Humans and Computers: closer than a designer apart?

A few days ago I was at one of Mr Blacksnake’s (Mavrofidis) lectures. The subject was Multimedia Application Programming II; the practical side is working with Flash and ActionScript 3.0, the theoretical side is an introduction to systems theory. It really is a good idea. It puts learning how to code and script into perspective, not leaving it just as an empty shell of a skill but actually connecting it with an ontological background. Through understanding the basics principles of object-oriented programming, it seems we might be able to learn a few more things about the basic principles of the universe and how we look at ourselves, which neatly reflects itself into programming and scripts which are of course artificial cosmogenesies and ontologies of their own.

Silently I was pondering these things, paying attention to Mr. Blacksnake’s lecture on autopoeisis. And then it came to me.

I often hear people comparing humans –or other biological organisms, such as animals– to machines, factories or other purely logical systems. I can practically hear mum telling me: “Your body is like a factory so it needs the best materials so that it can work well!”, giving me some vitamins in the process. In some ways this isn’t a bad metaphor. Living beings work by using chemical reactions in order to perceivably achieve certain goals, a conjunction of which actually allows the individual to survive. However, such approaches often reduce personality, cultural traits and other signs of behaviour to mere results of genetics, natural selection and instincts. They’re closer to saying “living beings are just computers that run certain programs, and those programs are written on their genes. They’re saved in the individual’s ROM (Read-Only Memory) and as such cannot be modified by environmental factors. Instincts, social behaviour and traits to our knowledge only found in humans, such as creative inclination, aren’t fundamentally different to each other. They’re just steps of different height in humanity’s long and ascending staircase of evolution”.

Agreed, some basic behaviour is written on our genes, the kind no person or living organism can do without; nutrition, rest, breathing, reproduction. But human behaviour and activity lies far beyond just munching, sleeping and having sex. What we as humans use to separate ourselves from the rest of the animal kingdom lies comfortably in the domain of culture: language, facial expressions, logic, ethics, art, means of communication, even self-consciousness and self-awareness. All these aspects are taught to us from an early age from our parents and the rest of society. People seem to inherently and genetically possess the mental capabilities for what we would call advanced thought, communication in the form of language, logic and being self-aware. What’s notable though is that we’re born just with the capability, not the ability itself. If we’re never taught how to speak a language, we’ll never learn any language. If we’re never taught in an early age that what we see in the mirror is ourselves and that a clear distinction between our self and the rest of the world does in fact exist, we’ll never develop an ego and/or self-awareness. Everything that makes us what we would call human in the social sense is thus culturally acquired and not passed down through our genes.

There is some evidence that human social behaviour is not hereditary information passed down through the genome. We have learned as much from children that for various reasons lacked parent care and grew up on their own or were raised by animals. These feral children, as they are known, typically walk on all fours or swing from tree to tree, growl and do not show signs of human self-awareness, such as recognising themselves in the mirror. In most cases feral children later introduced to human society have not been able to adapt, ie go through the enculturation process expected complete by all. To me that is no mystery. We presume feral children should be able to adapt to human societies just because they’re human, just because the rest of the “normal” humans are like that, have always been. We expect that just because everyone behaves in a certain way that it’s somehow ingrained, that it’s natural. But let’s think about that for a second; there is an amazing variety in different cultures around the world. If it was ingrained, we’d expect cultures, especially ones in similar climates, would show more similarities. Furthermore, how easy is it for Greeks to, for instance, get accustomed to British culture? Not very. It might take years for the individual to adapt to the subtle changes in everyday life and performances. They might always stand out as strange, unadaptable. How can we thus expect a human nurtured as a dog, wolf or monkey to fare any better?


I’m inviting you to research feral children, look for info and videos.
You might be as shocked as I was.

This is the idea that came to my mind not unlike a frothing cascade while listening to Mr Mavrofidis: humans are indeed comparable to computers. But not in the logical, deterministic sense. A computer consists of hardware and software. The hardware is the the physical part — the CPU, the GPU, RAM etc — and the software is the programs, the ideas, the zeros and ones that come into existence through the hardware. The two depend on one another to carry out what they were designed for. Software would not exist without hardware, it needs hardware to be activated. Hardware, on the other hand, has no reason to exist if no software exists to use it. So was it software or hardware the first of the two to be designed? It reminds me of universal questions involving chickens and eggs… Roots aside, hardware of the last 25 years or so does have a kind of software that runs with no need for software present. It’s the Basic Input/Output System. Some version of BIOS is present in all computer’s motherboard’s Read-Only Memory and it basically tells it what to do when it is turned on, where to look for the real software, when to shutdown if the CPU is overheating etc… See where I’m going with this already?

Hardware, the vessel, the physical counterpart, is the human body. Software we can divide into BIOS and the Operating System. I’m taking into account every feature, program and application executable through the OS and every goal achievable through it as part of the OS. The BIOS is hereditary behaviour, what we could call instincts. Hunger, sexual urges and what we might do to satisfy them, aversion to pain and danger, perhaps some inclination for style of movement or typical gestures (a man I know does some of his father’s gestures without ever having met him), seeking warmth or shade in respective situations, the list goes on. These functions ensure survival of our “hardware”, just like the BIOS does for computers. It also bridges the gap between the physical and the mental, paves the road to the land of behaviour and culture.

Now, the human Operating System isn’t exactly like having Windows, Linux or Mac OSX installed on your PC. Windows was designed to fulfill certain working requirements, such as giving the user the flexibility to switch from one task to the other quickly, efficiently and aesthetically pleasantly. The human Operating System has not been designed by anyone in particular: it’s a conglomeration of different behaviour patterns (culture?) mostly but not exclusively taken up at childhood, chiefly influenced by any given social standards and by each individual’s parents (the parents also in turn chiefly influenced by any given social standards). Culture, of course, is a very complicated matter, and it penetrates our minds so deeply and thoroughly, it subconsciously makes us think that it, the way WE see the world, is the only truth. In fact, each one of us runs a different OS, comprising many different little “modules”: tastes, opinions, ideas, sexual preference, self-esteem, modes of interaction with others, sense of humour, what we think of or what we do when we are alone… Everything we might call personality falls under this category. Yes, who we are belongs squarely in the realm of nurtured behaviour, the kind of stuff we pick up, imitate (with criteria already imitated by our parents, parent figures, maybe something BIOS-like on the way? I don’t know) and then reproduce ourselves, ready for others to pick up and imitate. It reminds me of Richard Dawkin’s “meme”s, so narrowly used in today’s internet cyberculture.

