος είναι όμως σίγουρα καλύτερο. Η Δάφνη άρχισε να ηχογραφεί γιατί ήθελε να δει αν κι εκείνη, όπως λέει ότι κάνω εγώ, έχει διαφορετική φωνή όταν μιλάει στο εργαλειάκι… Εγώ δεν ακούω τη διαφορά για να είμαι ειλικρινής.
Ξέχασα ότι ανέβηκε το review μου γι’αυτό το δυστυχές έκτρωμα…
Αντί ποστίου για τη νέα χρονιά -αν και δεν εγγυώμαι ότι δεν θα κάνω κάποιου είδους ανασκόπηση του ’13- σας παρουσίαζω το εορταστικό επεισόδιο “Πρωτοχρονιά ’14, The Party Experience”.
Αν αναρωτιέστε γιατί τη μία γράφω τους τίτλους στα ελληνικά κι άλλοτε στα αγγλικά, δεν έχω καλή απάντηση. Καλωσήρθατε στον κόσμο μου.
Το επεισόδιο περιλαμβάνει:
•Προσβολές για το εργαλειάκι από άπιστους
•Σχολιασμό πάρτι από καναπεδοκένταυρους
•Αναρώτηση της χρησιμότητας του χορού σαν είδος ερωτικής τελετής
•Ήχους ανοίγματος κουτακιού σόδας μπύρας
•Θόρυβο από τις -σίγουρα λιγότερο ενδιαφέρουσες!- συζητήσεις στο βάθος
•Μουσική, για να γίνει το πόδψαστ λίγο πιο ζωντανό! Βάλτε φτερά στα πόδια σας με αυτά τα beats από το παρελθόν!
•Αναφορές στην κολική δραστηριότητα του Κεμάλ Ατατούρκ
•Πιθανή προέλευση του ονόματος «Πανταζής
•Φιλοσοφική συζήτηση για το κατα πόσο η λογική είναι ο μόνος, ο καλύτερος -ή τελικά απλά άλλος ένας- τρόπος ερμηνείας του κόσμου.
Και πολλά άλλα.
To Cubilone’s Dimension δεν φέρει καμία ευθύνη αν η έκθεση σε αυτό το ηχητικό αρχείο σας προκαλέσει συμπτώματα παρόμοια με πραγματικής παρουσίας σε πάρτι, όπως: ξαφνική όρεξη για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (και λοιπά φυσιλογικά συμπτώματα), συζήτηση με αγνώστους, επιθυμία χρήσης κινητού, τάσεις φυγής, κρίσεις ταυτότητας («γιατί δεν χορεύω;»), υπνηλία, αγάπη για όλον τον κόσμο, μίσος για όλον τον κόσμο, και άλλα.
Τις τελευταίες μέρες απλά δεν μπορώ να ησυχάσω. Eίμαι συνεχώς στην τσίτα, λες και κάτι μέσα μου είναι ανεκπλήρωτο. Αν θέλω να είμαι πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό μου, κατα βάθος τα πράγματα είναι έτσι εδώ και χρόνια. Ελπίζω ότι γράφοντας τα παρακάτω θα με μπορέσω να ξεφύγω για λίγο από την τρέλα μου και θα δω τα πράγματα αλλιώς.
Στις 7 Ιανουαρίου φεύγω για τη Βουλγαρία, όπου θα μείνω για 9 μήνες για να κάνω το EVS μου στην κεντρική βιβλιοθήκη της Σόφιας. Είμαι ενθουσιασμένος για τις πολύτιμες νέες εμπειρίες και την αλλαγή στην καθημερινότητα που θα μου προσφέρει αυτή η ευκαιρία – μετά από 2 χρόνια στην Αθήνα, ήταν νομίζω καιρός! – όμως η απόσταση μου απ’την Δάφνη βαραίνει την καρδιά και βρωμίζει τον ενθουσιασμό. Θα είναι μια καινούργια περιπέτεια, με νέες συγκινήσεις, θέλω να σκέφτομαι. Όμως αυτός ο χρονικός περιορισμός δημιουργεί μια ασφυκτική πίεση.
