Departure time for Tourist Service’s bus from Athens to Sofia was 8:00 in the morning sharp. I caught it after a full day of melancholy of leaving behind things, situations and, most importantly, people that I love (the long-needed party at my place the day before with all the lovely faces didn’t help). You know who you are, I hope.
I get these very short but intense feelings of regret and of not having appreciated everything and everyone enough before and during every big journey of mine. Does everyone get these same feelings? I wonder about this a lot. Sometimes I think that everyone’s like me, but it is much more often that I feel I’m alone in too many things to count. It is a dangerous and untrustworthy feeling.
Athens to Sofia was an 11-and-a-half-hour ride. It wasn’t so tiring for me: I’m used to these long trips owing to my experience of catching ships to and from Mytilini and waiting for hours in European airports for frugality’s sake. I began reading Carlos Castaneda’s The Art of Dreaming which Daphne lovingly gifted to me before I left. It’s a great book and it made for a more… dreamy journey. Closer to the destination I started watching Skyfall but we arrived before I could finish it.
The first I saw of Sofia, I didn’t really see much of it. It’s been almost completely covered in fog since yesterday. I would expect that to be a normal thing for this city (it feels like the right kind of city to be foggy as a natural state, you know?) but even the locals were taken by surprise.
View from the window on that first foggy night in Sofia
I was welcomed and taken to the flat by the very friendly Valentina, an employee of the Sofia City Library. The flat is on the 4th floor and guess what? There’s no elevator (or lift, if you’re American!), which might sound like a problem, but it’s in situations like this that a running schedule really comes in handy! Of my three fellow volunteers, only one had arrived yesterday and that’s Maria, the Danish girl. The other two will be coming tomorrow and the day after. This is the last fateful night I’ll have the boys’ room for my own. I shudder at the idea of having to share it for nine months! Let’s hope everything turns out alright and I don’t find sharing my private space for so long a little bit too overbearing!
I didn’t see much of Sofia today apart from the area close to the library, but I already find it an interesting city. It might look gloomy and run down in a lot of places (nothing I didn’t expect before I came here) but I can sense a history and character waiting for me to discover.
The library itself has a similar air: it’s an old building in obvious need of repairs and renovation, but the people working in it, such as Valentina and Boryana who are involved with the EVS project, but also the rest of the employees that we got to meet today, are full of life and joy. To give you an example, every Wednesday they have an English speaking group practice session for every library employee willing to join, and today they invited us newcomers as well. Everybody was delighted to meet us and Valentina also brought a bottle of fine red wine to welcome us with. I sense we’re going to work very well together and that they’ll take good care of us – they already do.
Not only that: their selection of books makes me want to just stay in the library and never leave – it doesn’t help that there are whole sections and rooms dedicated to books in languages that I’ve been meaning to practice on (German and Spanish) and many many books in English to choose from. Who knows what other treasures I might find in the meantime!
A funny little episode from today: I went to Billa to shop for some pasta (got some by Stella; surprisingly many Greek brands here) and stuff to make a Greek salad with, plus beers and a strange Bulgarian beverage I haven’t tried yet. I took everything to the cashier and it all amounted to exactly 10,00 leva – a little more than 5€. I thought this was amusing and so did the cashier. For some reason I don’t like speaking English when I’m in a foreign country; it feels uncomfortable, like I should know the language otherwise I’m little more than a product of globalisation and cultural domination. Like “what the fuck is a Greek and a Bulgarian doing speaking English in the Balkans?!” There I was though, having a fun little moment with a Bulgarian cashier – in English.
Sometimes I feel really messed up with my strange self-limiting ideals.
Anyhow, the salad and the pasta were delicious and today was a great day in general. Here’s to a good start of our 9-month EVS project, and here’s a link to the library’s existing blog that we’re going to be taking over soon.
Ulitsa Shar Planina no. 55 – the entrance to our apartment building
Αντί ποστίου για τη νέα χρονιά -αν και δεν εγγυώμαι ότι δεν θα κάνω κάποιου είδους ανασκόπηση του ’13- σας παρουσίαζω το εορταστικό επεισόδιο “Πρωτοχρονιά ’14, The Party Experience”.
Αν αναρωτιέστε γιατί τη μία γράφω τους τίτλους στα ελληνικά κι άλλοτε στα αγγλικά, δεν έχω καλή απάντηση. Καλωσήρθατε στον κόσμο μου.
