Hey look! A novel about a guy in a corporate time machine killing/getting killed by his future/past self and getting all paradoxanalytical about it! That’s a word I just invented, by the way. It describes the way a lot of science fiction novels try to express and explain paradox just by throwing more words at you. It sort of works like writing a recipe for a cake just by using the chemical compounds and formulas involved, complete with instructions using moles for ingredient mass and the Kelvin scale for when it’s time for the cake to hit the oven.
Let’s get back to the book. It was just a ceaseless bout of self-reference. The premise was interesting and the writing had some inspired moments idea-wise, at least when it didn’t come out as narrated by a completely socially incompetent nerd – which the protagonist actually was, by the way… huh, maybe he was a well-written character after all and not just mirroring Mr. Yu himself… It didn’t take long, however, for all the meta to become too much for me. That and the oddly-used jargon too rigid to peer through, or the “science fiction” part of the story too often spoken about, described, but not represented in an engaging or memorable way. “Oh, this machine has permitted the existence, trademarking and patenting of entire universes”. Sounds great, it does, but where did you go with that Mr. YU?
It all felt like reading the diary of a Companion Cube (yes, I’m old) that suddenly through some bug in Portal’s code (the 2007 game we all loved) turned into a sentient hypercube and got existential agony. I respect the cube’s feelings but, yeah, I have no idea what being a hypercube would or should feel like. The protagonist was human, but his feelings came off as little more than the hearts the Companion Cubes have painted on them in Portal. Programmed into him, just like they were programmed into them, and just like they were programmed into the couple of sentient-like operating systems he had in his TARDIS – I mean time machine – I mean TARDIS; it even says in the book the time machine had the shape and size of a phone booth. Come on.
While in theory I should have enjoyed reading page after page of convoluted twisting thoughts on the paradoxical nature of time as part of the physical world and then some, I just couldn’t get into it.
Yes, left-brained. This book was left-brained through and through.
Lately, I’ve been coming to grips with the realisation that my primary gaming nostalgia channel is auditory. In my mind, I don’t really miss playing old games as much as listening to them, as much as I can figure out from my various sessions of sitting down, replaying my old favourites and losing interest usually within 15 minutes or so. Neither do the graphics throw me back as much as the music! It seems to me that game soundtracks, unlike gameplay or visuals, never quite grow old or dated, no matter how old they are. Same goes with films, which share some common structural and thematic elements with games when it comes to how they implement their soundtracks—you should absolutely try Memrise’s Film Score with Audio course, then you’ll see what I mean.
When the first wisps of inspiration for writing this post came through, what I was intending to do was post a little something about Shovel Knight and Shantae and the Pirate’s Curse, which I’ve been playing on and off on my 3DS. I was kind of at a loss how to go about it though: they’re not bad games, in fact Shovel Knight delivers what it set out to do quite masterfully, but I didn’t feel as if I really had anything special to say about them… apart from the fact that they’re funny and they both have great soundtracks.
What I didn’t know at the time and found out quite randomly was that Jake Kaufman wrote the soundtrack for them both. Common thread detected, keyboard inspiration engaged!
2 hours of modern chiptune goodness. You’re welcome.
Turns out Jake Kaufman is virt, a remixer I had been listening to and adored since at least 2005 off VGMix.com
Wait. That’s VGRemix.com, nevermind it says VGMix on the title. VGMix.com has just a… dog? WTF? Actually, the plot thickens: here’s an old bio of his from the same dog website last updated in 2007: http://jake.vgmix.com/
My entire life has been spent obsessively working on music. I taught myself to sight-read notation, play piano, guitar and bass, mix and master, and program synthesizers and computers. As a teenager I became active in several online creative communities (including OCRemix and the PC Demoscene) where I developed the habit of freely sharing my music with anyone kind enough to listen. In addition to studying music theory, I also maintain strong interests in math, linguistics, computer graphics, and electronics. I enjoy learning more than anything else, so I read a lot.
The game industry has kept me gainfully employed for 15 years, as both an external freelancer and a full-time studio composer — usually both at the same time. Most recently, I was the audio director at WayForward, helping to build an audio department from the ground up. Although I’ve enjoyed complete autonomy and some huge opportunities there, I’ve recently decided to focus on diverse and challenging contract work as a free agent.
