Παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες τις επαναστάσεις που αυτή την στιγμή συμβαίνουν στην Βόρεια Αφρική. Κοινωνίες οι οποίες για πολλές δεκαετίες είχαν τους ίδιους δυνάστες τώρα τους ανατρέπουν. Δεν είναι ότι ξαφνικά ξεπεράστηκε το όριο ανοχής τους, όχι. Αυτό είχε ξεπεραστεί εδώ και πολλά χρόνια, καθώς φαίνεται. Όπως και μια πυρκαγιά σε ένα δάσος: τα σκουπίδια δεν κάνουν την εμφάνιση τους από την μια στιγμή στην άλλη. Φτάνει όμως μια σπίθα για να τα κάνει όλα να πάρουν ελαφρώς πιο… θερμές αποχρώσεις, πριν αντικατασταθούν από μια γκριζομαύρη.
(ειρωνικό στο από πάνω λινκ που τον επισκέφτηκε και η -πρώην- προεδράρα!)
O Mohammed Bouazizi πούλαγε ζαρζαβατικά, γιατί δεν μπορούσε αν βρει δουλειά με το πτυχίο Νομικής του. Είχε σπουδάσει δικηγόρος… καλά να πάθει, εδώ που τα λέμε! Είναι σαν να ψάχνεις δουλειά με πτυχίο μηχανικού περιβάλλοντος στην Μόρντορ. Αυτό δεν είναι σχόλιο για την ποιότητα της δικαιοσύνης στην Τυνησία, για την οποία ούτως ή άλλως τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια, απλά υποθέτω ότι είναι το ίδιο σκατά με εδώ. Ότι δηλαδή υπάρχουν μερικά επαγγέλματα με ψευτοπρεστίζ που σαν ρουφήχτρες τραβάνε νέους που στην πραγματικότητα θα ήθελαν να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους.
Όταν, λοιπόν, η αστυνομία ήρθε και κατέσχεσε τον πάγκο του μαζί με τα προιόντα του επειδή δεν είχε άδεια πώλησης, ο άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να τραβήξει την προσοχή για την ανεργία στην Τυνησία, αλλά και πολλά κοινωνικά προβλήματα τα οποία δεν διαφέρουν σημαντικά από τα δικά μας στην Ελλάδα. Ας το επαναλάβουμε. Αυτός ο άνθρωπος ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ για να τραβήξει την προσοχή σε ένα καθαρά κοινωνικοπολιτικό ζήτημα. Από την πράξη του αυτή, προφανέστατα, δεν θα επωφελούταν ο ίδιος ή η οικογένεια του. Ας μου πούνε όλοι όσοι λένε πως ο άνθρωπος κοιτάζει μόνο την δική επιβίωση και αναπαραγωγή και ότι επομένως όλα μπορούν να εξηγηθούν με αυτό τον δαρβινικο-νατουραλιστικό τρόπο, πώς εξηγούνται οι πολιτικές αυτοκτονίες.
Η πυρκαγιά που ξεκίνησε από την παραπάνω σπίθα μέσα σε λιγότερο από 3 εβδομάδες έκαψε τον άνθρωπο που είχε κυβερνήσει σχεδόν ανενόχλητος την χώρα για 23 ολόκληρα χρόνια. Και το πυροτέχνημα ήταν τόσο μεγάλο που έστειλε σπίθες και στην Αλγερία, όπου κάποιοι άνθρωποι αυτοπυρπωλήθηκαν εκ νέου τις τελευταίες μέρες, και πολύ περισσότερο στην Αίγυπτο, η οποία κυβερνάται από το ίδιο άτομο από το 1981. Όχι 3, όχι 23, αλλά 30 χρόνια.
Στην Αίγυπτο δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Ο καρεκλοκένταυρος είναι τόσο βολεμένος που για να σταματήσει την επανάσταση και τις συνενοήσεις μέσω Facebook και Twitter έκλεισε ολόκληρο το ίντερνετ της Αιγύπτου, έχει διατάξει απαγορεύσης κυκλοφορίας την μία μετά την άλλη, οι νεκροί αριθμούνται με τριψήφιο αριθμό (πιο κοντά στους 100 είναι), όμως τίποτα δεν φαίνεται να σταματάει τα οργισμένα πλήθη.
Κι εμείς οι Δυτικοί συνεχίζουμε να παρατηρούμε με το ίδιο ενδιαφέρον που θα παρακολουθούσαμε μια αποικία μυρμηγκιών να αντικαθιστά την βασίλισσα της.
Μακάρι να ήξερα τι θα προκύψει στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, και σε πολλές άλλες χώρες ακόμα εύχομαι, αν καταφέρουν και αυτές να ανατρέψουν τους τύραννούς τους. Είπαμε, μετά τις πυρκαγιές μένουν οι γκριζομαύρες στάχτες.
Αν η πυρκαγιά είναι φυσική και δεν έχει ξανακαεί το μέρος πρόσφατα, πολύ πιθανόν από τις στάχτες να ξεπεταχτούν νέα δεντράκια. Αν η πυρκαγιά είναι έργο εμπρηστών, πολύ πιθανόν να έχει ξανακαεί η περιοχή πρόσφατα και τελικά να μην φυτρώσει τίποτα για πολύύύ καιρό ακόμα. Στην μια περίπτωση το γκριζομαύρο είναι προσωρινό, όπως ένα γιαπί πριν την αναπαλαίωση, στην άλλη μετατρέπεται σε μόνιμο ντεκόρ.