Το επεισόδιο περιλαμβάνει:
•Προσβολές για το εργαλειάκι από άπιστους
•Σχολιασμό πάρτι από καναπεδοκένταυρους
•Αναρώτηση της χρησιμότητας του χορού σαν είδος ερωτικής τελετής
•Ήχους ανοίγματος κουτακιού σόδας μπύρας
•Θόρυβο από τις -σίγουρα λιγότερο ενδιαφέρουσες!- συζητήσεις στο βάθος
•Μουσική, για να γίνει το πόδψαστ λίγο πιο ζωντανό! Βάλτε φτερά στα πόδια σας με αυτά τα beats από το παρελθόν!
•Αναφορές στην κολική δραστηριότητα του Κεμάλ Ατατούρκ
•Πιθανή προέλευση του ονόματος «Πανταζής
•Φιλοσοφική συζήτηση για το κατα πόσο η λογική είναι ο μόνος, ο καλύτερος -ή τελικά απλά άλλος ένας- τρόπος ερμηνείας του κόσμου.
Και πολλά άλλα.
Συνιστάται η χρήση ακουστικών για μεγαλύτερη ακουστική απόλαυση και μια συνολικότερη εμπειρία.
To Cubilone’s Dimension δεν φέρει καμία ευθύνη αν η έκθεση σε αυτό το ηχητικό αρχείο σας προκαλέσει συμπτώματα παρόμοια με πραγματικής παρουσίας σε πάρτι, όπως: ξαφνική όρεξη για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (και λοιπά φυσιλογικά συμπτώματα), συζήτηση με αγνώστους, επιθυμία χρήσης κινητού, τάσεις φυγής, κρίσεις ταυτότητας («γιατί δεν χορεύω;»), υπνηλία, αγάπη για όλον τον κόσμο, μίσος για όλον τον κόσμο, και άλλα.
Yesterday I rolled up my sleeves and decided it was time for a new theme. I started up the Weaver II customiser but nothing I could come up with was better than, or even comparable to, the -also customised- theme I had before.
Then I realised that there was this new theme Twenty Fourteen WordPress had put up with their new release of the platform, as has become tradition. It’s the theme you can see right now plus a few tweaks I made which mainly have to do with Greek font support, different fonts for headlines, content width and the awesome “background” to the right I made in Photoshop.
It isn’t obvious -even I forget what this place used to look like in all its different itterations- but this theme is the fifth one I’ve used since Cubilone’s Dimension first came to be back in 2007. Today I wanted to remember what the site used to look like, how it’s changed and evolved throughout all these years. I played around with the themes still in my virtual dresser for a little while but then found another, much better way of looking back.
Enter The Wayback Machine, an unfathomable web archive that screenshots pages at random intervals from all across the Internet and uses them to create a historical archive for the ever-changing face of the digital world. Fortunately, this here too site didn’t escape the vortex, so allow me to take you for a short ride through Cubilone’s Dimension’s modest history.
Version of the site from early 2008. Back then the blog’s URL was simply http://cubimension.net. The references haven’t changed in the archived html and so the saved img src’s and href’s pointing to the background and CSS files are now pointing to nowhere; screenshots after ’09 don’t have this problem as that is when I created the main hub and corkboard and moved the blog to its current directory (/blog). The theme and background remained the same throughout 2007, ’08 and ’09, the same as the one in the following picture.
June 1st 2009 – first screenshot from after I had moved the blog to /blog because of my work on this, a primitive portfolio site but mostly an exercise on CSS (I made it for uni). Eesh, I can’t even look at that… thing!
Link to archived page with Tarski. The smile on the header is the one that started it all…
January 22nd 2010 – Tired of all the dark blues and blacks, I opted for something a little bit brighter. I like the photogallery at the bottom of the sidebar to the left, back when I uploaded lots of my photograms. That’s also roughly the period when I started posting more, trying to fend myself off Facebook by replacing status updates with posts.
January 9th 2011. I went for a standard theme here to freshen things up a bit and streamline the blog experience, just as I did 3 years later (now). This theme was very transient because a few days later I custom-designed this:
August 7th, 2011. I was in Denmark then but the theme had been online for some time already. I can’t remember where I was when I was designing it – memories of me being in Mytilini and Athens at the same time both seem false, but the gist is that it was somewhere in the first quarter of the year, a lonely time in general, a time when I had all the time to fine-tune the theme to suit my taste. There was also a tiled floorboard background then which has since been replaced by the background that came next and so doesn’t appear on the Wayback Machine.