Συνεχώς πρέπει να γεμίζω τον χρόνο μου με κάτι για να νιώθω ότι έχω αξιοποιήσει τη μέρα μου όσο το δυνατόν «καλύτερα». Έχω σετάρει το HabitRPG μου (το οποίο τώρα είναι στο tavern εδώ και 3 μέρες), γράφω ένα-δυο morning pages (τις περισσότερες μέρες τουλάχιστον), προσπαθώ να κάνω πράγματα τα οποία θα με κρατήσουν μακριά από τον υπολογιστή, πιο κοντά σε φίλους και αγαπημένους ανθρώπους και τον δικό μου δημιουργικό εαυτό. Ξανά και ξανά όμως αποτυγχάνω. Αγοράζω κάθε μέρα παιχνίδια στα Steam Sales και όσο περισσότερο χαζεύω τις προσφορές, τόσο λιγότερο παίζω. Έχω βάλει στο reddit όριο αλλά χαζεύω άλλα sites. Όταν με καλούν φίλοι για να βγούμε, γκρινιάζω γιατί θέλω χρόνο μόνος μου – και συχνά, όταν τον έχω, δεν τον κάνω αυτό που ήθελα να τον κάνω αρχικά.
Νιώθω τόσο πνιγμένος από το πόσο μικρές είναι οι μέρες και το πόσα θέλω να κάνω, πόσα πράγματα πρέπει να αφαιρέσω από το νοητό checklist – γιατί το να έχεις ένα πραγματικό είναι “πιεστικό” – που όλο αυτό μου έχει δημιουργήσει άγχος, stress, την αγωνία να είμαι πάντα ο καλύτερος που μπορώ να είμαι… Κι έτσι, το να κάτσω και όντως να απολαύσω ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα game, μουσική, μια βόλτα, ένα δοκιμάσω κάτι νέο ή άλλα πράγματα τα οποία με γεμίζουν κανονικά όταν είμαι μόνος, γίνεται πια μια διαρκής απορία: χρησιμοποιώ τον χρόνο μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
Άλλα τρία βιβλία για το Goodreads Challenge 2013, για να φτάσω τα 45 βιβλία – ξεχνάω ότι δεν είναι παρα ένας αριθμός. Tουλάχιστον 3 παιχνίδια που θέλω να τερματίσω πριν φύγω – γιατί μετά ποιος ξέρει αν και πότε θα μπορώ να παίξω στο λάπτοπ; 305 διαφορετικά πράγματα που είναι «στην λίστα μας» με τη Δάφνη, από βόλτες με άγνωστα λεωφορεία με τις φιλμάτες μας μηχανές μέχρι ταινίες που θέλουμε να δούμε, Breaking Bad, fondue ή στέκια που έχουμε πει εδώ και μήνες να επισκεφθούμε μαζί για το Spotted by Locals, τώρα που υπάρχει λίγος χρόνος ακόμα… Ο οποίος πιέζει όλο και πιο ασφυκτικά, και όσο πιο ασφυκτικά πιέζει, τόσο γκρινιάζεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις και στην πραγματικότητα δεν κάνεις, δεν αναπνέεις, δεν αφήνεσαι!
Δεν είμαι έτσι κανονικά. Δεν πιστεύω στα γεμάτα ημερολόγια και στις ατζέντες, στον αυστηρά κατανεμημένο χρόνο για μάξιμουμ αποδοτικότητα, στο παραγέμισμα κάθε λεπτού της ημέρας για να μην πάει ούτε μια στιγμή χαμένη στη μαύρη τρύπα της απραγίας! Είναι ένα σκοτεινό μονοπάτι που εύκολα οδηγεί στην τρέλα, όπως πολλοί πολιτισμοί της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης κι όχι μόνο, που λειτουργούν υπο ένα τέτοιο καθεστώς, μπορούν να μας δείξουν. Θυμάμαι τη Μόμο και τους γκρίζους άντρες, μερικές φορές, όταν κάνω αυτές τις σκέψεις, και νιώθω ακόμα περισσότερες τύψεις που έχω πέσει σε αυτή την παγίδα.
