I think it’s funny! – Page 6 – Cubilone's Dimension

You Can’t Have […] Without Art

Inserting “art” in the tags of a new post gets some interesting words that contain that string…

Χάλογουιν

Δεν είναι ότι το μισώ. Έχει την πλάκα του. Γίνονται πάρτι, οι άνθρωποι ντύνονται και κάνουν πάρτι (όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο!) και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μαραθωνίους με τρομακτικές ταινίες που δεν θα έβλεπες καμιά άλλη μέρα του χρόνο, όπως τον επικό μαραθώνιο στο campus στο Aarhus που είχε Dawn of the Dead (το παλιό, το αστείο!), το Ôdishon και άλλα που δεν θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια είχα περάσει καταπληκτικά με τη Shae και τη Whitney και με τους αυτοσχεδιασμούς μας.

Χρόνο με τον χρόνο όμως το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζουμε με το Halloween. Έστω να δεχτώ ότι δεν είναι απλά μια αμερικανιά και ότι πλέον έχεις το δικαίωμα να γιορτάζεις ό,τι γουστάρεις από το μεταμοντέρνο ρεπερτόριο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς θρησκευτικών γιορτών. Έστω επίσης να δεχτώ ότι όσο ισχύει αυτό το μεταμοντέρνο pick ‘n’ mix κουλτούρας (το οποίο ο Idea Channel είπε, και σωστά, ότι είναι η πεμπτουσία του hipsterισμού), δεν έχει σημασία αν ακολουθείς την παράδοση ή δημιουργείς την δική σου ερμηνεία της παράδοσης και άρα όσο μπορείς να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα χωρίς να είσαι χριστιανός, μπορείς να ντύνεσαι και το Halloween χωρίς να σε νοιάζουν οι νεκροί ή το πραγματικά μυστικιστικό και μεταφυσικό.

Όμως όλες αυτές οι γιορτές μέσα από αυτή τη διασικασία εκφυλίζονται. Ειδικά το Halloween, και ειδικά όπως το βιώνω εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το τι υποτίθεται πως συμβολίζει. Είναι η μέρα στην οποία το κενό μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών είναι στο ετήσιο ναδίρ του, η μέρα που τα φαντάσματα βγαίνουν παγανιά και η μέρα που οι ζωντανοί τιμούν τον άλλο κόσμο. Εγώ όμως δεν βλέπω τίποτα από αυτά. Βλέπω κολοκύθες, πλαστικούς σκελετούς, προσφορές σε παιχνίδια τρόμου στο Steam, αφιερώματα σε θρίλερ (όπως προανέφερα) και ταινίες φρίκης, halloween parties που είναι σαν δεύτερες Απόκριες που οι άντρες ντύνονται ζόμπια και οι γυναίκες σέξι βρικολακίνες (ακριβώς σαν τις Απόκριες δηλαδή)… Υπάρχει γενικά μια έμφαση στο πώς θα φανούμε/ντυθούμε, στην εικόνα, στην αισθητική, αλλά δεν υπάρχει καμιά πνευματική υπόσταση πλέον σε αυτή τη γιορτή. Είναι ένα κενό καταναλωτικό κουφάρι, ακριβώς όπως τα Χριστούγεννα. Υπάρχει το σύμβολο, αλλά το σύμβολο δεν συμβολίζει τίποτα, υπάρχει μόνο ως εικόνα. To Halloween είναι, όπως θα έλεγε και ο Baudrillard, ένα simulacrum.

Όταν το Halloween καθιερώθηκε, οι άνθρωποι όντως πίστευαν σε φαντάσματα, πνεύματα και μάγισσες. Υπήρχε μια ουσία στο να γιορτάζεις κάτι στο οποίο πιστεύεις. Τώρα γιορτάζουμε το scary-cool, τις έξυπνες στολές, το σύμπαν του Nightmare Before Christmas και τις ψαγμένες ταινίες. Είναι μια πλούσια γαρνιτούρα χωρίς ουσία. Λίγο σαν τα Κάλαντα, όμως και σε αυτή την περίπτωση, η τοπική παράδοση χάνεται και κυριαρχεί αυτό που αναγνωρίζεται ως Χριστουγεννιάτικο σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου.