And here we are today. At some point mid-2012 I replaced the header and the background to better suit the mood I had then.
I had been using the same theme until yesterday, when I finally made the change from this custom theme I had grown to love but which I had never realised I hadn’t changed for more than 2.5 years to the one I’m using now. For historical purposes (who knows what the future might bring?) I’m also leaving a screencap of the brand spankin’ new one right here:
Thank you for this short tour, have a nice evening or day!
05 – A year ago as it inspired Fokaki (aka Ραψόον)
Two days ago was our anniversary with the Ραψόον, my dangerously vain, destructively virtuous, deliciously voluptuous, dramatically vivacious, dearly velobed Daphne.
Our story so far can be summarised as 2013 in its entirety. The songs I can sing for her (mainly consisting of animal sounds [vla! ♫ ] ) and the poems I can write in her name are many, but when anniversary time came, I decided – as can be perfectly expressed in this simple post – that nothing could embody my love for her more honestely and directly than food.
So I baked her a delicious apple pie.
Apple pie: the symbol of love. :3 ε:
Even in its beautiful wholeness, this is not enough: Christmas is coming, so stay tuned for more raccoon-themed love.
A month ago I was halfway there; today, after the most exhausting run yet, I’m proud to say that I can run 5 kilometres and then some.
To be more precise, I finished Week 9 when I was in Loutra last week, but the distance I ran within the time limit of 30 minutes was 4k instead of 5. Today I did Podrunner’s Week 10 Graduation Run 1, which was 35 minutes long and at a higher BPM than usual (the whole idea of this podcast is to run with the beat provided – usually techno, house or electronic music indefinable by me). In the introduction for the graduation week it said that it would make me feel good about how far I’ve come and that I would find it easy to complete. It wasn’t easy at all, but I pushed through and finally did run 7 circuits of the Alsos in 35 minutes, with an unplanned 30 second pause to say hi to Alex and Ilias who I ran into while, um, running.
7 x 820m, which is the length of the circuit, equals 5740m. Considering that the Alsos isn’t flat (the highest point is 20m higher than the lowest one, which adds a bit to the difficulty level), I think I did quite well.
I only began running less than 2 months ago. It was October 5th that I did Week 1, Day 1. I had to run 60 seconds for every 90 seconds I had to walk, for 20 minutes. I’ve come far. I didn’t expect I would make progress this quickly, but here I am. HabitRPG, the proximity of the Alsos to home and the variety of places to run in to shake things up a bit – I had runs in Prespes, Loutra and Ommen, as well as the Alsos – probably helped. Another factor I still can’t say with certainty whether it helped or not but my gut says it did, was my abistence from PMs since the beginning; still experimenting with that one.
I will continue running, probably starting next week with Gateway to 8K or Bridge to 10K, I haven’t decided yet. Sofia will definitely find me running in the parks and pumping those legs! That post by The Oatmeal… Now I understand perfectly what he meant. I feel the same. It’s a goal, it’s exercise. I’m doing it for myself. What could the next challenge for me be?
I don’t want to toot my own horn here – at least, not just that, for if I didn’t want to boast just a little bit for achieving what I thought was something I could never do, I wouldn’t be posting here; no: I mainly want to encourage everyone to re-evaluate what you think is and isn’t possible and start with small steps in order to become whatever it is you would like to change into, or do whatever it is you would like to do. We tend to see the best of the best on the Web – that guy who walked across China, the other person who draws amazingly, the girl who can play the piano and take everyone within earshot for a trip – and we forget that there’s hard work, discipline, failures, self-doubt and probably years or decades of dedication that we never see. However, everything starts with something, “Rome wasn’t built in a day” or “Even the longest journey must begin where you stand” and I’m thankful that the Web isn’t just teaching us to constantly compare ourselves with the world’s best, but also provides us with the tools and community to start doing what it had never even occurred to us we could.
Yes, yes, November 25th 2013 shall be known as the day I took our burgundy Citroën Saxo for a ride on my own for the first time! But I didn’t stay alone for long: Daphne joined me! Today we’re going to Loutra! Weee! Special thanks go to Theodosis who helped me with driving after I got my license back in March. It’s a good story how I got it, maybe I’ll tell you sometime.