Kανονικά πιστεύω στην τεμπελιά, στην ανεμελιά, στο πρόγραμμα το οποίο φτιάχνεται μόνο του και προσαρμόζεται στις συνθήκες και στο πώς έρχονται τα πράγματα. Γενικά πιστεύω στη ροή, στο ρεύμα (the flow), το οποίο με κάνει ακόμα πιο αγχωμένο τώρα: τι έχει την καθημερινότητα και τις ανάγκες μου αφύσικες; Πρέπει να είσαι ένας άκαμπτος άνθρωπος για να μπορείς να ακολουθήσεις ένα αυστηρό πρόγραμμα, και δεν θέλω να είμαι αυτός ο άνθρωπος, παρα τα όποια οφέλη, τα οποία αν με ρωτούσατε τώρα ποια είναι δεν θα μπορούσα να κατονομάσω.
Ξέρω όμως από πού προέρχεται αυτή η βιάση, αυτή η αδυναμία χαλάρωσης, αυτή η απόγνωση του «ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;;;» Είναι φυσικά το Ιnternet.
Πόσο συχνά ακούτε τα τραγούδια που ποστάρουν οι άλλοι στο facebook; Εγώ σχεδόν ποτέ, εκτός κι αν πρόκειται για ένα τραγούδι από κάποιον που ξέρω ότι έχει γούστο παρόμοιο με το δικό μου και επιπλέον δεν ακούω κάτι εκείνη τη στιγμή. Πόσο συχνά σας προτείνουν φίλοι media προς κατανάλωση – ταινίες, βιβλία, παιχνίδια, μουσική, σειρές… όλα αυτά τα οποία μας διασκεδάζουν, μας κάνουν να σκεφτούμε αλλά και δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε ή να δημιουργήσουμε – και πόσο συχνά βλέπετε προτάσεις μέσα από το web; Με το Internet, ξαφνικά όλοι, είτε βρίσκονται στον άμεσο κύκλο σας, είτε στον ευρύτερο, είτε συνδέονται μαζί σας μέσω της κοινότητας στην οποία ανήκετε (δεν έχει σημασία αν είναι το φετιχιστικό σάιτ με φυστικοβουτυροφιλία ή κάτι όσο αθώο όσο το tumblr ή το deviantart), όλοι μπορούν να σας επηρεάσουν με το άρθρο τους, τα ποστ τους, τις κριτικές για τα αγαπημένα τους βιβλία.
Αν κάτι υπάρχει, υπάρχει στο νετ, κι αν κάτι υπάρχει στο νετ, ανάλογα τα σάιτ που μπαίνω, μου δίνεται φάτσα κάρτα στο πιάτο, στη μούρη, όλη μέρα, κάθε μέρα. Ξαφνικά πρέπει να διαβάσω όλα τα βιβλία που αρέσουν σε όλους, πρέπει να πάω στα μέρη που προτείνουν όλοι… Υπάρχει τέτοιος πλουραλισμός που ξεχνάμε, κι εγώ πρώτος απ’όλους, οτί απλά δεν γίνεται να τα κάνεις όλα. Είχα αναρτήσει κι ένα άρθρο εδώ σχετικά με αυτό ακριβώς, και με βοήθησε να το ξεθάψω: The Sad, Beautiful Fact That We’re Going To Miss Almost Everything.