The more I thought about it, the more it all connected, and the more it all frightened me. The mere existence, the mere plausibility of phenomena such as feral children doubts, deconstructs even, the fabric of the foundations of human society, what’s considered right and wrong, acceptable and unacceptable. It disconnects humanity from humans! It’s easy to say but you can’t really wrap your head around it. A human can just as easily be encultured to become dog, wolf or monkey, as well as a human, in all our different forms through different cultures and, ultimately, Operating Systems. The reverse has been tried and tested with limited success (think about wild cats next to human-raised cats), but no chimp, for example, has fully taken up human behaviour through nurturing. Does that mean human hardware is more “advanced”, has a broader range of selection, is more adaptable? Possibly. But the fact on its own proves nothing. Furthermore, it underlines what we already know but refuse to admit: that the human condition, in all its known forms through different cultures and wildly variable manifestations of unique and reproducing Operating Systems, cannot be pigeonholed into a standard set of values. Why? Simply because what we accept as our society today is one of many, one condition out of infinite, an activation bound by randomness, maintained by constant imitation, brought forward not by necessity nor efficiency.

What was first? Hardware of software? Chicken or egg? Did humans evolve their hardware together with their software, was software evolved because of the advanced hardware, did the hardware expand its capabilities to satisfy the growing demands of the software? Was there any evolution in the first place?

If computers were designed by humans to fulfill certain tasks, their competence of carrying out those tasks would separate the computers with superior hardware –and therefore a wider selection of superior software– from the rest. What purpose, what task might humans have embedded in their “design”, by which their “competence” might be measured? An answer to that wouldn’t come short of the meaning of life… The purpose of it all?

I could go on and on. I already feel this is too long for anyone on the web to have the attention required to read — friends and family included. I hope I have inspired some thought to anyone brave and patient enough to have read this far! I will sign off with an impressive, memorable little something Karina replied to me when I once asked her what came first: human nature or human culture.

Nature is cultural. I mean, think of the distinction between a natural phenomenon and a natural disaster. They’re both different interpretations of the same thing. The difference lies in humanity’s ability to deal with them effectively. The distinction between us humans and “nature” is purely cultural, constructed. We wouldn’t be speaking of nature if a concept of nature did not exist.

However, culture is also natural.
The development of the concept of culture in humans has been a natural evolutionary process that has taken thousands of years and has come about because of social interaction in our species, and other unknown factors. We wouldn’t be speaking of culture if our species hadn’t evolved into a being capable of speech.

Θέα από ψηλά

Είμαι στο εργαστήριο υπολογιστών στο κτίριο Επιστημών της Θάλασσας στον Λόφο Ξενία. Ξαφνικά, τελείως από το πουθενά, αποφασίστηκε ότι τους επόμενους μήνες θα περνάω τον περισσότερο χρόνό του τελευταίου μου χρόνου στο νησί εδώ. Ναι, είναι επίσημο και μια καθημερινή πραγματικότητα για όλους μας τώρα που το χημερινό εξάμηνο ξεκίνησε: ΟΛΑ τα τμήματα της Μυτιλήνης πλέον στεγάζονται στον Λόφο. Τα μαθήματα γίνονται σε κενές ώρες των τμημάτων στα οποία ανήκουν τα κτίρια. Οι πολιτιστικές ομάδες βρίσκονται σε μια φάση αποδόμησης και υπαρξιακών, η κάτω λέσχη έκλεισε, το Παπαρίσβα θα γίνει super-market (!)… Όλη η προϊστορία των τμημάτων Κοινωνικών Σπουδών της Μυτιλήνης εξανεμίστηκε μέσα σε λίγες στιγμές.

Ο λόγος; Το Πανεπίστημιο λέει πως δεν έχει λεφτά και τα νοίκια ήταν πανάκριβα. €13.000/μήνα μόνο η ενοικίαση του Ευ Ζειν; Και οι ιδιοκτήτες, όπως μάθαμε, είχαν και παράπονα… Για το Παπαρίσβα δεν ξέρω αλλά σίγουρα τα Alimenta θα πληρώνουν καλύτερα απ’όσα μπορούσαν να βγάλουν οι ρηχές τσέπες των κυρίων που κάνουν κουμάντο από εδώ δίπλα στο κτίριο Διοίκησης. Όμως τι να κάνουν και αυτοί; Δεν διάλεξαν εκείνοι να δέχονται λιγότερα χρήματα από το κράτος. Το να ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς και μόνο αυτούς, όπως κάνουν μερικοί συνάδελφοι κομματικοί, παρακομματικοί και όχι μόνο, είναι (αχ πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη) κοντόφθαλμο και αντιδραστικό. Η ίδια η κυβέρνηση έχει πάρει ξεκάθαρη στάση σχετικά με τα περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν μπορούσε, φυσικά, να μην μειώσει ακόμα περισσότερο τον προϋπολογισμό για την παιδεία η οποία, ως άλλη Λιμπεγτέ, ηγείται, μαζί με τους μισθούς και τις ασφαλίσεις να ακολουθούν στενά, των –τα αρχικά είναι παντελώς και εξ ολοκλήρου συμπτωματικά– Καταδικασμένων Κοινωνικών Ευθυνών. «Παιδεία! Ποιος τα χρειάζεται τα γράμματα! Εγώ είμαι βουλευτής και δεν έβγαλα ούτε το Λύκειο

Κάποιος στο Ίδρυμα Εκλεγμένων Ψυχοπαθών, Μεγαλομανών και λοιπών Πολιτικών που μας αρέσει για κάποιο λόγο να αποκαλούμε Βουλή των Ελλήνων, ή στο Πανελλάδικο Κέντρο Ψευδεκπαίδευσης και Δια Βίου Ημιμάθειας που για κάποιον άγνωστο λόγο αυτοαποκαλείται Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να είπε: «Ντάξει μωρέ, φοιτητές είναι, σιγά, λες και διαβάζουν. Κόψτε τους τα βιβλία. Τι; Θέλετε χρήματα για την λέσχη; Σιγά μωρέ φοιτητές είναι, η μαμά τους στέλνει ταπεράκια. Κόψτε τους την σίτηση. Τί; Δεν έχουν χώρους για πολιτιστικές ομάδες; Ποιες είναι αυτές οι πολιτιστικές ομάδες, αυτές που κάνουν τους χορούς κι αυτά; Σιγά, ούτως ή άλλως, όλη μέρα στις καφετέριες δεν είναι; Ας πάνε να χορέψουν τις νύχτες εκεί. Τι; Δεν χωράνε όλοι οι φοιτητές στα λεωφορεία; Με συγχωρείτε δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, με καλούν για έναν έκτακτο υπουργικό συμβούλειο με το ΔΝΤ. Θα παραγγείλουμε καινούργια τανκς, ξέρετε. Ναι, ναι! Κάνουμε συλλογή, την έχουμε στον Έβρο αν θέλετε να την δείτε, είμαστε πολύ περήφανοι γι’αυτήν. Α και λέμε να αυξήσουμε λίγο ακόμα τον ΦΠΑ. Έχουν ακριβύνει και οι βίλες, τι να κάνουμε κι εμείς! Κρίση, βλέπετε…»

