Το περασμένο Σάββατο, το Studenterhus διοργάνωσε μια εκδρομή στο Skagen. Δεν μπορούσα να την χάσω, ήθελα να πάω στο Skagen χρόνια τώρα. Από τότε που ο Andy, ο υπέροχος μισοταϊλανδός-μισοδανός τύπος που φιλοξένησε εμένα και την Άλεξ στην Κοπεγχάγη πάνω από τρία χρόνια πριν, μας είχε πει πόσα όμορφα ήταν εκεί και πόσο επέμενε ότι έπρεπε να πάμε, ενώ μιλάγαμε στο ισόγειο του ξενοδοχείου που δούλευε και είχε καταφέρει να μας μπάσει τσάμπα. Και από τότε, δεν ξέχασα αυτό το όνομα: Skagen. Που, όπως πρόσφατα έμαθα, δεν προφέρεται Σκάγκεν αλλά Σκέι(ε)ν — το ε στην παρένθεση το προφέρετε μόνο αν θέλετε, αν νιώθετε πως έχετε την διάθεση ρε παιδί μου, έτσι είναι η προφορά των Δανέζικων, μπορείτε να μισοπείτε-μισομασήσετε μια λέξη και έτσι να είναι πιο αυθεντικός ο ήχος…
Πήγαμε λοιπόν στο Skagen με όλη την συμμορία από δω, ή με σχεδόν όλη. Η τιμή ήταν απαγορευτική για μερικούς: 350kr — κάτι λιγότερο από 50 ευρώ για μια μονοήμερη. Όμως είχα ελέγξει τις εναλλακτικές για να πάω μόνος με τραίνο: έβγαινε ακριβότερα και λεωφορείο δεν νομίζω να πάει εκεί πάνω. Οπότε για μένα τουλάχιστον ήταν μια μοναδική ευκαιρία και παρ’όλο που το παραδάκι μου ήταν μικροσκοπικό, τόλμησα να το υποβαθμίσω στο επίπεδο του “σχεδόν ανύπαρκτο” και να πάω κι εγώ. Όχι που θα κώλωνα.
Τι είναι λοιπόν το περίφημο Skagen; Είναι πολύ απλό. Είναι το βορειότερο ακρωτήρι, το τέλος της Δανίας, το σημείο που δύο θαλασσίτσες συναντιούνται και άλλες δύο θαλασσάρες μπλέκονται, δύο θαλασσάρες στις οποίες ανήκουν, θεωρητικά πάντα εφόσον όλα είναι θέμα ορισμών, οι μικρότερες θαλασίτσες. Στο Skagen, το Skagerrak κονταροχτυπιέται με το Kattegat. Aυτές οι θάλασσες θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν για τους Vikings ότι ήταν για τους Έλληνες το Αιγαίο. Στο ίδιο σημείο, η Βαλτική μπλέκεται με την Βόρεια Θάλασσα. Και το ανακατεμένο αποτέλεσμα, με τα κύματα των δύο θαλασσών να έρχονται από αντίθετες κατευθύνσεις, δημιουργεί ένα σημείο που η οργή του Βόρειου Ποσειδώνα δεν κατευνάζεται ποτέ.
Τα ρεύματα πανίσχυρα, τα ναυάγια πολλά. Τα ρεύματα μεταφέρουν πολύ πράγμα το οποίο προστίθεται στην ακτή και επιμηκύνει το Grenen, όπως λέγεται η τελευταία άκρη του Skagen, περίπου 8 μέτρα κάθε χρόνο. Και έτσι, αφού ότι είναι τώρα θάλασσα σε λίγα χρόνια θα είναι άμμος και χώμα, πολλά από τα ναυάγια των περασμένων αιώνων είναι τώρα διάσπαρτα πάνω στην δυτική ακτή. Ποιος ξέρει τι περισσότερο θα μπορούσε ένας δεινός δύτης να βρει σε αυτή την περιοχή; Όχι πως θα ήταν ότι πιο ασφαλές, γιατί εκτός από υλικά τα ρεύματα έχουν το κακό συνήθειο να παρασέρνουν και ανθρώπους που νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν την θάλασσα, και γι’αυτό το κολύμπι γύρω από το Grenen απαγορεύεται.
Μερικά χιλιόμετρα από το Grenen βρίσκεται το Skagen, μια σχετικά βαρετή πόλη η οποία ευδοκιμεί χάρης του τουρισμού που προσελκύει αυτό το πολύ ιδιαίτερο σημείο της χώρας (ναι, μιλάμε για πολύ τουρίστα, πριν πάω στο Grenen φανταζόμουν πως θα είναι κάπως έτσι:
όμως ήταν κάπως έτσι:
Στο Skagen έζησαν στα τέλη του 19ου αιώνα πολλοί ζωγράφοι οι οποίοι εμπνεύστηκαν από το μοναδικό φως του Grenen και δημιούργησαν πολλά έργα εμπνευσμένα από την καθημερινότητα των ψαράδων και των κατοίκων της περιοχής. Τελικά η παλιά Δανέζικη ζωγραφική μου αρέσει πολύ, απ’όσο τους είδα στην πινακοθήκη του Skagen αλλά και στο ARos.
Μερικά χιλιόμετρα νότια ακόμα, βρίσκεται κάτι που πραγματικά δεν περίμενα να βρω στην Δανία. Πρόκεται για το Råbjerg Mile (Ρόμπ-γιεα Μίλε), μια αμμοθίνη που εκτείνεται για ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο περίπου και στο ψηλότερο σημείο της είναι 40 μέτρα. Για να μην πολυλογώ, είναι σαν να πήρες ένα κομμάτι της Σαχάρας και να το έριξες στην μέση –ΟΚ, στην άκρη– της Δανίας. Με την διαφορά βέβαια ότι η Σαχάρα δεν είναι 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο, αλλά 9.400.000, για να καταλάβετε την διαφορά, αν το Råbjerg Mile ήταν ένα τετραγωνικό εκατοστό, περίπου ένα νόμισμα των 5 cents, η Σαχάρα θα ήταν μια έκταση 32μ x 32μ… This is some serious desert…
Το πιο παράδοξο είναι ότι γύρω από την περιοχή του Råbjerg Mile υπάρχουν δάση, λίμνες, ανεμογεννήτριες, στο βάθος … Οπότε το σκηνικό κάνει την εμπειρία αυτής της θίνης ακόμα πιο σουρεαλιστική. Το Råbjerg Mile αποτελείται και αυτό απο “κινούμενη άμμο”: κάθε χρόνο μετακινείται ανατολικά γύρω στα 15-20 μέτρα. Οπότε, γύρω στο 2200, θα χάθει μέσα στο Kateggat. Eξωγήινοι, αθάνατοι και λοιποί αιωνόβιοι, προλάβετε! Αν και τουλάχιστον οι Δανοί το 2200 θα αποκτήσουν μια καλή αμμώδη παραλία στην ανατολική ακτή, γιατί τώώώρα…
Η δυτική ακτή της Δανίας είναι όλη περίπου σαν τις ακτές του Skagen (και μου θύμισε τo Scheveningen κοντά στην Χάγη που είχαμε πάει με την Νένη πέρσι, αυτή την απέραντη αμμουδιά…) Το Aarhus είναι στην ανατολική ακτή. Ένα θα πω για την ποιότητα των παραλιών και της θάλασσας της ανατολικής ακτής: κάτι ήξερε όποιος την ονόμασε Βαλτική…
Πολύ θα ήθελα να είχα μείνει περισσότερο σε αυτά τα μέρη, όμως το αυστηρό πρόγραμμα της εκδρομής μας άφησε μόνο λίγη ώρα σε κάθε ένα…
Πριν λίγες μέρες πήγα στον Roger Waters ο οποίος τίμησε την Αθήνα για άλλη μια φορά με την παρουσία του μετά το 2006 και το Dark Side of the Moon Tour στην Μαλακάσσα (ναι κι εκεί είχα πάει, εξαιρετική συναυλία τότε, ένα Pink Floyd: The Best Of ήταν, λίγο σαν το Echοes ζωντανά! τ^^ Μετά το Live 8 του 2005 φαίνεται ο Waters αποφάσισε, μετά από 20 χρόνια, να διεκδικήσει την θέση του αντιπρόσωπου των Floyd στο σήμερα, εφ’όσον ο Gilmour δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την δουλειά).
