POLYGLOT DIARY – 23/5/2014

Opa! El proximo post en espaniol! Pfff, seguir escribir sin el enie se siente muy… extranio!

Pues, ahora puedo escribir con un poco mas detalles, asi que el ultimo post del diario poligloto era en bulgaro.

Estoy aqui en Sofia. Vicente no esta aqui, esta en Espania por estos dias y estar en la habitacion solo es una sensacion que casi habia olvidado. En lugar de el, Niina la finlandesa nos esta visitando. Las otras chicas de Shar Planina 55 y ella estan en todo tiempo juntas. Ahora mismo que estoy escribiendo estas lineas, han salido en los bares sofianos con intenciones salvajes! Despues las ultimas semanas, puedo decir seguramente que necesito mas tiempo solo con la presencia y la amistad de mi mismo. Eso creo que es lo mas que me falta aqui.

Hoy y el dia penultimo corri 9-10 kilometros, cerca una hora… Lentamente pero seguramente (se puede decir esto en espaniol?) me preparo para algun semimaraton. Encontre un bueno estadio de entrada gratis, y, aunque no esta en buena condicion, ya me gusta mucho ir alli, correr bajo del sol de mayo sin camiseta.

Siempre siento que tengo demasiadas cosas de hacer, y cada dia el estres de muchas obligaciones poquitas se anada y se hace grande. No se que podria hacer para organizar mi vida mejor. Incluso ahora me parece que he olvidado algo, algo importante… Sin embargo, mi nuevo libro sobre el MBTI lo dice: los INFPs tienen problemas con equilibrio entre todas las cosas que necesitan su atencion. El P… El P crea todos los problemas! Demonios!

Antes poco tratamos con Rena y Daphne jugar Civilization IV sobre el internet… Y lo conseguimos… por los primeros veinte minutos o tal. Mi laptop, que ya tiene casi 5 anios, no puede llevar un juego de casi una decada. Bueno, cuando lo compre, ya no estuviera muy actual para nada. No se, mi relacion con mi laptop es bastante mala estos dias. Dejo todos mis archivos en el escritorio, no trato de organizar ni mis fotografias.

Lei algo muy pertinente en el libro de Benny Lewis que estoy leyendo estos dias, Fluent in Three Months.Originalmente es en ingles, por supuesto, pero en espaniol seria algo asi:

La disciplina simplemente significa elegir entre lo que quieres ahora y lo que quieres mas.

Debo de admitirlo, tengo dificuldades hacer la distincion…

qbdp Episode #5: Ας μιλήσουμε για γκέιμς

Λινκ για κατέβασμα.

video_games_fez_retro_art_16bit_1920x1080_21919
Infinite novelty

Βγάζουμε το άχτι μας και τα χώνουμε με τη Δάφνη σε γκέιμερς, την κοινότητα των γκέιμερς, τη βιομηχανία των γκέιμς… Αναρωτιόμαστε τι εστί τελικά γκέιμερ, πώς μπορούμε να επιζήσουμε στον κόσμο του infinite novelty, γιατί διαλέγουμε να παίζουμε αυτά που παίζουμε, πώς μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι παίχτες και πολλά άλλα.

Προσοχή: Αν προτιμάτε το WoW απ’το Civilization συνιστάται να αποφύγετε την ακρόαση του συγκεκριμένου (προβοκατόρικου!) επεισοδίου!


Playlist:

Click!

Review: Underground: The Tokyo Gas Attack and the Japanese Psyche

Underground: The Tokyo Gas Attack and the Japanese PsycheUnderground: The Tokyo Gas Attack and the Japanese Psyche by Haruki Murakami

My rating: 3 of 5 stars

I find it very interesting reading non-fiction by writers that are generally better known for their novels. I like taking a sneak peek at how they perceive and document real events and whether their love for the imaginary can affect the way they tell a story.

For some reason I have connected Murakami with magical realism, even if I’ve only read only one other book of his and that not one of the most well-known. This book, then, didn’t feel like Murakami – possibly because I have no clear idea of what Murakami feels like in the first place, maybe because it had too little magical and too much realism in it, the hard-hitting kind, the “it could have been me” a lot of the people in the book kept saying.