Αντίθετα, μια καλή περίπτωση γιορτής των νεκρών που για μένα έχει κάποιο νόημα είναι το Día de los Muertos. Εκτός απ’το ότι μου αρέσει η αισθητική του, νιώθω ότι οι Μεξικάνοι όντως εκφράζουν κάτι πνευματικό μέσα από τις γιορτές τους, όντως θυμούνται πως οι νεκροί είναι μάλλον χαρούμενοι και γιορτάζουν στο όνομα τους αναλόγως. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι πανικός γίνεται στο Μεξικό τις ίδιες αυτές μέρες και αν θα είχα την ίδια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έχει ουσία, πάντως από εδώ που βρίσκομαι, στην Ελλάδα με παραδόσεις που πεθαίνουν, σαν γιορτή μου φαίνεται πως έχει περισσότερο νόημα μέσα της, ακόμα κι αν στο βάθος της ουσίας, το Halloween και το Día de los Muertos γιορτάζουν το ίδιο πράγμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι γιορτές μας έχουν καταστραφεί, γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Σαν να ήταν όλοι οι άνθρωποι αθάνατοι και να συνέχιζαν να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, σαν να ήταν όλοι ευνούχοι και στείρες και πάλι να είχαν γιορτές γονιμότητας. Στηρίζω νέες γιορτές με νέους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αναδείξουν νέες παραδόσεις, προς το παρόν όμως δεν βλέπω αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό να έχει όρεξη να παράξει κάτι νέο, παρα μόνο να λιμαίνεται, να ξαναζεσταίνει και να διαστρευλώνει το παλιό και να το παρουσιάζει ρεμιξαρισμένο. Δεν έχω κάτι με όλη αυτή τη διαδικασία, απλά αν θέλουμε ο πολιτισμός μας να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε, και όχι να τη βρούμε ψάχνοντας προς τα πίσω.

Μερικές ιδέες για νέες γιορτές:

Εορτασμοί των ηλιοστασίων (ήδη γίνεται απλά το έχουμε ψιλοξεχάσει ή το χειμερινό ηλιοστάσιο μεταμορφωθήκε στα Χριστούγεννα και η μπάλα χάθηκε). Καλοκαίρι στους λόφους (Midsummer) και χειμώνα ωραία στη ζεστασιά του σπιτιού (η γιορτή που ούτως ή άλλως αντικαταστάθηκε από τα Χριστούγεννα).

Οι πανσέληνοι είναι αργίες.

Μέρες των νεκρών με πραγματικές τιμές στους νεκρούς, χωρίς να λείπουν και τα αντίστοιχα πάρτι· λίγο όπως στο Μεξικό, όχι απλά να ντύνεσαι ζόμπι επειδή όλη η βιομηχανία του Hollywood σε έχει κάνει να σου αρέσουν τα ζόμπι.

Εβδομάδα χωρίς internet! Η εβδομάδα της Επιστροφής – λίγο σαν τα Χριστούγεννα, οι οικογένεις και φίλοι βρίσκονται μαζί χωρίς κινητά και χωρίς facebook. Για τους πιο φανατικούς θα υπάρχει και η Σαρακοστή χωρίς ρεύμα.

Τριήμερο gaming – κάτι σαν το Wintereenmas.

Γενέθλια σε κύκλους των 1000 ημερών – θα γράψω κάτι γι’αυτό σύντομα!

Review: The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made

The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made by Greg Sestero

My rating: 5 of 5 stars

Now would be a perfect time for anyone who hasn’t watched The Room (2003) by Tommy Wiseau to watch it. Guys, this movie has been called “the Citizen Kane of bad movies”. There’s a game made based on the story, the following for this cult classic has been going strong for years -it’s still not very famous in Greece but I’m working to change that- and, obviously, a book about it just came out.

A book written by Mark (Greg Sestero) of “Oh, hi Mark!” fame and co-written by Tom Bissell, a person for whom my respect increases by the day. A book I could hardly put down and kept reading it standing up in the metro and in the bus and which I finished in just 3 days. I usually take long with books – sometimes because I force myself to read them rather than enjoying them. This one was different.

The Room is a special case of “WTF, how does this thing exist?!” and a lot of its charm lies on precisely that inexplicability. Who is Tommy Wiseau? Where did he find the film’s $6m budget? Why did he become the unique, strange character he is? Greg Sestero divulges a lot on how he met Tommy Wiseau, what made their relationship special, disastrous and in a way admirable, all the way up to the making of The Room, but those fundamental questions on the very essence The Room are never answered directly. He gave away enough to make me even more interested in Tommy Wiseau as a personality and what he and his ways might have to teach me (I didn’t believe there was anything I could learn from him before I read this book) but not too much, which would ruin everything. At the same time, The Disaster Artist has a certain kind of flow and style that it, as is correctly advertised on the cover, reads more like a novel – and you have to remind yourself that not only is it real life you’re reading about, but also it’s about The Room. The freakin’ ROOM!

Another reason I connected very well with the book was that Greg Sestero’s way of thinking, his reaction to some things, his relationship with Tommy and his whole demeanour reminded me of myself. I could almost imagine myself in a parallel universe in all the situations retold in the book, and that helped a great deal with my immersion in this tragicomic story.

View all my reviews

Review: The Etymologicon: A Circular Stroll through the Hidden Connections of the English Language

The Etymologicon: A Circular Stroll through the Hidden Connections of the English Language by Mark Forsyth

My rating: 5 of 5 stars

I could quote almost any page of this book to demonstrate its awesomeness and healthy doses of “aha!” it can induce on the reader but that wouldn’t do The Etymologicon justice; Mark Forsyth does such an awesome job of linking one word to the next with such -delighfully British- humorous descriptions and eloquence that simply picking and choosing doesn’t feel right.