Ας επιστρέψουμε όμως στο παρόν, ή για την ακρίβεια, στο πριν τρεις μέρες. Από την στιγμή που έμαθα ότι θα ερχόταν ο Waters στην Αθήνα για το The Wall είχα μεν ενδιαφερθεί αλλά δεν είχα δείξει τον τεράστιο ενθουσιασμό. Είδικα τους τελευταίους μήνες που έχω ρίξει τα έξοδα μου όσο γίνεται, το εισητήριο των €55 για άνω διάζωμα μου είχε κακοφανεί αρκετά. Κι έτσι, το είχα πάρει ψιλο-απόφαση ότι δεν θα την δω την συναυλία και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με ένοιαζε.
Κι έβλεπα αρκετούς φίλους και γνωστούς να μου λένε «θα πάω Waters!» και να είναι ενθουσιασμένοι. Και να συνεχίζω να λέω «πολύ ακριβό εισιτήριο…» Αφού έμαθα ότι θα κινηματογραφηθεί η συναυλία, απλά είπα «ντάξει, θα το δω στο DVD». Έλεος;
Μέχρι που, τις μέρες που ήμουν Αθήνα, άντε 4-5 μέρες πριν την πρώτη συναυλία, μου έσκασε.
Θα ερχόταν ο Roger Waters στην Αθήνα, θα παρουσίαζε το The Wall με όλη την οπτικοακουστική του παραγωγή, θα έφερνε στο κατόφλι μας την συναυλία που περιμέναμε να δούμε 30 χρόνια (ΟΚ εγώ καμιά 6-7 :P), σε όλο της το μεγαλείο, κι εγώ δεν θα πήγαινα γιατί τσιγκουνευόμουν το εισιτήριο. Δεν είναι ότι δεν είχα τα λεφτά, τα είχα! Κάθονταν στο συρτάρι μου! Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να τα ξοδέψω. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ΜΑΛΛΟΝ (!) περίμεναν αυτήν ακριβώς την ευκαιρία για να δουν το φως του ήλιου. Ευτυχώς ήρθα στα συγκαλά μου και άρχισα αμέσως να ψάχνω για κάποιο φτηνο εισιτήριο online, αφού το φτηνότερο που είχε μείνει από τα επίσημα σημεία πώλησης ήταν στα €97 για το κάτω διάζωμα.
Ευτυχώς επειδή οι συναυλίες ήταν τρεις και έτσι υπήρχε για όλους, κάτι που δεν επέτρεψε στους μαυραγορίτες να βγάλουν χρήματα εις βάρος… αχέμ… αυτών που τα παίρνουν όλα απόφαση τελευταία στιγμή, κατάφερα και βρήκα εισιτήριο για την αρένα €60 (από €65 της προπώλησης) για τις 9/7 στο forum του rocking.gr — και πάλι, ευχαριστώ pandelis79! ^^D
Σκεφτόμουν να πάω μόνος, αλλά τελικά βρέθηκε καλή παρέα (η Έλλη και φίλες της από την Κρήτη που ήταν πολύ φανς!), οπότε εξοπλίστηκα με ένα μπουκάλι τσίπουρο και ξεκίνησα για το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Στον ηλεκτρικό υπήρχαν πολλοί που φόραγαν μπλούζες The Wall ή άλλες πινκφλοϋντικο-κεντρικές (είδα και μια γαμάτη που είχε έναν Freud βαμμένο ροζ και έγραφε… oh you can figure that one out, can’t you?)
Ο συναυλίακος χώρος μου προκάλεσε πραγματικά δέος. Άλλο πράγμα να απλώνεται όλοκληρο το κλειστό στάδιο πάνω από το κεφάλι σου, κατάλαβα αμέσως γιατί το προτίμησε ο Waters. Και φυσικά, ένα μισοχτισμένο τοίχος μπροστά από την σκηνή…
Πριν αρχίσει η συναυλία, όλα τα φώτα του σταδίου έγιναν κόκκινα και από την σκηνή μας ζήτησαν να κρατήσουμε τις χάρτινες μάσκες που μας είχαν δώσει στην είσοδο στο χέρι και να τις κουνάμε «σαν να είμαστε ωκεανός»… Βέβαια πολλοί την κράταγαν με την λάθος μεριά να βλέπει την σκηνή, οπότε δεν ξέρω τι θα βγει και αν τελικά θα το βάλουν στο DVD. Όπως και να ‘χει, είχε μια αίσθηση «στημένου» αυτό, αν και δεν μπορεί φυσικά να γίνει διαφορετικά! Κατάλαβα ότι όλα τα γαμάτα που μπορεί να βλέπουμε μερικές φορές στα λάιβ DVD να μην είναι τόσο αυθόρμητα! Ήταν ένα κρυφοκοίταγμα στον πραγματικό κόσμο…
Στο Mother, στο σημείο που λέει “Mother should I trust the government?” έγραψε στο τοίχος δεξιά της σκηνήες ένα “No fucking way!” και στα αριστερά ένα “Να γαμηθεί η κυβέρνηση” Φαντάζεστε τι έγινε από κάτω…
Στο ίδιο τραγούδι παιζόταν από πίσω ένα στυλισαρισμένο βίντεο με τον Roger από μια συναυλία του tour του The Wall από το ’80 στο Earl’s Court. Πριν το τραγούδι, ο Waters μίλησε γι’αυτό και μεταξύ άλλων είπε κάτι σαν “that fucked up Roger from thirty years ago“. Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Μετά το Another Brick In The Wall (Part 2), έπαιξαν μια έκδοση πιο “μπαλάντα” του τραγουδιού με άλλους στίχους… Μου άρεσε αυτό!
Στο Goodbye Blue Sky, πάνω στο τοίχος προβάλλονταν βομβαρδιστικά που άφηναν σταυρούς, σφυροδρέπανα, δολάρια, σύμβολα της ειρήνης… Διάβασα ότι άφηναν και αστέρια του Δαυίδ σε προηγούμενες συναυλίες αλλά ο Waters δέχτηκε παράπονα γιατί τα πλάνα που έδειχναν τα αεροπλάνα να αφήνουν δολάρια ήταν κολλητά με αυτά που άφηναν τα αστέρια, και γι’αυτό τα έκοψε αυτά τα πλάνα… Τα σχόλια δικά σας.