Δεν ξέρω τι από τα δύο μπορώ να ελπίζω για αυτές τις χώρες. Από την μία, στην Τυνησία, δεν ήθελαν κανένα στέλεχος της παλιάς κυβέρνησης να συμμετέχει σε αυτή που σχηματίστηκε μετά την αποχώρηση του Ben Ali, και τα κατάφεραν. Από την άλλη, ποιοι θα είναι οι καινούργιοι; Μόλις χτες επέστρεψε ένας πολιτικός εξόριστος τον οποίο φυσικά όλο και κάποιο πλήθος ήταν εκεί για να υποδεχθεί με επευφημίες. Και πολύ φοβάμαι ότι ένα σύστημα πολύ παρόμοιο με αυτό που έχουμε εμείς τώρα εδώ δεν είναι διόλου απίθανο…
Οποιαδήποτε ομοιότητα, σημαίνουσα ή σημαινόμενη, είναι καθαρά συμπωματική και οπωσδήποτε δεν ήρθε ως αποτέλεσμα κριτικής σκέψης από μεριάς του συγγραφέα.
Και η Ελλάδα, συνάνθρωποι μας Βορειοαφρικάνοι, κυβερνήθηκε από δικτατορία για 7 χρόνια. Και από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά, κυβερνάται όχι από μία αλλά από δύο δικτατορίες — η οποία στην ουσία όμως είναι μία. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πάνε χρόνια τώρα που εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές και η μόνη τους διαφορά είναι τελικά στο χρώμα και στην φάτσα των ηγετών τους. Α ναι. Κι εδώ αυτά τα 40 χρόνια βγαίνουν οι ίδιες οικογένειες (ναι, εδώ είμαστε ένα μείγμα ολιγαρχ-αριστοκρατίας – διπλής δικτατορίας – κληρονομικής βασιλείας – φεουδαρχίας – δεσποτισμού -και «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» της οποίας η κυβέρνηση σχηματίζεται από ψήφο ενός 20% του εκλογικού σώματος). Η βασική διαφ(θ)ορά μας από χώρες όπως η Τυνησία, είναι ότι οι εκλογές δεν είναι στημένες: έχουμε εκλογικό στήσιμο στον ίδιο τον εκλογικό νόμο! Το όνομα αυτού: ενισχυμένη αναλογική. Αφ’ενός αυτό, αφ’εταίρου ότι οι Έλληνες πραγματικά ψηφίζουν αυτούς τους ανθρώπους τόσα χρόνια, γιατί πολύ απλά όντως τα μικροκομματικά συμφέροντα υπήρχαν, υπάρχουν και πολύ δυστυχώς θα υπάρχουν.
Παρ’όλ’αυτά, εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν θα είχαμε τα αρχίδια να κάνουμε ότι έκαναν εκεί κάτω. Αν άρχιζαν να πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι, από σφαίρες στο ψαχνό αυτή την φορά, και όχι στυλ Αλέξης Γρηγορόπουλος, θα κρυβόμασταν πίσω στην ήσυχη, ατομικίστικη, φοβισμένη μας παθητικότητα, τόσο γρήγορα όσο βγήκαμε.
Ή μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί ο θάνατος ανθρώπων, πολλών ανθρώπων, να είναι όχι σαν απλή σπίθα, να είναι σαν ολόκληρη φωτοβολίδα σε πευκοδάσος, να είναι η απόδειξη του “well, shit just got real” και η ένδειξη ότι έπεσαν οι μάσκες, το πάμε όλα για όλα. Δεν ξέρω.
Μέχρι τότε, θα κοιτάζω με ενδιαφέρον και, ίσως λίγό αφελή, ελπίδα τις εξελίξεις. Ελπίζοντας ότι στο δικό μας πευκοδάσος κάποια στιγμή θα αναπτύξουμε άμυνες απέναντι στα τακτικά προληπτικά αντι-σπιθικά ραντίσματα μουδιάσματος και εγωπάθειας.
So usually, we people don’t talk about the things we hate. It’s all about the things we like. Laughing, smiling… positive feelings. It’s as being angry or hating something is inherently wrong and should be avoided in proper social conduct at all costs. What’s ironic is that, in a way, anger is one of the strongest forms of commitment to something; if it’s enough to make us angry at all (and consequently hate it), then it must mean something to us, maybe even moreso than the things we like.
However, as much as we want to turn our heads to the fact that hate is wrong, impure and other things, there’s a lot of it around. I suppose one would be better off without hate in their life, that is if they manage to unroot it, which is much, much harder than what we’ve been conditioned to think. But that is rare in our culture; hate is usually buried under those smiles, those good manners. Our society is one that nurtures hate and anger, and it’s been made antisocial venting it, so we’re left with a problem.
I used to think that I was unable to hate anyone and anything. I thought that it was good of me to be like that. I even shared this apparent trait of mine with others: “I just can’t hate on anybody, I can’t get angry!” Years of experience have now shown me that not only can I get very angry, like any “normal” person should be able to, there are also some things that I hate. And I hate them with a passion. Such is my passion that I decided, after years of looking the other way, pretending and liking to think I had a kind, pure and non-hating nature to the point of stupidity, to proudly share them with you.