However, I don’t want to do Underground injustice and understate the way it moved my imagination and sense of awe(m). In the second part of the book, a later publication which followed the success of what was originally just the first part (the one with the interviews of the victims and the indirecty affected), we get to see what Aum, the religious cult/organisation whose higher-ups were behind the gas attacks, was like from the inside. We get to read the stories of disillusioned still-members, tortured ex-members, believers that achieved superpowers through their association and training with Aum, personal histories that follow certain people’s fascination with transcendence and enlightenment and how ultimately that led them to the cult’s doorstep. These stories, what people were able to do, what peace they found, what secret powers their leaving the “secular world” unlocked in them… To be honest, judging by their motives and lost hopes in the world and by my own sense of being a ship in an endless ocean trying to find an island, I can completely relate; I, too, would have become a member. But would I have done things differently were I in their shoes? Maybe I should be asking myself what I would have done if I was Japanese before I ask anything else, of course!

The book left me wanting to investigate, to slowly discover more of the hidden world that was promised to those people but without the manipulation and the religious aspects, the Leader-centred bullshit. Underground also pushed me in equal parts towards further fascination, admiration for and disgust of the Japanese people and their culture. To illustrate, it would be greatly fulfilling to delve into the psyche of modern Japan -just like Murakami attempted to do with Underground- but at the same time I already know that too many aspects of it would make me feel like I’d be wasting my time and hopes on a lost case of a spent culture with no future. I would certainly be interested in reading a similar account of events of the 2011 tsunami and the aftermath of the Fukushima nuclear accident.

At any rate, from now on I’m going to be subconsciously checking for smelly liquids on carriage floors whenever I ride on subterranean trains.

Thanks Daphne for lending this book to me.

View all my reviews

Three Months in Sofia

It’s been three months and three days (correction: one week by the time I got to actually finish writing this) since I first set my foot in Bulgaria for the first time. I tried writing something lengthy but it just didn’t come out right. My ability to write lengthy, journaly posts that might be of any interest to readers has become worse with time, especially during this year and the one past. Part of it may be that I started writing my morning pages last July, so the canvas for my thoughts put into words ceased to be The Dimension and became The Page.

I’m also suspecting that I have got more used to writing creatively on paper than doing so on a computer, exactly because the ritual of the morning pages allows me to write freely. Conversely, whenever I write a post, I feel restricted: by the context, the medium of the blog, by what I know I’ve said before, even by my readers’ expectations. I have also noticed a distinct difference in style between when I write longhand and when I type. I remember reading something about that in The Shallows and how Nietzsche also noticed he started writing differently, less eloquently perhaps, when he began using his typing ball. Maybe I should have my posts as scans. :O Anyway, I digress – which wouldn’t be a problem if this wasn’t a post!

So, let’s get to the point.

Sofia, Bulgaria
Sofia, Bulgaria

Things I thought back in January I would be doing now :

    • mainly reading books borrowed from the library;
    • practicing languages by playing games like Okami;
    • refining the Extended Tandem website for the Sofia City Library, my personal project idea for attracting readers;
    • meeting with my tandem partners for Spanish and German;
    • doing Memrise exercises every day for Bulgarian;
    • be able to have a basic conversation in Bulgarian;
    • cooking every day, or at least every two or three days;
    • continually improving my English conversation class workshop;
    • reading American magazines;
EVS dinner prepared by Hilal, Christina and Niina - Miro and Boyan's place
EVS dinner prepared by Hilal, Christina and Niina – Miro and Boyan’s place

What I’ve really been doing:

  • realising, not without a little embarassment, that us volunteers are being effectively paid more than actual library employees;
  • going out a lot – and I mean a lot, as in I-need-some-time-alone-guys! a lot together with all the other volunteers we met in the on-arrival training a month ago;
  • due to above reason, not keeping in touch with Daphne as much as she deserves, but trying to keep it as real as possible all the same;
  • exchanging packages with Daphne filled with cookies, books and other goodies – positive aspect of doing your EVS close to home: the possibility of using the coach companies to send packages for dirt cheap;
  • saying yes to as many proposals as possible;
  • hosting multiple people pretty much every week, mainly volunteers who work in other cities in Bulgaria and come to visit (we’re hosting Christina, Niina and Hilal as I’m writing these lines – as I’m finishing up the post, my friend from Heterotopies Myrto took their place in Hostel Shar Planina 55);
  • abstaining from alcohol for fifteen days – my digestion system went completely crazy for that period of time, but I felt great (and rich!) – now I’m back to drinking as usual;
  • postponing/avoiding to find tandem partners;
  • failing to study Bulgarian almost at all and improving much slower than I would have liked, especially after our classes ended;
  • hardly playing any screen-based games at all;
  • playing Dixit with Rian – excellent game;
  • going on excursions;
  • made a Prezi together with Zanda for an education day in the German embassy about the library’s activities (click on the link if you’re okay with Pharrell William’s Happy playing in the background);
  • going running less often, but also trying to integrate bodyweight lifting in my makeshift fitness program, which includes changes in diet – discovering what vegetarian foods are rich in protein is a fun procedure all of its own;
  • shaved my head;
  • enjoying the amazing weather in Sofia – seriously, there was no winter this year;
  • saying dobre a lot;
  • eating ice cream from Confetti – to think I’d have to come to Sofia to try the best ice cream I can remember having;
  • reading much more than what I’m used to ^^J (you can see the number of book reviews I’ve written in the past few weeks), but no books from the library, apart from The Electric Kool-Aid Acid Test;
  • watching Breaking Bad with Daphne (yes, through Skype/Steam direct connection!) extremely slowly – watching Battlestar Galactica slightly, but not significantly, faster – preferably with Bulgarian subtitles;
  • sucking at watching series;
  • started the Easy Readers workshop, which is looking more and more like it will end up like another Engish Conversation Group – many more people want to practice their spoken English than their reading skills, apparently;
  • I’m not reading American magazines, but I am trying to find new and exciting ways to use my Kindle.
Paula's Farewell '80s Party - Rasa, Niina, Zanda, Florian, Maria and Freddie Mercury
Paula’s Farewell ’80s Party – Rasa, Niina, Zanda, Florian, Maria and Freddie

What I’ll be doing soon:

  • weekly English classes/activities for refugee children and teens from Syria;
  • tandem(!!!) – actually I think I already found a Bulgarian guy who wants to learn Greek – perfect;
  • filling out my 100 Obekta passport – I’ll write something about that soon;
  • finding ways to make living together with three (usually more!) people sustainable in the long medium run;
  • making that library-centred Tandem website;
  • making some more qbdp episodes – it’s time;
  • spending lot of time outside – the good part of climate change, or just call it spring;
  • visiting more of the surrounding countries, including more places in Bulgaria – good thing we have lots of volunteers to host us all over;
  • that includes Greece, and I hope I’ll get at least some of the volunteers to join me!

This post is well overdue but at the same time I feel like I’m missing something crucial. Ah well, let’s post it anyway.

Spanish Reading Room in Sofia City Library, complete with siesta-ing Spaniard. Will this be what our remaining six months will look like? The answer depends more or less on our initiative; such is the nature of the EVS project...
Spanish Reading Room in Sofia City Library, complete with siesta-ing Spaniard. Will this be what our remaining six months will look like? The answer depends more or less on our initiative; such is the nature of the EVS project…

Review: Μίλα μου για γλώσσα

Μίλα μου για γλώσσα: Μικρή εισαγωγή στη γλωσσολογίαΜίλα μου για γλώσσα: Μικρή εισαγωγή στη γλωσσολογία by Φοίβος Παναγιωτίδης

My rating: 5 of 5 stars

Σημαντικό βιβλίο, ακόμα κι αν το μόνο που καταφέρνει είναι αυτό που ο Φοίβος Παναγιωτίδης υπόσχεται στην αρχή: να παρουσιάσει μια απλουστευμένη, «εκλαϊκευμένη» (δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη ως απόδοση του pop) εισαγωγή στην γλωσσολογία, χωρισμένη σε κεφαλαιάκια-μπουκίτσες.

Πώς μαθαίνουμε να μιλάμε; Από τι είναι φτιαγμένη η γλώσσα; Ποια είναι η παλιότερη γλώσσα του κόσμου; Ποια η διαφορά γλώσσας και διαλέκτου; Τι σημαίνει μιλάω σωστά (ελληνικά); Γιατί μαθαίνουμε αρχαία; Θα μιλάμε όλοι αγγλικά σε 50 χρόνια; Πάσχουν οι νέοι μας από αφασία; Κινδυνεύουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε δίγλωσσο περιβάλλον; Είναι η πολυγλωσσία τεκμήριο ευφυΐας; Γιατί μας δυσκολεύουν οι ξένες γλώσσες; Πού βρίσκεται η Λατβία; Σε τι χρησιμεύει η γλωσσολογία;