Παρ’όλ’αυτά, κάθοντας σε αυτόν τον υπολογιστή του εργαστηρίου, με το λιμάνι της Μυτιλήνης να απλώνεται μπροστά μου κάτω από την απαλή συννεφιά του Οκτωβρίου και με την ώρα για το επόμενο μου μάθημα να μην φαντάζει πλέον μακρινή… Σκέφτομαι… Δεν είμαστε και τόσο άσχημα εδώ πάνω. Σίγουρα, είναι μόνο η τέταρτη μέρα. Σίγουρα, όλα τα λεωφορεία είναι υπεργεμάτα, ο πληθυσμός του Λόφου έχει υπερδιπλασιαστεί, οι ουρές στην πάνω, συγνώμη, εννοώ πλέον στην μοναδική λέσχη είναι υπερβολικές (και όχι, δεν εννοώ «πολύ βολικές»!!) Σίγουρα όλα αυτά είναι θέματα. Όμως υπάρχει ένας αέρας ενότητας των φοιτητών πια, όπως φαντάζομαι υπάρχει σε κάθε κανονικό campus. Έχω ήδη δει να στήνονται τραπεζάκια με κοσμήματα και ένα αντι-κυλικείο από τα ΕΑΑΚ, κάνουμε μάθημα σε κανονικές αίθουσες, έχουμε αμφιθέατρα με –fabulous~~!– ενσωματώμένους projectorες που σημαίνει, αφού όλοι οι φοιτητές έρχονται εδώ πάνω, θα είναι πολύ εύκολη και ανέξοδη η αναβίωση της Κινηματογραφικής Συμμορίας… Έχουμε και την λέσχη δίπλα, έχουμε και καφέ! Γενικά υπάρχει θαρρώ ένα κλίμα αντίστασης και δεκτικότητας των φοιτητών έναντι σε αυτό το χτύπημα των καιρών, και μάλιστα κλίμα δημιουργίας και ανανέωσης. Και είμαι αισιόδοξος πως αυτό το κλίμα ενότητας μπορεί να προσφέρει πραγματικό παν- και δι-επιστημονικό διάλογο.

Βέβαια, υπάρχουν και φαινόμενα που σου κόβουν λίγο τον αέρα. Οι ταξιτζήδες «χάνουν λεφτά» από τα λίγα, σε σχέση με την υπαρκτή και δυνατή ζήτηση, λεωφορεία που πηγαίνουν τους φοιτητές από την πλατεία Σαπφούς και την Θερμή στον Λόφο, άσχετο το ότι χρεώνουν €4,5 την διαδρομή. Έτσι, έκαναν καταγγελία για κάποιο λεωφορείο που μετέφερε περισσότερους φοιτητές απ’όσους επιτρέπεται. Εγώ πάντως θα πηγαίνω στην σχολή με το καινούργιο μου ποδήλατο (χαρισμένο ντε, που λεφτά για τέτοια! Ευχαριστώ πολύ, Πάνο/Κωστή! :] ) Όμως οι ανηφόρες θα ‘ναι θάνατος…

Τέλος πάντων. Φεύγω για το αναπομείναν 8-ωρο σερί μου. Ιστορία της Τέχνης, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας και Τεχνολογίες Πολυμέσων (διπλό-meh). Στα κτίρια της Θάλασσας και της Γεωγραφίας. Προλάβετε!

Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance

Four years ago I landed on Mytilini for the first time, scared and literally treading in dark waters, and right into Mario’s and HM’s world… Just thought I’d celebrate and maybe remember the post I wrote 2 years ago, for when that “four” used to be “two”…

September 26th 2006-08

Back then, I catalogued what had changed since I had first set my foot on Gasmaland. So much has changed within me in those two years, I can neither think nor bother to write it all down. Only looking at that post, it’s clear to me. I wonder if it is to anyone else out there possibly reading my egocentric chronicles? Sometimes, it’s only the inside that changes and it’s only us that feels the difference. But isn’t the outside just a reflection of the inside? Or is it only when the inside has changed so much that it’s literally bursting at the seems, that it finally manages to show?

Ενάλια Παράκρουση

Είναι απαίσιο. Είναι αποκρουστικό. Όμως προσπαθούν οι καϋμένοι. Ή μήπως απλά τους περιορίζει κάποιος νόμος, κάποιος κανονισμός; Θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι για την διατήρηση της πνευματικής υγείας, για να μην πω για την ηχορύπανση. Στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου υπάρχουν ειδικές “Αίθουσες διαλογισμού και προσευχής”. Αν κάποιος θέλει να διαλογιστεί εδώ τι θα κάνει; Αν θέλει να προσευχηθεί, να γράψει ή να διαβάσει για τα τρία μαθήματα τα οποία δίνει το ένα πάνω στο άλλο την επόμενη μέρα, να κοιμηθεί, τι πρέπει να κάνει; Η προφανής λύση είναι ωτοασπίδες, όμως δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μπλοκάρεις ολόκληρο το ακουστικό αισθητηριακό φάσμα μόνο και μόνο για να μην χρειάζεται να ακούς την ίδια εκνευριστική μελωδία, τις ίδιες εκνευριστικές φωνές, τα σχεδόν-διασκεδαστικά-αν-δεν-ήταν-τόσο-εκνευριστικά “Passengers wishing to die are kindly requested to proceed to the self-service restaurant. Dinner is being served”. Είναι χαλασμένα ΟΛΑ τα μεγάφωνα έτσι ώστε όταν παίζουν να ακούγεται απλά ένας δυνατός, ακατανόητος, παραμορφωμένος θόρυβος; Ή μήπως αυτός ο οποίος φροντίζει να πατάει τα κουμπάκια για να σπάνε τα νεύρα των επιβατών την κατάλληλη χρονική στιγμή (που ούτε αυτό το κάνει καλά γιατί συνέχεια οι ανακοινώσεις κόβονται ή επαναλαμβάνονται) απλά έχει βάλει το VOLUME στο +100 και νομίζει ότι είναι έξυπνος; Μπορεί απλά κανείς να μην του είπε ποτέ ότι αυτό το πράγμα είναι ενοχλητικό. Μπορεί και να του το είπαν και να σκέφτηκε πως τουλάχιστον έτσι σίγουρα το μήνυμα θα ακουστεί.

Σήμερα όμως ακούστηκε ένα παραμορφωμένο “υπάρχουν πράγματα έξω από το πλοίο. Όποιος έχει άφησει τα πράγματα παρακαλείται να πάει να τα πάρει”. Εμ… Και ποιος θα ήταν αυτός; Πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι αυτό το μήνυμα; Τέλος πάντων. Να πάει αυτός που πατάει τα κουμπάκια σε κανέναν ΩΡΛα. Και μετά να πάει να κάτσει σε μια αεροπορική θέση κάτω από ένα μεγάφωνο. Αλλά να βάλει κάποιον άλλον να πατάει τα κουμπάκια για να ακούσει σε τι βασανιστήρια υποβάλλει τους κύριους επιβάτες. ΚΑΙ ΝΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ!