Why 99? 100 and 101 seem kind of arbitrary and too standard for my ever-deviating liking. You’ve got to admit it has a certain ring to it, ninety-nine. It subtracts, rather than adds. Less is more, and even less is even more, right? 😛 I also like nines. There!
This has been an unpredictably lengthy project. I’ve been jotting down things I hate as they’ve been coming to me since October. By the time of writing I’ve only reached #57 and all the obvious ones, for example cockroaches, are out. Things are getting rough. But you know what? The small, hidden ones are the most delicious, personal ones, the little things that make me hate the world’s guts for 15 minutes or so and then I forget all about. That’s where all the meaning is lying bare, waiting to be discovered by myself catching myself unprepared.
1. Solar glare.
When everything’s so bright but in a sick way, especially summer noons. It ruins my mood almost every time. It combines awfully well with the next one up:
2. Fumes.
I hate fumes. I hate these products of combustion, whether they come from cars, planes, trains, motorbikes, power generators, factories, ships… It doesn’t matter! They’re dirty, they’re quick to give you a headache, they smell bad, they can make even a beautiful place like Mytilini thick with smog. Disrespectful humans! I can’t believe we’re so primitive as to still, use oil so extensively…
3. Motorbikes making noise.
“So what I was meaning to tell you was VROOOOOOOOOO I can’t hear you! OOOOOOOOOOOOOOOOOOOMMM… *after 5 second pause* OK, where were we?” It makes it far worse when the riders have this smug expression on their faces, as if there’s some kind of hidden algorithm connecting the dB count of the noise they produce to the length of their penis. Yes there is such an algorithm, fellow bikers of the world. THE MORE NOISE YOU MAKE, THE SMALLER MR. DICKINSON IS. GET IT?
Cockies (not the adorable cockatoo). Roaches. These horrible little creepy-crawlies that have made the lives of many a human miserable… What is it in these little buggers that gets to us so much? Is it their unnatural speed? Their apparent foresight by which they can predict any and all human attempts to kill them? Their dirty habits? Their evolutionary talent tree which has put maximum emphasis on survival and reproduction? That some of them have wings? That they can swim? That one means legion? That their legs have special sensors to detect movements of air and react without any input needed from the roach’s nervous system? That they can feed on anything, including glue and detergent? That they can survive without a head and ultimately die of starvation? That they call the sewers their home? That if they’re carrying eggs when they die they just launch them away from their body? Cockroaches are the ultimate answer to Yoda’s question…
Judge me by my size, do you?
5. Passive smoking.
You’ve all experienced it. Going into a taverna, bar or café and finding yourself in the elemental plane of fog. It makes you stink, it makes you dizzy, it’s almost as bad for you as smoking proper. So why is it so hard for people to accept that at some point things in Greece have to move on and that it would be the best for all of us if smoking was forbidden in closed spaces? I’m not talking about a general prohibition, just closed spaces guys. You can still go out to smoke! You and another 70% of the late-night bar-goers, so you can even socialise outside! Win-win, non?
6. It burns when I pee!
Sometimes, not very often thankfully, I go to the bathroom and the horrible happens… For a little while the sensation lingers, and there’s nothing I can do about it. It’s not that I have any sort of problem. It just appears and disappears at random, and has done so for years. It is very, very annoying.
7. Foam cups.
You order a scalding coffee from the uni cafeteria and they give it to you in this nasty foam cup. There’s bound to be something wrong with having hot liquids in plastic containers… They’re 100% environmentally unfriendly, too.
8. Toilets with holes too narrow.
Alternatively, toilets with flushes too weak. I’ll leave this to your exquisite imagination.
9. Sleeping in — waking up hours after the time I’ve set my alarm clock to ring.
Now, there’s something quite strange about my relationship with sleep. It’s a 1v1v1: trying to sleep early, trying to wake up early and trying to get as much sleep as possible are battling it out every single day. The victor more often than not, almost every time to be exact, being “trying to get as much sleep as possible”. Sometimes, just sometimes, as much as I love sleep, I’d rather sleep less and wake up early so as to start re-adjusting my bio clock. BUT NOOO! My brain think it’s a good idea to wake up at 12:30pm, every single day, no matter whether I’ve slept 6 hours or 10. The alarm clock most probably never gets heard at all. At best, it enters my mid-morning dreams as some kind of ominous speaker blast.
10. The sound of Spanish.
I strongly dislike this language for reasons unknown to me. However, I’d like to learn the language just as an attempt to shake off this prejudice of mysterious origin and also as a tool to travel through America, Pole to Pole, one of my ambitious travel plans…
11. Foam cups — inside bras.
If I find something particularly feminine, it is a hearty bosom. A foam cup filled bra gives false promises, it is hypocritic. It might make a woman’s figure look impressive at first, but when it gets down to it, it’s a flashy gift wrap with no gift! I should make myself clear though: I have no problem with gifts that have flashy giftwraps! TωΤ
Ladies, feel confident for what you are, your body is you, but it is also not you — you can only choose what you’re going to look like up to a certain extent. You have nothing to be ashamed of. If you’ve got large breasts, be proud of them. If you’ve got small breasts, be proud of them. Each case comes with its own pluses and minuses. Trying to be something you’re not is disappointing and not sexy. And this applies to everything conceivable. “Be yourself” might be one of the most cliché phrases this side of “never say never again”, but I find it applies here.
