LINK: IT’S NOT CLIMATE CHANGE–IT’S EVERYTHING CHANGE

Article by Margaret Atwood.

When I read things like this, I tend to regress to my “what’s the point?” mode. But then I realise there’s still so much road to pave for the possibility of a prospect of a better future for those who make it, those who weather the crumble. The article mentions this and focuses on the importance of positive narratives. There’s little we can do to reverse the situation now, so shouting at the top of your lungs “we’re screwed!” won’t help, and anyway, people at large who have elected to ignore reality thus far will go all the way before they reality grabs them by the face and locks stares with them forever. So a positive message, ideas for transition,  building suitable, sustainable communities for preserving the good parts of what we have created seems to me like the only viable, or at the very least productive, idea we can start working on right now.

Cli-fi though… Apart from clitorises, it reminds me of JMG and preparing for the Long Descent, which will have its ups, down, needs, challenges and inevitably present new opportunities. The world will be much more unpredictable, ugly and much easier to get you caught up in misery, but people will still be (mortal) people, such as they always were. Music shall still be played—a mix of AI-produced synths and traditional ethnic music? Dinners will still be cooked—vegetarian meals based on new recipes that take into account the limited variety and availability of ingredients? Laughs will be enjoyed over new jokes or memes—much needed black humour at the sorry state of humankind that couldn’t resist taking its own daydream for the truth?

Life will move forward into the unknown. But this unknown is being shaped right now by the collective force of our species. Each one of us is steering this force as much as a spec of sand can choose, or not choose, to take part in a destructive sandstorm. But a spec of dust in the right place can allow vapour to condense around it and become a drop of rain.

Sandstorms, wind, rain… like different moves in a poi dancer’s repertoire.

I should read more of Atwood’s writings.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Θα βγω λοιπόν και θα το πω. Σπάνια τα λάιβ αξίζουν. Είναι πολύ δυνατά, κουράζεσαι όρθιος συνέχεια, θες να κάτσεις, να πιεις κάτι, να κατουρήσεις, να δεις τους μουσικούς από κοντά και δεν μπορείς… Δεν είναι ότι η ζωντανή μουσική δεν αξίζει: αυτοκαγχάζω σχεδόν γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, σκέφτοντας ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ζωντανή» και «μουσική» (ούτε είχαμε βέβαια και μικρόφωνα ή ηχεία) και η εφεύρεση της ηχογράφησης για πολλούς σήμαινε το τέλος του πανάρχαιου αυτού είδους τέχνης.

Ξεκάρφωτο διαμάντι από τον οιρμό της σκέψης: πότε θα αποκτήσουν οι βιντεοκασέτες το κύρος που έχουν τα βινύλια;

Όχι, η ζωντανή μουσική έχει τη δική της θέση δίπλα στις ηχογραφήσεις ζωντανές ή περασμένες από πολλές στρώσεις audioshop, στην καρδιά μου και στον κόσμο γενικά. Απλά το αν και κατα πόσο θα απολαύσω μια συναυλία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και… σταθμητούς…; Όπως για παράδειγμα αν είμαι γνώριμος με τη μουσική από πριν (δύσκολα θα απολαύσω ένα τραγούδι ή ένα κομμάτι ζωντανά που δεν έχω ξανακούσει ποτέ) ή αν υπάρχει κάτι να κοιτάζω ενώ ακούω, για μια πιο οπτικοακουστική εμπειρία (σημαντικό). Παρακαλούνται οι αναγνώστες μουσικοί να αφήσουν κάτω τα μπουκαλάκια με τα χάπια (προς κατανάλωση και μετά εκσφενδόνιση)!

Γιατί είναι και μερικές φορές που πας σε μια συναυλία και πραγματικά το χαίρεσαι, και αυτές τις μέρες ειδικά έχουν πέσει όλα τα δρώμενα μαζί, είμαι συνέχεια έξω τα βράδια, με τη Δάφνη και με την Greek Team του Rights4Water, τον Αστίκ, την Λάουρα και τον Αντρές. Η Νταϋάνα είναι κι αυτή στο γκρουπ αλλά προτιμά να μένει σπίτι κάθε μέρα, δεν έχει βγει ούτε μια φορά.

Πριν τρεις εβδομάδες πήγαμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων μετά από μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε (γκουχκλειστοβενζιναδικογκουχ). Για μένα είναι τελικά ο σύγχρονος έλληνας μουσικός που περισσότερο με εμπνέει και με μαγεύει, που το έχει πιάσει το νόημα μουσικά, στιχουργικά… τι σημαίνει να είσαι έλληνας μουσικός το 2015 με όλη την βαθιά καλλιτεχνική παράδοση αυτού του τόπου αλλά και τι νέο μπορεί να προσφέρει σήμερα. Το όλο ρε παιδί μου.

Κοιτάχτε μόνο εδώ πώς χαμογελάει όταν ΟΛΟ το θέατρο αρχίζει και τραγουδάει—φοβερή εκτέλεση, ε; Επ, μπορείτε να βρείτε όλο το live στο παραπάνω playlist. Νάις… Τσεκάρετε και τον καινούργιο του δίσκο Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, αν συμπαθείτε τα λίγο πιο ψυχεδελικά.