Αυτό (από το 1:00 και μετά. Πρόβαλαν το animation από την ταινία για αυτό το μέρος, και πολύ καλά έκαναν γιατί είναι από τα καλύτερα μέρη της ταινίας… Απλά, ουάου):
Η μαριονέτα που έπεσε στο Don’t Leave Me Now (εμπνευσμένο βιντεάκι!) της γυναίκας ήταν πραγματικά ανατριχιαστική… Ό,τι συμβολίζει η γυναίκα για τον Pink, την πρώην γυναίκα του, την groupie της μιας βραδιάς η οποία ξυπνάει μέσα του όλα αυτά…
Μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, το τοίχος είχε ολοκληρωθεί, όποτε στο Hey You το συγκρότημα έπαιζε μέσα από το τοίχος. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή και ταίριαζαν απόλυτα με το concept και τους στίχους… Στο Is There Anybody Out There ένα τουβλάκι του τοίχους φεύγει και εμφανίζεται ο Waters να παίζει μέσα από το κενό. Βέβαια μετά ξανακλείνει…
Τo Comfortably Numb είναι πολύ συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι για μένα, με είχε κάνει να κλάψω κάποτε και ο μόνος λόγος που δεν το κάνει πια είναι επειδή μάλλον το έχω συνηθίσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ πια. Και τις δύο φορές που το έχω δει live απλά δεν μπορούσε να κάνει αυτό το κλικ. Ήταν λέτε επειδή, όπως μου συμβαίνει συχνά, κατα την διάρκεια της συναυλίας δεν συνειδητοποιώ 100% που βρίσκομαι, ή επειδή πολύ απλά δεν ήταν ο Gilmour στην κιθάρα και στο μικρόφωνο…;
Στο Run Like Hell όλοι βαράγαμε παλαμάκια ρυθμικά με το σήμα του Roger… ξ^^
Το The Trial ήταν καταπληκτικό με πάρα πολλή ένταση και φυσικά το TEAR DOWN THE WALL!, όπου βέβαια το τοίχος κατέρρευσε σχεδόν πάνω στο κοινό των μπροστά-μπροστά — μάλιστα σήκωσε σκόνη! Κι εδώ έπαιξαν το animation από την ταινία πάνω στο τοίχος.
Σε κάποια σημεία ο ήχος ήταν ίδιος με τον δίσκο. Δεν παίζει να έχει βελτιωθεί τόσο πολύ η φωνή του Waters από το 2006, έτσι δεν είναι;!
Ένιωσα κι εγώ ότι είχα ένα τοίχος ενώ έβλεπα την συναυλία, ένα τοίχος που δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Χανόμουν στην φαντασμαγορία και στην παρέα με την οποία βρισκόμουν. Ειδικά το δεύτερο μέρος τελείωσε σαν αστραπή. Τώρα νιώθω λες και όλα αυτά τα ονειρεύτηκα! Να φταίει άραγε το τσίπουρο, η μπύρα και το κρασί; Ή μήπως απλά όταν είσαι σε κάτι τόσο ανεπανάληπτο, θεαματικό και… τεράστιο, είναι πιο δύσκολο να κοιτάξεις προς τα μέσα γιατί κοιτάζεις προς τα έξω και δεν είσαι έτοιμος για να δεχτείς αυτή την καταροή πληροφορίας, αισθήσεων, αναμνήσεων και επομένως συναισθημάτων; Ίσως να είναι απαραίτητο να τα κλείσεις όλα αυτά απ’έξω, αλλιώς όχι μόνο δεν θα συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν θα το προσέχεις κιόλας…
Περιμένω να απολαύσουμε την συναυλία στο DVD, με όσους ήταν τυχεροί και την είδαν αλλά και όσους δεν την είδαν! Σας περιμένω για να ξαναδούμε την definitive έκδοση του The Wall από εκείνη την ονειρική βραδιά…
Και ένα μικρό δωράκι για το τέλος… θα περίμενε κανείς να το ξανάκαναν για την κινηματογράφηση… αλλά όχι…
Αυτό εδώ μου το πρότεινε η μάνα μου, ως ένα καλό έργο το οποίο ήταν μπροστά για την εποχή του, μια μέρα που συζητάγαμε για τον χρόνο και της μίλαγα για το “Making Time” και πόσο με είχε εντυπωσιάσει.
Μυστήριο βιβλίο οι Άμμοι του Χρόνου… Ο Γιώργος Μπαλάνος γράφει ευχάριστα, έχει γνώσεις και άποψη, αλλά πραγματικά είναι ο,τι να’ναι. Μπορεί να σου μιλάει για ένα θέμα και ξαφνικά να σου πετάξει κάτι άσχετο και να ξετυλίξει τον οιρμό του με περίεργο τρόπο. Η γραφή του είναι γεμάτη ειρωνεία και μια λεπτή υπεροπτικότητα η οποία όμως συνήθως ταιριάζει με το θέμα (σαν να λέει σε κάθε σελίδα «δεν ξέρεις τίποτα τελικά για τον χρόνο. Ποιος όμως, τελικά ξέρει; Ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι φιλόσοφοι, ούτε εγώ…»)
Ξεκινάει με τις διάφορες ιστορικές φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρήσεις του χρόνου και τις αναλύει, αντικρούει ακόμα με πολλή στιλπνάδα. Και είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν σχεδόν 35 χρόνια. Όχι πως έχει αυτό σημασία, απλά βλέπω πως τόσα χρόνια μετά δεν έχουμε κάνει κανένα σοβαρό βήμα μπροστά, ίσα-ίσα έχουμε κάνει μεγαλύτερες παραδοχές στα θέματα που ο Μπαλάνος προσπαθεί να ρίξει λίγο φως. Ίσως επειδή η άμμοι του χρόνου έχουν, για τώρα τουλάχιστον, κάτσει;
Gestalt, βιοκύκλοι, φυσική αθανασία και επιλογή ηλικίας-ρόλου (όπως στην περίπτωση των μελισσών), ταξίδια και «ταξίδια» στον χρόνο με διάφορες μεθόδους, όπως με τρύπες στο (χώρο;-)χρονικό συνεχές και με τήρηση ενός ημερολογίου ονείρων με σκοπό την ενθύμιση περισσότερων ονείρων κι έτσι πιθανόν και κάποιον «προφητικών»… Ο Μπαλάνος υποστηρίζει ότι είναι θέμα χρόνου (pun unintended) πριν βρούμε κάποια μέθοδο για να νικήσουμε τον θάνατο. Έχω φυσικά τις επιφυλάξεις μου αλλά εγείρεται το εξής ενδιαφέρον ερώτημα: Η επιβίωση, το κύριο μας μέλημα, θεωρητικά εξασφαλίζεται με την επίτευξη της αθανασίας. Μετά, τι;
Μετά τι; Αν είχαμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να είχαμε περισσότερες απαντήσεις σε άλλα άλυτα θέματα της ανθρωπότητας…
Οι Άμμοι του Χρόνου είναι μπροστά. Το βιβλίο παρουσιάζει μερικές προκλητικές ιδέες για σήμερα, πόσο μάλλον για τα τέλη του ’70 οπότε και γράφτηκε. Μπλέκει την επιστήμη (η οποία από μόνη της προτείνει μερικές εξωπραγματικές ιδέες ως πραγματικές), την φαντασία, την επιστημονική φαντασία και την μετα-επιστήμη (για να μην πω μεταφυσική: έχει περίεργες, προεκτάσεις αυτή η λέξη, ακόμη κι όταν είναι βάσιμη και περιγραφική. Όπως η «συνωμοσία»…) με τρόπο ο οποίος πιάνει το πνεύμα της εποχής μας σχεδόν καλύτερα απ’ότι πριν 35 χρόνια. Με άφησε με ιδέες, ερωτήματα και όρεξη για έρευνα, και αυτό ακριβώς ήθελα. Αν ήταν πιο καθαρογραμμένο και ο Μπαλάνος ήταν λιγότερο φιγουρατζής σε σημεία, όχι πως αυτό δεν είχε και την πλάκα του, το βιβλίο θα ήταν συνολικά καλύτερο.