12. Dirty lettuce.
This goes particularly for all the student restaurants that are pretending they’re providing us with healthy food, as long as they’re giving us salad (but it is applicable to every bad restaurant out there). When it’s not cabbage — which has little nutritional value and makes you fart a lot — it’s this lettuce that looks as if it’s been taken from the field and thrown into the plate, no questions asked , including all the pesticides, herbicides, -icides, bugs (mutated to survive the -icides), dirt, you name it. No wonder it tastes bitter…
Long story short: You’re getting paid to cater to us. That includes keeping us healthy. Don’t make ridiculous excuses of yourselves in this way. At least wash the lettuce, for fuck’s sake! Please.
13. Bureaucracy.
Now there, that’s something we can all agree upon. Who doesn’t hate bureaucracy? No, my hatred is so intense it makes your average bureaucracy hating look like child’s play next to the fecking crusades. It might be because I admittedly have a sort of fear of bureaucracy. To be honest, I can’t tell which came first, the fear or the hate? That might be because I’m naturally repulsed by anything counter-intuitive. I have the distinct impression that the term “counter-intuitive” was coined to describe bureaucracy.
Anything that might make me have to go through bureaucracy gets the same treatment, unfortunately. This includes Greek and international volunteer programs, Erasmus, insurance, grants, even working for payment when it demands some sort of paperwork. All of this makes me nervous, as if by my showing up, the state and/or the EU will suddenly realise I’ve been a mistake all along and commence my extermination procedure. Even though I’m sure I’ll never get past my hatred for bureaucracy, if I want to do anything of value I have to at least conquer my fear of it.
14. Face piercings, especially when done in attempts to fit in and totally don’t suit one’s face.
I’ve been seeing lots of nose and lower lip rings lately. Piercings that look like moles, across the eyebrows, or even in the middle of the cheek! I just cannot comprehend it. Girls and boys alike wear them as if they were trophies. In most cases they detract from the beauty of a face, which leads me to only one conclusion: that they’re done because it is cool to do so, not because they’re particularly pretty. A piercing anywhere but on the easrs is something that immediately separates one from the sheeple and provides admission to the Hip People With No Moral Restraints Club, 2 in the price of 1 with the Social Rejects Club, free sex for the first 25 in line, hurry! Ugh. No thanks. If it’s done properly it can be pretty, which is of course an empty phrase. It’s akin to stating “religion is a good idea, if only people really followed their beliefs!” Again, no.
15. Can’t you see I want to be alone?
Sometimes I try to find a little cozy spot somewhere at Uni Hill or perhaps at a café somewhere in town to read, write, or otherwise do my thing. Nuh-uh! Not if people feeling particularly chatty have a say in it! Color me anti-social. Maybe I am. Maybe I want to be social when I’m feeling like it. Go on then! Seclude me from society. Maybe then we can throw a party at the Social Rejects Club together with all the pierced people.
And it’s not like I look as if I have a big green sign over my head flashing “Online/Available” for all to see. Usually, (note)books or laptops in your immediate vicinity might signify that they are there for a reason, they could work as the equivalents of a “Busy” sign. Tough luck with that.
There’s no “Appear Offline” to get away from people who just can’t take a hint or are feeling particularly itchy to share with the world (case in point: me) that they had tea instead of coffee this morning, or that they watched a documentary on Ancient Egyptian religion (which might have been interesting if they tried to remember, or were able to reproduce half of it, and not say: “I think it said… hmm… nah I’m not sure” after the first question) or that they downloaded a huge torrent of hentai last night. It’s as if what’s deemed important to share with others over the internet has spread to real life! Blame Facebook. That’s what I do and it makes me happy. Maybe I should be more… expressive of this hatred of mine? Should I draw the line when necessary? Should I stop worrying about other people’s feelings so much? Do I honestly expect too much of people even with this simple little thing? Bah humbug!
16. Why won’t it just focus?
DSLRs, and most notably my own Olympus E-510, which I love and hate dearly at the same time, really hate focusing. They do. They have tiny viewfinders, stupid digital MF rings, their AF is sluggish and annoying. Low-light conditions are the worst, of course. Taking photos suddenly becomes unbearably unwieldy, especially if you have live subjects that — just — won’t — FOCUS!
17. –“Are you on MSN?” – “Yes”.
– “…”
18. Dark for dark’s sake.
A lot of people, friends including, seem to be very much attracted to “dark” stuff. Vampires, blood, death, paranoia, horror, pessimism, doom & gloom ltd, goths, spikes, guns, guts, disease, (post-)apocalypse, BLACK BLACK BLACK, oh-my-life’s-story-so-dark-and-melancholy-I-can’t-share-it-with-you-at-will-sorry-’bout-that, emotions = compulsive depressive. It’s so fake, yet so… cool. Yep, scratch that off the hate list. Not to mention the real horrors of life are carefully veiled, tucked away and far from sight. But most people who are dark and all won’t dare look that way, of course.
19. Cell phone service messages.
“Έχετε τέσσερα λεπτά και 58 δευτερόλεπτα διαθέσιμα γι’αυτή την κλήση”. You have 4 minutes and 58 seconds available for this call. Every time I call Cosmote to find out my remaining credits they force a needless advertisement down my auditory canal. Cheap, guys. Very cheap. Or when suddenly your remaining credits get to minus due to excessive texting combined with the service unresponsive credit reduction, forbidding you to even perform an αναπάντητη. Customer service and satisfaction is a non-entity in Greece.