Το παραπάνω γράφτηκε υπό συνθήκες έντονου εκνευρισμού σε ένα από τα αμέτρητα ταξίδια με το Ε/Γ-Ο/Γ Μυτιλήνη.

Το χιόνι έλιωσε, το καλοκαίρι τέλειωσε

Το προηγούμενο μου ποστ ήταν για τον θάνατο της Γκρίζας. Η ειρωνεία της ζωής δεν άργησε να ξανακάνει την εμφάνιση της σε όλο της το μεγαλείο.
Μερικές ώρες αφού είχα γράψει το ποστ, με πήρε τηλέφωνο η Δέσποινα.

“Έλα Κιούμπι, η Γιούκι είναι μέσα στο σπίτι;”
“Όχι, γιατί;”
“Έλα γρήγορα…”

Φτάνω λίγα λεπτά αργότερα και βλέπω μια Γιούκι να είναι χωμένη κάτω από το τελευταίο σκαλοπάτι της εξωτερικής σκάλας στο ακριβώς απέναντι σπίτι, αυτό με τις πολλές γλάστρες και την Βίλμα (την μόνιμα έγκυο σκύλα). Δεν σάλευε. Και ένα παιδάκι, ούτε τριών δεν θα ήταν, το παιδί του ζευγαριού που την βρήκε, προσπαθούσε να την πιάσει. Μπορεί να πίστευε ότι ήταν λούτρινο κουκλάκι…

:'(

Ό,τι σκότωσε την Γκρίζα μάλλον ήταν αυτό που το κατάφερε και για την Γιούκι. Φόλα; Ποντικοφάρμακο; Κάποιο οικοδομικό υλικό; Ποιος, γιατί;;; Πέρασε την αρρώστια που παραλίγο να την στείλει πριν την ώρα της και κάποιος ο οποίος μάλλον ποτέ δεν αγάπησε ή αγαπήθηκε στην ζωή του αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία;

Η ειρωνεία της ζωής σε όλο της το μεγαλείο.

Η εικόνα της κοκκαλωμένης Γιούκι να μην βγαίνει από κάτω από το σκαλοπάτι μου χαράχτηκε στην μνήμη. Το τελευταίο της βλέμα, τα μισόκλειστα βλέφαρα, το ξεραμένο αίμα στο στόμα και στον πισινό. Δεν θα γράψω περισσότερα. Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη την στιγμή και τι συνεχίζω να νιώθω. Δεν μπορώ να το περιγράψω συναισθηματικά όπως έκανα για την Γκρίζα… Ξέρω πολύ καλά τι ένιωθα για την γάτα που με συντρόφευε τα τελευταία 2,5 χρόνια. Και απλά… ίσως να μην μπορεί να χωρέσει εδώ. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει από τότε… 5 μέρες κιόλας. Όχι. Δεν μπορεί να χωρέσει εδώ. Όχι τώρα.

Χώρεσε όμως στην κηδεία της. Ούτε αυτήν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο έντονη και αληθινή, μέσα σε όλη την θλίψη. Ευχαριστώ όλους σας για την βοήθεια και που απλά ήσασταν εκεί: Δέσποινα, Γκάρετ, Μόρντρεντ, Νένη, Έλενα… Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο χωρίς εσάς.

Το χιόνι έλιωσε
Το καλοκαίρι τέλειωσε
Το νερό ποτίζει
Στον ουρανό γυρίζει

1η Σεπτεμβρίου, Λαβυρίνθου 1

Ο ήχος της μπόρας…

Αυτό με ξύπνησε σήμερα. Η πρώτη μου σκέψη: τι ταιριαστό την 1η Σεπτεμβρίου να βρέχει καταρρακτωδώς…

Ανοίγω τεμπέλικα τα μάτια. Κοιτάζω το κινητό: 07:49. “Νωρίς!”, σκέφτομαι. Και όντως, έχει σπάσει τον τελευταίο καιρό το πρόγραμμα ύπνου που ξεκίναγε μετά τις έξι και έφτανε αργά το μεσημέρι… Ήταν η πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σπίτι που ήταν πρωί και ο ήλιος δεν έλαμπε μέσα από τα παραθυρόφυλλα. Το κρεβάτι άδειο, αν εξαιρέσεις την αφεντιά μου, θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει μέχρι τώρα, όμως συνεχίζει να είναι δύσκολο… I’ll try to forget you, And I know that I will, In a thousand years, Or maybe a week…Α ρε Wilson, δεν ήταν της μοίρας να σε ακούσουμε μαζί. Όμως…
“Άδειο…; Πού είναι η Γιούκινα; Η Γιούκινα είναι έξω και θα βρέχεται!” Αμέσως ανοίγω την πόρτα πιο κοντά μου και την καλώ μέσα στην νεροποντή… Αρρώστησε που αρρώστησε σοβαρά και έγινε καλά (τουλάχιστον τρώει και βγαίνει έξω και θέλει χάδια!), μην μας πουντιάσει τώρα στην “φθινοπωρινή” μπόρα! Μετά από μερικές φωνές στις οποίες ούτε ένα μικρό, τόσο δα νιαούρισμα δεν ήρθε σαν απάντηση, τι στο καλό, όλη τη νύχτα έξω ήταν και γούσταρε, γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα με τον ήχο της βροχής να με τραβάει στα πιο ζωντανά μου όνειρα.

Οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν σίγουρα πολύ έντονες, σημαντικές… Η νέα μου διεύθυνση: Λαβυρίνθου 1! Ακούγεται σπουδαίο, μυστικιστικό… κάπως αστείο. Το καινούργιο μου σπίτι έχει έντονη προσωπικότητα, παρά την ηλικία του που μια ψευτοανακαίνιση προσπάθησε να κρύψει. Αν ήταν άνθρωπος, πιστεύω θα μου έμοιαζε: Διόροφο, στενό, στραβοχημένο, πότε κλείνουν-πότε δεν κλείνουν τα ντουλάπια, όλα θεοβρώμικα, φρεσκοβαμένο αλλά αυτή η βαρετή μπογιά κάλυπτει τρελλά βαμμένους τοίχους σε περίεργα χρώματα, άλλωστε μόλις έφυγε η κοπέλα που έμενε μέσα καιρό… Αν δεν είχε γίνει πάντως και αυτή η ανακαίνιση, το σπίτι θα παρέμενε κλειστό, ακατοίκητο και εγκαταλελειμμένο, δεν θα είχα πάει να ρωτήσω να τους μάστορες αν και πότε θα νοικιαστεί, θα είχα συνεχίσει να ψάχνω άδικα για σπίτια που δεν μου άρεσαν (εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον Φάνη που με βοήθησε με την περισυλλογή των κουτών, ακόμη και αν τελικά δεν μου χρειάστηκαν… Ήσουν εκεί όταν είχα πραγματικά ανάγκη έναν φίλο, και δεν μιλάω μόνο για την βοήθεια… Thanks bro…) και τελικά δεν θα είχα έρθει σε επικοινωνία με τους σπιτονοικοκυραίους και δεν θα είχα αρχίσει τον αγώνα να τους πείσω για το ότι θα το φροντίζω, θα το κρατήσω καθαρό και ότι δεν πειράζει που θα μείνω μόνο έναν χρόνο (άσχετο που έκλεισα συμβόλαιο για δύο, με την δυνατότητα να φύγω όποτε θέλω μετά τον πρώτο… Περίεργοι όροι!) Έτσι ήρθαν τα πράγματα λοιπόν! Αυτό το σπίτι με εμπνέει, με κάνει να θέλω να ζήσω διαφορετικά… τι κι αν είναι βρώμικο και στενό; Τι κι αν όποτε πάω τουαλέτα γεμίζω μια λεκάνη νερό και η πίσω πόρτα που βγαίνει έξω δεν κλείνει; Όλα φτιάχνονται με λίγη θέληση και ένα wettex. Είναι ό,τι πρέπει για αυτές τις μέρες των αλλαγών. Πόσος καιρός μου έμεινε σε αυτό το νησί, άλλωστε; Παρεούλα με τις κατσαρίδες και τις μύγες και τα σκατά της οδού Λαβυρίνθου; Για να μην αναφέρω την Γκρίζα και το Γατί νο2, αυτές πάνε ασυζητητί. Μόνο με… μπάνια καταλαβαίνουν πια.

Και το σπίτι που άφησα πίσω… Δεν βρήκα τελικά κάποιον ο οποίος θα έμενε για να κρατήσει τους χρωματιστούς τοίχους (I’m looking at YOU, Garret & Elena!) και έτσι το βάψαμε απ’άκρη σ’άκρη αυτό το άρρωστο λευκό (I’m looking at you Despina! OK I’m looking at Mordread a little bit too). Ήταν σκληρό, όμως, πόση σκληρότητα δεν έχω φτάσει να κοιτάζω κατάματα αυτόν τον καιρό; Όταν πήγα πριν καμια βδομάδα όλα μου τα πράγματα στο σπίτι απέναντι (ναι, ακριβώς απέναντι μετακόμισα! Η φτηνότερη μεταφορά ever!) για να αρχίσω το μπογιάτισμα. Όλα γύρισαν πίσω. Πώς ξεκίνησε η ζωή αυτού του σπιτιού με το βάψιμο στα περίεργα χρώματα, και πώς τώρα κλείνει το κεφάλαιο αυτού του σπιτιού με το σβήσιμο των χρωμάτων. Έκλαψα πολύ εκείνη την μέρα και δεν ήξερα γιατί… Μάλλον ήταν ο θρήνος για όσα αφήνω πίσω… Για όσα έπρεπε να αφήσω πίσω μαζί με το σπίτι, αλλά και για όσα έμειναν πίσω είτε το ήθελα είτε όχι. Πόσο επίκαιρη παίζει να ήταν αυτή η μετακόμιση;

Όπως η βροχή καθαρίσε τον σκονισμένο δρόμο της οδού Λαβυρίνθου, έτσι κι εγώ καθάρισα τον Αύγουστο από οτιδήποτε με κράταγε πίσω, κυρίως από την ίδια μου την σκόνη… Ο ήλιος άνθισε, μια νέα ζωή βρίσκεται μπροστά μου. Ένας χρόνος γεμάτος ευκαιρίες, αλήθεια, χαρά, απογοητεύσεις, μάχες, νίκες, ήττες, προσπάθειες, νέες συνειδητοποιήσεις, συντροφικότητα, τέχνη, μυστήριο, θαυμασμό, απόλαυση, όνειρα… Θέλω να πιάσω τον χρόνο που έρχεται από τα αρχίδια. Και είμαι έτοιμος να απλώσω το χέρι.

Σκουπίδι με ονοματεπώνυμο

Βάσει νόμου, όσα καρτοκινητά δεν έχουν δηλωθεί μέχρι τις 30 Ιουλιού, θα διακοπεί η λειτουργία τους. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή! Έλα σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα Cosmote και δήλωσε το καρτοκινητό σου εύκολα και γρήγορα. Για περισσότερες πληροφορίες, κάλεσε το 1313.

Για μήνες, αυτό ήταν το μήνυμα με το οποίο βομβαρδιζόμασταν καθημερίνα από τα ΜΜΕ και από τους ίδιους τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους. Η επιμονή τους, αυτή η άλλη τρομοκρατία του “θα κάνετε ότι σας λέμε αλλιώς κινητό yok!” και μόνο θα ήταν αρκετή για να μην δηλώσω το κινητό μου.

Ο νέος αυτός νόμος, για τον οποίο ακούσαμε πρώτη φορά πέρσι τέτοια εποχή, ουσιαστικά είναι μέρος της ευρύτερης τρομοκρατομανίας η οποία έχει πιάσει ολόκληρη την υφήλιο. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όλοι οι αδήλωτοι αριθμοί καρτοκινητής έπρεπε να καταχωρηθούν έτσι ώστε να αντιστοιχούν ο καθένας σε ένα φυσικό πρόσωπο, κομπλέ με αριθμό Αστυνομικής Ταυτότητας, για λόγους “εθνικής ασφάλειας”. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο για να δούμε τι μας θυμίζει αυτό. Κάτω από κάθε πέτρα στον κόσμο κρύβεται και ένας τρομοκράτης έτοιμος να τινάξει στον αέρα την πολύτιμη “δημοκρατία” μας. Τα πράγματα έχουν ξεπέρασει τα όρια της υστερίας: στην Κωνσταντινούπολη, όταν έφευγα τον περασμένο μήνα, στο αεροδρόμιο είχαν δύο σωματικούς ελέγχους με ακτίνες Χ, για να μην αναφέρω και τα μέτρα σε αεροδρόμια όπως του Heathrow. Εδώ στο αμερικάνικο κογκρέσο συζητιέται η πρόταση που θα δίνει την δύναμη στον αμερικανό πρόεδρο να απενεργοποιεί το Internet σε περίπτωση “κρίσης”.