I live in Los Angeles with my adorable wife, Kris (a science major, Whovian, hardcore gamer, and anime nerd) and our incorrigible dog, Nugget (a beagle, pug, glutton, and unapologetic miscreant.)
Watch Jake
Let me do a magic trick for you
I’m left speechless, man…
Anyway, I remember virt from these here two AMAZING metal medleys from back when I was still in school—more than 10 years ago. Crystal Flash rocks out with Super Metroid’s OST and Blood of Ganon takes us back to the first three console Zeldas.
This man’s passion, creativity and CRAZY good work is a real inspiration for me. That’s what happens when you stick to what you enjoy making and turn your passion into your life’s work. Bravo sir, and thanks for all the tunes. I mean, just look at this, LOOK AT THIS! “A ridiculous amount of excellent free music” doesn’t begin to describe it.
One last thing: I have a key for Shantae and the Pirate’s Curse for 3DS from the Friends of Nintendo Bundle I haven’t used because I already had the game. Whoever catches it first, please comment below to spare others the trouble of trying the code out, thanks. Enter the following code on the Nintendo eShop: B0LH4J1S1RC8FR4F
Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
In my mind, David Wong practically is Cracked.com, and that’s where I first found out about his book John Dies at the End. Was it from the podcast? I don’t remember. Unsurprisingly, and not unwelcomingly (if that isn’t a word, it should be) it read just like his website: a pop and geek culture reference mishmash, teeming with intelligent factoids and random trivia sprinkled around the narrative, gruesome deaths, rich descriptions of unimaginable horrors and most importantly, lots of laughs: belly laughter, giggles, snorts, a mix of clever geek humour with an absurd twist—call me Douglas Adams— penis jokes… Yes, it is Cracked: The Funny Horror Novel.
I’m not giving it five stars because I’m sure I won’t remember too much of it down the road, i.e. it wasn’t memorable per se, or maybe it was too dense with quips and gags. Besides, there’s only so much exploding Lovecraftian monsters (“The ultimate evil in the universe that human minds cannot comprehend!”) you can fit in a few pages before it gets a bit too much, a bit too heavy, like drinking a bottleful of Soy Sauce, the drug of which a tiny consumption is the root cause of our heroes’ encounters with the other side.
Those characters weren’t that great, either, and that’s another reason why the book won’t stick with me. Then again I would never say that Douglas Adams’ strong point was his characters, but The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy wasn’t worse for it, or at least the weak characters added to its distinct style. Why shouldn’t it be the same with John Dies at the End then?
Since we’re back to John, I’ll admit I wouldn’t mind having a friend like him. Come to think of it, so does Wong, probably, and I’m not ruling out the possibility that he wrote this book just as a way to flesh out his cool imaginary friend/alter ego.
…scratch that, actually. I just checked, and John exists as much as Dave does, or at least the template for John in Wong’s head exists, but still. I mean, he himself, the writer, is the protagonist; do you think he’d be above doing something like that?
(some more Wikihopping later)
What?! Did you know that Cracked used to be a real magazine? Printed, sold and everything all the way back to the ’50s? I had no idea!
Holy shit I’ve been looking for this for absolutely ages!
I would keep randomly coming across this tune, mainly by being near TVs, having it be my earworm for the day, and then miserably failing every time to get hold of a single clip long enough to effectively run through Shazam. I even wrote onERT on TWitter asking them to divulge their secrets, only to be completely ignored. Until I finally managed to scratch that itch today!
Once upon a time, people would have unresolved earworms and no way of identifying them, reproducing them and finding ways to relieve themselves, save humming and/or singing the words, describing the song, praying and hoping.
I suppose living in a world with public access to a great deal of the collected factual knowledge of our species, where it’s easy to find and listen to a song stuck in your head, as opposed to not, may be one of those relatively few things which is unequivocally good.
How impossible would this concept be to grasp, from start to finish, for a person living just 150 years ago, where no sound had ever been recorded yet and no music had ever been played, save from live musicians playing on real instruments.
Another good read I went through in audiobook format. The nature of the book made me feel as if was actually following a series of superb university lectures on our species as a whole instead of reading a book on the topic, which, incidentally and as the title states, is precisely the ambitiously broad, sweeping topic of Sapiens.