20. “Cultural Technology?What’s that?“
Of course! I get it. All. The time. From taxi drivers, to distant relatives, to dates, to long lost acquaintances, to random encounters at parties, everyone feels the need to inquire on what it is exactly I’m doing at Mytilini. Which is normal I suppose. Yes, it is normal, and a sign of polite curiosity. I don’t like going into depth on what I do,though, because more often than not, people aren’t that interested. Then, I figure, why spend the energy telling the truth about my “primary” occupation if it’s not to be appreciated? It’s a hard task. Since the dept does not really know what it’s about itself, it’s a different story I have to invent on the fly every time. There’s no “official”, easy answer. If I spot that the person with which I am holding palaver is genuinely interested, I’ll describe what I’m doing over here in Mytilini gladly. But I must admit I’ve done my fair share of over-simplification or flat-out lying about my field of studies…
Συνεχίζουμε με άλλο ένα ζώο του δάσους… και άλλη μια ημι-ταμπού λέξη.
Αλεπού.
Η αλεπού. Αλε-πούούούούού!
Αλήθεια τώρα, ποιο θηλυκό ουσιαστικό τελειώνει με -πού; Μπορώ να σκεφτώ σε -ού: τρελοκοτσιδού, καλαμπουρτζού, βυζαρού, Καραμπουρνού, κουρελού, μπουζουκτζού, ad infinitum.
Η ρίζα είναι η αρχαιοελληνική αλώπηξ. Στα λατινικά έχουμε το vulpecula (θυμίζει vaffanculo!). Όποιος γνωρίζει από στοιχειώδη Pokemon-ολογία θα αναγνωρίσει αμέσως πως ο συνδυασμός και των δύο μας δίνει το Vulpix
Όμως… ΑΛΕΠΟΥ;
Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο ζώο το οποίο όταν ονομάζεις το στόμα σου κάνει μια έκφραση θαυμασμού ή έκπληξης!
-Allez, allez!
-Πούούού;;;
Πρόσφατα κατάλαβα ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τις αλεπούδες, τα αλεπουδάκια, τους… αλεπούδους (αλεπούδους!! αυτή κι αν είναι μια αστεία αλλά ταυτόχρονα γλυκιά λέξη! Με κάνει ^ω^ για λόγους οι οποίοι είναι υπεράνω μου. Μπορεί να έχει να κάνει με την μουσούδα!), όμως αυτή ακριβώς η λέξη που έχουμε στην γλώσσα μας για να περιγράψουμε αυτά τα συμπαθέστατα, πορτοκαλί, συνυφασμένα με την πονηριά, ξαδερφάκια των σκύλων, είναι τουλάχιστον απογοητευτική. Ενώ το vixen, το fox (ποιαδήποτε λέξη τελειώνει με -x είναι πολύ προσφιλής και κουλ. ΝΑΙ, και το sex), το fuchs, το kitsune…
Αρκετά με τις αλεπούδες.
Η δεύτερη λέξη για απόψε είναι το τσουτσούνι.
Το στόμα μας παίρνει την ίδια έκφραση με αυτήν που παίρνει όταν τελειώνουμε το αλεπού. Όμως κάνει πρώτα και ένα “τσ” — που είναι αστείος φθόγγος όπως και να το κάνουμε — λέμε δυο φορές το μόριο (pun unintended) τσου και κλείνουμε με ένα νι (we are the knights who say… tsoutsouni!)
Το τσου από μόνο του συνήθως δηλώνει άρνηση, ονοματοποιία από το «τς» και μια κίνηση των ματιών ή/και του κεφαλιού προς τα πάνω. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια διπλή άρνηση εδώ, η οποία και χωρίς την κατάληξη -νι κάνει την ίδια δουλειά, ίσως λίγο πιο ειρωνικά.
Τσουτσούνι είπα πρώτη φορά όταν ήμουν 4, ή 5 χρονών. Ήξερα τι είναι, είχα κι εγώ άλλωστε, από εκεί έκανα (και κάνω) τσίσα. Και η έμπνευση ήταν ένα παιχνίδι ξύλου στο μουφό-NES μου στην κασέτα με τα 82-in-1 games, το οποίο πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν, θυμάμαι μόνο ότι ήταν με πολεμικές τέχνες. Όχι δεν ήταν το Kung Fu ή το Karate Kid. Μπορούσες να ρίξεις χαμηλή κλωτσιά, και ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου φώναζε «ΒΑΡΑ ΤΟΝ ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ! ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ!»
Οπότε το τσουτσούνι είναι αυτό που έχουν οι άντρες ανάμεσα στα πόδια τους. Το πέος. Το πουλί. Η *εισάγετε εδώ άσχημη λέξη που δεν μου αρέσει καθόλου για να περιγράφει αυτό που έχω μέσα στο παντελόνι μου*. Η σκέτη τσουτσού είναι μια μάλλον ειρωνική εκδοχή η οποία δεν χρησιμοποιείται όπως το τσουτσούνι, κυρίως από παιδιά δηλαδή, και μου φέρνει στο μυαλό κάτι το μικρό, ανίσχυρο, κάτι το όχι και τόσο αρσενικό τέλος πάντων. Ενώ το τσουτσούνι, αν και αστεία λέξη, έχει μια υπόσταση, πώς να το κάνουμε, το νι κάνει την διαφορά!