This book is an ode to the history and connectedness of languages, one delicious word -or group of words- after the other. You can get a taste of Forsyth’s etymology- and origin-of-language-related work in his blog Inky Fool, which worked as his groundwork for The Etymologicon. If you find any of it interesting at all, chances are you’ll fall in love with this book just like Daphne and I both did.

On an unrelated note, I think it’d be interesting to share with you that the previous owner of my copy felt the need to correct grammar and syntax mistakes, such as having “But” and “And” at the beginning of sentences, with her (I’m assuming it’s a bitchy, uptight, female 60 -year-old-virgin English teacher) black marker; at other places she noted “Daft!” or underlined mistakes obviously intended for humour. To give you a little example at some point the book reads: “What the proofreader gets is a proof copy, which he pores over trying to fnid misspellings and unnecessary apostrophe’s.” She went ahead and deleted that last apostrophe. She really did. “…they who are so exact for the letter shall be dealty with by the Lexicon, and the Etymologicon too if they please…” The book begins with this quote by the apparently very prolific John Milton; the lady would have done well to have taken this piece of advice to heart.

View all my reviews

Tom Bissell

During one of my latest web strolls I stumbled upon (not using StumbleUpon but doing it the old-fashioned way, you know, by actual chance) Tom Bissell. He’s an author and columnist who writes, among other things, for and about video games. I thought his style and content was heartfelt and had something genuine and important to say. Here’s what made me instantly interested in his work:

Video games: the addiction (his story of being simultaneously a GTA4 and a cocaine addict and how he reminisces both experiences)Poison tree: a letter to Niko Belic about GTA5 (the way I see it, a spiritual successor to the above article. Includes big realisations and critiques on the industry with which I completely agree)

I’ll leave the rest of the reading to you. Now I’m waiting for a couple of books he wrote to arrive in the mail, one on video games (Extra Lives) and another (The Disaster Artist) he co-authored with Greg Sestero -that is Mark from the legendary movie The Room (!)- on the story of the film and that of Tommy Wiseau. Can’t wait!

On Smoking Weed in North Korea

An insightful and well-written look at the culture and everyday life of rural North Korea from the eyes of a traveller. Weed smoking, yes, included. This dude looks like he has good stories to tell.

Organic, cheap, the real thing. Only in North Korea.

Το φωκάκι που άφησε εποχή

I See Green

“Introduce yourself in a creative way.”

“The youth exchange “I SEE GREEN” is a 10 days youth exchange aiming at raising awareness of 30 youngsters, youth leaders and volunteers of 6 countries (Netherlands, Croatia,Romania,Greece,Latvia and Poland) on environmental education with the use of audiovisual media as a tool.”

So I went to the Netherlands, took part in I See Green and I had a fantastic time. So good was it that not only do I want to participate in as many similar programs as possible in the future, I regret having missed opportunities to do so in the past.

It is very hard to convey in words what happened in Ommen. Those 10+2 days were very “experiential” and a big part of what made them special was the bonding that was powerfully, creatively and disruptively (but in a good way) built up between us by the team leaders, the inside jokes that quickly emerged among us and countless other things that really mean little to anyone but us roughly 30 people that took part. It felt like we were all apprentices in this cult’s ceremonies, cut-off from the rest of the world, staying in that old house in the middle of nowhere for the Netherlands’ standards. That closeness was what made it special.

For example, I will never listen to this song the same way:

(trust me, use loud music if you want people to be in a room on time)

I feel I met people that I’d make good friends with, but once again, just like the ones I made in Denmark, these are relationships that are destined to be long-distance from the get-go. Still, all is well. Matija, Karla, Agita, Marian, Vaggelis, Elisavet, Panagiotis, Dimitra, Sofia (it was a more or less Greek-dominated team), they stood out for me. I don’t want to exclude the rest of the participants of course; everyone has their own special place in my mind for their own reason, be it Stephanie for teaching me dance moves, Jakob for his perfect impersonation of Rose from Titanic (we remade one of the scenes from the movie as part of one of our assignments), Darius for his humour, wit and very special accent, Dede for reimagining what milking a cow can mean, Ioanna for her special Uno rules and one of the heaviest but loveable Greek accents EVER, Edgars for his remarkably bad English but him being even more likeable because of it, Ola for her studying Japanese late into every evening with remarkable dilligence, even when everyone was in altered states around her dancing around her or jumping on the trampoline outside…

Of course, this (try to spot me in both scenes):

After we had to unlearn part of what we had been learning a whole lifetime, our final assignment was to make a video that would promote awareness on an enviornmental issue of our choice. My group had a struggle with the concept (like always in I See Green, we were purposefully given very short deadlines in which we had to come up with our ideas in order to think less and do more); we scrapped two ideas in the process and for good reason: the stage for one of them could easily pass off as the backdrop for an amateur porn movie to the unsuspected passer-by. Panic crept to us slowly but surely in the few hours we had to have something prepared — and it wasn’t the first time we were caught unprepared in the program; in fact most assignments in I See Green we had to have ready in timespans measured in half-hour increments. What we ended up doing though we’re really proud of. We created 5 funny social awareness shorts and then combined them into one for easier presentation and shaing. Enjoy.