Στα πιο δικά μας, το όλο θέμα φαίνεται να ξεκίνησε σοβαρά στην Ελλάδα με τα χτυπήματα της Σέχτας Επαναστατών πέρσι, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξανά φέτος με την ανάληψη της ευθυνής για την δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια. Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω για αυτό το περιστατικό. Όσο και αν έχω διαβάσει τα περιταύτα, δεν μπορώ να κρίνω αν η Σέχτα είναι αυτή που λέει πως είναι και αν η επιλογή του θύματος μπορεί να αποδείξει την ιδεολογία που προβάλλει με την πρόσφατη προκύρηξη της, αν είναι προβοκάτορες ή αν η δολοφονία ήταν συμβόλαιο θανάτου. Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία δεν μπορεί κανείς από την απ’έξω να απαντήσει. Αυτό που μπορώ να παρατηρήσω, και δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι σύμπτωση, είναι η επιλογή της στιγμής για την δολοφονία. Είναι φυσικό ότι 2 βδομάδες πριν την λήξη της προθεσμίας δήλωσης των καρτοκινητών, ένα τόσο σημαντικό χτύπημα στον “ελεύθερο λόγο” από υποτιθέμενους τρομοκράτες θα ωθούσε πολλούς περισσότερους να βοηθήσουν την κυβέρνηση με αυτό το βήμα της προς την τήρηση της “εθνικής αφάλειας”, να πιστέψουν στην ουσιαστική ανάγκη της ταυτοποίησης.

Ωραία. Δέχομαι ότι επίδοξοι τρομοκράτες (όποιοι κι αν είναι αυτοί) θα μπορούσαν όντως να χρησιμοποιήσουν ανώνυμα καρτοκινητά για να σχεδιάσουν τις ενέργειες τους, όπως και άλλοι εγκληματίες. Όμως, στον βωμό αυτού του στόχου, δεν θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες θυσίες, όπως να ξεριζωθούν όλα τα καρτοτηλέφωνα, να γίνουν όλα τα WiFi spots επώνυμα και οι ISPs να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν χωρίς περιορισμούς στοιχεία των πελατών τους στις αρχές; Χε, αυτά βασικά είναι σενάρια τα οποία θα μπορούσα άνετα να δω να υλοποιούνται στο μέλλον με την πρόφαση της εθνικής ασφάλειας, και ειδικά το τελευταίο θα ήταν ένα βαρύ, βαρύ χτύπημα στην ελευθερία του λόγου και της διακίνησης ιδεών (και αρχείων!) Μου έρχεται και στο μυαλό η υπόθεση του κλεισίματος του gamato… (διαβάστε, παρεπιμπτόντως το εξής πολύ ενδιαφέρον, το οποίο ακόμα βέβαια δεν έχω δει καθόλου να παίρνει διαστάσεις, αν τελικά όντως ισχύει. Καλύτερα να γνωρίζουμε! Και αλήθεια… τι είναι αυτό;) Το κλείσιμο του gamato ήταν από τα πρώτα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του μέχρι σήμερα αναρχικού διαδικτύου στην Ελλάδα. Τα πρόσφατα νέα σχετικά με την δημιουργία νομοθετικού πλαισίου για τα blogs δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι στραμμένη και προς αυτή την κατεύθυνση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Σίγουρα πάντως τα κινητά είναι μόνο το πρώτο βήμα αυτού του ατελείωτου αγώνα κατά της τρομοκρατίας…

The war against terror is not meant to be won…

Κι ερχόμαστε πίσω σε μένα. Εμένα δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα παραπάνω και βλέπω πως η ταυτοποίηση συμβολίζει μια νέα (;) εποχή όπου όλοι θεωρούμαστε ύποπτοι αλλά ταυτόχρονα δεν μας ενδιαφέρει η ταχύρυθμη απώλεια συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Πολλοί θα πουν, μάλλον, μου έχουν ήδη πει, πως τα στοιχεία μας είναι ήδη διαθέσιμα σε τράπεζες, εταιρείες, στην εφορεία (και άρα στο κράτος), στον ΟΤΕ. “Ήδη μας παρακολουθούν”, έχω ακούσει τόσες φορές με μια αφοπλιστική χαλαρότητα. Δεν διαφωνώ… Τα προφίλ στο Facebook και οι σύνδεσεις όλων μας είναι καταχωρημένες κάπου. Το τι αγοράζουμε, τι κερδίζουμε, οι ιδέες μας (στην προκειμένη περίπτωση)… it’s all out there. Όμως αυτά ειναι καθαρά οικονομικά στοιχεία. Συμφωνώ, η καταγραφή ή/και η παρακολούθηση συνομιλιών μέσω των σταθερών τηλεφώνων είναι σίγουρα ιδέα παλιά όσο και το ίδιο το τηλέφωνο (μου έρχονται στο μυαλό “Οι ζωές των άλλων”). Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι τα σταθερά τηλέφωνα είναι ακριβώς αυτό: σταθερά. Κάθε αριθμός, επομένως και όνομα, συνδέεται αναπόφευκτα με μια φυσική διεύθυνση.

Η λειτουργία των κινητών είναι τελειώς διαφορετική. Οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών εξ ορισμού γνωρίζουν την τοποθεσία κάθε κινητού μέσω της κυψέλης από την οποία λαμβάνει σήμα ανά πάσα στιγμή. Πλέον, σε αυτές τις πληροφορίες δεν θα έχουν πρόσβαση μόνο οι εταιρίες αλλά και το κράτος. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε να υπάρχει μια global database κάπου στα βάθη της υπηρεσίας πληροφοριών με κάθε ύποπτο και μη κινητό, με ονοματεπώνυμο και αριθμό κυψέλης. Οι συνδέσεις θα ήταν έτσι μέχρι τώρα, και από τώρα και τα καρτοκινητά. Σας θυμίζει τίποτα; Κάτι που αρχίζει με τσι και τελειώνει με πάκια;

“Αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις Cubi, γιατί να σε πειράζει αυτό;” Ποιος καθορίζει τι είναι για κρύψιμο και τι όχι; Οι εποχές είναι δύσκολες και βλέπετε τι συμβαίνει κάθε μέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι μας ληστεύουν ξεδιάντροπα με την πρόφαση μίας πλασματικής οικονομικής κρίσης και της ανάγκης ενός ΔΝΤ το οποίο το μόνο που κάνει είναι να σπέρνει καταστροφή και να φροντίζει για περισσότερη φτώχεια στους φτωχούς και περισσότερα πλούτη στους πλούσιους, είναι αυτοί οι οποίοι φροντίζουν και για αυτούς τους νόμους περι “εθνικής ασφάλειας”. Η Ουγγαρία προσπάθησε να μείωσει το έλειμμα της φορολογώντας τράπεζες και το ΔΝΤ διαφώνησε, λέγοντας “απαπά, δεν θα τα πάρετε από τις τράπεζες, μόνο με περισσότερα μέτρα λιτότητας πρέπει να τα καταφέρετε“. Αυτοί οι μασκαράδες είναι οι ίδιοι οι οποίοι δίνουν ρεσιτάλ εκμετάλλευσης και στην Ελλάδα, με όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας… Θα εμπιστευτείτε αυτά τα λαμόγια σχετικά με το τι χρίζει κρυψίματος και τι όχι, τους ανθρώπους που εδώ και δεκαετίες δεν ντρέπονται να αυτοαποκαλούνται “κυβέρνηση” και είναι πανέτοιμοι και κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν την ζωή μας κόλαση; BTW, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να δούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κρατήσει καθόλου διαφορετική στάση από την ΝΔ αυτούς τους 10 μήνες, για να μην πω ότι είναι χειρότερο. Χρώματα και ιδεολογίες απλά μάσκες και προφάσεις. Όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. All the world’s a stage…