Ίσως να μην καταφέρνει να δώσει εκτενείς απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, όμως αυτός δεν είναι και ο στόχος του και θα έχανε πολλα αν προσπαθούσε να είναι πιο «επιστημονικό» ή διεξοδικό: πιστεύω πολύ σε έργα όπως αυτό τα οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν μια πιο σφαιρική άποψη του θέματος τους και δεν χάνονται στις λεπτομέρειες, όπως τα αγαπημένα μου βιβλία του είδους What on Earth Happened και A Short History of Nearly Everything. Σίγουρα δεν ξέρω άλλα βιβλία παρόμοιου εύρους για το συγκεκριμένο θέμα, και ακόμα πιο σίγουρα όχι στα ελληνικά. Μου άνοιξε φυσικά την όρεξη για περισσότερη γλωσσολογία αλλά και για να εστιάσω περισσότερο στις γλώσσες μου…

Γενικά, ήταν απολαυστικό και θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε, όχι μόνο σε φίλους των γλωσσών και της γλωσσολογίας. Μάλλον όσοι δεν έχουν ιδέα από γλωσσολογία πρέπει να το διαβάσουν περισσότερο!

Ευχαριστώ Δάφνη που μου το δάνισες. 🙂

View all my reviews

Review: Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου

Η κομψότητα του σκαντζόχοιρουΗ κομψότητα του σκαντζόχοιρου by Muriel Barbery

My rating: 4 of 5 stars

Aν και μου άρεσε γενικά πολύ, περίμενα να αγαπήσω τον Σκαντζόχοιρο περισσότερο απ’όσο συνέβη, μάλλον από τα λόγια της Δάφνης. Κατ’αρχάς, η Παλομά και η Ρενέ δεν φέρονται σαν πραγματικοί άνθρωποι αλλά είναι εκεί για να προβάλλουν τις απόψεις της συγγραφέως για τους πλούσιους και ρηχούς ανθρώπους που φαίνεται πως έχει γνωρίσει πολύ στην ζωή της χωμένη στους φιλοσοφικούς κύκλους της Γαλλίας. Το ότι η κα. Barbery είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας φαίνεται πολύ σε μερικούς -ακαταλαβίστικους από μένα- μονολόγους, ειδικά απ’τη Ρενέ, η οποία αναλύει το τί σημαίνει ένας πίνακας του Ολλανδικού χρυσού αιώνα ή οι σημύδες στην Άννα Καρένινα πολύ περισσότερο όπως θα το έκανε μια καθηγήτρια φιλοσοφίας και πολύ λιγότερο μια καλλιεργημένη θυρωρός.

Aν εξαιρέσουμε αυτά τα κομμάτια που πάντα με κάνουν και νιώθω χαζός, ίσως επειδή δεν μου αρέσει η κλασική τέχνη όπως αρέσει στη Ρενέ (γενικότερα απολάμβανα περισσότερο τις σκέψεις της Παλομά, βέβαια το πώς ένα 12χρονο μπορεί να είναι τόσο μπροστά είναι μια άλλη ιστορία), το βιβλίο είναι πλούσιο με αιχμηρά και ταυτόχρονα εύθυμα αποσπάσματα που αξίζουν το χρωματιστό μολύβι που θα υπογραμμίσει τη σελίδα ή την παράγραφο, όπως το εξής κορυφαίο και αγαπημένο μου, ήδη από τότε που είδα την ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο (η οποία πολύ μου άρεσε και μάλλον περισσότερο απ’το ίδιο το βιβλίο):

(για τις διαφορές γκο και σκακιού)

…δεν είναι το γιαπωνέζικο σκάκι. Πέραν του ότι είναι παιχνίδι, που παίζετα σε τετράγωνη βάση και οι δύο αντίπαλοι έχουν μαύρα και λευκά πιόνια, διαφέρει από το σκάκι όσο ο σκύλος από τη γάτα. Στο σκάκι πρέπει να σκοτώσεις για να κερδίσεις. Στο γκο πρέπει να δημιουργήσεις για να επιβιώσεις.