Ας παρατηρήσουμε και δυο εναλλακτικές ερμηνείες του παγκόσμιου προθέματος τσουτσου-.
Στα ιαπωνικά, το chu-chu είναι ονοματοποιία για το φιλί. Ναι, το ματς-μουτς στα ιαπωνικά είναι τσουτσού.
Τσού-τσού-τσουρου-τσού-τσού-τσουτσου-ρού. Τσουτσούρου; Χμ! Κάπου μπορεί και να μας έστειλε το τρελό-Katamari. Τσουτσουρώνω, τσουτσουριάζω: ερεθίζομαι! Τα παιδάκια μπορεί να είναι πιο κοντά στην ωμή, ενήλικη πραγματικότητα απ’ότι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν! Αν και τότε θα έπρεπε να λέγαμε το τσουτσουρόνι ή το τσουτσουρίνι (!) Η ιδέα ότι όλο αυτό το (κατα τ’άλλο γαμάτο) τραγούδι, με όλη του την χαζοχαρά, μπορεί να μιλάει για τσουτσούδες — να ‘το κι άλλο θηλυκό ουσιαστικό σε -ού! — με κάνει να χαμογελάω ανεξέλεγκτα.
Choo-choo, ο ήχος που κάνουν τα τραίνα στην βρετανική ονοματοποιία. Charlie the Choo Choo, όπως συναντούμε και στο έπος του Stephen King, το Dark Tower. Tσαφ-τσουφ που θα λέγαμε εμείς.
Ίσως και αυτό το φαινομενικά αθώο, παιδικό τραγουδάκι, να είναι ανέλπιστα, επικίνδυνα κοντά στην ουσία του πράγματος. Τα μικρά προετοιμάζονται από νωρίς για την μετα-εφηβική τους ζωή. Οι Python το λένε καλύτερα απ’όσο εγώ θα μπορούσα ποτέ ακόμα και να φανταστώ.
Τα τραίνα που μπαίνουν σε τούνελ έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ ως υπονοούμενα για σεξ, όπως και τα πυροτεχνήματα, οι πύραυλοι και άλλα διάφορα φροϋδικά.
Πίσω όμως στην δική μας ονοματοποιία: θα μπορούσε ποτέ η τσουτσού, μια διπλή άρνηση ουσιαστικά και τελικά ίσως και μια κατάφαση (εξαρτάται ποιον ρωτάτε), να κρύβει ανείπωτα μυστικά για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, περισσότερα απ’όσα θα μπορούσαμε ποτέ να καταλογίσουμε σε μια «παιδική» λεξούλα;
Τις τελευταίες μέρες έχω ξεκινήσει μια αναζήτηση για ιδιαίτερες ελληνικές λέξεις τις οποίες, αφού εντοπίσω, γράφω στο σημειωματάριο μου με σκοπό να φτιάξω μια γκράντε λίστα γλωσσικών μονάδων των οποίων το άκουσμα και μόνο είναι αρκετό για να εμπνεύσει το γέλιο (αν μπορούσα να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να γελάνε δεν θα ήμουν εδώ τώρα αλλά κάπου μακριά, πλούσιος, διάσημος και με πόνο στα μάγουλα).
Δύο από τις λέξεις που έχω συλλέξει μέχρι τώρα είναι η «αρκούδα» και η «κουράδα».
Εμπρός, πείτε τις φωναχτά. ΑΡΚΟΥΔΑ! ΚΟΥΡΑΔΑ! Γελάστε μόνοι σας με την σύνδεση των ήχων με τις εικόνες. ΑΡΡΡ-ΚΟΥ(!)-ΔΔΑ! Σκέφτεστε ένα μαλιαρό, σεβάσμιο τετράποδο του δάσους ή των παγετώνων (είναι το αντίστροφο τεστ του «Μην σκέφτεστε μια πολική αρκούδα», μια προσταγή η οποία απλά είναι αδύνατο να εκτελεσθεί, γεγονός που κατα τα λεγόμενα αποδεικνύει την αδυναμία του ανθρώπινου εγκεφάλου να σκέφτεται με αρνήσεις.) ΑΡΚΟΥΔΑ!
Εμένα πάντως μου φαίνεται ακόμα πιο αστείο το γεγονός ότι η λέξη αρκούδα προέρχεται από την Άρκτο, (ναι, από εκεί βγαίνει και η Αρκτική, η Αντ-αρκτική — απέναντι από την Αρκτική — καθώς, οι Άρκτοι, οι αστερισμοί, πάντα έδειχναν προς τον Βορρά. Έτσι ο Βορράς ήταν Αρκτικός — the land of bears!) και το υποκοριστικό -ούδα, το οποίο χρησιμοποιείται ευραίως στην Μυτιλήνη για θηλυκά ουσιαστικά, αλλά φαντάζομαι δεν γνωρίζει γεωγραφικό περιορισμό. Όπως ο λέων έγινε λεοντ-άρι και το κούνι έγινε κουν-έλι (αστειεύομαι).