Το αρχίσαμε χτες με τον Γκάρετ και την Έλενα μετά από –κλασικά– πίεση του πρώτου (yay they’re in Mytilini!) Δεν ήξερα αν θα μου αρέσει, αλλά τελικά είναι πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου…
ΕDIT: Το είδαμε όλο. Καταπληκτική σειρά. Δείτε την οπωσδήποτε αν σας αρέσουν οι δολοπλοκίες, οι απίστευτες ανατροπές, σεξ και αίμα επί της οθόνης και όλα αυτά τα καλά!
Είχα πάει στην Αθήνα πριν κανένα δεκαήμερο (πήγα και στο Σύνταγμα, 4 νύχτες… και δυο φορές γύρισα με τα πόδια από Σύνταγμα στην Νέα Σμύρνη, αλλά αυτά είναι για άλλες γραφολογίες. Για να δούμε τι θα συμβεί αύριο) για να κάνω τα τελευταία χαρτιά του Εράσμους (ΚΑΙ γι’αυτό σύντομα θα γράψω τα απαραίτητα! Δεν είναι αστείες εξελίξεις αυτές…) Με το που γύρισα Μυτιλήνη, το απόγευμα της ίδιας μέρας, βλέπω την Δέσποινα. Μου λέει πως ο Mordread κάποια στιγμή είχε ακούσει νιαουρίσματα μέσα από το σπίτι μου. «Αποκλείεται!», λέω εγώ χωρίς να δώσω στην όλη ιδέα μια δεύτερη σκέψη.
Δεν φαίνεται σωστό να μην δώσω ένα κάποιο υπόβαθρο στην ιστορία, το ποια νιαουρίσματα θα μποούσαν να ήταν αυτά. Η Τιγρέ, βετεράνος αιλουροειδές τσέπης της Οδού Λαβυρίνθου πλέον (αφού όλες οι υπόλοιπες σιγά-σιγά ανακάλυψαν αυτόν τον υπέροχο κρυμμένο κήπο και αποφάσισαν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους εκεί) γέννησε για άλλη μια φορά μέσα στην Άνοιξη. 5 υπέροχα γατάκια σύχναζαν σε αυτό το μέρος έξω από την τουαλέτα μου που είναι κάτι σαν ταρατσούλα, κάτι σαν εσωτερική «αυλή» (με την πολύ χαλαρή έννοια της λέξης). Τα έβλεπα κάθε μέρα να παίζουν και να χαίρονται και μου έφτιαχναν την διάθεση όπως μόνο τα γατάκια μπορούν. Έχουν αυτή την επίδραση πάνω μας, σε μας τους δίποδους. Η Τιγρέ, όποτε ένιωθε πως χρειαζόταν, έδειχνε πως δεν θα σήκωνε μαλακίες αν πήγαινα να πλησιάσω τα παιδιά της. Τι κι αν έρχεται κάθε μέρα και με επισκέπτεται, είτε επειδή πεινάει είτε επειδή θέλει παρέα; Να, τώρα κάθεται έξω από το περβάζι ενώ τα γράφω αυτά.
Τέλος πάντων. Την επόμενη μέρα, κάτι μύριζε ψοφίμι μέσα στο σπίτι, γύρω από την κουζίνα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να είναι… Κανένα ποντίκι; Καμια κατσαρίδα; ΟΚ, έχω δει μερικές μεγάλες κατσαρίδες τα χρόνια μου εδώ στην Μυτιλήνη αλλά ποτέ δεν είναι αργά για ένα εντυπωσιακό φινάλε. Καθαρίζω τον νεροχύτη, τίποτα: η μυρωδιά πότε εμφανίζεται, πότε εξαφανίζεται. Αποφασίζω ότι είναι ιδέα μου και επιστρέφω στον υπολογιστή μου (από τον Φεβρουάριο είναι αποκλειστικά το λάπτοπ : ακόμα βαριέμαι να πάω τον Cuberick για διάγνωση… το τέρας!) όμως η μύτη είναι μύτη και αυτά που πιάνει δεν μπορούν να σου φύγουν από το μυαλό. Συνεχίζω να μυρίζω ψοφίμι, γυρίζω στην κουζίνα, απομονώνω την μυρωδιά από την μεριά του φουρνού. Και τότε συνέβη.
Είδα πορτοκαλί γούνα να πετάγεται από τις πάνω σχισμές του απορροφητήρα. Κάπως έτσι.
Τα πρώτα κλάσματα μου φάνηκε το θέαμα αυτό φυσιολογικό, κάτι όχι πέρα από τα αναμενόμενα. Σίγουρα όμως δεν μου πήρε πολύ περισσότερο για να καταλάβω τι ήταν αυτό που είδα: δεν ήταν κάποιου είδους φόδρα που εκείνα τα λίγα κλάσματα φαινόταν λογικό να διαθέτουν στο εσωτερικό τους απορροφητήρες. Σοκαρισμένος έφυγα όπως-όπως από την κουζίνα, φωνάζοντας FUCK! FUCK! FUCK!
Είχα ένα νεκρό γατάκι μέσα στον απορροφητήρα της κουζίνας μου.
Από την στιγμή της συνειδητοποίησης, οι μυρωδιές της σαπίλας και της αποσύνθεσης ξεκάθαρα δεν ήταν πια απλά δημιουργήματα της φαντασίας μου: εκείνη την στιγμή πήρα χαμπάρι τις μύγες οι οποίες πέταγαν λαίμαργα μέσα στην κουζίνα. Το βουητό τους έγινε εκκωφαντικό μέσα στην ησυχία της συνειδητοποίησης του τι είχε λάβει χώρα σε αυτή την κουζίνα, όσο έλειπα στην Αθήνα…
Το γατάκι προφανώς έπεσε μέσα στον σωλήνα που καταλήγει από τον απορροφητήρα στην ταράτσα, μέσα σε ένα από τα παιχνίδια του (έλεος κι αυτό, πώς τα κατάφερε;) Μου φαινόταν μια λογική, αν και απαίσια εξήγηση… δεν ήθελα να σκέφτομαι πώς πέρασε τις τελευταίες του ώρες, αν και ο Mordread, άθελα του, μου έδωσε πρόωρα — ή πολύ, πολύ αργά — μια ιδέα.