Από προχτές, περίμενα το κινητό μου να φάει φραγή, όπως όλα όσα δεν είχαν δηλωθεί. Το δικό μου όμως λειτουργούσε κανονικότατα. Με πήραν και τηλέφωνο σήμερα! Το μυστήριο δεν άργησε να λυθεί: πέρσι και πρόπερσι έχασα δυο φορές το κινητό μου και έκανα αίτηση για καινούργια κάρτα με τον ίδιο αριθμό. Προφανώς τότε έδωσα τα στοιχεία μου και έκανα πρόωρη ταυτοποίηση χωρίς να το ξέρω… Τώρα δεν υπάρχει πια επιστροφή, όπως και με το Facebook… Once in the Cloud, forever in the Cloud. Ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί να είναι απαραίτητο να κάνεις και για το Facebook ταυτοποίηση. “Βάσει νόμου, όλες οι συνδέσεις στο ίντερνετ που δεν έχουν ταυτοποιημένο λογαριασμό στο Facebook θα κοπούν. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή…” Δεν είναι πολύ διαφορετικό σενάριο από αυτό που ζούμε τώρα. H διείσδυση των κινητών στην κοινωνία ήταν σταδιακή. Πήρε λιγότερο από 10 χρόνια μέχρι να έχουμε όλοι τουλάχιστον δυο-τρεις συσκευές (τουλάχιστον) και διπλάσιες κάρτες. Το Internet διαγράφει μια παρόμοια πορεία και φοβάμαι τις μέρες όπου οι ελευθερίες του θα τεθούν σε κίνδυνο.

Σε όποιον (εκτός μίας λαμπρής εξαίρεσης…) είχα προτείνει το να μην δηλώσει το κινητό του η απάντηση ήταν ίδια. Κανείς δεν μπόρεσε να πει όχι στην ανάγκη του κινητού. Μάλιστα, κάποιοι ήταν και αμυντικοί, συχνά σε βαθμό επίθεσης: “Είσαι στο σύστημα, δεν μπορείς να βγεις από αυτό με το έτσι θέλω”, “Πώς θα σε βρίσκουν για δουλειά; Δεν θα σε κυνηγάνε, ξέρεις!”, “Δεν βλέπεις που δεν βλέπεις το κινητό σου, πώς θα μπορούμε να κανονίζουμε τώρα;”, “Τι θα κάνεις όταν ταξιδεύεις;”, “Κι αν πάθει κάτι ένας δικός σου άνθρωπος, χτύπα ξύλο, πώς θα το μάθεις;”, “Καλά, δοκίμασε χωρίς κινητό και θα τα ξαναπούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξεις.” Όλοι μας, μαζικά, έχουμε απλά αποδεχτεί την εξάρτηση σε αυτές τις συσκευές ως κάτι το αναντίρρητα καλό (εκτός από την περισταστιακή ένσταση για την επικίνδυνη ακτινοβολία). Όπως και με το ηλεκτρικό ρεύμα. “Θέλεις να γυρίσουμε στις σπηλιές;!” Μα, οι άνθρωποι των σπηλαίων ήταν πιο ικανοί από εμάς. Τολμώ να πω και πιο ζωντανοί από εμάς. Μόλις πέσει το ρεύμα, ξαφνικά δεν αντέχουμε το σκοτάδι, δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε, δεν μπορούμε καν να περάσουμε την ώρα μας δημιουργικά, βαριόμαστε δίπλα στους ίδιους τους ανθρώπους που αγαπάμε (αν και το απόλυτο σκοτάδι μπορεί και να προσφέρει… ωραίες στιγμές!). Ποιος χρησιμοποιεί ποιον, τελικά;

Δεν μπορώ να αγνοήσω πάντως την βάση της παραπάνω κριτικής. Πιάνει την ουσία των λόγων για τους οποίους οι περισσότεροι προχώρησαν στην ταυτοποίηση ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν στην θεωρία. Όπως και να το κάνουμε, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο πρακτικό από το να επικοινωνείς με όλους όπου κι αν είσαι, και σίγουρα θα μου λείψει. Το θέμα είναι ότι εκεί που είχα αποφασίσει ότι δεν θα είχα πια κινητό, ξαφνικά έχω την δυνατότητα να το κρατήσω. Δυνατότητα μεταμφιεσμένη σε υποχρέωση. Αποφάσισα να προσαρμόσω την δυνατότητα αυτή και να μην συμβιβαστώ: θα αφήνω το κινητό μου σπίτι κλειστό και θα έχω αυτόματο τηλεφωνητή ή προώθηση κλήσεων στο σταθερό μου. Θα το ανοίγω μια φορά στη μία ή στις δυο μέρες για να δω αν έχω σημαντικά SMS. Όμως θα βγάλω το κινητό από την καθημερινή μου επικοινωνία. Το καρτοτηλέφωνο με εξυπηρέτησε μια χαρά πριν λίγες μέρες (και φτηνα, ακόμα και για κλησή προς κινητό!) Το Skype με έχει βολέψει και αυτό πολύ, και η ιδέα του να έχω ένα laptop μαζί μου και να μιλάω με φίλους από κάποιο hotspot όσο είμαι έξω δεν είναι άσχημη! Ακόμα και σε κάποια συμβατή συσκευή, αν κάποια στιγμή έχω. Επίσης, e-mails, MSN, γράμματα (λατρεύω την γραπτή επικοινωνία, όσο παραπλανητική και ξεχωριστή από την φυσική, προφορική πραγματικότητα και αν μπορεί να είναι μερικές φορές.) Και γαμώτο, πραγματική, φυσική επικοινωνία, the only thing that really matters…

Ζητάω από τους ανθρώπους μου να καταλάβουν αυτή την επιλογή μου. Μόνο εσείς θα μπορέσετε να το κάνετε πιο εύκολο, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Ήδη θα έχω να αντιμετωπίσω δυσκολίες επικοινωνίας με όλους τους υπόλοιπους… Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δείξω (στον εαυτό μου και στους άλλους) πως όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο το κινητό για να κρατήσεις επαφή και να μπορείς να βρίσκεσαι με όσους θέλεις, αλλά η επικοινωνία έτσι θα είναι τελικά πιο αγνή, απολαυστική, χορταστική και αυθεντική, κάθε στιγμή με τους ανθρώπους σου θα είναι πολύτιμη, μακριά από την σιγουριά του αυτονόητου και του βολικού. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι: όταν κάτι δεν το έχουμε πλέον ως δεδομένο, αποκτά άλλη αξία…

Further “reading”:

http://www.youtube.com/watch?v=as151PlWM-o Mr. Freeman: Είμαι αληθινός
http://www.youtube.com/watch?v=EJswB33P3Us Mr. Freeman: Τι είναι οι γνώσεις σας

Shesmovedon (Reprise)

An important period of my life begun with this song… Now it appears to end with his song as well. To some cultures, time is cyclical, not linear. Events repeat themselves, since time does not “go on”, more like, “goes round”.