I know I’ve said I don’t like cars before (I still don’t like them) but I enjoy driving around and being able to reach places I couldn’t easily before. So yeah!
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού.«Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα:1)να δείξεις τί ζωή κάνεις,2)να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3)να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
I’ve always had problems with keeping fit. It’s a matter of discipline and a lack of goals: in some of my older attempts I would go out and run in the Alsos, do some exercise maybe, stick to it for a few weeks but I’d quickly get bored of it or would lose motivation because there would be no actual goal – no, “getting in better shape” doesn’t count as a real, tangible goal.
Then one day about a month ago I was playing around with Garret’s iPod when my eye caught an app with a weird name: C25K. He explained that it was a program that gets you off the couch (or the desk chair, as is the case with me) and ready to run 5 kilometres in just 9 weeks by slowly adjusting the equilibrium between the jogging and recovery walking times – more of the latter in the first few weeks, almost exclusively the former in the later ones.
I can proudly announce that today I did my midway run: I have as much left as I have done already and I got me a pair of new running shoes as a reward (and an upgrade) for making it this far. Another 4 weeks to go in total. Next time it’s going to be 20 minutes of running straight. I’m pumped. Bring it on I say!
If anyone wants to get fitter (but be careful, it’s not a good way to lose weight because you tend to eat more to build up those leg muscles) and running sounds like something you might enjoy doing, get off the couch (or desk chair) and try C25K, it’s great.
Or on any screen, I might add. I’m putting this HighExistence post right here to remind me in the coming days of my resolution to fight my internet addiction, and at the same time help you, dear reader, ask yourself whether you’re rockin’ in the same old boat. We have to do this together.
Because infinite novelty is becoming a real problem, you know.
Have I been turning my back to life? The number of hours Daphne must have witnessed the above is discomforting.
I have been counting my growth-killers and the distraction brought about from the internet has definitely been my No. 1 for months now, if not years – if not for far more than I dare to admit. I’ve been more than reluctant to do anything long-term to try to stop it, which proves that I really am addicted to the internet. Remember The Shallows? It’s no accident I pursued to read that book and praised it so much in my review.
A few resources in case you’re about to take this as seriously as I am:
Step 1:Do some reading: NoSurf, in the vain of NoPoo or NoFap. Will help motivate you and make you see that it’s not just you… Step 2:Treat it like a real addiction.You have to take measures to distance yourself from your poison. HabitRPG (I’m a sucker for gamification, baby), Chains.cc, Freedom, Leechblock, RescueTime are good starting points.
This post has been was a work-in-progress ever since I got back from France in August. A major contributing factor for this delay has been a certain game I’ve put close to 4 full days into in the past month. Another has been my enduring inability to prioritise my activities, declutter my life and put my thoughts and feelings in order. I have found that creation is what I need, a positive step in the right direction. Writing more and returning to Cubilone’s Dimension will prove to be, I hope, a step towards solving these problems. Actually, solving them sounds a bit alien; I can’t really imagine myself living without these aspects of my personality. Is this my personal story sabotaging my development? Have I made a self-fulfilling prophecy out of trying to form or carve my identity? Hmmm…
As the months pass by and my post-study period grows longer, the dilemmas grow larger and scarier and often I feel as if I’m stuck in the middle of two worlds.
The first one was that, after many years of thinking it over, I finally did my CELTAcourse, which means that I’m now an internationally certified English teacher, or at the very least I’m elligible to teach pretty much anywhere in the world. For four weeks, eight hours each day, I learned how to teach the English grammar, vocabulary, phonology, various methods, what one should and shouldn’t do… At least the basics, for it’s of course a lifelong process, as is everything. The toughest part was that my 9 colleagues and I each had to teach eight lessons, totalling six hours, which we had to plan thoroughly beforehand as well as execute the best we could in the classroom, teaching real students (who by the way did not have to pay money to learn English because it was trainees teaching them) and later receiving feedback on those lessons from our colleagues and tutor.
The Received Pronounciation phonetic alphabet.