Ήταν ο πρώτος στον οποία είπα για το τι συνέβη, και σύντομα διένυσε τα 30 μέτρα που χωρίζουν τα σπίτια μας και ήρθε να δει και μόνος του. Τα πράγματα ήταν σκούρα. Το γατάκι ήταν μέσα στον απορροφητήρα όμως δεν ξέραμε πώς να το βγάλουμε από εκεί μέσα. Ή μάλλον, φοβόμασταν να προσπαθήσουμε… Κι αν κάναμε μια λάθος κίνηση καθώς βγάζαμε την σχάρα με το φίλτρο και έπεφτε φαρδύ πλατύ ένα γατάκι, σε άγνωστη κατάσταση, μαζί με ζουμιά, σκουλήκια και αέρια αποσύνθεσης μπροστά μας, πάνω στα μάτια της κουζίνας; Και οι δύο μας τρέμαμε με αυτή την ιδέα… Το γατάκι δεν μπορούσαμε να το δούμε καλά, παρα μόνο την γούνα της ράχης του η οποία πεταγόταν από τις σχισμές. Δεν είχαμε ιδέα πώς θα ήταν στην εμφάνιση όντας ήδη 3-4 μέρες νεκρό.
Σύντομα ήρθε και η Δέσποινα, και όλοι μαζί προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι να κάνουμε. Πήραμε τηλέφωνο δύο απολυμαντές/εξολοθρευτές, μας είπαν πως δεν ήταν δουλειά τους αυτό που τους ζητάγαμε. Έβλεπα που πήγαινε η δουλειά και αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, τρομάρα μου (κυριολεκτικά). Γάντια, χλωρίνη, μαντίλια και μπλούζες ως αυτοσχέδιες αντιασφυξιογόνες μάσκες… και βουρ. Ο Μόρντρεντ μάζεψε κι εκείνος το κουράγιο του και μπήκαμε μαζί.
Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς να ανήξουμε τον απορροφητήρα και να βγάλουμε την σχάρα, όμως ο Μόρντρεντ το βρήκε και την βγάλαμε. Ούτε έπεσε γατί με σκουλήκια, ούτε τίποτα: ήταν πιο βαθιά απ’όσο περιμέναμε. Η κατάσταση ήταν τώρα ξεκάθαρη, έπρεπε να έρθει ηλεκτρολόγος για να αποσυναρμολογήσει τον απορροφητήρα.
Κάλεσα τον ίδιο ηλεκτρολόγο ο οποίος μου τον είχε τοποθετήσει, όταν είχα μετακομίσει τον Σεπτέμβριο. Πήρα τηλέφωνο τον Στρατή, ευτυχώς εμφανίστηκε σύντομα και έκανε τα δικά του. Αποσύνδεσε τον απορροφητήρα και τον βγάλαμε έξω. Ήταν τόσο βαθιά το γατί που έπρεπε να αφαιρέσει το καπάκι για να βγει. Το έκανε και έβγαλε το πτώμα. Η κατάσταση του δεν ήταν τόσο άθλια, όμως και πάλι το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό… Ο ηλεκτρολόγος τότε άρχισε να μας δίνει διαταγές: φέρε σακούλα, μάζεψε το, φέρε χαρτί, σκούπισε εκεί κτλ. Έτσι και κάναμε… Μάζεψα το πτώμα και το πέταξα στα σκουπίδια (δεν υπήρχε χρόνος ούτε διάθεση για κάτι λίγο πιο σεβάσμιο…), καθαρίσαμε τον απορροφητήρα όσο μπορούσαμε και τον φέραμε πίσω στην κουζίνα.
Και τότε, ενώ ο ηλεκτρολόγος ξανασυνέδεε τον απορροφητήρα, ανακάλυψε ότι στον σωλήνα ήταν συνδεδεμένη αυτή η γκρι πλατική σχάρα:
Έμεινα μαλάξ. Πώς πέρασε το γατάκι μέσα από αυτή την σχάρα;! Ήταν ακόμα στην θέση της όταν βγάλαμε τον απορροφητήρα, άρα δεν θα μπορούσε να την έχει βγάλει με την φόρα που έπεφτε ή κάτι τέτοιο. Παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο αυτού του θρίλερ…
Μια βδομάδα μετά, η μυρωδιά από τον απορροφητήρα δεν έχει φύγει τελείως. Τα αδερφάκια του αποθανώντα με το που με βλέπουν τρέχουν μακριά, όσο πιο γρήγορα μπορούν, δεν κάθονται πλέον στην ταρατσούλα μου αλλά στην αυλή του παλιού μου σπιτιού απέναντι, ποιος ξέρει τι να πιστεύουν για μένα τώρα, ποιος ξέρει τι να κατάλαβαν όταν άκουγαν το αδερφάκι τους να κλαίει μέσα από το σπίτι μου… Ποιος ξέρει αν θα παραμείνω γι’αυτά το τέρας που σκότωσε το αδερφάκι τους.
Η ιστορία αυτή, εκτός από το ότι φιγουράρει με χαρακτηριστική άνεση στις πιο wtf στιγμές της φοιτητικής μου ζωής, δείχνει πόσο μη εξοικειωμένοι με τον θάνατο και κυρίως με νεκρά σώματα είμαστε, κάτι το τελείως φυσιολογικό και απαραίτητο για τον κόσμο… Αλλά και την σημαντικότητα του να έχεις μια σίτα στον σωλήνα του απορροφητήρα: ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να πέσει αλλά και πότε μπορεί να πέσει…
Καλή διασκέδαση στον κήπο… Μακάρι να έμενες περισσότερο μαζί μας. Ελπίζω να με συγχωρέσεις που δεν ήμουν εκεί όταν θα μπορούσα να σε έχω σώσει…
Χρήσιμος, αν πλέον πολυπαιγμένος, επιστημονικός σχολιασμός κατά της πρακτικής της Αστρολογίας. Υπάρχει βέβαια η μερίδα των ανθρώπων που δεν αναλύουν τα πάντα με την επιστημονική μέθοδο, καθώς αυτή δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς τα πάντα. Αν «πιστεύαμε» και συζητάγαμε μόνο για πράγματα τα οποία έχουν μια καθορισμένη και αποδεδιγμένη επιστημονική προσέγγιση τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για τον χρόνο, τις μεταθανάτιες εμπειρίες, τα όνειρα, την τηλεπάθεια, την ομοιοπαθητική και άλλες «ψευδοεπιστήμες» και «ψευδοοεπιστημονικές θεωρήσεις» (όπως αποκαλούνται από την ίδια την επιστήμη) οι οποίες όμως έχουν μια ανεξερεύνητη και πολύ υπαρκτή σχέση με την ανθρώπινη πραγματικότητα πέρα από τα σχετικά στενά σύνορα της λογικής.