Mr. Harari’s choronicle of humanity is marked by the pivotal moments in human history, what we understand today to be its big turning points: the cognitive revolution, when our ancestors seemingly started to communicate about ideas and common myths and create art; the agricultural revolution, which brought private property in the picture, kickstarted civilization (life in the city) and effectively”caged in” our forefathers (more on that later on); the scientific revolution, which shifted our belief system to the result-oriented materialism of the scientific method, and the industrial revolution which has recently resulted in the fundamental shifts we are going through right now, the kind of changes that have made it possible for me to write this review and you to read it.
Fairly standard issue up to this point, right? What you’ll really find in Sapiens, though, is no ordinary retelling of our myths of history; the fact that one of the book’s central themes is that the agricultural revolution was actually “history’s biggest fraud” should give you an idea of what we’re dealing with here.
It’s a neat thought that “we did not domesticate wheat. It domesticated us.” There was, Harari says, “a Faustian bargain between humans and grains” in which our species “cast off its intimate symbiosis with nature and sprinted towards greed and alienation”. It was a bad bargain: “the agricultural revolution was history’s biggest fraud”. More often than not it brought a worse diet, longer hours of work, greater risk of starvation, crowded living conditions, greatly increased susceptibility to disease, new forms of insecurity and uglier forms of hierarchy. Harari thinks we may have been better off in the stone age, and he has powerful things to say about the wickedness of factory farming, concluding with one of his many superlatives: “modern industrial agriculture might well be the greatest crime in history”.
There are plenty of interesting ideas to write about off of Sapiens. You may read the rest of The Guardian’s review for the gist, because I feel there’s just too many of them to mention here. But there are three in particular that I found exceptionally intriguing:
1) What seemingly sets humans apart from our faunal brethren and sistren is our ability to create fictions and myths–anything from religion to ideology to stories–and group around them, team up around them, live for them, die for them.
2) Imperialism is a nasty word with virtually zero positive connotations today. However, If you look at human culture around the world, from language to cooking to music to politics to art, empires and imperial activity have been responsible for most of what we recognize as the common and not so common heritage we treasure so. How come I’m writing in English right now and you get to understand my thoughts expressed on this screen? Alexander the Great spread what’s deemed today as enlightened Greek culture in what was then the known barbarian world–by conquering, butchering and intermingling loads of different peoples, of course. Same for the Romans, British etc.
3) It follows from the above that if there is a single one-way trend in human history is that we’re moving one step at a time from separate communities to larger, more complex organisations to a single, planetary consciousness, and it’s not just the invention of global telecommunications that’s led us here.
Consider, for example, as Mr. Harari invites us to, that in most cases what we recognise as individual, uniquely national dishes and cuisines is what’s left of global empires of the past: Italy had no tomatoes, no pomodori, before the 16th century; chili isn’t at all native to India, and so on.
Sapiens is full of such insights that in my opinion more than deliver what is promised on the cover: a brief history of humankind. I can safely put it next to Christopher Lloyd’s What On Earth Happened or Bill Bryson’s A Short History of Nearly Everything and add it to my core list of mind-expanding, impossibly broad works of non-fiction, and I wish I could mention everything I agree on with Mr. Harari in this review and his input I think is very significant.
The reason I’m giving Sapiens just four stars is that I find the book did not place too much emphasis on the way humanity is being detrimental to the health of its environment and planetary ecological balance (ancient sapiens killing off megafauna everywhere on the world nonwithstanding) and how this fact can and will mess everything up for us. Harari seems to envision as rather more possible a future where people as a species will become obsolete by emerging artificial intelligence or enhanced homo sapiens 2.0 godlike biotech creations that would be even more alien and incomprehensible to us than what we, the sapiens of today, would look like to people of the ancient world.
If any of this comes to pass, the greatest revolution yet is still ahead of us. But honestly, what’s most probably heading our way is somewhere between the technological dysutopia (no sp) imagined by the author and the ecocidal nightmare we’ve been moving into for a while. What’s interesting is that we’re going into this with an unprecedented feeling of unity: a global consciousness, as can be shown by the mere existence of Sapiens as a book, is reaching species. rather than national, racial or whatever, levels. Provided we stay alive for the show, it will all be incredibly exciting, not just impossibly depressing.
Wait a second: we’re already living it, aren’t we?
Video is from another significant Google victory against a puro earlier this year. When AI can defeat the best humans at the game “given to us by the Gods”, there are only few more steps to be taken before the AI becomes God itself.