Oh, the things I heard about my teaching! I had never taught before, at least not in this “official” sense, and it showed. I was extremely nervous, kept staring at the whiteboard while writing my nonsensical teaching aids, had great trouble explaining in simple words things like the form and function of the present perfect or the lead-in for exercises… If those students hadn’t been as accustomed to other confusing teachers before me, they would have surely performed completely different tasks half the time, which they sometimes did. The tutors were brutal with their criticism at times, but it was all beneficial in the end: it helped me realise that one of my main and enduring weaknesses has been explaining things in simple and unconvoluted words even though, ever since (I remember having the same problem as well many times before), every time I realise I’m explaining something awkwardly or maybe unintelligibly, the self-consciousness still makes it almost impossible to explain in an empathic and efficient way. This will come with experience I suppose but it was one of the most important lessons. On top of that, we had to complete one assignment each weekend, which left us next to no free time at all.
My tutors, Alexander Makarios, George Vassilakis and Marissa Constantinides were all exceptional in their own ways and did an excellent job in making me kick off my teaching career. Thank you guys! My colleagues -Vaggelis, Daniel, Ioni, Chrysanthi, Pedro, Panayota, Margie, Theo and Kelly- I grew sick of and am glad I didn’t have to spend any more time together with them. Just look how much we hate eachother’s guts in the pictures and video:
Left to right: Margie, Pedro, Ioni, Vaggelis, Dimitris (that’s me by the way), Marissa, Kelly, Daniel, Chrysanthi, Panayota, Alexander, Theo
Four weeks of hard work; at least as many glasses of wine to make up for it.
After I was done with the CELTA I was pumped to leave Greece and go teach English somewhere in the world with the coming of the new school year, preferably at a place in which I would be able to communicate with the locals in their native language. That was something that would exclude Japan -it’s a whole different chapter and dream- but would include Spain, Latin America and Germany/Austria, my B2 certificates for both languages fresh from early last summer and making me eager to get some real life experience with them as soon as possible!
But then the second thing happened.
Even before I had hugged my colleagues and tutors goodbye, desperate for some rest and some time to either think or not have to think at all, at the very least until the time I’d have to leave Greece to do my English-teaching duty, right then came the call for the Trip to Heterotopia. “For 21 days in Southern France we’re going to be a caravan visiting eco-communities, festivals, solidarity projects and groups. We will be wildcamping, so bring your tents, sleeping bags and headlamps!” At first I was very sceptical. I was tired and longed for doing nothing, as I mentioned above. It was only little more than a month since I’d been abroad last and, frankly, I felt as if I’d had enough flying around with backpacks, having to wait in airoports and making new temporary friendships, for the year at least. I reluctantly applied anyway; the idea seemed just too good to skip altogether.
To my surprise, I was actually selected, albeit at the last moment. When I talked with Chrysostomos, the head of European Village (the sending organisation) about the specifics, I warned him that my financial situation was at its usual low. He told me that all the costs together would amount to 120€. A hundred and twenty. I was shocked.
-“What’s the catch?” I thought I was being clever. “What’s the cost of participation?” -“None. We’ve decided not to have one. Our current budget allows us to handle all the costs; it will be better and more convenient than passing them down to the travellers.”
That was it. 120€ would be cheaper even than staying in Athens for the same amount of time. Dafni wasn’t too happy with the suddenness of it all (we had made various plans for August already) but she was a sweet little understanding raccoon in the end and anyway had her own plans.
So there was us: 10 Greeks, and another 15 French people in it for the three weeks of the exchange. Together we visited five different locations and stayed some days in each, did wildcamping in every place, took part and volunteered for local festivals, picked organic vegetables from the community gardens and patches, learned how to build and use dry toilets (it’s not as bad as it sounds actually), participated in workshops on eco-building and local seed trading, there even was a Greek night dedicated to the Crisis. Our flag”ship” motor vehicle was the Vagabond Sage, a retrofit ’70s coach complete with dry toilet, wind generator and solar panels. We did not use all of its features but it was the symbol of our Trip in the French Heterotopias, the utopias that really exist.
The Vagabond SageInside the Vagabond SageSelf-organisingLautrecNettle salad. Guess who helped pick it… It was delicious and the numb fingers somehow made it better.Lots of camping was had.
All pictures by Marina, Myrto and Caro (I apologise for the terrible formatting of the pictures above. The gallery couldn’t come out right. I think it’s time for a new theme anyway...)