Η Αστρολογία είιναι πάντως ένας ενδιαφέρων κλάδος της ανθρώπινης γνώσης, κουλτούρας και μυστικισμού, είτε αυτή βασίζεται σε κάποιες πραγματικές, άγνωστες ενέργειες είτε είναι απλά ένα ιστορικο-κοινωνικο-θρησκευτικό κατασκεύασμα των οποίων οι πραγματικές επιδράσεις στους ανθρώπους είναι αποτέλεσματα, όπως λέει και το βιβλίο αυτό, αυτοεκπληρούμενων προφητειών. Σε αυτή την περίπτωση, η εξερεύνηση της δύναμης της τρομακτικής δύναμης των αυτοεκπληρούμενων προφητειών και της επιρροής τους στους ανθρώπους θα ήταν σωστό να γινόταν στόχος έρευνας όσων πιστεύουν στην Αστρολογία, αλλά και όσων χρησιμοποιούν την Ψυχολογία για προσωπική αναζήτηση («είμαι όντως ντροπαλός επειδή είμαι Ιχθύς ή έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έτσι πρέπει να είμαι, επειδή είμαι Ιχθύς;»)
Αν και η Αστρολογία με συναρπάζει (όπως, άλλωστε, και πολλά μυστικιστικά και μεταφύσικα θέματα) μπορώ να δω με διαύγεια και να συμφωνήσω με αρκετά από τα επιχειρήματα του κ. Πιντέρη. Συχνά βλέπουμε Αστρολόγους με παραπλανητικά επιχειρήματα και δόλιους σκοπούς να κατευθύνουν τους αμαθείς πελάτες τους οι οποίοι τυπικά δεν έχουν καμιά γνώση Αστρονομίας, του είναι και τι δεν είναι ένα ζώδιο και ένας πλανήτης στον ουρανό. Δεν πιστεύω στην «προφητική» Αστρολογία, όμως η γενέθλια Αστρολογία, όσο μυστήρια κι αν φαίνεται, πολλές φορές μου έχει φανή συνεπής με τις ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Από την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως κάνω προβολή επειδή ενδόμιχα θέλω να βρω συνδέσεις από τυχαία σχήματα, όπως εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να κάνουμε. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον μου φάνηκε το κομμάτι του βιβλίου που μίλαγε για το τι επίδραση έχει η Αστρολογία στα παιδιά. Δεδομένου ότι η Ψυχολογία προτείνει πως τα παιδιά εξελίσσονται σε ότι οι γονείς τους λένε πως είναι από όταν είναι μικροί (που ακούει μια ζωή πως είναι τεμπέλης από τους γονείς του τελικά θα το πιστέψει και θα γίνει τεμπέλης), ένας γονέας επιρεασμένος από αστρολογικές ερμηνείες μπορεί ανάλογα να επηρέασει και το παιδί του και εκείνος, ουσιαστικά, να είναι υπεύθυνος για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα δημιουργήσει στο παιδί του.
Το βιβλίο, αν και δεν προτείνει τίποτα καινούργιο αν κανείς έχει επαφή με το αντικείμενο και τα όσα λέγονται υπέρ και κατά του, μάλιστα κάποιες φορές η πολεμική του είναι μάλλον άστοχη (γράφτηκε και όταν ήμουν ενός μηνός, πάνω από 22 χρόνια πριν), παραμένει μια χρήσιμη καταγραφή του γιατί η Αστρολογία κατακρίνεται και γιατί κανείς καλύτερα να την αντιμετωπίζει με προσοχή.
‘The first man who, having enclosed a piece of ground, bethought himself of saying “This is mine” and found people simple enough to believe him, was the real founder of civil society…’ […]
‘From how many crimes, wars and murders, from how many horrors or misfortunes might not anyone have saved mankind, by pulling up the stakes, or filling the ditch, and crying to his fellows: Beware of listening to this impostor; you are undone if you once forget that the fruits of the Earth belong to us all, and the Earth itself to nobody.’
Ο πρώτος άνθρωπος που, αφού εσώκλεισε ένα κομμάτι γης, σκέφτηκε να πει «Αυτό είναι δικό μου» και βρήκε άλλους ανθρώπους αρκετά απλόμυαλους ώστε να τον πιστέψουν, ήταν ο θιασωτής την κοινωνίας των πολιτών…» […]
“Από πόσα εγκλήματα, πολέμους και φόνους, πόσες φρικωδίες και δυστυχίες θα μπορούσε ο καθένας να είχε σώσει την ανθρωπότητα αν είχε ξεριζώσει τους πασάλους ή είχε μπαζώσει το χαντάκι και είχε φώναξει στους συντρόφους του: Μην ακούτε αυτόν τον απατεώνα. Θα καταστραφείτε αν έστω μια φορά ξεχάσετε ότι η καρποί της Γης ανήκουν σε όλους μας, και ότι η ίδια η Γη δεν ανήκει σε κανέναν.”
Jean-Jacques Rousseau, from Discourse on the Origin and Basis of Inequality Among Men (1754)
Ζαν-Ζακ Ρουσώ, από την Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων (1754)
Προχτές τέλειωσε το 8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων το οποίο έλαβε μέρος εδώ στην Μυτιλήνη. Ήταν 12 μέρες γεμάτες μπόλικο θέατρο, πολλές καλές παραστάσεις και μερικές όχι και τόσο καλές. Το καλύτερο ήταν πως κάθε μέρα πήγαινα στο θέατρο (στο μεγάλο το δημοτικό, αλλά και στα δυο μικρότερα της Μυτιλήνης: στους Άστεγους και στον ΦΟΜ) και ήξερα πως όχι μόνο θα δω μια παράσταση ανεβασμένη με μεράκι από φοιτητές, αλλά πως θα έβλεπα και τις παλιές καλές γνώριμες φάτσες με τις οποίες τα θέατρα είχαν γίνει κάτι σαν τόπος συνάντησης. Ήξερες ότι θα πας και θα δεις κόσμο, όπως και όταν περνάς από τα σκαλάκια στο τρίγωνο (για όσους δεν ξέρουν, το τρίγωνο είναι η περιόχη η οποία ορίζεται με κορυφές το Μουσικό Καφενείο, το Μπρίκι και το Lazy Fish και είναι το κατεξοχήν στέκι στην Μυτιλήνη για όσους δεν συμπαθούν ό,τι έχει να προσφέρει η προκυμαία, κοινώς μέρη της συνόμοταξίας του Monkey, Marush, De Facto, MyClub κτλ. Πάντως, εγώ θα όριζα την περιοχή ως τετράπλευρη, καθώς το Όλα είναι κι αυτός ένας σημαντικότατος κόμβος: το περισσότερο αλκοόλ το οποίο κυκλοφορεί στα σκαλάκια υπο της μορφής μπύρας, κρασιού αλλά και του περιστασιακού βαρύτερου ποτού μπορεί να προθημευτεί κυρίως από ‘κει. Εφ’όσον, λοιπόν, τα σκαλάκια έχουν για σημαία τους το ΦΑΧ [Φτηνό, Ανοιχτό, Χαλαρό: Hall, 2011], τα μαγαζιά-κόμβοι που ορίζουν το τρίγωνο συχνά δεν χρησιμεύουν παρα για να οριοθετήσουν την περιοχή των σκαλακιών, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως και τα ίδια τα μέρη δεν αποτελούν τόπους συνάντησης: τουναντίον. Πόσες φορές δεν κατέληξαν τα σκαλάκια αυτούσια μέσα στο Lazy Fish μετά τις τρεις και μέχρι το πρωί;)
Τι έλεγα; Α ναι. Στο φεστιβάλ, λοιπόν, πήγαινες στο θέατρο και ήξερες ότι θα δεις γνώριμες φάτσες. Έμοιαζε με αυτή την ωραία αίσθηση που είχες όταν πήγαινες σχολείο, την οποία δεν μπορείς βέβαια να εκτιμήσεις όταν πήγαινεις σχολείο, και έβλεπες κάθε μέρα τα ίδια άτομα, κάνατε τα ίδια πράγματα, και μετά μπορούσατε να συζητήσετε γι’αυτά. Έδινε αυτή την αίσθηση της ομαδικότητας που, η αλήθεια να λέγεται, μου λείπει κάπως από τα χρόνια μου εδώ στην Μυτιλήνη (ίσως επειδή κι εγώ δεν δένομαι καθόλου εύκολα με μεγάλες παρέες γενικότερα). Το φεστιβάλ μου προσέφερε ακριβώς αυτό.