Some even choose to delete the past

So, time has gone round. And again, more than ever, this song catches the spirit of it perfectly.

http://listen.grooveshark.com/#/search/songs/?query=shesmovedon


You move in waves
You never retrace
Your newest craze
Straight out of the face by the bed unread
I’m left behind
Like all the others
Some fall for you
It doesn’t make much difference if they do
She changes every time you look
By summer it was all gone – now she’s moved on
She called you every other day
So savour it it’s all gone – now she’s moved on
So for a while
Everything seemed new
Did we connect?
Or was it all just biding time for you?

Looking Back (part 0)

Είναι μια αρκετά ευαίσθητη περίοδος για μένα… Κάθομαι κάθε μέρα σπίτι εδώ στην Νέα Σμύρνη, διαβάζοντας Scott Pilgrim, Y: The Last Man και The Gunslinger, γράφοντας στην Νένη (η οποία ήταν στην Καπαδοκία τις προηγούμενες μέρες — καταπληκτικό), συλλογιζόμενος το χτες και το προχτές… Είναι πολύ δύσκολα θέματα τα οποία έχω αποφασίσει να αντιμετωπίσω μέσα στο καλοκαίρι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω για αυτά εδώ, τουλάχιστον, όχι ακόμα. Όλοι οι προηγούμενοι μήνες ήταν δύσκολοι (προσέξτε μόνο την έλλειψη ποστ), με πολλά ταξίδια για τα οποία ποτέ δεν έγραψα, πολύ άγχος το οποίο ποτέ δεν κατέκτησα, πολλές στιγμές με την παρέα τις οποίες δεν ένιωσα, πολλές προσωπικές στιγμές τις οποίες ποτέ δεν ανάλυσα… ούτε εδώ, αλλά και ούτε μέσα μου. Ο χρόνος τρέχει και νιώθω ότι με έχει προσπεράσει εδώ και καιρό. It’s time [pun… unintended (?)] to do some catching up…

Και υπάρχουν και τα games. Για αυτά είναι πάντα πολύ εύκολο να γράψεις. Τολμώ να πω… βολικά εύκολο…

Αυτές τις μέρες θέλω να παίξω το Super Mario Galaxy 2, το οποίο είχε πάρει ο Μάριος εδώ και εβδομάδες, αλλά επειδή το Wii μου ήταν στην Αθήνα (α ναι, τον φιλοξενούσαμε με την Νένη καθόλη την διάρκεια της εξεταστικής! *hi-fives to neni and mario*) είχαμε απομείνει όλοι να κοιτάζουμε το κουτί. Αφού, ως γνωστόν, η παρέα μου απαρτίζεται από Nintendo-haters, δεν υπήρχε άλλο Wii στον χρήσιμο ορίζοντα. Και μετά ο Μάριος έφυγε, εγώ, η Νένη και ο Μουράτ (ένας κουλ τούρκος που γεννήθηκε στην Γερμανία, τον οποίο φιλοξενήσαμε στην Μυτιλήνη και μας συντρόφευσε στο ταξίδι μας μέχρι την Κωσταντινούπολη — ναι, πήγαμε κι εκεί :)) κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να το παίξω. Κι επειδή είμαι πολύ φτωχός, το Xbox μου χάλασε και θέλω να αγοράσω τα StarCraft II και Victoria II τα οποία έρχονται στο άμεσο μέλλον, δεν μπορώ να παίξω το Super Mario Galaxy 2… 🙁

Έτσι λοιπόν, αφού είμαι στην Αθήνα, μόνος,  με μπόλικο ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να παίξω το πρώτο SMG. Το είχα αφήσει στα 116 αστέρια. Ε, σήμερα το τελείωσα, μετά από σχεδόν 3 χρόνια. Δεν ένιωσα τίποτα ιδιαίτερο, ίσα-ίσα, θέλω κι άλλο. Μου έκανε εντύπωση όμως ξανά η μουσική… ιδιαίτερα του Gusty Garden Galaxy, που ήταν και το πρώτο τρακ που είχα ακούσει από το παιχνίδι, πριν κυκλοφορήσει, και είχα δει ότι μεγάλο μέρος της μουσικής του παιχνιδιού θα ήταν ενορχηστρωμένη. Δείτε (ακούστε!) το original, τις 8-bit, live και metal παραλλαγές, και σκεφτείτε πόσο η ενορχήστρωση και οι συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τι συναίσθημα θα βγάλει ένα κομμάτι. Απερίγραπτο.

Ηχογράφηση που εμφανίζεται στο παιχνίδι (Miyamoto’s getting it on! ^^,)

Live ορχηστρικό:

Metal:

8-bit:

Χτες είδα το Toy Story 3 μαζί με τον Κίρα και την Μυριάνθη. Ήταν εξαιρετικό… Ήμουν από μικρός φαν της σειράς (είχα το πρώτο σε VHS, το είχα πάρει από την Αυστραλία!), και ήταν ένα επάξιο τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία, αντιμετωπίζοντας πολύ ώριμα το θέμα το οποίο πραγματευόταν και έτσι με άγγιξε σε ένα σημείο που ήδη είναι πολύ ευαίσθητο αυτές τις μέρες: πώς ο χρόνος κυλά και ότι μας συντρόφευε πριν χρόνια δεν είναι πια το ίδιο, όμως ούτε κι εμείς είμαστε οι ίδιοι… Ότι ήταν δικό μας κάποτε μπορεί να μας εκπλήσει… Τελικα, όμως, τι είναι πιο αυθεντικό, και σύμφωνα με τι είναι σωστότερο να πορεύεται κανείς; Αυτό μπορεί να είναι το recurring theme του φετινού καλοκαίριου. Κι ακόμα δεν έχω δει τίποτα, είμαι σίγουρος…

[part 0 γιατί δεν ξέρω αν θα έχει συνέχεια… αν ναι, αυτός είναι ο πρόλογος…]