The experience from those three weeks is hard for me to put into words, not unlike much of the rest of my life. The trip was very practical: we had to pack stuff, unpack stuff, cook most meals from scratch (and cater for close to 30 people at times), deal with stuff changing places and having to ask about their whereabouts (looking at you, coffee and coffeejugs!), set up tents, build dry toilets and showers, empty said toilets, and many more things I’m generally not good at, the cerebral rather than practical, abstract rather than present, clumsy and unwieldy person that I generally am. I was much happier sitting somewhere writing my morning pages (more on those in the near future) or enjoying the sun than really helping to prepare dinner, for example, but not being really useful filled me with guilt. I felt that this separated me from the rest of the group and made it harder for me to contribute to our common goals and tasks. Sure, learning about eco-friendly and transitional practices was heaps of fun and super-interesting; connecting with the French and the Greeks was exciting and fun and there was all this adventure and thrill of moving from place to place and exploring rural Southern France, but I always had this nagging feeling that alone I could not do this, that somehow I wasn’t the right person for it. Once again, as I have too many times before to count, I felt like the black sheep. Or rather a sophisticated, colourful goat among a herd of sheep that has none of the definite deviant prestige that black sheep usually have but instead has a certain, perhaps misplaced, idea of superiority. When that idea is threatened and attacked by no-one in particular but, at the same time, everyone at once, I can be very reclusive and pensive. I was the city kid in a group of people who lived and breathed nature, it seemed. Thankfully, there were other people in the Greek group with whom I could share the feeling.
(Video I made with Phoenix for Daphne. Phoenix is the little fox she got for me while we were in Finland. The video is in Standard Definition, unfortunately.)
At the same time, I know that what we did in that trip is important and is the future. Anything that could make me and others more self-sufficient, make us able to take our own situations into our hands, free to lead our lives as we please, is important in this age of destroyed opportunities, slave wages and fear-mongering. We had some discussions on self-reliance around our almost daily nightly fire, watched a couple of movies that inspired me to take action one way or another (more specifically Να Μην Ζήσουμε Σαν Δούλοι), but most of all it was the people who took part, with their lifestyle and their choices, that made me think and feel.
Departure day
To cut a long story short, by the time we had got back to Greece I didn’t really want to leave immediately to find a job abroad. I had this feeling that staying here in Athens might not be so futile if I can find a way to use my time actively and creatively. Additionally, I felt and still feel that there’s lots of shit I have to figure out, reconcile, get over or leave behind before I can start something new. Putting some order to my digital belongings, selling or giving away stuff, giving time and energy to learn from everything that has happened in my life recently is really what I need but keep postponing due to distractions. Part of me tells me it’s all still being lazy and that purposefully skipping the opportunity to work abroad when I had it is regrettable, not to say of suspicious motivation on my part.
What appeared instead, however, is an excellent testament to the power of serendipity and letting the flow guide your path. Even if I missed the teaching abroad deadlines, there’s a very good possibility I will still be leaving the country after all to do my EVS (European Voluntary Service). Since there’s nothing urgent to do, might as well take advantage of my extended gap years while at the same time being independent for a change.
The real big questions in my head right now have to do with what path I should follow: one focused on living in the moment, taking advantage of opportunities as they come (the EVS and YIA side), discovering the Heterotopias that exist right under our noses and applying myself to that, or the other, in which I’ll make myself more qualified for actual work (which could be in the form of a MA in Prolonged Indecisiveness) or, yes, getting money and building the foundation for future survival? Certificates or Heterotopias? Playing it by ear as I’ve done a lot lately, or gearing up for the mystical tomorrow-never-comes “adult life”, which some would argue can’t include working as an English teacher abroad? /s
I have the EU and the YIA program to thank for giving me time and time again the opportunity to flourish!
From where I’m standing at the moment, the hopefully upcoming EVS looks like it might be able to combine the best of both worlds for me: independence, creativity, new experiences as well as involving myself with things that might benefit my future options of getting by. Still, it’s too fresh to announce anything concrete. If I’m finally doing it (my application’s in the notorious EVS red tape maze right now), which I should know by December, I’ll be leaving for Bulgaria in January 2014 and will be living there for close to a year working for Sofia City Library. That will involve updating their volunteer-run blog, creating promotional media for the library and, from what I can tell, having relatively lots of freedom to pursue my own projects.
What will happen next and whether or not I’ll manage to take advantage of the months ahead will depend entirely on my own ability to balance, prioritise and purge, while at the same time not leaving the flow. OK, maybe not entirely: the current monumental instability of the world will provide us all with some interesting distractions, surprises, dangers and wild card paradigm shifts. One thing’s for sure: we already have absolutely no excuses to feel bored.
