I watched this movie today. For most of it I was at the stage in which you are before the brink of tears, feeling the goosebumps all over.
Koyaanisqatsi is Hopi for: 1. crazy life. 2. life in turmoil. 3. life disintegrating. 4. life out of balance. 5. a state of life that calls for another way of living. Indeed: it is a story about the imbalance of humankind’s relationship with nature, told with no words whatsoever, just by use of images and music… It’s awe-inspiring, deep, poetic (I’ll have to see it a few more times to catch all the hidden metaphors) and breath-taking to watch using mostly slow-motion and time-lapse techniques. The only way you’d be able to tell it was filmed back in 1982 would be the old cars, fashion, electronics etc. But one of the most important mood-setters is the soundtrack, which was composed by Philip Glass.
Together with the music, these first few minutes make the film look very promising indeed… You might watch it all if you like (recommended), but you might just as well watch till about 3:50 of the following to catch the spirit — realising what it is you’re witnessing is half the beauty.
WARNING: ANOTHER PORCUPINE TREE RELATED POST AHEAD.
There was a time when Porcupine Tree was just the name of Steven Wilson’s personal project, before he pulled Colin, Chris and Richard in so that he could actually play his creations live — last time we all checked, it’s kind of hard to play guitars, bass, keys and sing at the same time. The origins of the name remain unknown today, but it first appeared as the “joke band” name that released Tarquin’s Seaweed Farm on cassettes in 1989 (the year I was born!) with material from ’87-’88 (before I was born!)
This is a recording of Radioactive Toy taken off that casette. One of the oldest PT/SW songs but still respectable much like a lot of his early creations, this is probably the oldest version of it out, with Steven playing all of the instruments…
Porcupine Tree indeed!
The following is the same song included on “On The Sunday of Life”, which is supposedly Porcupine Tree’s first album but is really a collection of Wilson’s oldest solo material. This version has the great solo but doesn’t have the atmosphere of the older recording, cassette buzzing and all. Steven is still playing all of the instruments.
Run through forests on a hot Summer day
Trying to break down walls of numbing pain
Give me the freedom to destroy
Give me radioactive toy
Taste the water from a stream of running death
Eat the apple and cough a dying breath
Feel the sun burning through your black skin
Pour me into a hole, inform my next of kin
Run through graveyards on a dusty Winter day
Spit the dirt out and try to say…
Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ
Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!
Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!
Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!
Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.
Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…
Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να μεσκοτώσουν! ό_Ó
Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.
Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.
Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉
Stuck in my head now there’s been almost a week of almost constant rain/overcast… and my clothes are getting soooaked hanging on the liiine, and the worms and slugs are coming in, oh this home is miiine…
Yes, another Porcupine Tree related post. The craze continues, excuse me while I kiss the quills. Ouch. Nevermind that.
The ‘Tree played in Thessaloniki last night. The setlist was the same as in Athens.
Except instead of The Circle of Manias and The Seance, they played the 15-minute version of Even Less, The Start of Something Beautiful and The Sound of Muzak. AND because they were playing with no Anathema, the ticket cost just a mere €20! ARGH!
OK I’ll just go listen to Buying New Soul to calm down a bit! I’ve got studying to do and only 1 hour or something to do it in!
I’ve been listening to Porcupine Tree since 2004. I wasn’t even 16 years old then. My first contact with them was by listening to The Sky Moves Sideways… It was just right for me then: I was a developing Floyd fan and I could really relate with their sound as it was when they (him? Porcupine Tree was little more than Steven Wilson’s pet band that early) did it, their prog rock side shining through… It didn’t take long for me to listen to In Absentia in all its glory as well, and a few months later their newest album, Deadwing, was released. And then I started actively following them.
It was July 2005 when they played in Lycabettus Theater together with Blackfield and Van Der Graaf Generator, under a full moon. Back then, they had played 9 songs; some of them I didn’t know. I was there with my friend George. Porcupine Tree hadn’t grown enough on me for me to truly have a great time but I liked it nonetheless. I was a fledgling rocker anyhow (I consider myself a fledgling rocker even today).
It took Porcupine Tree another 5 years to re-visit Greece and Athens. Within those years, there’s been great change inside of me. I was 16 back then, I’m 21 today, that’s obvious enough… But I feel that whatever I like about Porcupine Tree grew up with me as well, it matured. The years passed and I loved them more and more. Their music accompanied me through times happy, sad, hard and carefree. It inspired me, mystified me. Fear of a Blank Planet and The Incident came out within those years and I was there to celebrate. These guys’ music even served as my initial common ground with Maaike and anything that relationship, quotes or no, ever symbolised or tought me. To summarise: Within 6 short years, Porcupine Tree developed into my favourite band.