Ψάχνοντας στο reddit (ναι ναι, ούτε καν στο ποστίο μου δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, εννοούνται αυτά!) για θέματα σχετικά με το παραπάνω άρθρο, έπεσε η ματιά μου σε αυτό το πολύ καλό το οποίο περιγράφει αρκετά καλά την περίπτωση μου, γιατί το περισσότερο άγχος μου για κάποιο λόγο δημιουργείται κυρίως από τα games. Ο τύπος ανέλυσε το γιατί μια χαρά (ειδικά αν λάβετε υπ’όψη σας και το τι διάολος είναι το Steam): Steam Library Fatigue
Πριν λίγες μέρες είχα ξυπνήσει με πολλά πράγματα στο κεφάλι μου. Είχα να κάνω το Skype Call με το Εμείς κι ο Κόσμος για τη Σόφια, δεν είχα προλάβει να γράψω τα morning pages μου και για άλλο ένα βράδυ έπρεπε να βγω (νομίζω ότι μέρος αυτού του άγχους είναι ότι έχω περάσει το πολύ ένα-δυο βράδια μόνος, ή έστω στο σπίτι, τις τελευταίες δυο βδομάδες). Αντί να είμαι ευγνώμων που τελικά έχω την ευκαιρία να βλέπω τους ανθρώπους που σύντομα πλέον δεν θα μπορώ για αρκετό καιρό, γκρινιάζω έτσι… Τραβάτε με κι ας κλαίω: απ’τη μία είμαι μοναχικός και γουστάρω, απ’την άλλη θέλω περισσότερη επαφή…
Τέλος πάντων, βρέθηκα με τον Φάνη και του εξήγησα γιατί ένιωθα αυτό το άγχος. Αναγνώρισα σε αυτά που είπα και που είχα ανάγκη να του τα πω ότι υπάρχει ένας ψυχαναγκασμός σε αυτά τα συναισθήματα. Κι εκείνος μου το είπε: «είναι απλά παιχνίδια, χαλάρωσε. Και τα 45 βιβλία είναι ήδη πολλά!»
Η απάντηση μου: «Δεν ξέρω αν είναι πολλά, κάποιοι στο Goodreads διαβάζουν 100.»
Τσουπ! Να το πάλι: δεν μπορώ να σταματήσω να συγκρίνομαι με ό,τι υπάρχει εκεί έξω και να μου δημιουργώ άγχη τα οποία ίσως εκφράζουν το μόνιμο και υποβόσκον κόμπλεξ κατωτερότητας μου. Ψάχνω τι θα καταφέρει να δείξει -περιέργως πρώτα στον εαυτό μου- ότι είμαι σε μια καλή πορεία και δεν χάνω ευκαιρία να βελτιωθώ. Θέτοντας το έτσι ακούγεται σχεδόν άρρωστο, όμως είναι γεγονός. Το πρόβλημα μου δεν είναι ότι ψάχνω κάτι το οποίο στο μυαλό μου θα με κάνει καλύτερο ή ισάξιο με τους άλλους, αυτό από μόνο του είναι νομίζω κάτι το υγιές και κάτι το οποίο φέρνει κυρίως καλές αλλαγές.