Μάλλον η ταινία μου άρεσε περισσότερο τελικά γιατί αυτά τα κουραστικά φιλοσοφικά λογύδρια έπρεπε να κοπούν ή κάπως να σουλουπωθούν. Επίσης, γιατί λόγω του οπτικού μέσου υπήρχε μεγαλύτερη άνεση για να βγει το χιουμοριστικό και καλλιτεχνικό της ιστορίας και της διάδρασης χαρακτήρων, ακόμα και μεταξύ των υπόλοιπων ένοικων της πολυκατοικίας, οι οποίοι στο βιβλίο είναι απλά ονόματα αλλά στην ταινία έχουν σάρκα και οστά.

Τέλος, παίζει πολλή ιαπωνοφιλία εδώ πέρα, στα όρια ή και στην υπερβολή του κλισέ, αλλά γουστάρουμε οπότε στα τέτοια μας!

View all my reviews

December B&W Film

A month and a half or so ago I bought two T-Max 400 black & white photography films, one for myself and one for Daphne. The idea was to use them together and develop them together as well. We did exactly that three days before I left for Sofia. I had the dumb idea to use the ergaleiaki to record the process in the darkness of my bathroom in Nea Smyrni, which ended up very very very dimly illuminating the whole affair with its red little recording confirmation LED. We knew we had made a mistake but we didn’t turn back. Thankfully it didn’t ruin the rolls.

We used T-Max developer which had expired a year or so before. Tip: don’t trust expiration dates – neither for developer nor for food. Use common sense.

All in all I’m very satisfied with this roll and so decided to upload pretty much all of it. Enjoy. Thanks go to my trusty OM2-n (40 years and still going – can you say that about your DSLR?), my scanner and of course Rapsooneli.

Rapsooneli: I invite you to upload your own roll and then we can share our creations online like some sort of artist duo! :O EDIT: She did. She went ahead and did it. Isn’t she just awesome?

Picture order randomised. If you refresh the page it will change. Go on, try it.

qbdp Episode #3: Η ποδψαστοφωνή της Δάφνης


Link για κατέβασμα

Ήδη είμαι μόνο 10 μέρες μακριά της και μου λείπει, οπότε το παραπάνω επεισόδιο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά. Είναι από τον γυρισμό μας από την τελευταία επίσκεψη στα Λουτρά γεμάτο μαλακίες που λέει κανείς ενώ οδηγεί οι οποίες όμως αποδεικνύονται εξαιρετικά in the flow, οπότε προειδοποιώ: έχει βουητό αυτοκινήτου!

Η πλάκα είναι ότι αρχικά ηχογραφήσαμε μια συζήτηση μας σχετικά με Civilization η οποία όμως αποδείχτηκε πολύ βαρετή και λέγαμε πράγματα που μόνο εμείς θα καταλαβαίναμε. Άντε και ένας-δυο ακόμα εκεί έξω που θα διαβάσουν αυτό που ξέρουν από Civ. Αυτό το δεύτερο μέρος είναι όμως σίγουρα καλύτερο. Η Δάφνη άρχισε να ηχογραφεί γιατί ήθελε να δει αν κι εκείνη, όπως λέει ότι κάνω εγώ, έχει διαφορετική φωνή όταν μιλάει στο εργαλειάκι… Εγώ δεν ακούω τη διαφορά για να είμαι ειλικρινής.

“The many reasons (32 so far) why we DON’T succeed in learning languages, and retorts for why we can”

Daphne had been insisting that I leave the inn in HabitRPG I had so cozily settled in the past few weeks; thatTrapper Santa boss would certainly not kill itself! I actually did, but actually I hadn’t. By some mistake I didn’t really click on the button which makes you leave the inn (or the flipping site/my laptop/our internet was being unresponsive) and thus missed my opportunity to join the party and fight the boss. This made me very angry indeed. I started fidgeting around the site trying to find a way to undo this when I clicked on Challenges.

One of the top ones was Learn a Foreign Language. I was intrigued of course and swiftly followed a link sending me to an article titled the same as the title of this post on a site called Fluent in 3 Months.

While the author is plugging himself in more ways I considered possible, it’s a very encouraging and thorough read for someone like me whose ambition is to become a polyglot,  but it could be just as useful for anyone aiming to learn a foreign language . You’re probably going to get information overload from that one but it’s worth a try and anyway it’s a valuable resource. Even I had no idea all these sites existed dedicated to all these different kinds of language practice. I had probably just never looked hard enough for them, subconsciously following some of those 32 excuses myself…