So of course it was a special moment when I learned that they would be coming this year and what a surprise: they’d be playing in Technopolis, one of the coolest places in central Athens. So the months passed and the night came! I left the day before yesterday from Mytilini to be here in Athens on time for the concert and I’m leaving again for my beloved little island town tonight. ~24 hours worth of hanging around ship interiors, studying and reading The Drawing of The Three. I could honestly take twice as much for what I experienced yesterday. And on my own was great. Neni, of course, in one of her usual bouts of derangement decided not to take the opportunity to even come to the concert on her own, let alone with me. Not that I cared in the end: I was able to take it all in with no distractions in my head. What can I say? Her loss. That’s the least I can say.
The ‘Tree gave a fantastic performance. I wish I could be at the railing but I was just half a meter behind! I would have managed to be at the railing if not for a few friends that I met and gave the extra ticket to, but I didn’t mind at the end, we had a good time after the concert! 😉
So! What did they play?
The Setlist:
Occam’s Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel and Disconnect
Drawing the Line
Open Car
Lazarus
Russia on Ice (part 1)
Anesthetize (part 2)
Time Flies
Degree Zero of Liberty
The Séance
Circle of Manias
Normal
Way Out of Here
Sleep Together
Encore:
Stars Die
Blackest Eyes
Trains
Highlights:
Right when they came out and started playing Occam’s Razor, at one of the pauses it seemed as if there was something wrong with Steven’s guitar, which might actually have been the case. But he just made it look as if it was just dramatic idling.It was suspenseful! And then of course came The Blind House.
Open Car in last night’s show had a brand new breakdown! We were all ecstatic, looking at eachother in crazy disbelief. Check it out in this video that, strangely, has not been taken down. 2:10 marks the spot.
Russia on Ice together with Anesthetize? What an inspiration! Steven did a trick where he played his chords by just kind of slapping the strings there. It was impressive!
I didn’t expect to like the 2nd part of The Incident, that is, the songs after Time Flies, but the band managed to give them some kind of energy that was absent on the recording. I liked that…
After they finished their standard setlist with Way Out of Here and SleepTogether, they left the stage. I always find encores funny, how the artists just leave the stage like that. It’s as if they’re saying “Klain” to everyone! 😀 Anyway, they came back of course and Steven said: “We have some of the older songs for you tonight…” He had already mentioned it at the beginning, but it was really happening! And we were all like: “what might they have in store for us tonight?”, you could smell the anticipation in the air. We hoped their guilt for leaving us with no Porcupine Tree for 5 years would be enough for them to do something special, at least they sounded guilty when Steven said “we hope you haven’t forgot us” or something to that extent… And it begun with Stars Die.
And here’s your proof, the best quality I did find… The song took me back to when I had first listened to PT. It was one of the first songs of theirs that I had come to love. And I remember Giorgos, an old friend of mine, telling me he’d told a girl he was hitting on, drunk of course: “Stars die, stars die…” I dedicate this memory to him. 🙂 Incidentally (pun unintended), he was the one that introduced me to Porcupine Tree. Cheers mate. We need to talk more.
And then came Blackest Eyes and Trains (Fanis would have gone wild with this one). I’ll leave the following do the talking. By the way, you can listen to me cheering and making happy noises and remarks at least at 2:07 and 4:14, that ETSI REEEE!! must be me… I’m not sure! I was somewhere around there. Also notice, at the end of the concert, how Gavin does his magic trick (hard to see on the video) and Richard produces a suitable sound effect and Colin took out his video camera and recorded the whole scene, including the wild crowd (that’s us)! Yeah! I can’t imagine the guys just sitting in a couch, watching crowd videos from the tour and making funny comments. I would actually pay money for such a deep behind-the-scenes.
EDIT!: THEY DELETED IT! THESE ASSHOLES! I CAN’T BELIEVE IT… :'( YOU’RE NOT EARNING ANY RESPECT OR FANS FOR THIS, YOU KNOW…
I sung every song at the top of my voice. I headbanged and rocked with my whole body. I got lost in memories and created even better ones at this concert. I had the chance to see them live again and it was awesome. Gavin is the best drummer alive, Richard is a master of atmosphere, I’d like to have Colin’s coolness and bass guitar skills, and Steven is a bare-foot musical genius with incredible live energy and style. John Wesley, their guest guitarist and backing vocalist for the tour, melted girls’ hearts yesterday in addition to playing superbly… Thanks for a great show, at a great place, with great music.
Have a look at their older setlists in Athens, however, and tell me how awesome it must have been to see them play stuff off Lightbulb Sun, for example…
Oh, Anathema also played… Meh… These are the songs they played, they really weren’t anything special in my opinion. Don’t know their old songs, of course, nor did I catch them at their hayday.
EDIT:
Maybe not all that much has changed after all… has it?
I don’t know whether it’s because I like Porcupine Tree so much that I find their songs so close to my emotions or whether the reverse is happening. Maybe it’s a cyclical thing.