Η κουράδα το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι μια αντίστοιχη, παραμορφωμένη υποτίμηση ενός κούρου — ναι, των αρχαίων. Μπορώ να φανταστώ έναν κούρο να πήγαινε ωραίος, γυμνασμένος και τέλειος στους Ολυμπιακούς Αγώνες με ένα μικρό όμως μειονέκτημα — να ήταν μικρότερου αναστήματος από τους υπόλοιπους. Οι συναγωνιζόμενοι του, εκμεταλλευόμενοι αυτή του την φυσική του ατυχία και χωρίς κανέναν σεβασμό στην — ως γνωστόν, από τότε κιόλας ανύπαρκτη — ευγενή άμιλλα, θα έκάναν επίθεση στον ανδρισμό και στην, απαραίτητη για πρωταθλητισμό, αυτοεκτίμηση του κούρου μας με προσβολές στο μήκος κήματος του «Νομίζεις ότι με έχεις στην Ελληνορωμαική μωρή κουράδα;» ή «Μαζί με το ακόντιο, κουράδα, θα φύγεις κι εσύ». Τα υπόλοιπα, φαντάζομαι, είναι ιστορία, από αυτή που δεν γράφεται σε κανένα βιβλίο.
Τι με ενέπνευσε για αυτό το ποστ;
Οι αστείες αυτές λέξεις, που μακάρι να ξέραμε τι τις κάνει αστείες, είναι αναγραμματισμοί η μία της άλλης… Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ
Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!
Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!
Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!
Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.
Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…
Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να μεσκοτώσουν! ό_Ó
Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.
Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.
Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉
A few days ago I was at one of Mr Blacksnake’s (Mavrofidis) lectures. The subject was Multimedia Application Programming II; the practical side is working with Flash and ActionScript 3.0, the theoretical side is an introduction to systems theory. It really is a good idea. It puts learning how to code and script into perspective, not leaving it just as an empty shell of a skill but actually connecting it with an ontological background. Through understanding the basics principles of object-oriented programming, it seems we might be able to learn a few more things about the basic principles of the universe and how we look at ourselves, which neatly reflects itself into programming and scripts which are of course artificial cosmogenesies and ontologies of their own.
Silently I was pondering these things, paying attention to Mr. Blacksnake’s lecture on autopoeisis. And then it came to me.
I often hear people comparing humans –or other biological organisms, such as animals– to machines, factories or other purely logical systems. I can practically hear mum telling me: “Your body is like a factory so it needs the best materials so that it can work well!”, giving me some vitamins in the process. In some ways this isn’t a bad metaphor. Living beings work by using chemical reactions in order to perceivably achieve certain goals, a conjunction of which actually allows the individual to survive. However, such approaches often reduce personality, cultural traits and other signs of behaviour to mere results of genetics, natural selection and instincts. They’re closer to saying “living beings are just computers that run certain programs, and those programs are written on their genes. They’re saved in the individual’s ROM (Read-Only Memory) and as such cannot be modified by environmental factors. Instincts, social behaviour and traits to our knowledge only found in humans, such as creative inclination, aren’t fundamentally different to each other. They’re just steps of different height in humanity’s long and ascending staircase of evolution”.
Agreed, some basic behaviour is written on our genes, the kind no person or living organism can do without; nutrition, rest, breathing, reproduction. But human behaviour and activity lies far beyond just munching, sleeping and having sex. What we as humans use to separate ourselves from the rest of the animal kingdom lies comfortably in the domain of culture: language, facial expressions, logic, ethics, art, means of communication, even self-consciousness and self-awareness. All these aspects are taught to us from an early age from our parents and the rest of society. People seem to inherently and genetically possess the mental capabilities for what we would call advanced thought, communication in the form of language, logic and being self-aware. What’s notable though is that we’re born just with the capability, not the ability itself. If we’re never taught how to speak a language, we’ll never learn any language. If we’re never taught in an early age that what we see in the mirror is ourselves and that a clear distinction between our self and the rest of the world does in fact exist, we’ll never develop an ego and/or self-awareness. Everything that makes us what we would call human in the social sense is thus culturally acquired and not passed down through our genes.
There is some evidence that human social behaviour is not hereditary information passed down through the genome. We have learned as much from children that for various reasons lacked parent care and grew up on their own or were raised by animals. These feral children, as they are known, typically walk on all fours or swing from tree to tree, growl and do not show signs of human self-awareness, such as recognising themselves in the mirror. In most cases feral children later introduced to human society have not been able to adapt, ie go through the enculturation process expected complete by all. To me that is no mystery. We presume feral children should be able to adapt to human societies just because they’re human, just because the rest of the “normal” humans are like that, have always been. We expect that just because everyone behaves in a certain way that it’s somehow ingrained, that it’s natural. But let’s think about that for a second; there is an amazing variety in different cultures around the world. If it was ingrained, we’d expect cultures, especially ones in similar climates, would show more similarities. Furthermore, how easy is it for Greeks to, for instance, get accustomed to British culture? Not very. It might take years for the individual to adapt to the subtle changes in everyday life and performances. They might always stand out as strange, unadaptable. How can we thus expect a human nurtured as a dog, wolf or monkey to fare any better?
I’m inviting you to research feral children, look for info and videos.
You might be as shocked as I was.