Έπειτα, το περασμένο Σάββατο πήγε το παρεάκι στους Γιαννιώτες Villagers of Ioannina City, στο Resistance Festival στην Γεωπονική. Σχηματίστηκαν το ’07 και έβγαλαν και τους δύο δίσκους τους πέρσι και έχουν γίνει διάσημοι ήδη. Είπαμε, τι σου κάνει η δισκογραφία… Κάπου διάβασα την τέλεια περιγραφή τους: stoner ηπειρώτικα! Ψάχτε αυτές τις δύο λέξεις στο youtube και θα καταλάβετε. Ήταν να πάμε και τον Νοέμβριο αλλά έγιναν sold-out στο Fuzz. Από τα κόμεντς βλέπω ότι θα κάνουν (ήδη κάνουν;) λαμπρή καριέρα στα Βαλκάνια (Βούλγαροι και Σέρβοι εκστασιάζονται!). Μπράβο, μπράβο. Ξεχωρίζω το Nova (το οποίο είναι στα αγγλικά), το Κάλεσμα, το Κρασί και το Τι Κακό.

Την επόμενη βραδιά πήγαμε στους Lemonostifel. Το όνομα τους ταιριάζει πολύ, αυτό έχω να πω! Παίξανε σε έναν δρόμο στον Βοτανικό δίπλα σε μια εκκλησία, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. Ο Αστίκ με έπρηξε, μου έλεγε «θέλω να αγοράσω τον δίσκο, θέλω να αγοράσω τον δίσκο!» Δεν προλάβαμε να τους ζητήσουμε, τον έναν από τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει τουλάχιστον κι αυτοί, γιατί έπρεπε να προλάβουμε το μετρό. Πάντως είναι κι αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί, με γέμισαν ευχάριστα συναισθήματα και μια νοσταλγία για στιγμές που δεν έχουν έρθει. Κι αυτοί είχαν και κάτι να χαζεύω. Ξεχωρίζω τα πρώτα τέσσερα αυτής της playlist (Άνθος Αραβοσίτου, Radiokefalos, Γιαγιά, Γλυκό του Κουταλιού)

Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσουν τα ελληνικά, απαντάω όχι. Τι εννοούν; Τι εννοώ;

EARWORM GARDEN // STEAM MONSTER SUMMER GAME 2015

Have you watched The Perfume? Do you know this scene? The music above is the soundtrack to the lizard-brain serotonin-releasing  real-world fugue-state equivalent your future self will look back to in the same kind of shame you  experience when people retell you, with great amusement they do not want to show, your drunk adventures from last night you only remember disconnected pictures of.

EARWORM GARDEN // RAYMAN ORIGINS — LUMS OF THE WATER + THE LUMS’ DREAM

Got Rayman Origins from GOG when I got my new laptop. I played it a lot last summer but I kind of forgot about it until now. Wow does this game have high production values. It’s amazing to look at, listen to, and (perhaps, but not quite definitely) most importantly: play! It has this specific kind of quality upbeat silliness I enjoy a lot in games. Think Katamari Damacy, Paper Mario or Banjo-Kazooie.

EARWORM GARDEN // MAYBESHEWILL – NOT FOR WANT OF TRYING

Post-rock + apocalyptic images + Network (1976) = Ein Hit!

EDIT: I realised I’ve posted this track before in this post (A Collection of Great Depressing Music).

Gramatik – Tranquilo

I had been looking for this song for ages. Then uTorrent offered me Gramatik’s whole discography for free when I installed it and I had the opportunity to look through Gramatik’s entire back catalogue to finally find this gem. I knew it was Gramatik!
Traunquilo. A solid piece of advice I could definitely use these days in particular. If my goal is to go with the flow, these days I feel like a leaf stuck on a rock in the middle of the river. July will be a tough month.

POLYGLOT DIARY – 15/6/2014

Heute waren wir für das erste Mal in Pernik. Wir haben dort unseren Freunden Kuba und Anna, bzw. aus Polen und Österreich, gesehen. Es war echt schön: Theaterspieler, Obstsalat, Kirschen, Pizza, unseren Länderfähnen ans Gesicht schminken (ich musste dieses Wort in dict.cc suchen…)

Kennen sie Kasetophono? Es ist mein neuester und bester Weg online Musik zu hören. Die Auswahl von dem Stücken ist phänomenal. Hat nur eine Person alles dieses gemacht, alle diese Wiedergabeliste zusammengebracht?

Ich wollte nicht etwas besonders heute schreiben, aber meine Anforderung sagt ich muss dass doch machen! Es ist zu spät und ich bin ja müde, ich will BSG ansehen, ich kann einfach nicht konzentrieren. Ich habe sowieso viel diesem Sonntagabend gearbeitet. Trotzdem, hier ist es. Bist du denn zufrieden, Arschloch Selbst von 8. Mai?

NS: Griechenland – Kolumbien = 3-0/ Oops! Niederländer gegen Spanien war aber ein grossartiges Spiel. Die knusprige Blase hat nochmal das gut noch besser gemacht.

qbdp Episode #5: Ας μιλήσουμε για γκέιμς

Λινκ για κατέβασμα.

video_games_fez_retro_art_16bit_1920x1080_21919
Infinite novelty

Βγάζουμε το άχτι μας και τα χώνουμε με τη Δάφνη σε γκέιμερς, την κοινότητα των γκέιμερς, τη βιομηχανία των γκέιμς… Αναρωτιόμαστε τι εστί τελικά γκέιμερ, πώς μπορούμε να επιζήσουμε στον κόσμο του infinite novelty, γιατί διαλέγουμε να παίζουμε αυτά που παίζουμε, πώς μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι παίχτες και πολλά άλλα.

Προσοχή: Αν προτιμάτε το WoW απ’το Civilization συνιστάται να αποφύγετε την ακρόαση του συγκεκριμένου (προβοκατόρικου!) επεισοδίου!


Playlist:

Click!