Το πρόβλημα είναι σε τι ψάχνω το ego boost, ότι ακόμα για κάποιον λόγο ψάχνω την προσωπική αναγνώριση και αξία σε βλακειούλες όπως τα παιχνίδια που έπαιξα ή τα βιβλία που διάβασα, πράγματα που σε τελική ανάλυση φαίνονται να έχουν σημασία μόνο στο ίντερνετ και πολύ λίγο ή καθόλου στην «πραγματική ζωή». Αν περνούσα λιγότερο χρόνο ονλάιν είμαι σίγουρος ότι θα ένιωθα πολύ λιγότερο αυτούς τους περίεργους ψυχαναγκασμούς. Κι όμως, οι περισσότερες προσπάθειες μου μέχρι σήμερα δεν ήταν τόσο ριζοσπαστικές ή αποτελεσματικές…
Με όλα αυτά, οι στόχοι μου, τουλάχιστον σε υποσυνείδητο επίπεδο, περιερίζονται και γίνονται εσωστρεφείς και καθόλου δημιουργικοί. Σκοτώνω τον δημιουργικό μου εαυτό κάθε μέρα με τις μαλακίες μου, προτιμώντας να μη ζω αλλά να σκαλώνω. Είχα διαβάσει κάποτε στο HighExistence ότι για να είσαι ευτυχισμένος-δηλαδή για να μην βαριέσαι- πρέπει η αναλογία δημιουργίας-κατανάλωσης σου να είναι το λιγότερο 1 προς 10. Ακούγεται πολύ, έτσι δεν είναι; Έτσι όμως έχουμε καταντήσει, να μας φαίνεται πολύ. Και έτσι όπως πάω εγώ, αυτή η αναλογία έχει ξεπεράσει το 1 προς 5000 και κάθε μέρα αυξάνεται, κι εγώ ποτέ δεν χορταίνω. Γιατί με σταματάω με την παθητικότητα της διαρκούς κατανάλωσης, πχ με το να παίζω και να διαβάζω; Γιατί αυτό είναι το εύκολο, το γνωστό. Αυτό το οποίο δεν χρειάζεται να περάσει την κρίση κανενός, ή να έχει την συμμετοχή κανενός εκτός του εαυτού μου. Μου επιτρέπει να περιορίστώ σε στόχους που η επίτευξή τους δεν θα με αναγκάσει να περάσω το κατώφλι της φούσκας μου.
Και να πεις ότι αυτές τις συνειδητοποιήσεις τις έκανα τώρα… Όχι, τις κάνω ξανά και ξανά χωρίς να αλλάζει κάτι πρακτικά.
Δεν λέω, έχω κάνει μεγάλα βήματα τον τελευταίο καιρό. Μεγαλώνω τα όρια του comfort zone μου, τολμάω περισσότερο, είμαι σε θέση να αμφισβητήσω τον εαυτό μου και τις παλιές μου συνήθειες (σχεδόν νιώθω άβολα όταν δεν το κάνω, άλλο θέμα από εκεί) και όταν μιλάω για κόμπλεξ κατωτερότητας, έχει περισσότερο να κάνει με τα υπολείμματα αυτού και όχι κάτι πραγματικά καταστρεπτικό. Είμαι πολύ πιο άνετος με την ιδέα ότι κάποιοι θα με αγαπάνε αλλά και κάποιοι αναγκαστικά θα με αντιπαθούνε και εμπιστεύομαι περισσότερο το ότι έχω κάτι να πω, κάτι να προσφέρω, το οποίο δεν θέλω να το κρίνω και θέλω να το προστατέψω. Για όλα αυτά είμαι περήφανος και ευχαρίστημενος, και με το δίκιο μου.
Με όλα αυτά όμως, είναι αστείο όταν με πιάνει το άγχος ότι δεν έπαιξα το τάδε ή το δείνα παιχνίδι, δεν είδα εκείνον ή εκείνην, δεν προετοίμασα το δώρο που είχα στο μυαλό μου, απέτυχα να κάνω και τα 55 πράγματα τα οποία χτες υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έκανα γιατί είναι τόσο ενδιαφέροντα. Μάλλον κάποια πράγματα ποτέ δεν τα ξεπερνάς πραγματικά ποτέ, παρα πρέπει συνέχεια να είσαι σε επιφυλακή ώστε να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι παρ’όλο που είναι κομμάτια του εαυτού σου δεν χρειάζεται να τα έχεις μαζί σου παντού και πάντα, μπορείς να υπάρξεις και χωρίς αυτά, τουλάχιστον μέχρι να αναγεννηθούν σε τυχαία στιγμή, δυνατότερα ή -ελπίζεις- πιο αδύναμα.
Όλα αυτά με εμποδίζουν να έχω τη ζωή που πραγματικά θα ήθελα να να έχω, αλλά είναι τάσεις και συνήθειες που δύσκολα κόβεις και αναθεωρείς, ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα μπορούσες να κάνεις πολύ καλύτερα πράγματα με τον εαυτό σου…
Να το, να το! Το κάνω πάλι!