This is the idea that came to my mind not unlike a frothing cascade while listening to Mr Mavrofidis: humans are indeed comparable to computers. But not in the logical, deterministic sense. A computer consists of hardware and software. The hardware is the the physical part — the CPU, the GPU, RAM etc — and the software is the programs, the ideas, the zeros and ones that come into existence through the hardware. The two depend on one another to carry out what they were designed for. Software would not exist without hardware, it needs hardware to be activated. Hardware, on the other hand, has no reason to exist if no software exists to use it. So was it software or hardware the first of the two to be designed? It reminds me of universal questions involving chickens and eggs… Roots aside, hardware of the last 25 years or so does have a kind of software that runs with no need for software present. It’s the Basic Input/Output System. Some version of BIOS is present in all computer’s motherboard’s Read-Only Memory and it basically tells it what to do when it is turned on, where to look for the real software, when to shutdown if the CPU is overheating etc… See where I’m going with this already?
Hardware, the vessel, the physical counterpart, is the human body. Software we can divide into BIOS and the Operating System. I’m taking into account every feature, program and application executable through the OS and every goal achievable through it as part of the OS. The BIOS is hereditary behaviour, what we could call instincts. Hunger, sexual urges and what we might do to satisfy them, aversion to pain and danger, perhaps some inclination for style of movement or typical gestures (a man I know does some of his father’s gestures without ever having met him), seeking warmth or shade in respective situations, the list goes on. These functions ensure survival of our “hardware”, just like the BIOS does for computers. It also bridges the gap between the physical and the mental, paves the road to the land of behaviour and culture.
Now, the human Operating System isn’t exactly like having Windows, Linux or Mac OSX installed on your PC. Windows was designed to fulfill certain working requirements, such as giving the user the flexibility to switch from one task to the other quickly, efficiently and aesthetically pleasantly. The human Operating System has not been designed by anyone in particular: it’s a conglomeration of different behaviour patterns (culture?) mostly but not exclusively taken up at childhood, chiefly influenced by any given social standards and by each individual’s parents (the parents also in turn chiefly influenced by any given social standards). Culture, of course, is a very complicated matter, and it penetrates our minds so deeply and thoroughly, it subconsciously makes us think that it, the way WE see the world, is the only truth. In fact, each one of us runs a different OS, comprising many different little “modules”: tastes, opinions, ideas, sexual preference, self-esteem, modes of interaction with others, sense of humour, what we think of or what we do when we are alone… Everything we might call personality falls under this category. Yes, who we are belongs squarely in the realm of nurtured behaviour, the kind of stuff we pick up, imitate (with criteria already imitated by our parents, parent figures, maybe something BIOS-like on the way? I don’t know) and then reproduce ourselves, ready for others to pick up and imitate. It reminds me of Richard Dawkin’s “meme”s, so narrowly used in today’s internet cyberculture.
The more I thought about it, the more it all connected, and the more it all frightened me. The mere existence, the mere plausibility of phenomena such as feral children doubts, deconstructs even, the fabric of the foundations of human society, what’s considered right and wrong, acceptable and unacceptable. It disconnects humanity from humans! It’s easy to say but you can’t really wrap your head around it. A human can just as easily be encultured to become dog, wolf or monkey, as well as a human, in all our different forms through different cultures and, ultimately, Operating Systems. The reverse has been tried and tested with limited success (think about wild cats next to human-raised cats), but no chimp, for example, has fully taken up human behaviour through nurturing. Does that mean human hardware is more “advanced”, has a broader range of selection, is more adaptable? Possibly. But the fact on its own proves nothing. Furthermore, it underlines what we already know but refuse to admit: that the human condition, in all its known forms through different cultures and wildly variable manifestations of unique and reproducing Operating Systems, cannot be pigeonholed into a standard set of values. Why? Simply because what we accept as our society today is one of many, one condition out of infinite, an activation bound by randomness, maintained by constant imitation, brought forward not by necessity nor efficiency.
What was first? Hardware of software? Chicken or egg? Did humans evolve their hardware together with their software, was software evolved because of the advanced hardware, did the hardware expand its capabilities to satisfy the growing demands of the software? Was there any evolution in the first place?
If computers were designed by humans to fulfill certain tasks, their competence of carrying out those tasks would separate the computers with superior hardware –and therefore a wider selection of superior software– from the rest. What purpose, what task might humans have embedded in their “design”, by which their “competence” might be measured? An answer to that wouldn’t come short of the meaning of life… The purpose of it all?
I could go on and on. I already feel this is too long for anyone on the web to have the attention required to read — friends and family included. I hope I have inspired some thought to anyone brave and patient enough to have read this far! I will sign off with an impressive, memorable little something Karina replied to me when I once asked her what came first: human nature or human culture.
Nature is cultural. I mean, think of the distinction between a natural phenomenon and a natural disaster. They’re both different interpretations of the same thing. The difference lies in humanity’s ability to deal with them effectively. The distinction between us humans and “nature” is purely cultural, constructed. We wouldn’t be speaking of nature if a concept of nature did not exist.
However, culture is also natural. The development of the concept of culture in humans has been a natural evolutionary process that has taken thousands of years and has come about because of social interaction in our species, and other unknown factors. We wouldn’t be speaking of culture if our species hadn’t evolved into a being capable of speech.
Με όλο τον ενθουσιασμό των τελευταιών ημερών, πού χρόνος για posts; Εταιροχρονισμένα αλλά πάντα επίκαιρα (και έτσι για να υπάρχει), ορίστε το review μου για το Civ V που πρέπει να έγραψα πριν κάνα 10ήμερο.