Και δεν ήταν μόνο οι δικοί μας παλιοί γνώριμοι, της Πρόβας δηλαδή. Ήταν κάθε μέρα και φοιτητές από ένα άλλο άκρο της Ελλάδας! Έτσι αντίστοιχα κάθε μέρα υπήρχε και ένα διαφορετικό πάρτι, είτε στην πλατεία Σαπφούς (όπου τα πράγματα ήταν χαλαρά: κύκλος χάμω, κιθάρα, κρασί, ο Γιάννης ο Έτσι κι άλλα θεατρικά παιχνίδια), είτε στο κτίριο Χατζηγιάννη (πρώην εργαστήρια της Πολιτισμικής Τεχνολογίας, νυν χώρος για πρόβες των ομάδων του Πανεπιστήμιου, όπου έγινε απ’έξω ένα μεγάλο και γαμάτο πάρτυ στην μέση των στενών της Μυτιλήνης), είτε στην ΑΤΕ (το R. T. Ficial, με ωραίο face painting, μια μικρή πολύ καλή αυθόρμητη παραστασούλα από την Δανάη και την Γκέλη, έκθεση κόμικς και φωτογραφίας, μερικά συγκροτήματα τα οποία όπως συνήθως τραγούδαγαν έντεχνα που δεν ήξερα και φοβερά φρέσκα mojito με κρατσανιστή ζάχαρη, καταπράσινο λάιμ και μοσχάτο δυόσμο για δροσερή αναπνοή!) είτε στον Λόφο Ξενία που έγινε ένα μεγάλο λάιβ (και οι Alchemy έπαιξαν το Οpen Car — να μια πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη ^^!) αλλά δυστυχώς όλες οι ομάδες είχαν ήδη φύγει. Όχι πως κάθε ομάδα έμενε πολύ. Όπως είχαμε πάει κι εμείς πέρσι τον Μάιο με την Πρόβαστα Γιάννενα στο αντίστοιχο φεστιβάλ και είχαμε κάτσει 2 νύχτες, έτσι κι εδώ κάθε ομάδα ερχόταν για ελάχιστες μέρες. Λογικό μεν, που να προλάβεις να τους γνωρίσεις όμως όλους δε; A!! Τώρα που το θυμήθηκα: θέλω φωτογραφίες από την περσινή παράσταση. Δεν έχω πολλές κι όσες έχω είναι από τα παρασκήνια. Μόνο αυτές βρήκα από αυτήν την κριτική για την παράσταση μας στα Γιάννενα… Χουμ, ενδιαφέρον! Μια διαφορετική ανάλυση για κάτι που είχα μάθει πολύ καλά πριν όχι και τόσον πολύ καιρό.
Πίσω στο φέτος. Από τις συνολικά 17 παραστάσεις (με δωρεάν είσοδο!) που ήταν στο πρόγραμμα του φεστιβάλ παρακολούθησα τις 13: δύο τις έχασα και άλλες δύο δεν έγιναν ποτέ. Η αγαπημένη μου πάντως σίγουρα ήταν το «Όχι, παίζουμε!» των Άφαντων από τον ΠΟΦΠΑ. Καταπληκτικά κείμενα (από εκθέσεις μαθητών δημοτικού από την Νότια Ιταλία), εκθαμβωτική κινησιολογία και σκηνοθεσία, πανέξυπνη χρήση του σώματος των παιδιών γενικότερα… Δεν μπορούσα να βρω κάτι το κακό με αυτή την παράσταση. Με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος (και αρκετά συχνά βαριέμαι εύκολα το θέατρο). Ακόμα πιο εκπληκτικό: κανονικά είχαν το Δημοτικό Θέατρο για την παράσταση τους, αλλά επειδή εκείνη την μέρα είχε έρθει στους εργαζόμενους εκεί να το παίξουν αντίδραση (ντροπή σας, απλά), αναγκάστηκαν τα παιδιά να πάνε στο θέατρο των Αστέγων. Μια ομαδάρα 25 ατόμων σε μια σκηνή με κάτι μικροσκοπικά καμαρίνια και παρασκήνια και αντίστοιχου μικρού μεγέθους σκηνή… Το θέατρο ήταν κατάμεστο και η σκηνή δεν τους χώραγε, αλλά αυτό τελικά έκανε τον χώρο πολύ ζεστό και γούτσου-γούτσου. Βέβαια, ο σκηνοθέτης δεν ήταν φοιτητής (όπως ήταν στις περισσότερες άλλες παραστάσεις) οπότε η ανισότητα ποιότητας ήταν μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη.
Άλλες παραστάσεις που μου άρεσαν; Φυσικά, η παράσταση της Πρόβας, τοΤελεία.gr,όπου πήγα και δύο φορές, τη μία στην πρεμιέρα για την… φωτογραφική κάλυψη, και την δεύτερη για να το ξαναδώ καλύτερα χωρίς να ανησυχώ για φωτογραφίες και τέτοια. Στην προτελευταία και τη τελευταία σκηνή έμεινα με το στόμα να χάσκει έτοιμο να υποδεχτεί μύγες και κουνούπια. Θέλω το σενάριο γι’αυτές τις σκηνές ΤΩΡΑ! Απ’όλο το έργο, η Βίκυ, η Ήρα, η Κρυστάλλη, ο Χάρης, η Εβίνα, ο Άγγελος, ο Νίκος, η Γιώτα και η Δέσποινα μου άρεσαν περισσότερο, αλλά φυσικά απόλαυσα όλα τα παιδιά πάνω στην σκηνή!