Hey, I made an allusion to The Last Question without intending to from the start. Yay for me!
Biased as I am from reading Conversations with God Book 3 and incapable to, or perhaps unwilling, to understand God in any other way apart from as it was described by the books’ author Neale Donald Walsh, I’ll go down saying that the introduction of a godlike AI doesn’t necessarily mean that said AI would be fearsome and/or awe-inspiring: a godlike AI could reflect God in the same way people are gods, that is by being creators, especially of their own life and experience. AI could “just” become another life form trying to figure itself out and its place and purpose in the universe. The world would move on.
Intelligent article (qz.com) about how the switch from scarcity of knowledge to the scarcity of attention that has occurred since we all became connected through the internet means that the new global currency has become our attention, a resource corporations and advertising firms are currently feasting on. In fact,
Limitless access to knowledge brings limitless opportunity—but only to those who learn to manage the new currency: their attention. In the new economy, the most valuable asset you can accumulate may not be money, may not be wealth, may not even be knowledge, but rather, the ability to control your own attention, and to focus.
Because until you are able to limit your attention, until you are able to turn away, at will, from all of the shiny things and nipple slips—until you are able to consciously choose what has value to you and what does not, you and I and everyone else will continue to be served up garbage indefinitely. And it will not get better, it will get worse.
First things first: Colour films 1-3 are sitting in my hard disk and are not online, with few exceptions. Let’s add to these exceptions. December 2009, Mytilini.
I was also thinking of getting myself a new (used) large sensor compact digital camera, as I’ve finally missed taking pictures. But then I figured that spending so much on something which I wouldn’t get to enjoy almost at all because I’ll be in the army, is indulging on some fetish compulsive spending for no good reason, which ironically is the very definition of the festive spirit… Instead, I got a couple of rolls of colour film for my OM2n and got ready for action. Results soon to come.
It took some time (can you believe that individual photo shops do not develop film internally anymore? They actually have to send it out to be developed centrally somewhere and the whole process takes days) but here are said results. I spent most day scanning, messing around with histograms, scratching films, trying to figure out why artifacts appear on specific spots on all strips. Sarcastic or serious buckets of fun were had.
Film is awesome. Read this (it is available online). Be smart about buying film (like I wasn’t). Always use a tripod (I never do); that said, don’t be afraid to underexpose, if you can get a workable picture at 1/60 (most of mine are @ 1/30 and are a mess). Embrace mistakes and the physicality of the medium (or your shitty scanner). Like so:
Done with scratches and fluo green and black markers
Or so:
You should only remember one thing: there will be dust. And scratches. And at least 1/2 the film will come out shite. But the rest will be worth it. Hopefully.
Enjoy.
Something’s a-baking
Are you hungry?
Choose your destiny
Men’s corner
Christmas lunch aftermath
Tried to do multiple exposure with previous pic
Oh hi Denny
Hand-made (kinda) sepia effect
Give me that WINE!
Nejib & Eva
Meditation station
You can shoot, but you cannot touch.
Eva, Bratislava Spotter
Forever curious
Messing around with the histogram when scanning
Eva, Bratislava Spotter
Neni with scanner artifacts that look like mixa and flower
Normal histogram Monastiraki
Light source for previous pics
This one came out better than I expected
Reduce, reuse, recycle
AthenStyle views multiple exposure
50mm selfie after first 40m consecutive run. Don’t use 50mm lenses for selfies.
Piquilía
Aegina
First minutes of 2016
The vrisp softness takes my breath away in this one in particular
First minutes of 2016
First minutes of 2016
First minutes of 2016
First minutes of 2016
Any Germans out there?
Duck. Πάπια.
Multiple exposure sunset
Taliro for Flouri
Vegan vasilopita
Again, better use wide lenses for things like this
Vasilopita ’16
Heisenberg and Heisenberg’s mum
Heisenberg and Heisenberg’s mum
Media workspace aka my room
The damn roll just wouldn’t finish
If you liked what came out the other end, I’ve posted more of my experiments with film here and here (both mostly B&W). For the tiled gallery, try the Tiled Galleries Carousel Without Jetpack plugin.
How to Live Safely in a Science Fictional Universe by Charles Yu
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
John Dies at the End by David Wong
Sapiens: A Brief History of Humankind by Yuval Noah Harari