I hope this doesn’t get taken down (like all the otheeers…)
Είναι μια αρκετά ευαίσθητη περίοδος για μένα… Κάθομαι κάθε μέρα σπίτι εδώ στην Νέα Σμύρνη, διαβάζοντας Scott Pilgrim, Y: The Last Man και The Gunslinger, γράφοντας στην Νένη (η οποία ήταν στην Καπαδοκία τις προηγούμενες μέρες — καταπληκτικό), συλλογιζόμενος το χτες και το προχτές… Είναι πολύ δύσκολα θέματα τα οποία έχω αποφασίσει να αντιμετωπίσω μέσα στο καλοκαίρι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω για αυτά εδώ, τουλάχιστον, όχι ακόμα. Όλοι οι προηγούμενοι μήνες ήταν δύσκολοι (προσέξτε μόνο την έλλειψη ποστ), με πολλά ταξίδια για τα οποία ποτέ δεν έγραψα, πολύ άγχος το οποίο ποτέ δεν κατέκτησα, πολλές στιγμές με την παρέα τις οποίες δεν ένιωσα, πολλές προσωπικές στιγμές τις οποίες ποτέ δεν ανάλυσα… ούτε εδώ, αλλά και ούτε μέσα μου. Ο χρόνος τρέχει και νιώθω ότι με έχει προσπεράσει εδώ και καιρό. It’s time [pun… unintended (?)] to do some catching up…
Και υπάρχουν και τα games. Για αυτά είναι πάντα πολύ εύκολο να γράψεις. Τολμώ να πω… βολικά εύκολο…
Αυτές τις μέρες θέλω να παίξω το Super Mario Galaxy 2, το οποίο είχε πάρει ο Μάριος εδώ και εβδομάδες, αλλά επειδή το Wii μου ήταν στην Αθήνα (α ναι, τον φιλοξενούσαμε με την Νένη καθόλη την διάρκεια της εξεταστικής! *hi-fives to neni and mario*) είχαμε απομείνει όλοι να κοιτάζουμε το κουτί. Αφού, ως γνωστόν, η παρέα μου απαρτίζεται από Nintendo-haters, δεν υπήρχε άλλο Wii στον χρήσιμο ορίζοντα. Και μετά ο Μάριος έφυγε, εγώ, η Νένη και ο Μουράτ (ένας κουλ τούρκος που γεννήθηκε στην Γερμανία, τον οποίο φιλοξενήσαμε στην Μυτιλήνη και μας συντρόφευσε στο ταξίδι μας μέχρι την Κωσταντινούπολη — ναι, πήγαμε κι εκεί :)) κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να το παίξω. Κι επειδή είμαι πολύ φτωχός, το Xbox μου χάλασε και θέλω να αγοράσω τα StarCraft II και Victoria II τα οποία έρχονται στο άμεσο μέλλον, δεν μπορώ να παίξω το Super Mario Galaxy 2… 🙁
Έτσι λοιπόν, αφού είμαι στην Αθήνα, μόνος, με μπόλικο ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να παίξω το πρώτο SMG. Το είχα αφήσει στα 116 αστέρια. Ε, σήμερα το τελείωσα, μετά από σχεδόν 3 χρόνια. Δεν ένιωσα τίποτα ιδιαίτερο, ίσα-ίσα, θέλω κι άλλο. Μου έκανε εντύπωση όμως ξανά η μουσική… ιδιαίτερα του Gusty Garden Galaxy, που ήταν και το πρώτο τρακ που είχα ακούσει από το παιχνίδι, πριν κυκλοφορήσει, και είχα δει ότι μεγάλο μέρος της μουσικής του παιχνιδιού θα ήταν ενορχηστρωμένη. Δείτε (ακούστε!) το original, τις 8-bit, live και metal παραλλαγές, και σκεφτείτε πόσο η ενορχήστρωση και οι συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τι συναίσθημα θα βγάλει ένα κομμάτι. Απερίγραπτο.
Ηχογράφηση που εμφανίζεται στο παιχνίδι (Miyamoto’s getting it on! ^^,)
Live ορχηστρικό:
Metal:
8-bit:
Χτες είδα το Toy Story 3 μαζί με τον Κίρα και την Μυριάνθη. Ήταν εξαιρετικό… Ήμουν από μικρός φαν της σειράς (είχα το πρώτο σε VHS, το είχα πάρει από την Αυστραλία!), και ήταν ένα επάξιο τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία, αντιμετωπίζοντας πολύ ώριμα το θέμα το οποίο πραγματευόταν και έτσι με άγγιξε σε ένα σημείο που ήδη είναι πολύ ευαίσθητο αυτές τις μέρες: πώς ο χρόνος κυλά και ότι μας συντρόφευε πριν χρόνια δεν είναι πια το ίδιο, όμως ούτε κι εμείς είμαστε οι ίδιοι… Ότι ήταν δικό μας κάποτε μπορεί να μας εκπλήσει… Τελικα, όμως, τι είναι πιο αυθεντικό, και σύμφωνα με τι είναι σωστότερο να πορεύεται κανείς; Αυτό μπορεί να είναι το recurring theme του φετινού καλοκαίριου. Κι ακόμα δεν έχω δει τίποτα, είμαι σίγουρος…
[part 0 γιατί δεν ξέρω αν θα έχει συνέχεια… αν ναι, αυτός είναι ο πρόλογος…]