Συνεχίζουμε: «ο θίασος του μαύρου καβαλάρη» του Πολυτεχνείου Κρήτης, απ’τα Χανιά (κι εδώ, απίστευτη κινησιολογία, πολύ καλή χρήση ηχητικών εφέ (!!) από ζωντανή ορχήστρα — η οποία αναλάμβανε και την πλήρη μουσική επένδυση — και εμπνευσμένη σκηνοθεσία και τελική σκηνή, ειδικά σε ένα τόσο μικρό θέατρο όπως ο ΦΟΜ), «το όνειρο του σκιάχτρου» από το πολυτεχνείο του ΑΠΘ (τα πουλάκια, αάαα, αάαα! Χαζοοχαρούμενη (με την καλή έννοια!) παράσταση με ηθοποιούς που σ’έκαναν να χαμογελάς συνεχώς κι ένα κείμενο από τον γίγαντα των παραμυθιών Ευγένιο Τριβιζά), ένα καταπληκτικό show στο Μαμά Ελλάδα 2 από τα παιδιά του Πανεπιστήμιου Πάτρας (ατακάρες, απλά, ατακάρες, μερικές από αυτές sooo true! Όλο το θέατρο γέλαγε συνέχεια) και «ο επιθεωρητής έρχεται» από την ομάδα της Ρόδου (μόνο 7 ηθοποιοί αλλά όλοι πολύ καλές ερμηνείες, και μετά γνωριστήκαμε και με τα παιδιά… ~^λ )… Το «μετράω μέχρι το δέκα και μετά σειρά σου» των Πέρα-Δώθε από την Θεσσαλονική μου έκανε εντύπωση γιατί είχε έναν μονόλογο τον οποίο αναγνώρισα από αυτό το βιντεάκι του Mr. Freeman (είχε και άλλους ευρηματικούς διαλόγους, όπως δυο παιδικών φίλων που έπαιζαν το πετάει-πετάει και ξανασυναντήθηκαν μετά από χρόνια… Πετάει-πετάει ο άνθρωπος…;) Αντίθετα, το «εθνικότητα μου το χρώμα του ανέμου», της ομάδας του ΕΜΠ, ενώ μου άρεσε πολύ ο τίτλος της και η ιδέα με τα διαβατήρια των ηθοποιών και συμπάθησα τα παιδιά που βοήθησα να βρουν το θέατρο στο οποίο μαζί είδαμε τους Άφαντους, η ίδια η παράσταση δεν μου άρεσε για λόγους που εξηγώ παρακάτω, εκτός από το χορευτικό με τις μαριονέτες και την σκηνή με τους νεκρούς στρατιώτες. Παρολαυτά, πολλοί μου είπαν ότι η ίδια παράσταση τους άρεσε πολύ. Γούστα!
Όλη αυτή η φάση με έκανε βέβαια να θυμηθώ πως ήταν να είμαι στην Πρόβα πέρσι, τους λόγους που επέλεξα να σταματήσω να πηγαίνω… Η αλήθεια είναι πως να συμμετέχεις σε μια θεατρική παράσταση είναι μια τεράστια δέσμευση ενέργειας και χρόνου. Πέρσι δεν είχα για διάφορους λόγους τα ψυχικά αποθέμετα για να τα ρίχνω στην Πρόβα (διαφορετικά πράγματα μου τράβαγαν την περισσότερη ενέργεια σαν βαμπίρ) και ούτε τα γέμιζε καθόλου η όλη ενασχόληση με την ομάδα. Όμως είχα δεσμευτεί. Οι καθημερινές πρόβες και η έλλειψη δεσίματος της ίδιας της ομάδας αλλά και το δικό μου με τα άλλα παιδιά με έκαναν να το βλέπω όλο σαν μια αγγαρεία και όχι σαν κάτι το ευχάριστο.
Όμως, τελικά, βγαίνοντας φέτος απ’το φεστιβάλ και όλο το κέφι του, βρίσκω ότι έχω μια πιο κατασταλαγμένη άποψη για την τέχνη του θεάτρου. Το περισσότερο θέατρο δεν είναι του γούστου μου, όμως ως μέσο έχει μια απίστευτη πολυμεσική δυναμική την οποία ελάχιστες άλλες μορφές τέχνης μπορούν να φτάσουν. Με τόσα εργαλεία όμως πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Εύκολα μπορεί να γίνει μια παράσταση βαρετή, υπερβολικά πομπώδης (τους κλαυσίγελους δεν τους συμπαθώ καθόλου), αυτάρεσκη, φλύαρη… Δεν μου αρέσει όταν το θέατρο παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, μου αρέσει όταν είναι παιχνιδιάρικο, και μπορεί να είναι παιχνιδιάρικο όσο βαριά, δύσκολα ή ευχάριστα πράγματα κι αν έχει να πει, άκριβως όπως συμβαίνει και στα δικά μας πολλαπλά, προσωπικά, «πραγματικά» δράματα. «Η μαγκιά είναι να χαμογελάς ακόμα και αν τα πράγματα δεν φαίνονται να πάνε προς το καλύτερο. Πάντα θα έχεις το ένα ή το άλλο πρόβλημα», είχε πει κάποτε ο σοφός mystery_orange…
Βασικά, τίποτα δεν μου αρέσει όταν παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, όμως το θέατρο βρίσκω πως πέφτει συχνότερα από άλλες μορφές τέχνης σε αυτή την παγίδα. Το καλό θέατρο είναι πραγματικά πολύ καλό αλλά θα έλεγα τελικά σπάνιο. Κι αυτό ακριβώς γιατί πολλοί ηθοποιοί γίνονται ή προσπαθούν να γίνουν ηθοποιοί για να πουλήσουν μούρη ή για να «κάνουν τέχνη», και όταν αυτοί κάνουν θέατρο το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει μόνο άλλους ομοϊδεάτες τους. Είναι αλήθεια: το σανίδι είναι μεθυστικό. Τα φώτα με τα διάφορα χρώματα σου ξεπλένουν ό,τι μπορεί να είσαι στην «πραγματική» σου ζωή, τα κοστούμια σου εκπληρώνουν, έστω για λίγο, τα φιλόδοξα, ποταπά σου όνειρα, το χειροκρότημα γίνεται η πρέζα σου… Γρήγορα το «κάνω τέχνη» γίνεται τελικά ο εντυπωσιακός αυτοσκοπός, όχι ο επαναπροσδιορισμός του εαυτού ο οποίος θα έρθει για να σπάσει θριαμβευτικά τα (ευ)πλαστά και πλαστικά μας σύνορα, τους κύκλους με την κιμωλία μας όπως έλεγαν και στο «εθνικότητα μου…» Έχω δει και συνεχίζω να βλέπω πολλούς ανθρώπους να φτιάχνουν επιπλέον σύνορα χρησιμοποιόντας την δικαιολογία του θεάτρου. Τι να το κάνεις λοιπόν αν η ηθοποιία σε αποξενώνει ακόμα περισσότερο με τους άλλους αλλά και, χειρότερα, με τον εαυτό σου;
Για τέλος, θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου σε όλους όσους έπαιξαν, προετοίμασαν και τέλος πάντων συνέβαλαν για να είναι αυτό το φεστιβάλ η επιτυχία που ήταν, ακόμα κι εδώ στην μακρινή Μυτιλήνη. Το απόλαυσα ακόμα περισσότερο αφού τώρα πλέον ο χρόνος μου στην Μυτιλήνη είναι σε αντίστροφη μέτρηση… αισθάνομαι όμως τυχερός που το πρόλαβα! 🙂
